Hallo iedereen,

Eén frustratie heb ik hier wel: geen toegang tot het internet! Na 4 dagen zonder degelijke connectie, heb ik echt wel ontwenningsverschijnselen! Het frustreert me dat er mensen zijn, die ongeduldig op een antwoord wachten, dat er maar niet komt, om de goede reden dat ik hier nergens een hotspot kan vinden.

Woensdagmorgen: werk aan de winkel en dat betekent voor mij een lezing in de locale middelbare school. Ik durf er donder op zeggen dat onze Belgische leerkrachten heel wat aanpassingsvermogen aan de dag zouden moeten leggen om in dit systeem te overleven. Terwijl we wachten om naar het lokaal te worden gebracht, lopen leerlingen en leerkrachten kriskras door elkaar in de gang. Ik vang een gesprek op tussen een leraar en een leerlinge, die doodleuk zegt dat ze vandaag eigenlijk geen zin had om te komen.  Dat stelt geen enkel probleem, de jongedame hoeft enkel een document te tekenen en mag weer beschikken. Het is een tafereel waarbij ik me afvraag of dit een school, dan wel een duiventil is?

Uiteindelijk brengt de lerares me naar het klaslokaal waar de leerlingen, ruimschoots over tijd, geleidelijk aan binnen druppelen. Ik heb uiteindelijk 10 jongelingen voor me, de één al wat meer geïnteresseerd dan de andere. Al met al wordt het een heel ontspannen lezing want met zo’n beperkte groep, wordt het haast een informele babbel.  Na afloop komt een rijzige jongeman, die ongetwijfeld heel wat tienerharten sneller zal doen slaan in de nabije toekomst, naar me toe om me met een doos Zwitserse pralines te bedanken. Mijn gastgezin zal tevreden zijn!

Mijn dagen zijn hier echt wel op een vakkundige manier ingevuld: na de lezing word ik naar het centrum gebracht, waar ik in de auto van kennissen terechtkom. Het geeft me de gelegenheid om nieuwe vrienden te maken. De voorzitter van de plaatselijke RSL afdeling is gastheer van dienst voor me en die man kwijt zich heel plichtsbewust van zijn taak: ik krijg heel wat informatie over de streek te horen tijdens de rit van bijna één uur. Uiteindelijk  werd ik nog maar eens op uitstap genomen naar de kust. In tegenstelling met onze Belgische kust is dit een heel grillige kustlijn:  de ene baai volgt de andere, met hier een daar een idyllisch verscholen lagune tussenin. Na wat sightseeing is het tijd voor een maaltijd in een lokaal restaurant. Al is het verschillende jaren geleden dat ik als dienster werkte in een restaurant, ik kan het nog altijd niet laten om een zaak door een “professionele” bril te bekijken: netheid, vriendelijkheid, sfeer, bediening, kwaliteit van het eten (al ben ik op dat laatste vlak geen expert!)… ik neem alles in me op. Het is vooral op sfeer dat de meeste restaurants de mist ingaan, al ligt er voor sommige ook nog wat werk te wachten wat betreft timing. Ik kom tot het besluit dat de Europese klanten veel veeleisender zijn, dan onze tegenvoeters. Een kwartiertje wachten tot de rest van de tafel bediend wordt? Het lijkt wel de regel te zijn (in plaats van de uitzondering die de regel bevestigt)!

Donderdagmiddag staat de lezing voor de plaatselijke RSL op het programma. Eerst nog even naar de plaatselijke krant: er komt niet iedere dag een Belg langs in Wingham, dus krijg ik het label “waard om over te schrijven” opgekleefd. Vandaar richting restaurant. Ik probeer een ander soort vis (ben de naam allang weer kwijt natuurlijk) en dat heb ik me niet beklaagd… Het wordt een heel aangename maaltijd met een boeiend gezelschap. Vol voedsel en energie kan ik mijn lezing aanvatten. Ik wist toen al dat het een aangename ervaring zou worden: geen tijdsdruk en een geïnteresseerd publiek staan garant voor een geslaagde namiddag .

Na een onrustige nacht, maak ik mijn valies nog maar eens klaar. Na 4 maanden ken ik de knepen van het vak en slaag ik erin om alles een plaatsje te geven, in zowat de helft van de tijd, die ik aanvankelijk van doen had. En dat niettegenstaande het feit, dat het steeds moeilijker wordt, want ook hier wordt ik bedacht met een pakket streekinformatie.

Mijn trein (navraag heeft mijn gastvrouw verzekerd dat het wel degelijk een treinservice is vandaag) vertrekt pas rond 11 uur. Gezien mijn gastgezin een vergadering heeft met de raad voor toerisme van de streek (te vergelijken met de oppervlakte van de Westhoek), kom ik totaal onverwacht in deze vergadering terecht. Een uur lang wordt gedebatteerd over verschillende zaken aangaande toerisme. Het voelt voor mij aan als een les psychologie want ik die tijdsspanne, heb ik een volledig beeld van de mensen rond de tafel. Wie er voortrekker is, waar het creatieve brein zit, waar de stoelwarmers zich schuilhouden, waar de praktische persoonlijkheid zit, zelfs waar de coalities in de groep liggen… Echt een boeiende oefening om mensen te leren “lezen”. Op weg naar de trein, leer ik van mijn gastgezin, dat mijn analyse van de groep “spot on” is.

Omdat mijn hart ook in die materie ligt, moet ik een aantal keren op de punt van mijn tong bijten om me niet in het gesprek te mengen. Uiteindelijk vraag ik toestemming om mijn mening, als onafhankelijke buitenstaander, te mogen spuien. En dan blijkt al heel snel, dat iemand, die niet dicht betrokken is, een voor de hand liggend compromis beter ziet …Het wordt een warm afscheid, met de wetenschap, dat ik hier mensen heb leren kennen, die hoogstwaarschijnlijk nog een rol in mijn leven zullen spelen.

Australische treinen, dat zou de titel van een Broadway comedy kunnen worden… In eerste instantie, bedacht ik dat dit een heel nieuw exemplaar moest zijn. Na een paar uur, had ik de indruk dat er geen versnellingspook werd ingebouwd. We tuffen het station van Taree op een sukkeldrafje uit voor een 5 uur durende rit naar het Zuiden. Ik zweer bij hoog en bij laag, dat diezelfde rit in Europa op zijn minst een uur minder lang zou duren. In het open landschap, lijkt het wel of de machinist er vooral op gebrand is om iedereen zoveel mogelijk vakantiefoto’s te laten maken. De snelheid is dermate traag, dat je zelfs tijd hebt om in te zoomen. Na een paar uur, komt de ganse machine tot stilstand, echt in “the middle of nowhere”. Blijkt dat we “even” (en daar gaan we weer!) moeten wachten op een trein uit de andere richting, voor we weer verder kunnen. Gelukkig heb ik één van de boeken, die Bryce Courtenay me gegeven heeft, in mijn handtas. Ik verdiep me urenlang in het verhaal van Peekay, een Afrikaanse jongen zonder toekomst.

Eens in Sydney aangekomen, dien ik een trein naar de haven te nemen om vandaar op de veerboot naar Manly te stappen. Doodzonde dat de duisternis invalt: de foto’s die ik van het Opera House (waar we vlak voor varen) neem, blijken verloren moeite te zijn. Jammer, maar helaas…Mijn gastheer Tim, komt me heel vriendelijk ophalen: het voelt als een beetje “thuiskomen”. Het wordt een avond van relaxen op de zetel met een kostuumdrama op de televisie. Ik kan hier even wortel schieten gedurende de volgende 2 weken, vooraleer ik richting Brisbane zal trekken. Maar niet vooraleer ik nog een aantal lezingen in deze metropool heb afgewerkt…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,
Of in het Vlaams: meer dan nat! Gedurende de laatste paar maanden is er meer dan één cliché beeld van Australië aan diggelen gegaan. Het sterkste ligt nu in ieder geval helemaal tegen de grond: droogte in Australië? Geen kat, die dat nog kan geloven, na de stortvloed van de afgelopen 2 dagen. Regen van deze omvang zou de helft van West-Vlaanderen onder water zetten, dat is wat ik hiervan denk.

Op zaterdagavond heeft Tim me naar de North Head gevoerd: vanaf deze plaats heb je een prachtig zicht over de toch wel beperkte toegang naar de haven van Sydney. Tijdens WO II zijn er hier 3 Japanse mini onderzeeboten de haven binnengedrongen, slechts één van hen is gedeeltelijk in zijn missie geslaagd, één is vastgelopen in netten, waarna de bemanning besliste om de boot van binnenin op de blazen, terwijl de 3^de recentelijk buiten de kust van Dee Why gevonden werd. Vermoedelijk is de bemanning zonder zuurstof komen te vallen. Feit is dat het zicht, waarvan ik nu kan genieten, niets van deze tragedie vrijgeeft.

Tim biedt heel vriendelijk aan om een foto van me te nemen met de haven op de achtergrond. Met zijn typische droge Britse humor, geeft hij een paar opmerkingen, waarna ik echt de slappe lach krijg: 6 foto’s later is er nog steeds niets voor publicatie vatbaar! Hoe dan ook, het voelt heerlijk aan om weer te kunnen lachen. Na 2 zware jaren van stress, was ik bijna vergeten wat het betekent om ontspannen te genieten van de schoonheid om je heen.

