Hallo iedereen,

Ik had het al aangekondigd dat ik erop uit zou trekken: de belofte van zon was voor mij meer dan voldoende aansporing om naar buiten te gaan. Omdat ik de dichte omgeving al behoorlijk verkend heb, wou ik vandaag mijn grenzen wat verder verleggen. Vandaar dat ik had afgesproken met een vroegere gast, die ten zuid-oosten woont en die me verteld had dat er best wel mooie uitgestippelde wandelingen te ontdekken zijn in het nabije natuurgebied.  Nabij? Indien je een uurtje rijden nog als dusdanig kan bestempelen,  dan is de omschrijving correct.

De Hunua Ranges, een park van zomaar eventjes 14000 Ha, zijn voor mij een ware ontdekking geworden. We hadden afgesproken om een relatief korte wandeling te maken. Dat gezegd zijnde: we waren ruim 4.30 uur op stap. En dat dit, als starter, voldoende was, hebben mijn kuitspieren me met een sterk krampend protest, midden in de nacht, laten weten! Een kermis is een geseling waard, bij deze is die stelling bewezen... (olala, dat doet me denken aan mijn wiskundeleraar ontelbare jaren terug! Ik hoor hem nog altijd zeggen “Hetgeen moest bewezen worden”... (en dat terwijl ik steeds  tot andere conclusies kwam!)).

Nauwelijks waren we op stap of we kwamen voorbij een waterval. Helemaal verborgen in het prachtige groen. Het leek wel een scene uit een Robinson Crusoe film..

In dit park worden verschillende kleine rivieren afgedamd, om op die manier grote meren te vormen. Het zijn deze enorme wateropslagplaatsen, die de bevolking van Auckland van het nodige drinkwater voorzien. En gezien het  deze meren tussen de bergen liggen, is de zwaartekracht voldoende om het naar de afnemers te brengen.

Feit is dat wij lang niet de enigen waren, die een vrije zondag in de natuur wilden invullen. Ergens herinnerde me het aan een wandeling in Zwitserland: daar hebben toeristen en locals de gewoonte om  “Gruss Got” te zeggen wanneer je iemand kruist. Geen Duits hier natuurlijk, maar net zo goed, een heel vriendelijke begroeting: jong, oud, fit en minder fit ... iedereen is uitermate vriendelijk.  Nu kan ik natuurlijk niet prat gaan op ervaring wanneer het erop aankomt om in de bossen te hossen. Heel even leek het wel of ik in een Indiana Jones verhaal was terechtgekomen. Op een gegeven moment dienden we een rivier over te steken, springend van de ene rots naar de andere.  Een meer doeltreffende test , om er achter te komen  hoe galant je wandelgenoot dan wel is, kan je niet bedenken!  Neen, ik werd niet veilig naar de overkant gedragen ( ik verkoos  trouwens om zelf te beslissen welk traject ik zou volgen) maar kan wel zeggen dat er me heel galant een hand werd aangeboden om het gladde parcours zonder natte voeten te overbruggen. Wees gerust mensen : dat is me zonder problemen gelukt.

Vandaag dus nog even gaan helpen in het reisbureau.  Tot mijn stomme verbazing was de baas er niet eens: ja, dan wordt het lastig om te verwachten dat een vrijwilliger kan werken natuurlijk. Zonder opdracht , heb ik nog wat verder brochures gesorteerd om dan, vroeger dan verwacht, huiswaarts te keren.  Geen nood: tijd om mijn valies te pakken, iets waar ik onderhand wel heel ervaren in ben geworden.  Jammer genoeg zullen de zomer outfits nog even in deze kast moeten blijven, met een kille 13°C  graden in het vooruitzicht, heb ik mijn koffer op zijn winters gepakt. Hopelijk komen er nog mogelijkheden om dezelfde trip in warmere omstandigheden te doen.  De bediende in het reisbureau heeft me alvast verzekerd dat ik op het punt sta om een ongemeen mooi deel van dit land te ontdekken. Hoeft het nog gezegd dat ik me  afvraag wat deze relatief kleine stad te bieden heeft.

Graag geef ik jullie nog een proevertje mee van de bloemenpracht in dit land. Ik hoef er niet eens een omweg voor te maken. Telkens weer bewonder ik de vele kleuren, die ik in de tuinen opmerk. Wat er aan kleur ontbreekt in de vogels wordt ruimschoots gecompenseerd door de prachtige bloemen en bomen.

Vlamingen hebben hun leeuw als symbool, kiwis hebben voor de varen gekozen. Laat me toe te zeggen dat dit me een verstandiger keuze lijkt: geen leeuwen te bespeuren in ons land ... een overvloed aan varens  in dit land. Een  plant die met zijn fijne blad heel fragiel lijkt te zijn terwijl het open blad symbool kan staan voor de openheid van de bevolking...

Mijn goed nieuws bericht wil ik toch even bijsturen. Jammer genoeg heeft NZ ook een keerzijde. Gisteren werd er een programma getoond over kindermisbruik. Tot mijn stomme verbazing staat dit land bovenaan de top op deze weinig benijdenswaardige lijst. Minder erg, maar net zo goed deel van deze gemeenschap, is vandalisme. Ik verblijf nu ruim een maand in de betere buurt van Auckland. Niet direct de plaats waar je vandalisme zou verwachten dus. En toch: nummerplaten  van dure auto’s, die gestolen worden  en een vernield bushokje. Ook dit is Nieuw-Zeeland.

Ondertussen zijn we een dag verder en zit ik nog maar eens in de luchthaven. Meer dan ruim op tijd maar dat deert me geenszins: er valt hier genoeg te beleven.  Wat me wel tegenvalt is dat er nergens WIFI  aanwezig is en dat in een land, dat eigenlijk aan de bakermat van het draadloze internet stond. Ok, tijd om in te checken... daar ga ik dan: op weg naar een nieuw  avontuur!

Warme groeten                                 

charlotte

Hallo iedereen,

Een woordstille week op mijn blog. Geef toe, niemand zou geboeid zijn door het relaas van mijn alledaagse werkdag. Dag na dag ploeter ik me door de boekhouding, die meer dan dringend aan een verregaande opkuisbeurt toe is. Nooit gedacht dat mijn ervaring in het bijhouden van de boekhouding in een eigen zaak op deze manier nog zijn nut zou bewijzen.

Een groot voordeel heb je als vrijwilliger wel: geen zaterdagwerk voor mij! Met een blanco agenda voor het weekend, kon ik alle kanten op, temeer omdat het weerbericht beloofde dat de zon alle registers zou opentrekken.

Het leuke van werk is dat je automatisch vroeger wakker wordt: mijn ingebouwde wekker werkt nog steeds feilloos. Vroeg uit de veren dus gisteren morgen met de intentie om de was aan te vallen. Verder dan een intentie ben ik echter niet geraakt want Steve vroeg me of ik geinteresseerd was om hem  en zijn broer te vergezellen naar een airshow. Een originele mosquito,  die gedurende de afgelopen 8 jaar, tot in het kleinste detail werd hersteld,  zou voor de eerste keer  het luchtruim verkennen.  Vraag me niet waarom, maar de kiwis hebben een bikkelharde reputatie opgebouwd op de selecte markt van het reconstrueren van oude vliegtuigen.  Een land, met een wat meer relaxte houding naar regelgeving, versmacht creativiteit niet in een embroyaal stadium: duizenden mensen waren gisteren op de been om volop van het resultaat te genieten.

Foto: Peter Meecham Fairfax NZ

Daar waar ik nu voorbereid was om terug om de moto te springen, verkoos mijn gastheer om in een meer stijlvolle manier de 25 km te overbruggen.  En bijna zou ik schrijven dat stijlvol een understatement is: wat te denken van een wijnrode Bentley?  Niet direct het laatste modelletje op de markt maar dat kon de pret niet derven hoor. Lederen zetels,  perfecte afwerking,  ruimte zat... a car fit for a king!

Ik weet dat mijn gastheer een zwak heeft voor blitse snelle wagens maar nu moet je al heel wat verbeelding hebben om een Bentley in die klasse onder te brengen. Een tank (weliswaar een luxueuse ) op wielen lijkt een veel accuratere omschrijving. Zelfs met een zware moter zal deze wagen geen snelheidsrecords breken:  dit is een mastodont op de weg... Mijn gastheer is een Ferrari man, dit is helemaal niet zijn stijl.  Hij heeft deze wagen dan ook via een misgelopen zakendeal in handen gekregen omdat dit statussymbool het onderpand was. Gezien  de brandstofprijzen hier ook blijven stijgen (al liggen ze nog een stuk lager dan in Europa), wil hij zo snel mogelijk af van deze gulzige motor en was het dus de bedoeling om deze wagen te koop aan te bieden.

Ruim op tijd, trokken we richting Ardmore en al heel snel bleek dat wij ons daar niet eenzaam zouden voelen! Een ongeziene file, kilometers ver die aan een tergend tempo in bleef bewegen (en net zo vaak stil stond...): dat is wat ons te wachten stond. Nodeloos te zeggen dat mijn gastheer op dat moment de Bentley dubbel zo erg vervloekte... met de moto, ben je er zo (een kiwi vertaling van “Met de trein, zou je er al zijn.”). Na anderhalf uur de snelheid van een slak te hebben geëvenaard, had mijn snelle jongen er genoeg van. Plan B kwam ter sprake en dat hield een meer dan behoorlijke omweg in (op zo’n moment mis je de Belgische binnenstraatjes meer dan je wil toegeven!).  De porche voor ons had net dezelfde conclusie getrokken en manuvreerde handig rond om een alternatieve weg te zoeken.  Met ons slagschip was het net iets moeilijker om, op de behoorlijke smalle weg, een ommekeer te maken.  Eens we vrijgebroken waren en rustig langs de eindeloze file terug reden, zei broerlief me: “Geef ze maar een koninklijke zwaai, dan hebben die arme drommels nog iets om hun geduld te belonen”.  Er zijn van die momenten in het leven waarop je blij bent, geboren te zijn in een modern tijdperk en zaterdagvoormiddag was er zeker één van: zonder gps waren we nu wellicht nog aan het toeren!

Mij hoor je niet klagen hoor: ik zat net zo comfortabel als in de beste zetel, kon genieten van het landschap en  van de constante plagerijen tussen de 2 broers.  Eens ter plaatse bleek al snel dat de organisatie deze stormloop niet verwacht had. Niettemin behield iedereen de glimlach op het gelaat en werden alle wagens uiteindelijk netjes doorverwezen naar een eindeloze weide.  Een lange introductie voor een heel speciaal evenement. Voor ons stonden ontelbare vliegtuigen, in alle kleuren en vormen maar met één gemeenschappelijke noemer:  Tweede Wereldoorlog.  Nu moet ik eerlijk toegeven dat vliegtuigen normaal gezien niet echt mijn ding zijn (tenminste niet om naar te kijken) maar dan nog, kon ik niet anders dan geboeid worden door de meeslepende commentaar.  Het ene na het andere toestel ging de lucht in, haalde halsbrekende toeren uit, verraste het publiek met formaties. Kortom : het is een andere wereld maar wel eentje waarvan ik blij ben dat ik even heb mogen meegenieten.

Naast vliegtuigen uit de oude doos, was er nog een heel domein met oude wagens. Je houdt het niet voor mogelijk wat hier nog rondrijdt.  En dan verwijs ik ook naar het dagelijkse verkeer. Wellicht is het feit dat er hier nooit of te nimmer zout gestrooid wordt daar niet vreemd aan. De carroserie van een wagen van 20 jaar ziet er hier beter uit dan sommige van 5 jaar in België.

Zaterdag was ook mijn eerste proever van een echte lentedag: een heerlijke zon, windstil.. ja wat wil een mens nog meer? Steve bleef erop hameren dat het belangrijk is om zonnecrème te gebruiken (die we natuurlijk niet bij hadden!). Iets waar ik absoluut de noodzaak niet kon van inzien. Of beter gezegd: TOEN niet kon inzien.

