Ik ben weer boven water gekomen. Eindelijk...zou ik zeggen want het was een lange en vermoeiende tocht om hier te geraken. Plastische chirurgie heeft zijn oorsprong in WO I, maar zonder enige twijfel zijn alle passagiers na zo'n lange vlucht, potentiële kandidaten: de spiegel in de toiletten maakt ongemeen hard duidelijk dat de jaren, waarin ik nog deftig kon overleven zonder slaap, al even ander me aan liggen.

Ergens had ik gedacht dat ik het allemaal wel gezien had, wat verkeerd kan gaan met een vliegtuigreis maar ondertussen weet ik weer beter. De vlucht van Kansas naar San Francisco is vlekkeloos verlopen net zoals de eeuwig durende vlucht (ietsje minder dan 15 uur vliegen) naar Sydney. Eens in Sydney werd het een ander verhaal : om te beginnen viel de rolband die de bagage moest brengen na 10 minuten stil en werd er ons gemeld dat er een technisch probleem was, dat even zou kunnen  duren. Dat even bleek een uur lang wachten te worden. Het grote vraag was ik of ik nog tijdig door de douane zou geraken om mijn vlucht naar Adelaide te halen. Daar heeft het geluk me een handje geholpen want in plaats van te moeten aanschuiven aan ellenlange rijen van wachtende passagiers, werd ik naar een aparte rij met sniffeldogs verwezen. Behalve mezelf was er slechts 1 andere persoon, die naar die poort werd doorverwezen. We moesten onze bagage op de grond leggen en een paar stappen achteruit nemen. Border control, zoals ik dat op tv al een paar keer gezien had, ten voete uit!  Een viervoetige vriend deed zijn werk in een fractie van een seconde : gesnuffeld en goedgekeurd, ik kon dus weer verder. De bus op naar een andere terminal om buiten adem nog net het volgende vliegtuig te halen. Eens alle passagiers goed en wel gezeten, liet de kapitein weten dat er een passagier niet was opgedaagd maar dat haar koffer wel werd ingecheckt (door haar echtgenoot). Om veiligheidsredenen moest die koffer terug van het vliegtuig gehaald worden. Ik kan je verzekeren dat die meneer zich niet sympathiek gemaakt heeft want we konden pas met 3 kwartier vertraging opstijgen. Tot overmaat van ramp zat er een jonge vrouw met 2 kleine kinderen vlak achter me. Zonder enige twijfel staat een van die kleuters een carrière als operazangeres te wachten: het ganse uur lang hebben die kleine longen de hoogst mogelijke noten geproduceerd. Ik was toen al een goede 30 uur onderweg en kon dit missen als kiespijn. Om het helemaal compleet te maken, besloot dat jonge grut om de zang te versterken met trappen tegen te leuning van ... je raadt het al : mijn stoel. Heel even denk je dan: waar ben ik godsnaam aan begonnen????

Eens in Adelaide aangekomen, kon ik mijn gastheer nergens bespeuren, werkte de WIFI van de luchthaven niet, weigerde mijn telefoon alle dienst en hadden mijn hersenen ook besloten dat "trop teveel is".  De spreekwoordelijke vriendelijkheid van de Aussies werd hard onderuit gehaald door de eerste dame die ik aansprak met de vraag om de naam van mijn gastheer om te roepen. Mevrouw wou van geen liefde weten; haar lichaamstaal maakte me onmiddellijk duidelijk dag ZIJ geen probleem had en dat ze zeker niet geïnteresseerd was om dat van iemand anders op te lossen. Dan maar naar de desk van Quantas (per slot van rekening ben ik één van hun klanten). Meer geluk, want er werd me onmiddellijk een telefoon aangeboden en minuten later  wist mijn gastheer waar me te vinden. 

De rit naar hun huis ging over 40 km al betwijfel ik heel sterk of Australische km niet dubbel zo lang zijn als Europese. Een wijds landschap, heel dor en bruin, met hier en daar een verdwaalde gumtree en een paar, nog meer verdwaalde, schapen, blakend onder de zon. Het was hier een stuk in de 30 °C gisteren en dat heet dan herfst te zijn!

We reden weg van Adelaide naar de heuvels toe, waar het per definitie ietsje koeler is, al vrees ik dat het woord koel hier een totaal andere betekenis heeft. Het huis van mijn gastheer ligt dus in de heuvels en is omgeven door zo'n 3 hectare waar er ontelbare wrakken van legervoertuigen staan. Je houdt het niet voor mogelijk wat er hier allemaal rondstaat en -slingert.  Is netheid niet hun grootste troef, vriendelijkheid krijg ik hier wel in het kwadraat. 

