Hallo iedereen,
Even stilte op mijn blog en daar zijn twee redenen voor. Om te beginnen heb ik voor de zoveelste keer op mijn tocht een technisch probleem. Voeg daarbij het feit dat ik even niet reis en dan wordt het meteen duidelijk dat er niet veel te melden valt.

Mijn lange trektocht zit er dus op, tenminste voor het gedeelte dat ik netjes op voorhand gepland heb. Op terugblik, kan ik gerust zeggen dat de afgelopen maanden de meest speciale uit mijn ganse leven zijn geweest. Ik ben uit mijn comfortzone gestapt, heb de deur dicht getrokken en ben in het onbekende gestapt. Laat het duidelijk zijn dat dit de climax was van een lang en uiterst pijnlijk proces. Geen zinnig mens laat zomaar alles achter zich van het ene moment op het andere. De buitenwereld heeft het niet eens bemerkt, zelfs de dichte omgeving zag het niet, maar op een of andere manier voelde ik me gevangen in een net, dat me alle ademruimte ontnam. Wanneer dan bleek dat geen enkel compromis bespreekbaar was, dan wist ik dat er gewoon geen andere keuze was, dan een zware beslissing te nemen. Het traditioneel milieu, waarin ik het merendeel van mijn leven gesleten heb, kon die keuze niet aanvaarden. Sterker dan dat: niemand bleek bereid te zijn om ook maar een beetje begrip te tonen. Dat is hoe lief mensen voor elkaar kunnen zijn. Wat niet past in hun denkwereld, krijgt het etiket slecht opgekleefd... Wel lieve mensen: ik kijk in de spiegel zonder me rot te voelen. Integendeel, ik ben door een donkere tunnel gewandeld ( met de hulp van de paar echte vrienden, die ik voor altijd dankbaar zal zijn) om, nu ik aan de overkant ben, als een sterkere vrouw in het leven te staan. Dat is waar het hem over ging, toen ik op 2 februari de deur achter me dichttrok...

Voila, dat is dan ook weer gezegd... en nu naar het verslag van de afgelopen dagen.

Bijna een week geleden stapte ik op het vliegtuig, het onbekende tegemoet. Ergens was dit een veel grotere stap dan toen ik België verliet. In februari wist ik waarheen ik zou trekken, op maandag was dat even anders. Natuurlijk wist ik dat het vliegtuig me naar Auckland zou brengen maar wat er op me wachtte, eens ik in de aankomsthal aankwam, was op dat moment één groot vraagteken. Dat vraagteken was een stuk kleiner, toen een grote blonde vrouw op me afstapte met de vraag of ik Charlotte was. Ingrid, een vriendin van één van mijn vroegere gasten, bood me zomaar, belangeloos, een onderkomen aan. Begint het nu te dagen dat gastvrijheid in Nieuw-Zeeland een andere dimensie heeft dan in ons materialistische België? Ik kwam in een heel warm nest terecht, hectisch maar niettemin, heel warm. Bijpraten bij een glas wijn, dat is hoe de dag tot een einde kwam.

Auckland is een grote stad, zeker voor iemand die van het platteland komt. Met meer dan anderhalf miljoen inwoners is het ook een behoorlijk drukke stad. Omdat ik ondertussen besloten had, om een langere tijd in Nieuw-Zeeland te blijven, ging ik op dinsdagmorgen op verkenning: mijn voelsprieten uitsteken als het ware. Het bleek een flinke wandeling te zijn naar het stadscentrum: deze Belg heeft het nog altijd niet helemaal begrepen dat afstanden hier altijd groter zijn dan verwacht!

