Hallo iedereen,

Ik had het al aangekondigd dat ik erop uit zou trekken: de belofte van zon was voor mij meer dan voldoende aansporing om naar buiten te gaan. Omdat ik de dichte omgeving al behoorlijk verkend heb, wou ik vandaag mijn grenzen wat verder verleggen. Vandaar dat ik had afgesproken met een vroegere gast, die ten zuid-oosten woont en die me verteld had dat er best wel mooie uitgestippelde wandelingen te ontdekken zijn in het nabije natuurgebied.  Nabij? Indien je een uurtje rijden nog als dusdanig kan bestempelen,  dan is de omschrijving correct.

De Hunua Ranges, een park van zomaar eventjes 14000 Ha, zijn voor mij een ware ontdekking geworden. We hadden afgesproken om een relatief korte wandeling te maken. Dat gezegd zijnde: we waren ruim 4.30 uur op stap. En dat dit, als starter, voldoende was, hebben mijn kuitspieren me met een sterk krampend protest, midden in de nacht, laten weten! Een kermis is een geseling waard, bij deze is die stelling bewezen... (olala, dat doet me denken aan mijn wiskundeleraar ontelbare jaren terug! Ik hoor hem nog altijd zeggen “Hetgeen moest bewezen worden”... (en dat terwijl ik steeds  tot andere conclusies kwam!)).

Nauwelijks waren we op stap of we kwamen voorbij een waterval. Helemaal verborgen in het prachtige groen. Het leek wel een scene uit een Robinson Crusoe film..

In dit park worden verschillende kleine rivieren afgedamd, om op die manier grote meren te vormen. Het zijn deze enorme wateropslagplaatsen, die de bevolking van Auckland van het nodige drinkwater voorzien. En gezien het  deze meren tussen de bergen liggen, is de zwaartekracht voldoende om het naar de afnemers te brengen.

Feit is dat wij lang niet de enigen waren, die een vrije zondag in de natuur wilden invullen. Ergens herinnerde me het aan een wandeling in Zwitserland: daar hebben toeristen en locals de gewoonte om  “Gruss Got” te zeggen wanneer je iemand kruist. Geen Duits hier natuurlijk, maar net zo goed, een heel vriendelijke begroeting: jong, oud, fit en minder fit ... iedereen is uitermate vriendelijk.  Nu kan ik natuurlijk niet prat gaan op ervaring wanneer het erop aankomt om in de bossen te hossen. Heel even leek het wel of ik in een Indiana Jones verhaal was terechtgekomen. Op een gegeven moment dienden we een rivier over te steken, springend van de ene rots naar de andere.  Een meer doeltreffende test , om er achter te komen  hoe galant je wandelgenoot dan wel is, kan je niet bedenken!  Neen, ik werd niet veilig naar de overkant gedragen ( ik verkoos  trouwens om zelf te beslissen welk traject ik zou volgen) maar kan wel zeggen dat er me heel galant een hand werd aangeboden om het gladde parcours zonder natte voeten te overbruggen. Wees gerust mensen : dat is me zonder problemen gelukt.

Vandaag dus nog even gaan helpen in het reisbureau.  Tot mijn stomme verbazing was de baas er niet eens: ja, dan wordt het lastig om te verwachten dat een vrijwilliger kan werken natuurlijk. Zonder opdracht , heb ik nog wat verder brochures gesorteerd om dan, vroeger dan verwacht, huiswaarts te keren.  Geen nood: tijd om mijn valies te pakken, iets waar ik onderhand wel heel ervaren in ben geworden.  Jammer genoeg zullen de zomer outfits nog even in deze kast moeten blijven, met een kille 13°C  graden in het vooruitzicht, heb ik mijn koffer op zijn winters gepakt. Hopelijk komen er nog mogelijkheden om dezelfde trip in warmere omstandigheden te doen.  De bediende in het reisbureau heeft me alvast verzekerd dat ik op het punt sta om een ongemeen mooi deel van dit land te ontdekken. Hoeft het nog gezegd dat ik me  afvraag wat deze relatief kleine stad te bieden heeft.

Graag geef ik jullie nog een proevertje mee van de bloemenpracht in dit land. Ik hoef er niet eens een omweg voor te maken. Telkens weer bewonder ik de vele kleuren, die ik in de tuinen opmerk. Wat er aan kleur ontbreekt in de vogels wordt ruimschoots gecompenseerd door de prachtige bloemen en bomen.

Vlamingen hebben hun leeuw als symbool, kiwis hebben voor de varen gekozen. Laat me toe te zeggen dat dit me een verstandiger keuze lijkt: geen leeuwen te bespeuren in ons land ... een overvloed aan varens  in dit land. Een  plant die met zijn fijne blad heel fragiel lijkt te zijn terwijl het open blad symbool kan staan voor de openheid van de bevolking...

Mijn goed nieuws bericht wil ik toch even bijsturen. Jammer genoeg heeft NZ ook een keerzijde. Gisteren werd er een programma getoond over kindermisbruik. Tot mijn stomme verbazing staat dit land bovenaan de top op deze weinig benijdenswaardige lijst. Minder erg, maar net zo goed deel van deze gemeenschap, is vandalisme. Ik verblijf nu ruim een maand in de betere buurt van Auckland. Niet direct de plaats waar je vandalisme zou verwachten dus. En toch: nummerplaten  van dure auto’s, die gestolen worden  en een vernield bushokje. Ook dit is Nieuw-Zeeland.

Ondertussen zijn we een dag verder en zit ik nog maar eens in de luchthaven. Meer dan ruim op tijd maar dat deert me geenszins: er valt hier genoeg te beleven.  Wat me wel tegenvalt is dat er nergens WIFI  aanwezig is en dat in een land, dat eigenlijk aan de bakermat van het draadloze internet stond. Ok, tijd om in te checken... daar ga ik dan: op weg naar een nieuw  avontuur!

Warme groeten                                 

charlotte