Maandagmorgen 11.40 uur: ik zit goed en wel op de bus naar Taree en al met al mag dat bijna een wonder heten. Na bijna 2 maanden verblijf, wil ik grif toegeven dat mijn levensritme behoorlijk aangepast is aan de omgeving: ik weet al langer dan vandaag, dat alles hier met een zekere flexibiliteit moet genomen worden. De officiële website had in niet mis te verstane termen duidelijk gemaakt, dat alle plaatsen op de trein uitverkocht waren. In dit land betekent dat gewoon, dat er geen treinen rijden! In plaats daarvan werden bussen ingezet…Bijna een staatsgeheim… want het is pas na heel veel aandringen, dat die informatie wordt vrijgegeven.

De busrit naar Taree blijkt een hele lange rit van 6 uur te worden. Af en toe wordt er halt gehouden om een paar mensen af te droppen maar afgezien daarvan, is het vooral heel lang rijden. Het landschap wordt hoofdzakelijk gedomineerd door heuvels en bossen (heel af en toe bedenk ik dat dit het Zwarte Woud zou kunnen zijn, ware het niet dat de bomen gumtrees zijn). Het is dik over tijd wanneer we uiteindelijk in Taree aankomen, waar de toestand niet beter kan omschreven worden als “georganiseerde chaos”. Ik moest in feite uitstappen in Wingham: de bus volgt echter een ander traject dan de trein, wat inhield dat Wingham wordt voorbijgereden om stante pede naar de eindbestemming te rijden (begrijpe wie kan). Daar aangekomen, wordt er medegedeeld dat de “gemiste stations” per taxi naar hun bestemming zullen worden gebracht. En dan begint de klucht pas goed…. O, jullie moeten naar Wingham? … even geduld er komt nog een 5^de passagier met de volgende bus van Sydney. Dat “even” een rekbaar begrip is, had ik al op de eerste dag van mijn bezoek ervaren (toen de transportband in de luchthaven van Sydney “even” uitviel). Een goed kwartier later komt de volgende bus er eindelijk aan en… komen ze tot de vaststelling dat we niet allemaal in de taxi kunnen! Nog “even” geduld aub: we bellen de maxitaxi. Ik vermoed nog altijd dat die man op vakantie was in de Bahamas, want ons geduld wordt echt wel op de proef gesteld! Eind goed, al goed… uiteindelijk ben ik goed en wel in het station van Wingham geraakt waar mijn gastheer toen al meer dan anderhalf uur stond te wachten. Ook dat moet ik de Aussies meegeven: hij klaagt met geen woord over deze verloren tijd!

Ik ben uiteindelijk terechtgekomen in een huis in de “middle of nowhere” maar wel één van de mooiste verblijfplaatsen tot nu toe. Deze morgen ben ik gewekt geworden daar een Kookaburra, de “lachende vogel”. En echt waar: het is een heel opmerkelijk geluid dat dit dier produceert.

Vandaag staat er een verkenning van de streek op het programma: God zij dank, de zon schijnt. Morgen heb ik een lezing voor een lokale school en de dag erna staat een lunch en lezing voor de plaatselijke RSL op het programma. Ik zal me dus niet vervelen in dit stukje Australië.

Ondertussen is de dag weer voorbij..een dag vol variatie, met andere woorden, een dag waar ik ten volle van genoten heb. Ik ben deze morgen eerst naar Wingham gebracht om daar het locale museum te bezoeken en dat onder begeleiding van maar liefst 2 gidsen. Het is een boeiende wandeling geworden doorheen de geschiedenis van deze nederzetting. Ik heb zeker wat bijgeleerd en meteen werden een aantal opvattingen, waar ik de bal volledig verkeerd sloeg, ook rechtgezet. Reizen om te leren… zeker weten!

Daarna zijn we naar het kustplaatsje Foster getrokken: geen idyllische stranden hier, maar wild bonkende golven op de vele rotsformaties en … nauwelijks te begrijpen: een aantal surfers, die de natuur uitdagen. We werden verwacht bij familie van mijn gastgezin voor een lunch. Blijkt dan toch zeker dat deze man jaren lang gewerkt heeft met een Antwerpenaar (in de diamantslijperij). Wat is de wereld toch klein.

Daarna trekken we het binnenland in, waar Eric en Mave me naar de mooiste plaatsjes brengen. Na 6 weken ben ik wel een en ander gewend, maar dit overtreft echt wel alles. Van hoog op de heuvels, krijg ik een panoramisch zicht over deze streek : een zicht dat alle gradaties van groen aanbiedt in een landschap, dat ik enkel als typisch Australisch kan omschrijven.

We houden het op een rustige avond, die al lezend wordt doorgebracht. Met easy listening muziek op de achtergrond en een glas Sauvignon Blanc binnen handbereik, wordt het me steeds duidelijker dat het pad, dat voor me ligt van heel andere aard zal zijn, dan wat ik 32 jaar lang bewandeld heb.

Groetjes

Charlotte

Dit zal een mini update worden want de laatste paar dagen heb ik gewoonweg niet veel uitgespookt. Na mijn afscheid van Bob en Gwyn, kwam ik op mijn volgende bestemming aan : een appartement aan de kust in een kleine voorstad met de vreemde naam Dee Why. Gisteren heb ik via een inscriptie in het voetpad, de oorsprong van die naam achterhaald: ganzen vlogen hier voorbij in een formatie die op een D en Y leek... voldoende inspiratie dus om deze voorstad die naam te geven Het hoeft echt niet altijd ver gezocht te worden.

Ik verblijf momenteel in een appartement op 5 minuutjes wandelen van de kust. En bij het zien van dit strand, wil je de Noordzeestranden maar al te graag vergeten:  een breed zandstrand met uiterst fijn zand en verder niets… geen schelpen te bespeuren, geen afval… gewoonweg niets. De oceaan strekt zich uit tot aan de horizon met water, dat blauwer is dan enig photoshop programma ooit zou durven gebruiken. Niet alleen de kleur en de helderheid van het water zijn van heel ander gehalte dan aan onze Belgische kust, de golven zijn dat zeker ook! Al is er een nauwelijks voelbare wind, toch gaan de golven hoog de lucht in om zich dan in een kolkende massa schuim op het strand te gooien. Echt een surferparadijs:  in het water krioelt het van de zwarte stipjes (iedereen heeft een “wet suit “ aan) tussen al dat natuurgeweld, op het strand valt nauwelijks een mens te bespeuren. Terwijl mijn gastheer Tim, gisteren gaan werken was, ben ik op verkenning gegaan: het is een ontspannende wandeling geworden in het mulle zand, met de zon in mijn gelaat, tegen de zachte bries in. In de ontelbare koffiebars en restaurants, zitten honderden te mensen te genieten. Moeders met kinderen wandelen op de dijk… waar is dat jachtige leven naartoe, dat ik ooit geleid heb? Hier komt een mens op adem, tot rust, tot bezinning...

De aard van het beestje kun je niet veranderen: ik voel nog altijd heel sterk de behoefte om met mensen te praten. Na mijn wandeling zet ik me naast een eenzame man, die over de golven tuurt. Het blijkt een Italiaan te zijn (wanneer zal ik in godsnaam eens een echte Aussie treffen??? Iedereen lijkt wel eerste generatie immigrant te zijn!), die hier 5 jaar geleden is “aangespoeld” als het ware. Hij wou de wereld zien en is op trektocht gegaan. In Australië heeft hij niet alleen een mooi land gevonden maar ook de liefde van zijn leven. Een heel romantisch verhaal dus waarvan er ongetwijfeld honderden voorbeelden in dit land zijn.

Op naar de supermarkt dan maar, want ik hou het nog altijd bij mijn dieet van bananen, yoghurt en brood. De grote verrassing daar is dat er geen bemande kassa’s meer zijn: je moet gewoon alles zelf doen! Niet zo evident voor een toerist, die voor de eerste keer in zijn leven met dit systeem wordt geconfronteerd. Een beetje spieken, links en rechts, en ik ben ermee weg. De moderne maatschappij : zelfs de kassajuffrouw zal op termijn overal vervangen worden. Met een wrang gevoel verlaat ik deze plaats. Zal er nog een dag komen waarop mensen helemaal niet meer met elkaar spreken???

