Hallo iedereen,

Na mijn onmenselijk vroege start woensdagmorgen, ben ik zonder kleerscheuren in Wellington aangekomen. Heel even had ik het gevoel dat er wel iets mis zou lopen: na een rimpelloze vlucht, werd de landing er eentje van een ander soort. Of beter gezegd: het aanvliegen naar de luchthaven toe. Op een gegeven moment zaten we precies met zijn allen in een reuze schommelstoel, met dien verstande dat de beweging van links naar rechts ging… De turbulentie was zowat de hevigste die ik al meegemaakt had:  best leuk, want ik heb er het volste vertrouwen in dat de piloten ook veilig willen thuis geraken en er dus alles zullen aan doen om ons veilig naar onze bestemming te brengen. De landing op zich was onvoorstelbaar zacht: eigenlijk hebben we het niet eens gevoeld toen het vliegtuig de grond raakte. Petje af voor de piloten van Air New Zealand.

Een nieuwe stad, een nieuw contact en een totaal andere omgeving: alle ingrediënten voor een boeiende dag. Ik werd opgehaald door mijn gastheer voor de komende 2 dagen, die me heel attent een ontbijt aanbood (die ene koek, die ik op het vliegtuig had gekregen was net toereikend om me in leven te houden).  Het is me niet duidelijk of de weergoden er alles willen aan doen om me aan België te herinneren maar feit is, dat de regen me nu al dagen achtervolgd. Daarenboven heeft Wellington op woensdag zijn bijnaam alle eer aangedaan: windy Wellington… geen haar op mijn hoofd, denkt eraan om die bijnaam in twijfel te trekken. Gezien de regen niet uitnodigend was voor een wandeling, werd me een gidsbeurt met de auto aangeboden. Ik werd eerst naar Mount Victoria (de naam Victoria duikt echt overal op in de Engelstalige wereld) genomen. Onderweg verklaarde ik nog dat Belgen echt wel wat gewoon zijn wanneer het op wind aankomt… De volgende keer, zal ik zeker een toontje lager zingen want eens op de top van de heuvel, werd ik zowaar bijna omver geblazen. Een ijskoude zuidenwind ontwikkelde een ongemeen harde kracht…Mijn mening over de Vlaamse wind moet dringend herzien worden! En toch was het de moeite om hier te komen want het zicht op de stad is echt wel fenomenaal. In tegenstelling tot Auckland is Wellington veel compacter. Water is de constante tijdens mijn trip op het Zuidelijk halfrond en dat is hier niet anders. De luchthaven (die de reputatie heeft om een van de moeilijkste ter wereld te zijn net omwille van de sterke wind) strekt zich uit aan de ene kant, terwijl de stad en zijn haven, netjes ingekapseld voor ons liggen. Vandaar wordt ik op een rit doorheen het centrum getrakteerd en vervolgens trekken we naar Eastbourne, aan de andere kant van de baai. Van hieruit heb je een totaal ander perspectief op de stad Wellington.

De dag wordt afgerond met een heerlijk avondmaal en een lange babbel met mijn nieuwe gastgezin: Zane en Penny.

Gisterenmorgen werd ik verwacht voor een informeel gesprek met een aantal historici. Waar hun kennis van de Nieuw-Zeelandse betrokkenheid op het Westelijk Front, die van mij rijkelijk overtreft, kan ik hen wel boeien met praktische informatie over de Salient, gelinkt aan het verleden. Ik heb anderhalf uur vrij tussen 2 afspraken in: net voldoende om de oude St Paul’s kathedraal te gaan bezichtigen. Dit is voor mij de allereerste kathedraal, die volledig in hout is opgetrokken, die ik te zien krijg. Het gebouw dateert van 1860 en is door de jaren heen verschillende keren uitgebreid. Het vakmanschap dat hier aan de dag gelegd werd, moet iedere bezoeker met verstomming slaan: het is gewoonweg subliem. Deze praatvaar legt natuurlijk heel snel contact en dan blijkt dat ik de conservator (want momenteel is deze kathedraal niet meer in gebruik) aan de haak geslagen heb: een prima rondleiding is de kers op de taart van dit bezoek.

Op naar de volgende stop en dat leidt me naar de NZ archieven. Ik wordt er verwacht voor een rondleiding door een van de 10 historici, die hier aan de slag zijn. Graham legt me heel gedetailleerd uit wat soort informatie hier kan worden opgevraagd en hoe zij een essentiële schakel kunnen zijn in het opzoeken van gegevens aangaande een verwante die in WO I betrokken was. Helemaal optimaal is de situatie (nog) niet want alle dossiers van soldaten, die ook in de 2^de wereldoorlog hebben gevochten, zijn hier niet te vinden. Daarenboven ligt er nog een enorme uitdaging op hen te wachten: alle bataljon dagboeken moeten nog worden gecatalogeerd  en dat zal hen zeker voor een tijd zoet houden!

