Hallo iedereen,

Het leven is een rollercoaster, en dat is niet anders wanneer je reist. Of misschien toch in die zin dat het allemaal veel sneller gaat. De voorbije maanden zijn echt voorbijgevlogen in een flits. De reiservaringen laten een warme gloed door me vloeien, die me innerlijke rust en vertrouwen geeft. Maar zelfs dan nog zijn er dagen waarop het opeens allemaal een stuk minder is. Dat zijn de dagen waarop iemand je een mes in de rug plant : dat moment, wanneer je beseft, dat iemand die je jarenlang blindelings vertrouwd hebt, achter je rug om je wereld om zeep probeert te helpen. De dag, waarop je leert dat bitterheid mensen buiten hun normenbesef drijft. Ik ben het punt van medelijden nu echt voorbij, al neemt dat niet weg dat het pijn doet om een verleden op zo’n bittere noot af te sluiten.

In down under is er een gezegde “ bad luck, it comes in three’s “, naar het Nederlands vertaald is dat dan: “geen twee zonder drie”. Opdoffer nummer twee heb ik alvast ook gehad. Internet is een groots medium, wanneer het met verstand gebruikt wordt. Het kan echter een dodelijk wapen worden, indien de normen van het fatsoen schaamteloos over boord gegooid worden. Zonder de pretentie te hebben dat ik een heilige ben, durf ik wel stellen, dat ik altijd eerlijk geweest ben met mensen en dat ik mensen altijd mijn vertrouwen geschonken heb. Mijn visie is, dat ieder menselijk wezen een basis van goedheid in zich heeft, en dat het enkel een zaak is om die eigenschap te laten groeien. Onschuldig tot het tegendeel bewezen is… zo zie ik het. Ben ik naïef om met die houding door het leven te gaan? Na wat ik gisteren op het internet gelezen heb (wat mij direct aanbelangt), kan ik enkel zeggen, dat mijn vertrouwen in de mensen een flinke knauw gekregen heeft. Deze maandenlange trip is een lange psychologie les geweest voor mij: dit zal mij niet kraken, o neen. Het geeft me enkel een extra laag beschermende huid, om te voorkomen dat ik opnieuw getroffen word.

Maar he, het is niet allemaal kommer en kwel hoor. Op maandag was de planning om mijn blogs bij te werken (dat moet jullie nu al vertrouwd in de oren klinken).  Geen enkel probleem om de inspiratie uit mijn pen te laten voelen, maar wel een constante strijd om voldoende tijd te vinden. Dat lijkt trouwens niet enkel mijn zorg te zijn, want Jill was al net zo goed verwoed aan het proberen om haar project (het breien van een trui voor haar bejaarde vader) af te werken voor de koude zijn intrede doet. Hallo? Koud in Queensland? Putje winter en een stralende zon met een wolkenloze hemel. Gouden raad van tante Kaat: bezoek België enkel in Juli of Augustus. Onze zomer zal er misschien in slagen om jullie winterdagen te overtreffen…

Vol goede moed zet ik me aan mijn laptop en laat Jill de naalden in een gestaag ritme tikken. Tot de eerste koffiepauze: de ideale gelegenheid om alle problemen van de wereld aan te pakken. En dat zijn er nogal wat… dus: maandag is voorbij gevlogen voor we het beiden goed en wel beseften. Mijn blogs zijn niet up to date en de trui zal wellicht een geschenk voor volgende winter worden…

Ik kan onmogelijk in Brisbane verblijven zonder de sfeer van de stad geproefd te hebben. Op dinsdag vertrekken we met de bedoeling mijn kennis op te vijzelen. Het wordt een vaart met de stadsferry op de Brisbane rivier. Deze catamarans, die over een verbluffende snelheid en wendbaarheid beschikken, kunnen haast als locale stadsbussen aanzien worden. De kapitein moet mij in ieder geval niet meer overtuigen van zijn stuurkunsten: het lijkt wel ik in een Amerikaanse actiefilm terecht gekomen ben: we gaan in rotvaart van de ene kant van de rivier naar de andere.  Na heel wat omzwervingen in andere Australische steden, valt het me direct op, dat de maatschappij hier veel minder “gemengd” is. Iedereen lijkt van Aussie origine te zijn… heb ik dan uiteindelijk toch de stad gevonden met de zuiverste graad van Aussie cultuur???

We genieten van het zicht langs de oevers: statige huizen, elk met hun eigen aanlegplaats voor een boot. Al is de omvang van de meeste huizen hier ruimer dan het gemiddelde, dan nog is het beneden het Belgische gemiddelde. Op al mijn tochten, heb ik geleerd dat ons piepkleine landje over grote huizen beschikt, terwijl er in landen waar ruimte geen beperking zou mogen vormen, veel bescheidener woningen worden opgetrokken. Is het dan toch waar dan enkel Belgen met een baksteen in de maag geboren worden???

Eens van boord, verkennen we een stukje Brisbane al wandelend. Pal in het centrum is er een stukje regenwoud te bezichtigen: op geen enkele manier te vergelijken met onze bossen, zoveel is duidelijk. We komen terecht in een soort wandel en winkel centrum: open, groen en met prachtige bloemen, die in felle kleurenpracht, het geheel een meer dan zomers karakter geven. Op onze slentertocht, komen we langs een ijsventer… Al hou ik me ver van zoetigheid, even zondigen kan beslist geen kwaad. Kan ik een vanille – chocolade ijsje verkrijgen aub?  De verkoper kijkt me even verbluft aan… neen, sorry, dat kan niet. Waarom geen hokey-pokey, mevrouw? Een wat???? Ok, af en toe wil ik wel eens buiten mijn comfort zone treden wat voeding betreft. Ik krijg een horentje met een geel kleurige substantie in de handen gedrukt, klaar om de smaaktest te ondergaan. Ik zal mijn “durf” niet beklagen: vraag me niet waarvan dit gemaakt is, maar indien jullie ooit de kans krijgen om dit te eten, dan zeg ik zonder twijfel : DOEN!

Van ijsjes krijgt een mens dorst… na wat verder slenteren, besluiten we voor een koffie te gaan. De alom tegenwoordige ibissen landen letterlijk op neuslengte afstand, hopend om een of ander voedsel te kunnen stelen. Jill verrast me met een worteltaart: ook dit blijkt een meer dan aangename verrassing te zijn. Even niet denken aan de calorieën… overmoedig beslissen we dat we die straks wel zullen afwandelen.

Onze kleine verkenning wordt afgerond wanneer Steven ons galant komt ophalen om terug naar huis te keren. Brisbane is op dat moment veranderd in een zoemende verkeerschaos, die al met al blijf stromen.

Eens thuis wordt het avondmaal genomen tezamen met beide zonen van het gezin. Dit is een van de weinige gezinnen waar het avondmaal gezamenlijk genuttigd wordt: een rustmoment in de dag, tijdens hetwelk ieder zijn eigen ervaring deelt met de anderen. Heel even ga ik terug in de tijd, al lijkt het me een eeuwigheid geleden, dat ik rond de tafel zat met mijn gezin. Wat me nu vooral bijblijft is dat ik zelfs niet welkom was aan de tafel. Laat het duidelijk zijn dat een scheiding er echt niet van de ene dag op de andere komt.

Ondertussen is het woensdagmorgen. Ik ben net aangekomen in mijn nieuwe verblijfplaats voor de volgende dagen. Een totaal andere omgeving al ben ik al bij al nauwelijks 10 km verhuisd. Het huis ligt in een oase van groen, het lijkt wel of we ver van de bewoonde wereld zijn, al is dat enkel gezichtsbedrog. Ik heb er geen benul van wat er me te wachten staat de volgende dagen. Ook dat is reizen: met een open blik naar de wereld kijken en naar de kansen, die deze grote wereld te bieden heeft. Ik heb de les begrepen en stap vol verwondering van het ene avontuur in het andere…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Het lijkt wel of het weer me duidelijk wil maken, dat het met me meevoelt: een druilerige dag in Sydney geeft aan dat mijn gemoed niet op “Sunny” staat.  Raar hoe een stad, die ik in feite minder bezocht heb, dan mijn vorige haltes, me toch zo aanspreekt. Eigenlijk moet ik dat corrigeren: het is niet zozeer de bijenkorf, die Sydney  uiteindelijk is, maar veel meer de heerlijke kustlijn, die me gevangen heeft. Al heb ik mezelf nooit als een “strandmens” beschouwd, nu moet ik openlijk toegeven, dat het wandelen langs deze stranden, me veranderd heeft. De vele surfers, die na een wilde rit op de kop van de golven, keer op keer kopje onder gaan, de gemoedelijke sfeer van jonge moeders, die hun kleuters en peuters laten pootje baden, de stilte die heel even volgt op de brekende golven… het heeft allemaal zo’n diepe indruk op me nagelaten.

Even terug in de tijd:  na mijn lezing in de RSL van Ashfield, werd ik voorgesteld aan Alan, die heel sterk betrokken is bij het in stand houden van een fort op North Head. Met mijn Europese bril op, kan ik onmiddellijk zeggen dat het traditioneel beeld, dat dit woord bij ons oproept, helemaal niet klopt: verwacht geen vestiging met dikke muren of zwaar bewapend plafond… Hoewel, de zwaar bewapende plafonds, waren er wel, zij het dan ondergronds. Feit is dat Alan me had uitgenodigd voor een privé bezoek aan de tunnels en dat is iets wat me geen 2 keer moet gevraagd worden. Donderdag morgen trok ik dus met mijn gastheer, Peter, die zo vriendelijk was om me naar Manly to brengen, op verkenning. Ik kwam er terecht in een heel andere wereld: een groep van een 10 tal vrijwilligers, die iedere donderdag van heinde en ver ( 3 uur rijden!) afkomen, om gezamenlijk aan het restaureren van militair materiaal te werken. Deze mannen, voor wie metaalwerk geen enkel onoverkomelijk probleem vormt,  hebben een missie: het bewaren van erfgoed, dat zonder hun liefdevolle restauratiewerk voor altijd zou verloren gaan. De nestor van de groep (91 jaar), slaagt erin om ontbrekende onderdelen feilloos na te maken.  Ik vraag me of hoeveel jonge mannen het hem zouden nadoen…

Na een introductie aan de hele groep, krijgen we een gidsbeurt van de tunnels, die uiteindelijk leiden naar de positie van een 9 inch kanon. Vanaf midden jaren 30 werd er geïnvesteerd om de Oostkust van Australië te beschermen tegen mogelijke indringers ( er werd met vrees uitgekeken naar Rusland en Japan, een vrees die uiteindelijk gegrond bleek te zijn). Twee dergelijke 9 inch kanonnen werden opgesteld, in combinatie met verschillende 6 inch batterijen. De bedoeling was dat deze strategisch opgestelde kanonnen, elkaar voldoende zouden overlappen, om een degelijke verdediging te garanderen. Een dosis Australisch optimisme is hier zeker van doen, want het bereik (26 km) van de grote kanonnen, was niet voldoende om de verdediging sluitend te maken. De eerste halte is een kamer met 2 enorme generatoren (niet de oorspronkelijke, maar wel van hetzelfde type) en het bedieningspaneel, dat een ganse wand beslaat. Dit doet me onmiddellijk denken aan het fort van Mutzig in de Elzas, waar ik een gelijkaardige opstelling gezien heb. Roy, een levendige zeventiger, heeft hier een meer dan behoorlijke uitdaging: dit paneel restaureren zal meer dan een “labour of love “ zijn. Daarna gaan we verder de diepte in, om in een uiterst smalle tunnel terecht te komen. Water vloeit constant in 2 kleine kanaaltjes want we blijken boven een bron te zitten. Na een goede wandeling in een 2^de tunnel (de totale afstand bedraagt zo’n 300 meter) komen we in de opslagruimte van de projectielen terecht. Vreemde logica houden ze er hier op na: daar waar het gebouw van de generatoren uitgerust is met uiterst dikke muren, en een expansieruimte tussen de muren van de tunnels, blijken de muren tussen de opslag van de enorme hulzen en de projectielen bijna filterdun te zijn. Begrijpe wie kan… Een ingenieus systeem rolt de 175 kg zware projectielen naar voren waar ze in een prehistorische versie van een lift terecht komen.  Vervolgens, gaan we naar de oppervlakte om de positie te zien waar het kanon oorspronkelijk opgesteld was. Jammer genoeg is het koninginnenstuk hier verdwenen, maar niettemin geeft de site heel duidelijk aan, hoe de situatie ooit geweest was.