Op terugweg naar mijn verblijfplaats, kom ik voorbij een school. “Niets te verliezen, alles te winnen”, is het motto dat ik nu hanteer, dus trek ik ongegeneerd de deur open om hen in te lichten dat ik hen iets te bieden heb. De vriendelijke bediende was een dergelijk aanbod duidelijk niet verwachtend en blijkt wat van haar melk te zijn. Ze noteert  mijn naam en telefoon nummer met de stellige belofte om me te contacteren. Blij gezind, vat ik de rest van mijn wandeling aan;

Mijn gastheer is een geboren en getogen Brit, die 10 jaar geleden, als avontuurlijke jongeling naar down under trok, op zoek naar een toekomst. Hij heeft zijn stekje hier gevonden en al heeft hij een diploma rechten op zak: uiteindelijk is hij in een heel andere branche terechtgekomen. Als manager in een communicatiebedrijf, probeert hij nieuwe communicatiemiddelen te slijten aan grote bedrijven. Het heeft hem geen windeieren gelegd want hij is erin geslaagd om in 10 jaar tijd zijn eigen appartement te kopen en een heel comfortabel leven te leiden. Dat kan alleen maar bereikt worden door inzet, op dat gebied in Australië echt niet anders dan België : op zijn vrije zaterdag, zit Tim al uren achter zijn bureau om zijn volgende werkweek voor te bereiden…

De komende dagen zullen we zeker Sydney gaan verkennen. Op dit moment is deze stad nog de grote onbekende voor mij: naast het Opera House en de Harbour Bridge, heb ik er geen benul van wat deze miljoenenstad nog te bieden heeft. Maar ook hier zal ik mijn eigen privé gids hebben… ik hoef me dus geen zorgen te maken!

Als uitsmijter heb ik nog een bemerking bij het dagelijkse leven: ruiten worden hier dus niet gewassen… zelfs wanneer ik aanbied om er een paar onder handen te nemen, krijg ik als antwoord dat dit hier niet gedaan wordt (en dat valt te bemerken ook). Strijken aan de andere kant, lijkt wel een obsessie te zijn. Ik zou de Australiërs zeker niet als ijdel omschrijven maar… zonder gestreken kledij, komen ze de deur niet uit! Nog iets om onder de noemer “cultural differences” te klasseren…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Regen en wind in Vlaanderen wordt me gemeld… troost jullie, mensen: het is momenteel niet veel beter bij jullie tegenvoeters. Het lijkt wel of Melbourne er alles aan wou doen om me op een Belgische manier uit te zwaaien: alle hens aan dek was het motto.

Maar laat me eerst even teruggaan in de tijd. Tijdens mijn lezing van zondagnamiddag was een gedreven jonge majoor van het reserveleger aanwezig. Voor zijn vertrek vroeg hij me of ik van plan was om naar de “Shrine of Remembrance “ te gaan. Op mijn positief antwoord, volgde meteen een uitnodiging voor een privé gidsbeurt, die ik met plezier aanvaard heb.

Maandagmorgen werd er eentje van een totaal onverwacht gegeven. Er werd me een privé concert aangeboden door mijn gastgezin. Janet, die ooit met succes het conservatorium had doorlopen, is een begenadigd zangeres. Haar man Jim, wiens sterke accent, zijn Schotse roots telkens weer onderstreept, heeft een warme, diepe stem, die perfect versmelt met de loepzuivere zang van Janet. De gitaar werd erbij gehaald en binnen de kortste keren werd ik ondergedompeld in Keltische klanken. Melancholisch, lyrisch, opzwepend… ik kwam in een andere wereld terecht.

Na een lichte lunch, was het tijd om naar het centrum te trekken. Jim had me nog gezegd dat Melbourne de meest uitgestrekte stad van down under is, en wie ben ik om dat tegen te spreken?  De stad doet in ieder geval haar reputatie van uitstekend openbaar vervoer alle eer aan, want tram 67 verscheen precies op tijd. De halte waar ik de tram opstapte was halte nummer 62. Het memoriaal ligt aan halte 19… met andere woorden: tussen beide haltes in, heb ik meer dan voldoende tijd om de krant van voor naar achter en … van achter naar voor te lezen. Een dik uur later, stap ik goedgemutst van de tram, nog steeds aan dezelfde kant van de stad als waar mijn accommodatie gelegen is. Met andere woorden: de andere kant van Melbourne is meer dan een uur verder. Ok, de tram is niet bepaald een hoge snelheidstrein maar zelfs dan nog….

Het indrukwekkende memoriaal van Melbourne is van andere aard dan het War Memorial van Canberra. Enkel tijdelijke tentoonstellingen kunnen hier opgesteld worden, er is geen permanente exhibitie. Dat gezegd zijnde, verneem ik dat er grootse plannen zijn om dit gebouw uit te breiden. De centennial koorts lijkt zelfs hier toe te slaan. 

Was de heenrit een test voor mijn zenuwen, dan blijkt de terugrit dat in het kwadraat te worden. De wind rukt ongemeen hard aan mijn paraplu, die er nauwelijks in slaagt om het regenwater, dat met bakken uit de lucht valt, van me weg te houden. Hoelang geleden was het dat ik me de vraag stelde, waarom ze hier geen windmolens hebben? Een avond als deze, maakt duidelijk dat het een renderende investering zou zijn! Tram na tram komt aangereden, alleen geen nr 67… zou die beslist hebben dat het welletjes geweest is, en zich vervroegd in het depot teruggetrokken hebben? Net wanneer ik het niveau van wanhoop (en onderkoeling) dreig te bereiken, komt de redding in nood aangereden. Heeft iemand “ten aanval” gefloten? Ik ben er vast van overtuigd dat er ergens een geheim signaal is geweest, want een ganse mensenmassa stuwt vooruit, in een bijna wanhopige poging om een plaatsje uit de regen te bemachtigen, in een overvolle wagon, klaar voor de lange rit naar huis en haard. Er is altijd wel een positieve noot te bespeuren: in dit geval, lag dat in de mogelijkheid om een gesprek aan te knopen. De jonge vrouw, vlak naast me, kon onmogelijk verbergen dat ze Oost-Europese was. Met een accent, dat er zo vingerdik opligt, zou zelfs een dove erin geslaagd zijn om haar in het juiste continent te plaatsen! Ik vernam dat ze 5 jaar terug met gave en goed uit Macedonië vertrokken was, omdat ze daar geen enkel toekomst had. En dat met een diploma van boekhouder op zak. Op de vraag “waarom Melbourne” , gaf ze aan dat ze hier familie hadden, die het immigratie proces een stuk makkelijker gemaakt hebben. 

Na ruim een uur tuffen, was ik meer dan blij om terug in de warme huiskamer van mijn gastgezin te zitten. Het avondmaal werd heel snel opgediend, kwestie van lijf en leden op temperatuur te krijgen… Het bleek een soort soep te zijn, van behoorlijk dikke makelij, die met brood en 3 soorten broodbeleg werd opgediend. Soep en brood, daarmee scoor je bij mij zeker. De rest evenwel? Een ondefinieerbare kleur in combinatie met een textuur, die me al even onbekend was. Wat mij betreft voldoende gegevens om dit te laten voor wat het was.

De wind had ondertussen nog aan kracht gewonnen wat slapen een harde opdracht zou maken. Ergens in de verte sloeg een deur met voorspelbare regelmaat hard dicht, voldoende sterk om me te verhinderen in een diepe slaap weg te zinken. Toen mijn wekker me op een onaangename manier duidelijk maakte, dat het tijd was om dit heerlijk warme bed te verlaten, wezen de wijzers op 4 uur. We hadden nog een 45 minuten (op een snelweg!) om de afstand  naar de luchthaven, die nog steeds in dezelfde stad gelegen is, te overbruggen. Je kan er nooit omheen: de omvang van Australië ligt buiten de Belgische standaardnormen!

Na een aangename vlucht van een dik uur, raakte de Boeing 757 met een nauwelijks voelbare tik het tarmac van Sydney’s luchthaven. Bob, mijn nieuwe gastheer, die de lezing voor morgen georganiseerd heeft, stond me geduldig op te wachten. Een geluk dat hij een heel accurate omschrijving van zichzelf had doorgespeeld: als een ei met een bril en baard! Tijdens de lange rit naar zijn huis (Sydney is een miljoenenstad, die Melbourne misschien moet laten voorgaan in oppervlakte, maar  niet wat betreft het aantal inwoners) werd het al snel duidelijk dat  Bob, nu een kwieke 78-jarige, ooit een krak in zijn vak geweest is. Na een carrière als ingenieur op zeeschepen, is hij zich op latere leeftijd gaan toeleggen om het diploma van advocaat te halen. Vier jaar later is hij daarin geslaagd en al is hij ondertussen misschien iets trager in zijn fysiek, ik kan je verzekeren dat zijn hersenen en tong nog probleemloos in eerste klasse spelen! Voor hen, die denken dat ik een vlotte prater ben: hier leg ik ootmoedig de duimen. 

Ondertussen hebben de weergoden het slechte weer deze richting uitgestuurd. De wind zou nu een maximum rendement uit windturbines kunnen persen! Voldoende reden voor mij om vrolijk op mijn kleine laptop te tokkelen in de hoop dat mensen, ergens ter wereld, dit relaas met voldoening zullen lezen: het verhaal van mijn ontdekkingstocht naar een nieuwe toekomst!

Met de wind van achter…
Charlotte

Hallo iedereen,
Ik ben dus weer boven water gekomen. Het wondermiddel Panadol heeft mijn koorts verdreven in die mate dat ik eergisteren al voldoende opgekalefaterd was om Ballarat te gaan verkennen, in de beschutte warmte van de auto weliswaar want het wordt met de dag duidelijker dat de Australische herfst niet zo zacht is als ik verwacht had (dat zou even anders moeten zijn wanneer ik naar Brisbane trek, waar een meer tropisch klimaat heerst).

