Hallo iedereen, Een niet aflatende stroom van gevoelens, indrukken, belevenissen... dat is wat reizen in feite is. Die mengelmoes van alle indrukken, laat een stempel na op een pagina uit mijn boek: sommige mensen verzamelen een hele encyclopedie tijdens hun levensloop, anderen hebben slechts een paar pagina's, die dan nog meestal maagdelijk wit zijn. Mijn boek begint vorm te krijgen: natuurlijk heb ik nog wat werk om het een samenhangend geheel te maken, maar iedere dag waarop ik reis, worden er me puzzelstukjes aangereikt. Geef me tijd (en ook wat geduld) en er komt een dag waarop ik kan zeggen dat het boek van mijn leven , een leesbaar geheel geworden is...
En nu ik toch in de literatuur verzeild geraakt ben : ergens in me borrelt de drang op, om zelf een pen ter hand te nemen en alles wat me beroert, neer te schrijven. Misschien zal er geen haan naar kraaien maar heel misschien, kan ik vrouwen, die op een kruispunt in hun leven staan, inspireren om bepaalde keuzes te maken.
Oef, dat klinkt wat zwaar op de maag en dat op een dag, die zo licht begonnen is. Deze morgen was ik wakker voor het krieken van de dag, om tezamen met mijn gastvrouw een wandeltocht te gaan maken, nog voor Canberra tot leven komt. " Il est cinq heures Paris s' éveille", zou lichtjes moeten worden aangepast... (niet dat we om 5 uur al op stap waren!) om weer te geven, wat je bij een dergelijke vroege wandeling ervaart. De zon kwam groot en fel van achter de heuvelrug vandaan, met een warme gloed, die de vroege kilte van de morgen zo uit je kleren verdreef. De stilte was indrukwekkend, af en toe verscheurd door een kraai of ekster, die luid protesteerden, tegen die vroege indringers. Ik moet eerlijkheidshalve toegeven, dat ik niet bepaald wild enthousiast was, toen de vraag me gesteld werd om bij het krieken van de dag te gaan wandelen. Natuurlijk wandel ik graag, maar moet het dan echt zo vroeg op de dag gebeuren? Mij zal je niet meer horen klagen hierover: de paar uur slaap, die ik eerst onwillig heb ingeleverd, kunnen nooit opwegen tegen de rust die zo'n wandeling je geeft. Ik heb weer een stukje van mijn puzzle gevonden en tegelijkertijd mijn klein stukje hemel.....
Daarnet nog een telefoontje van een majoor gekregen: of ik nog tijd heb om bij hen langs te komen? Wanneer ik duidelijk maak, dat dit echt niet meer kan voor mijn vertrek overmorgen, wordt het zware geschut boven gehaald. Ok, dan verwachten ze dat ik bij mijn volgend bezoek bij hen verblijf en dan zal er wel voldoende tijd zijn om bij te praten. Deal... voor zover het van mij afhangt, richt ik mijn steven terug in de richting van deze stad, na mijn Nieuw Zeelands avontuur. Nu ik Canberra in de herfst heb mogen ontdekken, wil ik best wel weten hoe deze stad, met al zijn natuur, er in de lente zou uitzien. Met quasi zekerheid durf ik te stellen dat ik September opnieuw op de Anzac Parade zal wandelen...
Na verschillende maanden zonder mijn vertrouwde kapper, begint mijn haar meer en meer op dat van de aboriginals te gelijken. Ik ben net meer dan een uur in de weer geweest om er ietwat vorm aan te geven, want voor het feest van vanavond wil ik er toch wel goed uitzien. Wat ik daarvan mag verwachten, is nog één groot vraagteken al werden er in de loop van de voorbije week, verschillende keren wilde verhalen verteld over voorgaande parties. Indien de Aussies even uitbundig feesten als ze leven, dan kan ik best een paar verrassingen verwachten. Hou een oog op mijn blog de komende dagen, is de boodschap, die ik nu kan meegeven.
Nog een paar uur te gaan voor ik zal worden opgehaald voor een avond waarvan ik hoop, dat die onvergetelijk wordt. Het is jaren geleden, dat ik de dansvloer nog onveilig gemaakt heb. Hopelijk zijn er Australiërs, die ook van dansen houden en zijn er dames, die zullen toelaten dat hun man met iemand anders over de dansvloer beweegt. Zoniet, ja dan heb ik een probleem want alle gasten komen als koppel. Voor de eerste keer in mijn leven wordt het dan pijnlijk duidelijk, dat ik echt wel alleen sta op deze wereldbol. En zal ik misschien een danspartner missen, nu al weet ik dat dit het minste van mijn zorgen zal zijn. Maar soit, no regrets, de wereld wacht op me, om me de weg naar het geluk te tonen...
En met die positieve gedachte ga ik afsluiten voor vandaag. Of ik mijn dansschoenen van doen zal gehad hebben, vertel ik jullie morgen wel. groetjes charlotte
Hallo iedereen, Een titel als deze geeft een ietwat triest gevoel aan. En dat is precies hoe ik me voel na het vertrek van mijn gastgezin, waar ik meer dan een maand verbleven heb. Dit wordt geen verslag van kommer en kwel hoor. Ik heb de volgende fase van mijn reis aangevat en die brengt me naar nieuwe horizonten...
Eén zekerheid had ik na mijn rampzalige ervaring op maandag: de dag nadien zou beter worden! Positief denken, helpt een mens al een stuk op weg. Ik had besloten om het rustig te houden, in die zin dat ik van plan was om de achterstand om mijn Engelse blog en in mijn mailbus aan te vallen. Goede intenties helpen een mens ook al een stuk op weg... al blijkt die weg soms net iets te lang te zijn. Je hoort het al van ver: ik ben er niet in geslaagd om beide te doen, mijn Engelse blog schreeuwt om nieuws. Het ritme van het leven verandert wanneer men reist; niet dat ik mezelf nu als aartslui zou omschrijven, maar wat ooit zo belangrijk was, blijkt dat nu in veel mindere mate te zijn. Ik had al heel wat uren op mijn klavier getokkeld, toen mijn gsm dat monotone geluid met schril gerinkel doorbrak. Of ik zin had in een dinner, gevolgd door een lezing? Daarop hoor je me geen neen zeggen, natuurlijk neem ik zo'n uitnodiging graag aan. Lijkt het vooruitzicht van een maaltijd me meer een last dan een lust, ik weet dat er een lezing volgt en dat is wat mij betreft, meer dan voldoende reden om volmondig "ja" te zeggen. Het bleek al snel dat er een onderliggende reden voor de uitnodiging was. Een auteur, die momenteel aan een nieuw boek over Passchendaele werkt en die een van mijn lezingen had bijgewoond, wou graag nog wat informatie hebben voor zijn schrijfwerk. Al betreft het een verzonnen verhaal, hij wil de omgeving zo accuraat mogelijk beschrijven. Een spervuur van vragen kwam op me af. Een barrage, die makkelijk te overleven was omdat het voor mij over basiskennis ging. Het is zonneklaar, dat wat ik als evident beschouw, hier als gespecialiseerde kennis wordt aanzien...
Ik heb eerder al geschreven dat de Australische keuken niet direct thuishoort in de Michelin guide. Wat niet betekent dat het eten hier niet te smaken valt. Ze kunnen er alvast prat op gaan, dat ze de kunst van het frieten bakken perfect onder de knie hebben. Kon de vis mijn smaakpapillen niet beroeren, de frietjes brachten een stukje België weer tot leven.
Na het avondmaal, dat we met een select gezelschap hebben gegeten, was het tijd om naar de lezing te trekken. Ditmaal een schrijver, die zijn laatste geesteskind kwam voorstellen. Iemand met kennis van zaken in de eerste plaats, maar tevens met kennis van praten : geen leegtes in zijn betoog, geen "hm", die je onbewust begint te tellen, maar een enthousiast verhaal over hoe hij ertoe gekomen is om een aantal mythes, die na WO I zijn ontstaan, te gaan beschrijven en in zijn geval : ook te ontmaskeren. Was het echt wel zo dat de Australische strijdkrachten in WO I, het enige leger met enkel vrijwilligers was? Misten een aantal soldaten hun VC omdat ze het "verkeerde" geloof aanhangig waren? Schoten de soldaten van de Light Horse Cavalry echt hun eigen paarden af, toen bleek dat ze niet gerepratieerd zouden worden? Kregen soldaten niets anders te eten dan bully beef en droge koeken??? Een handvol uit het lijvige boek waarin de auteur, aan de hand van feiten en cijfers, probeert duidelijk te maken dat de mythes,door de jaren heen, alleen maar sterker en verder van de werkelijkheid zijn gegroeid. Meteen blijkt dat Hiler's minister van propagande , Goebbels, het bij het rechte eind had, toen hij beweerde dat een leugen bewaarheid wordt, als je die leugen maar lang en luid genoeg blijft verkondigen. Het is al met al een heel aangename avond geworden voor me, die te laat tot een einde kwam om mijn indrukken nog dezelfde dag met jullie te delen.
Op woensdag begon ik mijn laaste volledige dag in dit huis met een missie. Ik wou en zou dat ene geschenk vinden, waarmee ik mijn gastgezin kon duidelijk maken hoezeer ik hun gastvrijheid apprecieer. Het is een speurtocht geworden, die zelfs Sherlock Holmes het nakijken zou geven maar uiteindelijk was het er eentje met resultaat. Bedoeling was om iets te vinden, dat niet in een lade zou verdwijnen en dat de uitbundige natuur van mijn gastvrouw zou onderstrepen. Alle verwachtingen werden beantwoord door een stel oorringen, in een heel speciaal ontwerp, waarin een locale soort steen verwerkt was. Ik wist op voorhand dat Stacey hiervan zou houden...
Daarna was het tijd om me naar de plaatselijke dienst voor toerisme te reppen. Ik stel me wel de vraag hoe actief een carrière in deze dienst hier kan zijn, want toeristen lijken hier niet in massale getallen te komen. Behalve het Novotel , heel strategisch naast de dienst van toerisme gepositioneerd, heb ik zelfs geen enkel ander hotel van formaat kunnen bespeuren. Op de juiste plaats, op de juiste timing... voor een nieuwe les over Australië. Nauwelijks aangekomen, zag ik een jonge vrouw, vergezeld van een boxer hond, door de deuren zwalpen om direct rechtdoor op de drukke straat te lopen. Geen enkele actrice zou er ooit in slagen om dit levensecht na te spelen! Zonder ongelukken bereikte ze de overkant al vraag ik me af hoe lang het geluk nog aan haar zijde zal staan? Bewuste jonge vrouw bleek onder de invloed van drugs te zijn. Niets nieuws onder de zon dus : ook hier halen drugs mensen onderuit. Canberra is een stad waar er nauwelijks armoede te bespeuren valt. Er zijn een aantal daklozen, maar ernstige problemen met drugs of dronkenschap, heb ik zeker nog niet gezien. Een scene als deze licht een tipje van de sluier op... iedere maatschappij heeft zijn mensen, die niet in het kader passen. Dat is hier niet anders.
Ian, een man die een carrière in de diplomatieke wereld achter de rug heeft en die zowat in de meest uiteenlopende landen ter wereld gewoond en gewerkt heeft (dan hoef ik er niet aan toe te voegen, dat hij een meer dan aangename gesprekspartner is), bracht me naar Mount Pleasant. Een heuvel gelegen achter de militaire academie van Duntroon. Voor iemand, die in Washington geconfronteerd was geworden met een tot de tanden toe bewapend agent op bijna iedere straathoek, was het bijna niet te vatten, dat iedereen hier zomaar vrij het terrein van de militaire academie kan oprijden. Het betreft een heel uitgestrekt domein dat in de jaren 1800 oorspronkelijk een schapenboerderij was, maar dan wel eentje van groot formaat. Duntroon Military Academy werd hier nog voor de stad Canberra gesticht, ver van Australië's kust omdat men toen (1911) een invasie uit Rusland vreesde.
Terwijl ik het altijd indrukwekkende landschap in me opnam vanop de top van Mount Pleasant, kwam een jong militair naar boven gelopen met gezwinde pas. Een rondje boven om daarna onmiddellijk terug naar beneden te lopen. Blijkt dat dit de Aussie way is om een cadet, die ergens een fout gemaakt heeft, te laten boeten voor zijn dwaasheid. Er wordt dus niet gelachen met gezag, zelfs al hebben de Aussies de reputatie, dat ze er een losse discipline op nahouden.
Volgende fase was de Australian University waar we een vriendin van Ian ontmoetten, die op doorreis was. Canberra heeft niet minder dan 5 universiteiten, die gelijklopende cursussen aanbieden. Op de vraag hoe de uniefs, zonder hoge reputatie kunnen overleven, krijg ik al heel snel het antwoord: Chineze studenten, die brengen heel wat geld in het laatje.
Terug naar huis, voor de laatste nacht in een kamer, die ik ondertussen als "mijn" kamer was gaan bestempelen. Stacey had vrienden uitgenodigd om afscheid te komen nemen van hun Belgische gaste. Het werd een avond vol van emoties en verhalen: een komma in een zin waarvan het laatste deel nog moet geschreven worden...
En dat ik wel degelijk op mijn elleboog gevoel kan vertrouwen, werd duidelijk toen ik, laat op de avond, mijn gastvrouw wist te verrassen met haar geschenk. Oprechte verbondenheid, dat is hoe wij elkaar aanvoelen.
Op naar donderdag : een vroege start want ik wou mijn kamer volledig kuisen, de was doen en het bed weer opgemaakt krijgen, voor ik deze deur voor de laatste keer achter me dichttrok. Zelfs Skipper voelde dat er iets aan de hand was, want hij leek wel aan mijn benen te kleven. Mijn kleine viervoetige vriend zou het zonder mij moeten stellen vanavond. In de namiddag nog een laatste bezoek aan de universiteit voor de derde leeftijd om een lezing over Napoleon's veldslagen in Spanje (waar ik geen flauw benul van had) bij te wonen. Geen geboren voordrachtgever dit keer, eerder iemand, die zich vastreed in eindeloze aantallen van soldaten, kanonnen, gewonden en diens meer. Zo moet het dus niet... weer wat bijgeleerd
Beladen met een valies, die steeds maar zwaarder wordt, kwam ik bij mijn nieuwe gastgezin aan. Ik schreef het al: een prachtwoning met heerlijke mensen. Een beter recept voor een geslaagd verblijf, bestaat er niet. Een snelle check in, om dan richting een pizzeria te vertrekken waar we een dinner met vrienden des huizes zouden nuttigen om daarna een film te gaan bekijken. Wat kan ik zeggen, anders dan dat beide gelegenheden speciaal waren. Het is een boeiende avond geworden want die man werkt nu achter de schermen aan een plan om alle landen van de G 20 te overtuigen van de noodzaak om steden groener te maken en op die manier de ecologische voetafdruk te verminderen. We hebben een meer dan goed gesprek gehad over de Belgische kijk (voor zover ik die kan ventileren) hierop.
En hoe klein de wereld wel kan zijn, is gisteren ook nog eens gebleken : Michael was aanwezig op de herbegrafenis van de Australian 5 in Buttes in 2007. Toen ik hem vertelde dat ik een lid van de organisatie achter de plechtigheid was, kreeg ik meteen een warme handdruk en een welgemeend dank je wel. Een pluim op de hoed van de Genootschap Passchendaele 1917.
Op naar de film dan en dat werd "Salmon fishing in the Yemen". Ik kan nu doorgaan als wandelende ( of in dit geval :bloggende) reclame voor die film. Een perfecet mix van humor, romantiek en vooral van mooie onderliggende gedachten. Indien er meer films van dit kaliber zouden gemaakt worden, dan wil ik de volgende Jo Ropke wel worden!
De dag kwam tot een einde in een kamer, met een wijds zicht over Canberra, het geesteskind van een Amerikaans architect, die honderd jaar later met voldoening zou kunnen terugkijken op zijn werk.
Hallo iedereen, Algemene stilte gisteren, geheel te wijten aan Sauvignon Blanc. Niet dat ik danig in de wolken was, al moet ik toegeven dat een aantal glazen van deze godendrank mijn schrijflust danig ondermijnd hebben.
Gisteren is een dag geworden, die zonder twijfel in de map "warme herinneringen " zal bewaard worden. Omdat mijn gastvrouw door griep geveld werd, moesten zij beiden forfait geven voor de lunch waarop we met zijn allen waren uitgenodigd. Gelukkig was Chuck wel zo vriendelijk om me naar daar te brengen. Ok, dit zou dus mijn tweede ervaring worden met de Australische keuken.. vol verwachting keek ik ernaar uit. Het werd me al vanaf het eerste moment duidelijk dat dit een andere wereld was: de woning van mijn gastheer ligt wellicht op een van de meest prestigieuze plaatsen in Canberra. Hoe vaak heb ik op tv niet gehoord dat de waarde van een huis een stuk hoger was omwille van de "stunning views". Ik wil zelfs geen gokje wagen op de waarde van dit huis maar kan wel vrijgeven dat het uitzicht over de stad onmiddellijk duidelijk maakt, dat deze familie niet bepaald een doorsnee gezin is.
Mijn gastheer had meerdere keren bij ons verbleven door de jaren heen. Op één van zijn bezoeken was hij vergezeld door een groepje van 4 andere hoge militairen. Die mensen, die ik voor de laatste keer in 2006 gezien had, waren gisteren ook uitgenodigd. Toen ik dat hoorde, ging mijn grijze massa direct in overdrive: zou ik hen nog wel herkennen??? Wel neen, dat deed ik niet. Hoezeer ik ook in mijn geheugen ging spitten, geen van hen kwam me bekend voor... Oeps , misschien was mijn tijdelijk geheugenverlies aan de champagne te wijten??? Wanneer champagne als aperitief geserveerd wordt, dan worden verwachtingen gecreëerd naar de rest van het verhaal. En dat de rest in lijn lag, werd direct duidelijk met het hoofdgerecht. De Australische keuken valt moeilijk te omschrijven, er zit van alles iets in. Net als hun maatschappij, lijkt het een versmelting van verschillende culturen te zijn. De gastvrouw, een heel warme vrouw, die zonder twijfel haar persoonlijkheid kwijt kan in haar werk als verpleegster, had zichzelf overtroffen. Er werd een soort "pie" (dat doet heel Brits aan) bereid met gerookte zalm, prei (die hier meer dan 1 dollar per stuk kost!) en een soort exotische kaas, geserveerd. Wat zou ik nu mijn kleine maag willen inruilen voor een groter exemplaar: zonde dat ik maar een klein stuk aankon...maar de smaak zal me bijblijven! De maaltijd werd rijkelijk overgoten met rode en witte wijn (en al heb ik geen enkele ambitie om als wijnkenner door het leven te gaan : geloof me vrij... dit was klassewijn). De gesprekken gingen over alles en nog wat: best wel aangenaam om te horen hoe er down under over de rest van de wereld gedacht wordt. Verhelderend ook, dat is het minste wat ik kan zeggen.