Na deze boeiende rondleiding werden we uitgenodigd voor een lunch, recht in lijn met de geest die hier hangt. De barbecue wordt naar buiten gerold (een barbecue, die op gas werkt is even essentieel als een wasmachine in een doorsnee Aussie gezin) en de chef van dienst, gaat aan de slag. Even later kronkelt de geur van vers gebakken worsten doorheen de loods: het signaal, dat we ons naar de geïmproviseerde keuken kunnen begeven. Het wordt een lunch, die ik niet licht zal vergeten: geen toeters en bellen hier, maar geïnteresseerde gesprekken met mensen, die stuk voor stuk een boeiend levensverhaal hebben. Geen enkele toeristische brochure kan een boeiender programma aanbieden dan dit!

In de namiddag worden we rondgeleid door Roy, een ex militair, die zijn hart en ziel verloren heeft aan kanonnen.  We worden van de ene loods naar de andere geleid, waar ik eigenlijk van de ene verrassing in de andere val. Ik zie WO II kanonnen, van verschillende kalibers maar net zo goed munitiewagens van een 18 pounder kanon uit de eerste wereldoorlog, de revue passeren. Alles tot in de kleinste details gerestaureerd door deze vriendenkring van vrijwilligers.

De dag wordt afgesloten met een warm afscheid en een uitnodiging om terug te komen mocht mijn toekomst me terug naar Sydney brengen.

Op terugweg houden we nog even halt bij een uitkijkpunt over die eindeloze oceaan. Het is hier dat ik Australische gastvrijheid van een andere kant leer kennen, al besef ik dat niet op het moment zelf.

Eens terug in Dee Why, bied ik mijn gastheer aan om zijn hemden te strijken, terwijl hij naar een zakelijke afspraak gaat. In de loop van de avond, voel ik eerst jeuk en dan een prikkend gevoel op mijn rug. Ongerust over wat er aan de hand is, vraag ik mijn gastheer om te checken en dan wordt duidelijk dat een teek mij als geschikte gastvrouw had gekozen… Het kleine onding had zich vastgeklampt tussen mijn schouderbladen, met de duidelijke bedoeling om te blijven waar het was! Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om deze ongenode gast te verwijderen en zelfs nu nog, heb ik een vervelend gevoel op die plek. Hoogstwaarschijnlijk heb ik die teek opgepikt bij het uitkijkpunt, waar we door een aantal struiken dienden te wandelen om  van het weidse zicht te kunnen genieten.

De laatste paar dagen zijn rustig verlopen, met de Australische winterzon als bondgenoot op mijn wandelingen. Op mijn tocht, die steeds langer wordt, is dit een van de plaatsen, die me lang zal bijblijven. Ik heb intens genoten van de mensen en de natuur en durf nu al haast te stellen dat ik nog terug zal komen.

Op zondagmorgen was Tim zo vriendelijk om me naar de luchthaven te brengen: ik zal zijn droge Britse humor zeker missen net zoals hij de gestreken hemden in zijn kleerkast zal missen denk ik. Omdat hij een dag zeilen gaat, ben ik meer dan vroegtijdig op de luchthaven. Geen nood, dit is een vertrouwde omgeving geworden waar ik me als een vis in het water voel. Het zelf inchecken van bagage is nu kinderspel geworden, al word ik deze keer wel geconfronteerd met een praktisch probleem: mijn grote rode koffer gaat vlot over de 24 kg op de schaal en dat blijkt te veel gewicht te zijn. Het wordt dus zaak, om midden in de vertrekhal, mijn koffers te herschikken. Het geluk staat aan mijn zijde in die zin dat de handbagage niet gewogen wordt. Mijn kleine blauwe koffer zou gegarandeerd de schaal tilt doen slaan!

Normaal gezien had ik mijn vlucht naar Brisbane moeten vertrekken om 11.05 uur. Met enige overmoed vertel ik een Amerikaan, dat ik op mijn vele reizen, zowat alles heb meegemaakt wat kan verkeerd gaan. Tenminste, dat is hoe ik er tot dan toe over dacht. Ondertussen weet ik al weer beter. Op het moment dat het tijd is om aan boord te gaan, kondigt een stem aan dat alle computers in de ganse luchthaven “down” zijn en dat er dus manueel zal moeten worden ingecheckt. Om een lang verhaal kort te maken: we eindigen op een vliegtuig dat meer dan een uur blijft waar het is, om uiteindelijk met 2.30 uur vertraging het luchtruim te kiezen. Zou Qantas de slogan “ met de trein, zou je er al zijn ? “ ooit gehoord hebben?  Soms zit er warempel wat waarheid in!

Mijn nieuwe gastgezin trakteert me onmiddellijk op een rondrit in de buitenrand van Brisbane. Geen uitgestrekte zandstranden hier; in plaats daarvan is een kilometerslange kustlijn die uitloopt op modderig terrein. Morton Bay blijkt van enorm grote omvang te zijn, en gezien de toegang tot de baai, geleidelijk aan verzandt, valt er nauwelijks deining waar te nemen op het water. Onze Belgische kust heeft de zeemeeuw als lastpost, hier is dat de Ibis. Feit is dat deze vogel geen schoonheidsprijs zal halen. Wanneer het op arrogantie aankomt, dan is er geen twijfel over dat deze pestkop hoog zal scoren.

We genieten van het weerzien, halen herinneringen op en bespreken alles wat met de Australische maatschappij te maken heeft. Ik voel me zo bevoorrecht dat ik de kans krijg om mijn blik op deze manier te verruimen. Wanneer ik me terugtrek in mijn kamer, bedenk ik heel even hoe nietig klein mijn leefwereld ooit geweest is…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,
Een lange week van absolute stilte. Niet dat ik verloren ben gelopen in de wildernis van Australië, verre van : ik heb intens genoten van meerdere lange wandelingen langsheen het heerlijke strand van Dee Why. Putje winter maar deze Belgische madam kan met haar lichtste zomerkleedje wandelen gaan… De temperaturen halen hier vlot 20 °C in de namiddag. Het enige nadeel aan het klimaat hier is, zodra de zon achter de horizon verdwijnt (en dat is altijd het geval tegen 6 uur), de warmte lijkt te worden opgeslorpt door een grote airco, die dan heel sterk koude lucht blaast. Het verschil tussen dag en nacht kan hier makkelijk meer dan 20 °C bedragen en dat is iets, waar ik maar niet aan gewoon word.

Afgelopen week heeft een heel bizarre start gehad. Na heel wat e-mails te hebben afgewerkt, wou ik mezelf belonen met een deugddoende wandeling. Omdat het nu eenmaal in mijn aard ligt om het aangename (en daarmee bedoel ik het maken van een praatje) aan het nuttige (het strekken van de benen) te koppelen, ben ik altijd op de uitkijk naar een gesprekspartner. Wandelend langs het strand, zag ik een eindje verderop 2 mannen met elkaar praten, terwijl één van hen iets oppikte van het strand en dat was meer dan voldoende om mijn nieuwsgierigheid te wekken. Ik besloot dus om naar hen toe te wandelen om uit te vissen wat er zo interessant was aan die vondst. Net voor ik bij hen kom, schiet één van de 2 mannen weg, alsof hij door een schorpioen gestoken was. De andere, kon niet meer vluchten en niet wetend wat gezegd, toont hij het stuk rots, dat hij in zijn hand hield, en vraagt me “ Herken je deze vorm? “. Ik kon me niet inhouden van lachen, want dat stuk rots leek wel een stenen penis te zijn. Ik heb alleen geantwoord “ wel, als openingszin kan dit zeker tellen!”. Het ijs was onmiddellijk gebroken en uiteindelijk hield ik er zelfs een wandelgenoot aan over. Hij vertelde me dat zijn vriend, er als de bliksem vandoor was gegaan, omdat hij niet wist wat te zeggen, toen hij me zag naderen. Ik heb nog altijd binnenpretjes wanneer ik denk aan degene, die achterbleef  en de slungelige manier waarop hij zich hieruit wou praten. Een van de vele toevallige ontmoetingen, op mijn trektocht. Eentje, die me wel wat bijgeleerd heeft, want hij bleek een ingenieur te zijn, die in de mijnindustrie gewerkt had. Ik heb tijdens de wandeling een meer dan behoorlijke les geologie gekregen over de rotsformatie aan Long Reef. Het hoeft niet altijd geschiedenis te zijn…

De week is verder behoorlijk rustig verlopen tot donderdagnamiddag want dan werd ik opgehaald om een lezing in Ashfield te geven. De plaatselijke RSL club werd afgehuurd door de Historical Motor Vehicles Association. Ik vraag me af, of mensen zich zorgen maken over mijn slanke lijn, want overal waar ik ga wordt mij eten aangeboden. Het restaurant van die club, mag er zeker zijn: het gebeurt uiterst zelden dat ik mijn bord 2 maal vul! Dit is ook zo iets typisch Australisch: mensen gaan naar een club i.p.v. naar een café. Iedere club vraagt een jaarlijks lidgeld (en dat varieert van 3 tot 10 dollar) wat je recht geeft op korting voor iedere maaltijd, die je daar  neemt. Je kunt dus heel eenvoudig het lidgeld terugwinnen op die manier want een maaltijd is er echt heel goedkoop. Voor 17 dollar eet je zoveel je wil, met voorgerecht en dessert inbegrepen. Het nadeel is wel dat iedereen lid moet zijn, zoniet moet je als gast worden uitgenodigd door een lid (wat dus iedere keer het geval is voor mij). Ik moet me telkens weer registreren. Een ander hemelsbreed  verschil met ons Belgenland is dat deze club allemaal over ontelbaar veel pokermachines beschikken. Het zijn de royale inkomsten van deze eenarmige bandieten, die hen uiteindelijk toelaten, de maaltijden aan meer dan democratische prijzen aan te bieden. Het is me al langer dan vandaag duidelijk dat Australië een heel zwaar probleem met gokverslaafden heeft, en dat blijken in heel veel gevallen vrouwen van middelbare leeftijd te zijn.

