Voor hen die denken dat een reis van lange duur een koers van het ene monument naar het andere is, kan ik die droom gerust doorprikken. Alhoewel, wie ben ik om dat te doen, ergens besef ik maar al te goed dat ik bijlange niet als rolmodel voor de doorsnee toerist kan doorgaan.

Mijn verkenning is veeleer een tocht naar de waarden van de maatschappij waarin ik me bevind. De toeristische trekpleisters zijn niet zozeer aan mij besteed, want daar krijg je, in de meeste gevallen, een impressie, een plaatje, voorgeschoteld, die niet eens het echte gevoel uitstralen. Geef mij maar de “echte” wereld …

Die echte wereld biedt me trouwens heel wat verrassingen. Mijn gastvrouw troont me mee naar haar “geheime” kamer : de plek in huis waar zij al haar creativiteit kwijt kan. Het is een wereld met alle soorten weefsel, pluimen, tule en wat weet ik veel. Blijkt dat Jo een heel speciale hobby heeft, namelijk het ontwerpen van hoeden. Ik val letterlijk van de ene verrassing in de andere wanneer het hele resem hoeden de revue passeert. Waarom is iemand met zo’n creatief brein gevangen in een kantoor job, dat is de vraag, die ik me stel? Via het internet (www.etsy.com/shop/lillianlovehats ), maken haar ontwerpen het nu over gans de wereld. Deze dame vervult me met ontzag.

Mijn verblijf in Rockhampton is echt wel een voltreffer. Zelfs al gooit het weer alles in de strijd om me te herinneren aan de natte Belgische zomer, want ook hier staan de hemelsluizen nu wijd open. Niet dat het me veel uitmaakt: behalve de sportmanifestatie van gisteren morgen, gebeurt al het interessante binnenskamers.

Zoals gemeld werd mijn eerste halte gisteren het locale sportsterrein waar de zoon des huizes een speler is in het Australian Rules team. Zelfs na 3 maanden in Oz moet ik tot mijn schade en schande bekennen, dat ik de regels nog steeds niet onder de knie heb. Ergens komt het erop aan de ellipsvormige bal tussen de palen aan de overkant te slaan of te sjotten. Er mag enkel een tiental meter met de bal in de handen overbrugd worden, daarna moet je ze doorspelen, en dat gebeurd via een soort slag (gooien mag dus niet) of een schop. De regels zijn simpel (tenminste zo denk ik erover) : alles mag boven de gordel… Na alle regen van de vorige nacht was het veld in een echte modderpoel herschapen. Het spel leek bijwijlen meer op waterballet dan op iets anders, maar uiteindelijk hadden de jongeren dikke pret. Dat ze de wedstrijd glansrijk verloren leek zelfs niet eens zoveel uit te maken.

Tijd voor een snelle lunch vooraleer we terug richting kust vertrokken. We werden verwacht op een “housewarming party”,  een sociaal gebeuren met de nodige drank en de onvermijdelijke barbecue. Ik krijg de smaak van dit land meer en meer te pakken… en niet alleen via de worsten! Een lange rit terug (ik zie ons niet direct naar Brussel rijden voor een dergelijke bijeenkomst!) en tijd om onder de wol te gaan. Niet teveel van dat laatste want de vorige nacht kwam de temperatuur niet lager dan 20 °C!

Deze morgen werden we verwacht bij de buren voor een ontbijt.  Regen, regen, regen maar de temperatuur blijft hoog, dus zitten we met zijn allen op het terras. Het wordt een boeiende ontmoeting met alle buren, hoewel … die term wordt hier totaal anders geïnterpreteerd.  Eén koppel blijkt op 300 km afstand te wonen. Het zijn landbouwers die tot voor een paar jaar enkel watermeloenen kweekten maar omdat die markt onderuit gegaan is, zijn ze overgeschakeld op katoen. Aan tafel leer ik dat ze een volle week in hun “stadshuis” verblijven voor ze terug  keren naar de boerebuiten. Maar zelfs dan nog wonen ze niet op de hoeve: hun huis bevindt zich dicht bij het dorpscentrum, de hoeve wordt bewoond door managers, die voor hen werken. Ok, dit leer je niet in een toeristische brochure!