Volgende statie is het dessert : wat te verwachten van een "Missisipi Mud Pie? " of van een soort perentaart waarvan ik de juiste benaming zelfs kwijt ben? Ik kan alleen maar zeggen dat het verdorie lekker was!
Omdat mijn gastgezin, waar ik de laatste 4 weken verbleven heb, hun familie zal verwelkomen vanaf donderdag, dien ik naar een nieuw onderkomen uit te kijken. Ik ga op de ladder : de laatste 4 dagen van mijn Canberra stop mag ik deze heerlijke omgeving doorbrengen.
En van "statie" gesproken : daar kan ik vandaag een boekje over opendoen. Ik werd verleden week uitgenodigd om een lezing te geven in een college in Bowral (2,5 uur ten noorden van Canberra) en op terugweg nog eentje in Goulburn. Omdat ik er niet aan denk om me in het verkeer te wagen "on the wrong" side, zou ik de afstand met de trein overbruggen. Ruimschoots op tijd, bracht Stacey me deze morgen naar het station, dat niet echt in verhouding is met de grootte van de stad, want het is in feite niet groter dan de terminus van Poperinge, terwijl er hier toch wel 350.000 inwoners zijn. En ook dit is Australië, gaf ik aan in de titel. Daarmee bedoelde ik een bediende, die met een maandagmorgen humeur, zijn taak vervult en die me zonder blikken of blozen , vertelde dat de trein volboekt was. Ik kan best wel overtuigend zijn, zeker wanneer ik de trein zie staan en er daar een meneer verveeld zit te kijken, terwijl hij me probeert diets te maken dat ik niet meekan. Hoewel, dit is een veldslag die ik verloren heb : er was geen praten aan . Een technisch mankement had als gevolg dat 1 rijtuig onbruikbaar was en dat hield meteen in dat het volume van de trein met 33% naar beneden ging! In zo'n omstandigheden zou Angelina Jolie zelf geen plaatsje bekomen hebben... tenzij haar charme meer effect zou uitoefenen op deze onwillige man achter de balie. Er moest een moment van ontnuchtering komen (geen verwijzing naar de witte wijn van gisteren!) : er moest toch een dag komen waarop de spreekwoordelijke vriendelijkheid tekort zou schieten? Maandagmorgen 21 mei, die datum zal als dusdanig in mijn dagboek genoteerd worden.
Een goed veldheer heeft altijd een plan B, een koppige vrouw heeft dat ook! Indien niet per trein, dan maar per bus.. Een vriendelijke Australische mevrouw bood me een lift aan naar het centrum (het station kan onmogelijk heel populair zijn... je hebt al een trein van doen om er te geraken!) waar ik mijn geluk bij busmaatschappijen kon beproeven. Laid back... dat zijn ze hier dus wel degelijk. Wat is het probleem???? Indien je er vandaag niet kan geraken, ga dan morgen, dat is hoe er met een vraag van een ongedurige toerist wordt omgegaan. Al snel bleek dat er vandaag geen enkele bus richting Sydney gaat: ik zat dus op een dood spoor.
Dat dood spoor heeft me naar een McDonalds' s gebracht : een bakje troost en... internet toegang. Ik kan mijn frustratie verdrinken en van me afschrijven tegelijkertijd! Tenminste, zolang de batterij van mijn laptop coöperatief is.!
Ja mensen, het kan niet alle dagen koekenbak zijn. Ondertussen zijn beide scholen ingelicht over het feit dat hun falend openbaar vervoer me heeft klemgezet in Canberra. Niet dat je me daarover zal horen klagen, er zijn ergere plaatsen op deze aardbol om vast te geraken! Ondertussen is mijn frustratie een heel stuk gedaald: ik wordt met de dag meer een meer een Australische... wat vandaag niet kan, doe ik morgen wel!
Wat niet wegneemt dat ik vandaag nog wat van deze heerlijke, zonovergoten stad, zal gaan verkennen!
Hallo iedereen, "De vlag dekt de lading", wordt er al eens gezegd. Laat de titel van mijn blog vandaag dan maar de vlag zijn... en die dekt de lading meer dan volledig! Ik hoef nochthans geen crack te zijn om te verhinderen dat ik de fout, die ik gemaakt heb, niet opnieuw maak. Eerste les in de computerklas : sla uw werk op. Ik heb gezondigd tegen het eerste gebod en mag daar nu de prijs voor betalen : al mijn geschrijf is in lucht opgegaan...
Genoeg gezeurd nu: het leven down under is heus niet zo slecht hoor. Ik heb me maandag terug bezig gehouden met het doorsnuffelen van oude foto's ( heeft zo'n zijn voordelen: de bediende hier herkent me al van ver en komt direct met een hoop dozen aanzeulen van zodra ze me bespeurt). Kwestie van hun buitenlandse gaste tevreden te stellen, denk ik. Feit is dat ze onmogelijk nog meer hulpvaardig zouden kunnen zijn: waar ze tekort schieten aan efficiëntie (de dozen bevatten soms echt een niet te overziene mix) compenseren ze dat ruimschoots met dienstverlening. Ze kunnen gerust zijn : de eindbalans is positief!
De wandeling van het AWM is keer op keer een ontspannende tocht : hoeveel steden kunnen er hun toeristen een wijd gamma aan vogels aanbieden terwijl je in het centrum wandelt? Wel Canberra passeert die test met vlag en wimpel. Mijn weg leidt me iedere keer doorheen de city centre en dat betekent dus : door het winkelcentrum. Wel letterlijk te nemen he : een galerij van ontelbare winkels, die zowat alles wat een mens mogelijk kan kopen, in de aanbieding hebben. Net als eten, is winkelen niet mijn ding, wat niet wegneemt dat ik me nooit eens aan window shopping bezondig, al wordt dat hier niet bepaald gemakkelijk gemaakt. In tegenstelling tot ons Belgenland, valt er geen enkel prijsaanduiding te bespeuren. Probeer dan maar eens te achterhalen wat iets kost. Komt daarbij nog dat er een soort taks van 10% bestaat. Wanneer er een prijs gegeven wordt, mag je dan nog eerst even navragen: taks in begrepen of niet? Zeker voor verbetering vatbaar, dat is hoe ik het zou omschrijven
Op dinsdag ben ik weer eens opgestaan met mijn toeristenjasje aan :geen werk in het museum die dag, maar een verdere verkenning van de stad. Ik had met een van onze gasten afgesproken voor een koffie in het centrum ( en dat zijn er uiteindelijk meerdere geworden want er valt wel een en ander te vertellen soms). Daarna werd me aangeboden om naar de Telstra toren te gaan. Aha, die Aussies weten dus niet dat ik al wat gewoon ben: de CN toren in Toronto, met zijn 553 meter, ja die kon me van de kaart brengen. Zelfs al hebben ze de Telstra toren boven op een berg gezet, 195 meter is niet van dien aard om me van mijn voeten te blazen. De toren op zich slaagt daar misschien niet in, het zicht vanop die toren echter : ja, dat is andere koek. Het wordt heel snel duidelijk dat Canberra in een grote kom ligt, omgeven door bergen (en dan bedoel ik een stuk hoger dan het kaliber van onze Kemmelberg he). Het groen, dat men constant ziet in de stad, komt hier overduidelijk naar voren...
Zelfs een toerist krijgt honger van het nietsdoen, m.a.w. tijd voor de lunch. En is dit land in vele opzichten groots , wanneer het op koken aankomt, mag ik een meer bescheiden adjectief gebruiken. Een Belgische kok met een beetje durf, zou hier zonder problemen een gouden zaak opbouwen. Misschien moet Piet Huysentruit zijn boeken hier eens op de markt brengen. Wat een revelatie zou dat betekenen!
Verschillende culturen hebben ook een verschillend gevoel voor humor... Ik had in de loop van de morgen gezegd, dat ik me wel kan inbeelden hier ooit te komen wonen. En dat was duidelijk in geen dovemansoren gevallen : 's avonds vind ik een mail in mijn bus met de boodschap dat dit voor 6000 $ zo geregeld kon worden. Terwijl mijn bloeddruk gevaarlijk naar omhoog schoot (wat denken ze hier wel, deze madam is vast van plan om haar leven op een wettelijke manier in te richten) kwam er een 2de mail met ... "Aussie joke.. but still 6000 $ is a real bargain!" . Ja dan kan een mens niet anders dan lachen... De eerste die me nog een grap lapt, zal verdorie met gelijke munt betaald worden. Zijn wij Belgen niet gekend voor onze humor, daar zou wel eens verandering in kunnen komen!
Gisteren was het werken geblazen voor me. Voor de middag een voordracht in een lagere school, na de middag mijn 2de lezing voor de universiteit van de 3de leeftijd. Het was de eerste keer dat ik te maken had met een groep van 11 jarigen, maar laat het duidelijk zijn dat het me meer dan goed bevallen is. Het verhaal moet natuurlijk aangepast worden aan hun leeftijd, dat is waar. Dat gezegd zijnde bleken deze jonge kinderen meer interesse te hebben dan jongeren van 14. Ik werd uitgenodigd om hen een uur lang over Wereld Oorlog I te vertellen. Gezien ik tijd had en gezien de kinderen (na een plaspauze van 5 minuten) heel erg nieuwsgierig waren om meer te horen, is het uiteindelijk anderhalf uur geworden, aangevuld met een halfuurtje vragen. En dat die kleine gasten met aandacht geluisterd hebben, bleek snel uit de vragen die ze stelden. Dit is een morgen, die niet alleen ik, maar zeker ook dit jonge volkje, nog lang zal herinneren. Mijn dag kon al niet meer stuk maar het werd helemaal goed, net voor ik vertrok... De vragen bleven maar komen: over België, onze taal, onze scholen enz... Op een gegeven moment vraagt een meisje :hoe oud ben jij eigenlijk? Ik antwoord: 53, waarop een 11 jarig jongentje, onmiddellijk luidop zegt : Really??? ik dacht dat je 35 was! Wiskunde is in de Australische scholen geen prioriteit : misschien wordt het toch eens tijd dat er daar aan gewerkt wordt? Mij zal het geen zorg zijn : ik voel me met de dag jonger!
En van taal gesproken : de lerares Frans wou me persé in het die taal begroeten. Ik geef grif toe dat mijn Frans niet half zo goed is als mijn Engels maar toch wel dubbel zo goed als dat van de lerares Frans hier. Toen ik lachend zei dat ik naar een job uitkeek, werd me zowaar een job als lerares geschiedenis en Frans aangeboden! Waar zijn mijn oude schoolboeken Frans ook weer???
Net op tijd terug van de ene lezing, om opgehaald te worden voor de 2de. Een dik uurtje rijden en we komen opnieuw aan in de deftige club waar de universiteit van de 3de leeftijd, zijn zaal heeft. Nu de mensen me beginnen te kennen, word ik van de ene tafel naar de andere uitgenodigd (o ja, voor de lezing wordt eerst een lunch geserveerd : dat is nu eens wat ik als klasse onderwijs omschrijf!). Het grote gevaar is dat ik nauwelijks kan volgen met koffie en wijn: iedereen wil me wel iets aanbieden.
Op naar de zaal dan : om tot de vaststelling te komen dat de projector niet voorhanden is omwille van een communicatie stoornis (die is blijkbaar in gebruik door een andere groep). Of ik kan praten zonder powerpoint? Natuurlijk kan ik dat, al is het een stuk moeilijker om de draad te houden. Het grote voordeel als voordrachtgever is het feit dat het publiek niet weet welke draad ik normaal volg... laat me zeggen dat het deze week eentje met frullekes was...Ik heb ongetwijfeld een prijs voor volharding verdiend, want het is niet zo evident om zomaar uit de losse hand te praten. De 2 uur werden afgerond met een kwartiertje vragen stellen, waar ik tot mijn grote verbazing hoor dat België de 3de zwaarste ecologische voetafdruk heeft, per inwoner in Europa... Kan er iemand dat even checken voor me???? Wanneer ik zie dat alle vuilnis hier in dezelfde container verdwijnt, dat er kwistig omgesprongen wordt met energie en aan de andere kant niet geïnvesteerd wordt om milieuvriendelijke energie te produceren: ik heb nog geen enkele windmolen gezien,(... eerlijkheidshalve moet ik dan ook zeggen dat ik nog geen wind van betekenis gevoeld heb ook) en zonnepanelen lijken een Europees gegeven te zijn,( en dat in het land van de zon!), stel ik me heel sterk de vraag hoe de Belgen het in Godsnaam slechter kunnen doen dan de Aussies... Het werd zowaar een beetje een emotioneel afscheid: in de 3 weken dat ik hier te gast geweest ben, heb ik een aantal nieuwe vrienden gemaakt. Bill, de lancaster bomber piloot, die op zijn 90ste net nog de test voor zijn rijbewijs met glans doorstaan had, zal me altijd bij blijven : een wijze oude man van het kaliber dat je niet vaak meer ziet.
De maand die ik in deze stad heb doorgebracht, heeft me zeker een ander mens gemaakt. Ik voel van mezelf dat ik rustiger ben geworden, iets wijzer ook (tenminste dat hoop ik toch..): er zal een stukje van mezelf hier achterblijven en al heb ik er geen benul van of ik in de toekomst nog zal kunnen reizen, ik weet nu al dat deze stad een blijvende aantrekkingskracht op me zal uitoefenen. Met nog 10 dagen te gaan (waarvan 2 dagen in Goulburn en Bowral) begin ik al de aan de volgende fase te denken en dat is de stad die dichtst bij Europa aanleunt : Melbourne
Het is vandaag net een maand geleden dat ik hier doodmoe, na een tocht van 30 uur, de eerste indrukken in me heb opgenomen. En al mag ik nu niet beweren dat ik doodmoe ben: met de klok die naar middernacht toegaat, wordt het toch stilletjes aan tijd om af te ronden...
Hallo iedereen, "All Quiet on the Western Front" zou in mijn geval, vrij
vertaald, klinken als : geen nieuws uit het land der kangoeroes. ... Dat gezegd
zijnde, betekent het niet dat ik op Koala modus ben overgeschakeld. Ik ben
gewoon aan het integreren en dat houdt in dat mijn snelheid wordt aangepast aan
die van de omgeving. Voor een actieve Vlaming betekent dat : op de rem gaan
staan!
Wat heb ik dus uitgemeten de laatste paar dagen? Ik blijf trouw
aan mijn eerste liefde hier: het Australian War Memorial, in die zin dat ik er
op vrijdag namiddag wat snuffelwerk in hun research afdeling ben gaan doen. Er
werd me gevraagd om research te doen (time permitting) naar luchtfoto's van het
Passchendaele front in 1917. Toen ik de archivaris dat verzoek overmaakte, kreeg
ik een ietwat meewarige blik als antwoord. Mijn hoop op resultaat zonk sneller
dan een getorpedeerde duikboot, tot ik begreep dat die blik een andere betekenis
had... Zowat een half uur later, bracht de meer dan mollige bediende (ben ik
terug in de VS????) me een serveerwagentje met zo'n 10 tal behoorlijke dozen
erop. Meteen begreep ik de boodschap : COURAGE... en veel plezier! Ik heb me
eerst geconcentreerd op de mapreferenties om zo hopelijk de Zonnebeke /
Passendale foto's te vinden. Het was me inmiddels ook al duidelijk dat dit
archief geen KEW (voor de leek : KEW is de plaats, dichtbij Londen, waar de
Britse Nationale Archieven bewaard worden) is maar laat ons zeggen, eerder een
versie met "Australische inslag", een beetje (zacht uitgedrukt) minder goed
georganiseerd. Er werd me direct gezegd, dat hun foto archief eigenlijk nog niet
geclassificeerd is... dat beloofd! Hoe dan ook, het is een heel verrijkende
namiddag geweest : heel wat foto's gezien die, wat mij betreft, op de maan
konden genomen zijn, maar ook wat buit gemaakt. Ik heb een behoorlijk aantal
goede luchtfoto's uit de streek in mijn handen gehad. Toch wel een raar gevoel
hoor : om ergens in een archief aan de andere kant van de wereld, foto's te
vinden met een stuk geschiedenis van de plaats waar ik zo lang gewoond heb...
Gebrek aan tijd en een memory card die er de brui aan gaf, hadden als resultaat
dat ik vandaag weer zal weten wat gedaan.
Op zaterdag zouden we naar
Sydney gaan met de nadruk op "zouden" want dat is dus niet doorgegaan. Geen nood
in een goede maand tijd zal ik die stad sowieso onveilig maken! In de plaats van
3 uur rijden, werd het een 3 uur kletsen met wat werk tussenin: wat mij betreft
de betere optie want ik ben nog steeds geen fan van grote afstanden. Het is een
rustige familiedag geworden, die werd afgerond door de laatste opvoering van het
schooltoneel. Een algehele triomf voor Joseph, want zijn werk is geselecteerd om
mogelijks in het locale stadstheater te worden opgevoerd. Indien hij die
selectie haalt, dan zullen er zeker deuren open gaan voor deze verlegen
jongeling, die zo graag zijn weg zou vinden in de wereld van het toneel. Ik duim
alvast voor hem: qua passie en inzet zullen er weinigen zijn die hem de loef
zullen afsteken.