Toen ik als peuter eindeloos doorratelde, vertelde mijn moeder me dat ik al babbelend geboren ben. Ik begin het warempel te geloven ook. Toen de voorzitter me vertelde dat er geen tijdslimiet was, wist ik gelijk dat het een aangename babbel zou worden. En dat is ook zo gebleken : een lezing van 2.15 uur met een pauze van 15 minuten, kan tellen. Het geeft me nog altijd een kick om een groep in mijn greep te houden en na afloop te horen, dat het de beste lezing was, die ze sedert lang gehoord hadden.

Mijn verblijfplaats die avond was in Castle Hill, een andere voorstad van Sydney. Ik had een snelle blik op de kaart geworpen en had (tegen beter weten in ) de afstand op zo’n 15 minuten rijden geschat. Omdat ik mijn nieuwe gastgezin had laten weten dat ik rond 10.30 uur zou aankomen, begon ik me zorgen te maken toen het rond het 10.20 draaide voor alles opgekuist was. Ik liet de chauffeur van dienst weten dat we 5 minuutjes te laat zouden zijn waarop de man me doodgemoedereerd liet weten dat het ongeveer 50 minuten zal duren om naar Castle Hill te rijden. Oeps, daar gaat mijn planning… ik besef op dat moment dat ik meer dan rijkelijk te laat zal zijn.

Phil en Carol zitten me ongeduldig op te wachten, wanneer we daar om uiteindelijk om 11.30 uur aankomen. De avond wordt nog een stuk langer, want tot diep in de nacht worden herinneringen opgehaald. Heerlijk is het om zomaar het gevoel van “thuiskomen” te mogen ervaren.

Vrijdag is echt een dag van Australisch genieten en dat betekent dus : niets moet en alles kan. Mijn gastgezin heeft vrienden uitgenodigd, die ook door de WO I microbe gebeten zijn en die maar al te graag mijn lezing zouden horen. Het wordt dus een privé voorstelling voor een meer dan geboeid publiek van 4 mensen.  Daarna komt de dochter des huizes haar 4 kinderen en de hond afleveren, voor een weekendje bij opa en oma. Het huis veranderd op staande voet in een bijenkorf waar de 3 jarige Ewan, de 5 jarige Emma, de 7 jarige Hayley en de 11 jarige Jordan tezamen met Russel, een flink uit de kluiten gewassen hond van een ondefinieerbaar ras, de hoofdrol inspelen. Later op de avond sneuvelt een lavalamp op het pas vernieuwde vasttapijt. Oma begint te googelen om een oplossing voor de kleurige smurrie te vinden, terwijl opa overhaast begint de kuisen. Ik krijg meteen de rol van kinderoppas toebedeeld. Eerlijk gezegd heb ik genoten van het jonge volkje. Het verbaasde me dat ik hen wist te boeien want die ervaring ligt al jaren achter me. Pas laat in de avond, raakt iedereen in zijn of haar bed en daalt de rust neer in dit overvolle huis.

Op zaterdag staat me weer maar eens een Australische rit te wachten. Ik word opgehaald in Castle Hill om over de Blue Mountains, naar Bathurst te worden gebracht. Een rit van 4 uur a.u.b.!  Ongeacht hoelang ik hier al ben, het blijft mijn verbeelding tarten dat mensen 4 uur rijden om een lezing bij te wonen! Eerste stop brengt me naar de zaal waar ik op zondag het publiek te woord zal staan om een half uur later richting ons hotel te trekken. Het blijkt een Best Western hotel te zijn op de rand van de stad, die zo’n 37000 inwoners telt. Dat de standaarden in Oz verschillen van die op het Europese vasteland, is al lang geen nieuws meer. Toch ben ik blij verrast om in een kamer MET verwarming terecht te komen. De afmetingen zijn eerder aan de krappe kant (wat niet kan gezegd worden van de badkamer, want die valt heel ruim uit) maar afgezien daarvan, ben ik meer dan tevreden. Een uitermate vriendelijke hoteluitbater maakt het plaatje compleet.

Er werd me gemeld dat we met een groep van 13 mensen gaan eten in een Thai restaurant… iets waar ik met heel weinig enthousiasme naar uitkeek.  Er bleek geen reden tot ongerustheid echter, want het restaurant heeft net zo goed een Australische menukaart. Bonk…, dat was een pak van mijn hart! De lamsboutjes, die ik voorgeschoteld kreeg, smaakten naar meer. Indien ik aan dit tempo blijf eten, dan wordt het straks een maatje meer! Slechts één groot minpunt voor deze zaak. Het is er verdorie berekoud! Wanneer een van onze tafelgenoten vraagt om de verwarming op te zetten, blijft dat een bede in dovemansoren. Er zijn nog altijd mensen, die niet begrijpen dat het van belang is om naar je klanten te luisteren… Al snel blijkt dat iemand van het bestuur, een carrière als komiek heeft gemist: de avond wordt een lang verhaal van lachen, lachen en nog eens lachen!

Lang geleden dat ik nog in een hotelkamer geslapen heb… Ik mis de familiale sfeer maar gezien het maar voor 1 nacht is, stelt dit geen probleem. Om 10 uur vertrekt de ganse groep naar de plaatselijk RSL club, waar ik eerst een interview met een journaliste van de plaatselijke krant, dien af te werken. Ondertussen loopt de zaal vol met 60 geïnteresseerden, die me een dikke 2 uur later uitgebreid bedanken voor een lezing, die als een waterval over hen heen gekomen is. Een dame blijkt van Franse origine te zijn en is vastbesloten om een conversatie met me aan te gaan in haar moedertaal. De lieve mevrouw lijkt maar niet te vatten dat ik me niet echt comfortabel voel in de taal van Molière en dat het bovendien niet erg tactvol is om in een taal te converseren, die de rest van de groep niet begrijpt.

En dan is het tijd om de rit naar Sydney aan te vatten. We verlaten Bathurst om 3.15 uur in de namiddag om tegen 8.30 uur in Dee Why aan te komen.  De chauffeur van dienst besluit om een andere route door de Blue Mountains te nemen. Tot dan vroeg ik me af waarom die bergketen (piek op 998 meter) met die naam bedacht werd. Op de terugweg, wordt het me zonneklaar : er vormt zich een blauwe nevel, die ontstaat door de olie van de gumtrees. Net boven te boomtoppen hangt een blauwe waas, die het geheel in een sprookjessfeer verandert. Het is onmogelijk om deze kleur te omschrijven want naargelang de inval van het zonlicht varieert het van broos lichtblauw naar een heel intense schakering van lichtblauw. Dit beeld brandt zich op mijn netvlies… waar ik ooit terecht zal komen in mijn later leven, dit is een beeld dat ik nimmer zal vergeten.

Ondertussen ben ik dus terug in mijn vaste stek in Dee Why. Ik heb nog een paar dagen vooraleer ik voor de zoveelste keer mijn rode koffer deskundig mag pakken, op weg naar het volgende avontuur. Brisbane, here I come!

Groetjes,
Charlotte

Hallo iedereen,

Eén frustratie heb ik hier wel: geen toegang tot het internet! Na 4 dagen zonder degelijke connectie, heb ik echt wel ontwenningsverschijnselen! Het frustreert me dat er mensen zijn, die ongeduldig op een antwoord wachten, dat er maar niet komt, om de goede reden dat ik hier nergens een hotspot kan vinden.

Woensdagmorgen: werk aan de winkel en dat betekent voor mij een lezing in de locale middelbare school. Ik durf er donder op zeggen dat onze Belgische leerkrachten heel wat aanpassingsvermogen aan de dag zouden moeten leggen om in dit systeem te overleven. Terwijl we wachten om naar het lokaal te worden gebracht, lopen leerlingen en leerkrachten kriskras door elkaar in de gang. Ik vang een gesprek op tussen een leraar en een leerlinge, die doodleuk zegt dat ze vandaag eigenlijk geen zin had om te komen.  Dat stelt geen enkel probleem, de jongedame hoeft enkel een document te tekenen en mag weer beschikken. Het is een tafereel waarbij ik me afvraag of dit een school, dan wel een duiventil is?

Uiteindelijk brengt de lerares me naar het klaslokaal waar de leerlingen, ruimschoots over tijd, geleidelijk aan binnen druppelen. Ik heb uiteindelijk 10 jongelingen voor me, de één al wat meer geïnteresseerd dan de andere. Al met al wordt het een heel ontspannen lezing want met zo’n beperkte groep, wordt het haast een informele babbel.  Na afloop komt een rijzige jongeman, die ongetwijfeld heel wat tienerharten sneller zal doen slaan in de nabije toekomst, naar me toe om me met een doos Zwitserse pralines te bedanken. Mijn gastgezin zal tevreden zijn!

Mijn dagen zijn hier echt wel op een vakkundige manier ingevuld: na de lezing word ik naar het centrum gebracht, waar ik in de auto van kennissen terechtkom. Het geeft me de gelegenheid om nieuwe vrienden te maken. De voorzitter van de plaatselijke RSL afdeling is gastheer van dienst voor me en die man kwijt zich heel plichtsbewust van zijn taak: ik krijg heel wat informatie over de streek te horen tijdens de rit van bijna één uur. Uiteindelijk  werd ik nog maar eens op uitstap genomen naar de kust. In tegenstelling met onze Belgische kust is dit een heel grillige kustlijn:  de ene baai volgt de andere, met hier een daar een idyllisch verscholen lagune tussenin. Na wat sightseeing is het tijd voor een maaltijd in een lokaal restaurant. Al is het verschillende jaren geleden dat ik als dienster werkte in een restaurant, ik kan het nog altijd niet laten om een zaak door een “professionele” bril te bekijken: netheid, vriendelijkheid, sfeer, bediening, kwaliteit van het eten (al ben ik op dat laatste vlak geen expert!)… ik neem alles in me op. Het is vooral op sfeer dat de meeste restaurants de mist ingaan, al ligt er voor sommige ook nog wat werk te wachten wat betreft timing. Ik kom tot het besluit dat de Europese klanten veel veeleisender zijn, dan onze tegenvoeters. Een kwartiertje wachten tot de rest van de tafel bediend wordt? Het lijkt wel de regel te zijn (in plaats van de uitzondering die de regel bevestigt)!