De weerman had ons zon beloofd: wel, die hebben we ook gekregen.  Gisteren een tandje bij... heerlijk wandelweer.  Ik ben er dus nog maar eens op uitgetrokken: wandelschoenen aan getrokken en op stap. Daar waar ik het vroeger vooral op fietsen hield, geniet ik er nu intens van om te wandelen.  Ik kom altijd wel ergens iemand tegen om een praatje mee te maken:  kiwis moeten zowat het meest toegankelijke volk op deze aardbol zijn... dan hoef ik er niet bij te voegen, dat dit mijn intigratie hier een stuk makkelijker maakt.

Dat ik nog geen kiwi ben, kan iedereen vandaag van mijlenver zien. Mijn altijd witte huid heeft een felrode kleur die gemakkelijk een kreeft zou doen blozen. Mijn hals is behoorlijk ernstig verbrand, gelukkig had ik mijn lichte trui nog een tijdlang aangehouden, zodat de schade op mjn armen heel goed meevalt. De locale supermarkt heeft er meteen een trouwe klant in de afdeling zonnecrème bij.  Er staan me nog heel wat zonnige dagen te wachten maar dan wel zonder de ambitie om het kleur van overrijpe tomaten te evenaren!

Vandaag vroeg mijn “baas” in het reisbureau me  nog: Hoe komt het dat er zo weinig Belgen ons land bezoeken. Zou ik hem antwoorden dat ze allemaal bang zijn van de zon???

Warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,

Op mijn gezegende leeftijd, wordt een mens geacht om die al een tijdlang geleden verloren te zijn. Anderzijds is er het gezegde: nooit te oud om te leren. Een spreuk, die ik zeker in het hart draag.

Waar slaan die wilde haren dan op, hoor ik jullie denken? Zondag zou per definitie een rustdag moeten zijn, al heb ik al eerder geschreven dat dit gegeven in Nieuw-Zeeland niet in ere gehouden wordt. Integendeel zelfs: het lijkt wel of er op die dag nog een tandje bijgestoken wordt. Feit is dat ik als rechtgeaarde toerist niet hoef mee te hollen met de massa  (kan ook vrij vertaald: aanzien worden  als een excuus om de luierik uit te hangen...). Ik heb me dus op mijn dooie gemak in de zetel geïnstalleerd met een goed boek. Waar is de tijd geleden, dat ik dit kon doen zonder me schuldig te voelen???

Mijn gastheer dacht er net eender over want ook hij verdiepte zich in alle stilte in een boek. Het is voor mij even wennen geweest om een apartement te delen met iemand, die niet erg spraakzaam is. Nochthans heeft hij een heel boeiend leven geleid: niet iedereen kan zeggen dat hij jarenlang als duiker rond olieplatformen heeft gewerkt. Met een diploma van “Marine biology” (hoe vertaal je zoiets??  Zee bioloog???) was het zijn taak om de invloed van de zee op de structuur van de platforms te bestuderen en advies te geven om steeds betere (lees: meer resistente) bouwwerken te ontwikkelen. Een duikersziekte heeft uiteindelijk een einde gemaakt aan die carrière. Hij kan echter niet verhullen dat hij de vele buitenlandse reizen nog steeds mist. Momenteel heeft hij een kantoorbaan... veel groter kan het verschil dus niet zijn.

Vraagt mijn gastheer op een bepaald moment:”Heb je de Mission Bay in Auckland al gezien?”. Dan moet je wel weten dat er hier ontelbaar veel baaien zijn en dat ik  de namen  van de enkele plaatsen, die ik al heb aangedaan , echt niet meer kan herinneren. Of ik die baai nu wel of niet gezien had: that’s the question... Dus stelde hij voor om er naartoe te gaan. Met de raad om een paar extra truien aan te trekken. We staan aan het prille begin van de lente, en zelfs al zijn de temperaturen nu niet bepaald als hoog te omschrijven: zo erg is het nu ook weer niet dat er 2 truien vandoen zijn... Dus zeg ik vol vertrouwen dat ik met mijn gewone trui dat beetje wind wel zal kunnen weerstaan. Goede redenering, ware het niet dat de geplande rit er eentje met de moto was. Zie, dat is weer eens wat anders voor me. Blijkt dat Steve over een zware cruiser beschikt (ik ken daar dus nikske van maar zag wel dat het geen mobiletje was). Geloof het of niet maar de band op het achterwiel is verdorie breder dan de gemiddelde autoband. Helm op het hoofd, handschoenen aan en hup met het been, over de zitting en weg waren we. Mijn allereerste ervaring als bijzitter op een moto. De enige instructie die ik gekregen had, was om mee te bewegen met de chauffeur omdat het nemen van een bocht bepaald lastig (en zelfs gevaarlijk) wordt, wanneer de passagier in een andere balans gaat hangen. Nu moet je echt geen universitaire studies gedaan hebben om die theorie in praktijk om te zetten. Alleen was het wel zo, dat ik er bij de eerste bocht  heilig van overtuigd was dat dat ding nooit meer recht zou komen! Maar eens je de ”schwung” te pakken hebt, is het echt wel een aanrader. Als kers op de taart gingen we over de Harbour Bridge en naar de top van Mount Wellington. Het zicht over de duizenden lichtjes van het uitgestrekte Auckland op die stille avond, zal ik me nog heel lang herinneren, tezamen met het besef dat ik een echte bofkont ben om dit te mogen meemaken. Was de heenrit plezant, dan heb Ik dubbel genoten van de terugreis: het gevoel van snelheid ( eens dat de chauffeur wist dat ik geen beunhaas was,  “gingen we een gat” zoals ze dat in het sappig Westvlaams plegen te zeggen) geeft een kick, die alleen door een opstijgend vliegtuig geëvenaard wordt.. Nu pas begrijp ik waarom fervente motorrijders zo gek zijn op hun hobby: het gevoel van vrijheid is moeilijk met woorden te omschrijven. Mijn wilde haren lagen zelfs in een krul toen ik de helm afzette!

Mijn zoektocht naar werk heeft nog niets concreets op geleverd maar gezien de rustige natuur van dit land, verwondert dat me niet eens.  Het leven gaat hier nu eenmaal twee versnellingen trager dan in ons gekgedraaide België,  dan lijkt het me ook logisch dat het wat meer tijd neemt om iets geschikts te vinden. Dat wil niet zeggen dat ik iedere dag een zondag routine aanhou hoor. Ik heb me de laatste paar dagen als vrijwilliger in een reisbureau kunnen nuttig maken. Mijn taak was om alle brochures te sorteren naar geldigheidsduur en oorsprong. Een betere les aardrijkskunde kan je je niet voorstellen.  Wees er maar zeker van dat ik zowat ieder piepklein eiland nu kan duiden op de kaart (is misschien wat overmoedig maar zo voelt het toch). Ik heb nog een aantal dagen voor de boeg  en dat bevalt me opperbest. Tussendoor receptioniste voor de telefoon spelen... dan ben ik helemaal in mijn element.  Baat het niet, het schaadt ook niet en ondertussen kan ik achter de schermen van de reiswereld kijken.... komt mijn beginspreuk goed uit; nooit te oud om te leren!

En met die wijsheid als een koe, rond ik af want de Tim Tams roepen me in koor!

Warme groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Alleen zij, die al voet aan de grond gezet hebben in het zuidelijk halfrond, zullen weten waarvoor Tim Tam staat (of heb ik het verkeerd voor en zijn die ook te koop in Groot-Brittannië?). Voor alle mensen, die niet in de categorie vallen : Tim Tams zijn de heerlijkste chocoladekoekjes, die er ooit ergens werden geproduceerd. Ik ben jarenlang een Delacre adept geweest maar kan niet anders dan erkennen dat Tim Tam heel wat hoger scoort wanneer het erop aankomt om mijn smaakpapillen te verwennen! En de reden voor die "wilde" braspartij??? Ik word er 54 vandaag...Ok, ik zal dan wel niet omringd worden door familie en vrienden maar weet op zijn minst dat sommige van hen wel even aan me denken. Onder het motto "je kunt niet alles wensen in het leven" ben ik toch van plan om dit een memorabele verjaardag te maken ... een mijlpaal, die me van de ene fase naar de ander loodst. 

Gisteren heb ik nog maar eens mijn wandelschoenen aangetrokken. Ik ben er nog niet achter of er een alternatief spreekwoord is voor "maartse buien, aprilse grillen", zoniet moet daar dringend werk van gemaakt worden! Het mag zelfs een iets sterkere variant worden, want zowel de regenbuien als de zonnige tussendoortjes lijken meer intens te zijn. Feit is dat de zon de bloemenpracht prachtig onderstreept: dit is pas het prille begin van de lente... dat beloofd voor de komende maanden! 

Daar waar ik durf te stellen dat de kiwis niet met een baksteen in hun maag geboren zijn (of een houten plank, gezien het merendeel van de woningen in hout is opgetrokken), mag je wel stellen dat er heel wat tijd in de tuin wordt geïnvesteerd. Ieder hoekje wordt gevuld met bloemen en struiken: best wel grappig om, wat bij ons als kamerplant verkocht wordt, hier zomaar in "over-sized version" in de tuin te zien.  

Ik heb al eerder aangehaald dat de bomen er hier anders uitzien met hun breed vertakte stammen. Gisteren ben ik op verkenning geweest in een deel van de stad, waar ik nog geen voet gezet had (iets wat ik nog maanden kan doen want Auckland is echt wel heel uitgestrekt). Mijn kleine ontdekkingstocht leidde me door een park met deze prachtige bomenrij. Onderweg heb ik nog een praatje gemaakt met een Roemeen, die hier 5 jaar geleden is aangespoeld. Omdat hij gespecialiseerd is in IT, kon hij hier heel makkelijk een werk visum versieren. Het feit dat hij geen woord Engels sprak, speelde niet eens een rol. Na 5 jaar weet hij zich wel uit te drukken in de taal  maar... o wee, wat een accent! Aan terugkeren naar Roemenië denkt hij al lang niet meer: daarvoor is het leven hier te mooi.. 

De dag werd afgesloten met een wandeling met de hond van de vriendin van mijn gastheer. Toen ik haar hoorde zeggen dat ze een pitbul terrier had, was ik absoluut niet gehaast om dat "lieve" dier te ontmoeten. Je kan nu eenmaal niet ontkennen dat dit ras niet bepaald het imago van mensenvriend uitstraalt. Een standpunt, dat ik nu gerust wil bijsturen want deze 8 maanden oude puppy is echt wel een lieve, aanhankelijke viervoeter 

Mijn tocht doorheen de wereld heeft me trouwens ook geleerd, hoeveel een huisdier voor mensen kan betekenen. Ik heb ze ik alle geuren en kleuren mogen ontmoeten: van keffende keeshond tot grommende boxer. Een ding is echter overal duidelijk: een hond is de trouwste vriend van de mens. Hmmm, misschien wordt het tijd dat ik er me ook eentje aanschaf ... 

De stad speelt trouwens mooi in op het grote aantal viervoeters. Op nauwelijks een kilometer hier vandaan is een park aangelegd waar honden vrij mogen rondhossen. Je hebt er geen idee van wat voor een verscheidenheid aan beestjes (en baasjes !) er hier rondloopt. En voor de zoveelste keer, werd ik misleid door afstand: ik besloot de buitentoer van het park te wandelen... en dan ben je zoet voor meer dan anderhalf uur. In feite vangt deze groene long verschillende vliegen in één klap: het is niet alleen een ontmoetingsplaats voor baasjes en bijhorende viervoeters, maar dient tevens als broedplaats voor heel wat watervogels. Op het eerste gezicht een vreemde combinatie al het lijkt te werken.  Wellicht is dat te danken aan de uitgestrektheid van dit park: er is meer dan voldoende ruimte om de honden te laten rennen (zelfs een zwemvijver voor de waterratten: iets waar een paar labradors gretig gebruik van maakten!), zonder dat ze in de nabijheid van de vogels dienen te komen. De bedenker van deze formule was duidelijk een groene jongen! 