Bijna schreef ik "Het werd zomer" met Rob de Nijs in het
achterhoofd. Maar nee, het werd zondag. En wat voor één: moedertjes dag en dat
zal ik geweten hebben. Nauwelijks wakker werd er op mijn deur geklopt (Skipper
had die al netjes op een kier gezet, want die had halverwege de nacht besloten
dat hij van zijn baasjes kamer naar die van mij wou verhuizen) en bracht Joseph
me een rode roos. Ja, wat zeg je op zo'n moment? Niet veel... alleen even denken
aan de voorbije jaren zonder rozen.... De volgende stap was een ontbijt met vers
gemaakte pannenkoeken. Chuck was al van voor dag en dauw in de weer om de zorgen
dat beide dames verwend zouden worden. Laat die pannenkoeken maar komen!
Australië: groot land met pannenkoeken die mini mini zijn! Qua omvang kunnen ze
geen lap leggen aan de Belgische hoor, qua smaak daarentegen... even dacht ik
"size doesn't matter" : dat is een waarheid als een koe! Mijn vast
ochtendritueel is dat ik de vaat doe. Ho maar, niet op moedertjes dag.. Ik werd
met dwang uit de keuken gewerkt, weliswaar met een Aussie knipoog dat die regel
slechts voor één dag geldig was!
En dat Chuck zijn taak van toegewijd
echtgenoot ernstig neemt, bleek al gauw uit de rest van de planning. Tezamen met
zijn gezworen vriend Jeff, had hij een etentje uit gepland. Zonder te vergeten
zijn vrouw eerst met een halssnoer van parels te verrassen. Zouden alle
Australische mannen zo zijn, vraagt het duiveltje in mij??? Een dik uur rijden
in een adembenemend landschap met steeds wisselende kleuren en we komen aan in
een godvergeten dorpje waar een bevriend echtpaar een voormalig hotel gekocht
heeft. De bedoeling is om het op de lappen en dan weer van de hand te doen.
Iemand geinteresseerd? Voor 900.000 dollar is het van u. Met mijn ervaring zou
ik het zelfs niet gratis willen, laat dat duidelijk zijn. Wat hier als country
style wordt omschreven, leest voor mij : blijven stilstaan in de jaren 50. We
kregen een rondleiding om ons te overtuigen wat voor een koopje deze zaak is.
Ok, er zijn 24 kamers met de gemiddelde afmetingen van een ruime badkamer dan
wel te verstaan en... zonder dat er een badkamer te bespeuren valt. Zelfs een
rugzak toerist zou niet weten waar zijn rugzak te plaatsen. Ik heb de plaats
verkend, met één zin in het achterhoofd : "this place has potential" al zal het
heel veel werk en nog meer inzicht vereisen om hier een succes van te maken.
Iets in mijn achterhoofd zei me dat dit koppel op beide fronten te kort schiet.
Het eten was in lijn met de rest : het had potential! (al kwam dat er
jammer genoeg niet uit). Alle gekheid op een stokje: ik had geen Michelin
verwacht ( dat zou trouwens een verloren investering zijn voor mijn maag), maar
dit scoorde niet hoger dan mijn (povere)kookkunsten. Op zo'n momenten prijs ik
mezelf gelukkig dat eten bijzaak is voor mij. Mensen ontmoeten, dat is waar het
echt om draait en daar halen de Aussies probleemloos een tien op tien. Op
terugweg kon ik me niet weerhouden van de vraag, hoe ik zelf zo'n plaats zou
inrichten.. Misschien toch eens met de lotto spelen volgende week???
No
rest for the wicked... en zeker niet voor een Australische huisvader op
moedertjes dag. Hij werd verwacht om nog eens voor ons te koken 's avonds. Wat
mij betreft heeft hij absolutie gekregen: wanneer ik niet werk , zijn 2
maaltijden per dag ruim voldoende. Hoeft het gezegd dat hij bepaald ontspannen
was te horen dat beide dames niets meer van doen hadden??? Stacey wist me nog te
zeggen dat dit een weg is om te tonen hoe zeer iemand je waardeert. Zij doet
precies hetzelfde voor hem op vadertjesdag. Arme Chuck.. ik heb de bonussen van
moedertjesdag gehad maar niet de lasten van de vadertjesdag want dat is pas in
september. En God weet waar ik me dan zal bevinden!
Ik weet alvast waar
ik het volgende uur zal zijn (ervan uitgaande dat de buschauffeur de time table
niet met al te veel Australisch optimisme leest): Australian War Memorial, here
I come!
Hallo iedereen, Fris en monter, zit ik te wachten op mijn taxi (lees : een vriendelijke meneer uit de buurt) die me straks naar de universiteit voor de derde leeftijd zal brengen. Dat wordt dus een verhaal voor deze avond
Laat me eerst een stap terugzetten in de tijd. Gisteren heb ik me de godganse dag zoet gehouden met mijn pc. Nooit gedacht dat het samenstellen van een reisroute zoveel tijd in beslag zou nemen. Of beter gezegd : het aanpassen van een reisroute, want nu de bush telegraph overuren klopt, krijg ik uitnodigingen om lezingen te geven op plaatsen waar ik nog nooit van gehoord heb. Niet dat het zo verdraaid moeilijk is om me met een onbekende plaatsnaam om de oren te slaan: ik geef grif toe dat mijn kennis op dat gebied meer dan één hiaat vertoont. Ik begrijp nu trouwens heel goed hoe het komt dat Engelstaligen erin slagen om Vlaamse plaatsnamen op een dergelijke manier uit te spreken dat geen enkele Vlaming zijn eigen dorp herkent. Heel wat dorpen en voorsteden werden hier met een aboriginal naam bedacht: ik kan je verzkeren dat geen enkel Nederlandstalige die klip kan nemen zonder schipbreuk te lijden! Het komt er vaak op neer dat Joseph ( de 16 jarige zoon van mijn gastgezin) zich een breuk lacht met mijn Vlaamse interpretatie van Aboriginal namen. Ik geef hem direct lik op stuk door hem een woord als "Wevelgem" te laten lezen... en dan staan we quitte!
Feit is dat het telkens weer naar boven komt hoe uitgestrekt dit land is. Een uitnodiging voor een lezing, 800 km van de plaats waar ik ben? Dat doet me toch even de wenkbrauwen fronzen. Voel ik er niets voor om een lezing te geven in Taree, 4 uur ten zuiden van Sydney??? Of ik niet snel even op de trein kan stappen : een vlotte rit van 5 uur en ik ben er in een wip. Hangt ervan af wat je een wip noemt natuurlijk. Met de tgv ben ik in Spanje in die tijd! When in Rome, do as the Romans do, is een heel gekend gezegde in de Engelstalige wereld. Ik begin me waarempel al aan te passen aan die denkwereld: een uurtje rijden lijkt me nu al heel dichtbij...
De laatste paar dagen liep Joseph echt op eieren : zenuwen speelden hem danig parten. Al is het schoolsysteem hier niet academisch, er wordt toch wel heel wat verwacht van de jongeren. En wat dat precies inhoudt, hebben we gisteren mogen ervaren. Tezamen met een aantal vrienden van de familie, zijn we naar de school getrokken om het resultaat van al die opgeladen zenuwen te gaan keuren. Het was een avondvullend programma, waarin een negental , al dan niet korte, stukjes werden opgevoerd. Alles, maar dan ook alles, werd door jongeren (van 12 tot 16 jaar) gedaan. In ons strakke onderwijssysteem zou iets dergelijks niet mogelijk zijn: nochtans is het me heel snel duidelijk geworden dat dit veel meer is dan "toneeltje spelen". Er werden heikelijke thema's aangeboord : pesten, zelfmoord, schizofrenie...op heel uiteenlopende manieren: dans, toneel, muziek...Ik had geen enkel idee wat te verwachten maar kan nu met stelligheid zeggen dat ik diep onder de indruk ben van de creativiteit, die ik heb mogen aanschouwen. De nadruk ligt op andere waarden in dit onderwijssysteem: wie ben ik om te zeggen of het beter is of niet? Laat me het houden bij de overtuiging dat een kruisbestuiving van beide systemen hoogstwaarschijnlijk tot die gouden middenweg zou leiden.
Hoho, wat hoor ik net op het nieuws? Sydney heeft vandaag de warmste herfstdag in de laatste 70 jaar genoteerd: 29°C en dat is 10 °C hoger dan het gemiddelde voor deze tijd van het jaar. Wedden dat ze de zon zullen ingepakt hebben tegen de tijd dat ik daar kom???
Vandaag was het andere koek voor mij: in plaats van naar het toneel te gaan kijken, mocht ik de hoofdrol spelen. En zelfs al heb ik nu al heel wat lezingen voor een heel divers publiek achter de rug, toch voel ik nog iedere keer die druk van de zenuwen. Niet buitensporig... wellicht net genoeg om me op scherp te zetten. Ik wist dat ik een vandaag een veeleisend publiek voor de voeten kreeg: mensen die beroepsmatig met het leger te maken hebben gehad, mensen die jarenlang de geschiedenis van WO I hebben bestudeerd : voldoende waarschuwing om duidelijk te maken dat je zeker moet zijn van je slag...Bovendien werd me gevraagd om 2 lezingen van telkens een uur te geven: langer dan wat ik normaal doe dus. Met de wetenschap dat ik hier wat te bewijzen had, ben ik eraan begonnen. Van de eerste paar zinnen wist ik al dat het goed zat : je voelt gewoon dat je het publiek in de hand hebt en geloof me: zoiets geeft je vleugels. Ik heb de 2 uur probleemloos overleefd, beter zelfs: ik werd onmiddellijk uitgenodigd om volgende week nog een lezing te geven. Een welgemeend applaus en een fles rode wijn hebben me over de schreef gehaald. Maar nu zit ik natuurlijk wel met een probleem : ik heb een week tijd om een nieuwe powerpoint samen te stellen en een 2de lezing uit te werken. Wish me luck, ik zal het vandoen hebben!
Vanavond zit ik dus languit in de zetel te genieten: skipper tegen me aan (dat beestje zal me missen wanneer ik hier vertrek, zeker weten!),en een glas rode wijn in de hand. Meer hoeft het echt niet te zijn... groetjes Charlotte
Hallo iedereen, Met zo'n titel kan ik alle kanten uit. Gisteren was de grootste lottopot ooit te winnen in Oz maar laat het duidelijk zijn dat dit enkel voor "happy few" is en aangezien ik niet bepaald onder de gunstigste sterren geboren ben, heb ik wijselijk besloten om geen gok te wagen. Dat is wat mij onderscheid van de Aussies, want gisteren stonden er ongelofelijk lange rijen hoopvolle mensen geduldig aan te schuiven. Ze kunnen hun Britse achtergrond niet ontkennen : queuing up , is een kunst die de bevolking volledig beheerst.
Gisteren heb ik mijn grenzen verlegd: letterlijk dan. Tot nu toe had ik enkel het noordelijk deel van Canberra verkend, maar daar is nu verandering in gekomen. Doel van mijn missie: de Royal Australian Mint (een mondvol, hoewel in de geval, de vlag de lading niet eens volledig dekt) in het zuidelijk stadsgedeelte. Voor Australians, just around the corner: dat wordt vertaald in een busrit van een uur (en ik zweer bij God dat de buschauffeurs hier een vrijgeleide hebben, sommigen van hen hebben ongetwijfeld een verleden als race piloot, bijna schreef ik " a license to kill" maar zo erg is gelukkig nog net niet). De eerste rit is ondertussen al een "piece of cake" voor me; hoe het verder moest, dat zou ik wel uitzoeken. En hier vermoed ik dat er wat Duitse invloed moet zijn in de locale maatschappij , of bestaat er ook zoiets als Aussie Gründlichkeit? Feit is dat het helemaal geen uitdaging is om je weg te vinden omdat alles heel duidelijk wordt aangegeven. Hop op, de bus richting "bruidstaart". Dat is het koosnaampje voor het parlement en eigenlijk is het nog niet eens zo gek. Ik vermoed dat de architect eens iets anders wou dan de klassieke koepel om het gebouw een zekere status te geven. In plaats daarvan rijzen 4 enorme stalen balken naar de wolken om elkaar hoog boven het gebouw te vinden en daar de basis van de vlaggenmast te worden. De vlag die daar wappert geeft de stars en stripes in de Verenigde Staten het nakijken: minder sterren dat wel, maar meer vierkante meter, zeker weten!
Eens aangekomen in de mint, was ik net op tijd om aan te sluiten bij een gidsbeurt. Daar leer ik dan dat de oudste munten hier van een gezonken Nederlands schip komen, dat ik de 17de eeuw schipbreuk geleden had voor de kust van Westelijk Australië. In geuren en kleuren werd ons uitgelegd hoe het proces verloopt om van een ontwerp naar een munt te komen. De ster van het geheel is een enorme robot, die de vaten met "blank coins"(gekocht in Korea) feilloos uitkiepert in een andere automaat. Tot voor kort was dit de grootste robot wereldwijd al is het niet zozeer de grootte die zo indrukwekkend is, maar veeleer de precisie en de "elegantie" (al lijkt dit geen woord om een machine te omschrijven) van deze Kuka Titan. In feite is het ganse proces helemaal geautomatiseerd, in die mate dat zelfs, de clark onbemand rondrijdt en vaten aan en af voert. In deze afdeling is de bijdrage van de mens gereduceerd tot poetsen en toezicht houden.
Een Mint slaat munten, maar in het verleden hebben ze daar ook medailles gemaakt: een heel beperkt aantal WO I medailles en zelfs sommige Olympische medailles. Heel plezant om naar de kijken waar de "missers". Wat te denken van een munt met 2 gelijke zijden? of van munten met de grootte van 1 dollar maar de waarde van 10 cent. Het is des mensens : fouten maken.
Ondertussen wordt het meer en meer duidelijk dat het nieuws de ronde doet: er is een Belgische in het land die lezingen geeft over WO I. Ik krijg nu mails en zelfs telefoontjes van mensen die ik helemaal niet ken. De mond aan mond reclame van mijn vorige lezingen begint vruchten af te werpen. Soms moet ik mezelf wel even knijpen: gebeurt dit wel echt? Droom ik niet? Zelfs al weet ik niet waar dit alles toe zal leiden: één ding is zeker, niemand neemt dit nog van me af.
Vandaag hou ik het rustig want morgen heb ik een lezing van twee uur voor een heel hoogstaand publiek. De vrouwelijke kant van me (of zou het de koppige aard in me zijn? ) wil niet onderdoen voor de uitstekende meneer van verleden week. Ik zal deze namiddag mijn messen scherpen, klaar voor de strijd morgen. Vanavond wel nog even mijn cultuur bijschaven want we gaan naar een toneelvoorstelling. De zoon des huizes heeft meegeschreven aan dit verhaal: benieuwd wat een 16 jarige kan bereiken hiermee want deze jongeman zou graag een carrière maken als toneelschrijver.
Genoeg gekletst voor nu : werken geblazen want ik wil die Vlaamse kleuren echt wel hoog houden down under! groetjes Charlotte
Hallo iedereen, Frustratie alom vandaag. Er komt nog net geen stoom uit mijn oren al heb ik het kookpunt toch bijna bereikt. En de reden van dat alles? Mijn Engelstalige blog... Gisteren heb ik mijn Engelstalige vrienden op de hoogte gebracht van mijn doen en laten maar telkens weer verschijnen er van die rare tekens in mijn tekst. Wat ik ook doe, het helpt geen moer. Op het moment dat ik mijn tekst typ is er geen enkel probleem, o nee, de duivel komt pas uit het technologie doosje wanneer ik alles netjes op mijn blog plaats. Ik heb me in het verleden al heel vaak gelukkig geprezen met mijn taalgericht brein. Vandaag zou ik dat zonder zweem van twijfel inruilen voor een hoopje grijze massa die de logica van computertaal begrijpt. Dat zou dan wel kunnen inhouden dat jullie moeten vrede nemen met taalfouten in mijn blog!
Deze morgen heb ik mijn eerste kennismaking met een Australische school gehad. Je kunt er niet omheen kijken natuurlijk : alle leerlingen netjes in uniform met das en al! Best wel grappig om die 7 jarige jongentjes met een das te zien rondlopen op de speelplaats. Maar niet alleen de das, deed me de wenkbrauwen fronzen. Wat denk je van een groep jolende kinderen met een hoed op? Het leek wel of ik in de jaren 20 werd gekatapulteerd. Op mijn vraag waarom een hoed deel uitmaakt van het uniform (ik zie onze Vlaamse jeugd al gaan met een hoofddeksel op? Gegarandeerd succes voor een opstand tegen het gezag!) bleek dit vooral als bescherming tegen de zon te zijn. Laat me er aan toevoegen dat vandaag de eerste dag is dat ik GEEN zon gezien heb... maar wel veel hoeden! Een aantal jaren terug heeft een ouderpaar de school vervolgd omdat hun kind verbrand was door de zon ( niet direct een probleem met de kwaliteit van onze Belgische zomers natuurlijk). Dit verhaal deed me onmiddellijk denken aan die keer dat één van mijn kinderen thuis kwam met een hitteslag omdat de schoolbus veel te warm was. Geen haar op ons hoofd, dat er toen aan dacht om de school te vervolgen. Er is nog toekomst voor advocaten in Belgenland... eens de Belgen de mentaliteit van de Engelstalige wereld overnemen, zullen ze werk moeten weigeren...
De school waar ik naartoe moest lag op 5 km hiervandaan (en dichter kan echt niet in dit land). Omdat ik ondertussen een door de wol geverfde toerist ben, voor wie het openbaar vervoer geen geheimen meer heeft, was ik van plan om op een democratische manier de verplaatsing te maken. Dat was buiten de leerkracht gerekend, die erop stond dat ik een taxi belde. De school zou me die kosten wel vergoeden. Trouwens de kostprijs zou toch maar een paar dollars zijn. Mis poes, voor de 5 km (nauwelijks) werd ik 14 dollar aangerekend. Zelfs de leerkracht had zoveel niet verwacht natuurlijk. Hij bleek een Ier te zijn (met een meer dan sterk accent... ik begin te geloven dat ik tegen het einde van mijn reis om het even welke taal, die een beetje gelijkenis met Engels vertoont, zal kunnen begrijpen. Feit is dat "Engels" een mantel is, die een hele grote lading dekt). Hij wist me te vertellen dat het leven in Australië behoorlijk duur is. Eigenaardig genoeg had ik net het tegenovergestelde gevoel: het valt hier allemaal heel goed mee qua prijs vind ik. Wat me de vraag doet rijzen of Ierland dan zo spotgoedkoop is???
