Hallo iedereen, Fris en monter, zit ik te wachten op mijn taxi (lees : een vriendelijke meneer uit de buurt) die me straks naar de universiteit voor de derde leeftijd zal brengen. Dat wordt dus een verhaal voor deze avond
Laat me eerst een stap terugzetten in de tijd. Gisteren heb ik me de godganse dag zoet gehouden met mijn pc. Nooit gedacht dat het samenstellen van een reisroute zoveel tijd in beslag zou nemen. Of beter gezegd : het aanpassen van een reisroute, want nu de bush telegraph overuren klopt, krijg ik uitnodigingen om lezingen te geven op plaatsen waar ik nog nooit van gehoord heb. Niet dat het zo verdraaid moeilijk is om me met een onbekende plaatsnaam om de oren te slaan: ik geef grif toe dat mijn kennis op dat gebied meer dan één hiaat vertoont. Ik begrijp nu trouwens heel goed hoe het komt dat Engelstaligen erin slagen om Vlaamse plaatsnamen op een dergelijke manier uit te spreken dat geen enkele Vlaming zijn eigen dorp herkent. Heel wat dorpen en voorsteden werden hier met een aboriginal naam bedacht: ik kan je verzkeren dat geen enkel Nederlandstalige die klip kan nemen zonder schipbreuk te lijden! Het komt er vaak op neer dat Joseph ( de 16 jarige zoon van mijn gastgezin) zich een breuk lacht met mijn Vlaamse interpretatie van Aboriginal namen. Ik geef hem direct lik op stuk door hem een woord als "Wevelgem" te laten lezen... en dan staan we quitte!
Feit is dat het telkens weer naar boven komt hoe uitgestrekt dit land is. Een uitnodiging voor een lezing, 800 km van de plaats waar ik ben? Dat doet me toch even de wenkbrauwen fronzen. Voel ik er niets voor om een lezing te geven in Taree, 4 uur ten zuiden van Sydney??? Of ik niet snel even op de trein kan stappen : een vlotte rit van 5 uur en ik ben er in een wip. Hangt ervan af wat je een wip noemt natuurlijk. Met de tgv ben ik in Spanje in die tijd! When in Rome, do as the Romans do, is een heel gekend gezegde in de Engelstalige wereld. Ik begin me waarempel al aan te passen aan die denkwereld: een uurtje rijden lijkt me nu al heel dichtbij...
De laatste paar dagen liep Joseph echt op eieren : zenuwen speelden hem danig parten. Al is het schoolsysteem hier niet academisch, er wordt toch wel heel wat verwacht van de jongeren. En wat dat precies inhoudt, hebben we gisteren mogen ervaren. Tezamen met een aantal vrienden van de familie, zijn we naar de school getrokken om het resultaat van al die opgeladen zenuwen te gaan keuren. Het was een avondvullend programma, waarin een negental , al dan niet korte, stukjes werden opgevoerd. Alles, maar dan ook alles, werd door jongeren (van 12 tot 16 jaar) gedaan. In ons strakke onderwijssysteem zou iets dergelijks niet mogelijk zijn: nochtans is het me heel snel duidelijk geworden dat dit veel meer is dan "toneeltje spelen". Er werden heikelijke thema's aangeboord : pesten, zelfmoord, schizofrenie...op heel uiteenlopende manieren: dans, toneel, muziek...Ik had geen enkel idee wat te verwachten maar kan nu met stelligheid zeggen dat ik diep onder de indruk ben van de creativiteit, die ik heb mogen aanschouwen. De nadruk ligt op andere waarden in dit onderwijssysteem: wie ben ik om te zeggen of het beter is of niet? Laat me het houden bij de overtuiging dat een kruisbestuiving van beide systemen hoogstwaarschijnlijk tot die gouden middenweg zou leiden.
Hoho, wat hoor ik net op het nieuws? Sydney heeft vandaag de warmste herfstdag in de laatste 70 jaar genoteerd: 29°C en dat is 10 °C hoger dan het gemiddelde voor deze tijd van het jaar. Wedden dat ze de zon zullen ingepakt hebben tegen de tijd dat ik daar kom???
