Hallo iedereen,

Terug naar de (thuis)basis na een uitstapje in de wereld… Niet verkeerd te begrijpen als zou ik mijn terugkeer naar Europa plannen. Neen hoor, ik bedoel dat ik teruggekeerd ben naar Jo en Murray’s huis na een uitstapje naar Mount Somers.

Maandag heb ik in een aparte wereld doorgebracht : de bijenkorf waar Jo dagelijks werkt. Zij is net gepromoveerd tot hoofd van de nieuwsdienst van het plaatselijke tv station, heeft een eigen show en is daarna nog eindredactrice van een krant. Ik hoef er dus niet aan toe te voegen dat ik bij een dame met heel wat energie verblijf. We hebben zeker een en ander gemeen, zij het dan dat Jo nog een trapje hoger staat wanneer het erop aankomt om haar doel te behalen. Zonder twijfel ben ik beter georganiseerd dan mijn gastvrouw, maar daartegenover staat dat zij verdorie creatief is in het bedenken van een noodplan.

Op maandag worden er drie ochtendshows op rij opgenomen. Eentje gaat een uur later live, de andere zijn voor de volgende dagen. Veel tijd om zenuwen op te bouwen was er niet, gezien ik de eerste gaste in de eerste show was. De presentatrice, een vriendelijke blonde schone, kent het klappen van de zweep. Van het ogenblik dat er wordt afgeteld, staat zij op scherp en haspelt heel professioneel de inleiding af. Daarna komt de eerste vraag op me en pas heb ik twee woorden gezegd of ik zie het schilderij achter mijn gastvrouw naar beneden donderen. Meteen krijg ik de slappe lach terwijl er eigenlijk verondersteld werd van gewoon door te gaan! Oeps… take 2 dan maar.. De hele reutemeteut wordt herhaald, ik krijg de eerste vraag en val over mijn woorden omdat ik nog altijd het lachen moet onderdrukken. Een carrière bij de tv is dus niet aan mij besteed! Take 2 gaat naar de bloopers denk ik en vol energie vatten we de derde poging aan, die gelukkig wel vlot verloopt afgezien van het feit dat de presentatrice geen enkele van de uitgeschreven vragen stelt doch volledig improviseert… Het resultaat is niet direct het beste interview op deze planeet, doch voor mij – als groentje in dit terrein- lijkt het ruim voldoende. Ik heb het overleefd en dat is meer dan ik verwacht had. Aan jullie om het resultaat te beoordelen http://vimeopro.com/canterburytv/canterbury-life#video/4789324

Daarna werd er nog een stukje opgenomen voor het nieuws en om het helemaal compleet te maken,werd ik door een kranten journalist met een aantal vragen bestookt.

Kort na de middag word ik opgehaald door de burgemeester van Waimakariri. Hij neemt me naar het stadhuis om daar een lezing (ho maar, dat stond niet op mijn programma!) voor de raadsleden te geven. Een beperkte groep, die me met vragen bestookt. Er wordt heel wat over landbouw gepraat…haast meer dan over Wereld Oorlog I.. Normaal gezien zou ik tegen 3.30 uur terug bij Jo zijn maar dat is een half uurtje later geworden. Tijd voor een tas koffie en op naar de volgende halte op mijn reis. Dat wordt een piepklein dorp op bijna 2 uur rijden!  Zet dat maar eens om naar Belgische normen… Jo neemt onderneemt een rit van een uur waarna ik netjes van auto verander en met Philip nog een uur onderweg ben. De weergoden zijn me nog altijd niet gunstig gezind: het wordt een rit in de gietende regen met nog een ferme dosis mist er bovenop. Plezant is anders. Philip, mijn nieuwe gastheer, blijkt een Brit te zijn die nog niet zo heel erg lang in NZ woont en werkt. Hij is 2 jaar geleden getrouwd maar zijn vrouw is nog steeds in Groot-Brittanië al hoopt hij dat ze eerlang zal kunnen overkomen. Als leraar van opleiding heeft hij de kans gegrepen om hier aan werk te geraken. Al wordt er een huis aangeboden met de job, Philip verkiest om niet in het centrum te wonen en dus huurt hij een woning op een hoeve. Heel basic en heel erg afgelegen, ver van de beschaafde wereld. Geen internet hier, zelfs geen ontvangst voor de gsm! Mijn gastheer is gebeten door de geschiedenis microbe: zijn lange eenzame avonden vult hij met studiewerk want hij volgt momenteel een cursus geschiedenis aan de universiteit van Massey. De volgende morgen kom ik in de locale school terecht waar er 80 kinderen school lopen. Het blijkt dat de busrit van de  Mount Somers school,de op één na langste busrit van het hele land is. De meest afgelegen leerling wordt op 55 km afstand opgepikt en dan moet je weten dat die jongen er al 20 km heeft opzitten met de wagen! Iedere dag 150 km overbruggen om naar school te gaan, het kan geen pretje zijn.

Mijn taak is om ’s morgens een uur lang te vertellen in de klas van de 11 jarigen en na de middag krijg ik de 9 en 10 jarigen voor me. Het vertellen is geen enkel probleem, o nee. Het verhaal binnen een uur houden: DAT is pas een probleem. Hoewel, meester Philip had me gezegd dat ik meer tijd mocht vullen indien de kinderen het boeiend vonden. Ik heb die voorwaarde met glans vervuld want mijn WO I initiatie is er eentje van een halve dag geworden. Daar waar ik al eens met 11 jarigen gewerkt had, was het een vuurdoop om een klas met jongere kinderen te boeien. Het is echter geen “mission impossible” geworden, want ook daar heb ik de aandacht kunnen behouden tot het einde van de dag.

Laat het duidelijk zijn dat ik die kinderen geen uren zoet heb gehouden met oorlogsverhalen. Mijn landbouwachtergrond komt me hier goed van pas want in een klas van meer dan 20 kinderen, zijn er 2 die niet van boerenafkomst zijn! Er wordt dus heel wat afgekletst aangaande het verschil in landbouw tussen onze beide landen. Ik zal het trouwens nooit meer vergeten dat NZ heel wat runderen heeft (het aantal schapen is van 60 miljoen teruggevallen op 32 miljoen in een tijdspanne van een paar jaar, en dat ten voordele van de runderen). Deze morgen werd ik immers voor dag en dauw gewekt door een kudde kalveren, die luidkeels liet weten dat ze pas recent van de koeien gescheiden werden.

Met stembanden, die me laten weten dat zoveel uren praten aan een stuk, niet ideaal is, vang ik de terugreis aan om meer dan 2.30 uur later bij Jo thuis te arriveren. Een avond om bij te kletsen bij een goed glas wijn.

Vandaag had ik mijn andere hoed op: die van huisvrouw. Terwijl Jo vroeg naar het werk vertrekt, neem ik Connor mee voor een lange wandeling op het verlaten strand. Ik ben van nu af aan Connor’s beste vriend want ik ben er zowaar in geslaagd om hem zijn overschot aan energie te laten uitrennen! Daarna ben ik ramen gaan lappen: kwestie van niet helemaal op non actief te staan. Vervolgens de was en de strijk onderhanden genomen ,wat mail tussendoor en nog een wandeling met Connor… die hond denkt dat alle kerstmissen in één keer gekomen zijn!

Het moment van afscheid komt er weeral aan. Morgen vertrek ik naar Greta Valley, een dorp op een uur rijden ten Noorden van Christchurch. Op weg naar een nieuw avontuur…

Maar eerst komt het zandmannetje nog even bij me langs

Warme groetjes

Charlotte