Hallo iedereen,
Een dag van stilte gisteren, niet zozeer omdat er niets te vertellen viel maar veeleer omdat er te veel te beleven was. En omdat ik niet draai op duracell batterijen, ben ik er gisteren niet in geslaagd om een nachtelijk verhaal te schrijven.

Terug in de tijd dus, meer bepaald naar gisteren morgen. Om 10 krijg ik een telefoon van een brigadier-generaal, die ik 2 keer ontmoet heb in Varlet Farm Of ik al een en ander van Canberra gezien had? Niet genoeg volgens hem : ik werd op staande voet uitgenodigd voor een rondrit in de stad met hem als privé gids. Sommige kansen zijn " to nice to refuse" natuurlijk, en voor ik het goed en wel wist werd ik "thuis" opgehaald. Geloof het of niet maar Chris, die hier dus al jaren woont, wist zelfs niet af van het bestaan van deze voorstad. Canberra deint uit aan een ongelofelijk tempo. Even verder in de straat, schiet nog een hele nieuwe wijk uit de grond. Daar waar de "oude" stad ( het label "oud" heeft hier wel een andere betekenis) uitgetekend werd door een architect op vraag van de regering, worden de recentere voorsteden ontworpen door projectontwikkelaars. De omgekeerde wereld van Europa : oude steden met smalle straten en nieuwe wijken met ruimere straten. De Australische versie is: een oude stad met brede straten en nieuwe wijken met smallere straten. Eén regel is universeel :bouwpromotoren willen maximaal rendement halen.

Eerste halte werd het nieuwe Parliament House. Nieuw is het in ieder geval want pas in gebruik sedert 1988. Indien dit gebouw werd gebouwd om duidelijk te maken dat Australië een land in volle groei is, dan is de architect daar wonderwel in geslaagd. De eerste indruk is gewoon overweldigend : je komt binnen in een enorme zaal waar de pilaren met roze marmer bekleed zijn om de gumtrees, met hun zachtroze tinten, te symboliseren. En alhoewel het een heel modern gebouw betreft, met heel veel wit en heel veel licht, laat het toch een warme indruk na. Heel even bedenk ik dat de architect de Aussie sfeer hier gevangen heeft, binnen de muren van deze zaal. De volgende ruimte is een enorme hal met een houten vloer, die zo uitnodigt om te gaan dansen. De glans is adembenemend... Deze zaal wordt gedomineerd door een modern wandtapijt (20m X 9m) gebaseerd op een schilderij van Arthur Boyd. De Vlaamse wandtapijten verliezen hier op slag hun status van " groot", dit is adembenemend.

Een land van verschillende culturen, maar vooral een land van intense kleuren: dat is wat mij hier zo overvalt. Blauw heeft hier een andere dimensie, rood is bijlange niet zo hard maar voelt bijna breekbaar aan terwijl geel zo fel is dat je haast een zonnebril dient op te zetten (van zonnebrillen gesproken : die zie je hier dag en nacht, ik denk dat een Aussie geboren is met een bril op zijn neus of op zijn hoofd). De kleuren spetteren dan ook van dit wandtapijt, bruisend als het land zelf.

De senaat en de kamer van volksvertegenwoordiging zien er heel Europees uit, ware het niet dat het groen en het rood wat zachter zijn. Ik heb er een behoorlijke les Australische politiek gekregen, waarvan ik hoofdzakelijk onthoud dat politiekers allemaal uit hetzelfde hout gesneden zijn, ongeacht welke nationaliteit op hun paspoort staat. De gemiddelde Aussie heeft net als zijn tegenvoeters geen al te hoge dunk van de heren en dames, die deze zitjes bemannen. En ook hier blijken coalities van wisselende aard te zijn: het is een kwestie van je eieren in de juiste mand te droppen.

En dat politiekers een en ander te bespreken hebben, wat de buitenwereld best niet hoort, heeft mede het ontwerp van het gebouw bepaald. In de ruimte waar de heren gezagdragers een gemoedelijke babbel hebben, werd er centraal een fontein geïnstalleerd met als enige bedoeling te verhinderen dat gesprekken kunnen worden afgeluisterd (watergate... remember...)

Na al dat politiek geweld was het tijd voor een lunch, in het oude stadsgedeelte. Eten is mijn ding niet en dus wil ik daar niet te veel tijd aan verspillen: hou het simpel aub. Een broodje is de perfecte oplossing: we zitten in een gezellig restaurant waar heren in maatpak en das, laveren tussen mensen in jogging en sneakers. Opnieuw die gezellige mix. Het is me trouwens al opgevallen dat je hier qua kledij niet kan zondigen : jong geweld in shorts en laag uitgesneden topjes, dagdagelijkse stadskledij en warm ingeduffelde mensen met mantel en muts... wel, je ziet het hier allemaal lopen in dezelfde straat. Het is duidelijk dat de bevolking met zijn wijdverspreide achtergronden, andere thermostaten heeft: wat koud is voor de ene is zomerweer voor de andere. Moet kunnen en hier kan het wel degelijk allemaal.

Wat doet een legeraanvoerder wanneer hij een stad wil innemen? Hij gaat naar hoger gelegen grond om een overzicht te krijgen. Geen intenties om de stad te veroveren,( tenzij als gretig toerist), leidde ons naar Mount Ainslie, wel de bedoeling om van het weidse zicht over Canberra te genieten. Wij netjes met de wagen naar boven (een goede 800 meter boven de zeespiegel, Canberra ligt op een goede 600 m hoogte) om boven aangekomen een bekende van Chris aan te treffen, helemaal buiten adem. De dappere man had de berg opgelopen (hij wil zijn conditie op punt houden) en alsof dat nog niet voldoende geseling was, voegde hij er onmiddellijk nog een aantal push-ups aan toe. In de ogen van de brigadier -generaal wil je toch niet afgaan???

In de namiddag werd ik door het kwartier van de ambassades gegidst. De bedoeling is dat iedere ambassade de geest van hun land in hun gebouw laat weerspiegelen. Toen ik dat hoorde, begon ik al te panikeren: hoe kan ons land zich presenteren in een gebouw? Het antwoord moet ik schuldig blijven want de Belgische ambassade blijkt een goed verscholen geheim te zijn, wij hebben ze in ieder geval niet gevonden. Bepaalde landen hebben de opdracht feilloos volbracht (India, Thailand bv) terwijl anderen helemaal de mist zijn ingegaan. Onze buurlanden halen met stip die lijst : Frankrijk en Duitsland... geen enkel Fransman of Duitser zou zijn eigen ambassade herkennen!

Genoeg beton en bakstenen, op naar de fauna en flora. Echte liefhebbers zullen al weten dat de herfst niet het ideale seizoen is om de bloemen te bewonderen, maar zelfs zonder bloemenpracht is de botanische tuin zeker de moeite waard. Vraag me geen namen van al dat natuurschoon: mijn harde schijf zit nu al proppensvol. Wat ik wel weet is dat het hier ook krioelt van de Galahs: een soort parkiet, netjes oversized, in grijs en roze tinten.

Ondertussen had mijn gids achterhaald dat er nog altijd een leemte was in mijn kennismaking met dit land. Waar zijn jullie kangoeroes naartoe??? Ik had opeens een gids met een missie :ik zou een kangoeroe zien en nog wel op die dag. En ja hoor de aanhouder wint, na een korte rit en een al even korte wandeling, stond ik oog in oog met hun huppelend nationaal symbool. Dat beest keek mij met net zoveel verwondering aan. Eigenlijk zijn het grappige creaturen :klein kopje, oren die in alle richtingen draaien, en een ruggengraat die van voorovergebogen naar pijlrechtop gaat in een fractie van een seconde. Hoe meer ik keek, hoe meer er waren, in alle slag en grootte. Ongelofelijk dat, op nauwelijks 3 minuten van het Australian War Memorial, wildlife zo rustig rondhuppelt. De bush capital, wordt Canberra ook wel genoemd: ik heb het levend bewijs gezien.

Galant als mijn gids was, werd ik netjes tot aan de voordeur begeleid met de belofte dat er nog meer te verkennen viel en dat hij maar al te graag nog eens als gids wou fungeren. Mij hoor je niet klagen hoor!

Daarna was het tijd om van outfit te veranderen want 's avonds was ik uitgenodigd door een majoor en zijn vrouw, voor een avondmaal tezamen met nog wat vrienden. Wat zou een Australisch gezin aanbieden als avondmaal, dat vroeg ik me af. Het begon in ieder geval heel Spaans want we werden verwelkomd met sangria. Het voorgerecht (ik ben er nog altijd niet uit of dit nu een soep dan wel een voorgerecht was... (op aanblik schipperde het tussen beide in) was vis met ???? De eerste hap zette heel mijn mond in vuur en vlam (en niet van het kletsen!) Blussen, blussen... dat is het eerste waar ik aan dacht. Witte wijn heeft die taak vervuld maar dan... Ja, dan sta je daar met een maaltijd die naar mijn Belgische normen niet te eten is. Ik heb beleefdheidshalve een 2de poging ondernomen maar heb het daar dan bij gehouden. Gelukkig heb ik nog altijd het excuus dat mijn pancreas "spicy " eten niet aankan (en dat geen leugen) maar ergens voelde ik me wel verveeld met de situatie. Op naar het volgend gerecht : (tegen dan zit ik al te bidden dat dit gerecht het kruidvat niet zien langskomen heeft). Het bleek rundvlees ( een poging tot stoofvlees, maar dan wel een poging die geen potten zal breken), rijst en een soort aardappelmix met groenten. De gastvrouw, had mijn vorige ervaring nog heel fris in het geheugen, en was zo lief om te verwittigen dat de aardappelschotel misschien ietsje te sterk gekruid zou kunnen zijn. Voldoende sein voor mij om er mijlenver vandaan te blijven. Safe the best voor last, is ongetwijfeld haar motto want het dessert (een soort crème met limoen) was hemels : wat een heerlijke smaak, ik heb nog nooit iets dergelijks geproefd.

En dan is het opeens middernacht voor we het goed en wel beseffen. Tijd om onder de wol te gaan.

Een lome start deze morgen, maar dat is heel snel veranderd. Om 10 een telefoontje van Chris om te vragen of ik plannen had? Niet bepaald, dus werd ik meteen een nieuwe rondleiding aangeboden. Vandaag zou dat eentje worden in een flitsende sportwagen want mevrouw had de stadsauto mee voor een lange rit, dus moest meneer het maar doen met haar duur “machien”. Niets kan er mij nu verrassen, laat dat duidelijk zijn. We zijn aan een behoorlijke snelheid (nauwelijks te verwonderen want dat wagentje heeft een meer dan gevoelig gaspedaal: bij de minste aanraking gaat de motor er met volle kracht tegenaan), naar het platteland gereden. Gisteren heb ik de levende versie van skippy gezien, vandaag de minder fortuinlijke soortgenoten: hier en daar lag er een aangereden kangoeroe langs de baan.

Dat Australië een uitgestrekt land is, heb ik ondertussen al begrepen. De weidse zichten over het glooiende landschap, dat hier trouwens veel groener is dan in Adelaide, zullen me altijd bijblijven. De zo typische gumtrees, die dit land zijn specifieke gezicht geven, staan als stille wachters in de verte, klaar om een van de schaarse runderen een schaduwplaats te bieden. Om de zoveel kilometer, vind je een heel afgelegen hoeve: ik vraag me af wie er hier kan overleven. Geen enkele Australische boer zal mij ooit kunnen bekoren, daar durf ik alles op verwedden!

Of ze mij Aussie Charlotte willen maken is me niet duidelijk maar er wordt in ieder geval heel hard geprobeerd om me zoveel mogelijk "taste" van het land mee te geven. Geen chocolade, maar bier, dat was de volgende stap. Ik werd vakkundig naar een locale pub geloodst om daar tussen een hele boel echte Aussies te belanden. Grote schermen gooiden gelijktijdig de paardenrennen en de rugby match in de ruimte. Gokken zit de inwoners van dit land blijkbaar in het bloed en paardenrennen zijn natuurlijk een klassieker voor gokkers. Rugby zit hen hier ook in het bloed al is het wel zo dat er 3 verschillende soorten zijn. Ik vrees dat één van mijn volgende uitstappen wel eens een verplichte les rugby zou kunnen worden.

Of ik de lokale markt al gezien had? Neen? Richting markt was de volgende opdracht. Verwacht hier niets Europees: een markt hier is , raar maar waar, een gebouw dat ik U vorm werd opgetrokken met aan de binnenkant van de U talloze winkels, die zowat alles wat eetbaar is aan de man brengen. Het rijke aanbod aan groenten en fruit valt onmiddellijk op, zonder enige twijfel is de keuze hier veel ruimer. De mix van zo vele culturen ligt hier hoogstwaarschijnlijk mee aan de oorzaak van : een winkel met enkel kruiden of met enkel noten zou in ons kleine landje geen lang leven beschoren zijn denk ik. In een land waar de zon meer uren schijnt dan je voor mogelijk houdt, had ik echt wel verwacht dat de markt in openlucht zou plaats vinden… Die Aussies, ze blijven me verrassen!

En om de dag met een noot cultuur af te ronden, werd ik naar de National Gallery gebracht. De meest indrukwekkende verzameling van kunstwerken uit een brede regio worden hier tentoongesteld. Sommige van die werken slagen er direct in om me te overtuigen dat ik mijn roeping gemist heb (en laat het duidelijk zijn dat ik over niet één artistiek gen in mijn lichaam beschik) want een leeg kader ophangen, zou ik best ook wel kunnen. Chris had heel snel door dat moderne kunst me niet omver zou blazen... we schoven dus door naar de zalen met impressionisme. John Glover, een naam om te onthouden voor mij. Met nog een vleugje Aboriginal kunst en wat kunstwerken uit India (vooral prachtige geweven tapijten) werd ons bezoek afgerond.

Heerlijk is dat om de sfeer van een land op zo'n gouden dienblad aangeboden te krijgen. Gastvrijheid is duidelijk geen holle term down under: meer bewijzen hoef ik echt niet meer te zien.

groetjes
charlotte

Hallo iedereen,

Dat is waar sommige mensen naartoe trekken om met zichzelf geconfronteerd te worden. Mijn pelgrimstocht brengt me naar de andere kant van de wereld, allicht deels omwille van het feit dat ik de smaak van het land geproefd heb via mijn vele gasten van down under.

Met mijn smaakpapillen is alles duidelijk in orde want mijn verwachtingen van Oz worden hier niet alleen ingelost maar zelfs overtroffen. Moeilijk te omschrijven met woorden : ik voel me precies thuis komen. In een vreemd land, duizenden km verwijderd van de plaats die ik jarenlang als “thuis” omschreven heb, overvalt de innerlijke rust me. Thuis, dat vind ik nu in mezelf, niet in een omhulsel van bakstenen. Thuis komen betekent nu : geluk ervaren wanneer ik heel alleen wandel en de omgeving in me opneem. Thuis voelen : dat is het zelfvertrouwen dat in me opborrelt als een pas ontsproten bron.

De omgeving waarin ik nu mag bewegen, heeft natuurlijk alles om een mens in verwondering te laten opkijken. De vele gumtrees, die met hun witte stam –soms naar het zachtroze of zelfs lichtgrijs- majestueus de vele lanen afbakenen: het is een beeld dat me altijd zal bijblijven.  Ik heb me laten vertellen dat er 300 verschillende soorten gumtrees zijn: de hemel op aarde voor koala’s ware het niet dat de kieskeurige beestjes enkel één bepaalde gumtree op hun menu willen plaatsen.

Schreeuwerige kaketoes, die heel flamboyant hun kam opzetten, wanneer je ze benaderd : ze vliegen hier in grote getale. Mooie vogels dat wel, al betwijfel ik of ze erg geliefd zijn: hun opdringerigheid doet me denken aan de meeuwen, die toeristen nog net niet aanvallen. In hun diepe vlucht naar beneden, lijkt het wel of ze willen paraderen met de gele kleur op de onderkant van hun vleugels, netjes in lijn met hun felgele kam.

Groot land, grote vogels : een doodgewone ekster is hier een flink uit de kluiten gewassen exemplaar. Misschien zijn ze wel onder de indruk van de kaketoes, want ze staan duidelijk een trapje lager : de witte schreeuwer haalt de bovenhand boven zijn zwart-witte collega. Eksters zien er hier trouwens een stuk aantrekkelijker uit want hun ganse rug is wit.

Mijn tocht van vandaag heeft me naar het Canberra Museum and Gallery geleid. Deel één wist ik zeker te smaken, deel twee (de galerij) was een heel stuk minder. Kunst is niet echt mijn ding, zeker niet als het over moderne kunst gaat. Best wel boeiend om te zien hoe een wijds landschap in een periode van nog geen 100 jaar (pas volgend jaar haalt Canberra die kaap), in zo’n bloeiende stad veranderd is. Geen middeleeuwse architectuur dus, maar een stad met charme, iets waar de vele groene open ruimtes zeker toe bijdragen.

En dat de Aussies qua denkwereld, veel dichter bij Europa liggen (figuurlijk dan toch) dan de vorige landen, die ik heb aangedaan, vertaalt zich ook in het aantal fietsers. Geen Amsterdam natuurlijk, verre van, maar je ziet er toch behoorlijk wat vrolijk tussen het verkeer laveren. Geen fietspaden maar wel –helmen. Wij Belgen, doen het net andersom en dat vinden de Aussies, die ons land aan doen al even gek.

