Hallo iedereen,

Op mijn gezegende leeftijd, wordt een mens geacht om die al een tijdlang geleden verloren te zijn. Anderzijds is er het gezegde: nooit te oud om te leren. Een spreuk, die ik zeker in het hart draag.

Waar slaan die wilde haren dan op, hoor ik jullie denken? Zondag zou per definitie een rustdag moeten zijn, al heb ik al eerder geschreven dat dit gegeven in Nieuw-Zeeland niet in ere gehouden wordt. Integendeel zelfs: het lijkt wel of er op die dag nog een tandje bijgestoken wordt. Feit is dat ik als rechtgeaarde toerist niet hoef mee te hollen met de massa  (kan ook vrij vertaald: aanzien worden  als een excuus om de luierik uit te hangen...). Ik heb me dus op mijn dooie gemak in de zetel geïnstalleerd met een goed boek. Waar is de tijd geleden, dat ik dit kon doen zonder me schuldig te voelen???

Mijn gastheer dacht er net eender over want ook hij verdiepte zich in alle stilte in een boek. Het is voor mij even wennen geweest om een apartement te delen met iemand, die niet erg spraakzaam is. Nochthans heeft hij een heel boeiend leven geleid: niet iedereen kan zeggen dat hij jarenlang als duiker rond olieplatformen heeft gewerkt. Met een diploma van “Marine biology” (hoe vertaal je zoiets??  Zee bioloog???) was het zijn taak om de invloed van de zee op de structuur van de platforms te bestuderen en advies te geven om steeds betere (lees: meer resistente) bouwwerken te ontwikkelen. Een duikersziekte heeft uiteindelijk een einde gemaakt aan die carrière. Hij kan echter niet verhullen dat hij de vele buitenlandse reizen nog steeds mist. Momenteel heeft hij een kantoorbaan... veel groter kan het verschil dus niet zijn.

Vraagt mijn gastheer op een bepaald moment:”Heb je de Mission Bay in Auckland al gezien?”. Dan moet je wel weten dat er hier ontelbaar veel baaien zijn en dat ik  de namen  van de enkele plaatsen, die ik al heb aangedaan , echt niet meer kan herinneren. Of ik die baai nu wel of niet gezien had: that’s the question... Dus stelde hij voor om er naartoe te gaan. Met de raad om een paar extra truien aan te trekken. We staan aan het prille begin van de lente, en zelfs al zijn de temperaturen nu niet bepaald als hoog te omschrijven: zo erg is het nu ook weer niet dat er 2 truien vandoen zijn... Dus zeg ik vol vertrouwen dat ik met mijn gewone trui dat beetje wind wel zal kunnen weerstaan. Goede redenering, ware het niet dat de geplande rit er eentje met de moto was. Zie, dat is weer eens wat anders voor me. Blijkt dat Steve over een zware cruiser beschikt (ik ken daar dus nikske van maar zag wel dat het geen mobiletje was). Geloof het of niet maar de band op het achterwiel is verdorie breder dan de gemiddelde autoband. Helm op het hoofd, handschoenen aan en hup met het been, over de zitting en weg waren we. Mijn allereerste ervaring als bijzitter op een moto. De enige instructie die ik gekregen had, was om mee te bewegen met de chauffeur omdat het nemen van een bocht bepaald lastig (en zelfs gevaarlijk) wordt, wanneer de passagier in een andere balans gaat hangen. Nu moet je echt geen universitaire studies gedaan hebben om die theorie in praktijk om te zetten. Alleen was het wel zo, dat ik er bij de eerste bocht  heilig van overtuigd was dat dat ding nooit meer recht zou komen! Maar eens je de ”schwung” te pakken hebt, is het echt wel een aanrader. Als kers op de taart gingen we over de Harbour Bridge en naar de top van Mount Wellington. Het zicht over de duizenden lichtjes van het uitgestrekte Auckland op die stille avond, zal ik me nog heel lang herinneren, tezamen met het besef dat ik een echte bofkont ben om dit te mogen meemaken. Was de heenrit plezant, dan heb Ik dubbel genoten van de terugreis: het gevoel van snelheid ( eens dat de chauffeur wist dat ik geen beunhaas was,  “gingen we een gat” zoals ze dat in het sappig Westvlaams plegen te zeggen) geeft een kick, die alleen door een opstijgend vliegtuig geëvenaard wordt.. Nu pas begrijp ik waarom fervente motorrijders zo gek zijn op hun hobby: het gevoel van vrijheid is moeilijk met woorden te omschrijven. Mijn wilde haren lagen zelfs in een krul toen ik de helm afzette!

Mijn zoektocht naar werk heeft nog niets concreets op geleverd maar gezien de rustige natuur van dit land, verwondert dat me niet eens.  Het leven gaat hier nu eenmaal twee versnellingen trager dan in ons gekgedraaide België,  dan lijkt het me ook logisch dat het wat meer tijd neemt om iets geschikts te vinden. Dat wil niet zeggen dat ik iedere dag een zondag routine aanhou hoor. Ik heb me de laatste paar dagen als vrijwilliger in een reisbureau kunnen nuttig maken. Mijn taak was om alle brochures te sorteren naar geldigheidsduur en oorsprong. Een betere les aardrijkskunde kan je je niet voorstellen.  Wees er maar zeker van dat ik zowat ieder piepklein eiland nu kan duiden op de kaart (is misschien wat overmoedig maar zo voelt het toch). Ik heb nog een aantal dagen voor de boeg  en dat bevalt me opperbest. Tussendoor receptioniste voor de telefoon spelen... dan ben ik helemaal in mijn element.  Baat het niet, het schaadt ook niet en ondertussen kan ik achter de schermen van de reiswereld kijken.... komt mijn beginspreuk goed uit; nooit te oud om te leren!

En met die wijsheid als een koe, rond ik af want de Tim Tams roepen me in koor!

Warme groetjes

Charlotte