Hallo iedereen,

Laat op de avond, maar toch hoop ik om nog wat indrukken met jullie te kunnen delen.

Ik heb nu al ontelbare gastgezinnen achter de rug en telkens word ik geraakt door de warmte van de mensen, die me in hun huis verwelkomen. Jarenlang heb ik aan de andere kant gestaan, toen ik als gastvrouw op Varlet Farm de honeurs waarnam. Ik begrijp nu maar al te goed wat mijn gasten bedoelden, toen ze me zeiden dat ik hen een "home away from home" aanbood. Op mijn maandenlange tocht heb ik dit telkens weer mogen ervaren. Ik moet onder een gelukkig gesternte vertrokken zijn om zoveel positieve ervaringen te kunnen opdoen.

Op zaterdagmiddag werd ik verwacht in de locale RSA club in Masterton. Ik heb er te maken gehad met een gemengde groep mensen, die allemaal op een of andere manier gebeten waren door de geschiedenis microbe. Er stond geen lezing op het programma, maar wel een gezellige koffieklets. Na afloop werd ik nog even rondgeleid in hun eigen kleine museum om dan uiteindelijk terug naar mijn gastgezin te trekken.

Vreemd hoe een menselijk brein bepaalde situaties met elkaar verbindt. Paul en Angela bleken echte dierenvrienden te zijn.  Ze hadden 2 honden, 3 katten…. maar geen papegaai. Will Tura’s befaamde deuntje kwam zomaar in me op, toen ik ingelicht werd over hun huisdieren. Ik zou mezelf veeleer als hondenvriend dan als kattenliefhebber omschrijven maar vreemd genoeg krijg ik bijna overal de volle aandacht van de kat(ten) des huizes. In dit geval was het British Blue (die helemaal niet blauw was maar wel met de typische platte neus was uitgerust), die onmiddellijk besliste dat ik een ideale slaapkameraad zou zijn. In die mate zelfs dat ze me midden in de nacht ronkend kwam overtuigen van haar keuze!

Hm, het BV-schap hier, heeft zeker zijn voordelen. Op zondag werd ik uitgenodigd om een rondleiding te krijgen in een privé collectie (eigendom van Peter Jackson… ja, die van “The Lord of the Rings”) met WO I vliegtuigen, met privé gids inclusief. Daar waar ik een “low key” profiel wens te behouden, moet ik toegeven dat ik voor één keer van het privilege gebruik heb gemaakt. Mijn gastheer kon zijn oren niet geloven, toen hij hoorde dat ik toegang tot het domein zou krijgen. Ik heb alvast één Nieuw-Zeelander heel gelukkig gemaakt want mijn gids had er geen bezwaar tegen dat ik mijn gastheer ook uitnodigde. Voor Paul was dit de grot van Ali Baba, zo veel is zeker. De collectie vliegtuigen, die daar netjes geparkeerd staat is gewoonweg uniek: 3 authentieke machines in perfecte staat plus een hele resem, die herbouwd werden, zij het allemaal met een originele motor. Om het helemaal indrukwekkend te maken, wist de gids me te vertellen dat al deze vliegtuigen nog luchtwaardig zijn. Was het om me te overtuigen dat hij de waarheid, en niets dan de waarheid sprak… ik weet het niet, maar feit is dat 2 van de oude machines naar buiten werden gerold om even later, na een ongemeen korte rit, elegant maar luidruchtig naar boven te klimmen…. Mijn tocht lijkt een aaneenschakeling van hoogtepunten te worden… op mijn schaal, scoort deze morgen in de top 3…

De boog kan niet altijd gespannen staan. M.a.w. er moet ook wat tijd voor ontspanning worden vrijgemaakt. Die leemte werd gevuld met een uitnodiging voor een verjaardagsfuif. Jack, die zich heel wat moeite getroost heeft om mijn programma in Wellington vorm te geven, werd 65, reden genoeg voor een feest. Een dubbelfeest eigenlijk want zijn vrouw rondt een week later ook de kaap van 65. Daar kom je dan, als enige Belg, te midden een groep feestende Kiwi’s. Of toch niet? Op een gegeven moment kwam er iemand naar me toe die me heel vriendelijk aansprak met “Hoe maak je het”? Loes, een Nederlandse vrouw, was de liefde van haar leven gevolgd tot aan de andere kant van de wereld. Afkomstig van Brunsem heeft zij hier een totaal andere wereld leren kennen. En dat die goed bevallen is, staat buiten kijf want 40 jaar later is ze hier nog steeds.