Donderdagmiddag staat de lezing voor de plaatselijke RSL op het programma. Eerst nog even naar de plaatselijke krant: er komt niet iedere dag een Belg langs in Wingham, dus krijg ik het label “waard om over te schrijven” opgekleefd. Vandaar richting restaurant. Ik probeer een ander soort vis (ben de naam allang weer kwijt natuurlijk) en dat heb ik me niet beklaagd… Het wordt een heel aangename maaltijd met een boeiend gezelschap. Vol voedsel en energie kan ik mijn lezing aanvatten. Ik wist toen al dat het een aangename ervaring zou worden: geen tijdsdruk en een geïnteresseerd publiek staan garant voor een geslaagde namiddag .

Na een onrustige nacht, maak ik mijn valies nog maar eens klaar. Na 4 maanden ken ik de knepen van het vak en slaag ik erin om alles een plaatsje te geven, in zowat de helft van de tijd, die ik aanvankelijk van doen had. En dat niettegenstaande het feit, dat het steeds moeilijker wordt, want ook hier wordt ik bedacht met een pakket streekinformatie.

Mijn trein (navraag heeft mijn gastvrouw verzekerd dat het wel degelijk een treinservice is vandaag) vertrekt pas rond 11 uur. Gezien mijn gastgezin een vergadering heeft met de raad voor toerisme van de streek (te vergelijken met de oppervlakte van de Westhoek), kom ik totaal onverwacht in deze vergadering terecht. Een uur lang wordt gedebatteerd over verschillende zaken aangaande toerisme. Het voelt voor mij aan als een les psychologie want ik die tijdsspanne, heb ik een volledig beeld van de mensen rond de tafel. Wie er voortrekker is, waar het creatieve brein zit, waar de stoelwarmers zich schuilhouden, waar de praktische persoonlijkheid zit, zelfs waar de coalities in de groep liggen… Echt een boeiende oefening om mensen te leren “lezen”. Op weg naar de trein, leer ik van mijn gastgezin, dat mijn analyse van de groep “spot on” is.

Omdat mijn hart ook in die materie ligt, moet ik een aantal keren op de punt van mijn tong bijten om me niet in het gesprek te mengen. Uiteindelijk vraag ik toestemming om mijn mening, als onafhankelijke buitenstaander, te mogen spuien. En dan blijkt al heel snel, dat iemand, die niet dicht betrokken is, een voor de hand liggend compromis beter ziet …Het wordt een warm afscheid, met de wetenschap, dat ik hier mensen heb leren kennen, die hoogstwaarschijnlijk nog een rol in mijn leven zullen spelen.

Australische treinen, dat zou de titel van een Broadway comedy kunnen worden… In eerste instantie, bedacht ik dat dit een heel nieuw exemplaar moest zijn. Na een paar uur, had ik de indruk dat er geen versnellingspook werd ingebouwd. We tuffen het station van Taree op een sukkeldrafje uit voor een 5 uur durende rit naar het Zuiden. Ik zweer bij hoog en bij laag, dat diezelfde rit in Europa op zijn minst een uur minder lang zou duren. In het open landschap, lijkt het wel of de machinist er vooral op gebrand is om iedereen zoveel mogelijk vakantiefoto’s te laten maken. De snelheid is dermate traag, dat je zelfs tijd hebt om in te zoomen. Na een paar uur, komt de ganse machine tot stilstand, echt in “the middle of nowhere”. Blijkt dat we “even” (en daar gaan we weer!) moeten wachten op een trein uit de andere richting, voor we weer verder kunnen. Gelukkig heb ik één van de boeken, die Bryce Courtenay me gegeven heeft, in mijn handtas. Ik verdiep me urenlang in het verhaal van Peekay, een Afrikaanse jongen zonder toekomst.

Eens in Sydney aangekomen, dien ik een trein naar de haven te nemen om vandaar op de veerboot naar Manly te stappen. Doodzonde dat de duisternis invalt: de foto’s die ik van het Opera House (waar we vlak voor varen) neem, blijken verloren moeite te zijn. Jammer, maar helaas…Mijn gastheer Tim, komt me heel vriendelijk ophalen: het voelt als een beetje “thuiskomen”. Het wordt een avond van relaxen op de zetel met een kostuumdrama op de televisie. Ik kan hier even wortel schieten gedurende de volgende 2 weken, vooraleer ik richting Brisbane zal trekken. Maar niet vooraleer ik nog een aantal lezingen in deze metropool heb afgewerkt…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,
Of in het Vlaams: meer dan nat! Gedurende de laatste paar maanden is er meer dan één cliché beeld van Australië aan diggelen gegaan. Het sterkste ligt nu in ieder geval helemaal tegen de grond: droogte in Australië? Geen kat, die dat nog kan geloven, na de stortvloed van de afgelopen 2 dagen. Regen van deze omvang zou de helft van West-Vlaanderen onder water zetten, dat is wat ik hiervan denk.

Op zaterdagavond heeft Tim me naar de North Head gevoerd: vanaf deze plaats heb je een prachtig zicht over de toch wel beperkte toegang naar de haven van Sydney. Tijdens WO II zijn er hier 3 Japanse mini onderzeeboten de haven binnengedrongen, slechts één van hen is gedeeltelijk in zijn missie geslaagd, één is vastgelopen in netten, waarna de bemanning besliste om de boot van binnenin op de blazen, terwijl de 3^de recentelijk buiten de kust van Dee Why gevonden werd. Vermoedelijk is de bemanning zonder zuurstof komen te vallen. Feit is dat het zicht, waarvan ik nu kan genieten, niets van deze tragedie vrijgeeft.

Tim biedt heel vriendelijk aan om een foto van me te nemen met de haven op de achtergrond. Met zijn typische droge Britse humor, geeft hij een paar opmerkingen, waarna ik echt de slappe lach krijg: 6 foto’s later is er nog steeds niets voor publicatie vatbaar! Hoe dan ook, het voelt heerlijk aan om weer te kunnen lachen. Na 2 zware jaren van stress, was ik bijna vergeten wat het betekent om ontspannen te genieten van de schoonheid om je heen.

Maandagmorgen 11.40 uur: ik zit goed en wel op de bus naar Taree en al met al mag dat bijna een wonder heten. Na bijna 2 maanden verblijf, wil ik grif toegeven dat mijn levensritme behoorlijk aangepast is aan de omgeving: ik weet al langer dan vandaag, dat alles hier met een zekere flexibiliteit moet genomen worden. De officiële website had in niet mis te verstane termen duidelijk gemaakt, dat alle plaatsen op de trein uitverkocht waren. In dit land betekent dat gewoon, dat er geen treinen rijden! In plaats daarvan werden bussen ingezet…Bijna een staatsgeheim… want het is pas na heel veel aandringen, dat die informatie wordt vrijgegeven.

De busrit naar Taree blijkt een hele lange rit van 6 uur te worden. Af en toe wordt er halt gehouden om een paar mensen af te droppen maar afgezien daarvan, is het vooral heel lang rijden. Het landschap wordt hoofdzakelijk gedomineerd door heuvels en bossen (heel af en toe bedenk ik dat dit het Zwarte Woud zou kunnen zijn, ware het niet dat de bomen gumtrees zijn). Het is dik over tijd wanneer we uiteindelijk in Taree aankomen, waar de toestand niet beter kan omschreven worden als “georganiseerde chaos”. Ik moest in feite uitstappen in Wingham: de bus volgt echter een ander traject dan de trein, wat inhield dat Wingham wordt voorbijgereden om stante pede naar de eindbestemming te rijden (begrijpe wie kan). Daar aangekomen, wordt er medegedeeld dat de “gemiste stations” per taxi naar hun bestemming zullen worden gebracht. En dan begint de klucht pas goed…. O, jullie moeten naar Wingham? … even geduld er komt nog een 5^de passagier met de volgende bus van Sydney. Dat “even” een rekbaar begrip is, had ik al op de eerste dag van mijn bezoek ervaren (toen de transportband in de luchthaven van Sydney “even” uitviel). Een goed kwartier later komt de volgende bus er eindelijk aan en… komen ze tot de vaststelling dat we niet allemaal in de taxi kunnen! Nog “even” geduld aub: we bellen de maxitaxi. Ik vermoed nog altijd dat die man op vakantie was in de Bahamas, want ons geduld wordt echt wel op de proef gesteld! Eind goed, al goed… uiteindelijk ben ik goed en wel in het station van Wingham geraakt waar mijn gastheer toen al meer dan anderhalf uur stond te wachten. Ook dat moet ik de Aussies meegeven: hij klaagt met geen woord over deze verloren tijd!

Ik ben uiteindelijk terechtgekomen in een huis in de “middle of nowhere” maar wel één van de mooiste verblijfplaatsen tot nu toe. Deze morgen ben ik gewekt geworden daar een Kookaburra, de “lachende vogel”. En echt waar: het is een heel opmerkelijk geluid dat dit dier produceert.

Vandaag staat er een verkenning van de streek op het programma: God zij dank, de zon schijnt. Morgen heb ik een lezing voor een lokale school en de dag erna staat een lunch en lezing voor de plaatselijke RSL op het programma. Ik zal me dus niet vervelen in dit stukje Australië.

Ondertussen is de dag weer voorbij..een dag vol variatie, met andere woorden, een dag waar ik ten volle van genoten heb. Ik ben deze morgen eerst naar Wingham gebracht om daar het locale museum te bezoeken en dat onder begeleiding van maar liefst 2 gidsen. Het is een boeiende wandeling geworden doorheen de geschiedenis van deze nederzetting. Ik heb zeker wat bijgeleerd en meteen werden een aantal opvattingen, waar ik de bal volledig verkeerd sloeg, ook rechtgezet. Reizen om te leren… zeker weten!

Daarna zijn we naar het kustplaatsje Foster getrokken: geen idyllische stranden hier, maar wild bonkende golven op de vele rotsformaties en … nauwelijks te begrijpen: een aantal surfers, die de natuur uitdagen. We werden verwacht bij familie van mijn gastgezin voor een lunch. Blijkt dan toch zeker dat deze man jaren lang gewerkt heeft met een Antwerpenaar (in de diamantslijperij). Wat is de wereld toch klein.

Daarna trekken we het binnenland in, waar Eric en Mave me naar de mooiste plaatsjes brengen. Na 6 weken ben ik wel een en ander gewend, maar dit overtreft echt wel alles. Van hoog op de heuvels, krijg ik een panoramisch zicht over deze streek : een zicht dat alle gradaties van groen aanbiedt in een landschap, dat ik enkel als typisch Australisch kan omschrijven.

We houden het op een rustige avond, die al lezend wordt doorgebracht. Met easy listening muziek op de achtergrond en een glas Sauvignon Blanc binnen handbereik, wordt het me steeds duidelijker dat het pad, dat voor me ligt van heel andere aard zal zijn, dan wat ik 32 jaar lang bewandeld heb.

Groetjes

Charlotte

Dit zal een mini update worden want de laatste paar dagen heb ik gewoonweg niet veel uitgespookt. Na mijn afscheid van Bob en Gwyn, kwam ik op mijn volgende bestemming aan : een appartement aan de kust in een kleine voorstad met de vreemde naam Dee Why. Gisteren heb ik via een inscriptie in het voetpad, de oorsprong van die naam achterhaald: ganzen vlogen hier voorbij in een formatie die op een D en Y leek... voldoende inspiratie dus om deze voorstad die naam te geven Het hoeft echt niet altijd ver gezocht te worden.