Ik heb op donderdag morgen meer dan lang ingeslapen. Toen Mandy op mijn deur klopte met de vraag of alles OK was, had ik geen benul van tijd.  Eens ze me zei dat het 11.30 uur was... ja, dan kon ik niet snel genoeg uit bed zijn natuurlijk. De koorts had me danig onderuit gehaald, in die zin dat ik meer dan 12 uur recuperatieslaap vandoen had. Geen schoonheidsslaap, maar echt een periode om mijn lichaam in balans te krijgen. Deze tocht heeft me geestelijk enorm verrijkt, al heb ik misschien wat te weinig aandacht aan mijn lichaam besteed...

Mijn onrustige natuur is nog altijd op zoek, ik heb mijn eindbestemming nog niet gevonden maar anderzijds weet ik, dat ik nu bijlange niet meer dezelfde persoon ben als de vrouw die op 2 februari de deur achter zich dichttrok, om de eerste stappen op een onbekend pad te zetten. Ik word nog dagelijks geconfronteerd met die beslissing want het thuisfront weigert halsstarrig om een woord met me te spreken en toch zal niets me ervan weerhouden om te zeggen dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Of zou het dan toch waar zijn dat alle mensen egoistische kleine wezentjes zijn? En dan heb ik het niet over mezelf... O ja, ik heb natuurlijk voor mezelf gekozen maar niet voordat mijn kinderen volwassen waren. Nu zij de leeftijd hebben om hun eigen weg te gaan, doe ik dat ook, met dat verschil dat ik hen het allerbeste toewens, iets wat zij me blijkbaar niet gunnen. Blijft de vraag, wie er egoistisch is, in zo'n verhaal...Mijn deur staat open, die van hen blijft gesloten...

Terug naar mijn trektocht nu... Amanda wordt als een magneet naar haar favoriete restaurant getrokken: driemaal raden waar wij onze lunch gehad hebben die dag? Ik kan in ieder geval Mandy's keuze begrijpen want dit restaurant is wat mij betreft, het beste dat ik onderweg ben tegengekomen. Met voldoende calorieën in mijn lichaam, om het zonder problemen tot de avond uit te zingen, zijn we de stad ingetrokken. De -ietwat vergane- glorie van de stad weerspiegelt zich nog in heel wat statige gebouwen. Er lijkt wel een onevenwicht te zijn tussen de grootte van de stad en de omvang van de bouwwerken, die te impressionant zijn voor de straten. Dezelfde fouten als in Europa worden ook hier gemaakt: brede boulevards met prachtige architectuur in Victoriaanse stijl, worden hier en daar abrupt verstoord door een meer recent bouwwerk van ondefinieerbare stijl: een betonnen doos, die in schril contrast staat met de verfijning van de rest van de straat. Zonde dat de overheid dit toelaat...De visie van dit jonge land op het bewaren van erfgoed heeft dringend wat bijscholing nodig: met de regelmaat van de klok gaan historische gebouwen tegen de vlakte. Iets wat me soms verwondert, want laat het nu net "geschiedenis" zijn wat de Aussies zo aantrekt in Europa.  Beseffen ze dan niet, dat ze zelf geen verleden opbouwen, wanneer ze de sporen van hun ontstaan hier, onder de sloophamer laten verdwijnen?

Ballarat heeft een prachtig monument voor alle ex-krijgsgevangenen Australische soldaten: een eindeloze rij van granieten panelen waar duizenden namen in gegraveerd staan. Namen, die symbool staan voor het onnoemelijk leed dat de mensheid kan teweegbrengen. Het geheel is verbonden met een ingenieus systeem dat water rondpompt, waarachter een hele symboliek steekt. Aan creativiteit ontbreekt het niet in dit land.  Ik vraag me af of hun schoolsysteem daar voor iets tussen zit?  Daarna trekken we naar een bouwwerk om de grote oorlog te herdenken. Mandy omschrijft het liefdevol als hun eigen "Menin Gate" ... met een ruime dosis verbeelding kan ik haar daarin bijtreden. Het paneel, hier geplaatst in de vroege jaren 20, maakt nog maar eens duidelijk hoe ver we hier verwijderd zijn van het Europese vasteland. Ter ere van de veldslagen waarin de Australische troepen gevochten hebben. Onder de hoofding "France" komen de namen: Polygon Wood, Zonnebeke en Broodseinde voor. Van België is hier al helemaal geen sprake!

Achter deze poort ligt de majestueuze "Avenue of honour": over een lengte van 22 km strekt een loodrechte laan zich eindeloos uit. Langsheen deze boulevard staan, op de dag van vandaag, 3332 bomen (dat waren er oorspronkelijk 3771 maar ook hier heeft de moderne maatschappij schade toegebracht). Voor iedere boom staat een klein plaatje met naam en rang van een soldaat, die hier zoveel jaren terug, vol overmoed zijn papieren tekende om een avontuur tegemoet te gaan. Alleen bleek dat avontuur voor hen van heel andere aard te zijn dan wat zij ongetwijfeld verwacht hadden.

Vervolgens rijden we kilometers lang, langsheen een uitgestrekt meer. Ik kan mijn oren niet geloven wanneer Amanda me vertelt dat dit tot voor een paar jaar een droge vlakte was. Dit deel van Australië heeft een droogte van 10 jaar gekend waarbij water het meest schaarse goed werd. De eindeloze watermassa, die zich nu uitstrekt maakt duidelijk hoe grillig de natuur down under kan zijn.

De late herstzon is niet van dien aard om wie dan ook te overtuigen om lang buiten te blijven: om 5 uur zijn we veilig terug thuis om ons op de mat voor de kachel te goed te doen aan de stralingswarmte. Dit huis biedt geen enkele bescherming tegen de koude... op 3 meter afstand van de kachel kan je bijna de damp van je adem zien! De rustige avond (we genieten van "The English Patient") wordt ongemeen hard verstoord, door een enorme bons. Geen paniek: possums zijn uit de bomen gevallen en hun onzachte landing op de golfplaten (een favoriete dakbedekking) galmt door het huis. De volgende fase is een heen en weer geloop van heel wat pootjes, die me duidelijk maakt dat de lieverdjes proberen weg te geraken.

Zaterdagmorgen en dat betekent: tijd om nog maar eens afscheid te nemen. Ik zal Mandy altijd dankbaar zijn voor de goede zorgen, die ze me gegeven heeft: een privé verpleegster, ver van eigen bodem, het is niet iedereen gegeven... De trein brengt me zonder problemen terug naar Melbourne, waar ik in de namiddag een lezing voor een "Historical Society" dien te geven. Eerst en vooral word ik naar mijn nieuwe onderkomen voor de volgende 2 nachten gebracht. Het blijkt een prachtig huis te zijn in Carnegie, een voorstad van Melbourne. Vandaar trekken we naar Oakleigh waar de plaatselijke bowlingclub hun zaal ter beschikking stelt. Mijn publiek bestaat uit een 60-tal sterk geïnteresseerde mensen, die letterlijk van heinde en ver komen, om dit verhaal te horen. Na een heel vlotte lezing van anderhalf uur, wordt ik nog 3 kwartier lang benaderd met vragen van allerlei aard. Een heerlijk ontspannen sfeer, een heel tevreden publiek, inrichters die stralen van trots... m.a.w. mijn dag kan niet meer stuk!

Janet en Jim, mijn gastgezin, zijn de allereerste Aussies op mijn weg, die zich wel degelijk bewust zijn van het milieu. Vol trots vertellen ze me dat ze zonnepanelen voor warm water en voor electriciteit hebben. Daarenboven rijden ze met een hybride auto, die me vooral omwille van de stilte kan bekoren. De enige steek, die ze laten vallen is het ontbreken van dubbel glas maar afgezien daarvan, gaat dit koppel heel "groen" door het leven. Beiden blijken begeesterde muzikanten te zijn: waar ik ook kijk in dit huis, staan er instrumenten want elk van hen bespeelt 4 verschillende muziekinstrumenten. Jim, een geboren Schot (en dat heb ik door na de eerste 2 woorden, want zijn accent is na 40 jaar Australië geen spetter afgezwakt) blijkt bovendien een begenadigd kok te zijn. Er wordt me lamsvlees met een resem aan groenten en -goddank: geen rijst! maar wel aardappelen- voorgeschoteld. Het wordt een avond van gezellig tafelen in het gezelschap van Helen en haar man, die de groep zijn komen vervoegen. Heel wat aspecten van het leven worden besproken...zelfs de Belgische politiek komt uitgebreid aan bod!

Ik heb deze morgen gereserveerd voor het bijhouden van mijn blogs. Mijn Nederlandstalig blog, valt nog best mee. Mijn Engelstalige tegenhanger daarentegen, hinkt constant achterop: nooit had ik kunnen vermoeden dat er zoveel tijd zou gaan in al mijn geschrijf. Geen klaagzang hoor.... in een gemakkelijke zetel, voor een heerlijk snorrend vuur, bedenk ik dat het leven bijlange nog zo slecht niet is!
groetjes,
Charlotte

Time’s flying,  zeggen de Engelstaligen.  Ik kan dat enkel onderschrijven want de laatste paar dagen zijn echt als een flits aan me voorbijgegaan. Eergisteren morgen nog in Melbourne, gisterenavond reeds in Ballarat, na een meer dan prettig verblijf in Geelong.