Vandaag was het andere koek voor mij: in plaats van naar het toneel te gaan kijken, mocht ik de hoofdrol spelen. En zelfs al heb ik nu al heel wat lezingen voor een heel divers publiek achter de rug, toch voel ik nog iedere keer die druk van de zenuwen. Niet buitensporig... wellicht net genoeg om me op scherp te zetten. Ik wist dat ik een vandaag een veeleisend publiek voor de voeten kreeg: mensen die beroepsmatig met het leger te maken hebben gehad, mensen die jarenlang de geschiedenis van WO I hebben bestudeerd : voldoende waarschuwing om duidelijk te maken dat je zeker moet zijn van je slag...Bovendien werd me gevraagd om 2 lezingen van telkens een uur te geven: langer dan wat ik normaal doe dus. Met de wetenschap dat ik hier wat te bewijzen had, ben ik eraan begonnen. Van de eerste paar zinnen wist ik al dat het goed zat : je voelt gewoon dat je het publiek in de hand hebt en geloof me: zoiets geeft je vleugels. Ik heb de 2 uur probleemloos overleefd, beter zelfs: ik werd onmiddellijk uitgenodigd om volgende week nog een lezing te geven. Een welgemeend applaus en een fles rode wijn hebben me over de schreef gehaald. Maar nu zit ik natuurlijk wel met een probleem : ik heb een week tijd om een nieuwe powerpoint samen te stellen en een 2de lezing uit te werken. Wish me luck, ik zal het vandoen hebben!
Vanavond zit ik dus languit in de zetel te genieten: skipper tegen me aan (dat beestje zal me missen wanneer ik hier vertrek, zeker weten!),en een glas rode wijn in de hand. Meer hoeft het echt niet te zijn... groetjes Charlotte
Hallo iedereen, Met zo'n titel kan ik alle kanten uit. Gisteren was de grootste lottopot ooit te winnen in Oz maar laat het duidelijk zijn dat dit enkel voor "happy few" is en aangezien ik niet bepaald onder de gunstigste sterren geboren ben, heb ik wijselijk besloten om geen gok te wagen. Dat is wat mij onderscheid van de Aussies, want gisteren stonden er ongelofelijk lange rijen hoopvolle mensen geduldig aan te schuiven. Ze kunnen hun Britse achtergrond niet ontkennen : queuing up , is een kunst die de bevolking volledig beheerst.
Gisteren heb ik mijn grenzen verlegd: letterlijk dan. Tot nu toe had ik enkel het noordelijk deel van Canberra verkend, maar daar is nu verandering in gekomen. Doel van mijn missie: de Royal Australian Mint (een mondvol, hoewel in de geval, de vlag de lading niet eens volledig dekt) in het zuidelijk stadsgedeelte. Voor Australians, just around the corner: dat wordt vertaald in een busrit van een uur (en ik zweer bij God dat de buschauffeurs hier een vrijgeleide hebben, sommigen van hen hebben ongetwijfeld een verleden als race piloot, bijna schreef ik " a license to kill" maar zo erg is gelukkig nog net niet). De eerste rit is ondertussen al een "piece of cake" voor me; hoe het verder moest, dat zou ik wel uitzoeken. En hier vermoed ik dat er wat Duitse invloed moet zijn in de locale maatschappij , of bestaat er ook zoiets als Aussie Gründlichkeit? Feit is dat het helemaal geen uitdaging is om je weg te vinden omdat alles heel duidelijk wordt aangegeven. Hop op, de bus richting "bruidstaart". Dat is het koosnaampje voor het parlement en eigenlijk is het nog niet eens zo gek. Ik vermoed dat de architect eens iets anders wou dan de klassieke koepel om het gebouw een zekere status te geven. In plaats daarvan rijzen 4 enorme stalen balken naar de wolken om elkaar hoog boven het gebouw te vinden en daar de basis van de vlaggenmast te worden. De vlag die daar wappert geeft de stars en stripes in de Verenigde Staten het nakijken: minder sterren dat wel, maar meer vierkante meter, zeker weten!