Mijn lezing was voor een groep van 100 leerlingen gedurende een uur. Daar waar het eerste geen enkel probleem stelt, is dat wel even anders met de tijdslimiet. Hoewel, ik was in goede doen vandaag en heb me netjes aan de opgegeven tijd gehouden (maar heb dan ook maar de helft van mijn verhaal gedaan, mirakels laten gebeuren ligt nog net buiten mijn kunnen). Ik zal dit alvast noteren, het moet zowat de eerste keer zijn dat ik OP tijd kan stoppen. Toch wel aangenaam om de leraar nadien te horen zeggen dat hij, had hij geweten hoe ik de aandacht kon "pakken", me voor 2 uur zou geboekt hebben. Ik heb een groep met honger naar meer achter me gelaten...
Eens terug thuis bleek het te laat te zijn om nog naar Canberra te trekken, dus besloot ik om te testen in welke mate ik nog met een dweil overweg kan. Mijn gastgezin heeft een heel druk leven en aan Stacey is geen huisvrouw verloren gegaan. Ik wou dus graag mijn dankbaarheid uiten door een handje toe te steken. Een dweil is een onbekend voorwerp hier: in plaats daarvan werken ze met een soort mop, ideaal in de Amerikaanse tv reclame, maar neem het van me aan : niet half zo efficiënt als een ouderwetse dweil. Nooit had ik gedacht dat ik nog een dag zou genieten van kuisen (het spreekwoord wordt hiermee nogmaals bevestigd : zeg nooit nooit). Met Billy Fury op de achtergrond (heerlijke 1960 muziek) ben ik gezwind door gans het huis gegaan. Afgezien van de kat en de hond, die een dergelijke wervelwind duidelijk niet gewoon zijn, zal iedereen tevreden zijn. Het ziet er spic en span uit!
En ondertussen is dag alweer bijna vervlogen: de tijd glipt me hier gewoon door de vingers. Het grote verschil is dat ik nu met handenvol mooie herinneringen zit...
Hallo iedereen,
Een dag van stilte gisteren, niet zozeer omdat er niets te vertellen viel maar
veeleer omdat er te veel te beleven was. En omdat ik niet draai op duracell
batterijen, ben ik er gisteren niet in geslaagd om een nachtelijk verhaal te schrijven.
Terug in de tijd dus, meer bepaald naar gisteren morgen. Om 10 krijg ik een
telefoon van een brigadier-generaal, die ik 2 keer ontmoet heb in Varlet Farm Of ik al een en
ander van Canberra gezien had? Niet genoeg volgens hem : ik werd op staande
voet uitgenodigd voor een rondrit in de stad met hem als privé gids. Sommige
kansen zijn " to nice to refuse" natuurlijk, en voor ik het goed en
wel wist werd ik "thuis" opgehaald. Geloof het of niet maar Chris,
die hier dus al jaren woont, wist zelfs niet af van het bestaan van deze
voorstad. Canberra deint uit aan een ongelofelijk tempo. Even verder in de
straat, schiet nog een hele nieuwe wijk uit de grond. Daar waar de
"oude" stad ( het label "oud" heeft hier wel een andere
betekenis) uitgetekend werd door een architect op vraag van de regering, worden de recentere
voorsteden ontworpen door projectontwikkelaars. De omgekeerde wereld van Europa
: oude steden met smalle straten en nieuwe wijken met ruimere straten. De
Australische versie is: een oude stad met brede straten en nieuwe wijken met
smallere straten. Eén regel is universeel :bouwpromotoren willen maximaal
rendement halen.
Eerste halte werd het nieuwe Parliament House. Nieuw is het in ieder geval want
pas in gebruik sedert 1988. Indien dit gebouw werd gebouwd om duidelijk te
maken dat Australië een land in volle groei is, dan is de architect daar
wonderwel in
geslaagd. De eerste indruk is gewoon overweldigend : je komt
binnen in een enorme zaal waar de pilaren met roze marmer bekleed zijn om de gumtrees,
met hun zachtroze tinten, te symboliseren. En alhoewel het een heel modern
gebouw betreft, met heel veel wit en heel veel licht, laat het toch een warme
indruk na. Heel even bedenk ik dat de architect de Aussie
sfeer hier gevangen heeft, binnen de muren van deze zaal. De volgende ruimte is
een enorme hal met een houten vloer, die zo uitnodigt om te gaan dansen. De
glans is adembenemend... Deze zaal wordt gedomineerd door een modern wandtapijt
(20m X 9m)
gebaseerd op een schilderij van Arthur Boyd. De Vlaamse wandtapijten verliezen
hier op slag hun status van " groot", dit is adembenemend.
Een land van verschillende culturen, maar vooral een land van intense kleuren:
dat is wat mij hier zo overvalt. Blauw heeft hier een andere dimensie, rood is
bijlange niet zo hard maar voelt bijna breekbaar aan terwijl geel zo fel is dat
je haast een zonnebril dient op te zetten (van zonnebrillen gesproken : die zie
je hier dag en nacht, ik denk dat een Aussie geboren is met een bril op zijn
neus of op zijn hoofd). De kleuren spetteren dan ook van dit wandtapijt,
bruisend als het land zelf.
De senaat en de kamer van volksvertegenwoordiging zien er heel Europees uit,
ware het niet dat het groen en het rood wat zachter zijn. Ik heb er een
behoorlijke les Australische politiek gekregen, waarvan ik hoofdzakelijk onthoud
dat politiekers allemaal uit hetzelfde hout gesneden zijn, ongeacht welke
nationaliteit op hun paspoort staat. De gemiddelde Aussie heeft net als zijn
tegenvoeters geen al te hoge dunk van de heren en dames, die deze zitjes
bemannen. En ook hier blijken coalities van wisselende aard te zijn: het is een
kwestie van je eieren in de juiste mand te droppen.
En dat politiekers een en ander te bespreken hebben, wat de buitenwereld best
niet hoort, heeft mede het ontwerp van het gebouw bepaald. In de ruimte waar de
heren gezagdragers een gemoedelijke babbel hebben, werd er centraal een fontein
geïnstalleerd met als enige bedoeling te verhinderen dat gesprekken kunnen
worden afgeluisterd (watergate... remember...)
Na al dat politiek geweld was het tijd voor een lunch, in het oude
stadsgedeelte. Eten is mijn ding niet en dus wil ik daar niet te veel tijd aan
verspillen: hou het simpel aub. Een broodje is de perfecte oplossing: we zitten
in een gezellig restaurant waar heren in maatpak en das, laveren tussen mensen
in jogging en sneakers. Opnieuw die gezellige mix. Het is me trouwens al
opgevallen dat je hier qua kledij niet kan zondigen : jong geweld in shorts en
laag uitgesneden topjes, dagdagelijkse stadskledij en warm ingeduffelde mensen
met mantel en muts... wel, je ziet het hier allemaal lopen in dezelfde straat. Het
is duidelijk dat de bevolking met zijn wijdverspreide achtergronden, andere
thermostaten heeft: wat koud is voor de ene is zomerweer voor de andere. Moet
kunnen en hier kan het wel degelijk allemaal.
Wat doet een legeraanvoerder wanneer hij een stad wil innemen? Hij gaat naar
hoger gelegen grond om een overzicht te krijgen. Geen intenties om de stad te
veroveren,( tenzij als gretig toerist), leidde ons naar Mount Ainslie, wel de
bedoeling om van het weidse zicht over Canberra te genieten. Wij netjes met de
wagen naar boven (een goede 800
meter boven de zeespiegel, Canberra ligt op een goede 600 m hoogte) om boven
aangekomen een bekende van Chris aan te treffen, helemaal buiten adem. De
dappere man had de berg opgelopen (hij wil zijn conditie op punt houden) en
alsof dat nog niet voldoende geseling was, voegde hij er onmiddellijk nog een
aantal push-ups aan toe. In de ogen van de brigadier -generaal wil je toch niet
afgaan???
In de namiddag werd ik door het kwartier van de ambassades gegidst. De
bedoeling is dat iedere ambassade de geest van hun land in hun gebouw laat
weerspiegelen. Toen ik dat hoorde, begon ik al te panikeren: hoe kan ons land
zich presenteren in een gebouw? Het antwoord moet ik schuldig blijven want de
Belgische ambassade blijkt een goed verscholen geheim te zijn, wij hebben ze in
ieder geval niet gevonden. Bepaalde landen hebben de opdracht feilloos
volbracht (India, Thailand bv) terwijl anderen helemaal de mist zijn ingegaan. Onze
buurlanden halen met stip die lijst : Frankrijk en Duitsland... geen enkel
Fransman of Duitser zou zijn eigen ambassade herkennen!
Genoeg beton en bakstenen, op naar de fauna en flora. Echte liefhebbers zullen
al weten dat de herfst niet het ideale seizoen is om de bloemen te bewonderen,
maar zelfs zonder bloemenpracht is de botanische tuin zeker de moeite waard. Vraag
me geen namen van al dat natuurschoon: mijn harde schijf zit nu al proppensvol.
Wat ik wel weet is dat het hier ook krioelt van de Galahs: een soort parkiet,
netjes oversized, in grijs en roze tinten.
Ondertussen had mijn gids achterhaald dat er nog altijd een leemte was in mijn
kennismaking met dit land. Waar zijn jullie kangoeroes naartoe??? Ik had opeens
een gids met een missie :ik zou een kangoeroe zien en nog wel op die dag. En ja
hoor de aanhouder wint, na een korte rit en een al even korte wandeling, stond
ik oog in oog met hun huppelend nationaal symbool. Dat beest keek mij met net zoveel
verwondering aan. Eigenlijk zijn het grappige creaturen :klein kopje, oren die
in alle richtingen draaien, en een ruggengraat die van voorovergebogen naar
pijlrechtop gaat in een fractie van een seconde. Hoe meer ik keek, hoe meer er
waren, in alle slag en grootte. Ongelofelijk dat, op nauwelijks 3 minuten van
het Australian War Memorial, wildlife zo rustig rondhuppelt. De bush capital,
wordt Canberra ook wel genoemd: ik heb het levend bewijs gezien.
Galant als mijn gids was, werd ik netjes tot aan de voordeur begeleid met de
belofte dat er nog meer te verkennen viel en dat hij maar al te graag nog eens
als gids wou fungeren. Mij hoor je niet klagen hoor!
Daarna was het tijd om van outfit te veranderen want 's avonds was ik
uitgenodigd door een majoor en zijn vrouw, voor een avondmaal tezamen met nog
wat vrienden. Wat zou een Australisch gezin aanbieden als avondmaal, dat vroeg
ik me af. Het begon in ieder geval heel Spaans want we werden verwelkomd met
sangria. Het voorgerecht (ik ben er nog altijd niet uit of dit nu een soep dan
wel een voorgerecht was... (op aanblik schipperde het tussen beide in) was vis
met ???? De eerste hap
zette heel mijn mond in vuur en vlam (en niet van het kletsen!) Blussen,
blussen... dat is het eerste waar ik aan dacht. Witte wijn heeft die taak
vervuld maar dan... Ja, dan sta je daar met een maaltijd die naar mijn
Belgische normen niet te eten is. Ik heb beleefdheidshalve een 2de poging
ondernomen maar heb het daar dan bij gehouden. Gelukkig heb ik nog altijd het
excuus dat mijn pancreas "spicy " eten niet aankan (en dat geen
leugen) maar ergens voelde ik me wel verveeld met de situatie. Op naar het
volgend gerecht : (tegen dan zit ik al te bidden dat dit gerecht het kruidvat
niet zien langskomen heeft). Het bleek rundvlees ( een poging tot stoofvlees,
maar dan wel een poging die geen potten zal breken), rijst en een soort
aardappelmix met groenten. De gastvrouw, had mijn vorige ervaring nog heel fris
in het geheugen, en was zo lief om te verwittigen dat de aardappelschotel misschien
ietsje te sterk gekruid zou kunnen zijn. Voldoende sein voor mij om er
mijlenver vandaan te blijven. Safe the best voor last, is ongetwijfeld haar
motto want het dessert (een soort crème met limoen) was hemels : wat een
heerlijke smaak, ik heb nog nooit iets dergelijks geproefd.
En dan is het opeens middernacht voor we het goed en wel beseffen. Tijd om
onder de wol te gaan.
Een lome start deze morgen, maar dat is heel snel veranderd. Om 10 een
telefoontje van Chris om te vragen of ik plannen had? Niet bepaald, dus werd ik
meteen een nieuwe rondleiding aangeboden. Vandaag zou dat eentje worden in een flitsende
sportwagen want mevrouw had de stadsauto mee voor een lange rit, dus moest
meneer het maar doen met haar duur machien. Niets kan er mij nu verrassen,
laat dat duidelijk zijn. We zijn aan een behoorlijke snelheid (nauwelijks te
verwonderen want dat wagentje heeft een meer dan gevoelig gaspedaal: bij de
minste aanraking gaat de motor er met volle kracht tegenaan), naar het
platteland gereden. Gisteren heb ik de levende versie van skippy gezien,
vandaag de minder fortuinlijke soortgenoten: hier en daar lag er een aangereden
kangoeroe langs de baan.
Dat Australië een uitgestrekt land is, heb ik ondertussen al begrepen. De weidse
zichten over het glooiende landschap, dat hier trouwens veel groener is dan in
Adelaide, zullen me altijd bijblijven. De zo typische gumtrees, die dit land
zijn specifieke gezicht geven, staan als stille wachters in de verte, klaar om
een van de schaarse runderen een schaduwplaats te bieden. Om de zoveel
kilometer, vind je een heel afgelegen hoeve: ik vraag me af wie er hier kan
overleven. Geen enkele Australische boer zal mij ooit kunnen bekoren, daar durf
ik alles op verwedden!
Of ze mij Aussie Charlotte willen maken is me niet duidelijk maar er wordt in
ieder geval heel hard geprobeerd om me zoveel mogelijk "taste" van
het land mee te geven. Geen chocolade, maar bier, dat was de volgende stap. Ik
werd vakkundig naar een locale pub geloodst om daar tussen een hele boel echte
Aussies te belanden. Grote schermen gooiden gelijktijdig de paardenrennen en de
rugby match in de ruimte. Gokken zit de inwoners van dit land blijkbaar in het
bloed en paardenrennen zijn natuurlijk een klassieker voor gokkers. Rugby zit
hen hier ook in het bloed al is het wel zo dat er 3 verschillende soorten zijn.
Ik vrees dat één van mijn volgende uitstappen wel eens een verplichte les rugby
zou kunnen worden.
Of ik de lokale markt al gezien had? Neen? Richting markt was de volgende
opdracht. Verwacht hier niets Europees: een markt hier is , raar maar waar, een
gebouw dat ik U vorm werd opgetrokken met aan de binnenkant van de U talloze
winkels, die zowat alles wat eetbaar is aan de man brengen. Het rijke aanbod
aan groenten en fruit valt onmiddellijk op, zonder enige twijfel is de keuze
hier veel ruimer. De mix van zo vele culturen ligt hier hoogstwaarschijnlijk
mee aan de oorzaak van : een winkel met enkel kruiden of met enkel noten zou in
ons kleine landje geen lang leven beschoren zijn denk ik. In een land waar de
zon meer uren schijnt dan je voor mogelijk houdt, had ik echt wel verwacht dat
de markt in openlucht zou plaats vinden Die Aussies, ze blijven me verrassen!
En om de dag met een noot cultuur af te ronden, werd ik naar de National
Gallery gebracht. De meest indrukwekkende verzameling van kunstwerken uit een
brede regio worden hier tentoongesteld. Sommige van die werken slagen er direct
in om me te overtuigen dat ik mijn roeping gemist heb (en laat het duidelijk
zijn dat ik over niet één artistiek gen in mijn lichaam beschik) want een leeg
kader ophangen, zou ik best ook wel kunnen. Chris had heel snel door dat
moderne kunst me niet omver zou blazen... we schoven dus door naar de zalen met
impressionisme. John Glover,
een naam om te onthouden voor mij. Met nog een vleugje Aboriginal kunst en wat
kunstwerken uit India (vooral prachtige geweven tapijten) werd ons bezoek
afgerond.
Heerlijk is dat om de sfeer van een land op zo'n gouden dienblad aangeboden te
krijgen. Gastvrijheid is duidelijk geen holle term down under: meer bewijzen
hoef ik echt niet meer te zien.
Hallo iedereen, Ik ben min of meer bekomen van de schok van gisteren: het is nog niet uit mijn systeem... Nog een paar dagen verteren en dan zal ik weer klaar zien (tenminste dat hoop ik toch).
Misschien kan ik het als de gevolgen van een na-schok omschrijven (lijkt wel of ik een aardbeving overleefd heb), maar deze morgen stond mijn energie meter op "tanken". Ik had helemaal geen zin om uit bed te komen, en nog minder zin om iets te doen. Luiheid is een slechte raadgever natuurlijk, want uiteindelijk zit je dan alleen maar meer te tobben. Dus: actie meid...dat is een remedie die altijd werkt.
