Ze lijken de stad langzaam terug op orde te krijgen. De meeste van mijn collega's hebben terug stroom, de meeste verkeerslichten werken ook terug, en de "driving ban" is verlicht tot een "travel advisory". Dat is echter maar vanavond gebeurd, dus de unief moest noodgedwongen vandaag dichtblijven. Het is symptomatisch voor de sfeer in de groep dat iedereen (maar dan ook echt iedereen) er vanochtend om 9 uur was, inclusief prof. C., die thuis nog steeds geen electriciteit heeft, en zich heel de namiddag heeft lopen afvragen waar zijn secretaresse nu toch bleef ... Voor de rest was de campus uitgestorven, op een hoop verkleumde studenten in de bibliotheek na. De temperatuur is hier vannacht tot onder het vriespunt gedaald, en als ge dan geen verwarming hebt is het even schrikken bij het wakkerworden, surtout omdat de huizen hier quasi niet geisoleerd zijn. Ergo, 30F buiten = 30F binnen en het water in uw WC is ook bevroren. Dat soort zorgen heb ik niet gehad, het enige probleem was dat Tracy enkele vrienden had uitgenodigd om dan maar bij ons in de living te overnachten. Eén koppel (tot daar alles ok), twee kleine kinderen die heel de dag ge-entertaind moesten worden (door Tracy) met als resultaat een ontstellende hoeveelheid verschrikkelijk veelkleurige koekjes (de meeste hebben ze gelukkig ook zelf opgegeten, de foto is enkel wat over is), en tot slot ook nog de twee honden van de familie. Gelukkig had M.G. 's avonds andere plannen, en heeft hij me meegenomen naar een etentje bij een vriendin: het gezelschap bestond uit drie Italia(a)n(s)en, een Roemeen, een Slovaak (M.G.), en Japanner, een Amerikaan en ik. Het diner zelf bestond uit lasagna, en het was eigenlijk heel gezellig. De verhalen gingen weliswaar over mensen die ik nog nooit ontmoet had, en eerdere legendarische feestjes in Buffalo en wijde omstreken, inclusief steeds groter wordende hoeveelheden geconsumeerde drank, maar het bleef toch aangenaam. Ondanks het feit dat het merendeel van het gezelschap Europees was, stonden ze erop de fles sherry die M.G. had meegebracht "port" te noemen. Rond elf uur was ik dus thuis, om middenin het kinderen-honden-en-koekjes-inferno terecht te komen. Nog een kleine opmerking over het organisatietalent van die Amerikanen. Ofwel hebben ze op twee dagen tijd vanuit alle kanten van het continent bulldozers naar hier verscheept, ofwel is er ergens in Buffalo een opslagplaats ter grootte van het Heizelstadion waar die dingen bumper aan bumper drie verdiepingen hoog geparkeerd staan. Gisterennacht bij het naar huis rijden was er *elke twee straten* zo'n ding bezig stukken boom in vrachtwagens te laden. Daarmee zijn natuurlijk de electriciteitsdraden nog niet gerepareerd, maar niettemin zag het er vanochtend al een stuk presentabeler uit.
