Ik heb een en ander geleerd over wassen in Amerika. Niettegenstaande het feit dat we ondertussen 2006 zijn, bestaat een wasmachine hier nog steeds uit een ton met de motor van een mixer, een paar onderdelen van een betonmolen, en een keukenwekker. Warm water komt uit de warmwaterkraan, en de afvoer hangt ge in de gootsteen met een nylonkous met steentjes, zodat het niet overal heen spat. Als ge geluk hebt zit er een deksel op. De zeep, die smijt ge gewoon over uw wasgoed nadat ge het erin gestoken hebt. Daar staat dan weer tegenover dat een wasmachine repareren hier doodsimpel is... Droogkasten zijn zo mogelijk nog erger. Ik heb misschien ooit al eens geschreven dat de droogkast in de kelder (er zijn er twee, een voor het bovenste appartement waar wij wonen, en een voor beneden, dat leeg staat) allebei stuk zijn. Tracy heeft een andere, maar die heeft een 220V stekker, en dan moet ge een speciale leiding voor 220V laten leggen (Alles is hier 110V). Ik had nog niet echt begrepen waarom die twee andere droogkasten dat dan niet nodig hadden, maar nu begrijp ik het wel : ze werken op gas. Het is gewoon een grote ronddraaiende trommel, waar de uitlaat van een gasbrander in uitmondt. Goeie god ... Maar die doen het dus niet, en om uit te zoeken of het leidingennet onder het huis effectief gas bevat, daar moet ge heel de boel voor afbreken, want er zijn geen kranen, en het is in de kelder zo donker dat ge zowiezo niet kunt zien waar de leidingen naartoe lopen. Over die kelder hebben we het een andere keer nog wel eens, met foto's...
Kort gezegd, gisteren ging ik op zoek naar een wasserette om mijn gerief te drogen. De eerste die ik vond (coin-operated) had een eigenaar die er Italiaans uitzag, John. Ik vraag hem om wat geld te wisselen, want ik had geen kwartjes, en uiteraard geraakt ge dan met die mens aan de klap. Praten met mensen is hier ongelooflijk gemakkelijk. Voor ge het weet hebben ze heel hun leven uitgelegd. In het geval van de eigenaar van de wasserette was dat leven begonnen in Belgie, in Luik of Charleroi, waar zijn vader in de steenkoolmijnen werkte voor ze naar Amerika ge-emigreerd waren. Hij was nog steeds Belgisch staatsburger. Toeval toch ? Op de terugweg was ik een paar benodigdheden voor het broodbakken gaan kopen, en dacht ik eraan dat er op Hertel Avenue, hier achter de hoek, een paar antiekwinkels waren waar ik wel eens een kijkje wilde nemen. Zo gezegd zo gedaan, en direkt in de eerste winkel was het al prijs: ze hadden een klein antiek brandkastje, waar ik erg hebberig van werd, en dat jammer genoeg uiteraard veel te zwaar was om op om het even welke manier naar Europa te transporteren. We zullen nog even moeten zien hoe we dat oplossen voor de koop wordt gesloten ... In de volgende winkel heb ik een boek gekocht van Ayn Rand (voor degenen die haar niet kennen, een groot protagoniste van het zg. objectivisme, met een bepaald eigenaardige schrijfstijl en filosofie), en in de winkel daarop (na de gebruikelijke introductie - how are you, where are you from, what are you looking for ?) begon de eigenaar (weer een John) me allerlei tips te geven over flea markets in de buurt. In Clarence, 16 mijl weg, waren een aantal grote cooperatives van kleine antiek- en rommelhandelaars. Ik daar dus vandaag naartoe. Het is werkelijk frustrerend niks te kunnen kopen wegens gewichtsbeperkingen. Jammer genoeg is alles waarin ik geinteresseerd ben loodzwaar. Mechanische rekenmachines hadden ze gelukkig niet. Antiek is hier heel betaalbaar, als ge zoekt. Dezelfde kast betaalt ge bij een boedelverkoop of een kleine antiquair 150 dollar, bij een van de grote jongens (die zijn er ook op die markt) dikwijls 10 keer meer. Maar het was al bij al een aangename en gezellige dag, zodat we morgen weer vol goede moed het labo (en als het goed gaat ook het zwembad) in kunnen duiken.
