Hallo iedereen,

De dagen lijken steeds maar sneller voorbij te gaan, tenminste dat is hoe ik het nu ervaar. Mijn korte stop is Dunedin is er een geweest, die ik me nog lang zal herinneren, gewoon omdat ik er de juiste balans tussen werk en ontspanning gevonden heb.

Nog voor ik voet op de grond zette in Dunedin, had ik al min of meer een beeld van de stad. Heel wat kiwis hadden me immers gezegd, dat dit de stad is, waar de Schotse geest nog sterk aanwezig is. En inderdaad, op een of andere manier voelt deze stad heel Europees aan.

Met een sterke rugwind, landt mijn koffiemolen (binnenlandse vluchten worden allemaal afgehandeld met relatief kleine vliegtuigen) een dikke 10 minuten vroeger dan voorzien. En dat betekent dat mijn nieuwe gastheer, Sean, nog nergens te bespeuren valt. Geen nood, ik hou me alvast bezig met een kletspraatje, totdat ik zie dat er iemand naar me toekomt. Daar waar ik geen benul heb hoe mijn gastheer eruit ziet, heeft hij het voordeel dat hij al foto’s van me gezien heeft.

De tocht gaat richting Sean’s huis waar ik comfortabel wordt geïnstalleerd. Ik krijg de voormiddag vrij om mijn blog bij te werken maar zoals jullie zien, is me dat niet gelukt. Eerst de mail en dan is het tijd om opnieuw te vertrekken. Eerst richting de plaatselijke tv studio’s omdat ze een interview willen met de Belgische gaste. Dat interview is er eentje geworden in sneltempo. Ik werd meegenomen naar het station van Dunedin waar er nog een koperen plaat aan de muur hangt met de naam Passchendaele erop. Na WO I werden een aantal locomotieven genoemd naar voormalige slagvelden en uiteindelijk kwamen heel wat van deze platen terecht op stationsgebouwen. Wat Passendale betreft is dat in Dunedin en Christchurch (er werd een plaat aan weerszijden van de locomotief bevestigd natuurlijk).

Daarna wordt het een zaak van hollen, lopen en rennen om tijdig in de bioscoop te zijn waar een film over de maori’s werd getoond. Ik heb al aangehaald dat de oorspronkelijke bewoners van dit eiland veel beter geïntegreerd zijn dan in Australië. Deze film wil de Nieuw-Zeelanders bewust maken van het feit dat de Maori cultuur ook mee een stuk het imago van dit land bepaald heeft. Het betreft het verhaal van een groep kinderen, die van het noordelijk eiland op pelgrimstocht trekken naar het zuidelijk eiland. Onderweg worden verschillende plaatsen aangedaan, waar hun voorouders ook halt gehouden hadden op hun gedwongen reis naar het zuiden. Ik ben wellicht de enige Europeaan in de zaal (die trouwens afgeladen vol zit) en kijk dus ook met andere ogen naar deze film. Ergens kan ik me niet van de indruk ontdoen, dat er een zeker schuldgevoel op de “boze blanke man” geworpen wordt. Political correctness is een modewoord  doorheen gans de wereld … ik zou deze film bijna onder die noemer plaatsen.

Op donderdag had ik mijn eerste “unief” ervaring voor de boeg. Ik heb weer maar eens een les geleerd (al werd ik verondersteld om de les te geven!). Halverwege mijn lezing, floepten alle lichten opeens zomaar aan met als gevolg dat mijn laserstraal niet meer te zien was. Gezien er geen lichtschakelaars te bespeuren vielen (en er niemand leek te weten hoe die vervloekte lichten konden worden uitgeschakeld), heb ik mijn lezing maar zonder laser verder afgewerkt. Dat is weer eens iets anders. De groep was kleiner dan verwacht (Zo’n 15 in totaal) maar dat werd dan weer gecompenseerd door de aandacht, waarmee ze de lezing volgden.