Ik verblijf momenteel in een appartement op 5 minuutjes wandelen van de kust. En bij het zien van dit strand, wil je de Noordzeestranden maar al te graag vergeten:  een breed zandstrand met uiterst fijn zand en verder niets… geen schelpen te bespeuren, geen afval… gewoonweg niets. De oceaan strekt zich uit tot aan de horizon met water, dat blauwer is dan enig photoshop programma ooit zou durven gebruiken. Niet alleen de kleur en de helderheid van het water zijn van heel ander gehalte dan aan onze Belgische kust, de golven zijn dat zeker ook! Al is er een nauwelijks voelbare wind, toch gaan de golven hoog de lucht in om zich dan in een kolkende massa schuim op het strand te gooien. Echt een surferparadijs:  in het water krioelt het van de zwarte stipjes (iedereen heeft een “wet suit “ aan) tussen al dat natuurgeweld, op het strand valt nauwelijks een mens te bespeuren. Terwijl mijn gastheer Tim, gisteren gaan werken was, ben ik op verkenning gegaan: het is een ontspannende wandeling geworden in het mulle zand, met de zon in mijn gelaat, tegen de zachte bries in. In de ontelbare koffiebars en restaurants, zitten honderden te mensen te genieten. Moeders met kinderen wandelen op de dijk… waar is dat jachtige leven naartoe, dat ik ooit geleid heb? Hier komt een mens op adem, tot rust, tot bezinning...

De aard van het beestje kun je niet veranderen: ik voel nog altijd heel sterk de behoefte om met mensen te praten. Na mijn wandeling zet ik me naast een eenzame man, die over de golven tuurt. Het blijkt een Italiaan te zijn (wanneer zal ik in godsnaam eens een echte Aussie treffen??? Iedereen lijkt wel eerste generatie immigrant te zijn!), die hier 5 jaar geleden is “aangespoeld” als het ware. Hij wou de wereld zien en is op trektocht gegaan. In Australië heeft hij niet alleen een mooi land gevonden maar ook de liefde van zijn leven. Een heel romantisch verhaal dus waarvan er ongetwijfeld honderden voorbeelden in dit land zijn.

Op naar de supermarkt dan maar, want ik hou het nog altijd bij mijn dieet van bananen, yoghurt en brood. De grote verrassing daar is dat er geen bemande kassa’s meer zijn: je moet gewoon alles zelf doen! Niet zo evident voor een toerist, die voor de eerste keer in zijn leven met dit systeem wordt geconfronteerd. Een beetje spieken, links en rechts, en ik ben ermee weg. De moderne maatschappij : zelfs de kassajuffrouw zal op termijn overal vervangen worden. Met een wrang gevoel verlaat ik deze plaats. Zal er nog een dag komen waarop mensen helemaal niet meer met elkaar spreken???

Op terugweg naar mijn verblijfplaats, kom ik voorbij een school. “Niets te verliezen, alles te winnen”, is het motto dat ik nu hanteer, dus trek ik ongegeneerd de deur open om hen in te lichten dat ik hen iets te bieden heb. De vriendelijke bediende was een dergelijk aanbod duidelijk niet verwachtend en blijkt wat van haar melk te zijn. Ze noteert  mijn naam en telefoon nummer met de stellige belofte om me te contacteren. Blij gezind, vat ik de rest van mijn wandeling aan;

Mijn gastheer is een geboren en getogen Brit, die 10 jaar geleden, als avontuurlijke jongeling naar down under trok, op zoek naar een toekomst. Hij heeft zijn stekje hier gevonden en al heeft hij een diploma rechten op zak: uiteindelijk is hij in een heel andere branche terechtgekomen. Als manager in een communicatiebedrijf, probeert hij nieuwe communicatiemiddelen te slijten aan grote bedrijven. Het heeft hem geen windeieren gelegd want hij is erin geslaagd om in 10 jaar tijd zijn eigen appartement te kopen en een heel comfortabel leven te leiden. Dat kan alleen maar bereikt worden door inzet, op dat gebied in Australië echt niet anders dan België : op zijn vrije zaterdag, zit Tim al uren achter zijn bureau om zijn volgende werkweek voor te bereiden…

De komende dagen zullen we zeker Sydney gaan verkennen. Op dit moment is deze stad nog de grote onbekende voor mij: naast het Opera House en de Harbour Bridge, heb ik er geen benul van wat deze miljoenenstad nog te bieden heeft. Maar ook hier zal ik mijn eigen privé gids hebben… ik hoef me dus geen zorgen te maken!

Als uitsmijter heb ik nog een bemerking bij het dagelijkse leven: ruiten worden hier dus niet gewassen… zelfs wanneer ik aanbied om er een paar onder handen te nemen, krijg ik als antwoord dat dit hier niet gedaan wordt (en dat valt te bemerken ook). Strijken aan de andere kant, lijkt wel een obsessie te zijn. Ik zou de Australiërs zeker niet als ijdel omschrijven maar… zonder gestreken kledij, komen ze de deur niet uit! Nog iets om onder de noemer “cultural differences” te klasseren…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Regen en wind in Vlaanderen wordt me gemeld… troost jullie, mensen: het is momenteel niet veel beter bij jullie tegenvoeters. Het lijkt wel of Melbourne er alles aan wou doen om me op een Belgische manier uit te zwaaien: alle hens aan dek was het motto.

Maar laat me eerst even teruggaan in de tijd. Tijdens mijn lezing van zondagnamiddag was een gedreven jonge majoor van het reserveleger aanwezig. Voor zijn vertrek vroeg hij me of ik van plan was om naar de “Shrine of Remembrance “ te gaan. Op mijn positief antwoord, volgde meteen een uitnodiging voor een privé gidsbeurt, die ik met plezier aanvaard heb.

Maandagmorgen werd er eentje van een totaal onverwacht gegeven. Er werd me een privé concert aangeboden door mijn gastgezin. Janet, die ooit met succes het conservatorium had doorlopen, is een begenadigd zangeres. Haar man Jim, wiens sterke accent, zijn Schotse roots telkens weer onderstreept, heeft een warme, diepe stem, die perfect versmelt met de loepzuivere zang van Janet. De gitaar werd erbij gehaald en binnen de kortste keren werd ik ondergedompeld in Keltische klanken. Melancholisch, lyrisch, opzwepend… ik kwam in een andere wereld terecht.

Na een lichte lunch, was het tijd om naar het centrum te trekken. Jim had me nog gezegd dat Melbourne de meest uitgestrekte stad van down under is, en wie ben ik om dat tegen te spreken?  De stad doet in ieder geval haar reputatie van uitstekend openbaar vervoer alle eer aan, want tram 67 verscheen precies op tijd. De halte waar ik de tram opstapte was halte nummer 62. Het memoriaal ligt aan halte 19… met andere woorden: tussen beide haltes in, heb ik meer dan voldoende tijd om de krant van voor naar achter en … van achter naar voor te lezen. Een dik uur later, stap ik goedgemutst van de tram, nog steeds aan dezelfde kant van de stad als waar mijn accommodatie gelegen is. Met andere woorden: de andere kant van Melbourne is meer dan een uur verder. Ok, de tram is niet bepaald een hoge snelheidstrein maar zelfs dan nog….

Het indrukwekkende memoriaal van Melbourne is van andere aard dan het War Memorial van Canberra. Enkel tijdelijke tentoonstellingen kunnen hier opgesteld worden, er is geen permanente exhibitie. Dat gezegd zijnde, verneem ik dat er grootse plannen zijn om dit gebouw uit te breiden. De centennial koorts lijkt zelfs hier toe te slaan. 

Was de heenrit een test voor mijn zenuwen, dan blijkt de terugrit dat in het kwadraat te worden. De wind rukt ongemeen hard aan mijn paraplu, die er nauwelijks in slaagt om het regenwater, dat met bakken uit de lucht valt, van me weg te houden. Hoelang geleden was het dat ik me de vraag stelde, waarom ze hier geen windmolens hebben? Een avond als deze, maakt duidelijk dat het een renderende investering zou zijn! Tram na tram komt aangereden, alleen geen nr 67… zou die beslist hebben dat het welletjes geweest is, en zich vervroegd in het depot teruggetrokken hebben? Net wanneer ik het niveau van wanhoop (en onderkoeling) dreig te bereiken, komt de redding in nood aangereden. Heeft iemand “ten aanval” gefloten? Ik ben er vast van overtuigd dat er ergens een geheim signaal is geweest, want een ganse mensenmassa stuwt vooruit, in een bijna wanhopige poging om een plaatsje uit de regen te bemachtigen, in een overvolle wagon, klaar voor de lange rit naar huis en haard. Er is altijd wel een positieve noot te bespeuren: in dit geval, lag dat in de mogelijkheid om een gesprek aan te knopen. De jonge vrouw, vlak naast me, kon onmogelijk verbergen dat ze Oost-Europese was. Met een accent, dat er zo vingerdik opligt, zou zelfs een dove erin geslaagd zijn om haar in het juiste continent te plaatsen! Ik vernam dat ze 5 jaar terug met gave en goed uit Macedonië vertrokken was, omdat ze daar geen enkel toekomst had. En dat met een diploma van boekhouder op zak. Op de vraag “waarom Melbourne” , gaf ze aan dat ze hier familie hadden, die het immigratie proces een stuk makkelijker gemaakt hebben. 

Na ruim een uur tuffen, was ik meer dan blij om terug in de warme huiskamer van mijn gastgezin te zitten. Het avondmaal werd heel snel opgediend, kwestie van lijf en leden op temperatuur te krijgen… Het bleek een soort soep te zijn, van behoorlijk dikke makelij, die met brood en 3 soorten broodbeleg werd opgediend. Soep en brood, daarmee scoor je bij mij zeker. De rest evenwel? Een ondefinieerbare kleur in combinatie met een textuur, die me al even onbekend was. Wat mij betreft voldoende gegevens om dit te laten voor wat het was.

De wind had ondertussen nog aan kracht gewonnen wat slapen een harde opdracht zou maken. Ergens in de verte sloeg een deur met voorspelbare regelmaat hard dicht, voldoende sterk om me te verhinderen in een diepe slaap weg te zinken. Toen mijn wekker me op een onaangename manier duidelijk maakte, dat het tijd was om dit heerlijk warme bed te verlaten, wezen de wijzers op 4 uur. We hadden nog een 45 minuten (op een snelweg!) om de afstand  naar de luchthaven, die nog steeds in dezelfde stad gelegen is, te overbruggen. Je kan er nooit omheen: de omvang van Australië ligt buiten de Belgische standaardnormen!

