Hallo iedereen,
Heerlijk ontspannen in bed, na een dag, waarop ik een toch wel heel speciale ervaring heb meegemaakt: zo val ik met de deur in huis.

Gisteren is een stille dag geworden: ik ben nog maar eens van adres verhuisd en verblijf nu bij een dame, die een energie niveau heeft, dat ik zelfs in mijn beste dagen niet kan halen. En dat wil wat zeggen! Dat gezegd zijnde, heeft Jo de laatste weken meer op haar brood gekregen dan ze kan slikken: een enorme werkdruk in combinatie met de zorg voor haar heel erg zieke vader, heeft haar weliswaar niet onderuit gehaald, maar heeft zeker heel veel van haar gevraagd. Vandaar wellicht dat er wel eens iets in het het honderd loopt. Maar Jo zou Jo niet zijn indien ze er niet zou in slagen om à la minute een plan B te bedenken.

Gisteren zijn we gaan wandelen op het strand, hier amper een paar honderd meter vandaan. Het is een strand, waarvan we in West-Vlaanderen enkel kunnen dromen:  heel fijn zand en een strook waar je duizenden toeristen op kwijt  zou kunnen. Alleen is dat hier even anders: afgezien van één enkele andere wandelaar valt er geen kat te bespeuren. De hond laat het alvast niet aan zijn hart komen: het asiel, waar Jo deze viervoeter gehaald heeft, vertelde haar dat Connor border collie ras in zijn bloed heeft. Wat mij betreft zit er 50% windhond in: dat beest staat op veren en schiet letterlijk als een pijl uit een boog wanneer Jo zijn bal voor de zoveelste keer krachtig weggooit. Er bestaat geen mogelijkheid om dit duracell konijn te doen opgeven, wanneer het op lopen aankomt: na een uur ziet hij er nog even fris uit als bij de start, iets wat van ons niet kan gezegd worden. Omdat ik me niet aan zoveel natuurschoon verwacht had, had ik mijn camera niet bij me. Geen nood, ik blijf hier nog een poos en zal jullie zeker kunnen bekoren met een zicht op dit prachtig strand.

De namiddag hebben we al kletsend doorgebracht totdat het tijd was om naar een verjaardagsfuif te trekken. De Belgische consul in Christchurch werd er 50 en had ons uitgenodigd om met vrienden en kennissen een glas te heffen ter gelegenheid van die mijlpaal in haar leven. Het huis, waar alle actie plaatsvond, ligt helemaal aan de andere kant van de stad: het wordt dus weer maar eens een flinke rit om er te geraken.

Ook Lieve en Gavins huis heeft te lijden gehad onder de aardbevingen: de grote ramen, die een ongelofelijk uitzicht over de baai bieden, spatten gewoon uiteen, alsof er binnen in het huis een ontploffing had plaatsgevonden. Iemand die het niet met eigen ogen gezien heeft, kan gewoon niet begrijpen, hoeveel verwoestende kracht de beide aardbevingen hier hadden. Ik hoop dat mijn beschermengel van dienst is want een paar dagen voor ik hier geland ben, is er een lichte schok geweest, die voldoende was om alle kaders aan de muur uit balans te brengen. Feit is dat de aardbevingen hier nog dagelijks nieuws zijn. Vooral bij de oudere bevolking zit de schrik er nog goed in. Heel wat mensen missen het beeld van de vertrouwde stad waarin ze zijn opgegroeid en zelfs al ben ik ervan overtuigd dat deze stad uit zijn asse zal verrijzen, voor velen van hen is het een magere troost. Het zal op zijn minst 20 jaar duren vooraleer alles weer opgebouwd zal zijn...