Het is ondertussen bijna 1 uur ’s nachts : geen nachtuil die de stilte verstoord (wel een kleine Maltezer, die zijn tijd nu netjes tussen zijn baasje en mezelf verdeeld), maar deze nachtuil zou best aan slapen denken. Het zou anders wel eens een heel rommelige lezing kunnen worden morgen.

Groetjes

Charlotte

Een dag als andere : dat was het tenminste voor mijn gastgezin, want beiden moesten ze terug aan de slag vandaag. Het lijkt voor mij een eeuwigheid geleden te zijn, dat ik die druk nog ervaren heb. Jammer dat , wat een eeuwigheid lijkt, geen eeuwigheid duurt…

Deze morgen ben ik dus opgestaan in een huis dat helemaal verlaten was, op de hond en de kat na. De hond heeft wijselijk besloten dat er nog menselijk leven in de gastenkamer was (o ja, sedert de jongste zoon terug is van een paar dagen kamp, ben ik op staande voet in rangorde gezakt : Skippy slaapt met zijn baasje) en dat die persoon in kwestie dus wel als back up kon dienen. Even dacht ik dat het hier spookte, toen ik mijn kamerdeur (die als gevolg van een waterlek wat verwrongen is en dus niet helemaal dicht kan) heel stilletjes aan opende… dat kleine, lieve mormel kon ik vanuit mijn bed niet zien: zijn voeding heeft hem duidelijk meer inde breedte dan in de hoogte laten gedijen. Pas toen 2 harige pootjes op de rand van het bed verschenen, wist ik met zekerheid dat ik geen spokenverhaal zou schrijven deze avond.

Eens mijn boterhammetjes verorberd (en dat moet ik toegeven: het Australische brood is lekker), kon ik er weer tegenaan. Het leven kan zo simpel zijn… maar is dat natuurlijk niet altijd. Nauwelijks stond ik buiten, of ik kwam tot de conclusie dat ik de voordeur niet kon sluiten. O ja, ik had de sleutel maar wat ontbrak was de handleiding :  welke draai ik ook probeerde (in de VS moet je de sleutel weg van het slot draaien om te sluiten, echt waar) het enige resultaat dat ik boekte, was dat de voordeur gezwind openging. Dan maar plan B : ieder huis heeft hier een hor (zelfs de voordeur) en geloof het of niet : die heeft ook een slot. Waar de logica daarvan te vinden is, zal mijn gastheer eens uit de doeken moeten doen. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat de hor van de voordeur ook een metalen raster heeft (waar enkel een smurf doorheen kan), maar dan nog… wie sluit er nu een vliegendeur??? Misschien is die ontworpen voor Belgen, die het gewone deurslot niet begrijpen???

Op naar de bushalte: vandaag had ik een “speedy gonzales” ervaring, de rapid red (what’s in een name) gaat echt wel rapid en de chauffeur was van plan om de naam van de bus alle eer aan te doen en gaf dus flink door op het gaspedaal. Ik twijfel er geen moment aan dat er een record gesneuveld is vandaag. Van de politie moet je hier niet veel schrik hebben want net als de kangoeroes blijken die onvindbaar te zijn. Ongetwijfeld het grootste verschil met Washington : hier geen blauw op straat… en raar maar waar : ook bijna geen criminaliteit.

Gans Canberra straalt rijkdom uit: afgezien van een paar straten waar het duidelijk is dat er minder geld voorhanden is, heb je hier overal het gevoel dat de financiën het laatste van alle zorgen is. Australië is natuurlijk een groot land, maar het verschil tussen Adelaide en Canberra kan ook niet groter zijn. Hier zie je blitse Audi’s en Mercedessen op straat… waar het in Adelaide meer afgeleefde wagens waren (je mag hier je leven lang blijven rijden met een auto, geen keuring zoals in België): draait de motor, dan kan je vertrekken…Zou dat de reden zijn waarom ik haast nog geen garages gezien heb?

De meest geproduceerde wagen hier is een “Holden”. Omdat ik er maar niet in slaagde om hun nationale trots op 4 wielen te bespotten in het verkeer, gaf Hugh ( mijn gastheer in Adelaide) me aanwijzingen. Ja, hallo, hun Holdens zijn gewoon opel wagens met een ander embleem op! Wanneer je het wagenpark bekijkt, wordt het verschil met de VS al heel snel duidelijk : geen grote monovolume of jeeps hier, maar heel Europees uitziende wagens.

Eens in Canberra aangekomen, ben ik op een andere bus gesprongen (als een echte habitué) om naar het Australian War Memorial te gaan (aangezien ik echt niet veel eet, hoef ik geen extra wandeling om de kilo’s weg te werken). Ik wou de zaal over WO I eens in detail gaan bekijken. Het is gewoon een fascinerende wereld.

Omdat ik heel graag wil horen hoe verschillend het verhaal van de gidsen klinkt, ben ik nog maar eens aan gesloten bij een groep. Al direct prijs bij de eerste groep, want er was 1 persoon, die de gids vroeg of ze iets kon vertellen over Hill 60. Zij heeft heel eerlijk geantwoord dat ze er niets van wist en zei lachend tegen de groep : zou er iemand zijn die er WEL iets van weet? Zo’n kans laat ik niet liggen… het resultaat is dat ik de ganse zaal over WO I gegidst heb. Zonder overdrijven kan ik stellen dat ik het publiek gerust daar had kunnen houden voor de rest van de tijd.

In de namiddag ben ik aan de klets gegaan met iemand, die aan het kijken was om die zaal te herschikken (de regering heeft een enorme som geld vrijgemaakt om de ganse afdeling te vernieuwen) : voor mij het sein om duidelijk te maken, dat de rol die de Diggers in de Salient gespeeld hebben, hier onvoldoende aan bod komt. Negentig procent is de Somme, een schaarse tien procent komt de Salient toe. Tot vervelens toe blijf ik herhalen dat de slag van Broodseinde het grootste succes was in de slag van Passendale : een Anzac gegeven dat hier zelfs niet aan bod komt.

En dat je met praten vooruit kan komen in het leven, heb ik al meer dan eens bewezen. Vandaag was dat niet anders; binnen de kortste keren werd ik meegenomen naar de catacomben om te worden voorgesteld aan het hoofd van alle gidsen. De bush telegraaf (bij ons heet dat roddelmachine) had al zijn werk gedaan, want meneer wist al dat er een Vlaamse gids, zijn bezoekers bekoord had.  Feit is dat ik woensdag morgen word verwacht om de gidsen duidelijk te maken wat ze over de Ieperboog zouden moeten weten… Zou ik niet best solliciteren bij de Nationale Dienst voor Toerisme in Brussel??? Mijn actie hier zal de streek geen windeieren leggen, laat dat duidelijk zijn.

Normaal gezien had ik vanavond een afspraak met een majoor en zijn vrouw:  het is me al duidelijk dan Australische afspraken een andere dimensie hebben, dan Vlaamse. Vanavond niet schat… want ik heb hem niet meer gehoord. Zal voor een andere keer zijn , vermoed ik.

De bus op de terugweg was zijn snelheid helemaal verloren : o ja, nog zo’n aardigheidje : bij alle bushaltes hangt er een bordje dat de opgegeven tijden bij benadering zijn : m.a.w. timing op zijn Australisch. Bijna had ik mijn weg in de duisternis moeten zoeken : geen kerncentrales in dit land betekent ook geen straatverlichting zoals wij die kennen. Zie me al lopen met mijn klein zaklampje: enkel het bordje “verdwaalde Belg” zou het plaatje compleet kunnen maken.

Aangezien mijn afspraak in het water gevallen is (tomorrow is another day, zei Scarlett O’Hara  (en dit is voor de fans van “Gone with the wind”)) ben ik vanavond heel actief geweest op een ander gebied. Mijn gastgezin is heel nauw betrokken in het opstarten van een nieuwe vzw die gewonde soldaten  (die grote groep die de statistieken niet haalt en die geleidelijk aan vergeten wordt) helpt met de revalidatie. Een nobel doel, al vind ik dit eigenlijk het werk van de legerleiding. Dat gezegd zijnde, doen die ook wel iets maar er is heel veel bureaucratie bij betrokken (waarom klinkt dat me zo vertrouwd in de oren???) waardoor een aantal slachtoffers gewoon nooit aan hulp geraken. De ganse avond lang hebben we armbandjes in omslagen gestopt want de bestellingen lopen heel erg vlot binnen. Het lijkt wel of mijn lot ergens verbonden moet zijn met oorlog : jammer genoeg is het in dit geval met een veel recentere. Waar is de tijd dat er naar Wereld Oorlog I werd verwezen als “ The war to end all wars”…. Marco Borsato, heeft het antwoord hierop : dromen zijn bedrog…

Wat niet wegneemt dat het nu voor mij tijd is om naar dromenland te gaan…

Groetjes

charlotte

Hallo iedereen,                             

Als jullie denken dat de titel bevestigt, dat ik mijn hart aan dit land verloren heb, dan is dat nog maar een halve waarheid…

Deze morgen vond ik dat het stilletjes aan tijd werd om op eigen benen die grote wereld te gaan verkennen, en dan wel bij middel van het openbaar vervoer. Om te beginnen is er één beeld dat jullie uit de geest moeten bannen : vergeet Neighbours ( de Australische soap die jaren razend populair was ) want het is een fabeltje dat iedere Aussie een halve hectare grond rond zijn huis heeft. Mijn grootvader zou gezegd hebben : dat is maar televisie, daar is niks van waar!  En gelijk had hij als je dat beeld vergelijkt met de werkelijkheid in Canberra. Tot mijn stomme verbazing wonen de Aussies (die wellicht nog niet aan 1 inwoner per km² geraken) echt heel bescheiden en dicht op elkaar geplakt. Een bewuste keuze van de regering om Canberra dat “bush” gevoel  te laten behouden: veel open ruimte tussen de woonwijken maar weinig in de wijken zelf. Ik kan de voor- en nadelen van dit systeem zien : er is inderdaad een zee aan ruimte tussen de voorsteden en Canberra  ( en daar huppelen de kangoeroes nog altijd vrolijk rond, zij het niet wanneer ik in de buurt kom want ik heb er nog niet 1 kunnen spotten!) wat de stad een heerlijk gevoel van (ruimtelijke) vrijheid geeft.

Ik vraag me af of de grondlegger van Canberra, de mosterd in Washington gaan halen is, want de verbinding tussen het Australian War Memorial en het parlement, lijkt verdacht veel op die groene long in Washington. Wanneer ik dat hier aanhaal, krijg ik direct op mijn brood dat het de bedoeling was om de politiekers een les te leren (even dacht ik dat ze te voet op pelgrimstocht naar het AWM zouden moeten trekken): zij die de keuze maken om hun land in een oorlog te betrekken, kunnen door het raam van hun bureau zien, wat die beslissingen tot gevolg hebben. Het AWM brengt een meer dan geslaagde vredesboodschap.

Om 11 uur was ik er klaar voor ( geen vroege ochtenden voor mij hier, maar wel late (schrijf) avonden) : wachten op de lokale bus. Les nummer 1: je moet wel weten welke richting de stad ligt (en op de zon hoef je hier niet te vertrouwen want die hangt ook in de verkeerde hoek!), les nummer 2 : dan mag je niet vergeten dat ze hier aan de onverwachte kant van de weg rijden en les nummer 3: verwacht niet dat een buschauffeur zomaar stopt. Zwaaien alsof je aan het gokken bent bij “Two up” (zie  25 april), is de boodschap. Probeer dan maar eens als boerenmeisje van het achterland, op de juiste bus te geraken! Gelukkig heb ik hersenen, die in geval van een rampenplan, heel snel in actie schieten en ja hoor: ik ben vrouwelijk, kan dus multi-tasken.Een sprint naar de andere kant van de straat (hou er rekening mee dat dit hier Belgische snelwegen zijn) waarvan zelfs Usain Bolt versteld zou van staan en hop op de juiste bus.

Ik heb al heel vaak toegegeven dat timing niet mijn sterkste kant is: meer en meer vermoed ik dat ik Australisch bloed in de aderen heb. Een kwartiertje rijden en je bent in het centrum, dat was de boodschap die Stacey me meegaf: een klein halfuur was een stuk dichter bij de werkelijkheid (nog maar eens het bewijs dat een km hier echt wel een andere afstand is dan eentje in het vaderland). Zonder files (dan kennen ze hier niet) in het centrum van de stad aangekomen (vergeet het marktplein maar want dat kennen ze hier ook niet) en dan op verkenning. Eerste uitdaging: waar vind ik een stadsplan, want het is niet mijn bedoeling om tussen de kangoeroes te eindigen (die beestjes hebben hier trouwens geen al te lieve reputatie : ze kunnen heel gemeen trappen). Op zo’n moment valt het direct op dat het zicht niet verstoord wordt door honderden wegwijzers… mooi, zou je zeggen ware het niet dat het andere extreem (nauwelijks een wegwijzer te bespeuren) niet bepaald hoopgevend is voor een verloren gelopen Belg. Na een paar pogingen in alle windrichtingen (en de vriendelijke hulp van een Aziatisch studente) kon ik het waardevolle document bemachtigen : een stadsplan met alle bezienswaardigheden. Van Aziatische studenten gesproken: het ziet hier geel van de Japanners. Een diploma van een Australische universiteit lijkt heel erg gegeerd te zijn. Nodeloos te zeggen dat de uniefs graag de yens zien binnenstromen.

Met vlotte pas op stap, op zoek naar een kerk, die als toeristische bezienswaardigheid werd aangeprezen. Ik ben meteen voor de eerste keer geconfronteerd geworden met het feit dat niet alles hier groot is : wat aangeprezen werd als een kerk, zou bij ons met moeite de norm kapel halen. Wat niet wegneemt dat het me een paar km wandelen heeft gekost om dat kleinood te vinden. Vandaar verder naar het parlement ( mijn kuitspieren zullen het geweten hebben), maar op het laatste moment, heb ik me bedacht en ben ik toch maar richting AWM geweest. Niet om het museum te bezoeken maar wel om alle monumenten langs de (behoorlijk lange) weg naar het museum te bekijken.  Vandaar terug naar het centrum: ik moet vandaag niet naar de fitness gaan, want ik heb genoeg oefening gehad!

Even de shopping mall doorlopen (dit aspect kan je net zo goed de indruk laten dat je in Canada of de VS bent) en dan op zoek naar een terras. Kom ik daar toch wel langs een soort speaker’s corner zeker. Daar staat een jonge kerel, vol vuur en vlam, uit te bazuinen dat Jesus het woord bracht voor degene die het horen wilden. Ja, ja, dat woord was vooral eentje van hel en verdoemenis maar wat me boeide was, dat ik dit soort religieus gekwebbel hier nooit verwacht had. Het werd helemaal mooi toen een (behoorlijk aangeschoten … ook dat vind je dus overal) vrouw, luidkeels weerwerk begon te geven. Dan heb je gelijk een speaker’s corner in het kwadraat.  Na enkele minuten trok ik verder, toen er een jong koppel naar me toe kwam. En dan kan ik gelijk naar de titel van mijn blog verwijzen: bijna helemaal bekeerd! Nooit heb ik de ambitie gehad om in het klooster te gaan maar niettegenstaande dat, lijk ik wel een magneet voor missionarissen te zijn: evangelische kerk in Tampa, gevolgd door Mormonen; een of andere variant van katholiek in Washington om nu voor het echte werk te gaan in Canberra. Anderhalf uur lang (totdat ik verdorie bijna mijn bus miste) heeft die jongeman geprobeerd me te overtuigen. Ik verwacht dat de volgende een poging zal doen om een boeddhist van me te maken!

Vanavond lekker uit gaan eten met het gastgezin en kennissen van hen: naar een typische Australische “oude” herberg. Onderweg werd me vooral duidelijk gemaakt dat het een oud gebouw betrof dat nog heel authentiek bewaard was gebleven. Na 60 km (ze vonden niets dichters zeker????) kwamen we aan in een …. gloednieuw restaurant. Weg oude romantiek, nu is het zo modern als het maar kan zijn. Ik heb het niet aan mijn hart laten komen …

Bij thuiskomst bleek dat er nog iemand, het niet aan zijn hart had laten komen. De harige bol angora, Skippy ( en dat is een hond, geen kangoeroe) heeft zijn eenzaamheid gecompenseerd met de tablet chocolade die ik deze namiddag gekocht had : een witte Maltezer die opeens van een ander ras bleek te zijn (behoorlijk bruin) en een slaapkamer die kunstig bedekt was met een berg papier : dat was de afsluiter van een boeiende dag…

Groetjes

charlotte

Een off-day hebben terwijl je op reis bent:  zou dat mogelijk zijn? Wel het antwoord is volmondig : ja! Niet dat Canberra of de Aussies me tegenvallen: dat zeker niet. De uitermate rustige kijk op het leven, is iets waar ik met de dag meer van geniet. Wat me lelijk dwars zit is  de moderne technologie.

Waar is de tijd dat alles nog met pen en papier moest neer geschreven worden. Wat een enorme stap vooruit betekende de typemachine en het werd natuurlijk helemaal mooi eens de computers onze wereld begonnen te bepalen… Eigenlijk zou ik hier al moeten stoppen want dat “mooie “ van die laatste stap, zie ik nu voor even niet meer zitten.

