Gelukkig paasfeest voor iedereen!

We reizen om te leren, zegt het spreekwoord. En zoals vaak, zit er een grote dosis waarheid in dit spreekwoord. Nooit had ik gedacht dat een trip van a naar b, me zoveel impressies zou bijbrengen. Ik ontmoet iedere dag nieuwe mensen, hoor nieuwe verhalen, leer meer van de geschiedenis van dit land, verken iets van de locale cultuur: het is alsof ik losgelaten ben in een snoepwinkel en van het ene snoepje naar het andere ga. 

Ik verblijf momenteel in Halifax, Nova Scotia, helemaal in het oosten van Canada. Dit is Canada ten voeten uit: groen, uitgestrekt, wijds... maar bovenal onbeschrijvelijk vriendelijk. Ik krijg constant het gevoel dat mensen hier niet genoeg kunnen doen voor me. De laatste paar dagen werd ik van het ene naar het andere gevoerd : alle bezienswaardigheden moet ik gezien hebben. Normaal gezien zou ik hier 2 lezingen gegeven hebben maar omwille van het paasweekend werden die afgelast. Ik heb dus 5 dagen zonder dat ik iets hoef te doen. Dat gezegd zijnde :het gastgezin hier wil zeker zijn dat ik me niet verveel. 

Gisteren hebben we hier een maaltijd klaar gemaakt voor de buren. Voor we aan tafel gingen, moesten we eerst in teams van 2 paaseieren gaan zoeken in de buurt (de juiste kleurcode). Best wel een aangename manier om het ijs te breken. In België zou je vrienden uitnodigen voor een avond, hier doen ze dat op een zaterdagnamiddag : vanaf 3 uur kwamen de gasten aan, de zoektocht duurde van 4.30 tot 6 uur  en dan werd gegeten. Er was hier genoeg voedsel om een leger te voeden, zoveel is zeker. Het vreemde is dat iedereen vertrok om 9 uur, wat ik ongemeen vroeg vond. We hebben de boel opgekuist en tegen 10.30 uur kon je al niet meer zeggen dat er feestje had plaatsgevonden een paar uur voordien. 

Geloof het of niet maar ik heb gisteren aardappelpuree gemaakt voor 16 mensen! Ik kan zelfs niet bij benadering zeggen hoelang het geleden was dat ik gekookt had voor zo'n groep. En omdat ik eieren en mosterd toevoeg aan mijn puree, smaakt het anders dan wat ze hier doen. Een smaak die blijkbaar werd geapprecieerd want alle puree was verdwenen. Ik heb ook een appeltaart gemaakt maar dat was niet direct een succes : om te beginnen gebruiken ze hier bakpoeder in plaats van zelfrijzende bloem, de appels zijn van een ander soort, de bakvorm is verschillend en de oven werkt anders ook. Al met al was het geen complete ramp maar de taart was zeker niet zo mooi als die van thuis. 

Kun je mijn verrassing voorstellen deze morgen: toen ik uit bed kwam hadden we ongeveer 15 cm sneeuw!  Gisteren was het koud maar dit had ik zeker niet verwacht. Het is nu middag en het sneeuwt nog steeds maar niet meer zo erg. Aan den andere kant is de zon ook van de partij: wat een vreemd land is dit wanneer het op het weer aankomt. 

Een en ander houdt in dat we vandaag niet op uitstap zullen gaan. Niet zozeer een probleem voor mij, want ik kan best wel genieten van een rustige dag. Ik zal een beetje tijd hebben om mijn e-mails bij te werken.

Morgen heb ik een vroege vlucht naar Washington, waar ik 5 dagen lang de toerist zal uithangen. In principe was dit de enige stad waar ik geen lezingen zal geven. Ik heb wel het geluk dat ik er 2 dagen zal rond gegidst worden door mensen die er wonen : een officier van de Marine Corps en een zakenman . Een en ander houdt in dat ik om 6.30 uur in de luchthaven zal moeten zijn ( 45 minuten rijden) , dat wordt dus een korte nacht. 

Dat is het voor nu. Geniet van een prettige paasdag en ... tot wederhoren.

Groetjes

Charlotte

Terwijl de lente nu wellicht al duidelijk haar intrede in de Ieperboog heeft gedaan, is het hier nog altijd behoorlijk kil naar Vlaamse normen. En hier betekent dan Toronto Canada want ondertussen ben ik naar het noorden gevlogen. Gisteren zag ik zelfs nog een auto met wat sneeuw op en waar ik morgen naartoe vertrek (Halifax) zijn er nu zware hagelstormen. 