Die vriendelijkheid had ik ergens niet verwacht omdat mijn gastheer op maandag zijn enige zoon begraven heeft (gestorven op 22 jarige leeftijd in een verkeersongeluk). Toen ik dat vernomen had, had ik voorgesteld om in een hotel te overnachten en hen de tijd te geven hun verdriet te verwerken. Er was geen praten aan : hij wilde dat ik bij hen verbleef. Misschien zien ze mijn bezoek als een welgekomen afleiding van alle kopzorgen die ze de laatste dagen gehad hebben.

Dat Australiërs grosso modo mensen zijn die met beide voeten stevig op de grond staan en die het algemeen gezien niet begrepen hebben op veel toeters en bellen, heb ik gisteren ook mogen ervaren. Mijn gastheer woont tezamen met zijn 2de vrouw maar heeft nog een heel nauwe vriendschapsband met zijn eerste vrouw en haar 2de man.  Gisterenavond werd er bij zijn eerste vrouw een barbecue georganiseerd met heel wat jongeren uit Robbie's (de verongelukte zoon) jonge jaren en uit zijn studentenleven. Het is een uitermate vrolijke avond geworden met veel gelach, gepraat en behoorlijk wat drank want de jongeren hebben Robbies flessen alcohol, die hij voor zijn verjaardag had gekregen, soldaat gemaakt. Ik vond het een surrealistische bedoening : gescheiden ouders, die vrienden zijn geworden van elkaar, die met jongeren in een bijna feeststemming afscheid nemen van hun zoon... Misschien kunnen wij, als ernstige Belgen, hier nog een les aan leren?

En dat ik hier veel zal leren staat nu al vast.: Hugh heeft een passie voor geschiedenis en deelt zijn kennis maar al te graag. Ik heb al heel wat opgestoken over hoe de regering hier omgaat met het opleiden van Aboriginal kinderen. Het grote probleem blijkt bij de ouders te liggen, die de noodzaak van onderwijs voor hun kroost, niet willen erkennen. Ten einde die kinderen een kans te geven , zijn er scholen opgericht, speciaal voor hen waar er niet alleen les wordt gegeven maar daarbovenop worden er 3 maaltijden aangeboden. Bovendien zijn die scholen ook op zondag open met de bedoeling om die kinderen een zekere regelmaat te geven en hen op die manier aan te sporen tot verder onderwijs (wat jammer genoeg niet goed blijkt te werken). Net omdat de aboriginals niet erg te vinden zijn voor onderwijs, wordt er heel veel in sport geïnvesteerd. Dit relaas deed me denken aan de Romeinen: geef het volk eten en spelen en je houdt hen in de ban...

Kangoeroes heb ik nog niet gezien maar wel heel prachtige kleurrijke vogels. Het houten huis waar ik verblijf is een aardigheidje op zich : je kunt zo tussen de balken door naar buiten kijken. Het wordt al heel snel duidelijk dat ze hier geen koude winters kennen. Bovendien zijn de ramen zo gebouwd dat ze zelfs niet dicht kunnen. Wat er wel hard nodig is, zijn horren want de muggen  verkiezen blijkbaar ook de koelte van het huis boven de zwoele avonden buiten. 

Omdat mijn bodyclock nog danig verstoord is, werd ik midden in de nacht wakker (zal ook wel te maken hebben met het feit dat ik 4 uur geslapen heb in de namiddag) om heel wat vreemde geluiden te horen. Dat bleken possums te zijn, die ravotten in de bomen . Heel af en toe valt er dan eentje met een bons op het platen dak... goodbye nachtrust... Vreemde kreten van nachtvogels verstoren de immense stilte ook af en toe. Echt, dit is een andere wereld.

Het zuidelijke halfrond houdt ook in dat je hier een andere sterrenhemel ziet en jongens wat voor één! Duizenden heldere sterren (geen wolken weet je wel) kleuren het firmament. Adembenemend mooi ... meteen geeft het ook een gevoel van nietigheid in dit weidse landschap. 

