Time’s flying,  zeggen de Engelstaligen.  Ik kan dat enkel onderschrijven want de laatste paar dagen zijn echt als een flits aan me voorbijgegaan. Eergisteren morgen nog in Melbourne, gisterenavond reeds in Ballarat, na een meer dan prettig verblijf in Geelong.

Zou ik ergens zigeunerbloed in mijn aderen hebben? Feit is dat ik geniet van het rondtrekken. De laatste paar maanden leef ik uit een koffer, iets wat me, tot mijn eigen stomme verbazing, best bevalt. Wanneer ik, zoals gisterenavond, op een bus stap, dan weet ik dat er aan het eind van de rit weer een nieuw avontuur op me wacht.

Even terug in de tijd. Melbourne heeft me niet kunnen bekoren op dezelfde manier als Canberra dat gedaan heeft. De stad straalt een zekere grandeur uit, de statige gebouwen getuigen ontegensprekelijk van een groots verleden maar ergens ontbreekt er iets. Moeilijk te omschrijven: misschien is deze stad net iets te groot voor me, iets te onpersoonlijk ook. In Canberra had ik dat buitengevoel nog, Melbourne omsluit me te veel….

Het was dus niet met spijt dat ik uit deze stad vertrok maar veeleer met het gevoel van: OK, ik heb het hier wel gezien, op naar de volgende fase. Net voor mijn vertrek uit Brent’s kantoor, heb ik wel eerst  nog even de schok van mijn leven gehad: mijn notebook gaf er de brui aan! Geen enkel teken van leven meer, geen enkele handeling had resultaat. Ik kan je verzekeren dat zo’n moment gelijk staat aan “even sterven”, want al mijn contacten zitten in die kleine laptop…hoe zal ik godsnaam verder mijn reis plannen wanneer ik niemand meer kan bereiken????
 

Paniek is een slechte raadgever. Met een houding van “voor ieder probleem, is er een oplossing”, kom je al een stuk verder. Letterlijk gezien was dat stuk verder: Geelong. Naar Vlaamse normen ook best wel groot met zijn bijna 300.000 inwoners, prachtig gelegen aan een baai met fijne zandstranden. Zoals de meeste steden is Geelong ook uitgetekend volgens een vierkant plan; de stad is opgedeeld in grote vierkante blokken met straten die loodrecht op elkaar inlopen. Julie, was de lerares, die me zou komen oppikken aan het station. Zou ik haar wel herkennen? Ik had haar voor alle zekerheid verteld dat ze moest uitkijken naar een grote rode valies, niet zo romantisch als een rode roos als herkenning maar zeker even efficiënt. Feit is dat we er toch in geslaagd zijn om elkaar te mislopen al werd dat relatief  snel geregeld door een vriendelijke bediende, die 2 mensen bemerkt had, die duidelijk op zoek waren naar iemand.

Nog voor ik “hallo” gezegd had, was de vraag of er een pc winkel in de buurt was, al aan mijn lippen ontsnapt. Prioriteit was om die laptop weer aan de praat te krijgen want de volgende morgen, had ik dat machientje heel hard van doen. Het euvel bleek gelukkig van minder ernstige aard te zijn dan gevreesd : een nieuwe batterijkabel bracht weer leven in de brouwerij en vooral…. rust in mijn hart! Julie heeft me, als eerste kennismaking met deze, best wel mooie stad, op een rondrit getrakteerd, waarbij ik heel wat geschiedenis meekreeg. Ik krijg er maar niet genoeg van. Na mijn introductie, ging het richting hun woning, in een voorstad van Geelong. Opnieuw een prachtig huis, groter dan waar ik tot nu toe ook verbleven heb, prachtig gelegen op de top van de heuvel met een weidse blik over de stad vanuit de living. Er zijn slechtere plaatsen op deze planeet om een huis te bouwen, zoveel is zeker