En dat is het voor nu. Wil ik mezelf verwennen vanavond, dan moet ik nu echt wel gaan winkelen: een goed glas wijn en koekjes à volonté... een aanslag op de lijn. Voor één keer kan me dat geen moer schelen!  

warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,
Niet dat ik jullie op het verkeerde been wil zetten: laat het duidelijk zijn dat ik geen ambities heb om een carrière als non aan te vangen.

Omdat, tegen alle verwachting in, de dag met een stralende zon begon, heb ik mijn wandelschoenen aangetrokken en ben ik op een langere verkenningstocht getrokken. En lang mag je best letterlijk nemen want ik heb een dikke 15 km afgehaspeld. Verleden jaar wandelde ik nog in het rustige landschap van de Westhoek, nu doe ik dat in de (iets minder rustige) buurt van Auckland. Gewapend met mijn fototoestel, wat ik de afgelopen dagen, keer op keer vergeten had.

De eerste halte op mijn tocht was een uitgedoofde vulkaan (en daarvan hebben ze er hier een hele hoop in de aanbieding hoor). Een klim naar boven, liet me genieten van het uitzicht over een deel van Auckland, maar vraag me niet welk deel want ik heb nog steeds geen behoorlijke kaart kunnen bemachtigen. Verwacht nu niet dat ik honderden meters naar boven gekomen ben: al heb ik er geen vermoeden van hoe hoog deze “molshoop” is, ik denk niet de de Kemmelberg ervoor moet onderdoen. Dat neemt niet weg dat het zicht van boven echt niet te versmaden is

De dag des Heren dus.... vandaar dat ik jullie een selectie kerken laat zien, want op mijn wandeling verder naar het centrum, bleek er geen gebrek te zijn aan de nodige gebedshuizen. Eigenlijk is dit een fenomeen van alle landen (met uitzondering van Groot-Brittanië), die ik heb aangedaan op deze reis. Eén iets is me ondertussen zonneklaar: iedereen lijkt wel ergens een god van doen te hebben, om zielerust te vinden. Ik mag dan wel onder de noemer katholiek vallen: eerlijk gezegd, ben ik absoluut geen kerkganger. Ik heb teveel hypocrisie gezien van mensen, die de heiligen van hun sokkel bidden! Mijn regel is dat ik niemand anders wat aandoe, wat ik zelf niet graag zou ervaren.

Anderzijds heb ik wel nog steeds oog voor het architecturale van een kerk. En op dat gebied valt hier vooral de verscheidenheid op: niet alleen zie je alle mogelijke vormen van religies: Presbyterian, Anglican, Methodist... maar gelukkig is nog niet zo gek als in de US waar er zelfs een kerk naar Star Wars werd genoemd.

Al die zieltjesjagers, brengen hun volgelingen in telkens andere stijlen van kerken onder. De foto’s tonen je maar een topje van de ijsberg hoor, de keuze is echt een stuk wijder dan dat.

In Beieren bestaat een wet, die werk op zondag verbiedt, in België draait het land op halve kracht maar hier... is het alle hens aan dek, of het nu zondag is, of niet. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik niet alleen bakkers maar ook kappers en zelfs banken en immobiliënkantoren op volle toeren zag draaien. Toen ik door het centrum van Newmarket (een hippe voorstad van Auckland ) wandelde, leek het wel een gewone werkdag te zijn. Het enige verschil was dat er geen schooluniformen te bespeuren vielen, want op weekdagen kleuren die het straatbeeld rond 8.30 uur in de morgen en vanaf 3 uur.

Langs mijn wandeltocht kwam ik voorbij een huis waar een kijkdag werd georganiseerd met oog op de komende verkoop. Het betrof een pand in erbarmelijke toest, zij het dan wel met 5 slaapkamers, 3 badkamers en nog een klein apartement. Dit nieuwsgierig aagje wou toch wel eens de prijs weten van deze woning, die een grondige renovatie hard van doen had. O, een paar miljoen... dollars wel te verstaan. In euro’s wordt dat 1.268.000 . Hmm, mij zul je hier niet direct in vastgoed zien beleggen hoor! Het is trouwens duidelijk dat de vastgoed markt meer en meer in Chinese handen komt. Daar waar de immigratie wetten behoorlijk strikt zijn, lijkt dat een stuk minder het geval te zijn wanneer je met voldoende kapitaal kan zwaaien. De macht van het geld, zeg maar... bepaalde zaken zijn nu eenmaal hetzelfde de wereld rond.

Wat is er toch met steden, die allemaal een grote toren willen? Ik was al blij toen ik zag dat wolkenkrabbers in het zuidelijk halfrond eerder uitzondering dan regel zijn maar dat neemt niet weg, dat iedere stad, die zichzelf op de kaart wil zetten, de behoefte heeft om dat via een toren te doen. In Auckland is het dus niet anders: de sky tower is met zijn 328 meter het hoogste bouwwerk op het zuidelijke halfrond. Dat record heeft deze toren, die in 1997 werd geopend dus wel op zijn naam. Wanneer ik het op schoonheid aankomt... laat me diplomatisch zijn door te stellen “les gouts et les couleurs ne se discutent pas!”

Mijn tocht heeft me naar het Auckland War Memorial Museum gebracht. Na mijn lezing hier in juli, werd ik op een drafje gegidst door de curator maar eigenlijk wou ik deze parel op eigen stoom eens gaan verkennen. Best wel vreemd om foto’s van je eigen streek aan de andere kant van de wereld te ontdekken. Al heel snel kwam de praatvaar in me naar boven: binnen de kortste keren was ik die afdeling aan het gidsen, tot vreugde van heel wat bezoekers. Al valt dit museum niet te vergelijken met het Canberra War Memorial, de ruimte waar alle namen van de gesneuvelde kiwi’s in de muren staan gegraveerd, maakt het toch wel heel speciaal. Het licht dat rijkelijk binnenvalt via een glas-in-lood dakraam, kan niet verhinderen dat er hier een heel ingetogen sfeer hangt.

Met de zon nog steeds van de partij, heb ik welgemutst de wandeling naar “huis” terug aangevat. Remuera is het Knokke-Heist van Auckland... Op mijn wandeltocht kom ik niet alleen langs peperdure juwelen- en kledingwinkels. Wat er hier vooral opvalt is het niet te schatten aantal privé klinieken, waar er je dan op zijn minst ook een Porche of een preutserige Audi op de oprit ziet staan. Een huis dat ietwat groter is dan standaard wordt steevast als dusdanig gebruikt. Indien ik ooit zou overwegen om ergens silliconen te laten plaatsen (niet aan mij besteed!), mijn tanden op het niveau van een reclamespot te krijgen, mijn huid toch maar het juiste teintje bruin te laten aanmeten, de wervels van mijn ruggegraat terug in de plooi te laten duwen (en daar geloof ik dus wel in): alles ligt binnen handbereik. Misschien toch best een kredietkaart meenemen ook???

De afgelopen week heb ik me bezig gehouden met solliciteren. Als ik dit deel van de wereld dan toch wat langer wil verkennen, kan ik net zo goed proberen aan werk te geraken. Eén iets moet gezegd worden: Nieuw-Zeelanders staan open voor iemand, die initiatief neemt. Wat belange nog niet wil zeggen dat ze me onmiddellijk zullen aannemen, dat is nog een paar ander mouwen natuurlijk.

Op één van mijn wandeltochten herkende ik heel duidelijk een Duits accent in de conversatie tussen 2 jongeren, die voor me liepen. Bleek al snel dat ze met een groepje jongelingen waren waar van er 2 uit Frankrijk, 2 uit Duitsland, 1 uit Nederland en 1 uit Denemarken kwam. Voeg daar deze Belg bij (even voelde ik me weer heel erg jong!) en je hebt de helft van West-Europa vertegenwoordigt op een plein in Auckland...

Omdat het nietsdoen niet echt aan mij besteed is ben ik ook bij de plaatselijke bibliotheek binnengelopen. Tien minuten later zag het er heel erg naar uit dat ze een lezing zullen organiseren: mijn palmares was in ieder geval voldoende om de dame aan de balie te beindrukken. Wordt vervolgd dus...

Deze week ook werd het intervieuw voor het nieuws, dat een paar weken geleden terug werd opgenomen, ook daadwerkelijk uitgezonden. Ik weet maar al te goed dat ik beter af ben zonder camera maar soit, het staat op band en valt dus niet meer te veranderen. Omdat ik buiten geinterviewd werd (en het was verdorie behoorlijk koud die morgen) speelt de wind met mijn haar op een niet bepaald flaterende wijze: de haren van verstand (dat zijn de grijze haren dus!) stelen de show op een bepaald moment. Ach ja, had ik niet geschreven dat ik me heel erg jong voelde... wat niet hetzelfde is als “jong zijn” (jammer genoeg!). Voor de nieuwsgierigen onder jullie, dit is de link

http://www.youtube.com/watch?v=ns1rH61Khkc

Als uitsmijter nog dit. Het spreekwoord “oefening baart kunst” heeft zijn wijsheid bewezen. Als gevolg van de crash van mijn notebook ben ik heel wat programma’s kwijt, waaronder ook het programma om mijn foto’s te verkleinen. Ik wil me echter niet gewonnen geven en al heeft het me meer dan 3 uur gekost: de aanhouder wint! Ik kan dus weer een blog met foto’s aanbieden...

Met de belofte om mijn volgende pagina wat sneller te schrijven, wens ik jullie heel veel leesgenot!

Warme groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,
Even stilte op mijn blog en daar zijn twee redenen voor. Om te beginnen heb ik voor de zoveelste keer op mijn tocht een technisch probleem. Voeg daarbij het feit dat ik even niet reis en dan wordt het meteen duidelijk dat er niet veel te melden valt.

Mijn lange trektocht zit er dus op, tenminste voor het gedeelte dat ik netjes op voorhand gepland heb. Op terugblik, kan ik gerust zeggen dat de afgelopen maanden de meest speciale uit mijn ganse leven zijn geweest. Ik ben uit mijn comfortzone gestapt, heb de deur dicht getrokken en ben in het onbekende gestapt. Laat het duidelijk zijn dat dit de climax was van een lang en uiterst pijnlijk proces. Geen zinnig mens laat zomaar alles achter zich van het ene moment op het andere. De buitenwereld heeft het niet eens bemerkt, zelfs de dichte omgeving zag het niet, maar op een of andere manier voelde ik me gevangen in een net, dat me alle ademruimte ontnam. Wanneer dan bleek dat geen enkel compromis bespreekbaar was, dan wist ik dat er gewoon geen andere keuze was, dan een zware beslissing te nemen. Het traditioneel milieu, waarin ik het merendeel van mijn leven gesleten heb, kon die keuze niet aanvaarden. Sterker dan dat: niemand bleek bereid te zijn om ook maar een beetje begrip te tonen. Dat is hoe lief mensen voor elkaar kunnen zijn. Wat niet past in hun denkwereld, krijgt het etiket slecht opgekleefd... Wel lieve mensen: ik kijk in de spiegel zonder me rot te voelen. Integendeel, ik ben door een donkere tunnel gewandeld ( met de hulp van de paar echte vrienden, die ik voor altijd dankbaar zal zijn) om, nu ik aan de overkant ben, als een sterkere vrouw in het leven te staan. Dat is waar het hem over ging, toen ik op 2 februari de deur achter me dichttrok...

Voila, dat is dan ook weer gezegd... en nu naar het verslag van de afgelopen dagen.