Een gelegenheid als gisteren biedt de ideale mogelijkheid om andere Belgen te ontmoeten. Niet dat ik nu zo'n enorme behoefte heb om landgenoten te zien (indien dat het geval zou zijn, had ik maar in België moeten blijven) maar ik wil vooral horen wat er hen naar hier gebracht heeft. De antwoorden kunnen in twee kampen worden opgedeeld: sommigen zijn de liefde van hun leven gevolgd terwijl anderen hun buik vol hadden van het vaderland en op trektocht zijn gegaan om iets beters te vinden.  Behalve een Nederlands koppel, dat hier ondertussen al meer dan 30 jaar woont, was er niemand die ooit nog van plan was om naar Europa terug te keren. Het Nederlands koppel is wel hun terugkeer aan het plannen omdat hun huis hier grote schade geleden heeft en ze hier toch "fin de carrière" zijn. Al met al, is de avond een meer dan leerrijke ervaring geweest voor mij.

Voor vandaag had Jo een last minute plan:  geen lunch met Jan, Piet en Klaas maar een dagje naar de Hanmer Springs. Dit blijkt een warmwaterbron te zijn, waar een heus spa complex is gebouwd. Het Baden-Baden van Nieuw-Zeeland, zeg maar. Met buitentemperaturen van ongeveer 10 °C was ik beslist niet overtuigd, dat het aangenaam zou zijn om in mijn badpak rond te lopen! Kiwis zijn heel wat meer koude gewoon dan de doorsnee Europeaan, die in veel warmere huizen leeft. Ik zag mezelf dus al bijna in een ijspegel veranderen nog voor ik het warme water kon bereiken. Jo en Raylee hadden best plezier met deze rillende Belg... hoewel, dat heeft niet lang geduurd want eens in het warme water, was het gewoon zalig genieten. Het centrum heeft verschillende baden uitgebouwd, die elk een andere temperatuur hadden. Het warmste was 38°C en bleek een zwavel bron te zijn. Waw, voor de reuk moet je het niet doen maar het gevoel om in zo'n warm water te zitten is echt wel heel speciaal. Zeker als je weet dat het zicht over de Alpen (hebben ze hier dus ook), waarvan de toppen nog met sneeuw bedekt zijn, uitkijkt! Daar zit je dan, heerlijk te relaxen met een zicht dat net een foto op een kalender kan zijn.

Het zit in me om contact te leggen met mensen. In het zwavelbad zat er een jong koppel naast me en toen ik de man hoorde praten, was ik er zo goed als zeker van dat hij een Europeaan was. Met gitzwart haar en dito ogen, vermoedde ik dat hij van Spaanse origine was... Helemaal mis: hij bleek een Belg uit Zonhoven te zijn, die zijn hart hier verloren had en die hier nu reeds verschillende maanden aangespoeld was. Dit is zowaar de eerste Belg, die ik zomaar per toeval tegen het lijf loop!

Mijn knalrode badpak staat me goed maar toch kwam Jo me redden uit dit bad met de woorden dat het niet meer te zien was waar het badpak eindigde en mijn huid begon. Ze vreesde zowaar dat ik oververhit was geraakt! Nee, met de warmte heb ik geen probleem laat dat vooral duidelijk zijn

Morgen heb ik weer wat anders voor: een studio interview met de locale TV en nog een interview met een andere krant. Ik zal zowaar een hele persmap kunnen voorleggen! Het is nog altijd zo dat ik niet gek op camera's ben maar dat veegt Jo gewoon van tafel. Ik hoop alvast dat ze het bij het rechte eind zal hebben wanneer ze beweert dat de leading lady van de show me snel op mijn gemak zal stellen.

Daarna staat een persoonlijke gidsbeurt door de burgemeester op het programma waarna ik 's avonds verder trek, richting Mount Somers. Reizen, ik weet niet of dat in iemands bloed kan zitten... ik weet echter dat ik alle symptonen vertoon van een iemand, die het met hart en nieren doet: wat mij betreft mag het nog maanden duren!

groetjes
charlotte

Hallo iedereen,

Frustratie alom want ik zit nog maar eens gevangen in een situatie zonder WIFI wat inhoudt dat ik mijn blogs niet kan bijwerken. Dat was het geval op zondagavond, maar inmiddels zijn we weer al een paar dagen verder.