Glenn, Julie’s man, die ik nog nooit ontmoet had, was heel druk in de weer met potten en pannen om een avondmaal voor me klaar te maken. De meer dan rondborstige, goedlachse man, had ongetwijfeld iemand van zijn kaliber verwacht: er werd voldoende eten bereid om een gans peloton te voeden. Blijkbaar had de bush telegraaf ( het equivalent van de roddelmachine in Vlaanderen) zijn werk goed gedaan, want de kok des huizes was volledig op de hoogte van wat ik wel (en vooral van wat ik NIET) lust. Het werd mijn eerste maaltijd Europese stijl : varkensgebraad, gebakken aardappelen, bloemkool met witte saus, erwtjes, pastinaak (een groente die in Europa nauwelijks gegeten wordt maar hier heel erg populair is), geserveerd met (geloof het of niet) Franse rode wijn. Waar het eten mij zonder problemen kon overtuigen tot een 2^de portie (en dat gebeurt echt niet vaak), kon de wijn dat absoluut niet. Hun eigen wijn hier is van veel betere kwaliteit dan wat ik gisteren te drinken kreeg!

Na een ontspannen babbel was het tijd om naar boven te trekken : een heerlijk ruime kamer met – driemaal hoera!- verwarming. Vergeet de gedachte dat het altijd warm is down under. De nachten zijn venijnig koud, temeer doordat isolatie en dubbel glas nauwelijks aanwezig is, in de Australische huizen

Helemaal ontspannen na een heerlijk warme nacht (wat de vorige 2 nachten niet het geval geweest was) was ik na een heel behoorlijk ontbijt, klaar om naar de school te trekken, die door de jaren heen 4 keer in Varlet Farm op bezoek geweest is. Er werden 2 voordrachten voorzien, waarbij ik in totaal meer dan 12O leerlingen gezien heb. Een heel geïnteresseerde groep en dat maakt het dubbel zo plezant voor me. Er werd me nog een lunch aangeboden en dan was het al weer tijd voor de volgende afspraak: een muziekleraar, die ik 2 jaar terug met het onderzoek naar zijn grootvader geholpen had, wou me graag op de koffie uitnodigen. We hebben meer dan 3 uur gekletst. Een diepgaand gesprek, waarin het nog maar eens duidelijk werd hoe een depressie mensen onderuit kan halen. Hij is nu weer op de goede weg en kijkt, net als ik, vol hoop naar de toekomst.

In de loop van de namiddag, had ik al het gevoel dat mijn stembanden er genoeg van hadden voor die dag. De busreis van Geelong naar Ballarat (een dik uur) was een ideale gelegenheid om die stembanden te laten rusten want eens bij Amanda aangekomen, wist ik dat er van stilte niet veel sprake zou zijn. Ik heb echt 2 keer moeten kijken om haar te herkennen: hoe Mandy het voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar ze ziet er nu 5 jaar jonger uit dan 2 jaar geleden!

Het enthousiasme straalt gewoon van haar af, de energie net zo zeer. Zonder verpozen werd ik naar een restaurant gebracht, wat voor mij de prijs als eerste echte klasse restaurant in dit land meekrijgt: prachtige inrichting, uitstekende dienst, heel mooie presentatie en een maaltijd die op alle vlakken scoorde. Daarna richting huis waar we uitgebreid verwelkomd werden door de 5 Siamese katten en de,(dringend aan dieet toe), border collie van het gezin. Het is een avond van lang bijpraten geworden…. Heel lang bijpraten want pas rond 2 uur zijn we gaan slapen.

Ik had op dat moment echt lood in de benen en dat lood is nu een nog zwaardere materie geworden. De ganse nacht was ik in de ban van koorts om deze morgen op te staan met een keel, die zwelgen praktisch onmogelijk maakt. Met de haard op volle kracht, zit ik op de mat voor het haardvuur om me op te warmen, want ik zit nog steeds te rillen van de kou en dat ondanks het feit dat ik in 2 dekens gewikkeld ben. Na regen komt zonneschijn zegt het spreekwoord. Ik zal het daarop houden, in de hoop dat die zonneschijn er voor mij in de eerste dagen weer zal zijn.

Rillende groetjes

Charlotte