Tracy is in een herinrichtings- en winkelstuip geschoten omdat ze zich steendood verveelt: de school is tot het einde van de week gesloten i.v.m. de opruimwerken na de sneeuwstorm. Het resultaat daarvan is een nieuw tafelkleed en nieuwe gordijnen in mijn kamer. Ze kleuren een stuk beter bij mijn bed, vind ik persoonlijk. Het is nu niet omdat ik over gordijnen begin te schrijven dat ik niets anders te vertellen heb, integendeel. Het grote nieuws van gisteren is nog steeds dat Katrien er in geslaagd is om in het praktisch examen voor haar motorrijbewijs te slagen. Een dikke proficiat is hier wel aan de orde Verder begint er op het werk eindelijk wat vaart in te komen. Ik ben al begonnen met het lab wat op te kuisen (vreemd hoe dat toch altijd overal nodig is), en het inventariseren van de producten die op voorraad zijn (opnieuw, vreemd etc ...). Zich inwerken in een nieuw onderwerp is een beetje als proberen kaart te lezen in het donker met een laserpointer als enige lichtbron. Gelukkig heb ik, nu ik mijn personeelskaart van de unief heb, ook toegang tot de bibliotheek, en heb ik vandaag een paar goeie boeken over het onderwerp kunnen uitlenen. De bibliotheek is onwaarschijnlijk groot, niettegenstaande het feit dat het departement chemie hoegenaamd niet veel groter is dan dat bij ons. Zowel in de sectie referentiewerken als in de "gewone" boekenschabben staat ongeveer alls wat relevant is voor het onderzoek dat binnen het department wordt bedreven, inclusief recente boeken. Als er van de collega's iemand zin heeft om rond te snuisteren in de cataloog, ik kan wel een paar boeken uitlenen en meebrengen met Kerstmis. http://bison.buffalo.edu Tot slot ben ik er in geslaagd vandaag voor de allereerste keer sinds ik hier ben te koken. Koken in de VS is niet simpel. Vooral het vinden van groenten is een behoorlijke beproeving. En als je dan ook nog geen diepvriesspul kunt kopen omdat het tegen dat ge naar huis gewandeld zijt al allemaal ontdooid is, dan komt ge in de problemen. Nu echter, na het arriveren van den auto, is dat allemaal geen enkel probleem meer. Ik heb geshopt tegen de sterren op, en heb onder andere ook eten gekocht. Vanavond dus een heerlijke ratatouille bereid met allemaal verse groentjes, een kipfilet, en aardappelen. Eens te meer ben ik tot de conclusie moeten komen dat die Amerikanen niet goed wijs zijn. En dat dan nog op twee gebieden. We sommen ze even op in chronologische volgorde: 1. Het betalen van aankopen. In de groentenafdeling staan geen weegschalen. Vlak voor ik in de rij ging staan voor de kassa's dacht ik dus bij mezelf (jaja :) "seffens sta ik hier tien minuten aan te schuiven, en dan zegt die madam "ge moet dat wegen", en dan sta ik daar, want aan de kassa was ook geen weegschaal te zien. Ik dus op zoek naar een meneer of mevrouw die mij kon uitleggen hoe dat nu moest. In "Tops" (de supermarkt, 24/24 open, "Tops never stops!") hebt ge van die kassa's waar ge uw eigen spul kunt scannen, en zelfs meteen per kaart betalen. Er is 1 kassier per vier van die kassa's voor als ge in de problemen komt. Die mevrouw (die juist efkes niks stond te doen) meende ik dus te vragen hoe en waar ik mijn groentjes moest wegen. Het antwoord ? "Minuutje meneer, ik kom u dadelijk uitleggen hoe ge die kassa hier gebruikt." Wellicht, dacht ik dus, gaat dat eigenlijk zelfs nog sneller dan wanneer ge uw producten door een kassierster laat scannen, en vooral, ge hebt zelf in de hand hoeveel van die verduivelde plastic zakjes ge meekrijgt. Zo'n plastic zakje hier, daarvan is iedereen vast overtuigd dat het onmogelijk om er meer dan twee dingen (zeg, een pak koekjes en een pakje boter) in te stoppen. Na de gemiddelde shoppingtrip eindigt ge dus met ongeveer 15 van die zakjes, ik kan dat dan niet met een gerust gemoed weggooien, en dus is de geschatte resterende tijdsduur voor mijn volledige kamer vol zit met plastic zakjes nog een viertal maanden. Dat gezegd zijnde, legde de kassierster mij geduldig (terwijl in Grote Vriendelijke Letters op het scherm dezelfde uitleg verscheen, en een aangename stem tegelijkertijd nog eens hetzelfde luidop vertolkte) uit hoe ik de kassa moest gebruiken. Het concept is eenvoudig: de weegschaal is ingebouwd in de scanner. Het enige wat ge moet doen is uw product op de weegschaal leggen, op het touchscreen produce aanklikken, en dan de code tikken die geassocieerd is met uw stuk groente. Neem nu bijvoorbeeld, Zucchini (courgette), dan kijkt de vriendelijke kassamevrouw die mij uitlegt hoe ge de kassa moet gebruiken bij fruit. Als ze, na alle soorten fruit zorgvuldig te hebben nagespeld, tot de conclusie komt dat het daar niet tussen staat, gaat ze over tot het scannen van de alfabetische lijst groenten. Uiteraard van voor naar achter. Het was u zonder twijfel ook al opgevallen (daarvoor was meer dan genoeg tijd gedurende het verwerken van de lijst fruit) dat Zucchini begint met een Z. Maar goed, eens die kleine hindernis achter de rug komen we bij het volgende probleem: zoals ongeveer alles in Amerika, is er met de moed der wanhoop getracht dit soort kassas volledig idiot-proof te maken. Dat wil zeggen dat ge vanuit zes verschillende richtingen in de gaten wordt gehouden met elektronische argusogen, die u behoeden voor vergissingen, en met vriendelijke stem begeleiden in het scannen van uw producten. Vergissingen zoals daar zijn: ik heb twee blikskes mais in mijn karretje. Eentje kan ik scannen. Van het volgende merkt de kassa uiteraard op dat dat hetzelfde product is dat ze net eerder ook heeft gescand. Bazaar natuurlijk. Remove item from the scanner, and place the next item blikske mais eraf, blikske mais er weer op Please remove all items from the scanner blikske mais eraf Please place the next item on the scanner blikske mais er weer op Please ask for cashier assistance. Ik moet er niet aan denken wat het inhoudt als ge 6 blikskes mais koopt en niks anders. Vermits bovendien mevrouw de kassa van ieder item moet zeggen dat ge het moet verwijderen voor ge er aan moogt komen (anders is het boel) en vervolgens klaar moet zijn met het zeggen van please place the next item on the scanner voor ge dat effectief moogt doen (want anders is het weer boel), doet ge wel een kwartierke over het scannen van een halfvol karretje. Ik denk dat ik volgende keer toch maar aanschuif bij een gewone kassa Dan die gekke Amerikanen, part 2. Het bakken van diepvries kipfilet. Dat ging, vond ik persoonlijk, vlekkeloos. Tot de eerste hap, die, ondanks het feit dat ik er hoegenaamd geen zout had opgedaan, opvallend zout smaakte. Inderdaad, nakijken op het pak levert op dat de inhoud may contain up to 10% of a solution to enhance taste. M.a.w., natriumglutamaat (smaakversterker) opgelost in zeewater of zoiets. Argh. Ik zal in t vervolg mijn kipfilet maar zorgvuldig afwassen voor ik m bak
Een post voornamelijk om de collega's jaloers te maken .. ik heb vandaag een syntheseke gedaan, en in de loop daarvan begon ik me af te vragen wat de karakterisatie hier zou inhouden... NMR bijvoorbeeld. M.G. zei: "Da's makkelijk, ge gaat naar de derde verdieping, daar staat de NMR spectrometer." Toen vroeg ik dus, uiteraard de situatie in Antwerpen indachtig "En wie moet ik daar dan aanspreken ?", waarop M.G. me aankeek alsof ik van Mars kwam. "Aanspreken ? Ge moet niemand aanspreken, ge meet gewoon uw NMR". "Zelf ?". "Ja, uiteraard zelf, wie dacht ge anders dat dat voor u zou doen ? Hier staat de 300 MHz, daar de 400 MHz, daar de 500 MHz, en als ge 800 MHz wil, dan moet ge wel iemand aanspreken, want die is normaal alleen ter beschikking voor eiwit-NMR. Ge kunt standaard C,H, N en F doen. Vraag maar aan J. hoe dat moet, die is daar goed in". Het departement rekent dan 15$ per uur voor het gebruik van de apparatuur, en het duurt 5-15 minuten om een spectrum op te nemen. Dat heet nu luxe als het op spectroscopie aankomt. Er staan ook een HPLC, GC-MS, een IR en een UV spectrometer ter beschikking.