Bijna een week geleden stapte ik op het vliegtuig, het onbekende tegemoet. Ergens was dit een veel grotere stap dan toen ik België verliet. In februari wist ik waarheen ik zou trekken, op maandag was dat even anders. Natuurlijk wist ik dat het vliegtuig me naar Auckland zou brengen maar wat er op me wachtte, eens ik in de aankomsthal aankwam, was op dat moment één groot vraagteken. Dat vraagteken was een stuk kleiner, toen een grote blonde vrouw op me afstapte met de vraag of ik Charlotte was. Ingrid, een vriendin van één van mijn vroegere gasten, bood me zomaar, belangeloos, een onderkomen aan. Begint het nu te dagen dat gastvrijheid in Nieuw-Zeeland een andere dimensie heeft dan in ons materialistische België? Ik kwam in een heel warm nest terecht, hectisch maar niettemin, heel warm. Bijpraten bij een glas wijn, dat is hoe de dag tot een einde kwam.

Auckland is een grote stad, zeker voor iemand die van het platteland komt. Met meer dan anderhalf miljoen inwoners is het ook een behoorlijk drukke stad. Omdat ik ondertussen besloten had, om een langere tijd in Nieuw-Zeeland te blijven, ging ik op dinsdagmorgen op verkenning: mijn voelsprieten uitsteken als het ware. Het bleek een flinke wandeling te zijn naar het stadscentrum: deze Belg heeft het nog altijd niet helemaal begrepen dat afstanden hier altijd groter zijn dan verwacht!

De moderne wereld is deze madam echt niet altijd gunstig gezind. Op woensdag besloot mijn laptop er de brui aan te geven. Oho, dat betekent “paniek” in hoofdletters! Mijn eerste zorg was dus om een pc kliniek te vinden. Een goede wandeling (mijn conditie wordt er alleen maar beter van) bracht me voorbij een klein, onbeduidend winkeltje waar een Chinees met een zo goed als onbegrijpbaar Engels me te woord stond. Niet direct een goede start om vertrouwen te wekken in zijn kunnen, maar wanneer de nood hoog genoeg is, wordt iedere oplossing met open handen aanvaard. Omdat ik mijn notebook echt wel nodig heb, besloot ik om het erop te wagen. Een glimlach van het ene oor tot het andere was het resultaat: mijn Chinees was duidelijk blij met de opdracht.

Wat doet een mens in een vreemde stad? In eerste instantie proberen om een gevoel van oriëntatie te ontwikkelen: mijn ingebouwde Tom-Tom afstellen, om te beginnen. Ik heb er ettelijke km over gedaan om het centrum van Auckland te bereiken. Het is wellicht de eerste maal in mijn leven dat ik het nut van het grid systeem erken: met een kaart kan zelfs het kleinste kind zijn weg vinden hier.

Was mijn Chinees moeilijk te verstaan; zijn dienstverlening mag er zijn. Dezelfde avond nog kreeg ik een telefoontje (in een haast onverstaanbare brabbeltaal) om me te laten weten dat mijn “machientje” hersteld was. Ik heb de lieve man met een glimlach van oor tot oor bedankt! Kwestie van op gelijke voet te staan!

Geen problemen om te internetten op woensdag maar... geen mogelijkheid om in te loggen op mijn account op donderdag! Op naar mijn vertrouwde Chinees dus, die me (in een nog altijd niet te begrijpen) woordenvloed uitlegde dat dit te maken had met het verschil tussen azerty en querty. Wel, dat hoefde ik helemaal niet te weten : ik wou alleen maar dat dit werkte! Is zijn Engels niet goed, dat kan niet gezegd worden van zijn pc kennis. Binnen de kortste keren had hij het euvel (gratis) verholpen. Mijn life line met de buitenwereld was weer hersteld! Driemaal hoera!

Op vrijdag diende ik opnieuw te verkassen. Omdat ik perse in het centrum wil verblijven (waar ik hoop om een job in de hospitality op te pikken) ben ik op zoektocht naar geschikte accommodatie gegaan. Olala, wat men hier als een backpackers verblijf omschrijft is erg goedkoop maar... (en daar wringt het schoentje): zelfs indien men mij zou betalen om daar te verblijven, dan zou ik het nog weigeren. Dat zegt genoeg zeker? Voor de zoveelste keer val ik terug op plan B. In dit geval was het een uitnodiging van een van mijn vroegere gasten om in zijn apartement te verblijven. Wel, ik heb het me nog niet beklaagd: mijn huidige verblijfplaats is een pareltje. Mijn gastheer werkt meer dan 80 uur per week en heeft er geen bezwaar tegen dat ik zijn gastenkamer bezet. Het zoveelste bewijs dat gastvrijheid hier echt wel gemeend is.

Mijn leven heeft dus een heel andere wending genomen... Ik heb me alvast aangemeld om vrijwilligerswerk te doen. Het leven draait niet enkel en alleen om geld: dat is iets wat ik de afgelopen maanden geleerd heb. De oprechte dankbaarheid, de gemeende gastvrijheid, de hartelijke openheid die ik onderweg heb mogen ervaren, heeft me de ogen geopend.

Mensen komen in je leven met een reden... dat is een statement waar ik meer en meer geloof aan hecht. Ik heb mijn rol gespeeld in het leven van mijn gezin. Indien er ooit een dag komt waarop zij kunnen aanvaarden, dat ik niemand veroordeel maar ook hoop om niet veroordeeld te worden, dan kleurt de toekomst pas helemaal weer zonnig...

Van de zon gesproken: de lente is hier pas gestart en dat betekent dat ik voor het eerst sedert lang de warme gloed van de zon mag ervaren...

Warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,

Terug naar de (thuis)basis na een uitstapje in de wereld… Niet verkeerd te begrijpen als zou ik mijn terugkeer naar Europa plannen. Neen hoor, ik bedoel dat ik teruggekeerd ben naar Jo en Murray’s huis na een uitstapje naar Mount Somers.

Maandag heb ik in een aparte wereld doorgebracht : de bijenkorf waar Jo dagelijks werkt. Zij is net gepromoveerd tot hoofd van de nieuwsdienst van het plaatselijke tv station, heeft een eigen show en is daarna nog eindredactrice van een krant. Ik hoef er dus niet aan toe te voegen dat ik bij een dame met heel wat energie verblijf. We hebben zeker een en ander gemeen, zij het dan dat Jo nog een trapje hoger staat wanneer het erop aankomt om haar doel te behalen. Zonder twijfel ben ik beter georganiseerd dan mijn gastvrouw, maar daartegenover staat dat zij verdorie creatief is in het bedenken van een noodplan.

Op maandag worden er drie ochtendshows op rij opgenomen. Eentje gaat een uur later live, de andere zijn voor de volgende dagen. Veel tijd om zenuwen op te bouwen was er niet, gezien ik de eerste gaste in de eerste show was. De presentatrice, een vriendelijke blonde schone, kent het klappen van de zweep. Van het ogenblik dat er wordt afgeteld, staat zij op scherp en haspelt heel professioneel de inleiding af. Daarna komt de eerste vraag op me en pas heb ik twee woorden gezegd of ik zie het schilderij achter mijn gastvrouw naar beneden donderen. Meteen krijg ik de slappe lach terwijl er eigenlijk verondersteld werd van gewoon door te gaan! Oeps… take 2 dan maar.. De hele reutemeteut wordt herhaald, ik krijg de eerste vraag en val over mijn woorden omdat ik nog altijd het lachen moet onderdrukken. Een carrière bij de tv is dus niet aan mij besteed! Take 2 gaat naar de bloopers denk ik en vol energie vatten we de derde poging aan, die gelukkig wel vlot verloopt afgezien van het feit dat de presentatrice geen enkele van de uitgeschreven vragen stelt doch volledig improviseert… Het resultaat is niet direct het beste interview op deze planeet, doch voor mij – als groentje in dit terrein- lijkt het ruim voldoende. Ik heb het overleefd en dat is meer dan ik verwacht had. Aan jullie om het resultaat te beoordelen http://vimeopro.com/canterburytv/canterbury-life#video/4789324

Daarna werd er nog een stukje opgenomen voor het nieuws en om het helemaal compleet te maken,werd ik door een kranten journalist met een aantal vragen bestookt.

Kort na de middag word ik opgehaald door de burgemeester van Waimakariri. Hij neemt me naar het stadhuis om daar een lezing (ho maar, dat stond niet op mijn programma!) voor de raadsleden te geven. Een beperkte groep, die me met vragen bestookt. Er wordt heel wat over landbouw gepraat…haast meer dan over Wereld Oorlog I.. Normaal gezien zou ik tegen 3.30 uur terug bij Jo zijn maar dat is een half uurtje later geworden. Tijd voor een tas koffie en op naar de volgende halte op mijn reis. Dat wordt een piepklein dorp op bijna 2 uur rijden!  Zet dat maar eens om naar Belgische normen… Jo neemt onderneemt een rit van een uur waarna ik netjes van auto verander en met Philip nog een uur onderweg ben. De weergoden zijn me nog altijd niet gunstig gezind: het wordt een rit in de gietende regen met nog een ferme dosis mist er bovenop. Plezant is anders. Philip, mijn nieuwe gastheer, blijkt een Brit te zijn die nog niet zo heel erg lang in NZ woont en werkt. Hij is 2 jaar geleden getrouwd maar zijn vrouw is nog steeds in Groot-Brittanië al hoopt hij dat ze eerlang zal kunnen overkomen. Als leraar van opleiding heeft hij de kans gegrepen om hier aan werk te geraken. Al wordt er een huis aangeboden met de job, Philip verkiest om niet in het centrum te wonen en dus huurt hij een woning op een hoeve. Heel basic en heel erg afgelegen, ver van de beschaafde wereld. Geen internet hier, zelfs geen ontvangst voor de gsm! Mijn gastheer is gebeten door de geschiedenis microbe: zijn lange eenzame avonden vult hij met studiewerk want hij volgt momenteel een cursus geschiedenis aan de universiteit van Massey. De volgende morgen kom ik in de locale school terecht waar er 80 kinderen school lopen. Het blijkt dat de busrit van de  Mount Somers school,de op één na langste busrit van het hele land is. De meest afgelegen leerling wordt op 55 km afstand opgepikt en dan moet je weten dat die jongen er al 20 km heeft opzitten met de wagen! Iedere dag 150 km overbruggen om naar school te gaan, het kan geen pretje zijn.

Mijn taak is om ’s morgens een uur lang te vertellen in de klas van de 11 jarigen en na de middag krijg ik de 9 en 10 jarigen voor me. Het vertellen is geen enkel probleem, o nee. Het verhaal binnen een uur houden: DAT is pas een probleem. Hoewel, meester Philip had me gezegd dat ik meer tijd mocht vullen indien de kinderen het boeiend vonden. Ik heb die voorwaarde met glans vervuld want mijn WO I initiatie is er eentje van een halve dag geworden. Daar waar ik al eens met 11 jarigen gewerkt had, was het een vuurdoop om een klas met jongere kinderen te boeien. Het is echter geen “mission impossible” geworden, want ook daar heb ik de aandacht kunnen behouden tot het einde van de dag.

Laat het duidelijk zijn dat ik die kinderen geen uren zoet heb gehouden met oorlogsverhalen. Mijn landbouwachtergrond komt me hier goed van pas want in een klas van meer dan 20 kinderen, zijn er 2 die niet van boerenafkomst zijn! Er wordt dus heel wat afgekletst aangaande het verschil in landbouw tussen onze beide landen. Ik zal het trouwens nooit meer vergeten dat NZ heel wat runderen heeft (het aantal schapen is van 60 miljoen teruggevallen op 32 miljoen in een tijdspanne van een paar jaar, en dat ten voordele van de runderen). Deze morgen werd ik immers voor dag en dauw gewekt door een kudde kalveren, die luidkeels liet weten dat ze pas recent van de koeien gescheiden werden.

Met stembanden, die me laten weten dat zoveel uren praten aan een stuk, niet ideaal is, vang ik de terugreis aan om meer dan 2.30 uur later bij Jo thuis te arriveren. Een avond om bij te kletsen bij een goed glas wijn.