Eens aangekomen in de mint, was ik net op tijd om aan te sluiten bij een gidsbeurt. Daar leer ik dan dat de oudste munten hier van een gezonken Nederlands schip komen, dat ik de 17de eeuw schipbreuk geleden had voor de kust van Westelijk Australië. In geuren en kleuren werd ons uitgelegd hoe het proces verloopt om van een ontwerp naar een munt te komen. De ster van het geheel is een enorme robot, die de vaten met "blank coins"(gekocht in Korea) feilloos uitkiepert in een andere automaat. Tot voor kort was dit de grootste robot wereldwijd al is het niet zozeer de grootte die zo indrukwekkend is, maar veeleer de precisie en de "elegantie" (al lijkt dit geen woord om een machine te omschrijven) van deze Kuka Titan. In feite is het ganse proces helemaal geautomatiseerd, in die mate dat zelfs, de clark onbemand rondrijdt en vaten aan en af voert. In deze afdeling is de bijdrage van de mens gereduceerd tot poetsen en toezicht houden.
Een Mint slaat munten, maar in het verleden hebben ze daar ook medailles gemaakt: een heel beperkt aantal WO I medailles en zelfs sommige Olympische medailles. Heel plezant om naar de kijken waar de "missers". Wat te denken van een munt met 2 gelijke zijden? of van munten met de grootte van 1 dollar maar de waarde van 10 cent. Het is des mensens : fouten maken.
Ondertussen wordt het meer en meer duidelijk dat het nieuws de ronde doet: er is een Belgische in het land die lezingen geeft over WO I. Ik krijg nu mails en zelfs telefoontjes van mensen die ik helemaal niet ken. De mond aan mond reclame van mijn vorige lezingen begint vruchten af te werpen. Soms moet ik mezelf wel even knijpen: gebeurt dit wel echt? Droom ik niet? Zelfs al weet ik niet waar dit alles toe zal leiden: één ding is zeker, niemand neemt dit nog van me af.
Vandaag hou ik het rustig want morgen heb ik een lezing van twee uur voor een heel hoogstaand publiek. De vrouwelijke kant van me (of zou het de koppige aard in me zijn? ) wil niet onderdoen voor de uitstekende meneer van verleden week. Ik zal deze namiddag mijn messen scherpen, klaar voor de strijd morgen. Vanavond wel nog even mijn cultuur bijschaven want we gaan naar een toneelvoorstelling. De zoon des huizes heeft meegeschreven aan dit verhaal: benieuwd wat een 16 jarige kan bereiken hiermee want deze jongeman zou graag een carrière maken als toneelschrijver.
Genoeg gekletst voor nu : werken geblazen want ik wil die Vlaamse kleuren echt wel hoog houden down under! groetjes Charlotte
Hallo iedereen, Frustratie alom vandaag. Er komt nog net geen stoom uit mijn oren al heb ik het kookpunt toch bijna bereikt. En de reden van dat alles? Mijn Engelstalige blog... Gisteren heb ik mijn Engelstalige vrienden op de hoogte gebracht van mijn doen en laten maar telkens weer verschijnen er van die rare tekens in mijn tekst. Wat ik ook doe, het helpt geen moer. Op het moment dat ik mijn tekst typ is er geen enkel probleem, o nee, de duivel komt pas uit het technologie doosje wanneer ik alles netjes op mijn blog plaats. Ik heb me in het verleden al heel vaak gelukkig geprezen met mijn taalgericht brein. Vandaag zou ik dat zonder zweem van twijfel inruilen voor een hoopje grijze massa die de logica van computertaal begrijpt. Dat zou dan wel kunnen inhouden dat jullie moeten vrede nemen met taalfouten in mijn blog!