Na een aangename vlucht van een dik uur, raakte de Boeing 757 met een nauwelijks voelbare tik het tarmac van Sydney’s luchthaven. Bob, mijn nieuwe gastheer, die de lezing voor morgen georganiseerd heeft, stond me geduldig op te wachten. Een geluk dat hij een heel accurate omschrijving van zichzelf had doorgespeeld: als een ei met een bril en baard! Tijdens de lange rit naar zijn huis (Sydney is een miljoenenstad, die Melbourne misschien moet laten voorgaan in oppervlakte, maar  niet wat betreft het aantal inwoners) werd het al snel duidelijk dat  Bob, nu een kwieke 78-jarige, ooit een krak in zijn vak geweest is. Na een carrière als ingenieur op zeeschepen, is hij zich op latere leeftijd gaan toeleggen om het diploma van advocaat te halen. Vier jaar later is hij daarin geslaagd en al is hij ondertussen misschien iets trager in zijn fysiek, ik kan je verzekeren dat zijn hersenen en tong nog probleemloos in eerste klasse spelen! Voor hen, die denken dat ik een vlotte prater ben: hier leg ik ootmoedig de duimen. 

Ondertussen hebben de weergoden het slechte weer deze richting uitgestuurd. De wind zou nu een maximum rendement uit windturbines kunnen persen! Voldoende reden voor mij om vrolijk op mijn kleine laptop te tokkelen in de hoop dat mensen, ergens ter wereld, dit relaas met voldoening zullen lezen: het verhaal van mijn ontdekkingstocht naar een nieuwe toekomst!

Met de wind van achter…
Charlotte

Hallo iedereen,
Ik ben dus weer boven water gekomen. Het wondermiddel Panadol heeft mijn koorts verdreven in die mate dat ik eergisteren al voldoende opgekalefaterd was om Ballarat te gaan verkennen, in de beschutte warmte van de auto weliswaar want het wordt met de dag duidelijker dat de Australische herfst niet zo zacht is als ik verwacht had (dat zou even anders moeten zijn wanneer ik naar Brisbane trek, waar een meer tropisch klimaat heerst).

Ik heb op donderdag morgen meer dan lang ingeslapen. Toen Mandy op mijn deur klopte met de vraag of alles OK was, had ik geen benul van tijd.  Eens ze me zei dat het 11.30 uur was... ja, dan kon ik niet snel genoeg uit bed zijn natuurlijk. De koorts had me danig onderuit gehaald, in die zin dat ik meer dan 12 uur recuperatieslaap vandoen had. Geen schoonheidsslaap, maar echt een periode om mijn lichaam in balans te krijgen. Deze tocht heeft me geestelijk enorm verrijkt, al heb ik misschien wat te weinig aandacht aan mijn lichaam besteed...

Mijn onrustige natuur is nog altijd op zoek, ik heb mijn eindbestemming nog niet gevonden maar anderzijds weet ik, dat ik nu bijlange niet meer dezelfde persoon ben als de vrouw die op 2 februari de deur achter zich dichttrok, om de eerste stappen op een onbekend pad te zetten. Ik word nog dagelijks geconfronteerd met die beslissing want het thuisfront weigert halsstarrig om een woord met me te spreken en toch zal niets me ervan weerhouden om te zeggen dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Of zou het dan toch waar zijn dat alle mensen egoistische kleine wezentjes zijn? En dan heb ik het niet over mezelf... O ja, ik heb natuurlijk voor mezelf gekozen maar niet voordat mijn kinderen volwassen waren. Nu zij de leeftijd hebben om hun eigen weg te gaan, doe ik dat ook, met dat verschil dat ik hen het allerbeste toewens, iets wat zij me blijkbaar niet gunnen. Blijft de vraag, wie er egoistisch is, in zo'n verhaal...Mijn deur staat open, die van hen blijft gesloten...

Terug naar mijn trektocht nu... Amanda wordt als een magneet naar haar favoriete restaurant getrokken: driemaal raden waar wij onze lunch gehad hebben die dag? Ik kan in ieder geval Mandy's keuze begrijpen want dit restaurant is wat mij betreft, het beste dat ik onderweg ben tegengekomen. Met voldoende calorieën in mijn lichaam, om het zonder problemen tot de avond uit te zingen, zijn we de stad ingetrokken. De -ietwat vergane- glorie van de stad weerspiegelt zich nog in heel wat statige gebouwen. Er lijkt wel een onevenwicht te zijn tussen de grootte van de stad en de omvang van de bouwwerken, die te impressionant zijn voor de straten. Dezelfde fouten als in Europa worden ook hier gemaakt: brede boulevards met prachtige architectuur in Victoriaanse stijl, worden hier en daar abrupt verstoord door een meer recent bouwwerk van ondefinieerbare stijl: een betonnen doos, die in schril contrast staat met de verfijning van de rest van de straat. Zonde dat de overheid dit toelaat...De visie van dit jonge land op het bewaren van erfgoed heeft dringend wat bijscholing nodig: met de regelmaat van de klok gaan historische gebouwen tegen de vlakte. Iets wat me soms verwondert, want laat het nu net "geschiedenis" zijn wat de Aussies zo aantrekt in Europa.  Beseffen ze dan niet, dat ze zelf geen verleden opbouwen, wanneer ze de sporen van hun ontstaan hier, onder de sloophamer laten verdwijnen?

Ballarat heeft een prachtig monument voor alle ex-krijgsgevangenen Australische soldaten: een eindeloze rij van granieten panelen waar duizenden namen in gegraveerd staan. Namen, die symbool staan voor het onnoemelijk leed dat de mensheid kan teweegbrengen. Het geheel is verbonden met een ingenieus systeem dat water rondpompt, waarachter een hele symboliek steekt. Aan creativiteit ontbreekt het niet in dit land.  Ik vraag me af of hun schoolsysteem daar voor iets tussen zit?  Daarna trekken we naar een bouwwerk om de grote oorlog te herdenken. Mandy omschrijft het liefdevol als hun eigen "Menin Gate" ... met een ruime dosis verbeelding kan ik haar daarin bijtreden. Het paneel, hier geplaatst in de vroege jaren 20, maakt nog maar eens duidelijk hoe ver we hier verwijderd zijn van het Europese vasteland. Ter ere van de veldslagen waarin de Australische troepen gevochten hebben. Onder de hoofding "France" komen de namen: Polygon Wood, Zonnebeke en Broodseinde voor. Van België is hier al helemaal geen sprake!

Achter deze poort ligt de majestueuze "Avenue of honour": over een lengte van 22 km strekt een loodrechte laan zich eindeloos uit. Langsheen deze boulevard staan, op de dag van vandaag, 3332 bomen (dat waren er oorspronkelijk 3771 maar ook hier heeft de moderne maatschappij schade toegebracht). Voor iedere boom staat een klein plaatje met naam en rang van een soldaat, die hier zoveel jaren terug, vol overmoed zijn papieren tekende om een avontuur tegemoet te gaan. Alleen bleek dat avontuur voor hen van heel andere aard te zijn dan wat zij ongetwijfeld verwacht hadden.

Vervolgens rijden we kilometers lang, langsheen een uitgestrekt meer. Ik kan mijn oren niet geloven wanneer Amanda me vertelt dat dit tot voor een paar jaar een droge vlakte was. Dit deel van Australië heeft een droogte van 10 jaar gekend waarbij water het meest schaarse goed werd. De eindeloze watermassa, die zich nu uitstrekt maakt duidelijk hoe grillig de natuur down under kan zijn.

De late herstzon is niet van dien aard om wie dan ook te overtuigen om lang buiten te blijven: om 5 uur zijn we veilig terug thuis om ons op de mat voor de kachel te goed te doen aan de stralingswarmte. Dit huis biedt geen enkele bescherming tegen de koude... op 3 meter afstand van de kachel kan je bijna de damp van je adem zien! De rustige avond (we genieten van "The English Patient") wordt ongemeen hard verstoord, door een enorme bons. Geen paniek: possums zijn uit de bomen gevallen en hun onzachte landing op de golfplaten (een favoriete dakbedekking) galmt door het huis. De volgende fase is een heen en weer geloop van heel wat pootjes, die me duidelijk maakt dat de lieverdjes proberen weg te geraken.

Zaterdagmorgen en dat betekent: tijd om nog maar eens afscheid te nemen. Ik zal Mandy altijd dankbaar zijn voor de goede zorgen, die ze me gegeven heeft: een privé verpleegster, ver van eigen bodem, het is niet iedereen gegeven... De trein brengt me zonder problemen terug naar Melbourne, waar ik in de namiddag een lezing voor een "Historical Society" dien te geven. Eerst en vooral word ik naar mijn nieuwe onderkomen voor de volgende 2 nachten gebracht. Het blijkt een prachtig huis te zijn in Carnegie, een voorstad van Melbourne. Vandaar trekken we naar Oakleigh waar de plaatselijke bowlingclub hun zaal ter beschikking stelt. Mijn publiek bestaat uit een 60-tal sterk geïnteresseerde mensen, die letterlijk van heinde en ver komen, om dit verhaal te horen. Na een heel vlotte lezing van anderhalf uur, wordt ik nog 3 kwartier lang benaderd met vragen van allerlei aard. Een heerlijk ontspannen sfeer, een heel tevreden publiek, inrichters die stralen van trots... m.a.w. mijn dag kan niet meer stuk!

Janet en Jim, mijn gastgezin, zijn de allereerste Aussies op mijn weg, die zich wel degelijk bewust zijn van het milieu. Vol trots vertellen ze me dat ze zonnepanelen voor warm water en voor electriciteit hebben. Daarenboven rijden ze met een hybride auto, die me vooral omwille van de stilte kan bekoren. De enige steek, die ze laten vallen is het ontbreken van dubbel glas maar afgezien daarvan, gaat dit koppel heel "groen" door het leven. Beiden blijken begeesterde muzikanten te zijn: waar ik ook kijk in dit huis, staan er instrumenten want elk van hen bespeelt 4 verschillende muziekinstrumenten. Jim, een geboren Schot (en dat heb ik door na de eerste 2 woorden, want zijn accent is na 40 jaar Australië geen spetter afgezwakt) blijkt bovendien een begenadigd kok te zijn. Er wordt me lamsvlees met een resem aan groenten en -goddank: geen rijst! maar wel aardappelen- voorgeschoteld. Het wordt een avond van gezellig tafelen in het gezelschap van Helen en haar man, die de groep zijn komen vervoegen. Heel wat aspecten van het leven worden besproken...zelfs de Belgische politiek komt uitgebreid aan bod!

Ik heb deze morgen gereserveerd voor het bijhouden van mijn blogs. Mijn Nederlandstalig blog, valt nog best mee. Mijn Engelstalige tegenhanger daarentegen, hinkt constant achterop: nooit had ik kunnen vermoeden dat er zoveel tijd zou gaan in al mijn geschrijf. Geen klaagzang hoor.... in een gemakkelijke zetel, voor een heerlijk snorrend vuur, bedenk ik dat het leven bijlange nog zo slecht niet is!
groetjes,
Charlotte

Time’s flying,  zeggen de Engelstaligen.  Ik kan dat enkel onderschrijven want de laatste paar dagen zijn echt als een flits aan me voorbijgegaan. Eergisteren morgen nog in Melbourne, gisterenavond reeds in Ballarat, na een meer dan prettig verblijf in Geelong.