Don McKay werd aan me voorgesteld: zijn pad gelijkt wel een beetje op dat van mij … van boer tot historicus (met dien verstande dat hij wel een universitair diploma behaald heeft). Don neemt me op sleeptouw naar het plaatselijke legermuseum, waar ik vooral WO II te zien krijg. Vandaar gaat het richting van een pub waar ik het locaal gebrouwen bier krijg voorgeschoteld. Nog een reden waarom Dunedin meer Europees is dan welke stad: pal in het midden van de stad is er een brouwerij en… een chocoladefabriek! Het amberkleurig brouwsel valt best te pruimen al ben ik heel blij dat ik maar een halve pint gevraagd heb: een traditionele pint zou me zeker doen zingen hebben!

Op vrijdag stond er een radio-interview met de nationale radio op het programma, gevolgd door een bezoek aan een locaal kunstenaar, die met koper en hulzen een soort poppy broche maakt. Kunnen jullie mijn verbazing voorstellen wanneer ik de kaartjes, die zijn ontwerp tonen, onmiddellijk herkende? In 2007 heeft het NZ hoofd van defensie in London, die een paar dagen bij ons verbleven had, me een aantal van die kaartjes bezorgd met de vraag om ze te verspreiden onder mijn kiwi gasten… Het wordt een uitermate gezellige babbel met een boeiend man waarmee ik best wel langer had willen kletsen. Maar … ik heb een uitgestippeld programma en dat bracht me naar het Otago museum, zij het in een drafje. Krijg ik toch wel Egyptische kunst te zien zeker:  een kunstminnend soldaat had een behoorlijk aantal Egyptische schatten (inclusief 2 mummies) naar het thuisland meegebracht.  

Een snelle omkleedbeurt en de lady in red is klaar voor de lezing in de plaatselijke bibliotheek. Niemand weet hoeveel mensen er precies zullen komen: het wordt al snel een zaak van meer stoelen zoeken in die mate dat de ruimte te klein blijkt om alle geïnteresseerden een plaats aan te bieden! Meer dan 100 mensen zitten in een te kleine ruimte maar dat bleek noch voor hen, noch voor mij een zorg te zijn. Omdat een spreekbeurt hier normaal gezien nooit langer dan een uur duurt (en dat is  wat mij betreft zo goed als onmogelijk) had ik mijn publiek bij aanvang gewaarschuwd. Met een kwinkslag: ik kom van heel ver weg en ik beloof dat ik niet direct terug zal komen… had ik de groep onmiddellijk aan mijn kant. Het is een prachtige avond geworden, met nog heel veel contact na mijn lezing (en daar geniet ik altijd ten volle van) in die mate dat we werden verzocht om de zaal te verlaten omdat ze wilden sluiten! Een avondmaal in een plaatselijk restaurant heeft een mooi sluitstuk geplaatst aan dit bezoek. Dank je wel, iedereen!

Vroeg uit de veren gisteren, onmenselijk vroeg eigenlijk.. want om 5 uur was ik al mijn valies aan het sluiten. Op naar de luchthaven dan maar: Sean wuift me uit, op tocht naar mijn nieuw avontuur. En dat avontuur heeft me naar Christchurch gebracht.

John en Olive… wat een heerlijk weerzien met trouwe gasten van Varlet Farm. Zonder verwijl trekken we naar een restaurant om van een uitgebreid ontbijt te genieten en vervolgens gaat het richting kust: de tocht voert me langs een prachtig landschap. Iedere toerist die Nieuw-Zeeland bezoekt, zal het met me eens zijn: dit is natuur op zijn best. Heuvels, kust, idyllische dorpjes er tussenin… dit is wat NZ te bieden heeft in combinatie met warme gastvrijheid.

Doodmoe trek ik me terug in mijn kamer… en net voor de slaap me in zijn greep heeft, bedenk ik dat ik pas nu weet wat het betekent om echt te leven.