Vandaag had ik mijn andere hoed op: die van huisvrouw. Terwijl Jo vroeg naar het werk vertrekt, neem ik Connor mee voor een lange wandeling op het verlaten strand. Ik ben van nu af aan Connor’s beste vriend want ik ben er zowaar in geslaagd om hem zijn overschot aan energie te laten uitrennen! Daarna ben ik ramen gaan lappen: kwestie van niet helemaal op non actief te staan. Vervolgens de was en de strijk onderhanden genomen ,wat mail tussendoor en nog een wandeling met Connor… die hond denkt dat alle kerstmissen in één keer gekomen zijn!

Het moment van afscheid komt er weeral aan. Morgen vertrek ik naar Greta Valley, een dorp op een uur rijden ten Noorden van Christchurch. Op weg naar een nieuw avontuur…

Maar eerst komt het zandmannetje nog even bij me langs

Warme groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,
Heerlijk ontspannen in bed, na een dag, waarop ik een toch wel heel speciale ervaring heb meegemaakt: zo val ik met de deur in huis.

Gisteren is een stille dag geworden: ik ben nog maar eens van adres verhuisd en verblijf nu bij een dame, die een energie niveau heeft, dat ik zelfs in mijn beste dagen niet kan halen. En dat wil wat zeggen! Dat gezegd zijnde, heeft Jo de laatste weken meer op haar brood gekregen dan ze kan slikken: een enorme werkdruk in combinatie met de zorg voor haar heel erg zieke vader, heeft haar weliswaar niet onderuit gehaald, maar heeft zeker heel veel van haar gevraagd. Vandaar wellicht dat er wel eens iets in het het honderd loopt. Maar Jo zou Jo niet zijn indien ze er niet zou in slagen om à la minute een plan B te bedenken.

Gisteren zijn we gaan wandelen op het strand, hier amper een paar honderd meter vandaan. Het is een strand, waarvan we in West-Vlaanderen enkel kunnen dromen:  heel fijn zand en een strook waar je duizenden toeristen op kwijt  zou kunnen. Alleen is dat hier even anders: afgezien van één enkele andere wandelaar valt er geen kat te bespeuren. De hond laat het alvast niet aan zijn hart komen: het asiel, waar Jo deze viervoeter gehaald heeft, vertelde haar dat Connor border collie ras in zijn bloed heeft. Wat mij betreft zit er 50% windhond in: dat beest staat op veren en schiet letterlijk als een pijl uit een boog wanneer Jo zijn bal voor de zoveelste keer krachtig weggooit. Er bestaat geen mogelijkheid om dit duracell konijn te doen opgeven, wanneer het op lopen aankomt: na een uur ziet hij er nog even fris uit als bij de start, iets wat van ons niet kan gezegd worden. Omdat ik me niet aan zoveel natuurschoon verwacht had, had ik mijn camera niet bij me. Geen nood, ik blijf hier nog een poos en zal jullie zeker kunnen bekoren met een zicht op dit prachtig strand.

De namiddag hebben we al kletsend doorgebracht totdat het tijd was om naar een verjaardagsfuif te trekken. De Belgische consul in Christchurch werd er 50 en had ons uitgenodigd om met vrienden en kennissen een glas te heffen ter gelegenheid van die mijlpaal in haar leven. Het huis, waar alle actie plaatsvond, ligt helemaal aan de andere kant van de stad: het wordt dus weer maar eens een flinke rit om er te geraken.

Ook Lieve en Gavins huis heeft te lijden gehad onder de aardbevingen: de grote ramen, die een ongelofelijk uitzicht over de baai bieden, spatten gewoon uiteen, alsof er binnen in het huis een ontploffing had plaatsgevonden. Iemand die het niet met eigen ogen gezien heeft, kan gewoon niet begrijpen, hoeveel verwoestende kracht de beide aardbevingen hier hadden. Ik hoop dat mijn beschermengel van dienst is want een paar dagen voor ik hier geland ben, is er een lichte schok geweest, die voldoende was om alle kaders aan de muur uit balans te brengen. Feit is dat de aardbevingen hier nog dagelijks nieuws zijn. Vooral bij de oudere bevolking zit de schrik er nog goed in. Heel wat mensen missen het beeld van de vertrouwde stad waarin ze zijn opgegroeid en zelfs al ben ik ervan overtuigd dat deze stad uit zijn asse zal verrijzen, voor velen van hen is het een magere troost. Het zal op zijn minst 20 jaar duren vooraleer alles weer opgebouwd zal zijn...

Een gelegenheid als gisteren biedt de ideale mogelijkheid om andere Belgen te ontmoeten. Niet dat ik nu zo'n enorme behoefte heb om landgenoten te zien (indien dat het geval zou zijn, had ik maar in België moeten blijven) maar ik wil vooral horen wat er hen naar hier gebracht heeft. De antwoorden kunnen in twee kampen worden opgedeeld: sommigen zijn de liefde van hun leven gevolgd terwijl anderen hun buik vol hadden van het vaderland en op trektocht zijn gegaan om iets beters te vinden.  Behalve een Nederlands koppel, dat hier ondertussen al meer dan 30 jaar woont, was er niemand die ooit nog van plan was om naar Europa terug te keren. Het Nederlands koppel is wel hun terugkeer aan het plannen omdat hun huis hier grote schade geleden heeft en ze hier toch "fin de carrière" zijn. Al met al, is de avond een meer dan leerrijke ervaring geweest voor mij.

Voor vandaag had Jo een last minute plan:  geen lunch met Jan, Piet en Klaas maar een dagje naar de Hanmer Springs. Dit blijkt een warmwaterbron te zijn, waar een heus spa complex is gebouwd. Het Baden-Baden van Nieuw-Zeeland, zeg maar. Met buitentemperaturen van ongeveer 10 °C was ik beslist niet overtuigd, dat het aangenaam zou zijn om in mijn badpak rond te lopen! Kiwis zijn heel wat meer koude gewoon dan de doorsnee Europeaan, die in veel warmere huizen leeft. Ik zag mezelf dus al bijna in een ijspegel veranderen nog voor ik het warme water kon bereiken. Jo en Raylee hadden best plezier met deze rillende Belg... hoewel, dat heeft niet lang geduurd want eens in het warme water, was het gewoon zalig genieten. Het centrum heeft verschillende baden uitgebouwd, die elk een andere temperatuur hadden. Het warmste was 38°C en bleek een zwavel bron te zijn. Waw, voor de reuk moet je het niet doen maar het gevoel om in zo'n warm water te zitten is echt wel heel speciaal. Zeker als je weet dat het zicht over de Alpen (hebben ze hier dus ook), waarvan de toppen nog met sneeuw bedekt zijn, uitkijkt! Daar zit je dan, heerlijk te relaxen met een zicht dat net een foto op een kalender kan zijn.

Het zit in me om contact te leggen met mensen. In het zwavelbad zat er een jong koppel naast me en toen ik de man hoorde praten, was ik er zo goed als zeker van dat hij een Europeaan was. Met gitzwart haar en dito ogen, vermoedde ik dat hij van Spaanse origine was... Helemaal mis: hij bleek een Belg uit Zonhoven te zijn, die zijn hart hier verloren had en die hier nu reeds verschillende maanden aangespoeld was. Dit is zowaar de eerste Belg, die ik zomaar per toeval tegen het lijf loop!

Mijn knalrode badpak staat me goed maar toch kwam Jo me redden uit dit bad met de woorden dat het niet meer te zien was waar het badpak eindigde en mijn huid begon. Ze vreesde zowaar dat ik oververhit was geraakt! Nee, met de warmte heb ik geen probleem laat dat vooral duidelijk zijn

Morgen heb ik weer wat anders voor: een studio interview met de locale TV en nog een interview met een andere krant. Ik zal zowaar een hele persmap kunnen voorleggen! Het is nog altijd zo dat ik niet gek op camera's ben maar dat veegt Jo gewoon van tafel. Ik hoop alvast dat ze het bij het rechte eind zal hebben wanneer ze beweert dat de leading lady van de show me snel op mijn gemak zal stellen.

Daarna staat een persoonlijke gidsbeurt door de burgemeester op het programma waarna ik 's avonds verder trek, richting Mount Somers. Reizen, ik weet niet of dat in iemands bloed kan zitten... ik weet echter dat ik alle symptonen vertoon van een iemand, die het met hart en nieren doet: wat mij betreft mag het nog maanden duren!

groetjes
charlotte

Hallo iedereen,

Frustratie alom want ik zit nog maar eens gevangen in een situatie zonder WIFI wat inhoudt dat ik mijn blogs niet kan bijwerken. Dat was het geval op zondagavond, maar inmiddels zijn we weer al een paar dagen verder.

Een van de meest geliefde gespreksonderwerpen wereldwijd is het weer. Wel, dat weer hier heeft me voldoende inspiratie gegeven om een roman te schrijven. De titel zou dan iets in de aard van “ het verdronken land van Canterbury” kunnen zijn. Als Belgische ben ik best wel wat gewoon wanneer het op regen aankomt maar daar wil ik onmiddellijk aan toevoegen, dat wat hier de laatste dagen naar beneden gekomen is, eigenlijk niet meer onder de noemer “regen” past. Sinds zondagmorgen staan de hemelsluizen wijd open: het water komt met bakken uit de lucht vallen.

Net als Vlaanderen zit er hier een kleilaag onder de bovenlaag maar het grote verschil blijkt te zijn dat er helemaal geen drainage systeem bestaat. Niet dat de drainage het probleem op korte termijn zou oplossen: zelfs met een goed werkende afwatering zou het een kwestie van dagen zijn, om de velden terug droog te krijgen.

Mijn gastheer, Kevin, is de eerste schepen voor een gebied dat Waimakariri heet. Ook hier zijn de dorpen gefusioneerd, een aantal jaren terug. Dat houdt in dat het gemeentebestuur nu verantwoordelijk is voor zo’n goede 47000 mensen, die in een gebied wonen van zo’n 2.200 vierkante km. Wanneer je dat vergelijkt met West-Vlaanderen (met zijn 1.164.000 inwoners op 3140 vierkante km) dan weet je onmiddellijk wat een groot maar dunbevolkte gebied dit is.

Eerste schepen zijn in zo’n rotweer is zeker geen benijdenswaardige positie: de ganse dag lang staat zijn telefoon roodgloeiend met oproepen van mensen, die met wateroverlast te kampen hebben.

Omdat wandelen pure waanzin zou zijn in deze niet aflatende stortbui, neemt Kevin me mee op een rondrit door het gebied. Riviertjes, die normaal gezien onschuldig door het landschap kronkelen, zijn op slag veranderd in snelstromende waterlopen, die overal buiten hun oevers treden. Runderen en schapen staan verdwaasd te kijken naar zoveel nattigheid om hen heen: die viervoeters gaan een lange, maar vooral natte nacht tegemoet.

Iets was heel typisch is voor dit gebied zijn de metershoge hagen van sparrenbomen. Je ziet ze overal in het landschap opduiken, in eerste instantie als windbreker maar daarnaast bieden ze ook beschutting voor het vee wanneer de wind in combinatie met regen komt. Geen hagen kunnen die taak naar behoren vervullen in de huidige weersomstandigheden… dit wordt een situatie van hopen dat het weer snel ten goede keert.

Melk en andere landbouwproducten vertegenwoordigen het leeuwenaandeel van NZ’s export: geen wonder dat er verder geïnvesteerd wordt in deze branche.  Al kan ik niet nalaten om te schrijven, dat dit soms tot rare situaties leidt. Wat te denken van een koeientunnel onder de hoofdbaan?  Omdat de kudde van een plaatselijke boer steeds maar groter werd en een deel van zijn weides aan de overkant van een drukke weg liggen, werd uiteindelijk besloten om een tunnel onder de straat te bouwen: geen zaak om de koeien meer veiligheid te geven natuurlijk. Het geduld van de automobilisten kon de groeiende stroom koeien niet meer aan, vandaar de grote middelen.