Deze morgen heb ik mijn eerste kennismaking met een Australische school gehad. Je kunt er niet omheen kijken natuurlijk : alle leerlingen netjes in uniform met das en al! Best wel grappig om die 7 jarige jongentjes met een das te zien rondlopen op de speelplaats. Maar niet alleen de das, deed me de wenkbrauwen fronzen. Wat denk je van een groep jolende kinderen met een hoed op? Het leek wel of ik in de jaren 20 werd gekatapulteerd. Op mijn vraag waarom een hoed deel uitmaakt van het uniform (ik zie onze Vlaamse jeugd al gaan met een hoofddeksel op? Gegarandeerd succes voor een opstand tegen het gezag!) bleek dit vooral als bescherming tegen de zon te zijn. Laat me er aan toevoegen dat vandaag de eerste dag is dat ik GEEN zon gezien heb... maar wel veel hoeden! Een aantal jaren terug heeft een ouderpaar de school vervolgd omdat hun kind verbrand was door de zon ( niet direct een probleem met de kwaliteit van onze Belgische zomers natuurlijk). Dit verhaal deed me onmiddellijk denken aan die keer dat één van mijn kinderen thuis kwam met een hitteslag omdat de schoolbus veel te warm was. Geen haar op ons hoofd, dat er toen aan dacht om de school te vervolgen. Er is nog toekomst voor advocaten in Belgenland... eens de Belgen de mentaliteit van de Engelstalige wereld overnemen, zullen ze werk moeten weigeren...
De school waar ik naartoe moest lag op 5 km hiervandaan (en dichter kan echt niet in dit land). Omdat ik ondertussen een door de wol geverfde toerist ben, voor wie het openbaar vervoer geen geheimen meer heeft, was ik van plan om op een democratische manier de verplaatsing te maken. Dat was buiten de leerkracht gerekend, die erop stond dat ik een taxi belde. De school zou me die kosten wel vergoeden. Trouwens de kostprijs zou toch maar een paar dollars zijn. Mis poes, voor de 5 km (nauwelijks) werd ik 14 dollar aangerekend. Zelfs de leerkracht had zoveel niet verwacht natuurlijk. Hij bleek een Ier te zijn (met een meer dan sterk accent... ik begin te geloven dat ik tegen het einde van mijn reis om het even welke taal, die een beetje gelijkenis met Engels vertoont, zal kunnen begrijpen. Feit is dat "Engels" een mantel is, die een hele grote lading dekt). Hij wist me te vertellen dat het leven in Australië behoorlijk duur is. Eigenaardig genoeg had ik net het tegenovergestelde gevoel: het valt hier allemaal heel goed mee qua prijs vind ik. Wat me de vraag doet rijzen of Ierland dan zo spotgoedkoop is???
Mijn lezing was voor een groep van 100 leerlingen gedurende een uur. Daar waar het eerste geen enkel probleem stelt, is dat wel even anders met de tijdslimiet. Hoewel, ik was in goede doen vandaag en heb me netjes aan de opgegeven tijd gehouden (maar heb dan ook maar de helft van mijn verhaal gedaan, mirakels laten gebeuren ligt nog net buiten mijn kunnen). Ik zal dit alvast noteren, het moet zowat de eerste keer zijn dat ik OP tijd kan stoppen. Toch wel aangenaam om de leraar nadien te horen zeggen dat hij, had hij geweten hoe ik de aandacht kon "pakken", me voor 2 uur zou geboekt hebben. Ik heb een groep met honger naar meer achter me gelaten...
Eens terug thuis bleek het te laat te zijn om nog naar Canberra te trekken, dus besloot ik om te testen in welke mate ik nog met een dweil overweg kan. Mijn gastgezin heeft een heel druk leven en aan Stacey is geen huisvrouw verloren gegaan. Ik wou dus graag mijn dankbaarheid uiten door een handje toe te steken. Een dweil is een onbekend voorwerp hier: in plaats daarvan werken ze met een soort mop, ideaal in de Amerikaanse tv reclame, maar neem het van me aan : niet half zo efficiënt als een ouderwetse dweil. Nooit had ik gedacht dat ik nog een dag zou genieten van kuisen (het spreekwoord wordt hiermee nogmaals bevestigd : zeg nooit nooit). Met Billy Fury op de achtergrond (heerlijke 1960 muziek) ben ik gezwind door gans het huis gegaan. Afgezien van de kat en de hond, die een dergelijke wervelwind duidelijk niet gewoon zijn, zal iedereen tevreden zijn. Het ziet er spic en span uit!
En ondertussen is dag alweer bijna vervlogen: de tijd glipt me hier gewoon door de vingers. Het grote verschil is dat ik nu met handenvol mooie herinneringen zit...