Een snelle stop bij mijn gastgezin geeft me de kans om me op te frissen en om te kleden want ’s avonds had ik een lezing voor de nationale RSA op het programma. De lezing verloopt uiterst vlot al heb ik wel te maken met een afstandsbediening, die het laat afweten. Ik heb op mijn tocht al voor hetere vuren gestaan en laat me niet uit mijn lood slaan. Een dik anderhalf uur later, komen heel wat mensen uit het publiek me persoonlijk danken voor de moeite die ik gedaan heb. Velen van hen plannen een bezoek aan de Ieperboog… deze avond heeft hun honger zeker aangescherpt.

Penny verrast ons met een lekker avondmaal: het ideaal moment om bij te praten. Wanneer ik mijn gastheer naar oprechte feedback over mijn presentatie vraag, krijg ik als enige opmerking te horen dat er een spellingsfout in mijn power point geslopen is (shame on me!) en dan nog wel eentje, die ik zeker zelf had moeten opgemerkt hebben. Verder geeft hij aan dat hij onder de indruk was van mijn aparte invalshoek en… van de passie waarmee ik het verhaal breng. Hij raadt me dan ook aan om een pen ter hand te nemen en te beginnen aan dat boek…De discussie doet me twijfelen waar ik een nieuwe toekomst zal vinden. Trek ik me terug in een kamer om te schrijven of ga ik varen en deel ik mijn kennis met allerlei mensen. Ik ben er eerlijk gezegd nog niet helemaal uit…

Een vroege start deze morgen, want mijn gastheer heeft een belangrijke vergadering. Na een ontbijt in de locale koffiebar, wijt ik me aan mijn mail (ik ben er dan toch in geslaagd om één plaats met WIFI te vinden, de kans om een klavertje vier te vinden is volgens mij een stuk groter). Om 11 uur heb ik een afspraak met een groep historici die zich bezig houden met de herdenkingsperiode van 2014-2018. Zij bestoken me met heel wat vragen waarop ik nu in alle eerlijkheid, geen pasklaar antwoord kan verzinnen.

Ondertussen zijn we een aantal uren verder. Ik heb net een bezoek aan de Beehive achter de rug: het NZ parlementsgebouw. Een heel speciale architectuur, die mij echter maar matig kan bekoren. Efficiëntie was in de jaren zestig duidelijk geen prioriteit, dat wordt hier pijnlijk duidelijk. Na een boeiende rondleiding, die op verrassende wijze gekruid werd door een NZ dame, die de gids het vuur aan de schenen legde,  ben ik nu in het station terechtgekomen. Driemaal raden… ook hier is er geen WIFI te bespeuren. Ik tokkel dus rustig verder aan dit verslag in een word document, waarvan ik hoop dat ik het vandaag nog zal kunnen opladen.

Wellington is me heel goed bevallen: het is een vriendelijke, kraaknette en makkelijk te navigeren stad: het compacte centrum resulteert in het feit dat alles binnen wandelafstand ligt. In de gezellige drukte, zie je een verscheidenheid aan mensen voorbijkomen. Wat me hier vooral opvalt is het feit dat de Maori’s heel goed geïntegreerd zijn in de maatschappij.

Jullie zien het al: ik ben er gisteren niet meer in geslaagd om dit op mijn blog te krijgen. Neil, die me kwam ophalen aan het station, heeft me stante pede naar de vergaderruimte gebracht, waar er reeds een aantal mensen op me zaten te wachten. Ongelofelijk maar waar: een aantal toehoorders blijken vroegere gasten van Varlet Farm te zijn. Sommige van hen hebben meer dan anderhalf uur overbrugd om deze avond niet te missen. Ik wordt er even stil van…

Na enige verwarring omtrent mijn nieuwe verblijfplaats, kom ik terecht bij een jong koppel, dat me heel gastvrij in hun huis opneemt. De kranten staan vol met nieuwsberichten over alles wat verkeerd loopt in deze wereld: het vele mooie, dat mensen elkaar aanbieden haalt de geschreven pers niet. Indien ik een journalist zou zijn, dan zou ik vooral deze boodschap willen brengen: geloof in de goedheid van de mensheid!

Warme groeten,

Charlotte

Hallo iedereen,

Deze keer komt mijn verslag uit een hotelkamer, dicht bij de luchthaven van Auckland, want morgenvroeg zit ik nogmaals op het vliegtuig, dit keer richting Wellington.

