Wel, wij dus vanochtend vroeg met vier (K.M. met rood t-shirt, M.P. en zijn vrouw Y.P.) naar Marineland Canada. Daar zorgt iedereen ervoor dat je een WHALE of a day hebt, en het is eigenlijk een soort vermomd pretpark. Ze hebben uiteraard wel allerlei zeezoogdieren, waaronder orka's, beluga's, walrussen, zeeleeuwen, dolfijnen, en een grijze zeehond. Dan nog wat andere beesten (herten, wapiti, bisons en bruine beren), en uiteraard ook achtbanen en andere kermistoestanden. Het park is uiterst Amerikaans van opzet - veel clownerie, idiote verhalen en vooral "vriendschap" tussen de zeebeesten en hun verzorgers. Je mag ook nagenoeg alles eten geven. Een vijver met karpers ? 2$ voor visseneten. Bruine beren ? 2$ voor berenvoedsel ! (Al die beren zitten beneden in het water te bedelen voor eten) Herten ? Wapiti en bisons ? Zelfs de zeezoogdieren ontsnappen niet aan die trend. Ze hebben -alstublieft- vierentwintig beluga's (witte walvissen) die continu de hele dag door door de bezoekers mogen geaaid en gevoerd worden - voor 8$. Dat lijkt ze alles bij elkaar nog te bekomen ook, want er zijn in de voorbije vier jaar zes jongen geboren, waarvan het laatste 2 weken geleden. Het laat toch allemaal een beetje een wrange smaak na wat mij betreft, maar goed, ze lijken het wat hun dieren betreft wel voor elkaar te hebben, het is allemaal betrekkelijk low-stress en ze zien er vrij gelukkig uit, zelfs voor het meer geoefende oog. Je vraagt je wel af wat de take-home message voor al die bezoekers precies is ... er wordt tijdens de show regelmatig herhaald dat "we should all do more to pollute our oceans less". Hoe wat en waarom wordt veilig in het midden gelaten. Waarschijnlijk maakt het veel meer indruk dat beren ook marshmallows eten.
Het tweede gedeelte van ons bezoek concentreerde zich op de rollercoasters etc. De foto's spreken zonder enige twijfel voor zich. http://fotos.telenet.be/7972574701
En toen kwam het ... de terugreis. K.M. stelde voor om Buffalo chicken wings te gaan eten in de originele bar waar die in 1962 werden "ontdekt", de Anchor Bar. Vermits dat in het midden van Buffalo is, leek het ons beter om de Peace Bridge recht naar het stadscentrum te nemen dan de Rainbow Bridge in Niagara Falls. Dat was een grote vergissing, zo bleek. Aan de grens was het aanschuiven van goed een mijl eerder. Een dikke twee uur later arriveren we dus eindelijk aan het kotje met de grensbeambte, geven onze paspoorten af ... en toen bleek dat het vernieuwde DS2019 formulier van M.P. niet afgestempeld was aan de grens. Uiteraard niet, hij had het in Buffalo gekregen en was er nog nooit het land mee binnengekomen. Groot probleem, auto aan de kant, binnen in een van die bijgebouwen, waar uiteraard ook nog eens 30 man met een gelijkaardig probleem zat te wachten. Nog een dik halfuur later roepen ze ons binnen in het border patrol office, waar de conversatie tussen de grensbeambte en M.P. ongeveer als volgt verliep (ruwweg toch, ik stond te luisteren hoe de mevrouw aan het loket ernaast een verbod kreeg opgelegd om de eerstvolgende vijf jaar nog de VS binnen te reizen) Grensbeambte (GB) : I see you don't have a stamp in your DS2019 ...why is that ? M.P. : Well I just got it from the foreign exchange student office, and I never travelled to the US on it. GB : I see. Do you all live in Buffalo ? M.P. Yeah! GB : How long have you been in Canada ? M.P.: Just from this morning. GB : Where have you been in Canada ? M.P. Marineland. GB : Where ? M.P. Marineland ! GB : What ? You got married in Canada ? M.P. Yeah ! ik (bruusk uit tijdelijke trance ivm uitwijzing gerukt) : NonononoNONO ! We went to Marineland Canada ! M.P., you didn't get married in Canada ! You got married in Poland two years ago ! Gelukkig ging de communicatie tussen M.P. en de grensbeambte van toen af aan terug iets beter ... tot we uiteindelijk, erg hongerig, buiten stonden met alle papieren en stempels en wat-heb-je-zo-allemaal. Sleutel in het contact ...tiktiktiktiktik ...batterij plat ! Uiteraard, twee uur aanschuiven met de airco en de lichten aan, zonder dat de batterij wordt bijgeladen, wat wilt ge ! En alle auto's hier zijn natuurlijk automaten, dus in gang duwen kan niet. Aan de grensbeambte gevraagd of ze misschien ergens een auto hadden, of een batterij of zo (startkabels hadden we). Nee, dat was helaas onmogelijk. Waarschijnlijk wordt ge als ge de grens ongeoorloofd oversteekt achtervolgd door oorlogshelikopters met nucleaire lucht-grondraketten en de weg afgesneden door amfibische tanks, maar zoiets simpels als een auto, nee, dat concept was hen totaal vreemd. Dus is het ermee geeindigd dat we een andere trieste ziel die zich doorverwezen zag naar het kantoor in kwestie hebben moeten vragen of we efkes met behulp van zijn batterij konden starten. Dat werkte gelukkig, en we hebben dan uiteindelijk toch onze langverwachte chicken wings mogen verorberen... weer een bewogen dag toch ...