Wat doe je als je in actie wil schieten in iemand anders huis??? Zoeken achter werk is het logische antwoord daarop. En dus viel mijn oog op een wasmand, die in niet mis te vertane termen duidelijk maakte dat de maat vol was ( in dit geval: de wasmand). Stacey had me gezegd dat ik altijd hun machine mocht gebruiken, indien ik was te doen had maar mijn lieve gastvrouw , voor wie technologie een verworven kennis is (en die ervan uitgaat, dat dit voor iedereen geldt!), had natuurlijk nagelaten om me enige informatie over de werking van hun wasmachine te geven. Ja , de deur openen en de machine vullen, dat lukt nog wel... maar dan??? Zelfs de kat, die normaal van geen liefde moet weten, kwam heel nieuwsgierig kijken: alsof ze voor zich al het drama zag dat zich mogelijk kon afspelen...het laatste wat ik wou bereiken: dat de was op halve grootte aan de wasdraad zou hangen. Mijn zelfvertrouwen (wanneer het erop aan komt om met knopjes aan een machine te werken tenminste) heeft een enorme boost gekregen. Net als met de bussen, heb ik nu het gevoel dat ik alle situaties onder controle heb: vertaald heet dat dan dat ik zowel zijde, wol als katoen aankan. Herfst in Canberra: er zijn ergere seizoenen op aarde. De zon doet flink haar best, een zuchtje wind en droge lucht : de ideale formule voor snel drogen en dat doet het hier dus ook.
Net voor de middag werd ik opgehaald door een zekere Tony, die me naar de universiteit voor de derde leeftijd zou brengen ( niet dat ik enige intentie heb om me daar in te schrijven). Onderweg pikte hij nog 2 mensen op, die zeker aan het label "derde leeftijd" beantwoorden: een 87- jarige en een 90-jarige: kwieke gasten, die nog willen bijleren. Ik voelde me op slag terug een tiener! Vooral Bill, de ouderdomsdeken, bleek een heel interessante gesprekspartner te zijn. Bij het uitbreken van de oorlog, had hij zich als onversaagde jongere aangemeld om "zijn plicht" te doen (als vrijwilliger wel te verstaan). Hij had al heel snel door dat het leger niet echt zijn ding was en schoof dus door naar de luchtmacht. Zoals iedere jonge man, had hij de droom voor ogen om een Tom Cruise carrière als top gun achterna te gaan. (of beter gezegd : voor te gaan want ik spreek van de vroege jaren 40). Velen voelen zich geroepen maar weinigen zijn uitverkoren: dat heeft Bill aan de lijve ondervonden. Niet de snelle gevechtsvliegtuigen zouden zijn wereld worden, maar de veel loggere bommenwerpers. Hij heeft na een intensieve training van 2 jaar de titel van piloot gekregen en mocht dus zijn deel van de lading boven Duitsland gaan droppen. Op mijn vraag hoeveel vluchten hij had uitgevoerd, wist hij alleen maar te zeggen ontelbaar veel. Toen hij hoorde dat ik uit België kwam, zei hij me: ik heb vaak boven je gevlogen. Correctie aub : boven mijn moeder ja, maar ik was nog niet in productie toen!
Op een van de vluchten was er een bom blijven hangen in het systeem wat een reeël gevaar opleverde bij de landing. Op de terugvlucht naar Engeland, ondernam hij verwoede pogingen om het onding los te schudden en volgens zijn zeggen, lukte dat net op het vliegtuig van Glen Miller (ja ja dat zeggen ze allemaal, die piloten van de lancaster bommenwerpers). Na de oorlog heeft hij jarenlang gezondheidsproblemen gehad totdat uiteindelijk de juiste diagnose werd gesteld : TBC. Daardoor heeft hij alle kansen verloren om het als lijnpiloot te maken. Een goed alternatief voor hem was... boekhouder: als koersverandering in je leven kan dit tellen.
Deze namiddag was voor mij enkel een introductie om me toe te laten te zien wat er volgende week van me verwacht wordt. Dank je wel, het heeft mijn zelfvertrouwen (dat in de voormiddag nog naar omhoog gekrikt was) geen deugd gedaan: de voordrachtgever van vandaag (Barry... weet ik veel) was iemand die uit de mediawereld kwam en die jaren terug alle speeches voor de toenmalige eerste minister geschreven had. Iemand die het klappen van de zweep kent dus en die dat, met een als vanzelfssprekend gemak, ook demonstreerde. Barry bleek een heel boeiende spreker te zijn, die een stereo aan een dove zou kunnen verkopen... zoveel overtuigingskracht ging er van hem uit. Een vlot samengestelde lezing, met een indrukwekkende powerpoint (met alle mogelijke snufjes erin verwerkt) . De enige conclusie is dat ik zal zweten volgende week. Na zijn lezing (2 delen van een uur, die beiden het label "uitstekend" verdienden) werd ik helemaal onverwacht gevraagd om mijn mening over "de Anzac feeling " en "Anzac Day" te geven. Hersenen op "stand 2" en antwoorden maar... Iets wat ik zelf heb meegemaakt : daar kan ik wel degelijk over meespreken. Achteraf zei Bill tegen me : chapeau voor de manier waarop je de groep, totaal onvoorbereid, hebt toegesproken. In antwoord heb ik gezegd dat ik maar 2 kansen had :ofwel onder mijn stoel duiken en me verstoppen, ofwel antwoorden. En aangezien ik een bleke lange broek droeg, en ik de was net gedaan had, was de keuze snel gemaakt!
Terug thuis (want zo voelt het hier wel) ben ik de strijk aangevallen (hoe praktisch Australische huizen ook zijn : één groot tekort is er wel. Indien de opdracht zou zijn om 10 punten te vinden in gans het huis waar je een stekker kwijt kan... wel dan pas ik op voorhand. Koper moet hier ongemeen duur zijn, ofwel strijken ze hier niet!),hebben we tezamen een pizza verorberd en dan... ja, nog wat bloggen zeker.
Ik hoop alvast dat jullie er even veel van genieten als ik doe,terwijl ik mijn impressies neertokkel... groetjes, Charlotte
Hallo iedereen, De titel geeft niet veel goeds aan... en jammer genoeg zegt die titel het allemaal. Ik ben net tot de vaststelling gekomen dat mijn gmail account gehackt is en dat alle mails verdwenen zijn (en dat gaat over honderden mailtjes). Mag ik iedereen vragen, die me in de afgelopen 2 weken een mail gestuurd heeft naar het volgende adres charlottevarletfarm@gmail.com om die mail opnieuw te sturen naar charlotteatthefarm@gmail.com?
Geen vrolijke noot vandaag, alleen diepe ontgoocheling in de mensheid. charlotte
Dat is waar sommige
mensen naartoe trekken om met zichzelf geconfronteerd te worden. Mijn
pelgrimstocht brengt me naar de andere kant van de wereld, allicht deels
omwille van het feit dat ik de smaak van het land geproefd heb via mijn vele
gasten van down under.
Met mijn smaakpapillen is
alles duidelijk in orde want mijn verwachtingen van Oz worden hier niet alleen
ingelost maar zelfs overtroffen. Moeilijk te omschrijven met woorden : ik voel
me precies thuis komen. In een vreemd land, duizenden km verwijderd van de
plaats die ik jarenlang als thuis omschreven heb, overvalt de innerlijke rust
me. Thuis, dat vind ik nu in mezelf, niet in een omhulsel van bakstenen. Thuis
komen betekent nu : geluk ervaren wanneer ik heel alleen wandel en de omgeving
in me opneem. Thuis voelen : dat is het zelfvertrouwen dat in me opborrelt als
een pas ontsproten bron.
De omgeving waarin ik nu
mag bewegen, heeft natuurlijk alles om een mens in verwondering te laten
opkijken. De vele gumtrees, die met hun witte stam soms naar het zachtroze of
zelfs lichtgrijs- majestueus de vele lanen afbakenen: het is een beeld dat me
altijd zal bijblijven. Ik heb me laten
vertellen dat er 300 verschillende soorten gumtrees zijn: de hemel op aarde
voor koalas ware
het niet dat de kieskeurige beestjes enkel één bepaalde gumtree op hun menu
willen plaatsen.
Schreeuwerige kaketoes,
die heel flamboyant hun kam opzetten, wanneer je ze benaderd : ze vliegen hier
in grote getale. Mooie vogels dat wel, al betwijfel ik of ze erg geliefd zijn:
hun opdringerigheid doet me denken aan de meeuwen, die toeristen nog net niet
aanvallen. In hun diepe vlucht naar beneden, lijkt het wel of ze willen
paraderen met de gele kleur op de onderkant van hun vleugels, netjes in lijn
met hun felgele kam.
Groot land, grote vogels
: een doodgewone ekster is hier een flink uit de kluiten gewassen exemplaar. Misschien
zijn ze wel onder de indruk van de kaketoes, want ze staan duidelijk een trapje
lager : de witte schreeuwer haalt de bovenhand boven zijn zwart-witte collega. Eksters
zien er hier trouwens een stuk aantrekkelijker uit want hun ganse rug is wit.
Mijn tocht van vandaag
heeft me naar het Canberra Museum and Gallery geleid. Deel één wist ik zeker te
smaken, deel twee (de galerij) was een heel stuk minder. Kunst is niet echt
mijn ding, zeker niet als het over moderne kunst gaat. Best wel boeiend om te
zien hoe een wijds landschap in een periode van nog geen 100 jaar (pas volgend
jaar haalt Canberra die kaap), in zon bloeiende stad veranderd is. Geen
middeleeuwse architectuur dus, maar een stad met charme, iets waar de vele
groene open ruimtes zeker toe bijdragen.
En dat de Aussies qua
denkwereld, veel dichter bij Europa liggen (figuurlijk dan toch) dan
de vorige landen, die ik heb aangedaan,
vertaalt zich ook in het aantal fietsers. Geen Amsterdam natuurlijk, verre van,
maar je ziet er toch behoorlijk wat vrolijk tussen het verkeer laveren. Geen
fietspaden maar wel helmen. Wij Belgen, doen het net andersom en dat vinden de
Aussies, die ons land aan doen al even gek.
Het is ondertussen bijna
1 uur s nachts : geen nachtuil die de stilte verstoord (wel een kleine
Maltezer, die zijn tijd nu netjes tussen zijn baasje en mezelf verdeeld), maar
deze nachtuil zou best aan slapen denken. Het zou anders wel eens een heel
rommelige lezing kunnen worden morgen.
Een dag als andere : dat
was het tenminste voor mijn gastgezin, want beiden moesten ze terug aan de slag
vandaag. Het lijkt voor mij een eeuwigheid geleden te zijn, dat ik die druk nog
ervaren heb. Jammer dat , wat een eeuwigheid lijkt, geen eeuwigheid duurt
Deze morgen ben ik dus
opgestaan in een huis dat helemaal verlaten was, op de hond en de kat na. De
hond heeft wijselijk besloten dat er nog menselijk leven in de gastenkamer was
(o ja, sedert de jongste zoon terug is van een paar dagen kamp, ben ik op
staande voet in rangorde gezakt : Skippy slaapt met zijn baasje) en dat die
persoon in kwestie dus wel als back up kon dienen. Even dacht ik dat het hier
spookte, toen ik mijn kamerdeur (die als gevolg van een waterlek wat verwrongen
is en dus niet helemaal dicht kan) heel stilletjes aan opende dat kleine,
lieve mormel kon ik vanuit mijn bed niet zien: zijn voeding heeft hem duidelijk
meer inde breedte dan
in de hoogte laten gedijen. Pas toen 2 harige pootjes op de rand van het bed
verschenen, wist ik met zekerheid dat ik geen spokenverhaal zou schrijven deze
avond.
Eens mijn boterhammetjes
verorberd (en dat moet ik toegeven: het Australische brood is lekker), kon ik
er weer tegenaan. Het leven kan zo simpel zijn maar is dat natuurlijk niet
altijd. Nauwelijks stond ik buiten, of ik kwam tot de conclusie dat ik de
voordeur niet kon sluiten. O ja, ik had de sleutel maar wat ontbrak was de
handleiding :welke draai ik ook
probeerde (in de VS moet je de sleutel weg van het slot draaien om te sluiten,
echt waar) het enige resultaat dat ik boekte, was dat de voordeur gezwind
openging. Dan maar plan B : ieder huis heeft hier een hor (zelfs de voordeur)
en geloof het of niet : die heeft ook een slot. Waar de logica daarvan te vinden
is, zal mijn gastheer eens uit de doeken moeten doen. Eerlijkheidshalve moet ik
eraan toevoegen dat de hor van de voordeur ook een metalen raster heeft (waar
enkel een smurf doorheen kan), maar dan nog wie sluit er nu een vliegendeur???
Misschien is die ontworpen voor Belgen, die het gewone deurslot niet
begrijpen???
Op naar de bushalte:
vandaag had ik een speedy gonzales ervaring, de rapid red (whats in een name) gaat echt wel rapid
en de chauffeur was van plan om de naam van de bus alle eer aan te doen en gaf
dus flink door op het gaspedaal. Ik twijfel er geen moment aan dat er een
record gesneuveld is vandaag. Van de politie moet je hier niet veel schrik
hebben want net als de kangoeroes blijken die onvindbaar te zijn. Ongetwijfeld
het grootste verschil met Washington : hier geen blauw op straat en raar maar
waar : ook bijna geen criminaliteit.
Gans Canberra straalt
rijkdom uit: afgezien van een paar straten waar het duidelijk is dat er minder
geld voorhanden is, heb je hier overal het gevoel dat de financiën het laatste
van alle zorgen is. Australië is natuurlijk een groot land, maar het verschil
tussen Adelaide en Canberra kan ook niet groter zijn. Hier zie je blitse Audis
en Mercedessen op straat waar het in Adelaide meer afgeleefde wagens waren (je
mag hier je leven lang blijven rijden met een auto, geen keuring zoals in
België): draait de motor, dan kan je vertrekken Zou dat de reden zijn waarom ik
haast nog geen garages gezien heb?
De meest geproduceerde
wagen hier is een Holden. Omdat ik er maar niet in slaagde om hun nationale
trots op 4 wielen te bespotten in het verkeer, gaf Hugh ( mijn gastheer in
Adelaide) me aanwijzingen. Ja, hallo, hun Holdens zijn gewoon opel wagens met
een ander embleem op! Wanneer je het wagenpark bekijkt, wordt het verschil met
de VS al heel snel duidelijk : geen grote monovolume of jeeps hier, maar heel
Europees uitziende wagens.
Eens in Canberra
aangekomen, ben ik op een andere bus gesprongen (als een echte habitué) om naar
het Australian War Memorial te gaan (aangezien ik echt niet veel eet, hoef ik
geen extra wandeling om de kilos weg te werken). Ik wou de zaal over WO I eens
in detail gaan bekijken. Het is gewoon een fascinerende wereld.
Omdat ik heel graag wil
horen hoe verschillend het verhaal van de gidsen klinkt, ben ik nog maar eens
aan gesloten bij een groep. Al direct prijs bij de eerste groep, want er was 1
persoon, die de gids vroeg of ze iets kon vertellen over Hill 60. Zij heeft
heel eerlijk geantwoord dat ze er niets van wist en zei lachend tegen de groep
: zou er iemand zijn die er WEL iets van weet? Zon kans laat ik niet liggen
het resultaat is dat ik de ganse zaal over WO I gegidst heb. Zonder overdrijven
kan ik stellen dat ik het publiek gerust daar had kunnen houden voor de rest van
de tijd.
In de namiddag ben ik aan
de klets gegaan met iemand, die aan het kijken was om die zaal te herschikken
(de regering heeft een enorme som geld vrijgemaakt om de ganse afdeling te
vernieuwen) : voor mij het sein om duidelijk te maken, dat de rol die de
Diggers in de Salient gespeeld hebben, hier onvoldoende aan bod komt. Negentig
procent is de Somme, een schaarse tien procent komt de Salient toe. Tot
vervelens toe blijf ik herhalen dat de slag van Broodseinde het grootste succes
was in de slag van Passendale : een Anzac gegeven dat hier zelfs niet aan bod
komt.
En dat je met praten
vooruit kan komen in het leven, heb ik al meer dan eens bewezen. Vandaag was
dat niet anders; binnen de kortste keren werd ik meegenomen naar de catacomben
om te worden voorgesteld aan het hoofd van alle gidsen. De bush telegraaf (bij
ons heet dat roddelmachine) had al zijn werk gedaan, want meneer wist al dat er
een Vlaamse gids, zijn bezoekers bekoord had. Feit is dat ik woensdag morgen word verwacht
om de gidsen duidelijk te maken wat ze over de Ieperboog zouden moeten weten
Zou ik niet best solliciteren bij de Nationale Dienst voor Toerisme in
Brussel??? Mijn actie hier zal de streek geen windeieren leggen, laat dat
duidelijk zijn.
Normaal gezien had ik
vanavond een afspraak met een majoor en zijn vrouw:het is me al duidelijk dan Australische
afspraken een andere dimensie hebben, dan Vlaamse. Vanavond niet schat want ik
heb hem niet meer gehoord. Zal voor een andere keer zijn , vermoed ik.
De bus op de terugweg was
zijn snelheid helemaal verloren : o ja, nog zon aardigheidje : bij alle
bushaltes hangt er een bordje dat de opgegeven tijden bij benadering zijn :
m.a.w. timing op zijn Australisch. Bijna had ik mijn weg in de duisternis
moeten zoeken : geen kerncentrales in dit land betekent ook geen straatverlichting zoals wij die kennen. Zie me al lopen met mijn klein zaklampje:
enkel het bordje verdwaalde Belg zou het plaatje compleet kunnen maken.
Aangezien mijn afspraak
in het water gevallen is (tomorrow is another day, zei Scarlett OHara(en dit is voor de fans van Gone with the
wind)) ben ik vanavond heel actief geweest op een ander gebied. Mijn gastgezin
is heel nauw betrokken in het opstarten van een nieuwe vzw die gewonde
soldaten(die grote groep die de
statistieken niet haalt en die geleidelijk aan vergeten wordt) helpt met de
revalidatie. Een nobel doel, al vind ik dit eigenlijk het werk van de
legerleiding. Dat gezegd zijnde, doen die ook wel iets maar er is heel veel
bureaucratie bij betrokken (waarom klinkt dat me zo vertrouwd in de oren???)
waardoor een aantal slachtoffers gewoon nooit aan hulp geraken. De ganse avond
lang hebben we armbandjes in omslagen gestopt want de bestellingen lopen heel
erg vlot binnen. Het lijkt wel of mijn lot ergens verbonden moet zijn met
oorlog : jammer genoeg is het in dit geval met een veel recentere. Waar is de
tijd dat er naar Wereld Oorlog I werd verwezen als The war to end all wars .