Zou ik ergens zigeunerbloed in mijn aderen hebben? Feit is dat ik geniet van het rondtrekken. De laatste paar maanden leef ik uit een koffer, iets wat me, tot mijn eigen stomme verbazing, best bevalt. Wanneer ik, zoals gisterenavond, op een bus stap, dan weet ik dat er aan het eind van de rit weer een nieuw avontuur op me wacht.

Even terug in de tijd. Melbourne heeft me niet kunnen bekoren op dezelfde manier als Canberra dat gedaan heeft. De stad straalt een zekere grandeur uit, de statige gebouwen getuigen ontegensprekelijk van een groots verleden maar ergens ontbreekt er iets. Moeilijk te omschrijven: misschien is deze stad net iets te groot voor me, iets te onpersoonlijk ook. In Canberra had ik dat buitengevoel nog, Melbourne omsluit me te veel….

Het was dus niet met spijt dat ik uit deze stad vertrok maar veeleer met het gevoel van: OK, ik heb het hier wel gezien, op naar de volgende fase. Net voor mijn vertrek uit Brent’s kantoor, heb ik wel eerst  nog even de schok van mijn leven gehad: mijn notebook gaf er de brui aan! Geen enkel teken van leven meer, geen enkele handeling had resultaat. Ik kan je verzekeren dat zo’n moment gelijk staat aan “even sterven”, want al mijn contacten zitten in die kleine laptop…hoe zal ik godsnaam verder mijn reis plannen wanneer ik niemand meer kan bereiken????
 

Paniek is een slechte raadgever. Met een houding van “voor ieder probleem, is er een oplossing”, kom je al een stuk verder. Letterlijk gezien was dat stuk verder: Geelong. Naar Vlaamse normen ook best wel groot met zijn bijna 300.000 inwoners, prachtig gelegen aan een baai met fijne zandstranden. Zoals de meeste steden is Geelong ook uitgetekend volgens een vierkant plan; de stad is opgedeeld in grote vierkante blokken met straten die loodrecht op elkaar inlopen. Julie, was de lerares, die me zou komen oppikken aan het station. Zou ik haar wel herkennen? Ik had haar voor alle zekerheid verteld dat ze moest uitkijken naar een grote rode valies, niet zo romantisch als een rode roos als herkenning maar zeker even efficiënt. Feit is dat we er toch in geslaagd zijn om elkaar te mislopen al werd dat relatief  snel geregeld door een vriendelijke bediende, die 2 mensen bemerkt had, die duidelijk op zoek waren naar iemand.

Nog voor ik “hallo” gezegd had, was de vraag of er een pc winkel in de buurt was, al aan mijn lippen ontsnapt. Prioriteit was om die laptop weer aan de praat te krijgen want de volgende morgen, had ik dat machientje heel hard van doen. Het euvel bleek gelukkig van minder ernstige aard te zijn dan gevreesd : een nieuwe batterijkabel bracht weer leven in de brouwerij en vooral…. rust in mijn hart! Julie heeft me, als eerste kennismaking met deze, best wel mooie stad, op een rondrit getrakteerd, waarbij ik heel wat geschiedenis meekreeg. Ik krijg er maar niet genoeg van. Na mijn introductie, ging het richting hun woning, in een voorstad van Geelong. Opnieuw een prachtig huis, groter dan waar ik tot nu toe ook verbleven heb, prachtig gelegen op de top van de heuvel met een weidse blik over de stad vanuit de living. Er zijn slechtere plaatsen op deze planeet om een huis te bouwen, zoveel is zeker

Glenn, Julie’s man, die ik nog nooit ontmoet had, was heel druk in de weer met potten en pannen om een avondmaal voor me klaar te maken. De meer dan rondborstige, goedlachse man, had ongetwijfeld iemand van zijn kaliber verwacht: er werd voldoende eten bereid om een gans peloton te voeden. Blijkbaar had de bush telegraaf ( het equivalent van de roddelmachine in Vlaanderen) zijn werk goed gedaan, want de kok des huizes was volledig op de hoogte van wat ik wel (en vooral van wat ik NIET) lust. Het werd mijn eerste maaltijd Europese stijl : varkensgebraad, gebakken aardappelen, bloemkool met witte saus, erwtjes, pastinaak (een groente die in Europa nauwelijks gegeten wordt maar hier heel erg populair is), geserveerd met (geloof het of niet) Franse rode wijn. Waar het eten mij zonder problemen kon overtuigen tot een 2^de portie (en dat gebeurt echt niet vaak), kon de wijn dat absoluut niet. Hun eigen wijn hier is van veel betere kwaliteit dan wat ik gisteren te drinken kreeg!

Na een ontspannen babbel was het tijd om naar boven te trekken : een heerlijk ruime kamer met – driemaal hoera!- verwarming. Vergeet de gedachte dat het altijd warm is down under. De nachten zijn venijnig koud, temeer doordat isolatie en dubbel glas nauwelijks aanwezig is, in de Australische huizen

Helemaal ontspannen na een heerlijk warme nacht (wat de vorige 2 nachten niet het geval geweest was) was ik na een heel behoorlijk ontbijt, klaar om naar de school te trekken, die door de jaren heen 4 keer in Varlet Farm op bezoek geweest is. Er werden 2 voordrachten voorzien, waarbij ik in totaal meer dan 12O leerlingen gezien heb. Een heel geïnteresseerde groep en dat maakt het dubbel zo plezant voor me. Er werd me nog een lunch aangeboden en dan was het al weer tijd voor de volgende afspraak: een muziekleraar, die ik 2 jaar terug met het onderzoek naar zijn grootvader geholpen had, wou me graag op de koffie uitnodigen. We hebben meer dan 3 uur gekletst. Een diepgaand gesprek, waarin het nog maar eens duidelijk werd hoe een depressie mensen onderuit kan halen. Hij is nu weer op de goede weg en kijkt, net als ik, vol hoop naar de toekomst.

In de loop van de namiddag, had ik al het gevoel dat mijn stembanden er genoeg van hadden voor die dag. De busreis van Geelong naar Ballarat (een dik uur) was een ideale gelegenheid om die stembanden te laten rusten want eens bij Amanda aangekomen, wist ik dat er van stilte niet veel sprake zou zijn. Ik heb echt 2 keer moeten kijken om haar te herkennen: hoe Mandy het voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar ze ziet er nu 5 jaar jonger uit dan 2 jaar geleden!

Het enthousiasme straalt gewoon van haar af, de energie net zo zeer. Zonder verpozen werd ik naar een restaurant gebracht, wat voor mij de prijs als eerste echte klasse restaurant in dit land meekrijgt: prachtige inrichting, uitstekende dienst, heel mooie presentatie en een maaltijd die op alle vlakken scoorde. Daarna richting huis waar we uitgebreid verwelkomd werden door de 5 Siamese katten en de,(dringend aan dieet toe), border collie van het gezin. Het is een avond van lang bijpraten geworden…. Heel lang bijpraten want pas rond 2 uur zijn we gaan slapen.

Ik had op dat moment echt lood in de benen en dat lood is nu een nog zwaardere materie geworden. De ganse nacht was ik in de ban van koorts om deze morgen op te staan met een keel, die zwelgen praktisch onmogelijk maakt. Met de haard op volle kracht, zit ik op de mat voor het haardvuur om me op te warmen, want ik zit nog steeds te rillen van de kou en dat ondanks het feit dat ik in 2 dekens gewikkeld ben. Na regen komt zonneschijn zegt het spreekwoord. Ik zal het daarop houden, in de hoop dat die zonneschijn er voor mij in de eerste dagen weer zal zijn.

Rillende groetjes

Charlotte

En hoe klein de wereld wel kan zijn, is gisteren ook nog eens gebleken : Michael was aanwezig op de herbegrafenis van de Australian 5 in Buttes in 2007. Toen ik hem vertelde dat ik een lid van de organisatie achter de plechtigheid was, kreeg ik meteen een warme handdruk en een welgemeend dank je wel. Een pluim op de hoed van de Genootschap Passchendaele 1917. 

Op naar de film dan en dat werd "Salmon fishing in the Yemen". Ik kan nu doorgaan als wandelende ( of in dit geval :bloggende) reclame voor die film. Een perfecet mix van humor, romantiek en vooral van mooie onderliggende gedachten.  Indien er meer films van dit kaliber zouden gemaakt worden, dan wil ik de volgende Jo Ropke wel worden!

De dag kwam tot een einde in een kamer, met een wijds zicht over Canberra, het geesteskind van een Amerikaans architect, die honderd jaar later met voldoening zou kunnen terugkijken op zijn werk.