Wanneer je je goed voelt, dan komt het afscheid altijd te vroeg. Dat was niet anders op maandag: het is met spijt dat ik Angela en Paul achter me gelaten heb, op weg naar mijn nieuwe bestemming. Wairarapa College had interesse getoond om het Passchendaele verhaal te horen en is tegelijkertijd zo lief geweest om dat ook naar de private scholen te communiceren. In plaats van één lezing in drie scholen, wordt het drie scholen voor één lezing. Mijn stembanden zijn hen dankbaar!

Na een lunch bij Loes en John (de Nederlandse dame, die ik pas gisteren ontmoet heb) gaat het richting Featherston. De weg slingert zich door een landschap, dat zo als decor in een film kan dienen. De kleurenpracht van alle tinten groen valt niet te beschrijven. Meteen weet ik ook dat Nieuw-Zeelanders  de waarheid spreken wanneer ze me vertellen dat er meer schapen dan mensen zijn…het aantal wolproducenten, dat ik reeds gezien heb, overtreft ongetwijfeld het volledige Belgische arsenaal.

Eens in Featherston, was het zaak om de koffers kwijt te geraken en me naar de volgende afspraak te begeven: een lezing in de Anzac Hall. Dit historisch gebouw was voor heel veel Kiwi soldaten de plaats waar ze hun laatste danspassen gezet hebben. Duizenden jonge mannen hebben hier gedroomd van het grote avontuur dat hen te wachten stond. Een paar maanden later werd die droom hun ergste nachtmerrie… In een jong land, waar er weinig historische gebouwen te bespeuren vallen, zou het gewoonweg zonde zijn om dit stukje bewaard gebleven geschiedenis niet te koesteren. Ik hoop dan ook dat de overheid in het kader van de herdenkingsperiode, die eraan komt, het belang van Anzac Hall zal erkennen..

Het lijkt wel of ik mezelf blijf herhalen: de gastvrijheid van dit land is onbeperkt. ’s Avonds praten we met een glas uitstekende Sauvignon Blanc (dat alleen geldt voor mij als voldoende excuus om naar hier te emigreren!) bij over het verloop van mijn reis. Don en Adrienne bieden me niet alleen een onderkomen, maar tevens een luisterend oor en heel wat advies. Ik prijs me gelukkig dat het lot me hierheen gebracht heeft.

De dagen rijgen zich aan elkaar zoals de parels aan een snoer:  het snoer van mijn tocht is er eentje dat bepaald wordt door vele indrukken en belevenissen. Ik zal het de rest van mijn leven dragen als een symbool van de totale transformatie, die mijn leven heeft doorgemaakt.

Mensen ontmoeten: dat is de drijfveer van mijn bestaan... Onnodig te zeggen dat reizen het ideale platform biedt hiervoor. Ik word vandaag geïntroduceerd aan Marcus, die eerlang een job bij het Auckland War Memorial Museum zal oppikken. Een gedreven man met een visie en met een voelbaar enthousiasme om zijn taak naar bestvermogen te vervullen. Bij het afscheid bedenk ik dat hij een bofkont is: zijn carrière heeft een onverwachte wending gekregen, die hem nu de kans geeft om zich ten volle te ontplooien.  De link naar mijn eigen leven is snel gelegd: misschien sta ik net als Marcus wel aan de vooravond van een nieuwe wending in mijn leven???

