Het congres is achter de rug, en ik ben weer veilig thuis in Buffalo ...maar wat een belevenissen ! Het congres zelf was redelijk onopmerkelijk. Er was wel eem promotiestunt waarbij het planetarium/IMAX/dome theatre werd afgehuurd door een bedrijf, en iedereen werd uitgenodigd voor een natje en een droogje. Dat was op zijn zachtst gezegd ...interessant. http://fotos.telenet.be/9900644142 Ik heb woensdag mijn verhaal verteld, en zelfs een behoorlijk aantal vragen te verwerken gekregen, wat betekent dat men het nog interessant vond ook. De randactiviteiten zijn het veel meer waard verteld te worden ... Salt Lake City ligt dus naast het grote zoutmeer. Het zoutgehalte daarvan varieert tussen de 10 en de 24% naargelang hoe veel het regent en waar in het meer ge meet. Er ligt een groot eiland in het meer, Antelope Island, dat een soort natuurreservaat is, en daar wilden we dus naartoe. Na de nodige frustraties met het proberen de toegang ervan te vinden, vragen we aan een stel locals die aan de kant van de weg aan een go-kart staan te prutsen "En hoe komen we nu bij het water ?" Die man legt dat uit (we zaten een mijl of 10 verkeerd), ik bedank hem uitvoerig en zeg "Bye !". Waarop hij antwoordt : "See you later !" Er valt een verblufte stilte, waarna hij er na een seconde zwakjes aan toevoegt "Well, I didn't mean it that way..."
Bij het meer aangekomen bleek dat nog erger te stinken dan de gemiddelde beerput. Daar zijn twee redenen voor : er is maar 1 soort leven in het meer, een soort garnaaltjes. Die laten enerzijds in groten getale hun kaas als het water te warm/zuurstofarm wordt, en bovendien worden ze op hun beurt graag opgegeten door vogels, die dus op de koop toe ook nog eens heel dat meer volschijten. De stank langs de weg (7 mijl Mont-Saint Michel-gewijs over een dijk) is werkelijk niet te harden. Op het eiland zelf echter valt het best mee, en ondanks het gebrek aan deftig badgerief moesten M.G. en ik natuurlijk een frisse duik nemen ... nu ja, duik ...onder water geraakt ge natuurlijk niet. Echte dode-zee toestanden, heel speciaal en ook erg plezierig, ge moet alleen zien dat er geen water in uw ogen spat, want dat prikt verschrikkelijk. http://fotos.telenet.be/9902644281 Fotos van mijn zwempartij volgen nog.
Vrijdagmorgen zijn we om 5 uur vertrokken op de lange reis terug. http://tinyurl.com/2bw9a6 Uiteraard hadden we ook op de terugweg iets voorzien om te bekijken. We zijn dus door Grand Teton Nat'l Park gereden, http://fotos.telenet.be/8903644472 en vervolgens door Yellowstone. http://fotos.telenet.be/8904644282 Beide parken zijn zonder meer a-dem-be-ne-mend. Het is heel eenvoudig: ik moet er ooit terug naartoe, en dan wel voor véél langer ! M.G. heeft die hele eerste dag gereden, in totaal een kleine 600 mijl. Het oorspronkelijke doel voor dag 1 was Buffalo, Wyoming, om te overnachten (gewoon voor de gag-value) maar daar zijn we niet meer geraakt. We zijn dan maar in Cody (Buffalo Bill's achternaam was Cody ...het stadje is naar hem genoemd) blijven slapen, in 1 kamer met twee bedden, dus hebben M.P. en ik op de grond geslapen. Zeven uur 's ochtends dan reden we verder door (de eerste 400 mijl waren mijn shift), langs de scenic route 14 door Shell Canyon (ongelooflijk mooi ... twee uur daar verloren aan rondkijken en foto's nemen: http://fotos.telenet.be/8907644720). Dan toch gestopt in Buffalo, WY om wat foto's te nemen. Het ziet er zowaar een stuk levendiger uit dan Buffalo, NY, met zijn 3000 inwoners ! http://fotos.telenet.be/8905644232 En van daar dan verder tot in Rapid City, waar we het Badlands National Park hebben bezocht. Heeft onverwachterwijs (ochgot, South Dakota heeft ook een nationaal park !) ook uren geduurd. Eveneens buitengewoon prachtig. http://fotos.telenet.be/8909644233 Van daar heeft M.G. het stuur overgenomen (rond zes uur 's avonds) tot twaalf uur 's nachts (weer 400 mijl). Van twaalf tot zes was het dan weer aan mij. Om zes uur weer aan M.G., tot we om 9 uur 's morgens op zondag in Chicago aankwamen. Onvervaard (en omdat het zondag was) zijn we midden door de binnenstad gereden. http://fotos.telenet.be/8908644938 Weer 400 mijl later was het weer aan mij om het stuur over te nemen, en na nog 320 mijl, een grand total van 2346 mijl en een uur of 39 rijden zijn we dan weer in Buffalo, NY aangekomen, na 10 staten doorkruist te hebben (UT, WY, SD, MN, WI, IL, IN, OH, PA, NY) . Op de heenreis hebben we er nog vier andere aangedaan (IA, ID, NE, CO), en samen met de 6 die ik met Katrien heb doorkruist gedurende ons verlof (MA, NJ, RI, CT, NV, AZ), en de 3 andere waar ik ondertussen ben geweest (VA, MD, DE), dan WA drie jaar geleden, en DC, maakt dat vind ik toch al een respectabel totaal van de 50...