Gisteren zijn een kleine 65% van de stemgerechtigde Amerikanen gaan stemmen voor het huis van afgevaardigden en de senaat. Het pikante aan dit verhaal is dat een meerderheid voor de demokraten in de twee huizen het leven van de president behoorlijk zuur kan maken. En dat is dan ook precies wat er gebeurd is, omdat ondertussen nagenoeg iedereen het beleid spuugzat is. Dat is natuurlijk heel plezierig voor de demokraten, die zich koning van de wereld wanen, en een stuk minder plezierig voor de president en zijn secretary of defense Rumsfeld - die gisteren ontslagen is, vanwege een dringend nodig "new perspective on Iraq". Helaas lijkt het erop dat de campagne zich gefocusd heeft tegen de republikeinen, en dat het dus niet zozeer de demokraten zijn die gewonnen hebben, dan wel de republikeinen die naar huis gestuurd zijn. Campagne voeren hier is hemeltergend hol. Je mag zonder enig probleem je tegenkandidaat door het slijk halen, en daarvoor om het even welke uit hun context gerukte beelden en geluidsopnamen gebruiken, wat je maar wil eigenlijk. Hier in Erie County hadden we twee van dat soort figuren, uiteraard een demokraat en een republikein. De campgane concentreerde zich in tv en radiospots op twee belangrijke issues : de ene kandidaat had ooit op een vraag over social security uitkeringen geantwoord dat "they would have to be adjusted down". Dan krijgt ge een spotje in de trant van "Millionnaire Jack Davis doesn't need social security, but YOU do ! Millionnaire Jack Davis doesn't understand ...Tom Reynolds does ! No decrease in Social Security benefits. Vote for Tom Reynolds." De tegenkandidaat dacht het antwoord gevonden te hebben door een lastercampagne te lanceren over Tom Reynolds, die met een minderjarige jongen betrapt zou zijn op het uithalen van onfatsoenlijkheden. Dus, dames en heren, maak uw (moeilijke) keuze ... de "pervert", of de "afschaffer van de sociale zekerheid". Het spreekt voor de kiezers van Erie County dat de pervert gewonnen heeft, maar aan de andere kant duidt het op de duidelijke vervaging tussen beide partijen ...de grote advocaat van social security was ...een republikein. Erie County is een van de weinige plekken in de VS waar de republikeinen een overgrote meerderheid hebben behaald. DIt soort vervaging tussen de partijen is ook de reden waarom Schwarzenegger herkozen is als Governor von Kaliforniah ... hij heeft het laatste jaar zo ernsitg samengewerkt met de demokraten, en al hun standpunten overgenomen, dat iedereen nu eigenlijk tevreden is. Op de vooravond van de verkiezingen zei hij in een interview "I'll be back". En vandaag in zijn overwinningsspeech opende hij met "I looove sequels !" Dat neemt niet weg dat, terwijl de republikeinen pleitten voor het voort volgen van de ingeslagen weg (en iedereen weet dan dat het over hun buitenlands beleid, i.e. Irak, gaat) en de demokraten voor "radicale veranderingen", heeft gedurende het campagneseizoen niemand gepiept over wat ze daar nu eigenlijk werkelijk mee bedoelen. Het zal me ernstig verwonderen als morgen de troepen worden teruggetrokken uit Irak. Dat zou ook geen goeie zaak zijn, maar niemand praat eigenlijk over de haalbare alternatieven. De demokraten zowel als de republikeinen staan een moeilijke twee jaar te wachten ... als de eersten erin slagen om de zaak een beetje terug op de rails te krijgen, dan ziet het er zeer goed uit voor Hillary Rodham Clinton, die de gedoodverfde demokratische kandidate is voor de presidentsverkiezingen van 2008, en de eerste vrouwelijke presidentskandidate in de geschiedenis van de VS ... ik ben eens heel curieus hoe dat gaat aflopen.
