Hallo iedereen,

Eén frustratie heb ik hier wel: geen toegang tot het internet! Na 4 dagen zonder degelijke connectie, heb ik echt wel ontwenningsverschijnselen! Het frustreert me dat er mensen zijn, die ongeduldig op een antwoord wachten, dat er maar niet komt, om de goede reden dat ik hier nergens een hotspot kan vinden.

Woensdagmorgen: werk aan de winkel en dat betekent voor mij een lezing in de locale middelbare school. Ik durf er donder op zeggen dat onze Belgische leerkrachten heel wat aanpassingsvermogen aan de dag zouden moeten leggen om in dit systeem te overleven. Terwijl we wachten om naar het lokaal te worden gebracht, lopen leerlingen en leerkrachten kriskras door elkaar in de gang. Ik vang een gesprek op tussen een leraar en een leerlinge, die doodleuk zegt dat ze vandaag eigenlijk geen zin had om te komen.  Dat stelt geen enkel probleem, de jongedame hoeft enkel een document te tekenen en mag weer beschikken. Het is een tafereel waarbij ik me afvraag of dit een school, dan wel een duiventil is?

Uiteindelijk brengt de lerares me naar het klaslokaal waar de leerlingen, ruimschoots over tijd, geleidelijk aan binnen druppelen. Ik heb uiteindelijk 10 jongelingen voor me, de één al wat meer geïnteresseerd dan de andere. Al met al wordt het een heel ontspannen lezing want met zo’n beperkte groep, wordt het haast een informele babbel.  Na afloop komt een rijzige jongeman, die ongetwijfeld heel wat tienerharten sneller zal doen slaan in de nabije toekomst, naar me toe om me met een doos Zwitserse pralines te bedanken. Mijn gastgezin zal tevreden zijn!

Mijn dagen zijn hier echt wel op een vakkundige manier ingevuld: na de lezing word ik naar het centrum gebracht, waar ik in de auto van kennissen terechtkom. Het geeft me de gelegenheid om nieuwe vrienden te maken. De voorzitter van de plaatselijke RSL afdeling is gastheer van dienst voor me en die man kwijt zich heel plichtsbewust van zijn taak: ik krijg heel wat informatie over de streek te horen tijdens de rit van bijna één uur. Uiteindelijk  werd ik nog maar eens op uitstap genomen naar de kust. In tegenstelling met onze Belgische kust is dit een heel grillige kustlijn:  de ene baai volgt de andere, met hier een daar een idyllisch verscholen lagune tussenin. Na wat sightseeing is het tijd voor een maaltijd in een lokaal restaurant. Al is het verschillende jaren geleden dat ik als dienster werkte in een restaurant, ik kan het nog altijd niet laten om een zaak door een “professionele” bril te bekijken: netheid, vriendelijkheid, sfeer, bediening, kwaliteit van het eten (al ben ik op dat laatste vlak geen expert!)… ik neem alles in me op. Het is vooral op sfeer dat de meeste restaurants de mist ingaan, al ligt er voor sommige ook nog wat werk te wachten wat betreft timing. Ik kom tot het besluit dat de Europese klanten veel veeleisender zijn, dan onze tegenvoeters. Een kwartiertje wachten tot de rest van de tafel bediend wordt? Het lijkt wel de regel te zijn (in plaats van de uitzondering die de regel bevestigt)!

Donderdagmiddag staat de lezing voor de plaatselijke RSL op het programma. Eerst nog even naar de plaatselijke krant: er komt niet iedere dag een Belg langs in Wingham, dus krijg ik het label “waard om over te schrijven” opgekleefd. Vandaar richting restaurant. Ik probeer een ander soort vis (ben de naam allang weer kwijt natuurlijk) en dat heb ik me niet beklaagd… Het wordt een heel aangename maaltijd met een boeiend gezelschap. Vol voedsel en energie kan ik mijn lezing aanvatten. Ik wist toen al dat het een aangename ervaring zou worden: geen tijdsdruk en een geïnteresseerd publiek staan garant voor een geslaagde namiddag .

Na een onrustige nacht, maak ik mijn valies nog maar eens klaar. Na 4 maanden ken ik de knepen van het vak en slaag ik erin om alles een plaatsje te geven, in zowat de helft van de tijd, die ik aanvankelijk van doen had. En dat niettegenstaande het feit, dat het steeds moeilijker wordt, want ook hier wordt ik bedacht met een pakket streekinformatie.

