Op dinsdag ben ik weer eens opgestaan met mijn toeristenjasje aan :geen werk in het museum die dag, maar een verdere verkenning van de stad. Ik had met een van onze gasten afgesproken voor een koffie in het centrum ( en dat zijn er uiteindelijk meerdere geworden want er valt wel een en ander te vertellen soms). Daarna werd me aangeboden om naar de Telstra toren te gaan. Aha, die Aussies weten dus niet dat ik al wat gewoon ben: de CN toren in Toronto, met zijn 553 meter, ja die kon me van de kaart brengen. Zelfs al hebben ze de Telstra toren boven op een berg gezet, 195 meter is niet van dien aard om me van mijn voeten te blazen. De toren op zich slaagt daar misschien niet in, het zicht vanop die toren echter : ja, dat is andere koek. Het wordt heel snel duidelijk dat Canberra in een grote kom ligt, omgeven door bergen (en dan bedoel ik een stuk hoger dan het kaliber van onze Kemmelberg he). Het groen, dat men constant ziet in de stad, komt hier overduidelijk naar voren...

Zelfs een toerist krijgt honger van het nietsdoen, m.a.w. tijd voor de lunch. En is dit land in vele opzichten groots , wanneer het op koken aankomt, mag ik een meer bescheiden adjectief gebruiken. Een Belgische kok met een beetje durf, zou hier zonder problemen een gouden zaak opbouwen. Misschien moet Piet Huysentruit zijn boeken hier eens op de markt brengen. Wat een revelatie zou dat betekenen!

Verschillende culturen hebben ook een verschillend gevoel voor humor... Ik had in de loop van de morgen gezegd, dat ik me wel kan inbeelden hier ooit te komen wonen. En dat was duidelijk in geen dovemansoren gevallen : 's avonds vind ik een mail in mijn bus met de boodschap dat dit voor 6000 $ zo geregeld kon worden. Terwijl  mijn bloeddruk gevaarlijk naar omhoog schoot (wat denken ze hier wel, deze madam is vast van plan om haar leven op een wettelijke manier in te richten) kwam er een 2de mail met ... "Aussie joke.. but still 6000 $ is a real bargain!" . Ja dan kan een mens niet anders dan lachen... De eerste die me nog een grap lapt, zal verdorie met gelijke munt betaald worden. Zijn wij Belgen niet gekend voor onze humor, daar zou wel eens verandering in kunnen komen!

Gisteren was het werken geblazen voor me. Voor de middag een voordracht in een lagere school, na de middag mijn 2de lezing voor de universiteit van de 3de leeftijd. Het was de eerste keer dat ik te maken had met een groep van 11 jarigen, maar laat het duidelijk zijn dat het me meer dan goed bevallen is. Het verhaal moet natuurlijk aangepast worden aan hun leeftijd, dat is waar. Dat gezegd zijnde bleken deze jonge kinderen meer interesse te hebben dan jongeren van 14. Ik werd uitgenodigd om hen een uur lang over Wereld Oorlog I te vertellen. Gezien ik tijd had en gezien de kinderen (na een plaspauze van 5 minuten) heel erg nieuwsgierig waren om meer te horen, is het uiteindelijk anderhalf uur geworden, aangevuld met een halfuurtje vragen. En dat die kleine gasten met aandacht geluisterd hebben, bleek snel uit de vragen die ze stelden. Dit is een morgen, die niet alleen ik, maar zeker ook dit jonge volkje, nog lang zal herinneren.  Mijn dag kon al niet meer stuk maar het werd helemaal goed, net voor ik vertrok... De vragen bleven maar komen: over België, onze taal, onze scholen enz... Op een gegeven moment vraagt een meisje :hoe oud ben jij eigenlijk? Ik antwoord: 53, waarop een 11 jarig jongentje, onmiddellijk luidop zegt : Really??? ik dacht dat je 35 was! Wiskunde is in de Australische scholen geen prioriteit : misschien wordt het toch eens tijd dat er daar aan gewerkt wordt? Mij zal het geen zorg zijn : ik voel me met de dag jonger!