Nieuw-Zeeland is natuurlijk een heel stuk kleiner dan Oz, maar wel nog een stuk groter dan België. Het verwondert me niet eens meer dat Don een uur moet rijden naar zijn kantoor… De weg, die we volgen, loopt langs de bergketen, langs steile rotsen aan de ene kant en diepe ravijnen aan de andere. Wanneer mijn gastheer me vertelt, dat hij graag het gaspedaal indrukt, kan ik hem glimlachend verzekeren dat mijn broer destijds nog autorally gereden heeft: ik ben dus best wel wat gewoon op het gebied van snelheid. De weg slingert zich 30 km lang rond de bergen. Ik kan jullie jammer genoeg geen foto’s tonen want we zaten letterlijk met ons hoofd in de wolken.

Eens terug in Wellington wordt het reppen naar het Ministerie van Cultuur en Erfgoed. Er staat een lezing op het programma voor de historici van die dienst, genoeg reden om me nerveus te maken. Niemand minder dan Glyn Harper, John Crawford en Ian McGibbon bevinden zich in mijn publiek. Allemaal namen die verschillende boeken gepubliceerd hebben en die als experts in de materie kunnen worden aanzien. Een lezing voor zo’n publiek zet me echt wel op scherp. Even diep ademhalen, springen en zwemmen… zo voel ik me bij de aftrap…

Gisterenavond kwam ik bij een nieuw gastgezin terecht: John en Elizabeth. Ik zal een database moeten aanleggen om alle gastgezinnen waar ik verbleven heb voor de geest te kunnen halen! Een gezin met twee jonge tienerdochters, die ongetwijfeld de prijs voor meest actieve meisjes van de streek verdienen: hockey, polo, ballet… ze doen het allemaal.

Een vroege start deze morgen want ik heb een lezing voor een school in Lower Hutt. Een leerkracht met de heel speciale naam, Corone (zijn naam is ontsproten aan de fantasie van zijn moeder), komt me ophalen om me naar de private school te brengen. Een prachtig gebouw, een gedisciplineerd publiek en dankbare leerkrachten: genoeg om me  met een goed gevoel terug richting Wellington te begeven.

Af en toe blik ik terug op de afgelopen maanden. Twee jaar geleden had ik nul komma nul reiservaring, wist ik helemaal niets van de grote wereld om me heen. Mijn tocht is er niet alleen eentje van vele kilometers geworden… het is ook een tocht van vele emoties geworden. Iedereen in mijn situatie zal erkennen dat het niet evident is om alles achter je te laten. Het is niet eenvoudig om de deur dicht te trekken in de wetenschap, dat die deur niet meer zal opengaan. Het is bepaald angstaanjagend om tot het besef te komen, dat je opeens helemaal alleen op de wereld staat. Natuurlijk heb ik mijn kinderen nog maar zolang zij niet kunnen inzien dat het leven niet enkel wit of zwart is, moet ik geduldig wachten. Ik voel nog de onzekerheid wanneer ik tot het besef kwam dat ik van nu af aan zelf moet instaan voor een toekomst: 53 jaar en geen diploma...dan besef je dat de weg niet altijd vlak zal zijn!

Voor hen die twijfelen wat het leven nog te bieden heeft, heb ik maar één raad: volg je hart. Mijn hart vertelde me dat het stierf van eenzaamheid.  En neen, ik heb geen alternatief ( ik hoor nu nog de roddel dat ik in ieder land wel iemand heb, die op me wacht…), maar ik zat in een situatie waar ik niets meer te verliezen had: ofwel stierf ik een beetje meer van dag tot dag… ofwel waagde ik de sprong van de klippen, in de hoop dat ik zou kunnen zwemmen wanneer ik in het water terecht kwam. Ik heb voluit voor optie nummer 2 gekozen en kan nu volmondig zeggen dat het me niet spijt.

Genoeg gekletst voor nu. Straks ga ik de bus nemen (dat wordt dus even zoeken) terug naar mijn gastgezin. Hopelijk werkt de WIFI en dan hoop ik dat dit verhaal jullie kan boeien… Charlotte ’s story is er eentje van vele episodes aan het worden!

Groetjes,

Charlotte