En grote middelen, heb ik ook op een ander vlak gezien. De beregeningsinstallaties hier, zijn er van een formaat om U tegen te zeggen. Wat te denken van een beregeningsmachine die 2 km overbrugt? De wielen worden individueel door een computer gestuurd want deze reuze installatie draait in een halve cirkel rond.  Het neusje van de zalm is een recent geïnstalleerde superberegening, die over het huis (dat midden het perceel weiland ligt) heen rijdt. Geen vuil dak zal die boerderij ooit ontsieren… De was zal noodgedwongen in de droogkast moeten, is wat door mijn geest gaat.

Een ander land, dus andere wetten. Op onze weg komen we voorbij een boerderij die in bouwloten werd opgedeeld: 25 loten van 5 ha worden beschikbaar gesteld voor hobbyboeren. Geen haan die ernaar kraait dat weiland in bouwland veranderd wordt. Dat is bij de tegenvoeters wel even anders.

Na mijn 2 nachten bij Kevin en Maree (die vol verwachting uitkijken naar hun grote reis doorheen Europa vanaf vrijdag)  kom ik even bij Murray terecht, die me later op de dag naar zijn zus brengt. In het gezelschap van een professor sociologie zit ik gebeiteld voor een avondlang van interessante discussies over de maatschappij, verschillende culturen en… het leven tout court.

Raylee is een geboren en getogen inwoner van de verwoeste stad, die Christchuch nog steeds is. Ze neemt me mee op een wandeltocht doorheen het vroegere stadscentrum : het wordt een relaas van wat er allemaal reeds verdwenen is en wat er nog allemaal gesloopt dient te worden. Even wordt het haar allemaal teveel wanneer ze met tranen in de ogen verteld over de vloedgolf van hulp, die in Christchurch op gang is gekomen, in de weken na de verwoestende aardbevingen. De eerste zware schokken in september 2010 hadden heel wat schade aangericht maar geen slachtoffers geëist. Raylee vertelde me dat dit de inwoners het gevoel van valse veiligheid gegeven had: toen de aarde een 2 keer hevig beefde (februari 2011) zijn er 185 mensen gestorven, het merendeel in 2 torengebouwen, die als kaartenhuisjes in elkaar gestort zijn.

Kranen werken dag en nacht, zeven dagen op zeven. Ganse wijken zijn nog afgesloten voor de stadsbewoners: een toegangsverbod dat door het leger in voege gehouden wordt.

Het is een triest verhaal : een verhaal van een ganse stad die van de kaart verdwijnt en heel veel dierbare herinneringen met zich meeneemt. Gelukkig hebben mensen een veerkracht, die niet te onderschatten valt. In het centrum van de vroegere stad werd een container shoppingcentrum opgebouwd: kleurige zeecontainers, staan op elkaar en werden heel artistiek omgebouwd tot winkels en koffieshops. Triest te horen dat er een Brit klacht heeft ingediend omdat hij vond dat zijn idee gestolen werd: hij had in Groot-Brittanië immers een winkel in zo’n kontainer ingericht en vond dat hij dus het alleenrecht had om dit concept uit te bouwen. Loop naar de maan is het antwoord dat de Kiwis hem – terecht- gegeven hebben.

Ik hou het niet voor mogelijk wat ik even verder op zie. Een man in een middeleeuws aandoend pak… Genoeg om hem te benaderen en te weten te komen wat deze rare snuiter hier uitvoert. Het blijkt een stadsomroeper te zijn, die 3 à 4 uur per dag het nieuws luidkeels verkondigt. Hij voegt er cynisch aan toe dat zijn taak er nu vooral in bestaat om bv een tentoonstelling aan te kondigen in een bepaald gebouw, gevolgd door de mededeling dat het gebouw niet meer toegankelijk is tot nader order…Zwarte humor, iedereen verwerkt de tragedie op zijn manier.

Mijn trip zou zelfs de hardcore bedouin jaloers maken: ik ben alweer op de hort, op naar mijn volgende gastgezin.  Michael en Lesley verwelkomen me met veel warmte in hun prachtige huis. En dat Michael van plan is om mijn dagen hier nuttig in te vullen, ondervind ik binnen de kortste keren. Ik word op sleeptouw genomen voor een ontmoeting met 2 geschiedenis professoren in de Canterbury universiteit. Een bezoek dat voor mij uiteindelijk veel meer dan een geschiedenisles blijkt te zijn: deze mensen geven me advies, dat mijn toekomst wellicht in hoge mate zal bepalen. Wordt  vervolgd…

Bedtijd voor mij. Terwijl jullie net het middagmaal achter de kiezen hebben, kies ik ervoor om onder de wol te gaan. Ik heb voldoende indrukken opgedaan om mijn geest de ganse nacht zoet te houden. Slaap lekker…

Warme groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

De dagen lijken steeds maar sneller voorbij te gaan, tenminste dat is hoe ik het nu ervaar. Mijn korte stop is Dunedin is er een geweest, die ik me nog lang zal herinneren, gewoon omdat ik er de juiste balans tussen werk en ontspanning gevonden heb.

Nog voor ik voet op de grond zette in Dunedin, had ik al min of meer een beeld van de stad. Heel wat kiwis hadden me immers gezegd, dat dit de stad is, waar de Schotse geest nog sterk aanwezig is. En inderdaad, op een of andere manier voelt deze stad heel Europees aan.

Met een sterke rugwind, landt mijn koffiemolen (binnenlandse vluchten worden allemaal afgehandeld met relatief kleine vliegtuigen) een dikke 10 minuten vroeger dan voorzien. En dat betekent dat mijn nieuwe gastheer, Sean, nog nergens te bespeuren valt. Geen nood, ik hou me alvast bezig met een kletspraatje, totdat ik zie dat er iemand naar me toekomt. Daar waar ik geen benul heb hoe mijn gastheer eruit ziet, heeft hij het voordeel dat hij al foto’s van me gezien heeft.

De tocht gaat richting Sean’s huis waar ik comfortabel wordt geïnstalleerd. Ik krijg de voormiddag vrij om mijn blog bij te werken maar zoals jullie zien, is me dat niet gelukt. Eerst de mail en dan is het tijd om opnieuw te vertrekken. Eerst richting de plaatselijke tv studio’s omdat ze een interview willen met de Belgische gaste. Dat interview is er eentje geworden in sneltempo. Ik werd meegenomen naar het station van Dunedin waar er nog een koperen plaat aan de muur hangt met de naam Passchendaele erop. Na WO I werden een aantal locomotieven genoemd naar voormalige slagvelden en uiteindelijk kwamen heel wat van deze platen terecht op stationsgebouwen. Wat Passendale betreft is dat in Dunedin en Christchurch (er werd een plaat aan weerszijden van de locomotief bevestigd natuurlijk).

Daarna wordt het een zaak van hollen, lopen en rennen om tijdig in de bioscoop te zijn waar een film over de maori’s werd getoond. Ik heb al aangehaald dat de oorspronkelijke bewoners van dit eiland veel beter geïntegreerd zijn dan in Australië. Deze film wil de Nieuw-Zeelanders bewust maken van het feit dat de Maori cultuur ook mee een stuk het imago van dit land bepaald heeft. Het betreft het verhaal van een groep kinderen, die van het noordelijk eiland op pelgrimstocht trekken naar het zuidelijk eiland. Onderweg worden verschillende plaatsen aangedaan, waar hun voorouders ook halt gehouden hadden op hun gedwongen reis naar het zuiden. Ik ben wellicht de enige Europeaan in de zaal (die trouwens afgeladen vol zit) en kijk dus ook met andere ogen naar deze film. Ergens kan ik me niet van de indruk ontdoen, dat er een zeker schuldgevoel op de “boze blanke man” geworpen wordt. Political correctness is een modewoord  doorheen gans de wereld … ik zou deze film bijna onder die noemer plaatsen.

Op donderdag had ik mijn eerste “unief” ervaring voor de boeg. Ik heb weer maar eens een les geleerd (al werd ik verondersteld om de les te geven!). Halverwege mijn lezing, floepten alle lichten opeens zomaar aan met als gevolg dat mijn laserstraal niet meer te zien was. Gezien er geen lichtschakelaars te bespeuren vielen (en er niemand leek te weten hoe die vervloekte lichten konden worden uitgeschakeld), heb ik mijn lezing maar zonder laser verder afgewerkt. Dat is weer eens iets anders. De groep was kleiner dan verwacht (Zo’n 15 in totaal) maar dat werd dan weer gecompenseerd door de aandacht, waarmee ze de lezing volgden.

Don McKay werd aan me voorgesteld: zijn pad gelijkt wel een beetje op dat van mij … van boer tot historicus (met dien verstande dat hij wel een universitair diploma behaald heeft). Don neemt me op sleeptouw naar het plaatselijke legermuseum, waar ik vooral WO II te zien krijg. Vandaar gaat het richting van een pub waar ik het locaal gebrouwen bier krijg voorgeschoteld. Nog een reden waarom Dunedin meer Europees is dan welke stad: pal in het midden van de stad is er een brouwerij en… een chocoladefabriek! Het amberkleurig brouwsel valt best te pruimen al ben ik heel blij dat ik maar een halve pint gevraagd heb: een traditionele pint zou me zeker doen zingen hebben!

Op vrijdag stond er een radio-interview met de nationale radio op het programma, gevolgd door een bezoek aan een locaal kunstenaar, die met koper en hulzen een soort poppy broche maakt. Kunnen jullie mijn verbazing voorstellen wanneer ik de kaartjes, die zijn ontwerp tonen, onmiddellijk herkende? In 2007 heeft het NZ hoofd van defensie in London, die een paar dagen bij ons verbleven had, me een aantal van die kaartjes bezorgd met de vraag om ze te verspreiden onder mijn kiwi gasten… Het wordt een uitermate gezellige babbel met een boeiend man waarmee ik best wel langer had willen kletsen. Maar … ik heb een uitgestippeld programma en dat bracht me naar het Otago museum, zij het in een drafje. Krijg ik toch wel Egyptische kunst te zien zeker:  een kunstminnend soldaat had een behoorlijk aantal Egyptische schatten (inclusief 2 mummies) naar het thuisland meegebracht.  

Een snelle omkleedbeurt en de lady in red is klaar voor de lezing in de plaatselijke bibliotheek. Niemand weet hoeveel mensen er precies zullen komen: het wordt al snel een zaak van meer stoelen zoeken in die mate dat de ruimte te klein blijkt om alle geïnteresseerden een plaats aan te bieden! Meer dan 100 mensen zitten in een te kleine ruimte maar dat bleek noch voor hen, noch voor mij een zorg te zijn. Omdat een spreekbeurt hier normaal gezien nooit langer dan een uur duurt (en dat is  wat mij betreft zo goed als onmogelijk) had ik mijn publiek bij aanvang gewaarschuwd. Met een kwinkslag: ik kom van heel ver weg en ik beloof dat ik niet direct terug zal komen… had ik de groep onmiddellijk aan mijn kant. Het is een prachtige avond geworden, met nog heel veel contact na mijn lezing (en daar geniet ik altijd ten volle van) in die mate dat we werden verzocht om de zaal te verlaten omdat ze wilden sluiten! Een avondmaal in een plaatselijk restaurant heeft een mooi sluitstuk geplaatst aan dit bezoek. Dank je wel, iedereen!

Vroeg uit de veren gisteren, onmenselijk vroeg eigenlijk.. want om 5 uur was ik al mijn valies aan het sluiten. Op naar de luchthaven dan maar: Sean wuift me uit, op tocht naar mijn nieuw avontuur. En dat avontuur heeft me naar Christchurch gebracht.