Mijn trein (navraag heeft mijn gastvrouw verzekerd dat het wel degelijk een treinservice is vandaag) vertrekt pas rond 11 uur. Gezien mijn gastgezin een vergadering heeft met de raad voor toerisme van de streek (te vergelijken met de oppervlakte van de Westhoek), kom ik totaal onverwacht in deze vergadering terecht. Een uur lang wordt gedebatteerd over verschillende zaken aangaande toerisme. Het voelt voor mij aan als een les psychologie want ik die tijdsspanne, heb ik een volledig beeld van de mensen rond de tafel. Wie er voortrekker is, waar het creatieve brein zit, waar de stoelwarmers zich schuilhouden, waar de praktische persoonlijkheid zit, zelfs waar de coalities in de groep liggen… Echt een boeiende oefening om mensen te leren “lezen”. Op weg naar de trein, leer ik van mijn gastgezin, dat mijn analyse van de groep “spot on” is.

Omdat mijn hart ook in die materie ligt, moet ik een aantal keren op de punt van mijn tong bijten om me niet in het gesprek te mengen. Uiteindelijk vraag ik toestemming om mijn mening, als onafhankelijke buitenstaander, te mogen spuien. En dan blijkt al heel snel, dat iemand, die niet dicht betrokken is, een voor de hand liggend compromis beter ziet …Het wordt een warm afscheid, met de wetenschap, dat ik hier mensen heb leren kennen, die hoogstwaarschijnlijk nog een rol in mijn leven zullen spelen.

Australische treinen, dat zou de titel van een Broadway comedy kunnen worden… In eerste instantie, bedacht ik dat dit een heel nieuw exemplaar moest zijn. Na een paar uur, had ik de indruk dat er geen versnellingspook werd ingebouwd. We tuffen het station van Taree op een sukkeldrafje uit voor een 5 uur durende rit naar het Zuiden. Ik zweer bij hoog en bij laag, dat diezelfde rit in Europa op zijn minst een uur minder lang zou duren. In het open landschap, lijkt het wel of de machinist er vooral op gebrand is om iedereen zoveel mogelijk vakantiefoto’s te laten maken. De snelheid is dermate traag, dat je zelfs tijd hebt om in te zoomen. Na een paar uur, komt de ganse machine tot stilstand, echt in “the middle of nowhere”. Blijkt dat we “even” (en daar gaan we weer!) moeten wachten op een trein uit de andere richting, voor we weer verder kunnen. Gelukkig heb ik één van de boeken, die Bryce Courtenay me gegeven heeft, in mijn handtas. Ik verdiep me urenlang in het verhaal van Peekay, een Afrikaanse jongen zonder toekomst.

Eens in Sydney aangekomen, dien ik een trein naar de haven te nemen om vandaar op de veerboot naar Manly te stappen. Doodzonde dat de duisternis invalt: de foto’s die ik van het Opera House (waar we vlak voor varen) neem, blijken verloren moeite te zijn. Jammer, maar helaas…Mijn gastheer Tim, komt me heel vriendelijk ophalen: het voelt als een beetje “thuiskomen”. Het wordt een avond van relaxen op de zetel met een kostuumdrama op de televisie. Ik kan hier even wortel schieten gedurende de volgende 2 weken, vooraleer ik richting Brisbane zal trekken. Maar niet vooraleer ik nog een aantal lezingen in deze metropool heb afgewerkt…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,
Of in het Vlaams: meer dan nat! Gedurende de laatste paar maanden is er meer dan één cliché beeld van Australië aan diggelen gegaan. Het sterkste ligt nu in ieder geval helemaal tegen de grond: droogte in Australië? Geen kat, die dat nog kan geloven, na de stortvloed van de afgelopen 2 dagen. Regen van deze omvang zou de helft van West-Vlaanderen onder water zetten, dat is wat ik hiervan denk.

Op zaterdagavond heeft Tim me naar de North Head gevoerd: vanaf deze plaats heb je een prachtig zicht over de toch wel beperkte toegang naar de haven van Sydney. Tijdens WO II zijn er hier 3 Japanse mini onderzeeboten de haven binnengedrongen, slechts één van hen is gedeeltelijk in zijn missie geslaagd, één is vastgelopen in netten, waarna de bemanning besliste om de boot van binnenin op de blazen, terwijl de 3^de recentelijk buiten de kust van Dee Why gevonden werd. Vermoedelijk is de bemanning zonder zuurstof komen te vallen. Feit is dat het zicht, waarvan ik nu kan genieten, niets van deze tragedie vrijgeeft.

Tim biedt heel vriendelijk aan om een foto van me te nemen met de haven op de achtergrond. Met zijn typische droge Britse humor, geeft hij een paar opmerkingen, waarna ik echt de slappe lach krijg: 6 foto’s later is er nog steeds niets voor publicatie vatbaar! Hoe dan ook, het voelt heerlijk aan om weer te kunnen lachen. Na 2 zware jaren van stress, was ik bijna vergeten wat het betekent om ontspannen te genieten van de schoonheid om je heen.