In plaats van de wijde wereld in te trekken, had ik besloten om me vandaag vol overgave te wijden aan het opstarten van een Engelstalige blog. Geef toe, nu ik die Nederlandstalige blog 4 dagen geleden opgestart heb , vind ik dat ik eigenlijk al de status van “ervaren “ mag hanteren. Tot daar het goede nieuws. In vergelijking met de overlevingskracht van mijn nieuwste Engelstalige creatie, lijkt 4 dagen een eeuwigheid, want mijn laatste spruit heeft het na 4 uur al opgegeven. En dan bedoel ik  letterlijk dat mijn Engelstalige blog na 4 uur on-line  te zijn geweest niet meer toegankelijk was. Ik had met heel veel enthousiasme besloten mijn adresboek (dat echt wel groter is dan de dat van de doorsnee persoon) te laten weten dat mijn Engelse hersenspinsels eindelijk klaar waren om te worden gelezen en gekeurd. Wat is het resultaat : een eindeloze stroom van berichtjes om me te laten weten dat de link niet werkt! Feit is dat er één persoon blij zal zijn met deze gang van zaken : een Australische kapper zal mijn grijze haren, verworven uit pure frustratie ( dus niet als gevolg van mijn leeftijd want ik voel me met de dag jonger!), vakkundig moeten wegwerken!

Een en ander heeft als gevolg gehad dat ik verwoed op zoek gegaan ben naar een oplossing voor mijn probleem. Je kan me net zo goed vragen om pi, tot 15 cijfers na de komma te berekenen, met mijn gebrek aan pc kennis, was het een haast onmogelijke opdracht. En wat kan je als vrouw het best in de strijd gooien wanneer je geen oplossing ziet … ja, charme (niet dat ik als eerste in de rij stond, toen die werd uitgedeeld) . Dus op het forum een boodschap van ongeloof en wanhoop achterlaten, bleek voor mij de beste tactiek. Ik kreeg al snel een reactie dat mijn blog werd geblokkeerd omdat het Engelstalig was en dus als spam werd aanzien. Ja, hallo, wil er iemand de moeite doen om een halve pagina te lezen aub? Dan wordt het al gauw duidelijk dat ik die spam sticker nergens verdiend heb. Nu zit ik met nog wat meer grijze haren, tandenknarsend af te wachten of die ban zal opgeheven worden.

Dat was gisteren (ik was zo uit mijn lood, dat ik de fut niet had om dit op de Nederlandse versie op te laden).

 De regel zegt dat er na een down , onvermijdelijk een opgaande beweging volgt. Ja hoor : ik heb een heerlijke dag gehad. Deze morgen zijn we (lees: Stacey en mezelf , plus Desiree en Jeff) naar het War Memorial gereden. Om het even wie, die me naar een museum over WO I brengt, weet al dat hij mijn dag gemaakt heeft. Wanneer dat museum dan nog eens van topklasse blijkt te zijn, kan het helemaal niet meer stuk. Wat een heerlijke plaats om te ontdekken! Netjes in verhouding met het land en dat betekent : groot. Maar dan moet ik er wel aan toevoegen dat het groot is op een andere manier dan bv het Amerikaanse Kansas City WW I museum.  Ergens zijn de Aussies er uitstekend in geslaagd om dit museum, ondanks zijn afmetingen, toch nog een intiem karakter te geven. En, geheel naar Australische geest, wordt de Australische betrokkenheid in veldslagen, nergens opgeblazen tot het heldendom. Hier zijn ze groot in nederigheid.

Om het half uur zijn er gidsbeurten: een perfecte kans om collega’s van down under aan het werk te horen. Nu al kan ik zeggen dat ze mij hier nooit zouden te werk stellen. De opdracht is : werk alle oorlogen tussen de late 1800 en vandaag af, in 90 minuten. Ik moet me in alle bochten wringen om 1 oorlog in die tijd uitgelegd te krijgen!  Onze gids kan zonder twijfel morgen deelnemen aan een marathon: nooit tevoren ben ik op een snellere draf door een museum gegaan dan vandaag. Hiermee wil ik absoluut geen afbreuk doen aan haar kwaliteiten als gids, integendeel : ze slaagt erin het onmogelijke te bereiken.

Waar het op WO I aankomt, kon ik hier en daar toch wel wat ( laat het me omschrijven als) “bijwerken”.  Beweren dat de leeuwen die in hun memorial staan van de huidige Menenpoort werden meegebracht… Oeps, even vergeten dat de Menenpoort pas gebouwd werd vanaf 1923? Of de eerste gasaanvallen in Pozières plaatsen in 1916… ho maar ,nooit van de gasaanvallen tussen Sint-Jan en Steenstraete gehoord een jaartje vroeger???  Ik moet zeggen dat de bewuste dame, heel erg geïnteresseerd was om bij te leren. Toen ik haar vertelde dat ik lezingen geef over WO I, heeft ze me zelfs uitgenodigd om een lezing te geven voor alle gidsen van het AWM!  Dat wordt dan nummer 2 in hetzelfde gebouw…Feit is dat ik zeker verschillende dagen zal doorbrengen in dit gebouw. Ik kan er haast nu al donder op zeggen dat de gidsen me allemaal zullen kennen voor ik Canberra verlaat!

Onderwijs in een ander land is voor mij altijd een onderwerp van gesprek. Het is ongelofelijk hoe verschillend andere landen met hun jeugd omgaan. Het systeem hier is, net zoals in Groot-Brittannië, gebaseerd op het creëren van vele mogelijkheden voor de jongeren: lees: ze krijgen hier de mogelijkheid om van alles te leren: zang, drama, muziek zit in het vaste programma van een middelbare school. Discipline … dat blijkt een ander paar mouwen te zijn. Nu ja, de diggers, die naar de slagvelden van het Westelijk Front werden gestuurd, blonken ook niet bepaald uit door hun discipline…

De zoon des huizes, 16 jaar heeft een job in een fastfood restaurant (o ja, Mc Donald en Kentucky Fried Chicken zijn hier ook alom tegenwoordig) om wat zakgeld te verdienen.Wanneer ik vertel dat studenten in België maar een bepaald aantal dagen op een jaar mogen werken, vallen ze hier stijl achterover. Hier is de regel dat je zo veel mag werken als je wil. Er blijkt een tekort aan werkkrachten te zijn voor jobs op het lager niveau. Het mooie is dat iedere jongere, die zich wil inzetten, een aardige stuiver kan verdienen. Tax free!

Blijkbaar is het nu zo, dat jongeren 2 jaar moeten werken voor ze aan de universiteit mogen beginnen. Ze moeten een zeker kapitaal achter zich hebben om te kunnen voorzien in hun onderhoud. En of studeren hier duur is??? Wel de prijs voor een kot komt op 180 Euro… per week! Geen wonder dat de jongeren moeten meehelpen om hun studies te betalen. Vadertje staat geeft wel de kans om een studentenlening aan te gaan. Het resultaat daarvan is dat heel veel jong afgestudeerden een schuld van duizenden (gaat tot 20000) Australische dollars hebben. Vanaf het ogenblik dat ze een zeker inkomen halen in hun beroepsleven, mogen ze beginnen dokken. Leg dat maar eens uit aan onze verwende jongeren… wedden dat het aantal bissers drastisch zou dalen????

Wat er morgen op het programma staat, weet ik nog niet. Ik ben nu wel klaar om de wijde wereld in te trekken want, driemaal hoera, er is hier een goed werkend openbaar vervoer. Bussen komen om het kwartier… deze madam zal dus op eigen houtje op zoek gaan naar die eerste kangoeroe en wie weet wat nog meer!

Groetjes uit Canberra waar het zonnetje vandaag een heerlijk zomers gevoel creëerde. Mooie liedjes duren niet lang :het is nu 6 uur en pikdonker, weg zomer gevoel.. laat maar komen die herfst…

Groetjes,

charlotte

Hallo iedereen,

Vreemd hoe een menselijk brein moderne technologie te snel af kan zijn. Ik had natuurlijk voor alle zekerheid mijn alarm ingesteld op mijn gsm, want zeg nu zelf : om 4 uur opstaan is ongemeen vroeg. Dat was buiten mijn grijze massa gerekend (ik voel me weer wat jonger, nu ik bemerk dat die kleine cellen me niet in de steek laten, zelfs nu niet ik officieel op vakantie ben) want om 3.55 uur, was ik klaarwakker nog voor mijn gsm zijn vervelend geluid de wereld in kon sturen.

Met gezwinde pas uit bed,  kort bezoek aan de badkamer om dan te wetten van het kleden in laagjes uit te testen: in de herfst bestaat de kunst erin om zoveel mogelijk verschillende lagen over elkaar aan te trekken: dat geeft de flexibiliteit om dan op elke weersomstandigheid te kunnen inspelen. Tot zover de theorie… de praktijk leert al heel snel dat, die lange broek die normaal heel vlot past, niet ontworpen is om daar 3 extra T shirts in te wringen!  De wetenschap dat je om 4.30 uur ’s morgens voor een paar uur onder de (overigens adembenemend mooie) sterrenhemel zal staan, resulteert al gauw in het feit dat die broek moet toegeven omdat ik niet van plan ben om die tijd rillend door te brengen. Ik mag dus vanaf nu beweren dat ik ervaring heb met het kleden naar alle omstandigheden.

Indien jullie denken dat Belgen warm kunnen lopen voor een event (en dan denk ik vooral aan een of andere wielerronde) , wel dan moet ik deemoedig ontkennen dat wij, nuchtere Belgen, niet dezelfde gedrevenheid hebben als de Australiërs wanneer het op HUN Anzac Day aankomt. Nog voor het krieken van de dag, beweegt half Canberra, plus nog een horde bezoekers, zich naar het Australian War Memorial. Ok, ik wist wel dat ze een beetje Anzac Day gek waren maar dit… nee, dat houdt niemand voor mogelijk.  Aussies mogen dan wel de reputatie hebben om laid back te zijn (lees: een houding van “ geen paniek, we komen er wel”) wanneer het erop aankomt om hun grote dag te organiseren, kennen ze duidelijk het klappen van de zweep. Die enorme mensenmassa, die maar bleef aanzwellen, werd zonder noemenswaardige problemen naar een zit- of staanplaats geloodst. Geloof het of niet, maar een mens voelt zich opeens heel nietig: in de duisternis, met enkel een flikkerende sterrenhemel, tussen duizenden mensen… ik werd er stil van ( en heus niet omdat het vroeg dag was).

De plechtigheid verliep als een goed geoliede machine, zonder veel bombastisch gepraat, al ving ik later op van een kapitein dat hij de religieuze inslag te sterk vond. Deze dag houden ze vooral voor de militairen : politiekers of religieuzen houden zich best gedeisd. 

Om 7.30 uur trokken we met ons select gezelschap naar het Australian War Memorial voor een meer dan uitgebreid ontbijt. Een selectie van de Aussie keuken (die ik best wel kan smaken) verorberen onder de vleugels van een enorme bommenwerper : het is eens wat anders. Mijn uitbundige gastvrouw stond erop dat ik een lezing gaf na het ontbijt, zomaar voor de vuist weg. Toen ik protesteerde dat de andere aanwezigen daar waren om te genieten van het ontbijt, werd dat argument kordaat van tafel geveegd: Stacey zou Stacey niet zijn, indien ze haar zin niet kreeg. Zonder verwijlen is zij van de ene tafel naar de andere getrokken met de melding dat de gasten, als extra toemaatje bij hun ontbijt, nog een authentiek verhaal van de slagvelden van WO I zouden horen. Ja, dan sta ik daar mooi voor aap natuurlijk : geen ontkomen meer aan…op zo’n momenten ben ik de hemel dankbaar dat ik als vlotter prater door het leven mag gaan. Dat praten niet echt mijn probleem is, weten jullie allemaal wel maar toch vond ik dit wel een behoorlijke uitdaging. Gelukkig komt dat kleine duiveltje in me naar boven  (of zou ik moeten schrijven : de kleine Vlaming) : ze zullen me niet temmen (die… Vlaamse leeuw). Op terugblik, moet ik bekennen dat ik genoten heb van deze unieke ervaring … en dat geldt ook voor mijn publiek want bij het buitengaan werd ik door verschillende mensen aangesproken om me te bedanken. Een opsteker van formaat.

Volgende stop: het huis van Australië ‘s best verkopende  auteur : Bruce Courtenay. Wat een charmante man. Bijna 80, maar met een geest die menig 20- jarige zou benijden. Hij vertelde me dat mensen hun droom moeten volgen want dat is precies wat hij ook gedaan heeft. Van zijn afkomst zei hij : er was geen trap meer lager dan die waar ik geboren ben, het voordeel is dat je vanaf je geboorte eigenlijk alleen maar vooruit kan gaan. En of hij vooruit gegaan is! Professioneel is Bryce een grote meneer, privé is hij dat zo mogelijk nog meer. Zelden iemand ontmoet die zo “open minded” naar andere mensen kijkt. Een prachtmens!

Volgende stop : terug naar het Australian War Memorial om de parade bij te wonen van alles wat maar van ver of dichtbij met de militaire wereld te maken heeft. Een staaltje “ hoe presenteer je een grote groep militairen een vlekkeloze parade?” werd hier tentoongesteld: zeemacht, leger en luchtmacht, ja wadde: ze kennen er hier wat van! Na ontelbare groepen van oud-strijders, cadetten, en noem maar op, werd de plechtigheid afgesloten door net zoveel ontelbare officiële dignitarissen, die zo nodig allemaal een krans dienden te leggen. Geef mij maar de gewone soldaat : zelfs al lieten sommige eenheden, die voorbij marcheerden, ons de indruk dat hun armen meer een golfbeweging nabootsten (zo’n type mexican wave, al was dat hier dus NIET de bedoeling) dan een gelijkmatige armslag. De luchtmacht bleek het nogal luchtig te zien op dat gebied wat mijn buurvrouw de commentaar ontlokte: ah, we zullen ze maar vergeven zeker, want op hun vliegtuigen kunnen ze hun dril niet goed oefenen. Wat ze daar tekort schoten, werd met een indrukwekkende lage vlucht van 3 straaljagers, vlak boven onze hoofden en boven het memorial, met overdonderend geraas, netjes rechtgezet. Ze kunnen trots zijn : die jongens in hun lichtblauwe uniformen!

Kon mijn dag toen al lang niet meer stuk : het sluitstuk was er eentje in crescendo, voor zover dat nog mogelijk was natuurlijk.  Ik werd naar een bar, annex plein gebracht waar de Aussies “ two up” spelen. Een dag in het jaar is gokken legaal in dit land en dat zal ik geweten hebben.  Er wordt een vierkant gevormd met in het midden een aantal, ik zou ze haast omschrijven als, ceremoniemeesters. Al mag je absoluut niet denken aan een ceremonie hoor! Verre van. Het principe is dat iedereen zwaait met een briefje van 5, 10, 20 of zelfs meer en om ter luidst roept : 5 op kop of 10 op munt. Echt, ik verzeker je, dit is iets dat geen woorden kunnen omschrijven, je moet dit meegemaakt hebben. De mannen in het midden van de cirkel nemen het geld aan, en lopen rond om een tegenspeler te vinden, die dezelfde waarde wil inzetten op het tegenovergestelde. Zeg ik 5 op munt, dan zoeken zij iemand die 5 op kop , zegt. Het geld wordt aan de tegenspeler overhandigd, die gewoon oogcontact met je maakt. Vervolgens worden er 3 muntstukken op een houten plankje gelegd, en wordt een omstaander uitgenodigd om die muntstukken letterlijk in de lucht te gooien. Nodeloos te zeggen dat de mannen in het midden heel goed de kunst verstaan om het publiek op te zwepen. De volgende fase is dat er heel expliciet wordt aangegeven wie er wint (2 handen op het zitvlak is munt) en dan wordt het geld overhandigd aan de winnaar. Gans het systeem is gebaseerd op eerlijkheid van de spelers en geloof het of niet, zelfs met een behoorlijk aantal biertjes in de kleren, blijken die Aussies nog doodeerlijk te zijn.  En ja, ik heb mijn geluk gewaagd : binnen de kortste keren, riep ik al net zo hard als alle anderen… Ik kan bevestigen dat spreekwoorden heel wat waarheid bevatten : “gelukkig in het spel, ongelukkig in de liefde”… wel, ik heb 250 % winst gemaakt!

Ik kijk terug op een dag die ik niet snel meer zal vergeten : het ingetogen Australië ’s morgens vroeg,  het levendige Australië tijdens de plechtigheid om 10 uur en het warme, overweldigende, uitbundige Australië voor de rest van de dag!  Bijna ben ik geneigd om mezelf een reis naar down under te boeken voor Anzac Day next year! (verdorie, ik moest wat langer gegokt hebben, dan had ik misschien mijn vliegtuigreis kunnen betalen…)

Groetjes,

charlotte

Dinsdagmiddag bijna 4 uur

Wat een gezellige drukte heerst er in mijn gastgezin: de vrouw des huizes die op kousenvoeten haar wederhelft roept om diens hulp te claimen, teneinde die koppige rits toch maar dicht te krijgen. In haar typische “last minute” stijl , is ze deze morgen nog gaan shoppen om een nieuwe jurk voor de receptie van vanavond.  En ik moet zeggen, het is een rit geweest die de moeite waard was, want ze ziet er echt wel oogverblindend uit.

