Morgen, zoals je kan zien, is een relatief begrip ... We zijn erg druk bezig geweest met Washington rond te hollen , vandaar. En toen bleek dat het uploaden en becommentarieren van de foto's nogal wat tijd in beslag nam. First thing in de morning op zondag was het Washington monument. Alles in DC is gratis, zo ook het monument. Eesrt is er natuurlijk de security check. Op zo'n moment wil ge eerlijk waar die "Park Ranger" (Het monument is een National Park, de oppassers zien er dus uit alsof ze op elk moment op berenjecht gaan vertrekken, omdat dat nu eenmaal het uniform van een National Park Ranger is ...) een draai om zijn oren verkopen. De talk gaat als volgt : "Is anyone chewing any gum today ? Any chewing gum ? Does anybody have any gels or liquids ?" (madammeke steekt haar hand op) "Allright, get it out, get it visible ..." Tjonge jonge ... Dan is het de wachtzaal in voor de lift, en naar de bovenverdieping. Er zijn acht kleine raampjes, en eerlijk, ze zouden die af en toe wel eens mogen wassen. Op de terugweg houdt de lift halt bij de "commemorative stones" Die waren oorspronkelijk bedoeld als fundraising gimmick, maar uiteindelijk heeft elke staat zijn eigen steen gekregen. Onze grappige gids voegde daaraan toe dat die traditie blijft bestaan. Als er nieuwe staten zouden bijkomen, zoals Puerto Rico of Canada, krijgen die oook hun eigen steen. Bij het op de grond arriveren voegde hij daaraan toe "if the doors open and you see the light, just step into it." Park Ranger in DC moet zo ongeveer de vervelendste job ooit zijn. "Werk in de vrije natuur zeiden ze ...word Park Ranger zeiden ze ..." Maar goed. Vervolgens gingen we voort met het Museum of Natural History. Ze hebben een aardig stel dinosaurussen, en de mineralen en edelstenencollectie mag er ook zijn. De Hope diamond bevindt zich in een speciaal kamertje in het museum, en gaf aanleiding tot een uitstekende demonstratie van de materialistische instelling van veel Amerikanen. Terwijl ik een fotootjes van de diamant probeer te nemem (zie album) komt er een netjes aangeklede en opgemaakte mevrouw de kamer binnen. Binnengehold, zeg eigenlijk maar. Ze stevent recht op de kast met de diamant af, en kleeft met twee handen en haar neus tegen het glas. Vervolgens is er twee minuten geen beweging te bespeuren, terwijl de diamant in volledige fascinatie wordt bekeken. Vervolgens komt de echtgenoot de kamer binnen. Die was waarschijnlijk in de rol van achtevolger geraakt op het moment dat mevrouw de woorden "Hope diamond" op de museumplattegrond had gespot. Zonder haar ogen van het juweel af te halen zegt mevrouw zachtjes "Honey ...it's Christmas soon." Dat heeft ze nog minstens drie keer herhaald voor ik het over mijn hart kon krijgen haar met de diamant (en haat echtgenoot) alleen te laten. Vervolgens hebben we iets gegeten in het restaurant van het museum, om dan door te rijden naar Moutn Vernon, waar George Washington heeft gewoond, als hij tenminste niet in de French Indian war en de onafhankelijkheidstroebelen verwikkeld was. Het huis en de boerderij zijn prachtig gelegen en onderhouden, en er is een splinternieuw museum over Washington, waar ik op een dag tijd meer geleerd heb over Amerikaanse geschiedenis dan daarvoor in mijn hele leven samen. Veel documenten zijn uiteraard bewaard gebleven, daaronder ook zijn afscheidsrede na zijn tweede presidentiele termijn. Die ligt open op de pagina waar hij bovenaan een lans breekt voor een goed sociale zekerheidssysteem. Het is misschien geen overbodige luxe dat het politieke establishment in Washington dat museum eens grondig gaat bekijken... Naar goede gewoonte sloten ze voortijdig de hele bedoening af, waardoor ik nooit tot binnen in het huis ben geraakt, maar daarna zijn we door he oude centrum gaan wandelen, en Mexicaans gaan eten. Tijdens dat wandelen viel het ons allemaal op hoe gezellig en levendig DC is in vergelijking met Buffalo. Er is hier nooit een hond op straat, en er valt helemaal niks te beleven. Washington lijkt zowaar op Brussel, Antwerpen, of wat P.D. betreft, Warschau. Ik had eigenlijk nog niet gemerkt hoezeer ik dat gemist had. Daarna terug naar het hotel, om de volgende ochtend tijdig de metro op te stappen (het verkeer in DC is op weekdagen hoegenaamd niet te doen) om in het Museum for American History te geraken, waar ik een afspraak had met de curator, om twee rekenmachines te bekijken. Dat viel veel beter mee dan ik had gehoopt, want niet alleen mocht ik de dingen bekijken, ik mocht ze ook aanraken, proberen, en toen ik eenmaal doorhad dat ze verkeerd geassembleerd waren, zelfs openvijzen ! Daar kan ik blij om worden ... Tenslotte zijn we dan nog het Capitool gaan bezichtigen en hebben de nodige uitleg gekregen over de geschiedenis ervan. De job van gids in het Capitool bestaat voornamelijk uit het uitleggen aan de bezoekers welke standbeelden door welke staat zijn aangeleverd, en wie die mensen zoal zijn. Vermits er meer dan 300 standbeelden in het Capitool staan, is dat geen sinecure. Vele gidsen hanteren dan ook spiekbriefjes... Na het Capitool en een laatste blik op de Mall was het terug naar Union station om iets te gaan eten. Na een lange twijfelachtige periode van ronddwalen langs de verwarrende hoeveelheid eetstalletjes in het Union station restaurant, hebben we beslist Grieks te eten. Ik vond mijn kalkoensandwich beslist Griekse accenten missen, maar niettemin was het erg lekker. Dan terug de metro op om de auto te gaan oppikken, en dan kon de lange reis terug naar NY State beginnen. 9 uur rijden. Zonder de snelheidsbeperkingen (55 of 65 mph, dat is 90 of 110 kph) zou het op vijf uur kunnen ... maar daar moogt ge niet over nadenken of ge wordt depressief. Goddank had de auto cruise control. Daar ben ik werkelijk voor te vinden, veel makkelijker dan heel de tijd gas te moeten doseren. En zo kwamen we tegen elf uur 's avonds weer terug in Buffalo aan. Dinsdag vond ik op het werk een aantal heel interessante kristallen, en ziedaar, gisteren had ik mijn eerste behoorlijk resultaat sinds ik hier gearriveerd ben. Crystal Growth & Design of CrystEngComm, here I come ! Het is duidelijk, ik moet meer weggaan ....
De fotos : http://fotos.telenet.be/9934004246 (aangevuld en becommentarieerd) http://fotos.telenet.be/0915064157 zijn voornamelijk foto's van mij, door P. en A. (waarvoor dank). Voor degenen die al vergeten zijn hoe ik er nu weer uitzie ...
Morgen, zoals je kan zien, is een relatief begrip ... 