Mijn eerste bezoek gisteren was aan een locale middelbare school, met dien verstande dat het de grootste school op het zuidelijk halfrond is. Ik had die uitleg niet eens van doen om te beseffen, dat dit een school van een meer dan doorsnee formaat was, om het zacht uit te drukken. Niet minder dan 3000 scholieren lopen hier rond, netjes in het uniform, want daarin verschillen de scholen niet van Australië.  Ik had er een lezing, gespreid over 2 lesuren, en dat is echt wel luxe: ik kan de groep de nodige inleiding geven voor ik aan het werkelijke verhaal begin. Voor deze jongeren is het niet alleen een verhaal ver terug in de tijd, maar daarenboven ook nog eentje ver van hun bed. Niets van dat alles blijkt een rem te zijn om hun aandacht te pakken… en bijna 2 uur lang te houden. Ongeacht de omvang van deze school; ze hebben het jonge volkje wel degelijk onder controle.

Lezingen geven is natuurlijk geen zwaar werk, vandaar dat een lichte lunch (mmm… heel lekker brood hier!) meer dan voldoende is, voor we (en dat is dan Sandi en ikzelf) we ons op pad begeven naar de volgende afspraak. Dat blijkt een middelbare school van veel kleinere omvang te zijn. Deze jonge mensen komen volgend jaar naar het Westelijk Front… voldoende garantie om van een geïnteresseerd publiek verzekerd te zijn.  Het wordt een gemoedelijke babbel met jongeren, die me na afloop zelfs persoonlijk komen bedanken. Hier kan je geen prijs op plakken:  de oprechte dankbaarheid kan je nergens kopen!

En dat er Vlamingen zijn aan de andere kant van de wereld, kan ik persoonlijk bevestigen: ik verbleef gisteren immers bij een gemengd Vlaams-Nieuw-Zeelands koppel. Lode had me heel attent gevraagd wat ik als dinner verkoos… driemaal raden? Biefstuk friet, natuurlijk, dat is een weggever. Dit is waarachtig de eerste frietpot, die ik gezien heb sedert maanden. Onze Belgische boeren zweren bij hun blauw-wit vee wanneer het erop aankomt om een malse biefstuk te produceren. Geen dikbillen hier maar wel vlees dat echt smelt in je mond. Vraag me niet naar het geheim maar wat betreft smaak en malsheid kan dit vlees zonder twijfel de vergelijking doorstaan!

Gisteren de grootste school, vandaag de grootste… file! We zijn deze morgen ruim op tijd vertrokken om een afstand van een kleine 50 km te overbruggen (en niet op binnenbaantjes hé). Wel dat heeft ons 1.45 uur gekost… we konden net zo goed de fiets genomen hebben. Het doel van onze trip was een middelbare school aan de andere kant van Auckland. Met precies 2 minuten vertraging zijn we er geraakt. Het bleek een school van architecturale uitersten te zijn: centraal stond het oude schoolgebouw, prachtig gerestaureerd, te pronken met een grandeur, die onmiddellijk duidelijk maakt dat dit een privé school is. Daarnaast vonden we de meest moderne gebouwen. De klas bestond bijna volledig uit Aziatische studenten. Even vreesde ik dat ik “Chinees” (figuurlijk dan) voor hen zou spreken, maar uiteindelijk besefte ik heel snel dat deze groep vooral geïnteresseerd was in data … wel ze hebben gekregen wat ze vroegen: heel wat feiten en data…. Genoeg om hen lange tijd zoet te houden.

Na een koffiestop bij Sandi’s moeder (die kon bijna haar oudere zus zijn, zo fris zag deze dame eruit), ben ik uiteindelijk aangekomen in mijn hotel. Voor een habbekrats heb ik een ruime kamer, een aparte keuken en een badkamer. De inrichting valt niet onder de noemer luxueus maar wat mij betreft: ik ben dik tevreden!

Het zal een korte en eenzame avond worden : kort omdat ik morgen om 4.30 uur uit mijn bed moet en eenzaam omdat dit de eerste nacht sedert maanden is, dat ik niet bij een gastgezin verblijf. On the bright side: ruimschoots tijd om te bloggen en daar genieten jullie dan weer van!

Het zou me trouwens plezier doen te horen wat jullie van mijn blog vinden. Ik heb pas een paar dagen geleden ontdekt dat er commentaren in mijn gastenboek staan. Met mijn blijvend gebrek aan technologie, dacht ik dat ik via mail verwittigd zou worden indien er daar een bericht werd achtergelaten. Niet dus… sorry dus dat ik niet gereageerd heb op de commentaren. Ik zal er vanaf nu wel een oog op houden. Reageren kan natuurlijk ook altijd via mail, die krijg ik zeker te zien en dan is het leesgenot eens aan mijn kant!

Warme groetjes,

Charlotte