De moderne wereld is deze madam echt niet altijd gunstig gezind. Op woensdag besloot mijn laptop er de brui aan te geven. Oho, dat betekent “paniek” in hoofdletters! Mijn eerste zorg was dus om een pc kliniek te vinden. Een goede wandeling (mijn conditie wordt er alleen maar beter van) bracht me voorbij een klein, onbeduidend winkeltje waar een Chinees met een zo goed als onbegrijpbaar Engels me te woord stond. Niet direct een goede start om vertrouwen te wekken in zijn kunnen, maar wanneer de nood hoog genoeg is, wordt iedere oplossing met open handen aanvaard. Omdat ik mijn notebook echt wel nodig heb, besloot ik om het erop te wagen. Een glimlach van het ene oor tot het andere was het resultaat: mijn Chinees was duidelijk blij met de opdracht.

Wat doet een mens in een vreemde stad? In eerste instantie proberen om een gevoel van oriëntatie te ontwikkelen: mijn ingebouwde Tom-Tom afstellen, om te beginnen. Ik heb er ettelijke km over gedaan om het centrum van Auckland te bereiken. Het is wellicht de eerste maal in mijn leven dat ik het nut van het grid systeem erken: met een kaart kan zelfs het kleinste kind zijn weg vinden hier.

Was mijn Chinees moeilijk te verstaan; zijn dienstverlening mag er zijn. Dezelfde avond nog kreeg ik een telefoontje (in een haast onverstaanbare brabbeltaal) om me te laten weten dat mijn “machientje” hersteld was. Ik heb de lieve man met een glimlach van oor tot oor bedankt! Kwestie van op gelijke voet te staan!

Geen problemen om te internetten op woensdag maar... geen mogelijkheid om in te loggen op mijn account op donderdag! Op naar mijn vertrouwde Chinees dus, die me (in een nog altijd niet te begrijpen) woordenvloed uitlegde dat dit te maken had met het verschil tussen azerty en querty. Wel, dat hoefde ik helemaal niet te weten : ik wou alleen maar dat dit werkte! Is zijn Engels niet goed, dat kan niet gezegd worden van zijn pc kennis. Binnen de kortste keren had hij het euvel (gratis) verholpen. Mijn life line met de buitenwereld was weer hersteld! Driemaal hoera!

Op vrijdag diende ik opnieuw te verkassen. Omdat ik perse in het centrum wil verblijven (waar ik hoop om een job in de hospitality op te pikken) ben ik op zoektocht naar geschikte accommodatie gegaan. Olala, wat men hier als een backpackers verblijf omschrijft is erg goedkoop maar... (en daar wringt het schoentje): zelfs indien men mij zou betalen om daar te verblijven, dan zou ik het nog weigeren. Dat zegt genoeg zeker? Voor de zoveelste keer val ik terug op plan B. In dit geval was het een uitnodiging van een van mijn vroegere gasten om in zijn apartement te verblijven. Wel, ik heb het me nog niet beklaagd: mijn huidige verblijfplaats is een pareltje. Mijn gastheer werkt meer dan 80 uur per week en heeft er geen bezwaar tegen dat ik zijn gastenkamer bezet. Het zoveelste bewijs dat gastvrijheid hier echt wel gemeend is.

Mijn leven heeft dus een heel andere wending genomen... Ik heb me alvast aangemeld om vrijwilligerswerk te doen. Het leven draait niet enkel en alleen om geld: dat is iets wat ik de afgelopen maanden geleerd heb. De oprechte dankbaarheid, de gemeende gastvrijheid, de hartelijke openheid die ik onderweg heb mogen ervaren, heeft me de ogen geopend.

Mensen komen in je leven met een reden... dat is een statement waar ik meer en meer geloof aan hecht. Ik heb mijn rol gespeeld in het leven van mijn gezin. Indien er ooit een dag komt waarop zij kunnen aanvaarden, dat ik niemand veroordeel maar ook hoop om niet veroordeeld te worden, dan kleurt de toekomst pas helemaal weer zonnig...

Van de zon gesproken: de lente is hier pas gestart en dat betekent dat ik voor het eerst sedert lang de warme gloed van de zon mag ervaren...

Warme groetjes,

Charlotte