Genoeg gezeverd over politiek nu ...valt het op dat er hier voor de rest niet zo veel gebeurt ? Een geinige anekdote toch nog, over onze nieuwe Poolse postdoc, M.P. Die mens is hier twee weken geleden met zijn vrouw toegekomen, en in de idee van prof. C. had hij dus ondertussen tijd genoeg gehad om zich niet alleen een beetje in te werken, maar ook alvast met wat resultaten op de proppen te komen. De manier waarop dat gaat is als volgt: prof C. nodigt (vorige week) iemand uit die een expert is in het probleem terzake. Aan die mens wordt uitgelegd door de mensen die ermee bezig zijn, wat er vreemd is aan het probleem waar we aan werken, en M.P., grasgroen, luistert geboeid mee. De man in kwestie geeft een suggestie waar "eens naar kan gekeken" worden. Dan gebeurt er iets raar, want prof. C. denkt heel de week na over hoe *hij* de suggestie zou interpreteren en uitwerken. Vermits M.P. toch aan dit bepaalde probleem zou gaan werken (hoewel niemand hem dat nooit echt duidelijk verteld had), gaat prof. C. er van uit dat hij er ook druk over nadenkt, bovendien tot dezelfde conclusie komt als hijzelf, en vervolgens de mouwen opstroopt en eraan begint. Vanochtend zegt hij dus tegen M.P. "Zeg, we houden morgen een werkvergadering ...kunt gij iets vertellen over hoe ge dat probleem op die en deze manier hebt opgelost ?". Dat is het moment voor M.P. om een beetje bleekjes weg te trekken en furieus op zijn toetsenbord te beginnen hameren, in de hoop tegen morgen tenminste te weten te komen wat het probleem eigenlijk *inhoudt*, en waar the f*ck die gesuggereerde oplossingen vandaan komen waar hij nog nooit van gehoord had. Ik denk dat het een erg interessante werkvergadering kan worden...
Wie schetst mijn verbazing toen bleek dat Verizon vandaag had gemaild om te melden dat onze DSL-verbinding klaar was ? Natuurlijk onmiddelijk de modem aangesloten, en alles blijkt feilloos te werken (touch wood), nadat ik al de troep die de installatiecd op mijn computer installeerde er weer afgegooid had. Even paniek toen irc het niet bleek te doen, maar dat ligt vanavond blijkbaar aan de server en niet aan mijn verbinding. En toen ...ahhh... internet aan een redelijke snelheid, zonder de hele tijd schichtig over mijn schouder te moeten staren of de baas niet binnenkomt, en tijdens het telefoneren iedereen te irriteren. Heerlijk Al mijn zorgvuldig verworven en opgezette communicatietechnologie kan nu eindelijk ook van thuis zijn doel gaan dienen. Wie dus met mij wil bellen downloadt Skype, en zoekt op mijn user-id <verwijderd om privacy-redenen ...email !>. Dan zou dat op een-twee-drie moeten werken, eventueel zelfs met webcam en al ! Morgen ga ik met Tracy en nog een hoop andere mensen naar de opera waarvan Paul de productie in elkaar heeft gewrocht kijken. Het is een vertolking van A Christmas Carol door Gilbert Sullivan, naar het vaak verfilmde boek van Charles Dickens. Het is getransponeerd naar de jaren 60 (glitter, Elvis ...??) en speelt op Elmwood, dat is zo'n beetje de De Keyserlei van Buffalo. Anderen vergelijken het met de Strip in Vegas, maar dat lijkt me eerlijk gezegd een beetje vergezocht. Ik laat wel weten hoe het is afgelopen ...