Ik ben dus nog altijd in de streek van Toronto waar ik ondertussen een hele reeks lezingen heb afgewerkt. Nog eentje te gaan morgen en dan is het avontuur hier voorbij. Ik kan nu al haast met zekerheid zeggen dat dit een land is waar ik nog terug zal komen : de hartelijkheid die ik hier ervaar, hou je gewoon niet voor mogelijk. 

Nadat ik laat in de nacht geland was op 26 maart (en naar een verkeerd hotel gespoord was) ben ik op de morgen van 27 maart opgehaald geweest door een luitenant -kolonel die me naar zijn huis heeft gebracht. De lezing in een school, die voor die namiddag gepland was, werd geannuleerd door slechte communicatie: iets wat me, eerlijk gezegd goed uitkwam want ik had best wel een lange dag gehad de dag voordien. Die militair woont, geloof het of niet, op 5 km van de Niagara Watervallen. Het zou dus ondenkbaar zijn indien ik dat natuurgeweld niet zou aanschouwen. Het vreemde voor mij was te weten dat Renaat daar 4 dagen eerder geweest was want hij werd naar Port Perry gestuurd om hier te werken. De Canadezen verwijzen hier heel gemakkelijk naar : "just around the corner " (juist achter de hoek) maar naar Vlaamse normen ligt die hoek meestal ver weg. Ik ben hier van de ene lezing naar de andere gegaan met 3 uur rijden ertussen en dat aanzien zij hier nog altijd als dichtbij. De afstanden zijn hier enorm maar gelukkig zijn de straten dat ook:  heel veel afstand wordt overbrugd op 4 vakswegen (4 vakken in 1 richting wel te verstaan) en het verkeer, hoewel druk, loopt hier eigenlijk heel vlot.  

Na de Niagara watervallen was het tijd om iets te gaan eten met zijn vrouw erbij (een heel charmante madam waarmee ik tot laat in de nacht gebabbeld heb) en daarna was het shopping time. Zijn vrouw is zowat verslaafd aan shoppen, ik duidelijk niet maar ja, wat doe je in zo'n situatie : je gaat mee in het verhaal en je eindigt met de aankoop van een nieuw kleedje (dat is nu het 2de Canadees kleedje in mijn kleerkast, of beter gezegd: in mijn valies want ik had er verleden jaar ook eentje gekocht). Kleding is hier trouwens een stuk goedkoper al zit er een addertje onder het gras : de prijs die je in de winkel ziet is niet wat je betaalt want er komt nog een taks (een soort BTW ) bovenop. Probleem is dat je als buitenlander geen benul hebt welk percentage dat dit is en dat dit percentage bovendien schommelt van provincie naar provincie. Ok, winkelen achter de rug, tijd om te eten dus. De lt-kol woont in een historisch huis: dat betekent hier 1812 want ouder dan dat vind je niet. Eigenlijk niet slecht voor een jong land, per slot van rekening is er in ons gebied geen enkel gebouw ouder dan 1922. Zijn vrouw heeft daar het beste maal voorgeschoteld op een servies dat je gerust voor de koning zou kunnen gebruiken. Een andere wereld: eentje waarin ik niet bepaald zou verkiezen om dagelijks te leven maar wel een ontdekkingstocht waard als bezoeker.

De volgende dag een lezing in een poepchique golfclub : dames en heren die met hun kleding alleen al  duidelijk maken dat ze geslaagd zijn in het leven. Een groep van 35 mensen, die nu niet bepaald laaiend enthousiast waren bij de aanvang maar , oho, wel bij de afloop van mijn verhaal. Ze hebben me nu al gevraagd om terug te komen. 

Na die lezing was het tijd om naar de volgende stop te gaan, " around the corner" drie uur rijden. Daar kwam ik terecht in het gezin van een bankmanager (op pensioen) die nu een historische organisatie leidt. Hij heeft het zeker gemaakt in het leven want zijn huis was niet bepaald wat je zou omschrijven als een bescheiden woning. Zijn bank had het 4de grootste aantal betaalterminals in Canada en hij was degene die het systeem had uitgevonden. Feit was dat Frank en Bobbi (zijn vrouw) heel blij waren om me te ontvangen. En omdat Canadezen nu eenmaal meer dan hartelijk zijn, werd ik natuurlijk geacht te sterven van de honger, en dus naar een restaurant meegenomen. We zouden daar met een groep van 10 gaan eten maar heel onverwacht kwam daar een 11 (ongenode) gast bij. Dat bleek een 90 jarige man uit Torhout te zijn : een leraar van de oude stempel met een air van "ik weet het hier allemaal". De conversatie verliep bepaald scherp want op een bepaald aantal onderwerpen was ik absoluut niet van plan om me te laten doen door dat onvriendelijk heerschap. Er waren momenten dat ik beschaamd was dat de ongenode gast een Belg was. De gastheer was zeker verveeld met de situatie, zoveel was duidelijk. Vandaar ging het naar een ruimte voor een interview met de krant waarna ik naar de zaal voor de lezing gebracht werd. Volgens de organisator verwachtten ze tussen de 70 en 100 mensen. Groot was hun verbazing toen dat er uiteindelijk 190 bleken te zijn. De zaal barstte zowat uit haar voegen. Het is voor mij een heel aparte avond geweest : in deze streek zijn 25000 Belgen ingeweken, die allemaal graag Vlaams willen praten. Binnen de kortste keren was ik omringd door mensen die hun Vlaams wilden oefenen. Geloof het of niet maar het Vlaams dat men hier spreekt is Vlaams dat ik in geen 30 jaar gehoord heb. Wanneer je de taal hier hoort, besef je pas hoe sterk de invloed van het Nederlands is op het Vlaamse dialect. Al met al is het een heerlijke avond geworden, met een heel aandachtig en dankbaar publiek. Maar nog was de dag niet voorbij want om 11.30  's nachts zijn we naar een radiostudio getrokken voor een radio interview.  