We zijn dus volop de laatste hand aan het leggen aan de make-up, om een weerbarstige lok en die draaiende panty, nog allemaal naar de normen van het fatsoen te brengen. Wie heeft er ooit gezegd dat het een voorrecht is om vrouw te zijn?   Ik wil die persoon wel eens uitleggen dat de stress om piekfijn voor de dag te komen, die er op onze frêle schouders rust, verre van een voorrecht is! Maar wees gehoed: wij dames, zijn klaar voor de confrontatie…

dinsdagavond 11 uur

En of het een  aangename confrontatie geweest is! Wat een avond: Ok, het weer van  Belgische makelij, we zijn dus door een behoorlijke regenvlaag naar de samenkomst gereden, maar al de rest was “very Australian”. Alhoewel… champagne kan alleen maar van Frankrijk komen toch? Speelt geen rol, het liep zoet binnen net als de hapjes, die niet alleen mooi om aan te zien waren, maar daar bovenop qua smaak zonder probleem de persoon op het strengste dieet tot zondigen zou aansporen!

De avond betrof een officiële lancering van een vzw die zich zal inzetten voor gewonde soldaten. Het woord werd gevoerd door een luitenant- generaal , een journalist en een soldaat, die de gruwelen van de oorlog aan de lijve ondervonden had. Zonder enige twijfel was de laatste toespraak de meest beklijvende. Niet alleen had hij een heel beladen verhaal over zijn eigen herstel, maar daar boven op zat hij met een bijtend schuldgevoel omdat hij zijn patrouille in die hinderlaag had laten lopen waarbij één van zijn mannen om het leven was gekomen. In onze Westhoek spreken we over een oorlog die lang voorbij is , hier hoor ik het verhaal van de ruwe werkelijkheid. Een verhaal, dat zich onder mijn huid heeft genesteld en me tot nadenken stemt… misschien wordt het tijd dat ik mijn blik op het meer nabije verleden richt? Na zijn speech, ben ik die man persoonlijk gaan bedanken. Heel wat van wat hij verteld heeft, was zo enorm herkenbaar. Ik ben natuurlijk geen soldaat en heb ook geen fysieke pijn geleden maar emotionele pijn kan net zo scherp zijn, indien niet scherper zelfs. Hij geeft mensen een levensles, die bijlange niet alleen geldt voor soldaten, zoveel is me ondertussen duidelijk geworden.  

En dan was er Tim Page (zie : http://en.wikipedia.org/wiki/Tim_Page_(photographer) ): zelden heb ik iemand met meer persoonlijkheid ontmoet dan deze man. Ik heb letterlijk meer dan een uur met hem staan praten;  een gesprek dat me voor altijd zal bijblijven. Hier in Oz is hij een levende legende maar ijdelheid is hem vreemd. Down to earth, lijkt trouwens het motto van de ganse natie te zijn.

Dit is wat reizen zo mooi maakt : een luidruchtige hotelkamer hier of daar, een overvolle vlucht, een kind dat je ribbenkast doet daveren in die krappe zetel op het vliegtuig… ontnemen je soms even dat overweldigende gevoel, dat je krijgt wanneer je mensen ontmoet. En dan bedoel ik niet ‘elkaar even gedag zeggen ‘ voor je weer verder gaat.  Iemand ontmoeten betekent voor mij  : binnenkijken in de ziel en persoonlijkheid van je gesprekspartner en tegelijk je eigen kleine ik, openstellen voor de tegenpartij. De uitwisseling die er op zo’n momenten plaats vindt, kan in geen enkel beeld beschreven worden, maar geeft beide partijen meer energie en in zekere mate de wijsheid, om na die ontmoeting verder te gaan op de weg, met dat stukje extra bagage, die je een rijker mens maakt.

Om te eindigen met een vrolijke noot: ik werk hard aan het ervaren van culinair genot (al zal ik nooit het niveau van een echte Bourgondiër halen) . Omdat eten voor mij nu eenmaal een zaak is van opnemen van voldoende calorieën om dit lichaam draaiende te houden, concentreer ik mij op drinken. Wel, ik moet zeggen dat ze hier verdraaid goede wijn weten te produceren. Normaal gezien is rode wijn niet mijn ding… ik vrees echter dat ik nog voor het einde van mijn reis door dit land, mijn mening over deze godendrank grondig zal herzien hebben.  Zonder ambities om het als sommelier te maken, ben ik toch van plan om het rijke palet dat ze hier te bieden hebben, nader te gaan bestuderen, m.a.w. : laat maar komen die flessen rode wijn!

Het zal een korte nacht worden :  morgen zal ik mijn allereerste dawn service bijwonen en dat houdt in dat mijn gsm (die hier trouwens halsstarrig alle dienst weigert), me om 4 uur uit mijn bed zal jagen. O ja, reizen kan zo mooi zijn al zal ik daar binnen 5 uur misschien heel even een andere mening op nahouden.

Tot nader order: slaapwel uit het land van Oz,

charlotte

Dit is nu wat ik niet verwacht had : regen in Australië en… problemen met mijn notebook waardoor ik niet meer op het internet kan. Terwijl het eerste een zegen is (althans voor de bevolking hier) is het tweede gegeven een echte nachtmerrie. Uit pure frustratie begin ik maar met het typen van mijn reisverslag in een word document, hopend op een klein mirakel waardoor mijn pc-tje me weer met de buitenwereld zal willen verbinden.

Ik ben nu een kleine 3tal dagen in Oz en begin geleidelijk aan mijn draai te vinden in het dag- en nachtritme. Jetlag heet dat dan, wel ik kan nu reeds een hoofdstuk van een boek aan de gevolgen van die befaamde jetlag wijden: de fameuze klop van de hamer wanneer je het absoluut niet verwacht om dan rond 3 uur ’s nachts, fris als een hoentje, in je bed te liggen woelen terwijl de grijze massa zich afvraagt of er echt niets beters te doen is… Het goede nieuws is dat jetlag bijna als liefdesverdriet is : het wordt beter met de tijd, bij de ene als wat sneller dan de andere, maar je komt er sowieso overheen.

Ik kan er nog altijd niet goed bij hoe ontzettend droog het landschap hier is : gisteren was er iemand gras (dat is hoe die dorre bruine begroeiing hier omschreven wordt!) aan het maaien : een geluk dat ik in het gezelschap van mijn gastvrouw was , anders was ik ervan overtuigd geweest dat er een lokale zandstorm op komst was! In zo’n omstandigheden wordt het al rap duidelijk dat regen hier echt een godsgeschenk is (tussen haakjes : wat hier als regen wordt omschreven, haalt bij ons nauwelijks de norm van motregen). Anderzijds is het geen goed nieuws voor mijn gastheer, die er 2 zaken op na houdt: enerzijds is hij elektricien, anderzijds levert hij hier water (vergeet de brandweer maar in dat geval). Met andere woorden, hij is dagelijks onderweg met een grote tanker, die hij op meer dan een uur rijden hiervandaan moet gaan vullen, om zijn kostbare vracht dan te gaan leveren. Nochtans zie ik hier grote pijpleidingen langs de baan, die het water kilometers ver brengen, maar dan nog moet er met tankers worden bijgehaald. Voor een Belg, die de regen meer dan eens vervloekt heeft, wordt het duidelijk dat een mens niet altijd apprecieert wat echt belangrijk is.

Tot nog toe heb ik de meest populaire bewoner van down under nog niet gezien maar hoogstwaarschijnlijk zullen we morgen naar een soort opvangcentrum van kangoeroes gaan. Maar dat er hier “wildlife” is, staat buiten kijf. Gisteren was Hugh (mijn gastheer) zijn tanker aan het vullen en omdat ongeveer een uur in beslag neemt, was hij een kleine wandeling aan het maken. Bij terugkomst bemerkte hij dat er “ een vuile hond” in de cabine van zijn vrachtwagen zat, die zich nota bene tegoed had gedaan aan zijn lunch pakket. Bij nader toezien bleek die “vuile hond” een koala te zijn. Waar iedere Europeaan die kleine teddybeertjes met de grootste vertedering bekijkt, is dat hier wel even anders. Blijkbaar stinken die lievertjes als de pest. Daarenboven probeer je ze best niet te grijpen (in snelheid zijn ze natuurlijk makkelijk te verslaan) omdat ze ongemeen scherpe klauwen hebben. Mooi om naar te kijken maar afblijven is de boodschap!

Ik heb mijn eerste lezing in een toast masters club gegeven, eergisteren avond. Het minste wat ik daarvan kan zeggen is dat het een totaal ander publiek is : voor een keer geen mensen met een interesse in wereld oorlog I maar een groep, die de kunst van spreken in het publiek onder de knie probeert te krijgen. En of ze dat ernstig menen? Wel, dat kon ik al heel snel ervaren. Niet alleen wordt er verwacht dat je over om het even welk onderwerp kan spreken, maar daar bovenop wordt je geacht om je aan een opgegeven tijdslimiet te houden. Het voordeel als gastspreker is dat je de normen wat losser gehanteerd worden en dat is maar goed ook want ik ken mijn zwaktes en timing is daar zeker eentje van! Al met al werd het een boeiende avond waarop ik nog vaak zal terugblikken.

Gisteren werd ik voor een heel ander type publiek geplaatst : terug naar de wereld van de militairen en upper class : een lezing in een officierenclub. Waar ik door de jaren heen geleerd heb om me aan te passen aan om het even welke omgeving, kan dat jammer genoeg niet gezegd worden van mijn gastgezin. Een maatpak is iets dat mijn gastheer liefst niet in zijn kleerkast heeft, laat staan dat hij zich op zijn gemak voelt wanneer hij het noodgedwongen moet aantrekken. Ik kwam aan de eretafel terecht tussen een advocate die het duidelijk gemaakt heeft in het leven (mevrouw had voor het internationale gerecht in Den Haag gewerkt) en een officier, die heel gemoedelijk over kwam. De maaltijd die werd geserveerd (zalm ) was wat mij betreft van het beste dat mijn smaakpapillen mochten ervaren, sedert ik de Belgische keuken achter me heb gelaten.

Ondertussen zijn we weer een dag verder (zondagavond) en zit ik hoog in de lucht op weg naar Canberra. Mijn laatste dag in Adelaide werd er eentje van een heel ander kaliber dan vrijdag. Hugh en Rita zijn beiden heel actief in een museum met WO II voertuigen. Tezamen met een relatief klein bestuur (sommige zaken zijn overal ter wereld gelijk :in een vereniging zijn het altijd dezelfde mensen, die de handen uit de mouwen steken. De ganse dag lang ben ik actief geweest met het dekken van tafels, helpen in de keuken (straks kan ik nog een internationaal restaurant uit de grond stampen want ondertussen heb ik al in de VS, Canada en Australië achter het fornuis gestaan, al moet ik er onmiddellijk aan toevoegen dat mijn bijdrages enkel als “ondersteunend” kunnen omschreven worden), aanbrengen van audio materiaal en noem maar op. Daar waar een groep van een 50 tal mensen werd verwacht, zijn er echter slechts een 30 tal effectief gekomen wat toch wel een enorme teleurstelling betekende voor mijn gastgezin. Was de groep niet indrukwekkend is grootte, aan aandacht was er geen gebrek… Mijn spreekbeurt is er in 3 delen gekomen (bijna schreef ik: tussen de soep en de patatten in, maar dat moet zijn tussen het voor- , hoofdgerecht en dessert in) en dat betekent dat mijn grijze massa tijd had om creatief te denken: ik sta op een nieuw record van iets meer dan 2 uur vertellen. Mooie avond, ontspannen sfeer: Australië ten voeten uit!

En dat dit een reisverslag in kleine stapjes is, wordt duidelijk wanneer ik laat weten dat het inmiddels maandagmorgen 6.50 uur is. Ik zit nog in bed, ergens in Canberra. De komende maand verblijf ik bij een “militair” gastgezin : Chuck and Stacey. Beiden zijn heel extrovert, al spant Stacey ongetwijfeld de kroon. Ik had heel warme herinneringen aan deze dame, die met een vriendengroepje bij ons verbleven heeft. Ergens zou zij het label van “aanstookster” moeten krijgen, want het was Stacey, die me verleden jaar zei dat ze me met Anzac Day (25 april) in Canberra wilde zien… OK, hier ben ik dan. De lieve dame heeft al heel wat gepland voor me: veel tijd om stil te zitten zal er niet zijn.

Vijf dagen down under en nog geen enkele kangoeroe gezien…Wel, daar zal in de eerstvolgende dagen verandering in komen want blijkbaar zijn die huppelende zoogdieren hier vaste bewoners van de hoofdstad (waarvan ik gisteren een klein stukje “by night” gezien heb). Ik werd al vakkundig voorbereid op het feit dat er heel regelmatig slachtoffers langs de weg liggen. Het lot van de konijntjes in Europa, is hier weggelegd voor een aantal van deze dieren. Zou dat de reden zijn waarom er hier zoveel jeeps met een bull bar rondrijden????

Het wordt zo stilletjes aan tijd om mijn nieuwe thuis voor een maand te gaan verkennen.  Ik heb er alvast een vriend bij want “Fluffy” , een wandelende bol angora wol , vond mij afgelopen nacht de ideale bedpartner. Even schrikken (al was ik verwittigd geweest) toen er een natte neus tegen mijn wang werd gedrukt. Ondertussen weet die kleine viervoeter dat ik hem genegen ben en ben is mijn veiligheid gegarandeerd :  ik heb nu immers mijn eigen bodyguard!

In de wetenschap dat er heel wat te vertellen zal zijn de komende maand, stuur ik alvast dit verhaal naar jullie door. Nog heel even meegeven dat jullie niet jaloers moeten zijn wat het weer betreft : de 28°C van Adelaide ben ik voor lange tijd kwijt; hier zal ik met een 11 °C al dik tevreden mogen zijn.

Toch heel warme groetjes van iemand, die iedere dag vol verwondering aan een nieuwe dag begint…

charlotte

Ik ben weer boven water gekomen. Eindelijk...zou ik zeggen want het was een lange en vermoeiende tocht om hier te geraken. Plastische chirurgie heeft zijn oorsprong in WO I, maar zonder enige twijfel zijn alle passagiers na zo'n lange vlucht, potentiële kandidaten: de spiegel in de toiletten maakt ongemeen hard duidelijk dat de jaren, waarin ik nog deftig kon overleven zonder slaap, al even ander me aan liggen.

Ergens had ik gedacht dat ik het allemaal wel gezien had, wat verkeerd kan gaan met een vliegtuigreis maar ondertussen weet ik weer beter. De vlucht van Kansas naar San Francisco is vlekkeloos verlopen net zoals de eeuwig durende vlucht (ietsje minder dan 15 uur vliegen) naar Sydney. Eens in Sydney werd het een ander verhaal : om te beginnen viel de rolband die de bagage moest brengen na 10 minuten stil en werd er ons gemeld dat er een technisch probleem was, dat even zou kunnen  duren. Dat even bleek een uur lang wachten te worden. Het grote vraag was ik of ik nog tijdig door de douane zou geraken om mijn vlucht naar Adelaide te halen. Daar heeft het geluk me een handje geholpen want in plaats van te moeten aanschuiven aan ellenlange rijen van wachtende passagiers, werd ik naar een aparte rij met sniffeldogs verwezen. Behalve mezelf was er slechts 1 andere persoon, die naar die poort werd doorverwezen. We moesten onze bagage op de grond leggen en een paar stappen achteruit nemen. Border control, zoals ik dat op tv al een paar keer gezien had, ten voete uit!  Een viervoetige vriend deed zijn werk in een fractie van een seconde : gesnuffeld en goedgekeurd, ik kon dus weer verder. De bus op naar een andere terminal om buiten adem nog net het volgende vliegtuig te halen. Eens alle passagiers goed en wel gezeten, liet de kapitein weten dat er een passagier niet was opgedaagd maar dat haar koffer wel werd ingecheckt (door haar echtgenoot). Om veiligheidsredenen moest die koffer terug van het vliegtuig gehaald worden. Ik kan je verzekeren dat die meneer zich niet sympathiek gemaakt heeft want we konden pas met 3 kwartier vertraging opstijgen. Tot overmaat van ramp zat er een jonge vrouw met 2 kleine kinderen vlak achter me. Zonder enige twijfel staat een van die kleuters een carrière als operazangeres te wachten: het ganse uur lang hebben die kleine longen de hoogst mogelijke noten geproduceerd. Ik was toen al een goede 30 uur onderweg en kon dit missen als kiespijn. Om het helemaal compleet te maken, besloot dat jonge grut om de zang te versterken met trappen tegen te leuning van ... je raadt het al : mijn stoel. Heel even denk je dan: waar ben ik godsnaam aan begonnen????

Eens in Adelaide aangekomen, kon ik mijn gastheer nergens bespeuren, werkte de WIFI van de luchthaven niet, weigerde mijn telefoon alle dienst en hadden mijn hersenen ook besloten dat "trop teveel is".  De spreekwoordelijke vriendelijkheid van de Aussies werd hard onderuit gehaald door de eerste dame die ik aansprak met de vraag om de naam van mijn gastheer om te roepen. Mevrouw wou van geen liefde weten; haar lichaamstaal maakte me onmiddellijk duidelijk dag ZIJ geen probleem had en dat ze zeker niet geïnteresseerd was om dat van iemand anders op te lossen. Dan maar naar de desk van Quantas (per slot van rekening ben ik één van hun klanten). Meer geluk, want er werd me onmiddellijk een telefoon aangeboden en minuten later  wist mijn gastheer waar me te vinden. 

