Dat was het dan weer voor dit weekend ... het hoogtepunt zonder meer was de operaproduktie van mijn roommate Paul. Dat was niet wat verkeerdelijk werd vermeld in het vorige bericht, maar wel de productie "Patience (or Bunthorpe's bride)" van Gilbert & Sullivan. Ik weet dat natuurlijk ook niet, tenzij ik een affiche of programma te zien krijg, en dat gebeurde pas toen ik al goed en wel in de zaal zelf zat... een vreemde manier van promotie voeren als je het mij vraagt. De operette zelf was weliswaar wat moeilijk te verstaan, maar visueel en musikaal zeer aangenaam, met verrassend veel zuurstokkleuren. De foto's zijn te vinden op http://fotos.telenet.be/8850604198 De zwartharige man met het rode petje is Paul, en even daarna verschijnt hij nog een aantal keer in Elvis-kostuum. Verder heb ik me geamuseerd met het installeren van de twee draadloze netwerkkaarten die ik gekocht had voor Tracy en Paul. Tracy's computer is niet zo'n probleem, het ding draait onder windows XP, en een hardware fabrikant die dat niet voldoende ondersteunt vandaag de dag kan het wel schudden. Paul's computer echter is zeven jaar oud en draait windows 98. Dat is tegenwoordig een heel ander verhaal ... Om een lang verhaal kort te maken, na anderhalve dag heb ik weer een aantal vreemde dingen bijgeleerd over win98, met name dat ge maar 1 netwerkkaart tegelijkertijd kunt installeren. En er bleek er natuurlijk al een in te zitten, die ik had verzuimd te verwijderen. 't Is gelukt, allez, we hebben nu allemaal draadloos snel internet. Dat wil dus ook zeggen dat ik vanaf nu eens zot kan doen met de foto's ...'t duurt geen uren meer om ze up te loaden.
Het was niet altijd makkelijk me te bereiken hier, zolang we geen snel internet hadden. Skype stond weliswaar op als de computer ingebeld was op internet, maar een gesprek voeren kon simpelweg niet door de snelheid van de inbelverbinding. Zo gebeurde het dus wel eens dat ik mijn ouders moest bellen om hen te vertellen dat ze mij thuis moesten opbellen in plaats van op de unief. Ik had ook wel een pre-paid telefoonkaart, maar op dat moment was die op, en heb ik dus de huistelefoon gebruikt... Op de koop toe geraakte ik de eerste keer verstrikt in de voornummers : 1 is voor long distance binnen Amerika, 011 voor internationaal, en met 00 komt ge bij een operator terecht. Ik krijg dus de eerste keer dat ik 00 draai stommelings iemand aan de lijn, die vraagt welk nummer ik moet hebben. Denkend dat het telefoonsysteem van de USA wel vrij archaisch moet zijn als ieder internationaal gesprek via de operator moet verlopen, geef ik dus stommelings het nummer van mijn ouders door. Het gesprek duurde 2 minuten. Vandaag de rekening gekregen. Hou u vast aan uw bretellen ... 18.88 (!!) $. Zonder operator is blijkbaar veel redelijker : maar (!!) 3.44$ per minuut Dat impliceert dus, kort samengevat, dat het werk van telefoonoperator 6$ per minuut waard is. Dat is 360$ per uur, of 2880$ per dag. Aan 21 werkdagen per maand komt dat neer op 60480$ per maand, of 725760$ per jaar. 786240$ met een dertiende maand. 't Zal wel zijn dat ik hier op zoek ga naar een job als telefoonoperator zeker ? Ik ga morgen eens een boos telefoontje plegen naar de klantendienst van Verizon. Dat is hier de manier bij uitstek om dat soort dingen opgelost te krijgen ...