Het verhaal met de ongenode Belgische gast heeft nog een staartje gekregen ook: zoals ik al zei, was de gastheer heel onaangenaam verrast door dit onaangekondigd bezoek. Iets waar ik me ten volle kon in vinden want ik heb nog nooit met  zo'n onbeschofte persoon te maken gehad. De bankier is gaan spitten in het verleden van die man en... is te weten gekomen dat hij een SS colaborateur was tijdens de 2de  wereldoorlog. Hij werd op staande voet verbannen uit de Belgische gemeenschap.  Of hoe het bezoek van een Belg gevolgen kan hebben voor iemand hier (eigen schuld dikke bult want hij was het die zonodig agressief uit de hoek moest komen).

Na deze succesvolle avond was het tijd voor de volgende fase: Het Royal Canadian Military Institute, een hele mondvol ... Dit is een instelling voor officieren van het Canadese leger : meestal heren die al jaren gepensioneerd zijn en die, als je hen mag geloven (en dat doe ik niet) bijna ce oorlog alleen gewonnen hebben. Opnieuw een heel andere wereld: heel veel toeters en bellen, een maaltijd met grand chique maar... wat mij betreft geen warme atmosfeer. Ik had het niet zo begrepen op sommige van het gezelschap die met de air van " ik weet het hier allemaal" eens zouden vertellen hoe het in de Salient is. Ik mag dan wel geen officier zijn, toch heb ik de heren kordaat weerwerk gegeven. Wanneer ze op mijn terrein komen, zal ik niet over me heel laten wandelen. Toen ik mijn lezing moest beginnen, besloot mijn notebook om me in de steek te laten. Great... van alle plaatsen waar ik lezingen moet geven, moet het uitgerekend in het hoogste militaire instituut gebeuren. Een reserve laptop heeft uitkomst geboden en ik kon, ertegen aan. Het is een vlotte lezing geworden met een publiek dat te deftig was om enige interesse te tonen denk ik. Of waren ze gewoon te vastgeroest in hun gewoonten? 

Na mijn lezing werd ik afgehaald door nog maar eens iemand anders: een voorzitter van een Western Front Association.  Vrijdag is een ontspannen dag geworden met een aantal bezoeken aan andere WW I geinteresseerden om er dan zaterdag volop tegenaan te gaan op een seminarie waar ik de enige spreker was. Ik ben zowat 3 uren aan het woord geweest met een groep die heel erg gefascineerd was en die ontelbare vragen gesteld heeft. Een ervaring om bij te houden.

's Avonds terug naar een ander adres : ditmaal bij een brigadier-generaal waar ik verleden jaar ook al overnacht had. Het werd een heel hartelijk weerzien met Marg en Greg. Een rustige zondag om bij te praten en dan vandaag terug naar de WFA voorzitter. Morgen staan er 2 lezingen op het programma in een lokale middelbare school. Op woensdag trek ik verder naar Halifax waar ik lezingen op een militaire basis zal geven.

Ik ben nu dik 2 weken onderweg en geniet van ieder moment. Het is gewoon niet te beschrijven wat voor een gevoel het geeft met nieuwe mensen in contact te komen. Op mijn tocht kom in bij de doorsnee Canadees terecht maar ook bij de top: het is een les psychologie eerste klas, zonder twijfel. Wat ik gehad heb, kan niemand me afnemen, wat er nog komt, dat weet ik niet. Feit is dat het een ontdekkingstocht is die een blijvende invloed op mijn verdere leven zal hebben.

Dat is het voor nu. Na het lezen van deze krant zijn jullie weer helemaal mee met mijn wedervaren. Tot hoors

Groetjes

Charlotte