De rit naar hun huis ging over 40 km al betwijfel ik heel sterk of Australische km niet dubbel zo lang zijn als Europese. Een wijds landschap, heel dor en bruin, met hier en daar een verdwaalde gumtree en een paar, nog meer verdwaalde, schapen, blakend onder de zon. Het was hier een stuk in de 30 °C gisteren en dat heet dan herfst te zijn!

We reden weg van Adelaide naar de heuvels toe, waar het per definitie ietsje koeler is, al vrees ik dat het woord koel hier een totaal andere betekenis heeft. Het huis van mijn gastheer ligt dus in de heuvels en is omgeven door zo'n 3 hectare waar er ontelbare wrakken van legervoertuigen staan. Je houdt het niet voor mogelijk wat er hier allemaal rondstaat en -slingert.  Is netheid niet hun grootste troef, vriendelijkheid krijg ik hier wel in het kwadraat. 

Die vriendelijkheid had ik ergens niet verwacht omdat mijn gastheer op maandag zijn enige zoon begraven heeft (gestorven op 22 jarige leeftijd in een verkeersongeluk). Toen ik dat vernomen had, had ik voorgesteld om in een hotel te overnachten en hen de tijd te geven hun verdriet te verwerken. Er was geen praten aan : hij wilde dat ik bij hen verbleef. Misschien zien ze mijn bezoek als een welgekomen afleiding van alle kopzorgen die ze de laatste dagen gehad hebben.

Dat Australiërs grosso modo mensen zijn die met beide voeten stevig op de grond staan en die het algemeen gezien niet begrepen hebben op veel toeters en bellen, heb ik gisteren ook mogen ervaren. Mijn gastheer woont tezamen met zijn 2de vrouw maar heeft nog een heel nauwe vriendschapsband met zijn eerste vrouw en haar 2de man.  Gisterenavond werd er bij zijn eerste vrouw een barbecue georganiseerd met heel wat jongeren uit Robbie's (de verongelukte zoon) jonge jaren en uit zijn studentenleven. Het is een uitermate vrolijke avond geworden met veel gelach, gepraat en behoorlijk wat drank want de jongeren hebben Robbies flessen alcohol, die hij voor zijn verjaardag had gekregen, soldaat gemaakt. Ik vond het een surrealistische bedoening : gescheiden ouders, die vrienden zijn geworden van elkaar, die met jongeren in een bijna feeststemming afscheid nemen van hun zoon... Misschien kunnen wij, als ernstige Belgen, hier nog een les aan leren?

En dat ik hier veel zal leren staat nu al vast.: Hugh heeft een passie voor geschiedenis en deelt zijn kennis maar al te graag. Ik heb al heel wat opgestoken over hoe de regering hier omgaat met het opleiden van Aboriginal kinderen. Het grote probleem blijkt bij de ouders te liggen, die de noodzaak van onderwijs voor hun kroost, niet willen erkennen. Ten einde die kinderen een kans te geven , zijn er scholen opgericht, speciaal voor hen waar er niet alleen les wordt gegeven maar daarbovenop worden er 3 maaltijden aangeboden. Bovendien zijn die scholen ook op zondag open met de bedoeling om die kinderen een zekere regelmaat te geven en hen op die manier aan te sporen tot verder onderwijs (wat jammer genoeg niet goed blijkt te werken). Net omdat de aboriginals niet erg te vinden zijn voor onderwijs, wordt er heel veel in sport geïnvesteerd. Dit relaas deed me denken aan de Romeinen: geef het volk eten en spelen en je houdt hen in de ban...

Kangoeroes heb ik nog niet gezien maar wel heel prachtige kleurrijke vogels. Het houten huis waar ik verblijf is een aardigheidje op zich : je kunt zo tussen de balken door naar buiten kijken. Het wordt al heel snel duidelijk dat ze hier geen koude winters kennen. Bovendien zijn de ramen zo gebouwd dat ze zelfs niet dicht kunnen. Wat er wel hard nodig is, zijn horren want de muggen  verkiezen blijkbaar ook de koelte van het huis boven de zwoele avonden buiten. 

Omdat mijn bodyclock nog danig verstoord is, werd ik midden in de nacht wakker (zal ook wel te maken hebben met het feit dat ik 4 uur geslapen heb in de namiddag) om heel wat vreemde geluiden te horen. Dat bleken possums te zijn, die ravotten in de bomen . Heel af en toe valt er dan eentje met een bons op het platen dak... goodbye nachtrust... Vreemde kreten van nachtvogels verstoren de immense stilte ook af en toe. Echt, dit is een andere wereld.

Het zuidelijke halfrond houdt ook in dat je hier een andere sterrenhemel ziet en jongens wat voor één! Duizenden heldere sterren (geen wolken weet je wel) kleuren het firmament. Adembenemend mooi ... meteen geeft het ook een gevoel van nietigheid in dit weidse landschap. 

Al met al ben ik heel blij dat ik hier een 3tal maanden zal verblijven: veel tijd om de toerist te spelen, heb ik hier echter niet want de komende 3 dagen, heb ik telkens lezingen te geven voor een heel gevarieerd publiek gaande van de locale leefgemeenschap tot een "posh" military club. Benieuwd of Australische officieren even stijf in hun hemd zitten als hun Canadese collega's.... Wordt vervolgd...

warme groetjes
charlotte

Hallo iedereen,16 april, time to say goodbye…

Mijn Amerikaans avontuur zit er bijna op, ik kan het nauwelijks geloven. Toen ik in Brussel op het vliegtuig stapte, had ik natuurlijk heel wat verwachtingen van mijn bezoek aan het land met onbegrensde mogelijkheden. Een dikke maand later, kan ik terug  blikken op een verblijf in een land waar de American Dream werkelijkheid wordt voor de happy few maar niet voor de grote massa. Net zoals in Europa, is dit een land, waar mensen moeten werken om in hun bestaan te voorzien. De Donald Trumps of Paris Hiltons zijn dun gezaaid : het merendeel werkt hier verdraaid hard. Als Europeaan wordt het al heel snel duidelijk dat werken hier op een  ander ritme gebeurd : er worden meer uren geklopt, er zijn minder rechten en vakantie is al helemaal ondermaats naar onze normen. 

Het is me vooral opgevallen dat de gemeenschap hier een enorme mengelmoes van rassen en kleuren is. Dat gezegd zijnde, is het overduidelijk dat de alle jobs onderaan de ladder ingevuld worden door latino’s, zwarten of Aziaten. Op een of andere manier is er een heel scherp onderscheid tussen hoog en laag al betwijfel ik sterk dat Amerikanen dat openlijk zullen toegeven. De VS willen zich toch profileren als een plaats waar degene die het verdienen, kansen krijgen. M.a.w. kijk niet naar vadertje staat indien je kopje onder dreigt te gaan: de fout ligt enkel bij jezelf. Toch wel even slikken voor een Europeaan, die het begrip sociale zekerheid met de paplepel werd ingegeven.

Dat prijs niet altijd in verhouding staat met kwaliteit is bij deze ook zonneklaar. Mijn avontuur in het prestigieuze Westin Crown Center hotel bleek al heel snel eentje te zijn van veel toeters en bellen met weinig muziek. Na een nacht hield ik het daar voorbekeken, dus ben ik verkast naar een bescheiden Days Inn hotel dicht bij de luchthaven. Ok, de oppervlakte van de kamer is meer bescheiden van aard en de leverancier van marmer heeft hier geen zaken gedaan…Daartegenover staat : deprijs van de kamer is ongeveer een vierde van gisteren, hun internet werkt wel(en is in de prijs inbegrepen), hun tv haalt de gasten niet uit hun slaap, hunontbijt is (opnieuw in de prijs inbegrepen) sober maar biedt alles wat een mens verwacht. Geen deftig opgetutte ober (heb ik niet eens gemist) , geen tafelwaar je moet zitten op hun advies. Hier gaan ze voor basic maar goed: dit hotel biedt de beste prijs kwaliteit verhouding van alle plaatsen die ik hebaangedaan. En de vriendelijkheid krijg je er gratis bovenop!

Een hoofdstuk in mijn reis wordt dus afgesloten : een hoofdstuk, dat me in contact gebracht heeft met boeiende mensen, indrukwekkende musea, het dagelijkse leven… Een hoofdstuk dat ook voor mezelf als mens heel wat betekent. Ik ben voor de eerste keer alleen op stap voor langere tijd, leer leven met het onverwachte, leer omgaan met eenzaamheid, die je onvermijdelijk ook ervaart wanneer je alleen reist, leer in feite mezelf beter kennen… Dit wordt een rugzak vol bagage, die me als mens  in een beter evenwicht zal brengen. Had ik deze reis niet beter 20 jaar geleden gepland?  No time for regrets , een mens is nooit te oud om te leren.

Ik ben met openverwachtingen gekomen en vertrek met een bredere kijk op de wereld. Indien ik ooit nog de kans krijg om te reizen (en dat hoop ik alvast) dan kom ik hier zeker terug. Dit was enkel een proevertje, het smaakt naar meer…

Een paar uur later : hoog in het luchtruim op weg naar San Francisco (met het populaire deuntje “If you’re going to San Francisco” in het achterhoofd) vraag ik me af, wat er  verder op mijn weg ligt. A trip of a lifetime, dat is deze reis nu al voor me, hopelijk wordt dat gevoel alleen maar versterkt tijdens het vervolg van mijn tocht…

En ondertussen ben ik veilig en wel geland in San Francisco , bijna klaar om in te schepen voor een vlucht van 15 uur. Wish me luck!

Groetjes en tot een volgend  verslag van down under!

Charlotte

Hallo iedereen,

Een reis kan onmogelijk een durende opwaartse beweging zijn: eens komt er een moment waarop de ervaring een stapje minder is. Gek dat dit moment dan komt in wat , tot nu toe, het voor mij meest prestigieuze adres van mijn verblijf is geweest.

 Bij mijn aankomst gisteren was ik direct onder de indruk van de imposante lobby, waar duidelijk niet op een meter marmer meer of minder ( dit is is bijna een tongbreker!) werd gekeken. Om het helemaal af te maken werd er zowaar een soort tropische binnentuin met een waterval, die over 2 verdiepingen gaat, bijgevoegd. Geef toe, een mens zou van minder onder de indruk zijn. So far so good dus...jammer dat het vervolg betekende dat ik de top bereikt had en dat de weg die voor me lag, onvermijdelijk naar beneden ging... Of neen, er was nog een moment van verbazing : de lift die me naar het 17de verdiep (en bij ons is dat het 16de, nog zo'n aardigheidje van de VS: het gelijkvloers is voor hen het 1ste VERDIEP... probeer daar de logica maar eens van in te zien).  bracht, zoefde als een apollo raket de hoogte in. Met een open raam op Kansas city draagt dit gegarandeerd toe tot een "waw" gevoel. Zelfs de eerste indruk van de kamer hield dat gevoel nog even in stand.. Tot daar het positieve nieuws, wat volgt is wat de Amerikanen zouden omschrijven als "constructive feedback".  Ik wou dus eerst nog wat aan mijn pc werken (het weer was niet van dien aard om me naar buiten te lokken, er werd een zware storm afgekondigd en de lucht zat zwanger van dreigende wolken) dus heb ik WIFI van doen.  Dit hotel, dat zichzelf wil profileren als het neusje van de zalm, is het eerste dat een extra vergoeding aanrekent voor internet. Met 10 $ ben je OK om te surfen voor een dag: tot daar de theorie. De praktijk zegt dat je met die vergoeding toegang verkrijgt tot een wireless systeem dat niet alleen heel zwak is, maar daar bovenop nog eens constant uitvalt. 

Omdat ik nu eenmaal moet roeien met de riemen die ik heb, zit er niets anders op dan geduldig telkens weer opnieuw te verbinden. Terwijl ik hier zat te typen aan mijn, o zo groot bureau, voelde ik een constante wind rond me draaien. Waar om de duivel kon dat vandaan komen? Een inspectieronde gaf al heel snel aan dat een deel van het raamkozijn gewoon verdwenen was... het gevolg is dat ik hier zat te typen met Ingeborgs liedje in het achterhoofd:" Door de wind... (gelukkig niet door de regen, want die bleef netjes buiten)". Tegen dan had ik het al serieus op mijn heupen... wat zou er nog verkeerd gaan? Wel dat wist ik een paar uur later. Omdat ik een vroege start had gehad, was ik van plan om vroeg onder de lakens te gaan (amai, Egyptisch katoen... dat zou nu eens goed slapen !). Dus een snelle hap beneden (lees: wat yoghurt en een banaan) en dan naar bed. Eerst nog even tv opzetten om te weten welke politicus gisteren over de schreef gelopen had. Verloren moeite hoor: de tv bleef me halsstarrig betaalfilms aanprijzen en deed dat dan ook liefst zo luid mogelijk. Geloof het of niet maar het volume liep automatisch op tot het maximum (en dat is hier level 55, zelfs daar gaan de Amerikanen voor groot!). Ik kan je verzekeren dat de ganse gang hier, willen of niet, dan kan "meegenieten" van de film, die ik eventueel zou kiezen. Geduld is nooit mijn grootste gave geweest, daar beken ik openlijk schuld... dus met gezwinde pas naar beneden (zoef, zoef, even snel als naar boven... op een gegeven moment dacht ik dat een parachute in zo'n lift toch wel een handig hebbeding kon zijn) om daar in beleefde, maar "firm"  manier duidelijk te maken dat ik absoluut niet onder de indruk was. Ongeacht hoe hoog hun waterval is, hoeveel marmer ze beneden hebben uitgestrooid : dit kon niet. Heel wat apologies verder, werd me beloofd om een technicus naar boven te sturen. Belofte maakt schuld, en die werd gelukkig ingelost. Het was geen Richard Gere die zich kwam aanmelden maar een vriendelijke man, die zowat onmiddellijk verklaarde dat hij hier nooit zou komen overnachten omdat het hotel de laatste tijd zienderogen achteruit gaat. Fijn, dat weet ik dan ook weer. Ze zijn momenteel bezig met hun technologie te verbeteren (hm, ik wens hun alle succes toe want er is nog meer dan een berg werk te doen!) vandaar dat de tv's soms rare kuren hebben. "Meneer vriendelijk" heeft het probleem netjes opgelost, dus ik mijn pyjama in en tussen dat Egyptisch katoen (Cleopatra achterna... alleen heb ik geen Marcus Antonius) goed van plan om nog even na te genieten van de dag. Dat is me een half uurtje lang gelukt, en dan besloot het toestel dat maximum volume toch wel beter is met andere woorden: het spelletje begon opnieuw. OK, ik geef me gewonnen en besluit het toestel uit te schakelen. Mis poes, na een half uur schiet dat ding vanzelf weer in actie en je raadt het al : op maximum kracht. Ik kan iedereen verzekeren dat mijn geduld tegen dan helemaal verdwenen is. Indien die tv van plan is om me wakker te houden, dan kent hij deze madam nog niet. Kabel uitgetrokken en finito. 

Het ontbijt deze morgen is ook zo'n verhaal van willen en niet kunnen. Je wordt naar je tafel begeleid ( een brave burger wacht hier totdat iemand je met zachte dwang komt zeggen waar je mag zitten, zoveel voor vrije keuze!) en dan heb je de keuze uit een ontbijtbuffet of een menu. Een buffet aan 18$ (plus 10% taks en nog eens 15% dienst) vind ik van het goede teveel, dus kies ik maar voor het continental breakfast dat heel mooi wordt aangeprezen als : pastries, conservatives, yoghurt and freshly sliced fruit. Ofwel denken de Amerikanen dat Europeanen niet eten (en daar kan ik de logica wel van inzien wanneer je weet dat wij geen mensen van hun formaat hebben) ofwel is er nog nooit een Amerikaan in Europa geweest! Dat continental breakfast is om te lachen. Veel geblaat en weinig wol. De ober heeft snel geleerd dat een Europeaan, zelfs met de helft van het gemiddelde lichaamsgewicht hier, toch wel wat meer verwacht dan een koekje dat je in één adem uit je bord kan blazen! Ik heb hem beleefd duidelijk gemaakt dat ik brood wou. Zegt meneer : 2 slices? Antwoord: No, make that 3 please. En dan krijg je zo'n blik van: die weet niet hoe groot Amerikaanse sneetjes zijn zeker?  Kan mij niet schelen, ik heb smakelijk gegeten. 

Nog een ritje naar de receptie om hen duidelijk te maken dat mijn algemene indruk van dit hotel absoluut niet positief is. De vriendelijke juffrouw (en dat wil ik wel meegeven :iedereen is heel erg vriendelijk) vertelde me dat ze nota zou nemen van de problemen en dat er zou aan gewerkt worden.