Marco Borsato, heeft het antwoord hierop : dromen zijn bedrog
Wat niet wegneemt dat het
nu voor mij tijd is om naar dromenland te gaan
Als jullie denken dat de
titel bevestigt, dat ik mijn hart aan dit land verloren heb, dan is dat nog
maar een halve waarheid
Deze morgen vond ik dat
het stilletjes aan tijd werd om op eigen benen die grote wereld te gaan verkennen,
en dan wel bij middel van het openbaar vervoer. Om te beginnen is er één beeld
dat jullie uit de geest moeten bannen : vergeet Neighbours ( de Australische
soap die jaren razend populair was ) want het is een fabeltje dat iedere Aussie
een halve hectare grond rond zijn huis heeft. Mijn grootvader zou gezegd hebben
: dat is maar televisie, daar is niks van waar!En gelijk had hij als je dat beeld vergelijkt met de werkelijkheid in
Canberra. Tot mijn stomme verbazing wonen de Aussies (die wellicht nog niet aan
1 inwoner per km² geraken) echt heel bescheiden en dicht op elkaar geplakt. Een
bewuste keuze van de regering om Canberra dat bush gevoelte laten behouden: veel open ruimte tussen de
woonwijken maar weinig in de wijken zelf. Ik kan de voor- en nadelen van dit
systeem zien : er is inderdaad een zee aan ruimte tussen de voorsteden en
Canberra( en daar huppelen de
kangoeroes nog altijd vrolijk rond, zij het niet wanneer ik in de buurt kom
want ik heb er nog niet 1 kunnen spotten!) wat de stad een heerlijk gevoel van
(ruimtelijke) vrijheid geeft.
Ik vraag me af of de
grondlegger van Canberra, de mosterd in Washington gaan halen is, want de
verbinding tussen het Australian War Memorial en het parlement, lijkt verdacht
veel op die groene long in Washington. Wanneer ik dat hier aanhaal, krijg ik
direct op mijn brood dat het de bedoeling was om de politiekers een les te
leren (even dacht ik dat ze te voet op pelgrimstocht naar het AWM zouden moeten
trekken): zij die de keuze maken om hun land in een oorlog te betrekken, kunnen
door het raam van hun bureau zien, wat die beslissingen tot gevolg hebben. Het
AWM brengt een meer dan geslaagde vredesboodschap.
Om 11 uur was ik er klaar
voor ( geen vroege ochtenden voor mij hier, maar wel late (schrijf) avonden) :
wachten op de lokale bus. Les nummer 1: je moet wel weten welke richting de
stad ligt (en op de zon hoef je hier niet te vertrouwen want die hangt ook in
de verkeerde hoek!), les nummer 2 : dan mag je niet vergeten dat ze hier aan de
onverwachte kant van de weg rijden en les nummer 3: verwacht niet dat een
buschauffeur zomaar stopt. Zwaaien alsof je aan het gokken bent bij Two up
(zie25 april), is de boodschap. Probeer
dan maar eens als boerenmeisje van het achterland, op de juiste bus te geraken!
Gelukkig heb ik hersenen, die in geval van een rampenplan, heel snel in actie
schieten en ja hoor: ik ben vrouwelijk, kan dus multi-tasken.Een sprint naar de
andere kant van de straat (hou er rekening mee dat dit hier Belgische snelwegen
zijn) waarvan zelfs Usain Bolt versteld zou van staan en hop op de juiste bus.
Ik heb al heel vaak
toegegeven dat timing niet mijn sterkste kant is: meer en meer vermoed ik dat
ik Australisch bloed in de aderen heb. Een kwartiertje rijden en je bent in het
centrum, dat was de boodschap die Stacey me meegaf: een klein halfuur was een
stuk dichter bij de werkelijkheid (nog maar eens het bewijs dat een km hier
echt wel een andere afstand is dan eentje in het vaderland). Zonder files (dan
kennen ze hier niet) in het centrum van de stad aangekomen (vergeet het
marktplein maar want dat kennen ze hier ook niet) en dan op verkenning. Eerste
uitdaging: waar vind ik een stadsplan, want het is niet mijn bedoeling om
tussen de kangoeroes te eindigen (die beestjes hebben hier trouwens geen al te
lieve reputatie : ze kunnen heel gemeen trappen). Op zon moment valt het
direct op dat het zicht niet verstoord wordt door honderden wegwijzers mooi,
zou je zeggen ware het niet dat het andere extreem (nauwelijks een wegwijzer te
bespeuren) niet bepaald hoopgevend is voor een verloren gelopen Belg. Na een
paar pogingen in alle windrichtingen (en de vriendelijke hulp van een Aziatisch
studente) kon ik het waardevolle document bemachtigen : een stadsplan met alle
bezienswaardigheden. Van Aziatische studenten gesproken: het ziet hier geel van
de Japanners. Een diploma van een Australische universiteit lijkt heel erg
gegeerd te zijn. Nodeloos te zeggen dat de uniefs graag de yens zien
binnenstromen.
Met vlotte pas op stap,
op zoek naar een kerk, die als toeristische bezienswaardigheid werd
aangeprezen. Ik ben meteen voor de eerste keer geconfronteerd geworden met het
feit dat niet alles hier groot is : wat aangeprezen werd als een kerk, zou bij
ons met moeite de norm kapel halen. Wat niet wegneemt dat het me een paar km
wandelen heeft gekost om dat kleinood te vinden. Vandaar verder naar het
parlement ( mijn kuitspieren zullen het geweten hebben), maar op het laatste
moment, heb ik me bedacht en ben ik toch maar richting AWM geweest. Niet om het
museum te bezoeken maar wel om alle monumenten langs de (behoorlijk lange) weg
naar het museum te bekijken.Vandaar
terug naar het centrum: ik moet vandaag niet naar de fitness gaan, want ik heb
genoeg oefening gehad!
Even de shopping mall
doorlopen (dit aspect kan je net zo goed de indruk laten dat je in Canada of de
VS bent) en dan op zoek naar een terras. Kom ik daar toch wel langs een soort
speakers corner zeker. Daar staat een jonge kerel, vol vuur en vlam, uit te
bazuinen dat Jesus het woord bracht voor degene die het horen wilden. Ja, ja,
dat woord was vooral eentje van hel en verdoemenis maar wat me boeide was, dat
ik dit soort religieus gekwebbel hier nooit verwacht had. Het werd helemaal
mooi toen een (behoorlijk aangeschoten ook dat vind je dus overal) vrouw,
luidkeels weerwerk begon te geven. Dan heb je gelijk een speakers corner in
het kwadraat.Na enkele minuten trok ik
verder, toen er een jong koppel naar me toe kwam. En dan kan ik gelijk naar de
titel van mijn blog verwijzen: bijna helemaal bekeerd! Nooit heb ik de ambitie
gehad om in het klooster te gaan maar niettegenstaande dat, lijk ik wel een
magneet voor missionarissen te zijn: evangelische kerk in Tampa, gevolgd door
Mormonen; een of andere variant van katholiek in Washington om nu voor het
echte werk te gaan in Canberra. Anderhalf uur lang (totdat ik verdorie bijna
mijn bus miste) heeft die jongeman geprobeerd me te overtuigen. Ik verwacht dat
de volgende een poging zal doen om een boeddhist van me te maken!
Vanavond lekker uit gaan
eten met het gastgezin en kennissen van hen: naar een typische Australische
oude herberg. Onderweg werd me vooral duidelijk gemaakt dat het een oud
gebouw betrof dat nog heel authentiek bewaard was gebleven. Na 60 km (ze vonden niets dichters
zeker????) kwamen we aan in een . gloednieuw restaurant. Weg oude romantiek,
nu is het zo modern als het maar kan zijn. Ik heb het niet aan mijn hart laten
komen
Bij thuiskomst bleek dat
er nog iemand, het niet aan zijn hart had laten komen. De harige bol angora,
Skippy ( en dat is een hond, geen kangoeroe) heeft zijn eenzaamheid
gecompenseerd met de tablet chocolade die ik deze namiddag gekocht had : een
witte Maltezer die opeens van een ander ras bleek te zijn (behoorlijk bruin) en
een slaapkamer die kunstig bedekt was met een berg papier : dat was de
afsluiter van een boeiende dag
Een off-day hebben
terwijl je op reis bent:zou dat
mogelijk zijn? Wel het antwoord is volmondig : ja! Niet dat Canberra of de
Aussies me tegenvallen: dat zeker niet. De uitermate rustige kijk op het leven,
is iets waar ik met de dag meer van geniet. Wat me lelijk dwars zit is de moderne technologie.
Waar is de tijd dat alles
nog met pen en papier moest neer geschreven worden. Wat een enorme stap vooruit
betekende de typemachine en het werd natuurlijk helemaal mooi eens de computers
onze wereld begonnen te bepalen Eigenlijk zou ik hier al moeten stoppen want
dat mooie van die laatste stap, zie ik nu voor even niet meer zitten.
In plaats van de wijde
wereld in te trekken, had ik besloten om me vandaag vol overgave te wijden aan
het opstarten van een Engelstalige blog. Geef toe, nu ik die
Nederlandstalige blog 4 dagen geleden
opgestart heb , vind ik dat ik eigenlijk al de status van ervaren mag
hanteren. Tot daar het goede nieuws. In vergelijking met de overlevingskracht van
mijn nieuwste Engelstalige creatie, lijkt 4 dagen een eeuwigheid, want mijn
laatste spruit heeft het na 4 uur al opgegeven. En dan bedoel ikletterlijk dat mijn Engelstalige blog na 4
uur on-linete zijn geweest niet meer
toegankelijk was. Ik had met heel veel enthousiasme besloten mijn adresboek
(dat echt wel groter is dan
de dat van de doorsnee
persoon) te laten weten dat mijn Engelse hersenspinsels eindelijk klaar waren
om te worden gelezen en gekeurd. Wat is het resultaat : een eindeloze stroom
van berichtjes om me te laten weten dat de link niet werkt! Feit is dat er één
persoon blij zal zijn met deze gang van zaken : een Australische kapper zal
mijn grijze haren, verworven uit pure frustratie ( dus niet als gevolg van mijn
leeftijd want ik voel me met de dag jonger!), vakkundig moeten wegwerken!
Een en ander heeft als
gevolg gehad dat ik verwoed op zoek gegaan ben naar een oplossing voor mijn
probleem. Je kan me net zo goed vragen om pi, tot 15 cijfers na de komma te
berekenen, met mijn gebrek aan pc kennis, was het een haast onmogelijke
opdracht. En wat kan je als vrouw het best in de strijd gooien wanneer je geen oplossing
ziet ja, charme (niet dat ik als eerste in de rij stond, toen die werd
uitgedeeld) . Dus op het forum een boodschap van ongeloof en wanhoop
achterlaten, bleek voor mij de beste tactiek. Ik kreeg al snel een reactie dat
mijn blog werd geblokkeerd omdat het Engelstalig was en dus als spam werd
aanzien. Ja, hallo, wil er iemand de moeite doen om een halve pagina te lezen
aub? Dan wordt het al gauw duidelijk dat ik die spam sticker nergens verdiend
heb. Nu zit ik met nog wat meer grijze haren, tandenknarsend af te wachten of
die ban zal opgeheven worden.
Dat was gisteren (ik was
zo uit mijn lood, dat ik de fut niet had om dit op de Nederlandse versie op te
laden).
De regel zegt dat er na een down ,
onvermijdelijk een opgaande beweging volgt. Ja hoor : ik heb een heerlijke dag
gehad. Deze morgen zijn we (lees:
Stacey en mezelf , plus Desiree en Jeff) naar het War
Memorial gereden. Om het even wie, die me naar een museum over WO I brengt,
weet al dat hij mijn dag gemaakt heeft. Wanneer dat museum dan nog eens van
topklasse blijkt te zijn, kan het helemaal niet meer stuk. Wat een heerlijke
plaats om te ontdekken! Netjes in verhouding met het land en dat betekent :
groot. Maar dan moet ik er wel aan toevoegen dat het groot is op een andere
manier dan bv het Amerikaanse Kansas City WW I museum.Ergens zijn de Aussies er uitstekend in
geslaagd om dit museum, ondanks zijn afmetingen, toch nog een intiem karakter
te geven. En, geheel naar Australische geest, wordt de Australische
betrokkenheid in veldslagen, nergens opgeblazen tot het heldendom. Hier zijn ze
groot in nederigheid.
Om het half uur zijn er
gidsbeurten: een perfecte kans om collegas van down under aan het werk te horen. Nu al kan ik
zeggen dat ze mij hier nooit zouden te werk stellen. De opdracht is : werk
alle oorlogen tussen de late 1800 en vandaag af, in 90 minuten. Ik moet me in
alle bochten wringen om 1 oorlog in die tijd uitgelegd te krijgen! Onze gids kan zonder twijfel morgen deelnemen
aan een marathon: nooit tevoren ben ik op een snellere draf door een museum
gegaan dan vandaag. Hiermee wil ik absoluut geen afbreuk doen aan haar
kwaliteiten als gids, integendeel : ze slaagt erin het onmogelijke te bereiken.
Waar het op WO I aankomt,
kon ik hier en daar toch wel wat ( laat het me omschrijven als)
bijwerken.Beweren dat de leeuwen die
in hun memorial staan van de huidige Menenpoort werden meegebracht Oeps, even
vergeten dat de Menenpoort pas gebouwd werd vanaf 1923? Of de eerste
gasaanvallen in Pozières plaatsen in 1916 ho maar ,nooit van de gasaanvallen
tussen Sint-Jan en Steenstraete gehoord een jaartje vroeger???Ik moet zeggen dat de bewuste dame, heel erg
geïnteresseerd was om bij te leren. Toen ik haar vertelde dat ik lezingen geef
over WO I, heeft ze me zelfs uitgenodigd om een lezing te geven voor alle
gidsen van het AWM! Dat wordt dan nummer
2 in
hetzelfde gebouw Feit is dat ik zeker verschillende dagen zal doorbrengen in
dit gebouw. Ik kan er haast nu al donder op zeggen dat de gidsen me allemaal
zullen kennen voor ik Canberra verlaat!
Onderwijs in een ander
land is voor mij altijd een onderwerp van gesprek. Het is ongelofelijk hoe
verschillend andere landen met hun jeugd omgaan. Het systeem hier is, net zoals
in Groot-Brittannië, gebaseerd op het creëren van vele mogelijkheden voor de
jongeren: lees: ze krijgen hier de mogelijkheid om van alles te leren: zang,
drama, muziek zit in het vaste programma van een middelbare school. Discipline
dat blijkt een ander paar mouwen te zijn. Nu ja, de diggers, die naar de
slagvelden van het Westelijk Front werden gestuurd, blonken ook niet bepaald
uit door hun discipline
De zoon des huizes, 16
jaar heeft een job in een fastfood restaurant (o ja, Mc Donald en Kentucky
Fried Chicken zijn hier ook alom tegenwoordig) om wat zakgeld te verdienen.Wanneer ik vertel dat studenten in België maar een bepaald aantal dagen op een jaar mogen werken, vallen ze hier stijl achterover. Hier is de regel dat je zo veel mag werken als je wil. Er blijkt een tekort aan werkkrachten te zijn voor jobs op het lager niveau. Het mooie is dat iedere jongere, die zich wil inzetten, een aardige stuiver kan verdienen. Tax free!
Blijkbaar is het nu zo, dat jongeren 2 jaar moeten werken voor ze aan de
universiteit mogen beginnen. Ze moeten een zeker kapitaal achter zich hebben om
te kunnen voorzien in hun onderhoud. En of studeren hier duur is??? Wel de
prijs voor een kot komt op 180 Euro per week! Geen wonder dat de jongeren
moeten meehelpen om hun studies te betalen. Vadertje staat geeft wel de kans om
een studentenlening aan te gaan. Het resultaat daarvan is dat heel veel jong
afgestudeerden een schuld van duizenden (gaat tot 20000) Australische dollars
hebben. Vanaf het ogenblik dat ze een zeker inkomen halen in hun beroepsleven,
mogen ze beginnen dokken. Leg dat maar eens uit aan onze verwende jongeren
wedden dat het aantal bissers drastisch zou dalen????
Wat er morgen op het
programma staat, weet ik nog niet. Ik ben nu wel klaar om de wijde wereld in te
trekken want, driemaal hoera, er is hier een goed werkend openbaar vervoer.
Bussen komen om het kwartier deze madam zal dus op eigen houtje op zoek gaan
naar die eerste kangoeroe en wie weet wat nog meer!
Groetjes uit Canberra
waar het zonnetje vandaag een heerlijk zomers gevoel creëerde. Mooie liedjes
duren niet lang :het is nu 6 uur en pikdonker, weg zomer gevoel.. laat maar
komen die herfst
Vreemd hoe een menselijk
brein moderne technologie te snel af kan zijn. Ik had natuurlijk voor alle
zekerheid mijn alarm ingesteld op mijn gsm, want zeg nu zelf : om 4 uur opstaan
is ongemeen vroeg. Dat was buiten mijn grijze massa gerekend (ik voel me weer
wat jonger, nu ik bemerk dat die kleine cellen me niet in de steek laten, zelfs
nu niet ik officieel op vakantie ben) want om 3.55 uur, was ik klaarwakker nog
voor mijn gsm zijn vervelend geluid de wereld in kon sturen.
Met gezwinde pas uit
bed,kort bezoek aan de badkamer om dan
te wetten van het kleden in laagjes uit te testen: in de herfst bestaat de kunst erin om zoveel
mogelijk verschillende lagen over elkaar aan te trekken: dat geeft de
flexibiliteit om dan op elke weersomstandigheid te kunnen inspelen. Tot zover
de theorie de praktijk leert al heel snel dat, die lange broek die normaal
heel vlot past, niet ontworpen is om daar 3 extra T shirts in te wringen!De wetenschap dat je om 4.30 uur s morgens
voor een paar uur onder de (overigens adembenemend mooie) sterrenhemel zal
staan, resulteert al gauw in het feit dat die broek moet toegeven omdat ik niet
van plan ben om die tijd rillend door te brengen. Ik mag dus vanaf nu beweren
dat ik ervaring heb met het kleden naar alle omstandigheden.