Een beetje laks geweest in het updaten van de blog, en denken dat er hier nooit iets gebeurt, nietwaar ... het wordt een lange zaterdagmiddag ! Punt 1, van het allergrootste belang vanuit het standpunt van de Amerikaanse administratie : ik heb eindelijk - EINDELIJK - mijn Social Security Number en dito kaart ontvangen. Dat betekent met andere woorden dat ik hier nu ook echt een mens ben. Een SSN is vergelijkbaar met een rijksregisternummer bij ons. 't Is niet dat ze het ergens voor gebruiken, maar als ze het vragen en ge moet zeggen dat ge er geen hebt (of nog erger, dat ge het niet weet !) dan bekijken ze u alsof ge van een andere planeet komt, omdat dat dan ook waarschijnlijk zo wel zal zijn. Bovendien hebt ge om een rijbewijs aan te vragen ofwel uw SSN, oftewel een papier van het Social Security Office nodig waarin ze zeggen dat ge er geen krijgt. Maar zolang ge dus met de aanvraag bezig zijt, hebt ge geen van die twee dingen. De limiterende stap in het proces is uiteraard het Department of Homeland Security, dat moet verifieren of ge niet gevaarlijk zijt. Onze twee pas gearriveerde Polen hadden hun SSN binnen de twee weken (ze weten namelijk hoe dat moet in het SSO en het DHS ...er komt al eens meer een Pool naar de VS) terwijl ik meer dan zes weken op mijn kin heb mogen kloppen (Belgen komen blijkbaar niet zo veel in de VS werken, en dan is het allemaal een beetje zoeken wat voor bezwarende feiten ze over uw verleden te weten kunnen komen nauurlijk). De manier waarop is ook meer dan typisch: er is een kantoor waar ge naartoe kunt, en een telefoonnummer. Het telefoonnummer is de federale centrale van de SS Administration, en die kunnen u dus niet helpen met iets wat in een lokaal kantoor aan de gang is, zoals een aanvraag voor een SSN. Na drie kwartier navigeren door een gesproken menu is het eindelijk vastgesteld dat geen enkel onderdeel van dat menu u redelijkerwijze enigszins verder kan helpen, en wordt ge doorverbonden met een echte mens (daar zijn ze zuinig op hier). Die vertelt u dan dat het enige wat hij kan doen u het nummer voor het lokale kantoor doorgeven is. Dat was natuurlijk waar ik op zat te wachten, want dat nummer wordt bewaakt alsof het een nucleair geheim is, en valt derhalve nergens terug te vinden : (716) 833 5155. Als ge dat nummer belt, blijkt er echter geen aansluiting te zijn. ZO goed wordt het echte nummer blijkbaar bewaakt. Dus toch maar naar het kantoor ...ticketje pakken, drie kwartier wachten (of ge dat nu in het echt doet of aan de telefoon maakt niet veel uit, maar met de telefoon spaart ge tenminste de trip naar daar uit), en dan te horen krijgen "ja, dat klopt, uw dossier is nog steeds in behandeling bij Homeland Security". Maar allez, eind goed al goed.
Punt 2, op de zelfde heugelijke avond vond ik de papieren van de auto in de bus. Mijn leven is hier nu dus werkelijk compleet. Het enige wat ik nu nog nodig heb is een NY State rijbewijs, en dan ben ik ononderscheidbaar van de gemiddelde Amerikaan. Behalve dan dat mijn achternaam is twee woorden wordt geschreven. Daar kunnen ze niet overheen hier. Wie de SS Card en de Title wil zien, zie http://fotos.telenet.be/7835644136
Punt 3, dat ik jullie niet wil onthouden : de hond van Tracy, "Buddy", die hier dit weekend logeert. Dat schijnt wel meer voor te vallen. Vorige keer sprong hij om zes uur 's ochtends op mijn bed, en moest ik hem de kamer uitjagen en de deur blokkeren (die valt niet in het slot). Dat laatste had ik deze keer alvast preventief gedaan, maar evengoed is het beest gelijk een speer op uw bed gericht van zo gauw ge de deur opendoet. Ik heb 'm streng toegesproken, maar ik geloof niet dat hij het echt begrepen heeft. Buddy is van het principe "Liever trouw dan slim".
Punt 4, Het feestje gisteravond. M.G. heeft een groep vrienden geassembleerd, die voornamelijk bestaat uit een Italiaan en twee Italiaansen, een Czech, een Roemeen, een Hongaarse en een echte onvervalste Amerikaanse. De samenstelling varieert een beetje naargelang wie op ieder bepaald moment al dan niet in het land of de buurt is. Ik schijn vanaf nu consequent uitgenodigd te worden, en opnieuw was het heel gezellig. Gaia (een van de Italiaansen) had samen met M.G. aspergesoep en een vegetarische pasta-ovenschotel met courgettes gemaakt, en opnieuw valt het me op dat er echt een soort Europese smaak bestaat. Het leek in niets op wat ik hier al gegeten heb. Gelukkig, wil ik daar wel aan toevoegen.
