Vorige maandag was in de VS Memorial Day, het equivalent van 11 november bij ons, en ook het onofficiele begin van de zomer, waarop heel de VS zijn of haar zwembad openlegt. Een federale feestdag dus en vakantie, voor iedereen, behalve prof. C's groep. Soms vraag ik mij toch wel af wat voor uilskuikens wij allemaal zijn om te komen werken. Vooral omdat de baas laat uitschijnen dat hij "wel eens zal langskomen" en dan uiteindelijk toch niet opdaagt. Maar goed, zondag had K.M. een monopolyspel gekocht, en we waren dus allemaal (behalve M.G., die gaan kamperen was) uitgenodigd voor fruitsla, ijskreem en monopoly. Allemaal, dat zijn dus K.M. zelf, S-L. Z.. M.P., zijn vrouw Y.P. en ikzelf. Zoals op de fotos (als ik ze ge-upload krijg, want de fotoserver doet lastig) te zien is zaten de grote winnaressen aan de rechterkant, en was S-L. Z. extreem gelukkig met al die kapitalistische overdaad. Hij weigerde wel koppig om iets te verkopen of te ruilen, niettegenstaande dat werkelijk een beter idee zou geweest zijn. De jongens zijn allemaal volledig gepluimd geeindigd, en Y.P. was de grote overwinna(a)r(es).
Wat die bureaucratie uit de titel betreft, vorige week had K.M. gemerkt dat haar personeelskaart van de unief niet werkte bij het proberen binnen te raken van de sportfaciliteiten. Daarover had dus al een hele emailconversatie plaatsgevonden met de verantwoordeijke, die zich al uitvoerig had geexcuseerd, want in eerste instantie was het allemaal hun fout geweest. Dat bleek allemaal nogal simplistisch, want de kaart bleef het hardnekkig niet doen, met alle problemen vandien bij het binnen proberen te komen in de sportfaciliteiten. Tot overmaat van ramp kreeg ze dan vandaag een email van de personeelsdienst, waar in feite instond dat ze haar met kaart en al uit het systeem hadden gegooid. Terrorisme in de VS ? Allemaal nergens voor nodig. Ze helpen het land zelf wel om zeep, meer specifiek door het massaal inhuren van jobstudenten. Het economisch verlies dat daardoor geleden wordt is haast niet te becijferen ...
Maar goed, met al die kaart-perikelen als achtergrond, enter mijn schitterend plan om vandaag eens te proberen tijdens de middagpauze raquetball te spelen (de snellere variant van squash, met een harder botsender balleke, en eigenlijk "no rules" wat betreft waar ge het moogt slaan). Tot overmaat van ramp bleek halverwege de wandeling naar het sportcomplex dat K.M. dan ook nog eens die vermaledijde kaart vergeten was op haar bureau. Dus, bij de ingang mocht ze uiteraard niet binnen, en moest ze naar de balie om te worden "bestempeld" (ge krijgt een stempelke). Daar aangekomen, had ze dus geen kaart, en ook geen identiteitsbewijs, want haar naam staat uiteraard wel in de computer, maar er staat geen fotoke bij, dus de persoon achter de balie kan niet zien of ze is wie ze zegt dat ze is. Vanzelfsprekend begrijpen we allemaal dat een waterdichte identificatie van wie de universitaire sportfaciliteiten wil gebruiken van cruciaal belang is (om te zorgen dat potentiele terroristen niet kunnen trainen in Amerikaanse universiteitsfaciliteiten waarschijnlijk), maar allez, ik zeg dus dat ik haar zonder enig probleem wil identificeren als wie ze is, omdat ik een collega van haar ben, maar dat was helaas onmogelijk. Gelukkig kwam net de verantwoordelijke himself er aan, met wie K.M. dus al een hele emailconversatie achter de rug had over die stomme kaart. Wat had die meneer te zeggen ? "Ja, inderdaad, u ken ik, dus ge moogt daar een stempelke gaan halen. Nu," zegt hij, terwijl hij zich naar mij draait, op doodnormale conversationele toon, "were you giving him a hard time ?" Ik zeg, zoals waarschijnlijk ieder weldenkend mens zou doen, iets in de aard van "Huh, wha ?" Waarop hij braaf herhaalt "Were you giving him a hard time ?" Ik zeg dus dat ik niet begrijp wat hij bedoelt, waarop hij opnieuw herhaalt, dit keer met iets meer nadruk "Were you giving him a hard time ?", waarna hij geduldig blijft wachten met een blik van "Ja, ik ga hier niet weg, en gij ook niet, voor ge mij antwoord hebt gegeven he, vriend". Dat ging nog een tijdje (en, geloof me, zonder zwanzen, toch wel een tiental keer, ondanks interventies van K.M.), tot hij de dikhoofdigheid van die stomme buitenlanders klaarblijkelijk kotsbeu was en tot besluit toevoegde, een twintigtal centimeter van mijn gezicht (het is algemeen geweten in de VS - ook in het Verenigd Koninkrijk trouwens- dat hoe harder ge spreekt, hoe dichter bij het gezicht van buitenlanders, hoe beter ze u over het algemeen verstaan) "You cannot give him a hard time ...these people are students, do NOT give them a hard time." Waarna het onmiddelijk duidelijk was waar het allemaal over ging : de persoon achter de balie. Was I "giving him a hard time" over K.M. die niet binnen mocht ? The law is per slot van rekening the law, geen ID, niet binnen ! De reden voor al de verwarring was uiteraard dat die "persoon" achter de balie waar we het al de hele tijd over hebben een meisje was, en dat naar meisjes over het algemeen niet verwezen wordt met het persoonlijk voornaamwoord "him". Maar kom, 't Zal wel aan mij liggen...