Blijkbaar is het voor hen een zaak om feedback op te volgen want nauwelijks een kwartier later, stond er weer een technicus aan mijn deur. Of hij het raam probleem eens mocht bekijken? Zeker dat, geen George Clooney, maar vriendelijkheid troef. Probeert die pipo me niet wijs te maken dat dit een opening van de airco is zeker! Wel ik ben dan misschien vrouwelijk maar niet blond hé. Ik heb onmiddellijk gezegd dat ik niet wist dat airco in Kansas in rechtstreekse verbinding stond met de wind buiten! Meneer was even van zijn stuk (oei, die heeft hersens en een tong, wat is fase 2 in het rampenplan?) en besloot toen om zich wijselijk terug te trekken met de belofte om de opening te dichten. Het zal mij worst wezen, hier kom ik niet meer terug. 

Bijna zijn we aan het einde van een bewogen verblijf. Om het helemaal compleet te maken had ik nog een telefoon oproep gemist terwijl ik naar de lobby gegaan was. Mijn telefoontoestel  (dat bijna verloren loopt op dit enorme bureau) stond verwoed te flikkeren om mijn aandacht te eisen. Het achtergelaten bericht bleek een zwoele mannenstem te zijn, die me wou spreken maar omdat zijn toestel niet werkte (????) vroeg hij me om hem terug te bellen. Is dit een klucht in de VS? Niemand weet waar ik verblijf en toch krijg ik oproepen??? Of is de helft van de mannelijke bevolking op die manier op jacht naar vrouwelijk schoon? (niet dat ik mezelf in de laatste categorie plaats hoor). 

Ik heb in het verleden al heel vaak toeristen horen klagen over het lawaai van de klokken in Ieper. Hier hebben ze geen kathedralen maar, wees gerust, er is een goed alternatief om "lawaai" te maken. Net onder mijn raam bevindt zich een groot vierkant dat opgedeeld is als een schaakbord. Iedere hoek tussen de ruiten heeft een fonteintje, echt mooi ware het niet dat iemand het nodig geacht heeft om deze fontein om het uur een dans te laten uitvoeren. Gisteren middag kwam er een melodietje van Strauss uit de luidsprekers geschald en begonnen die tientallen fonteintjes te dansen. Best indrukwekkend bij een eerste optreden... best vervelend wanneer dat om het uur gebeurd. Vandaag werd er een andere plaat opgelegd ... maar dan nog, ik heb genoeg water zien spuiten voor de rest van mijn trip!

Het nadert 12 uur, tijd om afscheid te nemen want binnen een uurtje vertrek ik naar het museum om mijn lezing te geven.... Back to reality dus. 

Warme groetjes en tot wederhoren,

Charlotte

Hallo iedereen,

Zaterdag 14 maart, de start van een nieuwe stap in mijn avontuur.

Dit wordt een “onderweg” verslag, heel letterlijk dan want ik zit in het vliegtuig naar Kansas , op weg naar weer een ander verhaal. 

Indien je wil weten wat er in een week kan gebeuren, dan nodig ik jullie uit om verder te lezen…

Op dinsdag ben ik aan mijn ontdekkingstocht begonnen.  Een ding is zeker.. deze stad heeft de toerist wel wat te bieden. Eerst ben ik in het capitool geweest (veel Amerikaanser dan dit kan niet : groot, groter, grootst!). Er worden daar zo'n 8 à 9000 bezoekers per dag doorheen geloodst. Onze gids deed verwoede pogingen om grappig te zijn al kon ik zijn povere humor niet smaken. Maar toch was dit een bezoek dat de moeite waard was. Daarna ben ik naar een botanische tuin geweest en vervolgens naar het luchtvaartmuseum:  hetzelfde verhaal hier... het is ontzettend groot. Je kunt makkelijk een dag in dat museum alleen doorbrengen. Heel veel over de ruimtevaart en zelfs een zaal over de luchtvaart in WO I. In die zaal was er een (povere) reconstructie van een loopgraaf waar ik een Amerikaan even heb ingelicht over de fouten in de opstelling (dat kon ik echt niet laten en bovendien was het zalig om tegen iemand te kunnen praten). Op een of andere manier is deze stad minder open op menselijk gebied. Misschien heeft het te maken met de vele toeristen die hier rondlopen; 

Terug in het hotel, is het tijd om wat te mailen ,tv te kijken en … te slapen natuurlijk. Al ben ik niet echt een tv fan, ook dat heeft hier zijn charmes, ware het maar om de American view op de wereld te horen. Het nieuws moet hier vooral flitsend zijn (een goede politieachtervolging lijkt een vast ingrediënt), zonder duidelijk te maken dat de wereld groter is dan de VS alleen. Heel af toe sijpelt er wel wat buitenlands nieuws door maar dat wordt dan echt compact weergegeven: je hoort over het tsunami gevaar in Indonesië tussen een moord in Florida, het groeiend probleem van obesitas ( 37,5 % van de volwassen bevolking aub!) en een proces tegen een voormalig politicus die het aangedurfd heeft om een relatie te hebben met een medewerkster! Komaan, Amerika, wake up, zou ik zeggen. Er is echt wel nieuws van groter belang dan wie het met wie gedaan heeft. Waar ik in Tampa het gevoel kreeg dat dit een land in recessie is, wordt die indruk teniet gedaan in Washington. Het nieuws is echter niet zo rooskleurig. Het lijkt wel of de hele wereld in crisis gaat. De down jones heeft vandaag de grootste terugval gehad sedert meer dan een jaar. De brandstofprijzen gaan hier sterk de hoogte in, voedsel is hier heel duur (in verhouding met de kwaliteit) en de mensen met wie ik praat, zijn niet echt optimistisch over de toekomst.

Schreef ik “slapen” ergens aan het begin van de alinea? Wel dat geldt dus niet voor iedere nacht. Op maandag sliep ik als een roos (zelfs met 4 spoorlijnen direct naast het hotel), op dinsdag werd dat meer een distel! In de kamer naast me waren jongelui gehuisvest en dat heb ik geweten. : lachen, gieren, brullen, schreeuwen en nog meer van dat moois. Een en ander hield in dat ik geen oog kon dicht doen en uiteindelijk de receptie heb opgebeld (het was al na middernacht toen) om te vragen de buren tot wat stilte aan te sporen. Met succes, want wonder o wonder, het werd stil. Althans voor een paar uur want om 3 uur werd ik gewekt door een van de meisjesstemmen die aan de telefoon was! Komaan zeg, wie belt er nu om 3 uur ’s nachts???

Het antwoord op die vraag werd me duidelijk de volgende nacht maar laten we eerst naar dinsdag gaan.  Goed ontbijt (of beter gezegd :  ontbijt zonder charme maar met voldoende calorieën om me door de dag te loodsen.

Ik had gezien dat er een Holocaust museum was en aangezien er hier zo goed als niets te ontdekken is aangaande WWI , moet ik mijn honger maar stillen met WWII. Met de shuttle naar het centrum (ik ben nu al ervaren en weet mijn weg te vinden…) en dan op stap naar het museum.  Wanneer je wandelt ontmoet je mensen natuurlijk en dat is hier niet anders. In het park, zag ik iemand eekhoorntjes voederen (ze worden hier als een pest omschreven en dat valt makkelijk te begrijpen: laat me zeggen dat ze zich goed voortplanten). Reden genoeg om een babbeltje te slaan. Het bleek een Canadees te zijn, die op doortocht was. Uiteindelijk zijn we samen naar het museum gewandeld (een uurtje flink stappen was dat) en in dat uur heeft hij me zijn verhaal verteld. Geboren en getogen in Ottawa, nu 31 jaar oud, diploma gehaald, aan de slag gegaan maar dan met de verkeerde vrienden opgetrokken en alles verloren. Al zei het me niet met zoveel woorden, ik vermoed dat hij in drugs betrokken is geweest. Nu is hij homeless (het is me nog altijd een wonder hoe hij erin slaagt om zo net voor de dag te komen dan) en weet eigenlijk niet goed waar naar toe. Ik vroeg hem of hij werk zocht en kreeg te horen dat hij toch geen kans maakt op de arbeidsmarkt omwille van zijn verleden. Wel zo’n houding gaat er bij mij niet in : hij heeft dan misschien wel fouten gemaakt, maar wil dat zeggen dat hij helemaal afgeschreven is? Ik heb duidelijk  gemaakt dat mijn kansen op de arbeidsmarkt een stuk lager waren (geen diploma, geen werkervaring en 22 jaar ouder) en dat ik er toch in geslaagd ben om werk te vinden. Indien je iemand anders wil overtuigen dat je een bepaalde job kan dan moet je in eerste instantie bij jezelf beginnen : geloof in jezelf, dat is de boodschap die ik die jonge man heb meegegeven… en vecht voor een toekomst, was advies nummer 2…

Eens aangekomen in het Holocaust museum bleek dat het volboekt was tot 4 uur in de namiddag. Met alle Chinezen maar niet met den dezen he. Een vriendelijk praatje en een extra Belg kon er opeens wel nog bij.  Een tong van lintjes heet men dat in Vlaanderen zeker? 

Het museum is meer dan de moeite waard: het is een geschiedenis les die onder je huid kruipt, eentje om niet meer te vergeten. Ik heb er 6 uur in rondgelopen en ben buiten gekomen met het gevoel dat de mensheid nog heel wat te leren heeft.

Na deze ervaring was het tijd om terug naar mijn hotel te trekken met de shuttle voor een hopelijk rustige avond. Wel dat is even anders gelopen. De avond, ja viel mee maar om 2 uur ’s nachts werd ik wakker gebeld. Half slaapdronken nam ik de telefoon aan en een mannenstem zei me :” ik heb met je gesproken vandaag, je moet me helpen”. Natuurlijk dacht ik onmiddellijk aan die Canadees maar… ik had toch geen gegevens gegeven behalve mijn voornaam? Hoe zou hij kunnen weten waar ik verbleef, laat staan in welke kamer. Ik probeer dus duidelijk te maken dat ik om 2 uur ’s nachts niemand kan helpen en krijg weer iets te horen wat ik niet begreep. Toen ik  “wablief” zei, kreeg ik de meest vulgaire taal te horen die je voor mogelijk acht. OK, dat is het voor mij. Telefoon op de haak en receptie bellen om te vragen of ze een inkomende telefoon naar mijn kamer hadden doorverwezen. Hun naam was haas, zij wisten van niets. Ik heb gevraagd dat de security een ronde deed want dit was duidelijk een gestoorde geest. Terug slapen dan maar niet lang : om 4 uur zelfde verhaal. Ik was dan wel zo wijs om gewoon af te duwen en niets te zeggen. Een mens reist om te leren toch?

Het verhaal van de telefoontjes heeft nog een staartje gekregen. Toen ik ‘s morgens naar de lobby ging om een halve dagrondrit te boeken, stonden er nog 2 koppels te praten voor de balie. Eentje verblijft hier reeds en eentje stond op het punt om in te checken maar was niet tevreden met wat ze zagen.  Wij zijn beginnen babbelen en ik heb hen verteld dat ik best tevreden ben met mijn kamer maar zeker niet met de nachtelijke telefoontjes. En weet je wat: dat ene koppel heeft ook 2 telefoontjes gekregen. Ik had de indruk dat de manager zich niet te veel wil aantrekken van de zaak: zij kunnen er niets aan doen. Komaan zeg, zelfs al bestaat er inderdaad een mogelijkheid om direct naar de kamers te bellen, zoals zij beweren, dan nog kunnen ze de telefoonmaatschappij inschakelen om uit te vissen waar die telefoons vandaan komen. Toen ik ‘s avond terug naar beneden ging, stond er nog een man te wachten om iets te vragen en... geloof het of niet... ook hij en zijn vrouw en de kamer naast hen had 2 telefoontjes gekregen verleden nacht. Er is hier dus een ferm gestoorde geest aan het werk. Hij zei me dat zijn vrouw de ganse nacht niet meer geslapen had en dat ze, indien het vannacht weer zou gebeuren een "refund" zouden vragen. Die Amerikanen toch: ik heb hem de raad gegeven om de telefoon van de haak te leggen, dan is het probleem zo opgelost. 

Op vrijdag, was ik van plan om  niet meer naar downtown te gaan. Ik had trouwens te veel tijd gespendeerd om te mailen zodat ik de laatste shuttle niet meer kon halen. Maar het koppel beneden bood me aan om met hen mee te gaan en dus ben ik toch nog maar eens naar het centrum geweest. Ik ben er een unieke tentoonstelling van Japanse schilderkunst op zijde gaan bekijken (eerste keer dat die werken buiten Japan kwamen) en dan iets gaan eten , want wonder o wonder, ik had een restaurant gevonden. Geen Michelin hoor, dat zou pas een mirakel zijn, maar een soort opgewaardeerde pub waar eten wordt geserveerd. Omdat een steak hier niet blijkt te bestaan zonder super pikant te zijn (wat ik absoluut niet lust) heb ik maar voor ribbetjes gekozen... mis dus, want ik had een volledig glas water nodig om mijn mond te blussen! Smaak in kleding is Amerikanen vreemd maar smaak in eten is dat nog veel meer. Indien je niet kan koken, gooi er dan een goede portie pikante kruiden tegen aan en er zal geen haan naar kraaien  (of misschien net wel, zij het dan om het vuur in zijn keel te blussen!). Dit restaurant krijgt van mij met stip een vermelding als slechtste eten dat ik ooit gekregen gegeten heb (en met de dienst was het al niet veel beter gesteld!).

Daarna ben ik even de luiaard gaan uithangen en heb me met een taxifiets naar het Witte huis laten brengen. Het voordeel is natuurlijk dat dit een ideale gelegenheid is om met iemand, die de buurt door en door kent, te kunnen praten. Het bleek een jonge man te zijn, die gediend had in het Marine Corps maar die daar de brui had aangegeven om zijn passie, fietsen dus, te kunnen volgen. Wel, hij kan zich hier ruimschoots uitleven want hij fietst gemiddeld 120 km per dag met normaal gezien 2 volwassenen achter zich aan. Ik vraag me af of het Marine Corps de kuiten van hun soldaten speciaal traint :)

Van het Witte Huis ben ik de hele weg teruggewandeld en heb onderweg kennis gemaakt met een diplomaat van buitenlandse zaken en met een jonge kerel die in het Ministerie voor veteranen werkt. Hij heeft mijn e-mail adres gekregen want dat zou nog tot iets kunnen leiden: een lezing bedoel ik dan wel he...

Daarna met de shuttle terug naar het hotel: dat was een rit die in een film van Louis de Funès niet zou misstaan hebben : met 21 in een klein volkswagenbusje! En nog haalden we het record niet want dat staat op 23! Van een gek land gesproken! Als je dan weet dat ik de slankste (met stip) van de groep was, moet ik er geen tekening bij maken zeker. De superbrede bips van een zwarte madam, duwde me in een schaarse ruimte tussen de zetel en de deur. Maar we hebben lol gehad zenne : comfortabel was het niet, plezant des te meer. Ik heb de chauffeur wel verwittigd dat hij me moest vangen wanneer hij de deur zou openen want ik zal zo geprest dat er druk op de deur zat zelfs!  

Eens in heb ik gebeld naar het hotel waar ik morgen verblijf om te vragen of zij een shuttle runnen naar de luchthaven. Het is voor mij financieel goedkoper om eerst met de shuttledienst van de luchthaven naar daar te gaan en me dan (gratis te laten afhalen door de shuttledienst van het holiday inn hotel). Geloof het of niet maar die mevrouw verzekerde me dat er geen Charlotte Descamps was ingeboekt (terwijl ik hier een bevestiging van die boeking in mijn handen had). Er is heel wat Engels aan verloren gegaan om die bediende duidelijk te maken dat ik dus WEL een boeking bij hen had. Uiteindelijk kwam de fout naar boven. Ik sta niet geboekt als Descamps Charlotte maar als Mrs (en dat is dan mijn familienaam) Charlotte! Amai was me dat een pak van mijn hart. Shuttle geboekt, hotel geboekt, op dat moment wist  ik dus dat ik niet dakloos zou zijn de volgende dag!

En dan kom ik tot vrijdag, laatste dag in Washington.  De toer die ik geboekt had zou  om 8.30 uur komen ophalen. Tenminste dat was de planning. En aangezien ik ook uitcheckte uit dat hotel (niet tot mijn spijt), moesten mijn valiezen ook klaar zijn voor die tijd. Om 7 uur ben ik opgestaan, wat mail gelezen, douche genomen en naar het ontbijt gegaan. Tegen de tijd dat ik dat achter de kiezen had, was het tijd om mijn valiezen naar beneden te brengen en te wachten op de tourmaatschappij. En maar wachten... die kwamen dus niet af. Dan maar naar de balie gaan vragen wat er zou gebeuren. Ze waren onderweg, het was alleen kwestie van wachten (dat had ik toen al door!). 

Een kleine minibus kwam de gasten ophalen om ons naar een verzamelpunt voor grote bussen te brengen. En vandaar vertrok de gidsbeurt: een ervaring op zich, zij het dan een heel erg Amerikaanse ervaring. Dat hoort te lezen als: snel en met meer pogingen tot humor dan pogingen tot het verschaffen van informatie. De gidsen die ik hier gehoord heb zouden het in België maken als komiek maar zeker niet als gids. Waarmee ik tussen de regels aangeef dat de grijze massa van de gemiddelde Amerikaan omgekeerd evenredig is met zijn figuur...