Zou ik ergens zigeunerbloed in mijn aderen hebben? Feit is dat ik geniet van het rondtrekken. De laatste paar maanden leef ik uit een koffer, iets wat me, tot mijn eigen stomme verbazing, best bevalt. Wanneer ik, zoals gisterenavond, op een bus stap, dan weet ik dat er aan het eind van de rit weer een nieuw avontuur op me wacht.

Even terug in de tijd. Melbourne heeft me niet kunnen bekoren op dezelfde manier als Canberra dat gedaan heeft. De stad straalt een zekere grandeur uit, de statige gebouwen getuigen ontegensprekelijk van een groots verleden maar ergens ontbreekt er iets. Moeilijk te omschrijven: misschien is deze stad net iets te groot voor me, iets te onpersoonlijk ook. In Canberra had ik dat buitengevoel nog, Melbourne omsluit me te veel….

Het was dus niet met spijt dat ik uit deze stad vertrok maar veeleer met het gevoel van: OK, ik heb het hier wel gezien, op naar de volgende fase. Net voor mijn vertrek uit Brent’s kantoor, heb ik wel eerst  nog even de schok van mijn leven gehad: mijn notebook gaf er de brui aan! Geen enkel teken van leven meer, geen enkele handeling had resultaat. Ik kan je verzekeren dat zo’n moment gelijk staat aan “even sterven”, want al mijn contacten zitten in die kleine laptop…hoe zal ik godsnaam verder mijn reis plannen wanneer ik niemand meer kan bereiken????
 

Paniek is een slechte raadgever. Met een houding van “voor ieder probleem, is er een oplossing”, kom je al een stuk verder. Letterlijk gezien was dat stuk verder: Geelong. Naar Vlaamse normen ook best wel groot met zijn bijna 300.000 inwoners, prachtig gelegen aan een baai met fijne zandstranden. Zoals de meeste steden is Geelong ook uitgetekend volgens een vierkant plan; de stad is opgedeeld in grote vierkante blokken met straten die loodrecht op elkaar inlopen. Julie, was de lerares, die me zou komen oppikken aan het station. Zou ik haar wel herkennen? Ik had haar voor alle zekerheid verteld dat ze moest uitkijken naar een grote rode valies, niet zo romantisch als een rode roos als herkenning maar zeker even efficiënt. Feit is dat we er toch in geslaagd zijn om elkaar te mislopen al werd dat relatief  snel geregeld door een vriendelijke bediende, die 2 mensen bemerkt had, die duidelijk op zoek waren naar iemand.

Nog voor ik “hallo” gezegd had, was de vraag of er een pc winkel in de buurt was, al aan mijn lippen ontsnapt. Prioriteit was om die laptop weer aan de praat te krijgen want de volgende morgen, had ik dat machientje heel hard van doen. Het euvel bleek gelukkig van minder ernstige aard te zijn dan gevreesd : een nieuwe batterijkabel bracht weer leven in de brouwerij en vooral…. rust in mijn hart! Julie heeft me, als eerste kennismaking met deze, best wel mooie stad, op een rondrit getrakteerd, waarbij ik heel wat geschiedenis meekreeg. Ik krijg er maar niet genoeg van. Na mijn introductie, ging het richting hun woning, in een voorstad van Geelong. Opnieuw een prachtig huis, groter dan waar ik tot nu toe ook verbleven heb, prachtig gelegen op de top van de heuvel met een weidse blik over de stad vanuit de living. Er zijn slechtere plaatsen op deze planeet om een huis te bouwen, zoveel is zeker

Glenn, Julie’s man, die ik nog nooit ontmoet had, was heel druk in de weer met potten en pannen om een avondmaal voor me klaar te maken. De meer dan rondborstige, goedlachse man, had ongetwijfeld iemand van zijn kaliber verwacht: er werd voldoende eten bereid om een gans peloton te voeden. Blijkbaar had de bush telegraaf ( het equivalent van de roddelmachine in Vlaanderen) zijn werk goed gedaan, want de kok des huizes was volledig op de hoogte van wat ik wel (en vooral van wat ik NIET) lust. Het werd mijn eerste maaltijd Europese stijl : varkensgebraad, gebakken aardappelen, bloemkool met witte saus, erwtjes, pastinaak (een groente die in Europa nauwelijks gegeten wordt maar hier heel erg populair is), geserveerd met (geloof het of niet) Franse rode wijn. Waar het eten mij zonder problemen kon overtuigen tot een 2^de portie (en dat gebeurt echt niet vaak), kon de wijn dat absoluut niet. Hun eigen wijn hier is van veel betere kwaliteit dan wat ik gisteren te drinken kreeg!

Na een ontspannen babbel was het tijd om naar boven te trekken : een heerlijk ruime kamer met – driemaal hoera!- verwarming. Vergeet de gedachte dat het altijd warm is down under. De nachten zijn venijnig koud, temeer doordat isolatie en dubbel glas nauwelijks aanwezig is, in de Australische huizen

Helemaal ontspannen na een heerlijk warme nacht (wat de vorige 2 nachten niet het geval geweest was) was ik na een heel behoorlijk ontbijt, klaar om naar de school te trekken, die door de jaren heen 4 keer in Varlet Farm op bezoek geweest is. Er werden 2 voordrachten voorzien, waarbij ik in totaal meer dan 12O leerlingen gezien heb. Een heel geïnteresseerde groep en dat maakt het dubbel zo plezant voor me. Er werd me nog een lunch aangeboden en dan was het al weer tijd voor de volgende afspraak: een muziekleraar, die ik 2 jaar terug met het onderzoek naar zijn grootvader geholpen had, wou me graag op de koffie uitnodigen. We hebben meer dan 3 uur gekletst. Een diepgaand gesprek, waarin het nog maar eens duidelijk werd hoe een depressie mensen onderuit kan halen. Hij is nu weer op de goede weg en kijkt, net als ik, vol hoop naar de toekomst.

In de loop van de namiddag, had ik al het gevoel dat mijn stembanden er genoeg van hadden voor die dag. De busreis van Geelong naar Ballarat (een dik uur) was een ideale gelegenheid om die stembanden te laten rusten want eens bij Amanda aangekomen, wist ik dat er van stilte niet veel sprake zou zijn. Ik heb echt 2 keer moeten kijken om haar te herkennen: hoe Mandy het voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar ze ziet er nu 5 jaar jonger uit dan 2 jaar geleden!

Het enthousiasme straalt gewoon van haar af, de energie net zo zeer. Zonder verpozen werd ik naar een restaurant gebracht, wat voor mij de prijs als eerste echte klasse restaurant in dit land meekrijgt: prachtige inrichting, uitstekende dienst, heel mooie presentatie en een maaltijd die op alle vlakken scoorde. Daarna richting huis waar we uitgebreid verwelkomd werden door de 5 Siamese katten en de,(dringend aan dieet toe), border collie van het gezin. Het is een avond van lang bijpraten geworden…. Heel lang bijpraten want pas rond 2 uur zijn we gaan slapen.

Ik had op dat moment echt lood in de benen en dat lood is nu een nog zwaardere materie geworden. De ganse nacht was ik in de ban van koorts om deze morgen op te staan met een keel, die zwelgen praktisch onmogelijk maakt. Met de haard op volle kracht, zit ik op de mat voor het haardvuur om me op te warmen, want ik zit nog steeds te rillen van de kou en dat ondanks het feit dat ik in 2 dekens gewikkeld ben. Na regen komt zonneschijn zegt het spreekwoord. Ik zal het daarop houden, in de hoop dat die zonneschijn er voor mij in de eerste dagen weer zal zijn.

Rillende groetjes

Charlotte

En hoe klein de wereld wel kan zijn, is gisteren ook nog eens gebleken : Michael was aanwezig op de herbegrafenis van de Australian 5 in Buttes in 2007. Toen ik hem vertelde dat ik een lid van de organisatie achter de plechtigheid was, kreeg ik meteen een warme handdruk en een welgemeend dank je wel. Een pluim op de hoed van de Genootschap Passchendaele 1917. 

Op naar de film dan en dat werd "Salmon fishing in the Yemen". Ik kan nu doorgaan als wandelende ( of in dit geval :bloggende) reclame voor die film. Een perfecet mix van humor, romantiek en vooral van mooie onderliggende gedachten.  Indien er meer films van dit kaliber zouden gemaakt worden, dan wil ik de volgende Jo Ropke wel worden!

De dag kwam tot een einde in een kamer, met een wijds zicht over Canberra, het geesteskind van een Amerikaans architect, die honderd jaar later met voldoening zou kunnen terugkijken op zijn werk.

Groetjes
charlotte

Op dinsdag ben ik weer eens opgestaan met mijn toeristenjasje aan :geen werk in het museum die dag, maar een verdere verkenning van de stad. Ik had met een van onze gasten afgesproken voor een koffie in het centrum ( en dat zijn er uiteindelijk meerdere geworden want er valt wel een en ander te vertellen soms). Daarna werd me aangeboden om naar de Telstra toren te gaan. Aha, die Aussies weten dus niet dat ik al wat gewoon ben: de CN toren in Toronto, met zijn 553 meter, ja die kon me van de kaart brengen. Zelfs al hebben ze de Telstra toren boven op een berg gezet, 195 meter is niet van dien aard om me van mijn voeten te blazen. De toren op zich slaagt daar misschien niet in, het zicht vanop die toren echter : ja, dat is andere koek. Het wordt heel snel duidelijk dat Canberra in een grote kom ligt, omgeven door bergen (en dan bedoel ik een stuk hoger dan het kaliber van onze Kemmelberg he). Het groen, dat men constant ziet in de stad, komt hier overduidelijk naar voren...

Zelfs een toerist krijgt honger van het nietsdoen, m.a.w. tijd voor de lunch. En is dit land in vele opzichten groots , wanneer het op koken aankomt, mag ik een meer bescheiden adjectief gebruiken. Een Belgische kok met een beetje durf, zou hier zonder problemen een gouden zaak opbouwen. Misschien moet Piet Huysentruit zijn boeken hier eens op de markt brengen. Wat een revelatie zou dat betekenen!

Verschillende culturen hebben ook een verschillend gevoel voor humor... Ik had in de loop van de morgen gezegd, dat ik me wel kan inbeelden hier ooit te komen wonen. En dat was duidelijk in geen dovemansoren gevallen : 's avonds vind ik een mail in mijn bus met de boodschap dat dit voor 6000 $ zo geregeld kon worden. Terwijl  mijn bloeddruk gevaarlijk naar omhoog schoot (wat denken ze hier wel, deze madam is vast van plan om haar leven op een wettelijke manier in te richten) kwam er een 2de mail met ... "Aussie joke.. but still 6000 $ is a real bargain!" . Ja dan kan een mens niet anders dan lachen... De eerste die me nog een grap lapt, zal verdorie met gelijke munt betaald worden. Zijn wij Belgen niet gekend voor onze humor, daar zou wel eens verandering in kunnen komen!