Een iets andere noot dan, zijn er onder jullie die Google Earth nog niet kennen ? Een programma van Google, dat ge kunt downloaden op de website http://earth.google.com ("Get Google Earth"), en waarmee ge satelliet- en luchtfoto's van de hele wereld kunt bekijken. Volledig GPS-compatibel ook. Voor degenen die het zich mochten afvragen, mijn bureau staat op 43 graden 00' 01.96'' N, 78 graden 47' 32.59'' W. Het huis bevindt zich op 42 graden 56' 39.5''N en 78 graden 51'20.5'' W Katrien ligt op dit moment te slapen op 51 graden 20' 47.84'' N, 4 graden 19' 13.42'' O. Dat is in rechte lijn 6017 km, 972 m en 80 cm van mijn bureaustoel vandaan. De lijn tussen haar bed en mijn bureaustoel passeert door Zeeland, Derby, vlakbij Stoke-on-Trent en Liverpool, bij Sligo in Ierland, door een hele hoop water, en dan door Newfoundland, vlakbij Montreal, en door Lake Ontario. Slaapwel !
Ik heb een plant gekocht ! En het is geeneens een cactus. We zitten al sinds gisteravond naar elkaar te staren, om aan elkaar te wennen. De spanning is te snijden. Ik hoop dat ik 'm niet vermoord voor, zeg, Kerstmis. De reden is dat in dit huis geen enkele plant staat, behalve Tracys slingers herfstbladeren, en die zijn dan nog van plastic. Zelfs op mijn appartement vroeger had ik een varen en mijn kerstboompje, en nu helemaal niks groens, daar had ik een beetje moeite mee. Bovendien stond deze in reclame: 9.41$. Ik weet wel niet wat voor plant het is, dus als er iemand me daarmee uit de nood kan helpen, dan graag. Het enige wat er bij stond was dat hij matig veel licht moet hebben, matig veel water, en een gemiddelde temperatuur. Dat maakt hem dus ongeveer de doorsnee kamerplant denk ik. Ik heb m Fons genoemd. Ik heb nog enkele andere essentiele dingen gekocht op mijn shopping spree gisteren. De drie essentials voor de technisch georienteerde mens: kruipolie, een set schroevendraaiers, en een digitale voltmeter. Zelfs als ik dat alles hier moet achterlaten, is het waarschijnlijk nog kosteneffectief geweest, want ik ben er dankzij die dingen ondertussen in geslaagd om mijn fameuze rekenmachine in drie stukken uit elkaar te gooien, van respectievelijk 54, 18 en 8 lbs. Dat betekent dat ik 50$ kan sparen in overgewicht voor de bagage door ze in twee verschillende koffers in te checken, dan moet ik alleen maar voor 1 koffer 50$ bijbetalen. Of ik ze nu achteraf nog terug in elkaar krijg, dat is natuurlijk een ander paar mouwen De digitale voltmeter zal handig van pas komen bij het repareren van de achterruitverwarming van de auto. Het aansluitpinneke voor de draad geeft geen contact meer met de strips op de achterruit, en dan verwarmt dat natuurlijk niet. Het enige probleem zal zijn om de auto dicht genoeg bij een stopcontact te krijgen, zodat ik met een soldeerbout aan de slag kan. En tot slot heb ik me gisteren ook beziggehouden met het bakken van brood. Zoals wellicht al eerder vermeld: het brood hier is helaas niet te vreten: het voelt, ziet eruit en smaakt als spons. Maar ze hebben hier wel verse gist, en ongebleekt meel, dus drie uur werk later heb ik twee nette broden van 800g. Met een echte korst ook uitstekend ! Voor wie fotos wil zien van het brood en en de stukken rekenmachine, die kan hier terecht : http://fotos.telenet.be/3878514752 Morgen maandag aan het werk maar weer!