Groetjes
charlotte

Op dinsdag ben ik weer eens opgestaan met mijn toeristenjasje aan :geen werk in het museum die dag, maar een verdere verkenning van de stad. Ik had met een van onze gasten afgesproken voor een koffie in het centrum ( en dat zijn er uiteindelijk meerdere geworden want er valt wel een en ander te vertellen soms). Daarna werd me aangeboden om naar de Telstra toren te gaan. Aha, die Aussies weten dus niet dat ik al wat gewoon ben: de CN toren in Toronto, met zijn 553 meter, ja die kon me van de kaart brengen. Zelfs al hebben ze de Telstra toren boven op een berg gezet, 195 meter is niet van dien aard om me van mijn voeten te blazen. De toren op zich slaagt daar misschien niet in, het zicht vanop die toren echter : ja, dat is andere koek. Het wordt heel snel duidelijk dat Canberra in een grote kom ligt, omgeven door bergen (en dan bedoel ik een stuk hoger dan het kaliber van onze Kemmelberg he). Het groen, dat men constant ziet in de stad, komt hier overduidelijk naar voren...

Zelfs een toerist krijgt honger van het nietsdoen, m.a.w. tijd voor de lunch. En is dit land in vele opzichten groots , wanneer het op koken aankomt, mag ik een meer bescheiden adjectief gebruiken. Een Belgische kok met een beetje durf, zou hier zonder problemen een gouden zaak opbouwen. Misschien moet Piet Huysentruit zijn boeken hier eens op de markt brengen. Wat een revelatie zou dat betekenen!

Verschillende culturen hebben ook een verschillend gevoel voor humor... Ik had in de loop van de morgen gezegd, dat ik me wel kan inbeelden hier ooit te komen wonen. En dat was duidelijk in geen dovemansoren gevallen : 's avonds vind ik een mail in mijn bus met de boodschap dat dit voor 6000 $ zo geregeld kon worden. Terwijl  mijn bloeddruk gevaarlijk naar omhoog schoot (wat denken ze hier wel, deze madam is vast van plan om haar leven op een wettelijke manier in te richten) kwam er een 2de mail met ... "Aussie joke.. but still 6000 $ is a real bargain!" . Ja dan kan een mens niet anders dan lachen... De eerste die me nog een grap lapt, zal verdorie met gelijke munt betaald worden. Zijn wij Belgen niet gekend voor onze humor, daar zou wel eens verandering in kunnen komen!

Gisteren was het werken geblazen voor me. Voor de middag een voordracht in een lagere school, na de middag mijn 2de lezing voor de universiteit van de 3de leeftijd. Het was de eerste keer dat ik te maken had met een groep van 11 jarigen, maar laat het duidelijk zijn dat het me meer dan goed bevallen is. Het verhaal moet natuurlijk aangepast worden aan hun leeftijd, dat is waar. Dat gezegd zijnde bleken deze jonge kinderen meer interesse te hebben dan jongeren van 14. Ik werd uitgenodigd om hen een uur lang over Wereld Oorlog I te vertellen. Gezien ik tijd had en gezien de kinderen (na een plaspauze van 5 minuten) heel erg nieuwsgierig waren om meer te horen, is het uiteindelijk anderhalf uur geworden, aangevuld met een halfuurtje vragen. En dat die kleine gasten met aandacht geluisterd hebben, bleek snel uit de vragen die ze stelden. Dit is een morgen, die niet alleen ik, maar zeker ook dit jonge volkje, nog lang zal herinneren.  Mijn dag kon al niet meer stuk maar het werd helemaal goed, net voor ik vertrok... De vragen bleven maar komen: over België, onze taal, onze scholen enz... Op een gegeven moment vraagt een meisje :hoe oud ben jij eigenlijk? Ik antwoord: 53, waarop een 11 jarig jongentje, onmiddellijk luidop zegt : Really??? ik dacht dat je 35 was! Wiskunde is in de Australische scholen geen prioriteit : misschien wordt het toch eens tijd dat er daar aan gewerkt wordt? Mij zal het geen zorg zijn : ik voel me met de dag jonger!

En van taal gesproken : de lerares Frans wou me persé in het die taal begroeten. Ik geef grif toe dat mijn Frans niet half zo goed is als mijn Engels maar toch wel dubbel zo goed als dat van de lerares Frans hier. Toen ik lachend zei dat ik naar een job uitkeek, werd me zowaar een job als lerares geschiedenis en Frans aangeboden! Waar zijn mijn oude schoolboeken Frans ook weer???

Net op tijd terug van de ene lezing, om opgehaald te worden voor de 2de. Een dik uurtje rijden en we komen opnieuw aan in de deftige club waar de universiteit van de 3de leeftijd, zijn zaal heeft. Nu de mensen me beginnen te kennen, word ik van de ene tafel naar de andere uitgenodigd (o ja, voor de lezing wordt eerst een lunch geserveerd : dat is nu eens wat ik als klasse onderwijs omschrijf!). Het grote gevaar is dat ik nauwelijks kan volgen met koffie en wijn: iedereen wil me wel iets aanbieden.

Op naar de zaal dan : om tot de vaststelling te komen dat de projector niet voorhanden is omwille van een communicatie stoornis (die is blijkbaar in gebruik door een andere groep). Of ik kan praten zonder powerpoint? Natuurlijk kan ik dat,  al is het een stuk moeilijker om de draad te houden. Het grote voordeel als voordrachtgever is het feit dat het publiek niet weet welke draad ik normaal volg... laat me zeggen dat het deze week eentje met frullekes was...Ik heb ongetwijfeld een prijs voor volharding verdiend, want het is niet zo evident om zomaar uit de losse hand te praten. De 2 uur werden afgerond met een kwartiertje vragen stellen, waar ik tot mijn grote verbazing hoor dat België de 3de zwaarste ecologische voetafdruk heeft, per inwoner in Europa... Kan er iemand dat even checken voor me???? Wanneer ik zie dat alle vuilnis hier in dezelfde container verdwijnt, dat er kwistig omgesprongen wordt met energie en aan de andere kant niet geïnvesteerd wordt om milieuvriendelijke energie te produceren: ik heb nog geen enkele windmolen gezien,(... eerlijkheidshalve moet ik dan ook zeggen dat ik nog geen wind van betekenis gevoeld heb ook) en zonnepanelen lijken een Europees gegeven te zijn,( en dat in het land van de zon!), stel ik me heel sterk de vraag hoe de Belgen het in Godsnaam slechter kunnen doen dan de Aussies...
Het werd zowaar een beetje een emotioneel afscheid: in de 3 weken dat ik hier te gast geweest ben, heb ik een aantal nieuwe vrienden gemaakt. Bill, de lancaster bomber piloot, die op zijn 90ste net nog de test voor zijn rijbewijs met glans doorstaan had, zal me altijd bij blijven : een wijze oude man van het kaliber dat je niet vaak meer ziet.

De maand die ik in deze stad heb doorgebracht, heeft me zeker een ander mens gemaakt. Ik voel van mezelf dat ik rustiger ben geworden, iets wijzer ook (tenminste dat hoop ik toch..): er zal een stukje van mezelf hier achterblijven en al heb ik er geen benul van of ik in de toekomst nog zal kunnen reizen, ik weet nu al dat deze stad een blijvende aantrekkingskracht op me zal uitoefenen.  Met nog 10 dagen te gaan (waarvan 2 dagen in Goulburn  en Bowral) begin ik al de aan de volgende fase te denken en dat is de stad die dichtst bij Europa aanleunt : Melbourne

Het is vandaag net een maand geleden dat ik hier doodmoe, na een tocht van 30 uur, de eerste indrukken in me heb opgenomen. En al mag ik nu niet beweren dat ik doodmoe ben: met de klok die naar middernacht toegaat, wordt het toch stilletjes aan tijd om af te ronden...

goede nacht,
charlotte

Laat me eerst een stap terugzetten in de tijd. Gisteren heb ik me de godganse dag zoet gehouden met mijn pc. Nooit gedacht dat het samenstellen van een reisroute zoveel tijd in beslag zou nemen. Of beter gezegd : het aanpassen van een reisroute, want nu de bush telegraph overuren klopt, krijg ik uitnodigingen om lezingen te geven op plaatsen waar ik nog nooit van gehoord heb. Niet dat het zo verdraaid moeilijk is om me met een onbekende plaatsnaam om de oren te slaan: ik geef grif toe dat mijn kennis op dat gebied meer dan één hiaat vertoont. Ik begrijp nu trouwens heel goed hoe het komt dat Engelstaligen erin slagen om Vlaamse plaatsnamen op een dergelijke manier uit te spreken dat geen enkele Vlaming zijn eigen dorp herkent. Heel wat dorpen en voorsteden werden hier met een aboriginal naam bedacht: ik kan je verzkeren dat geen enkel Nederlandstalige die klip kan nemen zonder schipbreuk te lijden! Het komt er vaak op neer dat Joseph ( de 16 jarige zoon van mijn gastgezin) zich een breuk lacht met mijn Vlaamse interpretatie van Aboriginal namen. Ik geef hem direct lik op stuk door hem een woord als "Wevelgem" te laten lezen... en dan staan we quitte!