Indien jullie denken dat
Belgen warm kunnen lopen voor een event (en dan denk ik vooral aan een of
andere wielerronde) , wel dan moet ik deemoedig ontkennen dat wij, nuchtere
Belgen, niet dezelfde gedrevenheid hebben als de Australiërs wanneer het op HUN
Anzac Day aankomt. Nog voor het krieken van de dag, beweegt half Canberra, plus
nog een horde bezoekers, zich naar het Australian War Memorial. Ok, ik wist wel
dat ze een beetje Anzac Day gek waren maar dit nee, dat houdt niemand voor
mogelijk.Aussies mogen dan wel de
reputatie hebben om laid back te zijn (lees: een houding van geen paniek, we
komen er wel) wanneer het erop aankomt om hun grote dag te organiseren, kennen
ze duidelijk het klappen van de zweep. Die enorme mensenmassa, die maar bleef
aanzwellen, werd zonder noemenswaardige problemen naar een zit- of staanplaats
geloodst. Geloof het of niet, maar een mens voelt zich opeens heel nietig: in
de duisternis, met enkel een flikkerende sterrenhemel, tussen duizenden mensen
ik werd er stil van ( en heus niet omdat het vroeg dag was).
De plechtigheid verliep
als een goed geoliede machine, zonder veel bombastisch gepraat, al ving ik
later op van een kapitein dat hij de religieuze inslag te sterk vond. Deze dag
houden ze vooral voor de militairen : politiekers of religieuzen houden zich
best gedeisd.
Om 7.30 uur trokken we
met ons select gezelschap naar het Australian War Memorial voor een meer dan
uitgebreid ontbijt. Een selectie van de Aussie keuken (die ik best wel kan
smaken) verorberen onder de vleugels van een enorme bommenwerper : het is eens
wat anders. Mijn uitbundige gastvrouw stond erop dat ik een lezing gaf na het
ontbijt, zomaar voor de vuist weg. Toen ik protesteerde dat de andere aanwezigen
daar waren om te genieten van het ontbijt, werd dat argument kordaat van tafel
geveegd: Stacey zou Stacey niet zijn, indien ze haar zin niet kreeg. Zonder
verwijlen is zij van de ene tafel naar de andere getrokken met de melding dat
de gasten, als extra toemaatje bij hun ontbijt, nog een authentiek verhaal van
de slagvelden van WO I zouden horen. Ja, dan sta ik daar mooi voor aap
natuurlijk : geen ontkomen meer aan op zon momenten ben ik de
hemel dankbaar dat ik als vlotter prater door het leven mag gaan. Dat praten
niet echt mijn probleem is, weten jullie allemaal wel maar toch vond ik dit wel
een behoorlijke uitdaging. Gelukkig komt dat kleine duiveltje in me naar
boven(of zou ik moeten schrijven : de
kleine Vlaming) : ze zullen me niet temmen (die Vlaamse leeuw). Op terugblik,
moet ik bekennen dat ik genoten heb van deze unieke ervaring en dat geldt ook
voor mijn publiek want bij het buitengaan werd ik door verschillende mensen
aangesproken om me te bedanken. Een opsteker van formaat.
Volgende stop: het huis
van Australië s best
verkopendeauteur : Bruce Courtenay. Wat
een charmante man. Bijna 80, maar met een geest die menig 20- jarige zou
benijden. Hij vertelde me dat mensen hun droom moeten volgen want dat is
precies wat hij ook gedaan heeft. Van zijn afkomst zei hij : er was geen trap
meer lager dan die waar ik geboren ben, het voordeel is dat je vanaf je
geboorte eigenlijk alleen maar vooruit kan gaan. En of hij vooruit gegaan is!
Professioneel is Bryce een grote meneer, privé is hij dat zo mogelijk nog meer.
Zelden iemand ontmoet die zo open minded naar andere mensen kijkt. Een
prachtmens!
Volgende stop : terug
naar het Australian War Memorial om de parade bij te wonen van alles wat maar
van ver of dichtbij met de militaire wereld te maken heeft. Een staaltje hoe presenteer
je een grote groep militairen een vlekkeloze parade? werd hier tentoongesteld:
zeemacht, leger en luchtmacht, ja wadde: ze kennen er hier wat van! Na
ontelbare groepen van oud-strijders, cadetten, en noem maar op, werd de
plechtigheid afgesloten door net zoveel ontelbare officiële dignitarissen, die
zo nodig allemaal een krans dienden te leggen. Geef mij maar de gewone soldaat
: zelfs al lieten sommige eenheden, die voorbij marcheerden, ons de indruk dat
hun armen meer een golfbeweging nabootsten (zon type mexican wave, al was dat
hier dus NIET de bedoeling) dan een gelijkmatige armslag. De luchtmacht bleek
het nogal luchtig te zien op dat gebied wat mijn buurvrouw de commentaar
ontlokte: ah, we zullen ze maar vergeven zeker, want op hun vliegtuigen kunnen
ze hun dril niet goed oefenen. Wat ze daar tekort schoten, werd met een
indrukwekkende lage vlucht van 3 straaljagers, vlak boven onze hoofden en boven
het memorial, met overdonderend geraas, netjes rechtgezet. Ze kunnen trots zijn
: die jongens in hun lichtblauwe uniformen!
Kon mijn dag toen al lang
niet meer stuk : het sluitstuk was er eentje in crescendo, voor zover dat nog
mogelijk was natuurlijk.Ik werd naar
een bar, annex plein gebracht waar de Aussies two up spelen. Een dag in het
jaar is gokken legaal in dit land en dat zal ik geweten hebben.Er wordt een vierkant gevormd met in het
midden een aantal, ik zou ze haast omschrijven als, ceremoniemeesters. Al mag
je absoluut niet denken aan een ceremonie hoor! Verre van. Het principe is dat
iedereen zwaait met een briefje van 5, 10, 20 of zelfs meer en om ter luidst
roept : 5 op kop of 10 op munt. Echt, ik verzeker je, dit is iets dat geen
woorden kunnen omschrijven, je moet dit meegemaakt hebben. De mannen in het midden
van de cirkel nemen het geld aan, en lopen rond om een tegenspeler te vinden,
die dezelfde waarde wil inzetten op het tegenovergestelde. Zeg ik 5 op munt,
dan zoeken zij iemand die 5 op kop , zegt. Het geld wordt aan de tegenspeler
overhandigd, die gewoon oogcontact met je maakt. Vervolgens worden er 3
muntstukken op een houten plankje gelegd, en wordt een omstaander uitgenodigd
om die muntstukken letterlijk in de lucht te gooien. Nodeloos te zeggen dat de
mannen in het midden heel goed de kunst verstaan om het publiek op te zwepen.
De volgende fase is dat er heel expliciet wordt aangegeven wie er wint (2
handen op het zitvlak is munt) en dan wordt het geld overhandigd aan de
winnaar. Gans het systeem is gebaseerd op eerlijkheid van de spelers en geloof het
of niet, zelfs met een behoorlijk aantal biertjes in de kleren, blijken die
Aussies nog doodeerlijk te zijn.En ja,
ik heb mijn geluk gewaagd : binnen de kortste keren, riep ik al net zo hard als
alle anderen Ik kan bevestigen dat spreekwoorden heel wat waarheid bevatten :
gelukkig in het spel, ongelukkig in de liefde wel, ik heb 250 % winst
gemaakt!
Ik kijk terug op een dag
die ik niet snel meer zal vergeten : het ingetogen Australië s morgens
vroeg,het levendige Australië tijdens
de plechtigheid om 10 uur en het warme, overweldigende, uitbundige Australië
voor de rest van de dag!Bijna ben ik geneigd om
mezelf een reis naar down under te boeken voor Anzac Day next year! (verdorie,
ik moest wat langer gegokt hebben, dan had ik misschien mijn vliegtuigreis
kunnen betalen )
oorlog, zei je? luisteren naar de stem van de soldaat...
Hallo iedereen,
Dinsdagmiddag bijna 4 uur
Wat een gezellige drukte
heerst er in mijn gastgezin: de vrouw des huizes die op kousenvoeten haar wederhelft
roept om diens hulp te claimen, teneinde die koppige rits toch maar dicht te
krijgen. In haar typische last minute stijl , is ze deze morgen nog gaan
shoppen om een nieuwe jurk voor de receptie van vanavond.En ik moet zeggen, het is een rit geweest die
de moeite waard was, want ze ziet er echt wel oogverblindend uit.
We zijn dus volop de
laatste hand aan het leggen aan de make-up, om een weerbarstige lok en die
draaiende panty, nog allemaal naar de normen van het fatsoen te brengen. Wie
heeft er ooit gezegd dat het een voorrecht is om vrouw te zijn?Ik wil die persoon wel eens uitleggen dat de
stress om piekfijn voor de dag te komen, die er op onze frêle schouders rust,
verre van een voorrecht is! Maar wees gehoed: wij dames, zijn klaar voor de
confrontatie dinsdagavond 11 uur
En of het eenaangename confrontatie geweest is! Wat een
avond: Ok, het weer vanBelgische
makelij, we zijn dus door een behoorlijke regenvlaag naar de samenkomst
gereden, maar al de rest was very Australian. Alhoewel champagne kan alleen
maar van Frankrijk komen toch? Speelt geen rol, het liep zoet binnen net als de
hapjes, die niet alleen mooi om aan te zien waren, maar daar bovenop qua smaak
zonder probleem de persoon op het strengste dieet tot zondigen zou aansporen!
De avond betrof een
officiële lancering van een vzw die zich zal inzetten voor gewonde soldaten. Het
woord werd gevoerd door een luitenant- generaal , een journalist en een
soldaat, die de gruwelen van de oorlog aan de lijve ondervonden had. Zonder
enige twijfel was de laatste toespraak de meest beklijvende. Niet alleen had hij een
heel beladen verhaal over zijn eigen herstel, maar daar boven op zat hij met een
bijtend schuldgevoel omdat hij zijn patrouille in die hinderlaag had laten
lopen waarbij één van zijn mannen om het leven was gekomen. In onze Westhoek
spreken we over een oorlog die lang voorbij is , hier hoor ik het verhaal van
de ruwe werkelijkheid. Een verhaal, dat zich onder mijn huid heeft genesteld en
me tot nadenken stemt misschien wordt het tijd dat ik mijn blik op het meer
nabije verleden richt? Na zijn speech, ben ik die man persoonlijk gaan
bedanken. Heel wat van wat hij verteld heeft, was zo enorm herkenbaar. Ik ben
natuurlijk geen soldaat en heb ook geen fysieke pijn geleden maar emotionele
pijn kan net zo scherp zijn, indien niet scherper zelfs. Hij geeft mensen een
levensles, die bijlange niet alleen geldt voor soldaten, zoveel is me
ondertussen duidelijk geworden.
En dan was er Tim Page (zie : http://en.wikipedia.org/wiki/Tim_Page_(photographer)
): zelden heb ik iemand met meer persoonlijkheid ontmoet dan deze man. Ik heb
letterlijk meer dan een uur met hem staan praten;een gesprek dat me voor altijd zal
bijblijven. Hier in Oz is hij een levende legende maar ijdelheid is hem vreemd.
Down to earth, lijkt trouwens het motto van de ganse natie te zijn.
Dit is wat reizen zo mooi
maakt : een luidruchtige hotelkamer hier of daar, een overvolle vlucht, een
kind dat je ribbenkast doet daveren in die krappe zetel op het vliegtuig
ontnemen je soms even dat overweldigende gevoel, dat je krijgt wanneer je
mensen ontmoet. En dan bedoel ik niet elkaar even gedag zeggen voor je weer
verder gaat. Iemand ontmoeten betekent
voor mij: binnenkijken in de ziel en
persoonlijkheid van je gesprekspartner en tegelijk je eigen kleine ik, openstellen
voor de
tegenpartij. De uitwisseling die er op zon momenten plaats
vindt, kan in geen enkel beeld beschreven worden, maar geeft beide partijen
meer energie en in zekere mate de wijsheid, om na die ontmoeting verder te gaan
op de weg, met dat stukje extra bagage, die je een rijker mens maakt.
Om te eindigen met een
vrolijke noot: ik werk hard aan het ervaren van culinair genot (al zal ik nooit
het niveau van een echte Bourgondiër halen) . Omdat eten voor mij nu eenmaal
een zaak is van opnemen van voldoende calorieën om dit lichaam draaiende te
houden, concentreer ik mij op drinken. Wel, ik moet zeggen dat ze hier
verdraaid goede wijn weten te produceren. Normaal gezien is rode wijn niet mijn
ding ik vrees echter dat ik nog voor het einde van mijn reis door dit land,
mijn mening over deze godendrank grondig zal herzien hebben. Zonder ambities om het als sommelier te maken,
ben ik toch van plan om het rijke palet dat ze hier te bieden hebben, nader te
gaan bestuderen, m.a.w. : laat maar komen die flessen rode wijn!
Het zal een korte nacht
worden :morgen zal ik mijn allereerste
dawn service bijwonen en dat houdt in dat mijn gsm (die hier trouwens halsstarrig
alle dienst weigert), me om 4 uur uit mijn bed zal jagen. O ja, reizen kan zo
mooi zijn al zal ik daar binnen 5 uur misschien heel even een andere mening op
nahouden.
Dit is nu wat ik niet
verwacht had : regen in Australië en problemen met mijn notebook waardoor ik
niet meer op het internet kan. Terwijl het eerste een zegen is (althans voor de
bevolking hier) is het tweede gegeven een echte nachtmerrie. Uit pure
frustratie begin ik maar met het typen van mijn reisverslag in een word
document, hopend op een klein mirakel waardoor mijn pc-tje me weer met de
buitenwereld zal willen verbinden.
Ik ben nu een kleine 3tal
dagen in Oz en begin geleidelijk aan mijn draai te vinden in het dag- en
nachtritme. Jetlag heet dat dan, wel ik kan nu reeds een hoofdstuk van een boek
aan de gevolgen van die befaamde jetlag wijden: de fameuze klop van de hamer
wanneer je het absoluut niet verwacht om dan rond 3 uur s nachts, fris als een
hoentje, in je bed te liggen woelen terwijl de grijze massa zich afvraagt of er
echt niets beters te doen is Het goede nieuws is dat jetlag bijna als
liefdesverdriet is : het wordt beter met de tijd, bij de ene als wat sneller dan
de andere, maar je komt er sowieso
overheen.
Ik kan er nog altijd niet
goed bij hoe ontzettend droog het landschap hier is : gisteren was er iemand
gras (dat is hoe die dorre bruine begroeiing hier omschreven wordt!) aan het
maaien : een geluk dat ik in het gezelschap van mijn gastvrouw was , anders was
ik ervan overtuigd geweest dat er een lokale zandstorm op komst was! In zon
omstandigheden wordt het al rap duidelijk dat regen hier echt een godsgeschenk
is (tussen haakjes : wat hier als regen wordt omschreven, haalt bij ons
nauwelijks de norm van motregen). Anderzijds is het geen goed nieuws voor mijn
gastheer, die er 2 zaken op na houdt: enerzijds is hij elektricien, anderzijds
levert hij hier water (vergeet de brandweer maar in dat geval). Met andere
woorden, hij is dagelijks onderweg met een grote tanker, die hij op meer dan
een uur rijden hiervandaan moet gaan vullen, om zijn kostbare vracht dan te
gaan leveren. Nochtans zie ik hier grote pijpleidingen langs de baan, die het
water kilometers ver brengen, maar dan nog moet er met tankers worden
bijgehaald. Voor een Belg, die de regen meer dan eens vervloekt heeft, wordt
het duidelijk dat een mens niet altijd apprecieert wat echt belangrijk is.
Tot nog toe heb ik de
meest populaire bewoner van down under nog niet gezien maar
hoogstwaarschijnlijk zullen we morgen naar een soort opvangcentrum van
kangoeroes gaan. Maar dat er hier wildlife is, staat buiten kijf. Gisteren
was Hugh (mijn gastheer) zijn tanker aan het vullen en omdat ongeveer een uur
in beslag neemt, was hij een kleine wandeling aan het maken. Bij terugkomst
bemerkte hij dat er een vuile hond in de cabine van zijn vrachtwagen zat,
die zich nota bene tegoed had gedaan aan zijn lunch pakket. Bij nader toezien
bleek die vuile hond een koala te zijn. Waar iedere Europeaan die kleine
teddybeertjes met de grootste vertedering bekijkt, is dat hier wel even anders.
Blijkbaar stinken die lievertjes als de pest. Daarenboven probeer je ze best
niet te grijpen (in snelheid zijn ze natuurlijk makkelijk te verslaan) omdat ze
ongemeen scherpe klauwen hebben. Mooi om naar te kijken maar afblijven is de
boodschap!
Ik heb mijn eerste lezing
in een toast masters club gegeven, eergisteren avond. Het minste wat ik daarvan
kan zeggen is dat het een totaal ander publiek is : voor een keer geen mensen
met een interesse in wereld oorlog I maar een groep, die de kunst van spreken
in het publiek onder de knie probeert te krijgen. En of ze dat ernstig menen?
Wel, dat kon ik al heel snel ervaren. Niet alleen wordt er verwacht dat je over
om het even welk onderwerp kan spreken, maar daar bovenop wordt je geacht om je
aan een opgegeven tijdslimiet te houden. Het voordeel als gastspreker is dat je
de normen wat losser gehanteerd worden en dat is maar goed ook want ik ken mijn
zwaktes en timing is daar zeker eentje van! Al met al werd het een boeiende
avond waarop ik nog vaak zal terugblikken.