En van taal gesproken : de lerares Frans wou me persé in het die taal begroeten. Ik geef grif toe dat mijn Frans niet half zo goed is als mijn Engels maar toch wel dubbel zo goed als dat van de lerares Frans hier. Toen ik lachend zei dat ik naar een job uitkeek, werd me zowaar een job als lerares geschiedenis en Frans aangeboden! Waar zijn mijn oude schoolboeken Frans ook weer???

Net op tijd terug van de ene lezing, om opgehaald te worden voor de 2de. Een dik uurtje rijden en we komen opnieuw aan in de deftige club waar de universiteit van de 3de leeftijd, zijn zaal heeft. Nu de mensen me beginnen te kennen, word ik van de ene tafel naar de andere uitgenodigd (o ja, voor de lezing wordt eerst een lunch geserveerd : dat is nu eens wat ik als klasse onderwijs omschrijf!). Het grote gevaar is dat ik nauwelijks kan volgen met koffie en wijn: iedereen wil me wel iets aanbieden.

Op naar de zaal dan : om tot de vaststelling te komen dat de projector niet voorhanden is omwille van een communicatie stoornis (die is blijkbaar in gebruik door een andere groep). Of ik kan praten zonder powerpoint? Natuurlijk kan ik dat,  al is het een stuk moeilijker om de draad te houden. Het grote voordeel als voordrachtgever is het feit dat het publiek niet weet welke draad ik normaal volg... laat me zeggen dat het deze week eentje met frullekes was...Ik heb ongetwijfeld een prijs voor volharding verdiend, want het is niet zo evident om zomaar uit de losse hand te praten. De 2 uur werden afgerond met een kwartiertje vragen stellen, waar ik tot mijn grote verbazing hoor dat België de 3de zwaarste ecologische voetafdruk heeft, per inwoner in Europa... Kan er iemand dat even checken voor me???? Wanneer ik zie dat alle vuilnis hier in dezelfde container verdwijnt, dat er kwistig omgesprongen wordt met energie en aan de andere kant niet geïnvesteerd wordt om milieuvriendelijke energie te produceren: ik heb nog geen enkele windmolen gezien,(... eerlijkheidshalve moet ik dan ook zeggen dat ik nog geen wind van betekenis gevoeld heb ook) en zonnepanelen lijken een Europees gegeven te zijn,( en dat in het land van de zon!), stel ik me heel sterk de vraag hoe de Belgen het in Godsnaam slechter kunnen doen dan de Aussies...
Het werd zowaar een beetje een emotioneel afscheid: in de 3 weken dat ik hier te gast geweest ben, heb ik een aantal nieuwe vrienden gemaakt. Bill, de lancaster bomber piloot, die op zijn 90ste net nog de test voor zijn rijbewijs met glans doorstaan had, zal me altijd bij blijven : een wijze oude man van het kaliber dat je niet vaak meer ziet.

De maand die ik in deze stad heb doorgebracht, heeft me zeker een ander mens gemaakt. Ik voel van mezelf dat ik rustiger ben geworden, iets wijzer ook (tenminste dat hoop ik toch..): er zal een stukje van mezelf hier achterblijven en al heb ik er geen benul van of ik in de toekomst nog zal kunnen reizen, ik weet nu al dat deze stad een blijvende aantrekkingskracht op me zal uitoefenen.  Met nog 10 dagen te gaan (waarvan 2 dagen in Goulburn  en Bowral) begin ik al de aan de volgende fase te denken en dat is de stad die dichtst bij Europa aanleunt : Melbourne

Het is vandaag net een maand geleden dat ik hier doodmoe, na een tocht van 30 uur, de eerste indrukken in me heb opgenomen. En al mag ik nu niet beweren dat ik doodmoe ben: met de klok die naar middernacht toegaat, wordt het toch stilletjes aan tijd om af te ronden...

goede nacht,
charlotte