Een van de meest geliefde gespreksonderwerpen wereldwijd is het weer. Wel, dat weer hier heeft me voldoende inspiratie gegeven om een roman te schrijven. De titel zou dan iets in de aard van “ het verdronken land van Canterbury” kunnen zijn. Als Belgische ben ik best wel wat gewoon wanneer het op regen aankomt maar daar wil ik onmiddellijk aan toevoegen, dat wat hier de laatste dagen naar beneden gekomen is, eigenlijk niet meer onder de noemer “regen” past. Sinds zondagmorgen staan de hemelsluizen wijd open: het water komt met bakken uit de lucht vallen.

Net als Vlaanderen zit er hier een kleilaag onder de bovenlaag maar het grote verschil blijkt te zijn dat er helemaal geen drainage systeem bestaat. Niet dat de drainage het probleem op korte termijn zou oplossen: zelfs met een goed werkende afwatering zou het een kwestie van dagen zijn, om de velden terug droog te krijgen.

Mijn gastheer, Kevin, is de eerste schepen voor een gebied dat Waimakariri heet. Ook hier zijn de dorpen gefusioneerd, een aantal jaren terug. Dat houdt in dat het gemeentebestuur nu verantwoordelijk is voor zo’n goede 47000 mensen, die in een gebied wonen van zo’n 2.200 vierkante km. Wanneer je dat vergelijkt met West-Vlaanderen (met zijn 1.164.000 inwoners op 3140 vierkante km) dan weet je onmiddellijk wat een groot maar dunbevolkte gebied dit is.

Eerste schepen zijn in zo’n rotweer is zeker geen benijdenswaardige positie: de ganse dag lang staat zijn telefoon roodgloeiend met oproepen van mensen, die met wateroverlast te kampen hebben.

Omdat wandelen pure waanzin zou zijn in deze niet aflatende stortbui, neemt Kevin me mee op een rondrit door het gebied. Riviertjes, die normaal gezien onschuldig door het landschap kronkelen, zijn op slag veranderd in snelstromende waterlopen, die overal buiten hun oevers treden. Runderen en schapen staan verdwaasd te kijken naar zoveel nattigheid om hen heen: die viervoeters gaan een lange, maar vooral natte nacht tegemoet.

Iets was heel typisch is voor dit gebied zijn de metershoge hagen van sparrenbomen. Je ziet ze overal in het landschap opduiken, in eerste instantie als windbreker maar daarnaast bieden ze ook beschutting voor het vee wanneer de wind in combinatie met regen komt. Geen hagen kunnen die taak naar behoren vervullen in de huidige weersomstandigheden… dit wordt een situatie van hopen dat het weer snel ten goede keert.

Melk en andere landbouwproducten vertegenwoordigen het leeuwenaandeel van NZ’s export: geen wonder dat er verder geïnvesteerd wordt in deze branche.  Al kan ik niet nalaten om te schrijven, dat dit soms tot rare situaties leidt. Wat te denken van een koeientunnel onder de hoofdbaan?  Omdat de kudde van een plaatselijke boer steeds maar groter werd en een deel van zijn weides aan de overkant van een drukke weg liggen, werd uiteindelijk besloten om een tunnel onder de straat te bouwen: geen zaak om de koeien meer veiligheid te geven natuurlijk. Het geduld van de automobilisten kon de groeiende stroom koeien niet meer aan, vandaar de grote middelen.

En grote middelen, heb ik ook op een ander vlak gezien. De beregeningsinstallaties hier, zijn er van een formaat om U tegen te zeggen. Wat te denken van een beregeningsmachine die 2 km overbrugt? De wielen worden individueel door een computer gestuurd want deze reuze installatie draait in een halve cirkel rond.  Het neusje van de zalm is een recent geïnstalleerde superberegening, die over het huis (dat midden het perceel weiland ligt) heen rijdt. Geen vuil dak zal die boerderij ooit ontsieren… De was zal noodgedwongen in de droogkast moeten, is wat door mijn geest gaat.

Een ander land, dus andere wetten. Op onze weg komen we voorbij een boerderij die in bouwloten werd opgedeeld: 25 loten van 5 ha worden beschikbaar gesteld voor hobbyboeren. Geen haan die ernaar kraait dat weiland in bouwland veranderd wordt. Dat is bij de tegenvoeters wel even anders.