Feit is dat het telkens weer naar boven komt hoe uitgestrekt dit land is. Een uitnodiging voor een lezing, 800 km van de plaats waar ik ben? Dat doet me toch even de wenkbrauwen fronzen. Voel ik er niets voor om een lezing te geven in Taree,  4 uur ten zuiden van Sydney??? Of ik niet snel even op de trein kan stappen : een vlotte rit van 5 uur en ik ben er in een wip. Hangt ervan af wat je een wip noemt natuurlijk. Met de tgv ben ik in Spanje in die tijd! When in Rome, do as the Romans do, is een heel gekend gezegde in de Engelstalige wereld. Ik begin me waarempel al aan te passen aan die denkwereld: een uurtje rijden lijkt me nu al heel dichtbij...

De laatste paar dagen liep Joseph echt op eieren : zenuwen speelden hem danig parten. Al is het schoolsysteem hier niet academisch, er wordt toch wel heel wat verwacht van de jongeren. En wat dat precies inhoudt, hebben we gisteren mogen ervaren. Tezamen met een aantal vrienden van de familie, zijn we naar de school getrokken om het resultaat van al die opgeladen zenuwen te gaan keuren. Het was een avondvullend programma, waarin een negental , al dan niet korte, stukjes werden opgevoerd. Alles, maar dan ook alles, werd door jongeren (van 12 tot 16 jaar) gedaan. In ons strakke onderwijssysteem zou iets dergelijks niet mogelijk zijn: nochtans is het me heel snel duidelijk geworden dat dit veel meer is dan "toneeltje spelen". Er werden heikelijke thema's aangeboord : pesten, zelfmoord, schizofrenie...op heel uiteenlopende manieren: dans, toneel, muziek...Ik had geen enkel idee wat te verwachten maar kan nu met stelligheid zeggen dat ik diep onder de indruk ben van de creativiteit, die ik heb mogen aanschouwen. De nadruk ligt op andere waarden in dit onderwijssysteem: wie ben ik om te zeggen of het beter is of niet? Laat me het houden bij de overtuiging dat een kruisbestuiving van beide systemen hoogstwaarschijnlijk tot die gouden middenweg zou leiden.

Hoho, wat hoor ik net op het nieuws? Sydney heeft vandaag de warmste herfstdag in de laatste 70 jaar genoteerd: 29°C en dat is 10 °C hoger dan het gemiddelde voor deze tijd van het jaar. Wedden dat ze de zon zullen ingepakt hebben tegen de tijd dat ik daar kom???

Vandaag was het andere koek voor mij: in plaats van naar het toneel te gaan kijken, mocht ik de hoofdrol spelen. En zelfs al heb ik  nu al heel wat lezingen voor een heel divers publiek achter de rug, toch voel ik nog iedere keer die druk van de zenuwen. Niet buitensporig... wellicht net genoeg om me op scherp te zetten. Ik wist dat ik een vandaag een veeleisend publiek voor de voeten kreeg: mensen die beroepsmatig met het leger te maken hebben gehad, mensen die jarenlang de geschiedenis van WO I hebben bestudeerd : voldoende waarschuwing om duidelijk te maken dat je zeker moet zijn van je slag...Bovendien werd me gevraagd om 2 lezingen van telkens een uur te geven: langer dan wat ik normaal doe dus. Met de wetenschap dat ik hier wat te bewijzen had, ben ik eraan begonnen. Van de eerste paar zinnen wist ik al dat het goed zat : je voelt gewoon dat je het publiek in de hand hebt en geloof me: zoiets geeft je vleugels. Ik heb de 2 uur probleemloos overleefd, beter zelfs: ik werd onmiddellijk uitgenodigd om volgende week nog een lezing te geven. Een welgemeend applaus en een fles rode wijn hebben me over de schreef gehaald. Maar nu zit ik natuurlijk wel met een probleem : ik heb een week tijd om een nieuwe powerpoint samen te stellen en een 2de lezing uit te werken. Wish me luck, ik zal het vandoen hebben!

Vanavond zit ik dus languit in de zetel te genieten: skipper tegen me aan (dat beestje zal me missen wanneer ik hier vertrek, zeker weten!),en een glas rode wijn in de hand. Meer hoeft het echt niet te zijn...
groetjes
Charlotte

Hallo iedereen,
Een dag van stilte gisteren, niet zozeer omdat er niets te vertellen viel maar veeleer omdat er te veel te beleven was. En omdat ik niet draai op duracell batterijen, ben ik er gisteren niet in geslaagd om een nachtelijk verhaal te schrijven.

Terug in de tijd dus, meer bepaald naar gisteren morgen. Om 10 krijg ik een telefoon van een brigadier-generaal, die ik 2 keer ontmoet heb in Varlet Farm Of ik al een en ander van Canberra gezien had? Niet genoeg volgens hem : ik werd op staande voet uitgenodigd voor een rondrit in de stad met hem als privé gids. Sommige kansen zijn " to nice to refuse" natuurlijk, en voor ik het goed en wel wist werd ik "thuis" opgehaald. Geloof het of niet maar Chris, die hier dus al jaren woont, wist zelfs niet af van het bestaan van deze voorstad. Canberra deint uit aan een ongelofelijk tempo. Even verder in de straat, schiet nog een hele nieuwe wijk uit de grond. Daar waar de "oude" stad ( het label "oud" heeft hier wel een andere betekenis) uitgetekend werd door een architect op vraag van de regering, worden de recentere voorsteden ontworpen door projectontwikkelaars. De omgekeerde wereld van Europa : oude steden met smalle straten en nieuwe wijken met ruimere straten. De Australische versie is: een oude stad met brede straten en nieuwe wijken met smallere straten. Eén regel is universeel :bouwpromotoren willen maximaal rendement halen.

Eerste halte werd het nieuwe Parliament House. Nieuw is het in ieder geval want pas in gebruik sedert 1988. Indien dit gebouw werd gebouwd om duidelijk te maken dat Australië een land in volle groei is, dan is de architect daar wonderwel in geslaagd. De eerste indruk is gewoon overweldigend : je komt binnen in een enorme zaal waar de pilaren met roze marmer bekleed zijn om de gumtrees, met hun zachtroze tinten, te symboliseren. En alhoewel het een heel modern gebouw betreft, met heel veel wit en heel veel licht, laat het toch een warme indruk na. Heel even bedenk ik dat de architect de Aussie sfeer hier gevangen heeft, binnen de muren van deze zaal. De volgende ruimte is een enorme hal met een houten vloer, die zo uitnodigt om te gaan dansen. De glans is adembenemend... Deze zaal wordt gedomineerd door een modern wandtapijt (20m X 9m) gebaseerd op een schilderij van Arthur Boyd. De Vlaamse wandtapijten verliezen hier op slag hun status van " groot", dit is adembenemend.

Een land van verschillende culturen, maar vooral een land van intense kleuren: dat is wat mij hier zo overvalt. Blauw heeft hier een andere dimensie, rood is bijlange niet zo hard maar voelt bijna breekbaar aan terwijl geel zo fel is dat je haast een zonnebril dient op te zetten (van zonnebrillen gesproken : die zie je hier dag en nacht, ik denk dat een Aussie geboren is met een bril op zijn neus of op zijn hoofd). De kleuren spetteren dan ook van dit wandtapijt, bruisend als het land zelf.

De senaat en de kamer van volksvertegenwoordiging zien er heel Europees uit, ware het niet dat het groen en het rood wat zachter zijn. Ik heb er een behoorlijke les Australische politiek gekregen, waarvan ik hoofdzakelijk onthoud dat politiekers allemaal uit hetzelfde hout gesneden zijn, ongeacht welke nationaliteit op hun paspoort staat. De gemiddelde Aussie heeft net als zijn tegenvoeters geen al te hoge dunk van de heren en dames, die deze zitjes bemannen. En ook hier blijken coalities van wisselende aard te zijn: het is een kwestie van je eieren in de juiste mand te droppen.

En dat politiekers een en ander te bespreken hebben, wat de buitenwereld best niet hoort, heeft mede het ontwerp van het gebouw bepaald. In de ruimte waar de heren gezagdragers een gemoedelijke babbel hebben, werd er centraal een fontein geïnstalleerd met als enige bedoeling te verhinderen dat gesprekken kunnen worden afgeluisterd (watergate... remember...)

Na al dat politiek geweld was het tijd voor een lunch, in het oude stadsgedeelte. Eten is mijn ding niet en dus wil ik daar niet te veel tijd aan verspillen: hou het simpel aub. Een broodje is de perfecte oplossing: we zitten in een gezellig restaurant waar heren in maatpak en das, laveren tussen mensen in jogging en sneakers. Opnieuw die gezellige mix. Het is me trouwens al opgevallen dat je hier qua kledij niet kan zondigen : jong geweld in shorts en laag uitgesneden topjes, dagdagelijkse stadskledij en warm ingeduffelde mensen met mantel en muts... wel, je ziet het hier allemaal lopen in dezelfde straat. Het is duidelijk dat de bevolking met zijn wijdverspreide achtergronden, andere thermostaten heeft: wat koud is voor de ene is zomerweer voor de andere. Moet kunnen en hier kan het wel degelijk allemaal.