Gisteren werd ik voor een
heel ander type publiek geplaatst : terug naar de wereld van de militairen en
upper class : een lezing in een officierenclub. Waar ik door de jaren heen
geleerd heb om me aan te passen aan om het even welke omgeving, kan dat jammer
genoeg niet gezegd worden van mijn gastgezin. Een maatpak is iets dat mijn
gastheer liefst niet in zijn kleerkast heeft, laat staan dat hij zich op zijn
gemak voelt wanneer hij het noodgedwongen moet aantrekken. Ik kwam aan de
eretafel terecht tussen een advocate die het duidelijk gemaakt heeft in het
leven (mevrouw had voor het internationale gerecht in Den Haag gewerkt) en een
officier, die heel gemoedelijk over kwam. De maaltijd die werd geserveerd (zalm
) was wat mij betreft van het beste dat mijn smaakpapillen mochten ervaren, sedert
ik de Belgische keuken achter me heb gelaten.
Ondertussen zijn we weer
een dag verder (zondagavond) en zit ik hoog in de lucht op weg naar Canberra.
Mijn laatste dag in Adelaide werd er eentje van een heel ander kaliber dan
vrijdag. Hugh en Rita zijn beiden heel actief in een museum met WO II
voertuigen. Tezamen met een relatief klein bestuur (sommige zaken zijn overal
ter wereld gelijk :in een vereniging zijn het altijd dezelfde mensen, die de
handen uit de mouwen steken. De ganse dag lang ben ik actief geweest met het dekken van
tafels, helpen in de keuken (straks kan ik nog een internationaal restaurant
uit de grond stampen want ondertussen heb ik al in de VS, Canada en Australië
achter het fornuis gestaan, al moet ik er onmiddellijk aan toevoegen dat mijn
bijdrages enkel als ondersteunend kunnen omschreven worden), aanbrengen van
audio materiaal en noem maar op. Daar waar een groep van een 50 tal mensen werd
verwacht, zijn er echter slechts een 30 tal effectief gekomen wat toch wel een
enorme teleurstelling betekende voor mijn gastgezin. Was de groep niet
indrukwekkend is grootte, aan aandacht was er geen gebrek Mijn spreekbeurt is
er in 3 delen gekomen (bijna schreef ik: tussen de soep en de patatten in, maar
dat moet zijn tussen het voor- , hoofdgerecht en dessert in) en dat betekent
dat mijn grijze massa tijd had om creatief te denken: ik sta op een nieuw
record van iets meer dan 2 uur vertellen. Mooie avond, ontspannen sfeer:
Australië ten voeten uit!
En dat dit een
reisverslag in kleine stapjes is, wordt duidelijk wanneer ik laat weten dat het
inmiddels maandagmorgen 6.50 uur is. Ik zit nog in bed, ergens in Canberra. De komende
maand verblijf ik bij een militair gastgezin : Chuck and Stacey. Beiden zijn
heel extrovert, al spant Stacey ongetwijfeld de kroon. Ik had heel warme
herinneringen aan deze dame, die met een vriendengroepje bij ons verbleven
heeft. Ergens zou zij het label van aanstookster moeten krijgen, want het was
Stacey, die me verleden jaar zei dat ze me met Anzac Day (25 april) in Canberra
wilde zien OK, hier ben ik dan. De lieve dame heeft al heel wat gepland voor
me: veel tijd om stil te zitten zal er niet zijn.
Vijf dagen down under en
nog geen enkele kangoeroe gezien Wel, daar zal in de eerstvolgende dagen
verandering in komen want blijkbaar zijn die huppelende zoogdieren hier vaste
bewoners van de hoofdstad (waarvan ik gisteren een klein stukje by night
gezien heb). Ik werd al vakkundig voorbereid op het feit dat er heel regelmatig
slachtoffers langs de weg liggen. Het lot van de konijntjes in Europa, is hier
weggelegd voor een aantal van deze dieren. Zou dat de reden zijn waarom er hier
zoveel jeeps met een bull bar rondrijden????
Het wordt zo stilletjes
aan tijd om mijn nieuwe thuis voor een maand te gaan verkennen.Ik heb er alvast een vriend bij want Fluffy
, een wandelende bol angora wol , vond mij afgelopen nacht de ideale
bedpartner. Even schrikken (al was ik verwittigd geweest) toen er een natte
neus tegen mijn wang werd gedrukt. Ondertussen weet die kleine viervoeter dat
ik hem genegen ben en ben is mijn veiligheid gegarandeerd :ik heb nu immers mijn eigen bodyguard!
In de wetenschap dat er
heel wat te vertellen zal zijn de komende maand, stuur ik alvast dit verhaal
naar jullie door. Nog heel even meegeven dat jullie niet jaloers moeten zijn
wat het weer betreft : de 28°C
van Adelaide ben ik voor lange tijd kwijt; hier zal ik met een 11 °C al dik tevreden mogen
zijn.
Toch heel warme groetjes
van iemand, die iedere dag vol verwondering aan een nieuwe dag begint
Adelaide, mijn eerste ervaring bij onze tegenvoeters...
Ik ben weer boven water
gekomen. Eindelijk...zou ik zeggen want het was een lange en vermoeiende tocht
om hier te geraken. Plastische chirurgie heeft zijn oorsprong in WO I, maar
zonder enige twijfel zijn alle passagiers na zo'n lange vlucht, potentiële
kandidaten: de spiegel in de toiletten maakt ongemeen hard duidelijk dat de
jaren, waarin ik nog deftig kon overleven zonder slaap, al even ander me aan
liggen.
Ergens had ik gedacht dat
ik het allemaal wel gezien had, wat verkeerd kan gaan met een vliegtuigreis
maar ondertussen weet ik weer beter. De vlucht van Kansas naar San Francisco is
vlekkeloos verlopen net zoals de eeuwig durende vlucht (ietsje minder dan 15
uur vliegen) naar Sydney. Eens in Sydney werd het een ander verhaal : om te
beginnen viel de rolband die de bagage moest brengen na 10 minuten stil en werd
er ons gemeld dat er een technisch probleem was, dat even zou kunnenduren. Dat even bleek een uur lang wachten te
worden. Het grote vraag was ik of ik nog tijdig door de douane zou geraken om
mijn vlucht naar Adelaide te halen. Daar heeft het geluk me een handje geholpen
want in plaats van te moeten aanschuiven aan ellenlange rijen van wachtende
passagiers, werd ik naar een aparte rij met sniffeldogs verwezen. Behalve
mezelf was er slechts 1 andere persoon, die naar die poort werd doorverwezen.
We moesten onze bagage op de grond leggen en een paar stappen achteruit nemen.
Border control, zoals ik dat op tv al een paar keer gezien had, ten voete
uit!Een viervoetige vriend deed zijn
werk in een fractie van een seconde : gesnuffeld en goedgekeurd, ik kon dus
weer verder. De bus op naar een andere terminal om buiten adem nog net het
volgende vliegtuig te halen. Eens alle passagiers goed en wel gezeten, liet de
kapitein weten dat er een passagier niet was opgedaagd maar dat haar koffer wel
werd ingecheckt (door haar echtgenoot). Om veiligheidsredenen moest die koffer terug
van het vliegtuig gehaald worden. Ik kan je verzekeren dat die meneer zich niet
sympathiek gemaakt heeft want we konden pas met 3 kwartier vertraging
opstijgen. Tot overmaat van ramp zat er een jonge vrouw met 2 kleine kinderen
vlak achter me. Zonder enige twijfel staat een van die kleuters een carrière
als operazangeres te wachten: het ganse uur lang hebben die kleine longen de
hoogst mogelijke noten geproduceerd. Ik was toen al een goede 30 uur onderweg
en kon dit missen als kiespijn. Om het helemaal compleet te maken, besloot dat
jonge grut om de zang te versterken met trappen tegen te leuning van ... je
raadt het al : mijn stoel. Heel even denk je dan: waar ben ik godsnaam aan
begonnen????
Eens in Adelaide
aangekomen, kon ik mijn gastheer nergens bespeuren, werkte de WIFI van de
luchthaven niet, weigerde mijn telefoon alle dienst en hadden mijn hersenen ook
besloten dat "trop teveel is".De spreekwoordelijke vriendelijkheid van de Aussies werd hard onderuit
gehaald door de eerste dame die ik aansprak met de vraag om de naam van mijn
gastheer om te roepen. Mevrouw wou van geen liefde weten; haar lichaamstaal
maakte me onmiddellijk duidelijk dag ZIJ geen probleem had en dat ze zeker niet
geïnteresseerd was om dat van iemand anders op te lossen. Dan maar naar de desk
van Quantas (per slot van rekening ben ik één van hun klanten). Meer geluk,
want er werd me onmiddellijk een telefoon aangeboden en minuten laterwist mijn gastheer waar me te vinden.
De rit naar hun huis ging
over 40 km
al betwijfel ik heel sterk of Australische km niet dubbel zo lang zijn als
Europese. Een wijds landschap, heel dor en bruin, met hier en daar een
verdwaalde gumtree en een paar, nog meer verdwaalde, schapen, blakend onder de
zon. Het was hier een stuk in de 30
°C gisteren en dat heet dan herfst te zijn!
We reden weg van Adelaide
naar de heuvels toe, waar het per definitie ietsje koeler is, al vrees ik dat
het woord koel hier een totaal andere betekenis heeft. Het huis van mijn
gastheer ligt dus in de heuvels en is omgeven door zo'n 3 hectare waar er
ontelbare wrakken van legervoertuigen staan. Je houdt het niet voor mogelijk
wat er hier allemaal rondstaat en -slingert.Is netheid niet hun grootste troef, vriendelijkheid krijg ik hier wel in
het kwadraat.
Die vriendelijkheid had
ik ergens niet verwacht omdat mijn gastheer op maandag zijn enige zoon begraven
heeft (gestorven op 22 jarige leeftijd in een verkeersongeluk). Toen ik dat
vernomen had, had ik voorgesteld om in een hotel te overnachten en hen de tijd
te geven hun verdriet te verwerken. Er was geen praten aan : hij wilde dat ik
bij hen verbleef. Misschien zien ze mijn bezoek als een welgekomen afleiding
van alle kopzorgen die ze de laatste dagen gehad hebben.
Dat Australiërs grosso
modo mensen zijn die met beide voeten stevig op de grond staan en die het
algemeen gezien niet begrepen hebben op veel toeters en bellen, heb ik gisteren
ook mogen ervaren. Mijn gastheer woont tezamen met zijn 2de vrouw maar heeft
nog een heel nauwe vriendschapsband met zijn eerste vrouw en haar 2de man.Gisterenavond werd er bij zijn eerste vrouw
een barbecue georganiseerd met heel wat jongeren uit Robbie's (de verongelukte
zoon) jonge jaren en uit zijn studentenleven. Het is een uitermate vrolijke
avond geworden met veel gelach, gepraat en behoorlijk wat drank want de
jongeren hebben Robbies flessen alcohol, die hij voor zijn verjaardag had
gekregen, soldaat gemaakt. Ik vond het een surrealistische bedoening :
gescheiden ouders, die vrienden zijn geworden van elkaar, die met jongeren in
een bijna feeststemming afscheid nemen van hun zoon... Misschien kunnen wij,
als ernstige Belgen, hier nog een les aan leren?
En dat ik hier veel zal
leren staat nu al vast.: Hugh heeft een passie voor geschiedenis en deelt zijn
kennis maar al te graag. Ik heb al heel wat opgestoken over hoe de regering
hier omgaat met het opleiden van Aboriginal kinderen. Het grote probleem blijkt
bij de ouders te liggen, die de noodzaak van onderwijs voor hun kroost, niet
willen erkennen. Ten einde die kinderen een kans te geven , zijn er scholen
opgericht, speciaal voor hen waar er niet alleen les wordt gegeven maar
daarbovenop worden er 3 maaltijden aangeboden. Bovendien zijn die scholen ook
op zondag open met de bedoeling om die kinderen een zekere regelmaat te geven
en hen op die manier aan te sporen tot verder onderwijs (wat jammer genoeg niet
goed blijkt te werken). Net omdat de aboriginals niet erg te vinden zijn voor
onderwijs, wordt er heel veel in sport geïnvesteerd. Dit relaas deed me denken
aan de Romeinen: geef het volk eten en spelen en je houdt hen in de ban...
Kangoeroes heb ik nog
niet gezien maar wel heel prachtige kleurrijke vogels. Het houten huis waar ik
verblijf is een aardigheidje op zich : je kunt zo tussen de balken door naar
buiten kijken. Het wordt al heel snel duidelijk dat ze hier geen koude winters
kennen. Bovendien zijn de ramen zo gebouwd dat ze zelfs niet dicht kunnen. Wat
er wel hard nodig is, zijn horren want de muggenverkiezen blijkbaar ook de koelte van het
huis boven de zwoele avonden buiten.
Omdat mijn bodyclock nog
danig verstoord is, werd ik midden in de nacht wakker (zal ook wel te maken
hebben met het feit dat ik 4 uur geslapen heb in de namiddag) om heel wat
vreemde geluiden te horen. Dat bleken possums te zijn, die ravotten in de bomen
. Heel af en toe valt er dan eentje met een bons op het platen dak... goodbye
nachtrust... Vreemde kreten van nachtvogels verstoren de immense stilte ook af
en toe. Echt, dit is een andere wereld.
Het zuidelijke halfrond
houdt ook in dat je hier een andere sterrenhemel ziet en jongens wat voor één!
Duizenden heldere sterren (geen wolken weet je wel) kleuren het firmament.
Adembenemend mooi ... meteen geeft het ook een gevoel van nietigheid in dit
weidse landschap.
Al met al ben ik heel blij
dat ik hier een 3tal maanden zal verblijven: veel tijd om de toerist te spelen,
heb ik hier echter niet want de komende 3 dagen, heb ik telkens lezingen te
geven voor een heel gevarieerd publiek gaande van de locale leefgemeenschap tot
een "posh" military club. Benieuwd of Australische officieren even
stijf in hun hemd zitten als hun Canadese collega's.... Wordt vervolgd...
Mijn Amerikaans avontuur zit
er bijna op, ik kan het nauwelijks geloven. Toen ik in Brussel op het vliegtuig
stapte, had ik natuurlijk heel wat verwachtingen van mijn bezoek aan het land met
onbegrensde mogelijkheden. Een dikke maand later, kan ik terugblikken op een verblijf in een land waar de
American Dream werkelijkheid wordt voor de happy few maar niet voor de grote
massa. Net zoals in Europa, is dit een land, waar mensen moeten werken om in
hun bestaan te voorzien. De Donald Trumps of Paris Hiltons zijn dun gezaaid :
het merendeel werkt hier verdraaid hard. Als Europeaan wordt het al heel snel
duidelijk dat werken hier op eenander
ritme gebeurd : er worden meer uren geklopt, er zijn minder rechten en vakantie
is al helemaal ondermaats naar onze normen.
Het is me vooral opgevallen
dat de gemeenschap hier een enorme mengelmoes van rassen en kleuren is. Dat
gezegd zijnde, is het overduidelijk dat de alle jobs onderaan de ladder ingevuld
worden door latinos, zwarten of Aziaten. Op een of andere manier is er een
heel scherp onderscheid tussen hoog en laag al betwijfel ik sterk dat Amerikanen
dat openlijk zullen toegeven. De VS willen zich toch profileren als een plaats
waar degene die het verdienen, kansen krijgen. M.a.w. kijk niet naar vadertje
staat indien je kopje onder dreigt te gaan: de fout ligt enkel bij jezelf. Toch
wel even slikken voor een Europeaan, die het begrip sociale zekerheid met de
paplepel werd ingegeven.
Dat prijs niet altijd in verhouding
staat met kwaliteit is bij deze ook zonneklaar. Mijn avontuur in het prestigieuze
Westin Crown Center hotel bleek al heel snel eentje te zijn van veel toeters en
bellen met weinig muziek. Na een nacht hield ik het daar voorbekeken, dus ben
ik verkast naar een bescheiden Days Inn hotel dicht bij de luchthaven. Ok, de
oppervlakte van de kamer is meer bescheiden van aard en de leverancier van
marmer heeft hier geen zaken gedaan Daartegenover staat : deprijs van de kamer
is ongeveer een vierde van gisteren, hun internet werkt wel(en is in de prijs
inbegrepen), hun tv haalt de gasten niet uit hun slaap, hunontbijt is (opnieuw
in de prijs inbegrepen) sober maar biedt alles wat een mens verwacht. Geen
deftig opgetutte ober (heb ik niet eens gemist) , geen tafelwaar je moet zitten
op hun advies. Hier gaan ze voor basic maar goed: dit hotel biedt de beste
prijs kwaliteit verhouding van alle plaatsen die ik hebaangedaan. En de
vriendelijkheid krijg je er gratis bovenop!
Een hoofdstuk in mijn reis
wordt dus afgesloten : een hoofdstuk, dat me in contact gebracht heeft met boeiende
mensen, indrukwekkende musea, het dagelijkse leven Een hoofdstuk dat ook voor
mezelf als mens heel wat betekent. Ik ben voor de eerste keer alleen op stap
voor langere tijd, leer leven met het onverwachte, leer omgaan met eenzaamheid,
die je onvermijdelijk ook ervaart wanneer je alleen reist, leer in feite mezelf
beter kennen Dit wordt een rugzak vol bagage, die me als mensin een beter evenwicht zal brengen. Had ik
deze reis niet beter 20 jaar geleden gepland?No time for regrets , een mens is nooit te oud om te leren.
Ik ben met
openverwachtingen gekomen en vertrek met een bredere kijk op de wereld. Indien
ik ooit nog de kans krijg om te reizen (en dat hoop ik alvast) dan kom ik hier zeker
terug. Dit was enkel een proevertje, het smaakt naar meer
Een paar uur later : hoog
in het luchtruim op weg naar San Francisco (met het populaire deuntje If youre
going to San Francisco in het achterhoofd) vraag ik me af, wat erverder op mijn weg ligt. A trip of a
lifetime, dat is deze reis nu al voor me, hopelijk wordt dat gevoel alleen maar
versterkt tijdens het vervolg van mijn tocht
En ondertussen ben ik
veilig en wel geland in San Francisco , bijna klaar om in te schepen voor een
vlucht van 15 uur. Wish me luck!
Groetjes en tot een
volgendverslag van down under!