Al met al ben ik heel blij dat ik hier een 3tal maanden zal verblijven: veel tijd om de toerist te spelen, heb ik hier echter niet want de komende 3 dagen, heb ik telkens lezingen te geven voor een heel gevarieerd publiek gaande van de locale leefgemeenschap tot een "posh" military club. Benieuwd of Australische officieren even stijf in hun hemd zitten als hun Canadese collega's.... Wordt vervolgd...

warme groetjes
charlotte

Hallo iedereen,16 april, time to say goodbye…

Mijn Amerikaans avontuur zit er bijna op, ik kan het nauwelijks geloven. Toen ik in Brussel op het vliegtuig stapte, had ik natuurlijk heel wat verwachtingen van mijn bezoek aan het land met onbegrensde mogelijkheden. Een dikke maand later, kan ik terug  blikken op een verblijf in een land waar de American Dream werkelijkheid wordt voor de happy few maar niet voor de grote massa. Net zoals in Europa, is dit een land, waar mensen moeten werken om in hun bestaan te voorzien. De Donald Trumps of Paris Hiltons zijn dun gezaaid : het merendeel werkt hier verdraaid hard. Als Europeaan wordt het al heel snel duidelijk dat werken hier op een  ander ritme gebeurd : er worden meer uren geklopt, er zijn minder rechten en vakantie is al helemaal ondermaats naar onze normen. 

Het is me vooral opgevallen dat de gemeenschap hier een enorme mengelmoes van rassen en kleuren is. Dat gezegd zijnde, is het overduidelijk dat de alle jobs onderaan de ladder ingevuld worden door latino’s, zwarten of Aziaten. Op een of andere manier is er een heel scherp onderscheid tussen hoog en laag al betwijfel ik sterk dat Amerikanen dat openlijk zullen toegeven. De VS willen zich toch profileren als een plaats waar degene die het verdienen, kansen krijgen. M.a.w. kijk niet naar vadertje staat indien je kopje onder dreigt te gaan: de fout ligt enkel bij jezelf. Toch wel even slikken voor een Europeaan, die het begrip sociale zekerheid met de paplepel werd ingegeven.

Dat prijs niet altijd in verhouding staat met kwaliteit is bij deze ook zonneklaar. Mijn avontuur in het prestigieuze Westin Crown Center hotel bleek al heel snel eentje te zijn van veel toeters en bellen met weinig muziek. Na een nacht hield ik het daar voorbekeken, dus ben ik verkast naar een bescheiden Days Inn hotel dicht bij de luchthaven. Ok, de oppervlakte van de kamer is meer bescheiden van aard en de leverancier van marmer heeft hier geen zaken gedaan…Daartegenover staat : deprijs van de kamer is ongeveer een vierde van gisteren, hun internet werkt wel(en is in de prijs inbegrepen), hun tv haalt de gasten niet uit hun slaap, hunontbijt is (opnieuw in de prijs inbegrepen) sober maar biedt alles wat een mens verwacht. Geen deftig opgetutte ober (heb ik niet eens gemist) , geen tafelwaar je moet zitten op hun advies. Hier gaan ze voor basic maar goed: dit hotel biedt de beste prijs kwaliteit verhouding van alle plaatsen die ik hebaangedaan. En de vriendelijkheid krijg je er gratis bovenop!

Een hoofdstuk in mijn reis wordt dus afgesloten : een hoofdstuk, dat me in contact gebracht heeft met boeiende mensen, indrukwekkende musea, het dagelijkse leven… Een hoofdstuk dat ook voor mezelf als mens heel wat betekent. Ik ben voor de eerste keer alleen op stap voor langere tijd, leer leven met het onverwachte, leer omgaan met eenzaamheid, die je onvermijdelijk ook ervaart wanneer je alleen reist, leer in feite mezelf beter kennen… Dit wordt een rugzak vol bagage, die me als mens  in een beter evenwicht zal brengen. Had ik deze reis niet beter 20 jaar geleden gepland?  No time for regrets , een mens is nooit te oud om te leren.

Ik ben met openverwachtingen gekomen en vertrek met een bredere kijk op de wereld. Indien ik ooit nog de kans krijg om te reizen (en dat hoop ik alvast) dan kom ik hier zeker terug. Dit was enkel een proevertje, het smaakt naar meer…

Een paar uur later : hoog in het luchtruim op weg naar San Francisco (met het populaire deuntje “If you’re going to San Francisco” in het achterhoofd) vraag ik me af, wat er  verder op mijn weg ligt. A trip of a lifetime, dat is deze reis nu al voor me, hopelijk wordt dat gevoel alleen maar versterkt tijdens het vervolg van mijn tocht…

En ondertussen ben ik veilig en wel geland in San Francisco , bijna klaar om in te schepen voor een vlucht van 15 uur. Wish me luck!

Groetjes en tot een volgend  verslag van down under!

Charlotte