Gisteren was het werken geblazen voor me. Voor de middag een voordracht in een lagere school, na de middag mijn 2de lezing voor de universiteit van de 3de leeftijd. Het was de eerste keer dat ik te maken had met een groep van 11 jarigen, maar laat het duidelijk zijn dat het me meer dan goed bevallen is. Het verhaal moet natuurlijk aangepast worden aan hun leeftijd, dat is waar. Dat gezegd zijnde bleken deze jonge kinderen meer interesse te hebben dan jongeren van 14. Ik werd uitgenodigd om hen een uur lang over Wereld Oorlog I te vertellen. Gezien ik tijd had en gezien de kinderen (na een plaspauze van 5 minuten) heel erg nieuwsgierig waren om meer te horen, is het uiteindelijk anderhalf uur geworden, aangevuld met een halfuurtje vragen. En dat die kleine gasten met aandacht geluisterd hebben, bleek snel uit de vragen die ze stelden. Dit is een morgen, die niet alleen ik, maar zeker ook dit jonge volkje, nog lang zal herinneren.  Mijn dag kon al niet meer stuk maar het werd helemaal goed, net voor ik vertrok... De vragen bleven maar komen: over België, onze taal, onze scholen enz... Op een gegeven moment vraagt een meisje :hoe oud ben jij eigenlijk? Ik antwoord: 53, waarop een 11 jarig jongentje, onmiddellijk luidop zegt : Really??? ik dacht dat je 35 was! Wiskunde is in de Australische scholen geen prioriteit : misschien wordt het toch eens tijd dat er daar aan gewerkt wordt? Mij zal het geen zorg zijn : ik voel me met de dag jonger!

En van taal gesproken : de lerares Frans wou me persé in het die taal begroeten. Ik geef grif toe dat mijn Frans niet half zo goed is als mijn Engels maar toch wel dubbel zo goed als dat van de lerares Frans hier. Toen ik lachend zei dat ik naar een job uitkeek, werd me zowaar een job als lerares geschiedenis en Frans aangeboden! Waar zijn mijn oude schoolboeken Frans ook weer???

Net op tijd terug van de ene lezing, om opgehaald te worden voor de 2de. Een dik uurtje rijden en we komen opnieuw aan in de deftige club waar de universiteit van de 3de leeftijd, zijn zaal heeft. Nu de mensen me beginnen te kennen, word ik van de ene tafel naar de andere uitgenodigd (o ja, voor de lezing wordt eerst een lunch geserveerd : dat is nu eens wat ik als klasse onderwijs omschrijf!). Het grote gevaar is dat ik nauwelijks kan volgen met koffie en wijn: iedereen wil me wel iets aanbieden.

Op naar de zaal dan : om tot de vaststelling te komen dat de projector niet voorhanden is omwille van een communicatie stoornis (die is blijkbaar in gebruik door een andere groep). Of ik kan praten zonder powerpoint? Natuurlijk kan ik dat,  al is het een stuk moeilijker om de draad te houden. Het grote voordeel als voordrachtgever is het feit dat het publiek niet weet welke draad ik normaal volg... laat me zeggen dat het deze week eentje met frullekes was...Ik heb ongetwijfeld een prijs voor volharding verdiend, want het is niet zo evident om zomaar uit de losse hand te praten. De 2 uur werden afgerond met een kwartiertje vragen stellen, waar ik tot mijn grote verbazing hoor dat België de 3de zwaarste ecologische voetafdruk heeft, per inwoner in Europa... Kan er iemand dat even checken voor me???? Wanneer ik zie dat alle vuilnis hier in dezelfde container verdwijnt, dat er kwistig omgesprongen wordt met energie en aan de andere kant niet geïnvesteerd wordt om milieuvriendelijke energie te produceren: ik heb nog geen enkele windmolen gezien,(... eerlijkheidshalve moet ik dan ook zeggen dat ik nog geen wind van betekenis gevoeld heb ook) en zonnepanelen lijken een Europees gegeven te zijn,( en dat in het land van de zon!), stel ik me heel sterk de vraag hoe de Belgen het in Godsnaam slechter kunnen doen dan de Aussies...
Het werd zowaar een beetje een emotioneel afscheid: in de 3 weken dat ik hier te gast geweest ben, heb ik een aantal nieuwe vrienden gemaakt. Bill, de lancaster bomber piloot, die op zijn 90ste net nog de test voor zijn rijbewijs met glans doorstaan had, zal me altijd bij blijven : een wijze oude man van het kaliber dat je niet vaak meer ziet.

De maand die ik in deze stad heb doorgebracht, heeft me zeker een ander mens gemaakt. Ik voel van mezelf dat ik rustiger ben geworden, iets wijzer ook (tenminste dat hoop ik toch..): er zal een stukje van mezelf hier achterblijven en al heb ik er geen benul van of ik in de toekomst nog zal kunnen reizen, ik weet nu al dat deze stad een blijvende aantrekkingskracht op me zal uitoefenen.  Met nog 10 dagen te gaan (waarvan 2 dagen in Goulburn  en Bowral) begin ik al de aan de volgende fase te denken en dat is de stad die dichtst bij Europa aanleunt : Melbourne

Het is vandaag net een maand geleden dat ik hier doodmoe, na een tocht van 30 uur, de eerste indrukken in me heb opgenomen. En al mag ik nu niet beweren dat ik doodmoe ben: met de klok die naar middernacht toegaat, wordt het toch stilletjes aan tijd om af te ronden...

goede nacht,
charlotte

Laat me eerst een stap terugzetten in de tijd. Gisteren heb ik me de godganse dag zoet gehouden met mijn pc. Nooit gedacht dat het samenstellen van een reisroute zoveel tijd in beslag zou nemen. Of beter gezegd : het aanpassen van een reisroute, want nu de bush telegraph overuren klopt, krijg ik uitnodigingen om lezingen te geven op plaatsen waar ik nog nooit van gehoord heb. Niet dat het zo verdraaid moeilijk is om me met een onbekende plaatsnaam om de oren te slaan: ik geef grif toe dat mijn kennis op dat gebied meer dan één hiaat vertoont. Ik begrijp nu trouwens heel goed hoe het komt dat Engelstaligen erin slagen om Vlaamse plaatsnamen op een dergelijke manier uit te spreken dat geen enkele Vlaming zijn eigen dorp herkent. Heel wat dorpen en voorsteden werden hier met een aboriginal naam bedacht: ik kan je verzkeren dat geen enkel Nederlandstalige die klip kan nemen zonder schipbreuk te lijden! Het komt er vaak op neer dat Joseph ( de 16 jarige zoon van mijn gastgezin) zich een breuk lacht met mijn Vlaamse interpretatie van Aboriginal namen. Ik geef hem direct lik op stuk door hem een woord als "Wevelgem" te laten lezen... en dan staan we quitte!

Feit is dat het telkens weer naar boven komt hoe uitgestrekt dit land is. Een uitnodiging voor een lezing, 800 km van de plaats waar ik ben? Dat doet me toch even de wenkbrauwen fronzen. Voel ik er niets voor om een lezing te geven in Taree,  4 uur ten zuiden van Sydney??? Of ik niet snel even op de trein kan stappen : een vlotte rit van 5 uur en ik ben er in een wip. Hangt ervan af wat je een wip noemt natuurlijk. Met de tgv ben ik in Spanje in die tijd! When in Rome, do as the Romans do, is een heel gekend gezegde in de Engelstalige wereld. Ik begin me waarempel al aan te passen aan die denkwereld: een uurtje rijden lijkt me nu al heel dichtbij...

De laatste paar dagen liep Joseph echt op eieren : zenuwen speelden hem danig parten. Al is het schoolsysteem hier niet academisch, er wordt toch wel heel wat verwacht van de jongeren. En wat dat precies inhoudt, hebben we gisteren mogen ervaren. Tezamen met een aantal vrienden van de familie, zijn we naar de school getrokken om het resultaat van al die opgeladen zenuwen te gaan keuren. Het was een avondvullend programma, waarin een negental , al dan niet korte, stukjes werden opgevoerd. Alles, maar dan ook alles, werd door jongeren (van 12 tot 16 jaar) gedaan. In ons strakke onderwijssysteem zou iets dergelijks niet mogelijk zijn: nochtans is het me heel snel duidelijk geworden dat dit veel meer is dan "toneeltje spelen". Er werden heikelijke thema's aangeboord : pesten, zelfmoord, schizofrenie...op heel uiteenlopende manieren: dans, toneel, muziek...Ik had geen enkel idee wat te verwachten maar kan nu met stelligheid zeggen dat ik diep onder de indruk ben van de creativiteit, die ik heb mogen aanschouwen. De nadruk ligt op andere waarden in dit onderwijssysteem: wie ben ik om te zeggen of het beter is of niet? Laat me het houden bij de overtuiging dat een kruisbestuiving van beide systemen hoogstwaarschijnlijk tot die gouden middenweg zou leiden.

Hoho, wat hoor ik net op het nieuws? Sydney heeft vandaag de warmste herfstdag in de laatste 70 jaar genoteerd: 29°C en dat is 10 °C hoger dan het gemiddelde voor deze tijd van het jaar. Wedden dat ze de zon zullen ingepakt hebben tegen de tijd dat ik daar kom???

Vandaag was het andere koek voor mij: in plaats van naar het toneel te gaan kijken, mocht ik de hoofdrol spelen. En zelfs al heb ik  nu al heel wat lezingen voor een heel divers publiek achter de rug, toch voel ik nog iedere keer die druk van de zenuwen. Niet buitensporig... wellicht net genoeg om me op scherp te zetten. Ik wist dat ik een vandaag een veeleisend publiek voor de voeten kreeg: mensen die beroepsmatig met het leger te maken hebben gehad, mensen die jarenlang de geschiedenis van WO I hebben bestudeerd : voldoende waarschuwing om duidelijk te maken dat je zeker moet zijn van je slag...Bovendien werd me gevraagd om 2 lezingen van telkens een uur te geven: langer dan wat ik normaal doe dus. Met de wetenschap dat ik hier wat te bewijzen had, ben ik eraan begonnen. Van de eerste paar zinnen wist ik al dat het goed zat : je voelt gewoon dat je het publiek in de hand hebt en geloof me: zoiets geeft je vleugels. Ik heb de 2 uur probleemloos overleefd, beter zelfs: ik werd onmiddellijk uitgenodigd om volgende week nog een lezing te geven. Een welgemeend applaus en een fles rode wijn hebben me over de schreef gehaald. Maar nu zit ik natuurlijk wel met een probleem : ik heb een week tijd om een nieuwe powerpoint samen te stellen en een 2de lezing uit te werken. Wish me luck, ik zal het vandoen hebben!

Vanavond zit ik dus languit in de zetel te genieten: skipper tegen me aan (dat beestje zal me missen wanneer ik hier vertrek, zeker weten!),en een glas rode wijn in de hand. Meer hoeft het echt niet te zijn...
groetjes
Charlotte