Warme groetjes,

Charlotte

Hallo iedereen,

Geen beter omgeving om een blog te schrijven, dan een luchthaven, dus hier ben ik weer. Na een uiterst korte nacht, die constant onderbroken werd door de hevige regen op het platen dak, zit ik nog maar eens te wachten op een vlucht: ditmaal richting Dunedin.

Dat Nieuw-Zeelandse gastvrijheid een trapje hoger staat, dan die van om het even welk land, wordt me met de dag duidelijker. Normaal gezien had ik de afgelopen nacht moeten doorbrengen in een hotel, gezien ik om 6 uur al in de luchthaven diende te zijn. Niets daarvan: toen John en zijn vrouw hoorden dat ik terug naar Wellington kwam, kreeg ik gelijk een uitnodiging in de bus: ik was meer dan welkom om bij hen te verblijven. Elizabeth was zelfs zo vriendelijk om me naar de luchthaven te brengen. Dit is een land met 2 gezichten: enerzijds heb je de meer dan relaxte sfeer maar anderzijds sta ik dan versteld, wanneer ik hoor dat dochterlief iedere woensdag om 5 uur uit bed komt om waterpolo te gaan spelen! Gezien er slechts 1 zwembad in Wellington geschikt is voor deze sport, moeten schoolteams hun trainingen onmenselijk vroeg plannen. Deze jonge juffrouw speelt waterpolo om 6 uur ’s morgens, gaat dan een dag lang naar school en gooit er nog een training hockey boven op ’s avonds. Moeder is al even actief: die gaat ofwel een uurtje lopen, of zoals vandaag (het giet water buiten) een uurtje zwemmen. De schoolcultuur, waarbij er heel veel in sport wordt geïnvesteerd blijkt trouwens vruchten af te werpen. Indien de kranten het juist hebben, dan heeft NZ op dit moment het hoogste aantal Olympische medailles per inwoner. Het loont dus om vroeg op de staan, is de conclusie die ik trek.

De vlucht van vandaag zal me naar Dunedin brengen, de voorlaatste stop op mijn geplande traject. Omdat dit een relatief kleine stad (120.000 inwoners waarvan 20.000 studenten) is, heb ik hier een oponthoud van slechts 3 dagen gepland. Het zullen gevulde dagen worden want ik heb twee lezingen: eentje in de bibliotheek (want het museum waar ik aanvankelijk werd uitgenodigd, zit volop in een verbouwing) en eentje in de universiteit. Dat wordt dus weer iets nieuws: tot nu toe heb ik nog niet het genoegen mogen proeven om in een aula te spreken. Dat gezegd zijnde, vermoed ik dat het auditorium van verschillende musea waar ik lezingen gegeven heb, wellicht niet moet onderdoen voor  de aula van een unief. Morgen weet ik meer hierover. 

Ondertussen ben ik goed en wel geland in Dunedin: met de wind vanachter, was ik zelfs 10 minuten voor tijd al op de luchthaven. Deze stad heeft de reputatie om een stukje Schotland down under te zijn. Ik heb geen basis van vergelijking gezien ik geen kans heb gehad om Schotland te bezoeken maar wat ik wel al kan meegeven is dat er hier heel veel uitgestrekte weides te zien zijn, waarop ontelbaar veel runderen grazen. Melk en boter is voor de NZ exports een van de belangrijkste producten, in die mate dat bijna het hele contingent wordt opgekocht door China. Het is net de druk van de uitvoer, die de prijs van de melk hier relatief hoog houdt. Met een prijs van 65 eurocent voor een liter melk,zit dat boven de Belgische prijs. Of heb ik dat verkeerd voor? Ik heb opgevangen dat de boeren, hier maal al te graag hun veestapel zouden opdrijven. Nieuw-Zeeland is echter een heel milieubewust land (al vertaalt zich dat niet in hun huizen waar isolatie zo goed als onbestaande is), vandaar dat er geen vergunnningen worden gegeven om meer runderen te houden. Een moedige beslissing van de regering noem ik dat: hier kijken ze op lange termijn i.p.v. te gaan voor het snelle gewin.