John en Olive… wat een heerlijk weerzien met trouwe gasten van Varlet Farm. Zonder verwijl trekken we naar een restaurant om van een uitgebreid ontbijt te genieten en vervolgens gaat het richting kust: de tocht voert me langs een prachtig landschap. Iedere toerist die Nieuw-Zeeland bezoekt, zal het met me eens zijn: dit is natuur op zijn best. Heuvels, kust, idyllische dorpjes er tussenin… dit is wat NZ te bieden heeft in combinatie met warme gastvrijheid.

Doodmoe trek ik me terug in mijn kamer… en net voor de slaap me in zijn greep heeft, bedenk ik dat ik pas nu weet wat het betekent om echt te leven.

Warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,

Geen beter omgeving om een blog te schrijven, dan een luchthaven, dus hier ben ik weer. Na een uiterst korte nacht, die constant onderbroken werd door de hevige regen op het platen dak, zit ik nog maar eens te wachten op een vlucht: ditmaal richting Dunedin.

Dat Nieuw-Zeelandse gastvrijheid een trapje hoger staat, dan die van om het even welk land, wordt me met de dag duidelijker. Normaal gezien had ik de afgelopen nacht moeten doorbrengen in een hotel, gezien ik om 6 uur al in de luchthaven diende te zijn. Niets daarvan: toen John en zijn vrouw hoorden dat ik terug naar Wellington kwam, kreeg ik gelijk een uitnodiging in de bus: ik was meer dan welkom om bij hen te verblijven. Elizabeth was zelfs zo vriendelijk om me naar de luchthaven te brengen. Dit is een land met 2 gezichten: enerzijds heb je de meer dan relaxte sfeer maar anderzijds sta ik dan versteld, wanneer ik hoor dat dochterlief iedere woensdag om 5 uur uit bed komt om waterpolo te gaan spelen! Gezien er slechts 1 zwembad in Wellington geschikt is voor deze sport, moeten schoolteams hun trainingen onmenselijk vroeg plannen. Deze jonge juffrouw speelt waterpolo om 6 uur ’s morgens, gaat dan een dag lang naar school en gooit er nog een training hockey boven op ’s avonds. Moeder is al even actief: die gaat ofwel een uurtje lopen, of zoals vandaag (het giet water buiten) een uurtje zwemmen. De schoolcultuur, waarbij er heel veel in sport wordt geïnvesteerd blijkt trouwens vruchten af te werpen. Indien de kranten het juist hebben, dan heeft NZ op dit moment het hoogste aantal Olympische medailles per inwoner. Het loont dus om vroeg op de staan, is de conclusie die ik trek.

De vlucht van vandaag zal me naar Dunedin brengen, de voorlaatste stop op mijn geplande traject. Omdat dit een relatief kleine stad (120.000 inwoners waarvan 20.000 studenten) is, heb ik hier een oponthoud van slechts 3 dagen gepland. Het zullen gevulde dagen worden want ik heb twee lezingen: eentje in de bibliotheek (want het museum waar ik aanvankelijk werd uitgenodigd, zit volop in een verbouwing) en eentje in de universiteit. Dat wordt dus weer iets nieuws: tot nu toe heb ik nog niet het genoegen mogen proeven om in een aula te spreken. Dat gezegd zijnde, vermoed ik dat het auditorium van verschillende musea waar ik lezingen gegeven heb, wellicht niet moet onderdoen voor  de aula van een unief. Morgen weet ik meer hierover. 

Ondertussen ben ik goed en wel geland in Dunedin: met de wind vanachter, was ik zelfs 10 minuten voor tijd al op de luchthaven. Deze stad heeft de reputatie om een stukje Schotland down under te zijn. Ik heb geen basis van vergelijking gezien ik geen kans heb gehad om Schotland te bezoeken maar wat ik wel al kan meegeven is dat er hier heel veel uitgestrekte weides te zien zijn, waarop ontelbaar veel runderen grazen. Melk en boter is voor de NZ exports een van de belangrijkste producten, in die mate dat bijna het hele contingent wordt opgekocht door China. Het is net de druk van de uitvoer, die de prijs van de melk hier relatief hoog houdt. Met een prijs van 65 eurocent voor een liter melk,zit dat boven de Belgische prijs. Of heb ik dat verkeerd voor? Ik heb opgevangen dat de boeren, hier maal al te graag hun veestapel zouden opdrijven. Nieuw-Zeeland is echter een heel milieubewust land (al vertaalt zich dat niet in hun huizen waar isolatie zo goed als onbestaande is), vandaar dat er geen vergunnningen worden gegeven om meer runderen te houden. Een moedige beslissing van de regering noem ik dat: hier kijken ze op lange termijn i.p.v. te gaan voor het snelle gewin.


Opgehaald worden door een onbekende heeft zo zijn charmes… behalve een voornaam, had ik geen enkel gegeven over mijn nieuwe gastheer. Dan wordt het dus een zoektocht naar de juiste Sean. Na een aantal hoofdschuddende reacties van mensen die duidelijk niet in de luchthaven waren om me op te halen, heb ik wijselijk beslist om geduldig te wachten. En ja hoor, met een beetje vertraging kwam mijn gastheer eraan, klaar om me naar mijn nieuwe onderkomen te brengen. 

Veel tijd om te kletsen rest er me niet meer want ik word deze namiddag zowaar in de locale TV studio verwacht. Dat zal zweten worden, want camera’s hebben nog altijd een verlammend effect op me. Anderzijds hoop ik dat het een ervaring zal worden, waar ik nog lange tijd nadien, lachend zal aan kunnen terugdenken! Eén ding is zeker: dit is een reis geworden, die ik in mijn stoutste dromen niet verwacht had!

Regenachtige groetjes,
Charlotte

Hallo iedereen,

Reizen leert je relativeren, zoveel is zeker. Toen ik België achter me liet, had ik dat onrustige gevoel in me.  Die knagende onzekerheid, die me er telkens weer aan herinnerde, dat ik een veilige haven achter me had gelaten om in een donkere nacht naar een onzekere toekomst te trekken.

Na maanden heb ik begrepen dat er momenten zijn waarop je gewoon moet durven. In dat opzicht was mijn keuze om de wereld te verkennen, de beste beslissing, die ik ooit genomen heb. Zelfs al heb ik geen enkel benul welke richting mijn verder leven zal gaan, de angst is verdwenen: ik heb een deur gesloten en ben er vast van overtuigd dat een andere deur zal opengaan.

De afgelopen dagen heb ik doorgebracht bij een gemengd Belgisch-Brits koppel. Maar eerst had ik nog een proevertje van de locale mentaliteit. De afspraak was, dat ik met de trein terug naar Featherston zou trekken, waar David me zou ophalen aan het station. Ik heb al een boek in het achterhoofd over de Australische treinen, misschien moet ik daar maar een klein hoofdstukje over de NZ treinen aan toevoegen? Feit is dat de trein niet op tijd vertrok want er bleek een probleem te zijn met het koppelen van de locomotief aan de wagons. Geloof het of niet maar de verschillende pogingen lieten me met een bruin vermoeden, dat ze ons in slaap wilden wiegen. Een stootje… en nog eentje… en nog maar eens proberen… totdat het zo’n kwartier later uiteindelijk toch lukte. Nog even de remmen testen en weg waren we. De trein van 4.25 uur uit Wellington is de eerste in de avondspits en zit dan ook afgeladen vol. Jenny, de treinconducteur (een vrolijke dame, geboren uit Nederlandse ouders, die op jonge leeftijd naar NZ gekomen waren) kwam op een gegeven moment, aan een grootmoeder, die met een 4 jarig kleinkind reisde, vragen of de kleine eventueel in de gang wou zitten omdat er een  oudere dame geen zitplaats had. Tot mijn stomme verbazing, reageerde de grootmoeder heel geagiteerd en weigerde ze pertinent om de kleine jongen ofwel op schoot te nemen ofwel op de gang te laten zitten (wat de bengel best wel leuk gevonden zou hebben want er zaten nog kinderen in de gang). Ik wou mijn plaats onmiddellijk afstaan maar dat wou de conducteur dan weer niet (even verderop was er een moeder, die er geen probleem mee had om de peuter op schoot te nemen). Wat is er toch mis met de maatschappij vraag ik me af? Het leven is niet enkel rozengeur en maneschijn, maar met een beetje goede wil zouden we het al een stuk aangenamer kunnen maken.

Eens aangekomen in Featherston, stond David me geduldig op te wachten om me naar mijn nieuwe thuis voor de volgende 4 dagen te brengen: een prachtige woning, verscholen in het groen. Even later kwam Patsy thuis en van toen af aan was het hek van de dam: we hebben gekletst, tot onze stembanden er bijna rauw van waren. Voor haar was het de eerste keer sedert een lange tijd dat ze een landgenoot trof, waarmee we in haar moedertaal kon communiceren. Patsy en David zijn wat mij betreft het levende bewijs dat sprookjes bestaan: toen Patsy een aantal jaren terug naar NZ op vakantie kwam, werd zij voorgesteld aan David.

Een ontmoeting, die de rest van haar leven zou bepalen want ondertussen is Patsy gelukkig getrouwd met David…Zij heeft alles achtergelaten in België om hier haar stukje paradijs op aarde te ontdekken. Marco Borsato zong ooit dat dromen bedrog zijn… vergeet dat maar: heel af en toe worden dromen werkelijkheid.

Featherston en Greyston blijken rustige dorpjes te zijn, gesitueerd in een meer dan pittoresk landschap. De rust, die beide plaatsen uitstralen tijdens de week, verandert echter in een drukke bijenkorf tijdens het weekend: heel wat stadsmensen, zoeken er net dat authentieke gevoel, dat hier echt nog aanwezig is. De economie heeft ook hier klappen gekregen, wat zich vertaalt in een aantal leegstaande winkels en een ongemeen groot aantal 2^de hands zaken. En wat vind een mens hier in zo’n winkel?   LP ‘s van Bouwdewijn de Groot, Rob de Nijs, Gilbert Bécaud en Nana Mouskouri… een stukje vervlogen Europese cultuur.

Ramp, o ramp, op zondagmorgen: mijn brilmontuur heeft er de brui aan gegeven want 1 arm is gewoon afgekraakt. Gezien deze bril aangepast is aan mijn gezichtsvermogen, zit ik met een reuzengroot probleem: ik kan geen letter lezen en … er is geen brillenwinkel in het dorp. Er zit dus niets anders op dan mijn geluk te wagen in Wellington. De eerste opticien waar ik binnenloop geeft me een heel bezorgde blik en laat me weten dat het een week zal duren om het euvel te herstellen. Gezien ik morgen naar Dunedin vlieg is dit natuurlijk geen optie. Dan maar naar de concurrentie, waar ik net hetzelfde verhaal te horen krijg. Uiteindelijk zit er niets anders op dan een nieuwe montuur te kopen: niet bepaald gunstig voor mijn budget want monturen zijn hier verdraaid duur maar geluk bij een ongeluk: ik vind er eentje dat net dezelfde afmetingen heeft, wat inhoudt dat mijn lenzen gerecycleerd kunnen worden. Deze madam kan dus weer lezen zonder problemen!

Ondertussen ben ik op tussenstop in Wellington: nog één keer slapen en dan terug het vliegtuig op. Hoewel, deze morgen had ik er mijn twijfels over. Het vroege nieuws wist te melden dat er een vulkaan uitbarsting was in het centrum van het noordelijk eiland (waar ik me nu bevind) en dat de aswolk de luchtvaart zou hinderen. Gelukkig vlieg ik morgen naar het zuiden: de rondvliegende as zal mijn programma dus niet verstoren.

Zo vaak heb ik het gevoel gehad dat ik een plaats achterliet, waar ik vroeg of laat terug zou komen. En dat is hier niet anders… Wellington heeft een speciale charme, die me zeker weet te bekoren. Zonder enige vaste planning, weet ik natuurlijk niet of ik ooit nog hier zal landen, maar ergens zegt een stem, diep in mij, dat Wellington mij nog zal verwelkomen…

Warme groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Laat op de avond, maar toch hoop ik om nog wat indrukken met jullie te kunnen delen.