Ondertussen zijn we weer thuis. Het zal een kalme namiddag worden, rustig genietend van de zondag. Zoonlief is deze morgen op een schooluitstap naar Sydney vertrokken (1400 km hiervandaan) : een uitstap, die als economisch onderricht omschreven wordt.  Dat houdt in dat ze de beurs gaan bezoeken en een wandeling door Chinatown zullen maken. Ik zie de Vlaamse jongeren niet direct naar het noorden van Spanje vliegen om dit te doen, maar hier kan het allemaal…

Nog een kleine uitsmijter… gisteren kreeg ik een mail in de bus, die er me attent op maakte dat er een krantenartikel over Varlet Farm verschenen was op een forum. Ben ik even verbaasd dat een journalist, die zichzelf au serieux neemt, zich niet eens de moeite getroost om alle partijen aan het woord te laten. Ik kan met gemak een en ander rechtzetten maar hou de eer aan mezelf: indien mensen willen roddelen… wie ben ik om hen dat plezier te ontnemen? “Professionalisme” is iets waar deze journalist geen punt van maakt. Het blijkt een woord te zijn, dat een heel wijde lading dekt (of net niet!), laat dat vooral duidelijk zijn!

Warme groet,

Charlotte

Hallo iedereen,

Ik laat het regenachtige Brisbane achter me, op weg naar de volgende bestemming. Voor de zoveelste keer bevind ik me op een luchthaven, een habitat waar ik me echt thuis voel. Die tiener droom van me, om ooit stewardess te worden, was blijkbaar niet eens zo gek. Op een of andere manier voel ik me als een vis in het water, te midden het drukke gewriemel, dat zo eigen is aan een luchthaven;

Oho, dit zal iets anders worden… Het vliegtuig, dat staat te wachten, lijkt wel een reliek uit een ver verleden: een uit de kluiten gewassen koffiemolen. In werkelijkheid valt dit te vergelijken met een bus in Europa: gezien het feit dat de afstanden groter zijn, wordt er naar een gepast alternatief gezocht. Geen treinen in Oz, maar… koffiemolens.

Ik heb gisteren mogen ervaren wat trouw in de ogen van een hond betekent. Omdat mijn gastvrouw een vroege vlucht moest halen, werd me gevraagd of ik de zorg over de kleine Ted op me wou nemen. In mensentaal hield dat in, dat de kleine lieverd zijn dagelijkse ochtendwandeling om 7 uur verwachtte. Geen probleem wat mij betreft, na een verblijf 8 dagen, heeft de wandelende wollen viervoeter, duidelijk gemaakt dat ik getolereerd wordt als aanwinst in het gezin. Vol enthousiasme ben ik om 6.45 uur uit mijn bed gekomen, in de volle overtuiging dat er iemand op me wachtte. Het magische woord “ walking” miste zijn uitwerking niet: Ted begon wild te dansen, klaar om zijn energie (en zijn volle blaas ) kwijt te kunnen in het komende uur. Voor alle zekerheid, ging hij aan de leiband (zo’n flexibel geval dat hem de volle vrijheid geeft, voor zover hij zijn geluk niet buiten het bereik van duwt…)  , klaar voor de dagelijkse routine. We overbrugden de afstand naar het bos met de nodige plas-stops om ons vervolgens, ver weg van de bewoonde wereld, in de rust van het groen terug te trekken. Tot zover de planning… of moet ik schrijven: MIJN planning. Nauwelijks in het bos, verdween Ted om zijn behoefte te doen en, wat hem betrof, was dit het signaal om terug naar huis te keren. Hij miste zijn baasje  en wou gaan checken of ze nog niet terug was. Even stond ik met een kleine, koppige poedel aan de leiband, die me duidelijk maakte dat hij naar huis wou, terwijl ik niet van plan was om vroeg uit mijn bed te komen voor een wandeling van een dikke 100 meter! Ik wou dat ik Ted’s blik op beeld had vastgelegd… Jammer voor hem, want hij leek niet te beseffen dat Poperingse koppigheid een maatje te groot was voor hem! Ik heb de kleine dwarsligger opgetild, hem 180 °C gedraaid en hem duidelijk gezegd: dit is de weg die we zullen gaan! Was het de toon van mijn stem of is het feit dat ik hem gewoon gedraaid heb… ik kan enkel zeggen dat zijn hondenlogica heel snel doorhad wie er aan de winnende hand was. Al heb ik de afgelopen dagen heel vaak in dit bos gewandeld, ik liet me altijd leiden door mijn gastvrouw. Nu moest ik mijn eigen weg zien te vinden in de wirwar van paadjes en weggetjes… Met een poedel, die zeer tegen zijn zin, net achter me aan liep, ging ik op  pad. Na een paar kilometer bemerk ik dat Ted het toch wel plezant begon te vinden: hij kwam kwispelstaartend naast me lopen om de laatste kilometer te bewijzen dat zijn oriëntatievermogen, toch sterker is dan dat van mij! Waar hij de tocht, vervuld van wantrouwen, had aangevat, eindigden we als bondgenoten…Ik bedenk dat dit voor veel mensen een les kan zijn: laat de partner bewijzen dat hij best wel weet wat hij/zij doet, zet je koppigheid even aan de kant, geef de andere de ruimte om grenzen te verleggen en kom tot het besluit dat de bedoeling van de tegenpartij echt wel zuiver is…