Opgehaald worden door een onbekende heeft zo zijn charmes… behalve een voornaam, had ik geen enkel gegeven over mijn nieuwe gastheer. Dan wordt het dus een zoektocht naar de juiste Sean. Na een aantal hoofdschuddende reacties van mensen die duidelijk niet in de luchthaven waren om me op te halen, heb ik wijselijk beslist om geduldig te wachten. En ja hoor, met een beetje vertraging kwam mijn gastheer eraan, klaar om me naar mijn nieuwe onderkomen te brengen. 

Veel tijd om te kletsen rest er me niet meer want ik word deze namiddag zowaar in de locale TV studio verwacht. Dat zal zweten worden, want camera’s hebben nog altijd een verlammend effect op me. Anderzijds hoop ik dat het een ervaring zal worden, waar ik nog lange tijd nadien, lachend zal aan kunnen terugdenken! Eén ding is zeker: dit is een reis geworden, die ik in mijn stoutste dromen niet verwacht had!

Regenachtige groetjes,
Charlotte

Hallo iedereen,

Reizen leert je relativeren, zoveel is zeker. Toen ik België achter me liet, had ik dat onrustige gevoel in me.  Die knagende onzekerheid, die me er telkens weer aan herinnerde, dat ik een veilige haven achter me had gelaten om in een donkere nacht naar een onzekere toekomst te trekken.

Na maanden heb ik begrepen dat er momenten zijn waarop je gewoon moet durven. In dat opzicht was mijn keuze om de wereld te verkennen, de beste beslissing, die ik ooit genomen heb. Zelfs al heb ik geen enkel benul welke richting mijn verder leven zal gaan, de angst is verdwenen: ik heb een deur gesloten en ben er vast van overtuigd dat een andere deur zal opengaan.

De afgelopen dagen heb ik doorgebracht bij een gemengd Belgisch-Brits koppel. Maar eerst had ik nog een proevertje van de locale mentaliteit. De afspraak was, dat ik met de trein terug naar Featherston zou trekken, waar David me zou ophalen aan het station. Ik heb al een boek in het achterhoofd over de Australische treinen, misschien moet ik daar maar een klein hoofdstukje over de NZ treinen aan toevoegen? Feit is dat de trein niet op tijd vertrok want er bleek een probleem te zijn met het koppelen van de locomotief aan de wagons. Geloof het of niet maar de verschillende pogingen lieten me met een bruin vermoeden, dat ze ons in slaap wilden wiegen. Een stootje… en nog eentje… en nog maar eens proberen… totdat het zo’n kwartier later uiteindelijk toch lukte. Nog even de remmen testen en weg waren we. De trein van 4.25 uur uit Wellington is de eerste in de avondspits en zit dan ook afgeladen vol. Jenny, de treinconducteur (een vrolijke dame, geboren uit Nederlandse ouders, die op jonge leeftijd naar NZ gekomen waren) kwam op een gegeven moment, aan een grootmoeder, die met een 4 jarig kleinkind reisde, vragen of de kleine eventueel in de gang wou zitten omdat er een  oudere dame geen zitplaats had. Tot mijn stomme verbazing, reageerde de grootmoeder heel geagiteerd en weigerde ze pertinent om de kleine jongen ofwel op schoot te nemen ofwel op de gang te laten zitten (wat de bengel best wel leuk gevonden zou hebben want er zaten nog kinderen in de gang). Ik wou mijn plaats onmiddellijk afstaan maar dat wou de conducteur dan weer niet (even verderop was er een moeder, die er geen probleem mee had om de peuter op schoot te nemen). Wat is er toch mis met de maatschappij vraag ik me af? Het leven is niet enkel rozengeur en maneschijn, maar met een beetje goede wil zouden we het al een stuk aangenamer kunnen maken.