Maandagmorgen 11.40 uur: ik zit goed en wel op de bus naar Taree en al met al mag dat bijna een wonder heten. Na bijna 2 maanden verblijf, wil ik grif toegeven dat mijn levensritme behoorlijk aangepast is aan de omgeving: ik weet al langer dan vandaag, dat alles hier met een zekere flexibiliteit moet genomen worden. De officiële website had in niet mis te verstane termen duidelijk gemaakt, dat alle plaatsen op de trein uitverkocht waren. In dit land betekent dat gewoon, dat er geen treinen rijden! In plaats daarvan werden bussen ingezet…Bijna een staatsgeheim… want het is pas na heel veel aandringen, dat die informatie wordt vrijgegeven.

De busrit naar Taree blijkt een hele lange rit van 6 uur te worden. Af en toe wordt er halt gehouden om een paar mensen af te droppen maar afgezien daarvan, is het vooral heel lang rijden. Het landschap wordt hoofdzakelijk gedomineerd door heuvels en bossen (heel af en toe bedenk ik dat dit het Zwarte Woud zou kunnen zijn, ware het niet dat de bomen gumtrees zijn). Het is dik over tijd wanneer we uiteindelijk in Taree aankomen, waar de toestand niet beter kan omschreven worden als “georganiseerde chaos”. Ik moest in feite uitstappen in Wingham: de bus volgt echter een ander traject dan de trein, wat inhield dat Wingham wordt voorbijgereden om stante pede naar de eindbestemming te rijden (begrijpe wie kan). Daar aangekomen, wordt er medegedeeld dat de “gemiste stations” per taxi naar hun bestemming zullen worden gebracht. En dan begint de klucht pas goed…. O, jullie moeten naar Wingham? … even geduld er komt nog een 5^de passagier met de volgende bus van Sydney. Dat “even” een rekbaar begrip is, had ik al op de eerste dag van mijn bezoek ervaren (toen de transportband in de luchthaven van Sydney “even” uitviel). Een goed kwartier later komt de volgende bus er eindelijk aan en… komen ze tot de vaststelling dat we niet allemaal in de taxi kunnen! Nog “even” geduld aub: we bellen de maxitaxi. Ik vermoed nog altijd dat die man op vakantie was in de Bahamas, want ons geduld wordt echt wel op de proef gesteld! Eind goed, al goed… uiteindelijk ben ik goed en wel in het station van Wingham geraakt waar mijn gastheer toen al meer dan anderhalf uur stond te wachten. Ook dat moet ik de Aussies meegeven: hij klaagt met geen woord over deze verloren tijd!

Ik ben uiteindelijk terechtgekomen in een huis in de “middle of nowhere” maar wel één van de mooiste verblijfplaatsen tot nu toe. Deze morgen ben ik gewekt geworden daar een Kookaburra, de “lachende vogel”. En echt waar: het is een heel opmerkelijk geluid dat dit dier produceert.

Vandaag staat er een verkenning van de streek op het programma: God zij dank, de zon schijnt. Morgen heb ik een lezing voor een lokale school en de dag erna staat een lunch en lezing voor de plaatselijke RSL op het programma. Ik zal me dus niet vervelen in dit stukje Australië.

Ondertussen is de dag weer voorbij..een dag vol variatie, met andere woorden, een dag waar ik ten volle van genoten heb. Ik ben deze morgen eerst naar Wingham gebracht om daar het locale museum te bezoeken en dat onder begeleiding van maar liefst 2 gidsen. Het is een boeiende wandeling geworden doorheen de geschiedenis van deze nederzetting. Ik heb zeker wat bijgeleerd en meteen werden een aantal opvattingen, waar ik de bal volledig verkeerd sloeg, ook rechtgezet. Reizen om te leren… zeker weten!

Daarna zijn we naar het kustplaatsje Foster getrokken: geen idyllische stranden hier, maar wild bonkende golven op de vele rotsformaties en … nauwelijks te begrijpen: een aantal surfers, die de natuur uitdagen. We werden verwacht bij familie van mijn gastgezin voor een lunch. Blijkt dan toch zeker dat deze man jaren lang gewerkt heeft met een Antwerpenaar (in de diamantslijperij). Wat is de wereld toch klein.

Daarna trekken we het binnenland in, waar Eric en Mave me naar de mooiste plaatsjes brengen. Na 6 weken ben ik wel een en ander gewend, maar dit overtreft echt wel alles. Van hoog op de heuvels, krijg ik een panoramisch zicht over deze streek : een zicht dat alle gradaties van groen aanbiedt in een landschap, dat ik enkel als typisch Australisch kan omschrijven.

We houden het op een rustige avond, die al lezend wordt doorgebracht. Met easy listening muziek op de achtergrond en een glas Sauvignon Blanc binnen handbereik, wordt het me steeds duidelijker dat het pad, dat voor me ligt van heel andere aard zal zijn, dan wat ik 32 jaar lang bewandeld heb.

Groetjes

Charlotte