De rest van de dag heb ik me onledig gehouden met het beantwoorden van mailtjes die ik maanden geleden ontvangen heb. Toen ik mijn gasten per mail  inlichtte over de verandering in mijn leven, had ik nooit vermoed wat een storm aan reacties dat zou teweegbrengen. In een paar weken tijd ontving ik meer dan 400 mailtjes… maanden later ben ik nog altijd zoet met het beantwoorden van heel wat mail.

De morgenwandeling moet mijn nieuwe vriend wel degelijk bevallen zijn, want om 4 uur kwam hij haast bedelen om hem uit te laten. Op dat moment regende het heviger dan je voor mogelijk houdt: laat het duidelijk zijn dat niet alle regen in Belgenland naar beneden komt!

Gewapend met een paraplu heb ik me naar  buiten gewaagd. Had iemand me ooit gezegd dat ik met een poedel zou wandelen in de hevigste stortbui, in een bos in Brisbane… ik zou die persoon enkel vol ongeloof hebben aangekeken. Zeg nooit nooit, is wat ik hier in me opneem!

Een doornatte poedel (die daar geen enkel bezwaar tegen heeft) en wat mij betreft, idem dito voeten, dat is wat ik van deze wandeling over hield. Maar… net zo goed het gevoel dat zoveel mogelijk is, indien je het maar hard genoeg wilt doen!

Ik zit momenteel hoog boven de wolken. Brute pech voor mij want het vliegtuig zit niet eens halfvol en dus heb ik geen compagnon om tegen te praten. Geen nood, nog een half uurtje te gaan en dan zie ik wel.  Ik hou jullie op de hoogte!

En ondertussen zijn we alweer een halve dag verder. Het weerzien met John en Jo (na 10 jaar!) was meer dan hartelijk. Dit land heeft toch wel iets heel speciaals te bieden aan zijn bezoekers: een hartelijkheid, die oprecht is en die je nog zelden ervaart in deze jachtige tijden. Wanneer ik volgende week Australië achter me zal laten, weet ik al dat Nieuw Zeeland heel goed uit zijn pijp zal moeten komen, om deze hartelijkheid nog te overtreffen!

Gisterenavond zijn we gaan eten naar een locale  (40 minuten rijden) club van strandredders  (een Australische “Bay Watch” versie )om hen te ondersteunen. De maaltijd was een soort benefiet waarvan per persoon een bepaalde som in de kas van deze club gaat. Heel lekker gegeten, heel veel bijgepraat: kortom een avond om niet licht te vergeten.