Eens aangekomen in Featherston, stond David me geduldig op te wachten om me naar mijn nieuwe thuis voor de volgende 4 dagen te brengen: een prachtige woning, verscholen in het groen. Even later kwam Patsy thuis en van toen af aan was het hek van de dam: we hebben gekletst, tot onze stembanden er bijna rauw van waren. Voor haar was het de eerste keer sedert een lange tijd dat ze een landgenoot trof, waarmee we in haar moedertaal kon communiceren. Patsy en David zijn wat mij betreft het levende bewijs dat sprookjes bestaan: toen Patsy een aantal jaren terug naar NZ op vakantie kwam, werd zij voorgesteld aan David.

Een ontmoeting, die de rest van haar leven zou bepalen want ondertussen is Patsy gelukkig getrouwd met David…Zij heeft alles achtergelaten in België om hier haar stukje paradijs op aarde te ontdekken. Marco Borsato zong ooit dat dromen bedrog zijn… vergeet dat maar: heel af en toe worden dromen werkelijkheid.

Featherston en Greyston blijken rustige dorpjes te zijn, gesitueerd in een meer dan pittoresk landschap. De rust, die beide plaatsen uitstralen tijdens de week, verandert echter in een drukke bijenkorf tijdens het weekend: heel wat stadsmensen, zoeken er net dat authentieke gevoel, dat hier echt nog aanwezig is. De economie heeft ook hier klappen gekregen, wat zich vertaalt in een aantal leegstaande winkels en een ongemeen groot aantal 2^de hands zaken. En wat vind een mens hier in zo’n winkel?   LP ‘s van Bouwdewijn de Groot, Rob de Nijs, Gilbert Bécaud en Nana Mouskouri… een stukje vervlogen Europese cultuur.

Ramp, o ramp, op zondagmorgen: mijn brilmontuur heeft er de brui aan gegeven want 1 arm is gewoon afgekraakt. Gezien deze bril aangepast is aan mijn gezichtsvermogen, zit ik met een reuzengroot probleem: ik kan geen letter lezen en … er is geen brillenwinkel in het dorp. Er zit dus niets anders op dan mijn geluk te wagen in Wellington. De eerste opticien waar ik binnenloop geeft me een heel bezorgde blik en laat me weten dat het een week zal duren om het euvel te herstellen. Gezien ik morgen naar Dunedin vlieg is dit natuurlijk geen optie. Dan maar naar de concurrentie, waar ik net hetzelfde verhaal te horen krijg. Uiteindelijk zit er niets anders op dan een nieuwe montuur te kopen: niet bepaald gunstig voor mijn budget want monturen zijn hier verdraaid duur maar geluk bij een ongeluk: ik vind er eentje dat net dezelfde afmetingen heeft, wat inhoudt dat mijn lenzen gerecycleerd kunnen worden. Deze madam kan dus weer lezen zonder problemen!

Ondertussen ben ik op tussenstop in Wellington: nog één keer slapen en dan terug het vliegtuig op. Hoewel, deze morgen had ik er mijn twijfels over. Het vroege nieuws wist te melden dat er een vulkaan uitbarsting was in het centrum van het noordelijk eiland (waar ik me nu bevind) en dat de aswolk de luchtvaart zou hinderen. Gelukkig vlieg ik morgen naar het zuiden: de rondvliegende as zal mijn programma dus niet verstoren.

Zo vaak heb ik het gevoel gehad dat ik een plaats achterliet, waar ik vroeg of laat terug zou komen. En dat is hier niet anders… Wellington heeft een speciale charme, die me zeker weet te bekoren. Zonder enige vaste planning, weet ik natuurlijk niet of ik ooit nog hier zal landen, maar ergens zegt een stem, diep in mij, dat Wellington mij nog zal verwelkomen…

Warme groetjes

Charlotte