Ik heb nu al ontelbare gastgezinnen achter de rug en telkens word ik geraakt door de warmte van de mensen, die me in hun huis verwelkomen. Jarenlang heb ik aan de andere kant gestaan, toen ik als gastvrouw op Varlet Farm de honeurs waarnam. Ik begrijp nu maar al te goed wat mijn gasten bedoelden, toen ze me zeiden dat ik hen een "home away from home" aanbood. Op mijn maandenlange tocht heb ik dit telkens weer mogen ervaren. Ik moet onder een gelukkig gesternte vertrokken zijn om zoveel positieve ervaringen te kunnen opdoen.

Op zaterdagmiddag werd ik verwacht in de locale RSA club in Masterton. Ik heb er te maken gehad met een gemengde groep mensen, die allemaal op een of andere manier gebeten waren door de geschiedenis microbe. Er stond geen lezing op het programma, maar wel een gezellige koffieklets. Na afloop werd ik nog even rondgeleid in hun eigen kleine museum om dan uiteindelijk terug naar mijn gastgezin te trekken.

Vreemd hoe een menselijk brein bepaalde situaties met elkaar verbindt. Paul en Angela bleken echte dierenvrienden te zijn.  Ze hadden 2 honden, 3 katten…. maar geen papegaai. Will Tura’s befaamde deuntje kwam zomaar in me op, toen ik ingelicht werd over hun huisdieren. Ik zou mezelf veeleer als hondenvriend dan als kattenliefhebber omschrijven maar vreemd genoeg krijg ik bijna overal de volle aandacht van de kat(ten) des huizes. In dit geval was het British Blue (die helemaal niet blauw was maar wel met de typische platte neus was uitgerust), die onmiddellijk besliste dat ik een ideale slaapkameraad zou zijn. In die mate zelfs dat ze me midden in de nacht ronkend kwam overtuigen van haar keuze!

Hm, het BV-schap hier, heeft zeker zijn voordelen. Op zondag werd ik uitgenodigd om een rondleiding te krijgen in een privé collectie (eigendom van Peter Jackson… ja, die van “The Lord of the Rings”) met WO I vliegtuigen, met privé gids inclusief. Daar waar ik een “low key” profiel wens te behouden, moet ik toegeven dat ik voor één keer van het privilege gebruik heb gemaakt. Mijn gastheer kon zijn oren niet geloven, toen hij hoorde dat ik toegang tot het domein zou krijgen. Ik heb alvast één Nieuw-Zeelander heel gelukkig gemaakt want mijn gids had er geen bezwaar tegen dat ik mijn gastheer ook uitnodigde. Voor Paul was dit de grot van Ali Baba, zo veel is zeker. De collectie vliegtuigen, die daar netjes geparkeerd staat is gewoonweg uniek: 3 authentieke machines in perfecte staat plus een hele resem, die herbouwd werden, zij het allemaal met een originele motor. Om het helemaal indrukwekkend te maken, wist de gids me te vertellen dat al deze vliegtuigen nog luchtwaardig zijn. Was het om me te overtuigen dat hij de waarheid, en niets dan de waarheid sprak… ik weet het niet, maar feit is dat 2 van de oude machines naar buiten werden gerold om even later, na een ongemeen korte rit, elegant maar luidruchtig naar boven te klimmen…. Mijn tocht lijkt een aaneenschakeling van hoogtepunten te worden… op mijn schaal, scoort deze morgen in de top 3…

De boog kan niet altijd gespannen staan. M.a.w. er moet ook wat tijd voor ontspanning worden vrijgemaakt. Die leemte werd gevuld met een uitnodiging voor een verjaardagsfuif. Jack, die zich heel wat moeite getroost heeft om mijn programma in Wellington vorm te geven, werd 65, reden genoeg voor een feest. Een dubbelfeest eigenlijk want zijn vrouw rondt een week later ook de kaap van 65. Daar kom je dan, als enige Belg, te midden een groep feestende Kiwi’s. Of toch niet? Op een gegeven moment kwam er iemand naar me toe die me heel vriendelijk aansprak met “Hoe maak je het”? Loes, een Nederlandse vrouw, was de liefde van haar leven gevolgd tot aan de andere kant van de wereld. Afkomstig van Brunsem heeft zij hier een totaal andere wereld leren kennen. En dat die goed bevallen is, staat buiten kijf want 40 jaar later is ze hier nog steeds.

Wanneer je je goed voelt, dan komt het afscheid altijd te vroeg. Dat was niet anders op maandag: het is met spijt dat ik Angela en Paul achter me gelaten heb, op weg naar mijn nieuwe bestemming. Wairarapa College had interesse getoond om het Passchendaele verhaal te horen en is tegelijkertijd zo lief geweest om dat ook naar de private scholen te communiceren. In plaats van één lezing in drie scholen, wordt het drie scholen voor één lezing. Mijn stembanden zijn hen dankbaar!

Na een lunch bij Loes en John (de Nederlandse dame, die ik pas gisteren ontmoet heb) gaat het richting Featherston. De weg slingert zich door een landschap, dat zo als decor in een film kan dienen. De kleurenpracht van alle tinten groen valt niet te beschrijven. Meteen weet ik ook dat Nieuw-Zeelanders  de waarheid spreken wanneer ze me vertellen dat er meer schapen dan mensen zijn…het aantal wolproducenten, dat ik reeds gezien heb, overtreft ongetwijfeld het volledige Belgische arsenaal.

Eens in Featherston, was het zaak om de koffers kwijt te geraken en me naar de volgende afspraak te begeven: een lezing in de Anzac Hall. Dit historisch gebouw was voor heel veel Kiwi soldaten de plaats waar ze hun laatste danspassen gezet hebben. Duizenden jonge mannen hebben hier gedroomd van het grote avontuur dat hen te wachten stond. Een paar maanden later werd die droom hun ergste nachtmerrie… In een jong land, waar er weinig historische gebouwen te bespeuren vallen, zou het gewoonweg zonde zijn om dit stukje bewaard gebleven geschiedenis niet te koesteren. Ik hoop dan ook dat de overheid in het kader van de herdenkingsperiode, die eraan komt, het belang van Anzac Hall zal erkennen..

Het lijkt wel of ik mezelf blijf herhalen: de gastvrijheid van dit land is onbeperkt. ’s Avonds praten we met een glas uitstekende Sauvignon Blanc (dat alleen geldt voor mij als voldoende excuus om naar hier te emigreren!) bij over het verloop van mijn reis. Don en Adrienne bieden me niet alleen een onderkomen, maar tevens een luisterend oor en heel wat advies. Ik prijs me gelukkig dat het lot me hierheen gebracht heeft.

De dagen rijgen zich aan elkaar zoals de parels aan een snoer:  het snoer van mijn tocht is er eentje dat bepaald wordt door vele indrukken en belevenissen. Ik zal het de rest van mijn leven dragen als een symbool van de totale transformatie, die mijn leven heeft doorgemaakt.

Mensen ontmoeten: dat is de drijfveer van mijn bestaan... Onnodig te zeggen dat reizen het ideale platform biedt hiervoor. Ik word vandaag geïntroduceerd aan Marcus, die eerlang een job bij het Auckland War Memorial Museum zal oppikken. Een gedreven man met een visie en met een voelbaar enthousiasme om zijn taak naar bestvermogen te vervullen. Bij het afscheid bedenk ik dat hij een bofkont is: zijn carrière heeft een onverwachte wending gekregen, die hem nu de kans geeft om zich ten volle te ontplooien.  De link naar mijn eigen leven is snel gelegd: misschien sta ik net als Marcus wel aan de vooravond van een nieuwe wending in mijn leven???

Nieuw-Zeeland is natuurlijk een heel stuk kleiner dan Oz, maar wel nog een stuk groter dan België. Het verwondert me niet eens meer dat Don een uur moet rijden naar zijn kantoor… De weg, die we volgen, loopt langs de bergketen, langs steile rotsen aan de ene kant en diepe ravijnen aan de andere. Wanneer mijn gastheer me vertelt, dat hij graag het gaspedaal indrukt, kan ik hem glimlachend verzekeren dat mijn broer destijds nog autorally gereden heeft: ik ben dus best wel wat gewoon op het gebied van snelheid. De weg slingert zich 30 km lang rond de bergen. Ik kan jullie jammer genoeg geen foto’s tonen want we zaten letterlijk met ons hoofd in de wolken.

Eens terug in Wellington wordt het reppen naar het Ministerie van Cultuur en Erfgoed. Er staat een lezing op het programma voor de historici van die dienst, genoeg reden om me nerveus te maken. Niemand minder dan Glyn Harper, John Crawford en Ian McGibbon bevinden zich in mijn publiek. Allemaal namen die verschillende boeken gepubliceerd hebben en die als experts in de materie kunnen worden aanzien. Een lezing voor zo’n publiek zet me echt wel op scherp. Even diep ademhalen, springen en zwemmen… zo voel ik me bij de aftrap…

Gisterenavond kwam ik bij een nieuw gastgezin terecht: John en Elizabeth. Ik zal een database moeten aanleggen om alle gastgezinnen waar ik verbleven heb voor de geest te kunnen halen! Een gezin met twee jonge tienerdochters, die ongetwijfeld de prijs voor meest actieve meisjes van de streek verdienen: hockey, polo, ballet… ze doen het allemaal.

Een vroege start deze morgen want ik heb een lezing voor een school in Lower Hutt. Een leerkracht met de heel speciale naam, Corone (zijn naam is ontsproten aan de fantasie van zijn moeder), komt me ophalen om me naar de private school te brengen. Een prachtig gebouw, een gedisciplineerd publiek en dankbare leerkrachten: genoeg om me  met een goed gevoel terug richting Wellington te begeven.

Af en toe blik ik terug op de afgelopen maanden. Twee jaar geleden had ik nul komma nul reiservaring, wist ik helemaal niets van de grote wereld om me heen. Mijn tocht is er niet alleen eentje van vele kilometers geworden… het is ook een tocht van vele emoties geworden. Iedereen in mijn situatie zal erkennen dat het niet evident is om alles achter je te laten. Het is niet eenvoudig om de deur dicht te trekken in de wetenschap, dat die deur niet meer zal opengaan. Het is bepaald angstaanjagend om tot het besef te komen, dat je opeens helemaal alleen op de wereld staat. Natuurlijk heb ik mijn kinderen nog maar zolang zij niet kunnen inzien dat het leven niet enkel wit of zwart is, moet ik geduldig wachten. Ik voel nog de onzekerheid wanneer ik tot het besef kwam dat ik van nu af aan zelf moet instaan voor een toekomst: 53 jaar en geen diploma...dan besef je dat de weg niet altijd vlak zal zijn!

Voor hen die twijfelen wat het leven nog te bieden heeft, heb ik maar één raad: volg je hart. Mijn hart vertelde me dat het stierf van eenzaamheid.  En neen, ik heb geen alternatief ( ik hoor nu nog de roddel dat ik in ieder land wel iemand heb, die op me wacht…), maar ik zat in een situatie waar ik niets meer te verliezen had: ofwel stierf ik een beetje meer van dag tot dag… ofwel waagde ik de sprong van de klippen, in de hoop dat ik zou kunnen zwemmen wanneer ik in het water terecht kwam. Ik heb voluit voor optie nummer 2 gekozen en kan nu volmondig zeggen dat het me niet spijt.

Genoeg gekletst voor nu. Straks ga ik de bus nemen (dat wordt dus even zoeken) terug naar mijn gastgezin. Hopelijk werkt de WIFI en dan hoop ik dat dit verhaal jullie kan boeien… Charlotte ’s story is er eentje van vele episodes aan het worden!

Groetjes,

Charlotte