Ik zit op dit eigenste moment (8.30 uur ’s morgens) op het terras dat me een blik over de stad Rockhampton (ongeveer 70000 inwoners) geeft. De lucht is bewolkt maar laat dat geen zorg zijn: de temperatuur moet nu al dicht bij de 20 graden zitten. En dat is wat men hier winter noemt!

Ik moet ervandoor: vandaag staat mijn eerste les “Australian Rules” op het programma. Ik zal van dichtbij kunnen zien wat deze sport inhoudt want de zoon des huizes is een fervente speler. Het gat in mijn cultuur op het gebied van sport zal op die manier een stukje kleiner worden…

Zomerse groetjes uit Rockhampton,

Charlotte

Hallo iedereen,

Dit moet zowat de eerste Vlaamse feestdag in mijn leven zijn, die ik ver van huis “vier”. In alle eerlijkheid, indien er geen vermelding op facebook was verschenen, dan had ik het wellicht niet eens geweten. Het verbaast me dat ik in minder dan een half jaar tijd, de band met het thuisland verloren ben. Ik heb er niet echt een behoefte aan om de Belgische politiek te volgen (dat lijkt me trouwens dezelfde pot nat met de politieke wereld hier), en al doet het me wel altijd plezier om e-mails uit Belgenland te ontvangen, meer behoefte aan wat er reilt en zeilt lijk ik niet te hebben.

Deze week is zonder twijfel de meest rustige van de afgelopen 5 maanden. Vakantie, maar dan in hoofdletters. Ontspannen, maar dan voor het volle pond.  Iemand had me gezegd dat het me meerdere maanden zou duren om af te kicken van het hectische bestaan, dat ik had. Ik kan die persoon alleen maar gelijk geven. Het is een feit dat ik al maanden geen echte fysieke arbeid meer lever (de vaat doen kun je nauwelijks als werk omschrijven). De eerste weken kriebelden mijn handen heel vaak om toch iets te doen ( dat gebeurt nog maar minder frequent), het leek wel of ik afkicksymptomen had. Het moeilijkste stuk echter, was het mentaal aanpassen aan de veranderde toestand. Pas sedert deze week, ervaar ik dat mijn geest echt vrij is. Ik kan nu voluit genieten van het nietsdoen zonder dat er een duiveltje in mijn hoofd me verwijtend toespreekt… Ik ben nu voldoende gehard om zelf alle keuzes te maken, zonder dat er nog iemand me zal proberen op te zadelen met een schuldgevoel. Sorry mensen, ik ben dat stadium nu ook definitief voorbij.

Op het gebied van reizen is nog even stilte voor de storm. Hoewel, een vlucht naar Rockhampton, is nu niet bepaald een onderneming van dien aard dat ze onder de noemer “storm “ mag geplaatst worden. Het wordt pas echt druk wanneer ik volgende week het laatste land op mijn ontdekkingsreis aandoe. Ik heb een heerlijk druk programma in Auckland en dat is iets waar ik weer naar uitkijk. Te lang met mijn duimen draaien is echt niets voor mij.

Hoe vaak heb ik in het verleden niet gehoord dat reizen de blik verruimd? Ik was natuurlijk meer dan een leek op dat gebied, al heb ik nu toch wel mijn sporen verdiend. Waar is de tijd dat ik in de humaniora zat en het gedicht van Alice Nahon moest leren? Waarom denk ik hier nu aan, zoveel jaren later???

‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
Nog even voor het slapen gaan
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien
Geen weemoed op een wezen lei
Of ik aan liefdeloze mensen
een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten
Dat ik één droefenis genas
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was...
Dan voel ik, op mijn jonge lippen
Die goedheid lijk een avond-zoen...
‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
en zo z’n ogen toe te doen.

Het antwoord is: ik heb mijn evenwicht gevonden en weet dat ik als herboren verder kan in dit aardse leven.

Oef, geen blog met reisindrukken dit maal. Veeleer eentje met indrukken van de ziel… en geloof me vrij wanneer ik zeg, dat die in mijn hart verankerd zijn.

Warme groeten

Charlotte