Na mijn 2 nachten bij Kevin en Maree (die vol verwachting uitkijken naar hun grote reis doorheen Europa vanaf vrijdag)  kom ik even bij Murray terecht, die me later op de dag naar zijn zus brengt. In het gezelschap van een professor sociologie zit ik gebeiteld voor een avondlang van interessante discussies over de maatschappij, verschillende culturen en… het leven tout court.

Raylee is een geboren en getogen inwoner van de verwoeste stad, die Christchuch nog steeds is. Ze neemt me mee op een wandeltocht doorheen het vroegere stadscentrum : het wordt een relaas van wat er allemaal reeds verdwenen is en wat er nog allemaal gesloopt dient te worden. Even wordt het haar allemaal teveel wanneer ze met tranen in de ogen verteld over de vloedgolf van hulp, die in Christchurch op gang is gekomen, in de weken na de verwoestende aardbevingen. De eerste zware schokken in september 2010 hadden heel wat schade aangericht maar geen slachtoffers geëist. Raylee vertelde me dat dit de inwoners het gevoel van valse veiligheid gegeven had: toen de aarde een 2 keer hevig beefde (februari 2011) zijn er 185 mensen gestorven, het merendeel in 2 torengebouwen, die als kaartenhuisjes in elkaar gestort zijn.

Kranen werken dag en nacht, zeven dagen op zeven. Ganse wijken zijn nog afgesloten voor de stadsbewoners: een toegangsverbod dat door het leger in voege gehouden wordt.

Het is een triest verhaal : een verhaal van een ganse stad die van de kaart verdwijnt en heel veel dierbare herinneringen met zich meeneemt. Gelukkig hebben mensen een veerkracht, die niet te onderschatten valt. In het centrum van de vroegere stad werd een container shoppingcentrum opgebouwd: kleurige zeecontainers, staan op elkaar en werden heel artistiek omgebouwd tot winkels en koffieshops. Triest te horen dat er een Brit klacht heeft ingediend omdat hij vond dat zijn idee gestolen werd: hij had in Groot-Brittanië immers een winkel in zo’n kontainer ingericht en vond dat hij dus het alleenrecht had om dit concept uit te bouwen. Loop naar de maan is het antwoord dat de Kiwis hem – terecht- gegeven hebben.

Ik hou het niet voor mogelijk wat ik even verder op zie. Een man in een middeleeuws aandoend pak… Genoeg om hem te benaderen en te weten te komen wat deze rare snuiter hier uitvoert. Het blijkt een stadsomroeper te zijn, die 3 à 4 uur per dag het nieuws luidkeels verkondigt. Hij voegt er cynisch aan toe dat zijn taak er nu vooral in bestaat om bv een tentoonstelling aan te kondigen in een bepaald gebouw, gevolgd door de mededeling dat het gebouw niet meer toegankelijk is tot nader order…Zwarte humor, iedereen verwerkt de tragedie op zijn manier.

Mijn trip zou zelfs de hardcore bedouin jaloers maken: ik ben alweer op de hort, op naar mijn volgende gastgezin.  Michael en Lesley verwelkomen me met veel warmte in hun prachtige huis. En dat Michael van plan is om mijn dagen hier nuttig in te vullen, ondervind ik binnen de kortste keren. Ik word op sleeptouw genomen voor een ontmoeting met 2 geschiedenis professoren in de Canterbury universiteit. Een bezoek dat voor mij uiteindelijk veel meer dan een geschiedenisles blijkt te zijn: deze mensen geven me advies, dat mijn toekomst wellicht in hoge mate zal bepalen. Wordt  vervolgd…

Bedtijd voor mij. Terwijl jullie net het middagmaal achter de kiezen hebben, kies ik ervoor om onder de wol te gaan. Ik heb voldoende indrukken opgedaan om mijn geest de ganse nacht zoet te houden. Slaap lekker…

Warme groetjes

Charlotte