Toen we de meteoorkrater bereikten, hadden we nog ongeveer 15 minuten tijd om hem te bezoeken voor we ten laatste terug moesten beginnen rijden om op tijd aan de noordzijde van de Grand Canyon te geraken. Vermits de toegangsprijs 15$ per persoon was, en we dat een beetje duur vonden voor een kwartier, hebben we ons tevreden gesteld met het bekijken van de buitenkant, en zijn vervolgens terug naar boven beginnen rijden. Om aan de andere kant van de Grand Canyon te geraken , moet ge langs de Vermillion cliffs, and over de Navajo bridge aan Marble canyon. Dat was zo ongeveer de eerste brug over de canyon, ergens in de jaren 20, en een hele verbetering voor het vervoer in de streek, want daarvoor moest ge altijd de ferry nemen. Eens bij de brug aangekomen begon het te schemeren, en toen we goed en wel de laatste 60 mijl naar beneden begonnen te rijden op zoek naar de camping, was het aardedonker. Ge leest wel eens meer over hoe ge hier moet uitkijken voor herten, wel, we hebben er drie bijna omver gereden op die 60 mijl. Aangekomen op de camping was het al na 10 uur, maar er lag een lijst bij de ingang met onze reservatie en het nummner van de campground, dus hebben we in het donker ons tentje opgezer, en zijn we maar ineens gaan slapen om de volgende ochtend de zonsopgang te gaan bekijken. Er was welgeteld 1 andere toerist, in sterk contrast met de zonsopgang aan de noordkant. Dat ge nog 25 mijl moest rijden om aan de rand te geraken en dus eigenlijk rond 4.15u of zo moest doorrrijden kan daar ook wel iets mee te maken hebben gehad. Maar licht was magisch ! (Let er ook op hoe blij Katrien is op deze foto's) http://fotos.telenet.be/0920504129 Vervolgens zijn we terug gereden via de Navajo bridge en de Vermillion Cliffs ... http://fotos.telenet.be/0921504531 ...tot in Page. Page is een mijnstadje dat in 1953 is gebouwd, en waar iedere kerk die wilde gratis een stuk land kreeg om een kerk op te zetten. Er staan in Page dus 15 kerken netjes op een rij. In Page zijn ook de Antelope canyon (bedankt voor de tip, Wim) en de Horseshoe bend in de Colorado river. Antelope canyon is een slot canyon, waar een heleboel water in een korte tijd doorstroomt bij stortbuien. Het neemt dan ook zand mee, want in essentie vind je die dingen in de woestijn, en dat schuurt de zandsteen weg tot een lange dunne canyon, waarin dan de wind en meer zand vrij spel hebben. Sommige plekken zijn behoorlijk adembenemend, en het is het nirvana voor fotografen die van een uitdaging houden. We kregen er meteen ook een echte Navajo gids bij. http://fotos.telenet.be/0923504301 Toen wilden we graag de Horseshoe bend bezoeken, maar we wisten niet waar die te vinden. Gestopt in de lokale supermarkt, en daar aan iemand gevraagd waar we die dan wel konden vinden. Hij wees naar een gigantische witte P die op de rots geschilderd was en zei, als begin van de uitleg Dya see that white thing overthere ? We call that The P. no kidding http://fotos.telenet.be/0924504244
Na Page reden we verder richting Kayenta, en na alle (vier) hotels in Kayenta afgedweild te hebben, besloten we dan maar terug te rijden naar het hotel dat we 9 mijl eerder gepasseerd waren, omdat ze allemaal te duur waren. Kayenta ligt aan de zijkant van Monument Valley. Dat stond dus uiteraard de volgende ochtend op het programma, http://fotos.telenet.be/0926504113 gevolgd door de veel minder bekende, maar zeker niet minder spectaculaire (en vooral ook rustigere) Valley of the Gods. http://fotos.telenet.be/0927504158 Na zeventien mijl zandweg zag de auto er betrekkelijk vies uit, en net als we dachten dat we het ergste achter de rug hadden bleek dat we de klip op moesten via een onverharde weg met 5mph haarspeldbochten. http://fotos.telenet.be/0928504223 Maar goed, zo reden we dus verder naar het noorden en oosten, langs het National Bridges National Monument, dat de tweede en vierde grootste natuurlijke bruggen ter wereld bevat. http://fotos.telenet.be/0929504204 Toen werd het even spannend, want de volgende 70 mijl stond er helemaal niks op de kaart, en de tank was bijna leeg. Even gevraagd aan de ranger waar er naft te vinden was, en dat bleek ergens halverwege in een gat in de grond te zijn, dat Hite heette, en meteen dient als haven om uw boot in Lake Powell te gooien als ge daar zin in hebt. Met de tank prettig vol zijn we dan verder door Capitol Reef National Park gereden. http://fotos.telenet.be/1922504223 Vooral als ge aan de andere kant weer de berg op klimt wordt het onwaarschijnlijk mooi. Vermits ge terug wat hoger zit en de boel ook weer vochtiger wordt, krijgt ge plots een normaal landschap te zien, en dan vallen al die geologische features en de erosie niet meer zo op. Na een kleine week van dat was het eerlijk gezegd wel een beetje een verademing weer eens gras en bomen te zien ... Verder ging het van daar naar de Grand Staircase/ Escalante, en in het dorpje Escalante vonden we een plezierig motel (met draadloos internet !) De volgende ochtend vertrokken we alweer vroeg, met een tussenstop op een klein parkingetje waar een stel kolonisten een rivier had aangelegd door een kanaal te graven naar een andere rivier, zodat ze daar ook aan water konden geraken. Het resultaat mocht er wezen, inclusief watervalletje en bemoste grot om over de natuurlike venseters in de rots nog niet te spreken. Wie moest daar weer naartoe klimmen ? Laat ik het zo zeggen, Katrien was het niet ... http://fotos.telenet.be/1925504151 Dan was het verder naar Bryce Canyon, die enkele van de vreemdste landschappen heeft die ik in mijn leven al gezien heb. Hoodoo's noemen ze dat. http://fotos.telenet.be/8914594221 En dan tot slot om af te sluiten, zijn we nog even in Zion National Park gaan wandelen. Wat daar vooral van bijbleef was hoe al de beestjes die daar rondlopen en -vliegen hoegenaamd geen schrik hebben van de toeristen. We hebben zelfs een kolibri gezien (en gefotografeerd), net als een bijzonder zenuwachtige knalgele vogel, die we dientengevolge dan ook niet hebben kunnen vastleggen. http://fotos.telenet.be/8915594101 Daarvandaan was het dan terug naar Vegas, waar we s avonds laat (10 uur of zo) aankwamen, de meest walgelijk halve kip hebben gegeten die ik van mijn level al geproefd heb (wat Katrien heeft genomen ben ik om redenen van mentale gezondheid zelfs compleet vergeten), dan uiteraard nog 14$ vergokken in de slot machines (gelukkig had Katrien niet meer geld bij... ), en dan kwam het pijnlijkste van de hele zaak weer om vier uur opstaan, omdat onze vlucht om 6.30u was, we de auto nog moesten terugbrengen,en de security op Las Vegas airport niet van de simpelste is. Maar zoals je al merkt, we hebben het overleefd, en na een korte tussenstop in Chicago en maar weer eens ambras met het Amerikaanse telefoonsysteem, ben ik er dan toch in geslaagd M.G. te bellen om ons te komen halen. En daarmee besluiten we het verhaal van Katriens vakantie in de VS