We werden echter op een boeiende tocht doorheen Washington geloodst (tussen zowat 300 andere bussen in!). Het is me nu al duidelijk dat ik heel veel gezien heb maar eigenlijk nog meer gemist heb. Dit is een stad waar je makkelijk 2 weken de toerist kan spelen zonder een moment van verveling te kennen. Het witte huis, het pentagon, het Jeffersons memorial, het Martin Luther King Memorial en nog een eindeloze reeks meer. Een en ander maakt duidelijk dat er hier heel zwaar geïnvesteerd is in monumenten en gebouwen. Dit is voor mij de eerste stad, die erin geslaagd is om een gezellige sfeer te creëren. Het feit dat geen enkel gebouw hoger mag zijn dan het capitool and het Washington memorial (dat trouwens door een aardbeving danig dooreengeschud werd een paar jaar terug, waardoor je het niet meer kan bezoeken) heeft Washington een mooie skyline gegeven. Voeg daar aan toe dat alle belangrijke plaatsen (capitool, Washington museum, Lincoln memorial en WW II memorial op een rechte lijn liggen en je krijgt een lange, groene long in het centrum van de stad. Er moet natuurlijk voldoende ruimte zijn tussen het ene en het andere monument en dat het hebben ze hier op hun manier gezien: er staat er eentje ter hoogte van Tyne Cot, het volgende ter hoogte van Varlet Farm en dan stap je maar naar Poelkapelle dorp voor nummer 3.. m.a.w. er is voldoende ruimte tussen zodat ze niet in elkaars schaduw staan. Ik ben echt onder de indruk van de vele gebouwen in stijl van Griekse tempels : een zuil meer of minder, daar spreken we niet over. Laten we vooral zorgen dat er genoeg staan!

Na mijn rondleiding werd ik geacht om rond 1 uur terug in het hotel te zijn waar ik de shuttle naar de luchthaven geboekt had om 2 uur. Er werd naar mijn vlucht nummer gevraagd omdat de shuttle (veel goedkoper dan taxi's) alleen maar luchthaven vervoer mag doen. Dat heb ik opgelost door te zeggen dat ik vrienden ging ophalen en dat we samen 1 nacht in een hotel bij de luchthaven zouden verblijven om 's anderendaags dan naar Kansas te vliegen. Het loont om creatief te denken want ik had gratis vervoer van de luchthaven naar het hotel. 

Nu ik kan terugblikken op mijn tijd in Washington, ben ik heel blij dat ik deze stad op mijn lijst geplaatst heb. Indien ik ooit nog deze kant van de wereld bezoek (en dat acht ik nu heel erg waarschijnlijk) dan kom ik hier zeker terug. Gisteren heb ik een busrondleiding geboekt om de verst uitgelegen monumenten te bezoeken : ik mag dan wel een goed getraind stel benen hebben, er komt een moment waarop je beseft dat het niet haalbaar is om alles te voet te doen

Ondertussen is mijn vliegtuig goed en wel geland en zit ik op de 17 de verdieping van een poepchique hotel. Morgen geef ik een lezing in het grootste WWI museum in de VS . Gezien ik accommodatie vraag voor mijn werk, hebben ze me hier onderdak gegeven. Waw, indien hun verwachting over mijn spreekbeurt recht evenredig is met het niveau van dit hotel, dan zal ik morgen best alle hens aan dek zetten. De verwachtingen zullen hoog gespannen zijn. Aanvankelijk was ik van plan om mijn 2de nacht in hetzelfde hotel door te brengen maar met een prijskaartje van 278 $ per nacht, leek me dat geen zo’n goed idee. Ik zak morgen terug af naar de wereld van de gewone mens : m.a.w. een Holiday inn hotel op de luchthaven want maandag vertrek ik naar Australië. Mijn volgend verslag zal er dus geen worden over eekhoorntjes maar over kangoeroes!  Tot de volgende sessie dus!

Groetjes

charlotte

PS: graag wil ik nog meegeven dat het me altijd plezier doet om van jullie te horen al kan ik niet iedereen persoonlijk van antwoord dienen (of ik moet nog 6 maanden reizen!)

Hallo iedereen,

Washington, here I come! Dat is wat ik op maandagmorgen dacht.  

Het werd me al heel snel duidelijk dat ik het gemoedelijke, warme (zij het niet in temperaturen) Canada achter me had gelaten, om aan de volgende stap van mijn avontuur te beginnen. En dat alles in de VS net dat ietsje groter is dan verwacht, wist ik natuurlijk al, maar toch word je daar iedere keer opnieuw mee geconfronteerd.  Het goede nieuws was dat dit de eerste vlucht zonder problemen was (in Tampa aangekomen, had ik geen bagage; bij mijn vertrek naar Toronto, miste mijn gastvrouw een afrit toen ze me naar de luchthaven bracht en miste ik net niet mijn vlucht; bij mijn vertrek uit Toronto, wist men me doodleuk te vertellen dat er geen plaats was voor mij omdat de vlucht overboekt was... wat Vlaamse onschuld en charme hebben daar de situatie gered).  Een klein misverstand bij de term "een van Washingtons luchthavens" want Dulles ligt zo'n 41 km van het centrum verwijderd! Geen nood, er is een shuttle dienst die je gezwind (met een korrel zout, of zeg maar met een emmer zout...) naar je hotel brengt.  En dat hotel blijkt dan weer 7 km van het toeristische centrum te liggen. Ook daar is er een oplossing voor natuurlijk : een andere shuttle ( = busjes die constant op en af rijden). 

Ik heb het groene Canada achter me gelaten voor het blauwe Amerika, en dan heb ik het niet over politiek. Nooit in mijn leven heb ik meer politieagenten gezien dan hier. Op het vliegtuig heb ik een Duitser ontmoet die meer dan een jaar in Washington gewoond heeft en die wist me te vertellen dat deze stad de hoogste misdaadcijfers heeft van de VS... en dat mijn hotel in een behoorlijk ruwe buurt ligt. Leuk gevoel geeft dat nog voor je landt... En dat er hier een probleem is met moorden wordt pijnlijk duidelijk wanneer je het nieuws volgt : dit jaar (in 3 maanden tijd) zijn er in Chicago alleen al 480 moorden gepleegd ... en Washington doet nog beter. Wel, ik hou me hier 's avonds lekker gedeisd, zoveel is zeker      

Al dat blauw in de straat, zou je een veilig gevoel moeten geven, vermoed ik. Mij ergert het alleen maar want ik vraag me af, of die mannen ook daadwerkelijk iets doen. Van de duivel gesproken, er komt hier net weer een politiewagen met loeiende sirenes voorbij. Je hoeft enkel maar eens door het raam te kijken om te weten dat Hollywood soms wel de echte wereld naar voren brengt : een politiewagen in actie trekt zijn collega's aan als een magneet. Je ziet  (en hoort ze vooral!) in kolom voorbij rijden. De moderne ridders tegen het kwaad.

Op dinsdag heb ik de toerist van het zuiverste ras uitgehangen in die zin dat ik het capitool ben gaan bezoeken. Groot, groter , grootst.. ook hier is de Amerikaanse spirit te vinden. Wat een enorm gebouw  en wat een enorme politiemacht. Die gasten zijn tot de tanden toe gewapend met een volautomatisch machinegeweer a.u.b.. Ik zou daar niet graag een dag lang de stoere kerel willen uithangen: het speelgoedje alleen moet op de duur heel zwaar gaan wegen. 

Zien ze het gebouw groot, dan moet ik eraan toevoegen dat het kanaliseren van de toeristenstroom ook groots gezien wordt. Er komen daar dagelijks tussen de 8000 en 9000 mensen langs en toch loopt alles gesmeerd. De massa wordt netjes gescand (nog strikter dan in een luchthaven) en opgedeeld in groepen die met ontvangers worden uitgerust. En dan krijg je een gids toebedeeld, die ongetwijfeld niet de eerste prijs voor kennis gewonnen heeft maar die verwoede pogingen doet om dat met humor te maskeren. Hij heeft te lang naar president Bush gekeken denk ik : zijn grappen haalden geen hoger niveau. Toch kan ik bevestigen dat het de moeite loont om het capitool te bezoeken al was het maar om onder de indruk te komen van de omvang van het geheel (waarvan je trouwens maar een flard te zien krijgt). 

Vandaar naar het museum van lucht - en ruimtevaart. Oehoe, wat is me dat een groot gebouw! Een heel boeiend museum met de nadruk op het Amerikaans succesverhaal in de ruimte, een sectie burgerluchtvaart, wat militaire luchtvaart en .... geloof het of niet  : zelfs een afdeling, die luchtvaart in de eerste wereldoorlog heette. Het eerste wat ik te zien kreeg was een reconstructie van een loopgraaf maar dan wel gezien door Amerikaanse bril. De eerste de beste Amerikaan die me daar kwam vervoegen, heeft het geweten hoor : ik kon de verleiding niet weerstaan om duidelijk te maken dat er meer fout dan juist is aan hun reconstructie. 

Daarna ben ik nog naar een kasteel (een reconstructie van een Roemeens kasteel dat steen per steen naar hier werd gebracht) geweest om daar de grootste mikmak van kunst, bestek, opgevulde dieren en weet ik nog wat meer te zien. Geen enkele logica in het verhaal maar ook dat is me ondertussen al zonneklaar : logica is niet de grootste zorg van de inwoners hier.

Vandaag heb ik een heel sobere ervaring gehad : ik ben 6 uur lang in Holocaust museum gebleven. Bij mijn weten heb ik nog nooit tevoren een beter uitgewerkt museum gezien. Je kan gewoonweg niet anders dan onder de indruk zijn van de vele verhalen, die je hier te horen krijgt. 

Mijn wandeling naar dit museum (een flinke kuitenbijter van 6 km) is meteen ook een levensles geworden. Jullie kennen me :ik wil mensen ontmoeten. Toen ik door het park liep, zat er een man zijn broodje te eten met een resem eekhoorntjes om hem heen. Ik sprak hem daarover aan en het volgende was dat hij met me mee wandelde naar het museum. Hij wist me te vertellen dat hij 31 jaar was, in het bezit van een diploma, had een aantal jaar gewerkt tot hij de verkeerde vrienden trof. Een en ander resulteerde in het feit dat zijn ouders hem uit de ouderlijke woning hebben laten zetten. Alhoewel hij het niet gezegd heeft, vermoed ik dat hij met drugs te maken heeft gehad. Daarna is hij op de dool geraakt en is nu een dakloze geworden. Toen ik hem vroeg of hij actief op zoek was naar werk (want hij zag er heel verzorgd uit, ik zou hem zeker niet als een dakloze aanzien hebben) reageerde hij dat hij toch geen kansen meer zou krijgen omwille van zijn verleden. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik , zonder diploma  en meer dan 20 jaar ouder, ook werk heb moeten zoeken en dat me dat wel gelukt is. Ik kan alleen maar hopen dat deze kerel me begrepen heeft toen ik hem duidelijk maakte dat kansen niet naar je komen maar dat je die zelf moet creëren. Die jonge man heeft de hoop opgegeven, iets wat je eigenlijk nooit mag doen, wil je vooruit komen in het leven.

Ik heb hier één probleem en dat is : eten vinden. Geloof het of niet maar ik heb nog niet 1 deftig restaurant gezien. Indien je geen McDonald of konsoorten lust, dan ga je hier voor een gratis dieet. Er is gewoon niets deftigs te vinden! Het is me nog altijd een raadsel hoe die Amerikanen zo enorm dik kunnen worden.  Het antwoord zal net bij McDonald liggen zeker???

Een andere reden zal het gebrek aan lichaamsbeweging zijn. Ik moest vanavond 10 minuten wachten op de shuttle bus: in die 10 minuten heb ik niet minder dan 40 taxi's geteld die gasten oppikten aan het station. Het is een nooit aflatende stroom van taxi's in alle kleuren, met alle mogelijke namen maar met één gemeenschappelijke factor : alle chauffeurs zijn zwarten van boven de 50. Dat gezegd zijnde lijkt er toch een segment van de zwarte bevolking te zijn, die het wel gemaakt heeft. Ik heb al een aantal  zwarte, blitse dames gezien in het mooiste type sportwagen dat Mercedes of BMW kan produceren. Het leven is aan de durvers zeker? Of is het aan de doorzetters???

Morgen heb ik nog een dag om de toerist uit te hangen. Vrijdag wordt het weer wat plannen en zoeken want dan verhuis in naar een hotel dichtbij de luchthaven omdat ik op zaterdag een vroege vlucht heb. Al met al, ben ik zeker blij dat ik naar hier ben afgezakt al is een verblijf in een hotel voor mij absoluut geen zegen. Ik mis het menselijke contact.  Daar zal van volgende week geen nood meer aan zijn want van dan af aan zal ik constant bij gasten verblijven;

Voila, iedereen weet weer waar ik aan toe ben. Wees gerust, er komt nog heel wat meer...

Groetjes

Charlotte

Gelukkig paasfeest voor iedereen!

We reizen om te leren, zegt het spreekwoord. En zoals vaak, zit er een grote dosis waarheid in dit spreekwoord. Nooit had ik gedacht dat een trip van a naar b, me zoveel impressies zou bijbrengen. Ik ontmoet iedere dag nieuwe mensen, hoor nieuwe verhalen, leer meer van de geschiedenis van dit land, verken iets van de locale cultuur: het is alsof ik losgelaten ben in een snoepwinkel en van het ene snoepje naar het andere ga. 

Ik verblijf momenteel in Halifax, Nova Scotia, helemaal in het oosten van Canada. Dit is Canada ten voeten uit: groen, uitgestrekt, wijds... maar bovenal onbeschrijvelijk vriendelijk. Ik krijg constant het gevoel dat mensen hier niet genoeg kunnen doen voor me. De laatste paar dagen werd ik van het ene naar het andere gevoerd : alle bezienswaardigheden moet ik gezien hebben. Normaal gezien zou ik hier 2 lezingen gegeven hebben maar omwille van het paasweekend werden die afgelast. Ik heb dus 5 dagen zonder dat ik iets hoef te doen. Dat gezegd zijnde :het gastgezin hier wil zeker zijn dat ik me niet verveel. 

Gisteren hebben we hier een maaltijd klaar gemaakt voor de buren. Voor we aan tafel gingen, moesten we eerst in teams van 2 paaseieren gaan zoeken in de buurt (de juiste kleurcode). Best wel een aangename manier om het ijs te breken. In België zou je vrienden uitnodigen voor een avond, hier doen ze dat op een zaterdagnamiddag : vanaf 3 uur kwamen de gasten aan, de zoektocht duurde van 4.30 tot 6 uur  en dan werd gegeten. Er was hier genoeg voedsel om een leger te voeden, zoveel is zeker. Het vreemde is dat iedereen vertrok om 9 uur, wat ik ongemeen vroeg vond. We hebben de boel opgekuist en tegen 10.30 uur kon je al niet meer zeggen dat er feestje had plaatsgevonden een paar uur voordien. 

Geloof het of niet maar ik heb gisteren aardappelpuree gemaakt voor 16 mensen! Ik kan zelfs niet bij benadering zeggen hoelang het geleden was dat ik gekookt had voor zo'n groep. En omdat ik eieren en mosterd toevoeg aan mijn puree, smaakt het anders dan wat ze hier doen. Een smaak die blijkbaar werd geapprecieerd want alle puree was verdwenen. Ik heb ook een appeltaart gemaakt maar dat was niet direct een succes : om te beginnen gebruiken ze hier bakpoeder in plaats van zelfrijzende bloem, de appels zijn van een ander soort, de bakvorm is verschillend en de oven werkt anders ook. Al met al was het geen complete ramp maar de taart was zeker niet zo mooi als die van thuis. 

Kun je mijn verrassing voorstellen deze morgen: toen ik uit bed kwam hadden we ongeveer 15 cm sneeuw!  Gisteren was het koud maar dit had ik zeker niet verwacht. Het is nu middag en het sneeuwt nog steeds maar niet meer zo erg. Aan den andere kant is de zon ook van de partij: wat een vreemd land is dit wanneer het op het weer aankomt. 

Een en ander houdt in dat we vandaag niet op uitstap zullen gaan. Niet zozeer een probleem voor mij, want ik kan best wel genieten van een rustige dag. Ik zal een beetje tijd hebben om mijn e-mails bij te werken.

Morgen heb ik een vroege vlucht naar Washington, waar ik 5 dagen lang de toerist zal uithangen. In principe was dit de enige stad waar ik geen lezingen zal geven. Ik heb wel het geluk dat ik er 2 dagen zal rond gegidst worden door mensen die er wonen : een officier van de Marine Corps en een zakenman . Een en ander houdt in dat ik om 6.30 uur in de luchthaven zal moeten zijn ( 45 minuten rijden) , dat wordt dus een korte nacht. 

Dat is het voor nu. Geniet van een prettige paasdag en ... tot wederhoren.

Groetjes

Charlotte

Terwijl de lente nu wellicht al duidelijk haar intrede in de Ieperboog heeft gedaan, is het hier nog altijd behoorlijk kil naar Vlaamse normen. En hier betekent dan Toronto Canada want ondertussen ben ik naar het noorden gevlogen. Gisteren zag ik zelfs nog een auto met wat sneeuw op en waar ik morgen naartoe vertrek (Halifax) zijn er nu zware hagelstormen. 

Ik ben dus nog altijd in de streek van Toronto waar ik ondertussen een hele reeks lezingen heb afgewerkt. Nog eentje te gaan morgen en dan is het avontuur hier voorbij. Ik kan nu al haast met zekerheid zeggen dat dit een land is waar ik nog terug zal komen : de hartelijkheid die ik hier ervaar, hou je gewoon niet voor mogelijk. 

