charlotte's story

Tot mijn grote frustratie is dit een bericht met een dubbel uitgesteld relais gehalte... Gisteren had ik heel plichtsbewust een pagina vol getokkeld, toen mijn gastheer met visite thuiskwam en ik mijn notebook netjes aan de kant plaatste om aan het gesprek deel te nemen. Ik durf erop zweren dat ik mijn schrijfwerk als kladversie bewaard had (in de volle overtuiging om het vandaag on line te plaatsen) maar... duizend bommen en granaten... geen kladversie te vinden vandaag. Met andere woorden: ik mag mijn inspiratie aanboren om een nieuw schrijfwerk te produceren: een pagina in uitgesteld relais dus...

En dan mag ik mijn Tim Tams daar onmiddellijk aan toevoegen, zij om het om een veel aangenamer reden. Ik had me al stilletjes voorbereid om mijn verjaardag op mijn eentje te vieren in het goede gezelschap van mijn Tim Tams en een glas sauvignon blanc... Oei oei, wat klinkt dat zwaarmoedig zeg. Laat ik er maar direct aan toevoegen dat het eens iets anders is... Wat er me zeker wel plezier gedaan heeft, is de toevloed van gelukwensen via e-mail en dergelijke. Ik heb genoten om te horen van mensen, die door de maanden heen op de achtergrond geraakt waren. De vele gemeende, warme mensen hebben mijn dag prachtig gekleurd. Natuurlijk zijn er ook de gelukwensen, die niet gekomen zijn. Degene, die voor mij zoveel zouden betekend hebben. Wellicht is het nog te vroeg om daar op te hopen???

En toen kwam er een totaal onverwachte wending in mijn dag. Ik werd opgebeld door mensen, die ik hier in de bibliotheek ontmoet heb. Of ik iets gepland had die avond? Omdat ik maar al te goed besef dat "Tim Tams eten" niet als een goed plan zal aanzien worden, antwoordde ik dus dus dat er niets op het programma stond. Voor ik het goed en wel besefte, werd ik uitgenodigd om bij hen te gaan eten... mijn verjaardag alleen vieren : GEEN SPRAKE van! Met die zin, werd me duidelijk gemaakt dat ik me maar beter klaarmaakte want ik zou binnen het half uur worden opgehaald. Ik kan er nog altijd niet bij dat ik zomaar werd uitgenodigd.... dit lijkt een andere wereld te zijn: eentje waar mensen nog echt om anderen geven. Wanneer hebben we dat gevoel in België verloren???

Een prachtige avond dus in een land, dat ik meer en meer weet te appreciëren. En dat je echt wat kan opsteken tijdens een gewone babbel is ook gisteren gebleken. Want wat blijkt? Op nauwelijks 500 meter van waar ik verblijf, bevindt zich een zakencentrum met een aantal hotels. Om het plaatje helemaal compleet te maken, is er zelfs een poepsjieke paardenrenbaan met een bijhorend congrescentrum. Waregem koerse, haast letterlijk in mijn achtertuin! Vraag me af of ze er hier ook een hoedenparade van maken???

Met die wetenschap ben ik op donderdagmorgen op verkenning gegaan. Vreemd genoeg had ik nog nooit in die richting gewandeld, al mijn vorige ontdekkingstochten hadden me naar het noorden geleid. Hoog tijd om het (koude) zuiden ook eens te gaan verkennen. Tot mijn stomme verbazing bevinden die hotels zich letterlijk op een boogscheut afstand. Hier een job versieren, zou mijn leven een stuk makkelijker maken... Ik ken de spreuk van het vel en de beer natuurlijk ook : beide voetjes op de grond houden, is de boodschap. Ik zie wel wat de toekomst brengt. Ik weet alvast wat die avond me gebracht heeft: de meest heerlijke chocoladekoekjes om de dag mee af te ronden!

Hoe graag ik ook wandel en mijn horizonten verleg, ik hou er zeker nog van om bezig te zijn. Feit is dat mijn gastheer niet klaagt over mijn ijver om het hier kraaknet te houden. En zelfs al is de was maar een fractie van de hoeveelheid, die ik zoveel jaren verwerkt heb, ik doe het met net zoveel zin voor perfectie als vroeger. Of hoe je de aard van het beestje niet kan veranderen...

Vandaag ben ik er voor een flinke wandeling op uitgetrokken. Het is gewoon heerlijk om met de zon op je gezicht (in combinatie met een nog altijd frisse bries weliswaar) de gezonde buitenlucht te gaan opzoeken. Mijn accommodatie mag dan wel in het centrum van een behoorlijk drukke voorstad liggen, op nauwelijks een paar kilometer, ligt de open ruimte waar je helemaal opgaat in de natuur. Mijn tocht heeft me ook langs het park waar honden vrije loop hebben, gevoerd. Ik heb er kennis gemaakt met Hunter, een prachtige chow chow, die nog een hele lange weg te gaan heeft wanneer het op gehoorzaamheids training aankomt! Zijn baasje heeft zich de ziel uit zijn lijf gelopen om zijn lieve viervoeter onder controle te krijgen. En terwijl het in België blijkbaar nog altijd te droog is, ligt het hondenpark er hier behoorlijk modderig bij. De witte chow chow kon zowaar gaan concureren met een bruine labrador: na een modderbad viel er nog bitter weinig te bespeuren van zijn witte vacht!

Ondertussen zit ik languit in de zetel met een lege verpakking van Tim Tam. Met andere woorden: ik heb mijn voorraad chocoladekoekjes vakkundig weggewerkt. Laat dat het signaal zijn om onder de wol te gaan ...