Het is zomer in Buffalo, en in tegenstelling tot de voorbije weken is de temperatuur nu min of meer draaglijk, en kunt ge buitenkomen zonder te smelten. Eerst en vooral ging ik dus vanmorgen naar de bank, want ik moet beginnen oppassen hoeveel ik nu nog met mijn kredietkaart betaal (ge weet -of ge weet niet- dat mijn belgische kredietkaart de meest voor de hand liggende manier is om geld de VS binnen te sluizen. Echter, nu mijn verblijf hier stilaan zijn einde begint te naderen, moet ik opletten dat met alles wat ik nog terugkrijg van de universiteit voor de betalingen van de congressen etc, en ook de verkoop van de auto uiteindelijk, ik niet met een gigantische berg dollars blijf zitten die ik dan weer moet inwisselen voor euros. Mijn bankrekening is dus in afwachting van de cheque van de unief vrij leeg, en ik moest zien dat ik de huur voor de komende maand op een of andere manier kon betalen). Dat geregeld zijnde, kuierde ik terug over Hertel avenue, en passeerde ik mijn favoriete antiekwinkel (Christa and Matt). Alle paar maanden wandel ik daar eens binnen, en wat staat er nu toch vanachter in een verstoft hoekje van de winkel ? Een Coca-Cola ijskist recht uit de jaren veertig. Die dingen zijn in Europa stervensduur, vooral als ze er zo goed uitzien als deze, en ik vroeg dus naar de prijs, me verwachtend aan iets rond de 250$. Christa zei echter "You can have it for 50 bucks". Dat is een aanbod dat werkelijk te goed was om te laten staan, en ik ben dus nu de trotse eigenaar van een Coca-Cola ijskist. Dat ik die vervolgens naar huis moest slepen was ik in de resulterende euforie efkes vergeten, maar een hoop gesleep en gevloek later stond het ding hier bij mij thuis. Het lot was mij bijzonder gunstig gezind, want in de namiddag was er een vollebaltoernooi gepland van de "United Nations", ons clubke internationalen, en daarvoor moest ik nog efkes naar de unief om een kristal op de diffractometer te monteren. Die ijskist was dus, behalve een gedroomde collectible, ook een ideaal accessoire voor het volleybaltoernooi. Eerst bij Tops gestopt op weg naar de unief om cola te kopen (en water voor de liefhebbers), dan op de unief het ijsmachien geplunderd, en inderdaad, al snel was mijn cooler de ster van het toernooi en een graag geziene verzamelplaats voor dorstige mensen. Negentien foto's op http://fotos.telenet.be/8989534982 Nu het ding nog terug naar Belgie krijgen ... het heeft wel een groot voordeel, het is namelijk hol. Je kan er andere rommel instoppen.
Achteraf wisten M.P. en zijn vrouw mij en K.M. te overtuigen om nog mee te gaan naar een festival in Tonawanda, aan het oude Erie kanaal. Daar was verschrikkelijk veel volk en een podium, maar geen muziek. Na daar dus drie kwartier, steendood van het volleybal en tennis, en met een sprite van 3$, gestaan te hebben, kwam er een groepje muzikanten opdraven dat zich om te beginnen al uitgebreid verontschuldigde voor de "technische moeilijkheden", maar het stukske muziek dat ze vervolgens ten berde brachten had een paar inherente technische moeilijkheden van zichzelf. Toen liedje nummer twee hetzelfde kattengejank bleek te zijn hebben we dus vierklauwens de benen genomen, maar niet zonder af te spreken dat we morgen naar Marineland Canada gaan, om de rest van dit bijzonder mooie weekend aangenaam door te brengen (rollercoasters en orka's, dat kan nooit slecht zijn ...) Meer dus later ...
Tot slot nog voor de voetballiefhebbers ... Amerika is geen voetballand. Maar dat de tribune naast het voetbalveld kleiner is dan de goal, dat heb ik in belgie eerlijk gezegd toch nog nooit gezien : http://fotos.telenet.be/9980534123
Het is zomer in Buffalo, en in tegenstelling tot de voorbije weken is de temperatuur nu min of meer draaglijk, en kunt ge buitenkomen zonder te smelten.