Nadat ik laat in de nacht geland was op 26 maart (en naar een verkeerd hotel gespoord was) ben ik op de morgen van 27 maart opgehaald geweest door een luitenant -kolonel die me naar zijn huis heeft gebracht. De lezing in een school, die voor die namiddag gepland was, werd geannuleerd door slechte communicatie: iets wat me, eerlijk gezegd goed uitkwam want ik had best wel een lange dag gehad de dag voordien. Die militair woont, geloof het of niet, op 5 km van de Niagara Watervallen. Het zou dus ondenkbaar zijn indien ik dat natuurgeweld niet zou aanschouwen. Het vreemde voor mij was te weten dat Renaat daar 4 dagen eerder geweest was want hij werd naar Port Perry gestuurd om hier te werken. De Canadezen verwijzen hier heel gemakkelijk naar : "just around the corner " (juist achter de hoek) maar naar Vlaamse normen ligt die hoek meestal ver weg. Ik ben hier van de ene lezing naar de andere gegaan met 3 uur rijden ertussen en dat aanzien zij hier nog altijd als dichtbij. De afstanden zijn hier enorm maar gelukkig zijn de straten dat ook:  heel veel afstand wordt overbrugd op 4 vakswegen (4 vakken in 1 richting wel te verstaan) en het verkeer, hoewel druk, loopt hier eigenlijk heel vlot.  

Na de Niagara watervallen was het tijd om iets te gaan eten met zijn vrouw erbij (een heel charmante madam waarmee ik tot laat in de nacht gebabbeld heb) en daarna was het shopping time. Zijn vrouw is zowat verslaafd aan shoppen, ik duidelijk niet maar ja, wat doe je in zo'n situatie : je gaat mee in het verhaal en je eindigt met de aankoop van een nieuw kleedje (dat is nu het 2de Canadees kleedje in mijn kleerkast, of beter gezegd: in mijn valies want ik had er verleden jaar ook eentje gekocht). Kleding is hier trouwens een stuk goedkoper al zit er een addertje onder het gras : de prijs die je in de winkel ziet is niet wat je betaalt want er komt nog een taks (een soort BTW ) bovenop. Probleem is dat je als buitenlander geen benul hebt welk percentage dat dit is en dat dit percentage bovendien schommelt van provincie naar provincie. Ok, winkelen achter de rug, tijd om te eten dus. De lt-kol woont in een historisch huis: dat betekent hier 1812 want ouder dan dat vind je niet. Eigenlijk niet slecht voor een jong land, per slot van rekening is er in ons gebied geen enkel gebouw ouder dan 1922. Zijn vrouw heeft daar het beste maal voorgeschoteld op een servies dat je gerust voor de koning zou kunnen gebruiken. Een andere wereld: eentje waarin ik niet bepaald zou verkiezen om dagelijks te leven maar wel een ontdekkingstocht waard als bezoeker.

De volgende dag een lezing in een poepchique golfclub : dames en heren die met hun kleding alleen al  duidelijk maken dat ze geslaagd zijn in het leven. Een groep van 35 mensen, die nu niet bepaald laaiend enthousiast waren bij de aanvang maar , oho, wel bij de afloop van mijn verhaal. Ze hebben me nu al gevraagd om terug te komen. 

Na die lezing was het tijd om naar de volgende stop te gaan, " around the corner" drie uur rijden. Daar kwam ik terecht in het gezin van een bankmanager (op pensioen) die nu een historische organisatie leidt. Hij heeft het zeker gemaakt in het leven want zijn huis was niet bepaald wat je zou omschrijven als een bescheiden woning. Zijn bank had het 4de grootste aantal betaalterminals in Canada en hij was degene die het systeem had uitgevonden. Feit was dat Frank en Bobbi (zijn vrouw) heel blij waren om me te ontvangen. En omdat Canadezen nu eenmaal meer dan hartelijk zijn, werd ik natuurlijk geacht te sterven van de honger, en dus naar een restaurant meegenomen. We zouden daar met een groep van 10 gaan eten maar heel onverwacht kwam daar een 11 (ongenode) gast bij. Dat bleek een 90 jarige man uit Torhout te zijn : een leraar van de oude stempel met een air van "ik weet het hier allemaal". De conversatie verliep bepaald scherp want op een bepaald aantal onderwerpen was ik absoluut niet van plan om me te laten doen door dat onvriendelijk heerschap. Er waren momenten dat ik beschaamd was dat de ongenode gast een Belg was. De gastheer was zeker verveeld met de situatie, zoveel was duidelijk. Vandaar ging het naar een ruimte voor een interview met de krant waarna ik naar de zaal voor de lezing gebracht werd. Volgens de organisator verwachtten ze tussen de 70 en 100 mensen. Groot was hun verbazing toen dat er uiteindelijk 190 bleken te zijn. De zaal barstte zowat uit haar voegen. Het is voor mij een heel aparte avond geweest : in deze streek zijn 25000 Belgen ingeweken, die allemaal graag Vlaams willen praten. Binnen de kortste keren was ik omringd door mensen die hun Vlaams wilden oefenen. Geloof het of niet maar het Vlaams dat men hier spreekt is Vlaams dat ik in geen 30 jaar gehoord heb. Wanneer je de taal hier hoort, besef je pas hoe sterk de invloed van het Nederlands is op het Vlaamse dialect. Al met al is het een heerlijke avond geworden, met een heel aandachtig en dankbaar publiek. Maar nog was de dag niet voorbij want om 11.30  's nachts zijn we naar een radiostudio getrokken voor een radio interview.  

Het verhaal met de ongenode Belgische gast heeft nog een staartje gekregen ook: zoals ik al zei, was de gastheer heel onaangenaam verrast door dit onaangekondigd bezoek. Iets waar ik me ten volle kon in vinden want ik heb nog nooit met  zo'n onbeschofte persoon te maken gehad. De bankier is gaan spitten in het verleden van die man en... is te weten gekomen dat hij een SS colaborateur was tijdens de 2de  wereldoorlog. Hij werd op staande voet verbannen uit de Belgische gemeenschap.  Of hoe het bezoek van een Belg gevolgen kan hebben voor iemand hier (eigen schuld dikke bult want hij was het die zonodig agressief uit de hoek moest komen).

Na deze succesvolle avond was het tijd voor de volgende fase: Het Royal Canadian Military Institute, een hele mondvol ... Dit is een instelling voor officieren van het Canadese leger : meestal heren die al jaren gepensioneerd zijn en die, als je hen mag geloven (en dat doe ik niet) bijna ce oorlog alleen gewonnen hebben. Opnieuw een heel andere wereld: heel veel toeters en bellen, een maaltijd met grand chique maar... wat mij betreft geen warme atmosfeer. Ik had het niet zo begrepen op sommige van het gezelschap die met de air van " ik weet het hier allemaal" eens zouden vertellen hoe het in de Salient is. Ik mag dan wel geen officier zijn, toch heb ik de heren kordaat weerwerk gegeven. Wanneer ze op mijn terrein komen, zal ik niet over me heel laten wandelen. Toen ik mijn lezing moest beginnen, besloot mijn notebook om me in de steek te laten. Great... van alle plaatsen waar ik lezingen moet geven, moet het uitgerekend in het hoogste militaire instituut gebeuren. Een reserve laptop heeft uitkomst geboden en ik kon, ertegen aan. Het is een vlotte lezing geworden met een publiek dat te deftig was om enige interesse te tonen denk ik. Of waren ze gewoon te vastgeroest in hun gewoonten? 

Na mijn lezing werd ik afgehaald door nog maar eens iemand anders: een voorzitter van een Western Front Association.  Vrijdag is een ontspannen dag geworden met een aantal bezoeken aan andere WW I geinteresseerden om er dan zaterdag volop tegenaan te gaan op een seminarie waar ik de enige spreker was. Ik ben zowat 3 uren aan het woord geweest met een groep die heel erg gefascineerd was en die ontelbare vragen gesteld heeft. Een ervaring om bij te houden.

's Avonds terug naar een ander adres : ditmaal bij een brigadier-generaal waar ik verleden jaar ook al overnacht had. Het werd een heel hartelijk weerzien met Marg en Greg. Een rustige zondag om bij te praten en dan vandaag terug naar de WFA voorzitter. Morgen staan er 2 lezingen op het programma in een lokale middelbare school. Op woensdag trek ik verder naar Halifax waar ik lezingen op een militaire basis zal geven.

Ik ben nu dik 2 weken onderweg en geniet van ieder moment. Het is gewoon niet te beschrijven wat voor een gevoel het geeft met nieuwe mensen in contact te komen. Op mijn tocht kom in bij de doorsnee Canadees terecht maar ook bij de top: het is een les psychologie eerste klas, zonder twijfel. Wat ik gehad heb, kan niemand me afnemen, wat er nog komt, dat weet ik niet. Feit is dat het een ontdekkingstocht is die een blijvende invloed op mijn verdere leven zal hebben.

Dat is het voor nu. Na het lezen van deze krant zijn jullie weer helemaal mee met mijn wedervaren. Tot hoors

Groetjes

Charlotte

 23 april 2012 : Ondanks de beste intenties ben ik er nog steeds niet toe gekomen om een blog op te starten. De enige manier om mensen op de hoogte te houden van mijn  reilen en zeilen is dus de goede vertrouwde e-mail... maar omdat dit gewoon niet vol te houden is, heb ik besloten om toch maar met die (Nederlands talige) blog te beginnen. Omdat ik inmiddels al een aantal weken onderweg ben, zal ik in eerste instantie de reisverslagen, die ik eerder getypt heb, op deze pagina zetten. Het wordt dus heel wat leeswerk om mee te zijn met mijn verhaal maar ik hoop dat ik voldoende boeiend kan schrijven om jullie aandacht vast te pinnen. Het is alvast mijn bedoeling om vanaf nu heel regelmatig mijn wedervaren hier neer te schrijven. Veel leesgenot..

Op 2 februari ben ik België naar Engeland vertrokken om daar   verschillende lezingen te geven. Financieel gezien zal ik daar nooit rijk van   worden, maar wat voldoening betreft zal het moeilijk zijn om nog een   evenwaardig initiatief te vinden. Het is gewoon zo heel plezant, boeiend en   ergens ook wel grensverleggend om iedere keer opnieuw een publiek proberen"in   te pakken". Al met al heb ik er een heerlijke tijd gehad en die heeft me   eigenlijk nog meer gesterkt in mijn plan om naar Engeland te verhuizen. Dat   gezegd zijnde, sta ik open voor alles wat op mijn weg komt: vind ik een   interessante job in één van de landen die ik aandoe, dan is er niets dat me   zal beletten om een tijdlang te blijven "plakken".

Terug in België op 23 februari ben ik op 26 februari opnieuw vertrokken,   dit keer met het vliegtuig naar Bratislava. Gezien ik de lotto nooit gewonnen   heb, zal ik nog moeten werken voor de kost (zelfs al ben ik tevreden met   gewoon brood), dus heb ik op het einde van het jaar gesolliciteerd om   als  program director (PD) te werken op een cruise schip op de rivieren,   Donau, Main en Rijn. Na een selectiedag in Brussel in januari, werd ik   uitgenodigd om  een 2 weken durende opleiding te volgen op het   cruiseschip , tijdens dewelke ons zou worden duidelijk gemaakt wat de job   inhield. Het is een heerlijke ervaring geweest : eerst 3 dagen aan boord in   Bratislava tezamen met ervaren PD's die al een aantal jaren werken voor GCL (=   Grand Circle Lines) om daarna te beginnen varen en gaandeweg de lessen op te   nemen. Eén ding staat vast : die Amerikanen winden er geen doekjes om : voldoe   je niet, dan word je bij de volgende stopplaats gewoon van boord gezet. Brute   pech voor jou natuurlijk maar niet hun probleem. Van de 31 kandidaten zijn er   uiteindelijk 19 van boord gezet, dus zo'n goeie 30% ! Ik was 20 jaar ouder dan   de groep maar niet van plan om me te laten inpakken door dat jong geweld.   Indien ze dat voor ogen hadden, dan kennen ze deze keikop nog niet. En ik ben   geslaagd in mijn opzet want 5 dagen voor het einde van de opleiding was ik de   1ste die wist dat ze een job had. De Amerikaanse vertegenwoordigster van het   hoofdbureau in Boston, heeft me apart genomen en me met heel veel aandrang   gevraagd om de week nadien te beginnen werken voor hen. Toen ik reageerde dat   ik pas in september kon beginnen (iets wat ik in Brussel al gezegd had), zei   ze gewoon : "Well, quit the job you currently have and come working for us!".   Het is pas toen ik zei dat het een lange reis was die me verhinderde om te   komen, dat ze begreep dat ze zullen moeten wachten. Het goede nieuws is    natuurlijk dat ik toen al zekerheid had, dat ik aan de slag zou kunnen.

Ik ben welgeteld 1 dag in het land geweest na het beëindigen van mijn   opleiding, net genoeg om mijn valies opnieuw te pakken want nu zit ik in   Tampa, Florida. Twee dagen geleden heb ik hier een lezing gegeven op een   seminarie waar ik omringd werd door 8 professoren : het kon niet meer   academisch zijn dat dit. Aanvankelijk dacht ik dat dit een ramp zou worden   voor me maar uiteindelijk was mijn lezing de frisse wind door de zaal die   iedereen weer wakker schudde. Slecht kan het in ieder geval niet geweest zijn   want ik heb al een uitnodiging voor januari volgend jaar op zak. Ik zal hier   nog een 5 tal dagen verblijven en dan trek ik naar Toronto, Halifax,   Washington, Kansas ... en dan down under.

Wanneer ik nu achterom kijk naar het parcours dat ik tot nu toe heb   afgelegd, dan lijkt het bijna surrealistisch. Een boerendochter, zonder   diploma, die lezingen in het buitenland geeft. Ik kan enkel zeggen dat het   het voor mij een verademing is om echt te leven, om uitdagingen te zoeken   en die uitdagingen dan ook waar te maken. En wanneer dat tegen het verwachtte   patroon in loopt, waardoor heel wat mensen me voor goed gek verklaren, dan   denk ik dat die mensen een groter probleem hebben dan ikzelf. Natuurlijk zal   ik mijn roots niet vergeten en hoop ik dat er een dag komt waarop ik weer   gewoon kan praten met degene die ik heb achtergelaten. Dat zal grotendeels van   hen afhangen want hoe ik het ook draai of keer, wat mij betreft : ik wens   iedereen geluk toe. Het leven is te kort om het te slijten in een keurslijf   dat je uiteindelijk helemaal verstikt...

De lente hangt ook in Belgenland in de lucht maar hier zijn ze een stapje   voor hoor: met temperaturen die vlot tot aan de 30 °C gaan 's middags is   het hier echt warm. Maar Amerika zou Amerika niet zijn, indien ze dat niet   zouden aankunnen : waar je ook gaat is er airconditioning die ze dan liefst zo   danig hard zetten dat je echt een dikke trui moet aantrekken om niet te   vervriezen binnen. Energie besparen is een begrip dat ze hier niet kennen   hoor. En de cliché's zijn er natuurlijk om bevestigd te worden : een bevolking   die zich letterlijk dood vreet (het in ongelovelijk om het aantal mensen met   overgewicht, en dan bedoel ik niet "een beetje mollig" maar serieus   overgewicht) te zien. Niet verwonderlijk want wanneer je gaat eten,krijg je   een bord voorgeschoteld dat je voor 3 dagen kan zoet houden. 

Hoe vriendelijk Amerikanen ook zijn, de stad hier mist "soul". Alle   straten liggen in een grid-systeem, met op zijn minst 4vaks banen , die   bezwijken onder het verkeer. Wanneer ik hier vertel dat ik graag ergens   naartoe wandel, dan krijg ik meestal een meewarige blik als antwoord.   Wandelen???? wat voor dat is iets??? Dat doet toch niemand... waarom dient een   auto dan??? Ik denk niet dat er één maatschappij is ter wereld die meer auto -   georiënteerd is dan deze. En om het plaatje compleet te maken moet alles groot   zijn of liever nog : grootst! Ik ben naar een plaats gewandeld die iemand op   het vliegtuig me aanbevolen had omwille van de natuur. Toen ik eraan kwam,   bleek het een soort Bellewaerde te zijn, maar dan wel op zijn Amerikaans en   dat betekent een pretpark met tussen de 40000 en 50000 bezoekers per dag!

Wat ik wel als heel erg positief ervaar is de openheid van de Amerikanen   : waar ik ook kom, iedereen is bereid om je te helpen, uitleg te geven, vragen   te beantwoorden. Vriendelijkheid is een woord dat hier echt nog een betekenis   heeft. Het is hardverwarmend te zien dat in een maatschappij, waar het   materiële zo'n grote rol speelt, de mensen niet vergeten zijn dat menselijke   waarden al de rest overtroeven. Al zie ik mezelf hier niet direct wonen, het   is een maatschappij waarvan ik weet dat ik er welkom zou zijn...

Laat het duidelijk zijn, dat ik hier nog in de kinderschoenen van mijn blog carrière stond. Er komt nog heel wat meer en, al zeg ik het zelf, mijn schrijfstijl gaat er geleidelijk aan op vooruit ook
vriendelijke groetjes
charlotte