Wat doet een legeraanvoerder wanneer hij een stad wil innemen? Hij gaat naar hoger gelegen grond om een overzicht te krijgen. Geen intenties om de stad te veroveren,( tenzij als gretig toerist), leidde ons naar Mount Ainslie, wel de bedoeling om van het weidse zicht over Canberra te genieten. Wij netjes met de wagen naar boven (een goede 800 meter boven de zeespiegel, Canberra ligt op een goede 600 m hoogte) om boven aangekomen een bekende van Chris aan te treffen, helemaal buiten adem. De dappere man had de berg opgelopen (hij wil zijn conditie op punt houden) en alsof dat nog niet voldoende geseling was, voegde hij er onmiddellijk nog een aantal push-ups aan toe. In de ogen van de brigadier -generaal wil je toch niet afgaan???

In de namiddag werd ik door het kwartier van de ambassades gegidst. De bedoeling is dat iedere ambassade de geest van hun land in hun gebouw laat weerspiegelen. Toen ik dat hoorde, begon ik al te panikeren: hoe kan ons land zich presenteren in een gebouw? Het antwoord moet ik schuldig blijven want de Belgische ambassade blijkt een goed verscholen geheim te zijn, wij hebben ze in ieder geval niet gevonden. Bepaalde landen hebben de opdracht feilloos volbracht (India, Thailand bv) terwijl anderen helemaal de mist zijn ingegaan. Onze buurlanden halen met stip die lijst : Frankrijk en Duitsland... geen enkel Fransman of Duitser zou zijn eigen ambassade herkennen!

Genoeg beton en bakstenen, op naar de fauna en flora. Echte liefhebbers zullen al weten dat de herfst niet het ideale seizoen is om de bloemen te bewonderen, maar zelfs zonder bloemenpracht is de botanische tuin zeker de moeite waard. Vraag me geen namen van al dat natuurschoon: mijn harde schijf zit nu al proppensvol. Wat ik wel weet is dat het hier ook krioelt van de Galahs: een soort parkiet, netjes oversized, in grijs en roze tinten.

Ondertussen had mijn gids achterhaald dat er nog altijd een leemte was in mijn kennismaking met dit land. Waar zijn jullie kangoeroes naartoe??? Ik had opeens een gids met een missie :ik zou een kangoeroe zien en nog wel op die dag. En ja hoor de aanhouder wint, na een korte rit en een al even korte wandeling, stond ik oog in oog met hun huppelend nationaal symbool. Dat beest keek mij met net zoveel verwondering aan. Eigenlijk zijn het grappige creaturen :klein kopje, oren die in alle richtingen draaien, en een ruggengraat die van voorovergebogen naar pijlrechtop gaat in een fractie van een seconde. Hoe meer ik keek, hoe meer er waren, in alle slag en grootte. Ongelofelijk dat, op nauwelijks 3 minuten van het Australian War Memorial, wildlife zo rustig rondhuppelt. De bush capital, wordt Canberra ook wel genoemd: ik heb het levend bewijs gezien.

Galant als mijn gids was, werd ik netjes tot aan de voordeur begeleid met de belofte dat er nog meer te verkennen viel en dat hij maar al te graag nog eens als gids wou fungeren. Mij hoor je niet klagen hoor!

Daarna was het tijd om van outfit te veranderen want 's avonds was ik uitgenodigd door een majoor en zijn vrouw, voor een avondmaal tezamen met nog wat vrienden. Wat zou een Australisch gezin aanbieden als avondmaal, dat vroeg ik me af. Het begon in ieder geval heel Spaans want we werden verwelkomd met sangria. Het voorgerecht (ik ben er nog altijd niet uit of dit nu een soep dan wel een voorgerecht was... (op aanblik schipperde het tussen beide in) was vis met ???? De eerste hap zette heel mijn mond in vuur en vlam (en niet van het kletsen!) Blussen, blussen... dat is het eerste waar ik aan dacht. Witte wijn heeft die taak vervuld maar dan... Ja, dan sta je daar met een maaltijd die naar mijn Belgische normen niet te eten is. Ik heb beleefdheidshalve een 2de poging ondernomen maar heb het daar dan bij gehouden. Gelukkig heb ik nog altijd het excuus dat mijn pancreas "spicy " eten niet aankan (en dat geen leugen) maar ergens voelde ik me wel verveeld met de situatie. Op naar het volgend gerecht : (tegen dan zit ik al te bidden dat dit gerecht het kruidvat niet zien langskomen heeft). Het bleek rundvlees ( een poging tot stoofvlees, maar dan wel een poging die geen potten zal breken), rijst en een soort aardappelmix met groenten. De gastvrouw, had mijn vorige ervaring nog heel fris in het geheugen, en was zo lief om te verwittigen dat de aardappelschotel misschien ietsje te sterk gekruid zou kunnen zijn. Voldoende sein voor mij om er mijlenver vandaan te blijven. Safe the best voor last, is ongetwijfeld haar motto want het dessert (een soort crème met limoen) was hemels : wat een heerlijke smaak, ik heb nog nooit iets dergelijks geproefd.

En dan is het opeens middernacht voor we het goed en wel beseffen. Tijd om onder de wol te gaan.

Een lome start deze morgen, maar dat is heel snel veranderd. Om 10 een telefoontje van Chris om te vragen of ik plannen had? Niet bepaald, dus werd ik meteen een nieuwe rondleiding aangeboden. Vandaag zou dat eentje worden in een flitsende sportwagen want mevrouw had de stadsauto mee voor een lange rit, dus moest meneer het maar doen met haar duur “machien”. Niets kan er mij nu verrassen, laat dat duidelijk zijn. We zijn aan een behoorlijke snelheid (nauwelijks te verwonderen want dat wagentje heeft een meer dan gevoelig gaspedaal: bij de minste aanraking gaat de motor er met volle kracht tegenaan), naar het platteland gereden. Gisteren heb ik de levende versie van skippy gezien, vandaag de minder fortuinlijke soortgenoten: hier en daar lag er een aangereden kangoeroe langs de baan.

Dat Australië een uitgestrekt land is, heb ik ondertussen al begrepen. De weidse zichten over het glooiende landschap, dat hier trouwens veel groener is dan in Adelaide, zullen me altijd bijblijven. De zo typische gumtrees, die dit land zijn specifieke gezicht geven, staan als stille wachters in de verte, klaar om een van de schaarse runderen een schaduwplaats te bieden. Om de zoveel kilometer, vind je een heel afgelegen hoeve: ik vraag me af wie er hier kan overleven. Geen enkele Australische boer zal mij ooit kunnen bekoren, daar durf ik alles op verwedden!

Of ze mij Aussie Charlotte willen maken is me niet duidelijk maar er wordt in ieder geval heel hard geprobeerd om me zoveel mogelijk "taste" van het land mee te geven. Geen chocolade, maar bier, dat was de volgende stap. Ik werd vakkundig naar een locale pub geloodst om daar tussen een hele boel echte Aussies te belanden. Grote schermen gooiden gelijktijdig de paardenrennen en de rugby match in de ruimte. Gokken zit de inwoners van dit land blijkbaar in het bloed en paardenrennen zijn natuurlijk een klassieker voor gokkers. Rugby zit hen hier ook in het bloed al is het wel zo dat er 3 verschillende soorten zijn. Ik vrees dat één van mijn volgende uitstappen wel eens een verplichte les rugby zou kunnen worden.

Of ik de lokale markt al gezien had? Neen? Richting markt was de volgende opdracht. Verwacht hier niets Europees: een markt hier is , raar maar waar, een gebouw dat ik U vorm werd opgetrokken met aan de binnenkant van de U talloze winkels, die zowat alles wat eetbaar is aan de man brengen. Het rijke aanbod aan groenten en fruit valt onmiddellijk op, zonder enige twijfel is de keuze hier veel ruimer. De mix van zo vele culturen ligt hier hoogstwaarschijnlijk mee aan de oorzaak van : een winkel met enkel kruiden of met enkel noten zou in ons kleine landje geen lang leven beschoren zijn denk ik. In een land waar de zon meer uren schijnt dan je voor mogelijk houdt, had ik echt wel verwacht dat de markt in openlucht zou plaats vinden… Die Aussies, ze blijven me verrassen!

En om de dag met een noot cultuur af te ronden, werd ik naar de National Gallery gebracht. De meest indrukwekkende verzameling van kunstwerken uit een brede regio worden hier tentoongesteld. Sommige van die werken slagen er direct in om me te overtuigen dat ik mijn roeping gemist heb (en laat het duidelijk zijn dat ik over niet één artistiek gen in mijn lichaam beschik) want een leeg kader ophangen, zou ik best ook wel kunnen. Chris had heel snel door dat moderne kunst me niet omver zou blazen... we schoven dus door naar de zalen met impressionisme. John Glover, een naam om te onthouden voor mij. Met nog een vleugje Aboriginal kunst en wat kunstwerken uit India (vooral prachtige geweven tapijten) werd ons bezoek afgerond.

Heerlijk is dat om de sfeer van een land op zo'n gouden dienblad aangeboden te krijgen. Gastvrijheid is duidelijk geen holle term down under: meer bewijzen hoef ik echt niet meer te zien.

groetjes
charlotte