En tot slot punt 5, een kleine ervaring met het bibliotheeksysteem, en met de kopieermachines in het bijzonder. Normaalgezien werkt het electronisch documentleveratiesysteem schitterend, en alle Amerikaanse journals zijn tot een paar eeuwen terug online te raadplegen. Op dingen als "Angewandte Chemie" daarentegen, loopt het abonnement maar over een termijn van 10 jaar, dus alles van voor 1996 kunt ge niet online raadplegen. Goed, ik dus naar de bibliotheek. Zoals alle nerveuze Buffalonians in November had ik me goed aangekleed, want ge weet nooit wanneer de temperatuur hier onverwacht dertig graden zakt en er een halve meter sneeuw uit de lucht valt. Donderdag echter deed het het tegenovergestelde : het was nagenoeg twintig graden (high sixties, in Fahrenheit), maar gezien het verwarmingssysteem van de gebouwen en van de bibliotheek in het bijzonder een grote thermische inertie (of wellicht geen thermostaat) lijkt te bezitten, was het in de bib eerder dertig-vijfendertig graden. Ik dus met jas en dikke trui drie verdiepingen naar boven, proberen de jaargangen van Angewandte te lokaliseren. Ge moet bovendien oppassen waar ge loopt, want het is hier blijkbaar de traditie dat ge als student tussen twee lessen door (of tijdens oninteressante lessen) om te recuperen van de twee jobs die ge ook nog doet, in de bib een uiltje gaat knappen. Het hele etablissement ligt dus vol met halfnaakte (30 graden weet ge wel) slapende studenten, waar ge over en tussendoor moet. Mijn jas had ik al uitgeschoten, en tegen dat ik goed en wel door had dat het verstandiger zou zijn om mijn trui ook te verwijderen, had ik al twee boeken, een zak met zwemgerief, een kopieerkaart en mijn jas in mijn handen. Ik dus op zoek naar het kopieermachien. Terwijl de stratenplannen hier logisch worden uitgezet, is de bibliotheek blijkbaar op organische wijze gegroeid of zoiets, want er is geen enkele plek waar ge echt een overzicht hebt over het geheel. Uiteindelijk toch een kopieermachine gevonden ...die in gebruik was. Om meer precies te zijn, een studentje stond pagina 50 te kopieren van een cursus die duidelijk meer dan 1000 bladzijden omvatte. Ik dus beleefd gevraagd of er ergens anders nog een kopieermachine was. Niet op deze verdieping, was het antwoord, maar beneden wel. Naar de trap dus, en inderdaad, onder aan de trap staat een schitterend, vrij, exemplaar van het genus kopieermachine. Eindelijk heel mijn boeltje neer- en het boek op de glasplaat gesmeten, om dan tot de conclusie te komen dat dit de "faculty copier" is, alleen voor gebruik door professoren, die hun eigen persoonlijke pincode hebben. Trui uitgetrokken, boeltje bijeengeraapt, en aan de mens achter de balie gaan vragen waar ik alstublieft mijn artikeltjes kon kopieren ? Nog een verdieping lager, was het antwoord, daar staan kopieermachines, en boven is er ook een (die bezet was door 1000 bladzijden cursus). Nog een verdieping naar beneden dus, terwijl het zweet in straaltjes van mijn voorhoofd loopt. Zelfde probleem als op de derde verdieping: geen overzicht, en ik was het ondertussen grondig beu. De printbalie was het eerste dat ik in het vizier kreeg waar iemand achter stond die eruit zag alsof hij iets met de bibliotheek te maken had. Erop af, met de vraag "Waar kan ik een copie nemen met deze (wuift kaart) kaart ?". Het antwoord : "wel, ge laadt die eerst daar aan de automaat op, dan geeft ge die aan mij, en ge uploadt uw files op de printserver ginder ...". "Nee, een copie". "Wel, ge laadt de kaart op ...files...printserver". "Een COPIE" (smijt boek op toonbank) "hiervan !". Waarna mij tot mijn grote opluchting uiteindelijk de locatie van de kopieermachine werd onthuld. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik in het zwembad kon springen achteraf ...
Dat was het dan weer voor dit weekend ... het hoogtepunt zonder meer was de operaproduktie van mijn roommate Paul.
Een beetje laks geweest in het updaten van de blog, en denken dat er hier nooit iets gebeurt, nietwaar ... het wordt een lange zaterdagmiddag ! 
