Dit zal een mini update worden want de laatste paar dagen heb ik gewoonweg niet veel uitgespookt. Na mijn afscheid van Bob en Gwyn, kwam ik op mijn volgende bestemming aan : een appartement aan de kust in een kleine voorstad met de vreemde naam Dee Why. Gisteren heb ik via een inscriptie in het voetpad, de oorsprong van die naam achterhaald: ganzen vlogen hier voorbij in een formatie die op een D en Y leek... voldoende inspiratie dus om deze voorstad die naam te geven Het hoeft echt niet altijd ver gezocht te worden.

Ik verblijf momenteel in een appartement op 5 minuutjes wandelen van de kust. En bij het zien van dit strand, wil je de Noordzeestranden maar al te graag vergeten:  een breed zandstrand met uiterst fijn zand en verder niets… geen schelpen te bespeuren, geen afval… gewoonweg niets. De oceaan strekt zich uit tot aan de horizon met water, dat blauwer is dan enig photoshop programma ooit zou durven gebruiken. Niet alleen de kleur en de helderheid van het water zijn van heel ander gehalte dan aan onze Belgische kust, de golven zijn dat zeker ook! Al is er een nauwelijks voelbare wind, toch gaan de golven hoog de lucht in om zich dan in een kolkende massa schuim op het strand te gooien. Echt een surferparadijs:  in het water krioelt het van de zwarte stipjes (iedereen heeft een “wet suit “ aan) tussen al dat natuurgeweld, op het strand valt nauwelijks een mens te bespeuren. Terwijl mijn gastheer Tim, gisteren gaan werken was, ben ik op verkenning gegaan: het is een ontspannende wandeling geworden in het mulle zand, met de zon in mijn gelaat, tegen de zachte bries in. In de ontelbare koffiebars en restaurants, zitten honderden te mensen te genieten. Moeders met kinderen wandelen op de dijk… waar is dat jachtige leven naartoe, dat ik ooit geleid heb? Hier komt een mens op adem, tot rust, tot bezinning...

De aard van het beestje kun je niet veranderen: ik voel nog altijd heel sterk de behoefte om met mensen te praten. Na mijn wandeling zet ik me naast een eenzame man, die over de golven tuurt. Het blijkt een Italiaan te zijn (wanneer zal ik in godsnaam eens een echte Aussie treffen??? Iedereen lijkt wel eerste generatie immigrant te zijn!), die hier 5 jaar geleden is “aangespoeld” als het ware. Hij wou de wereld zien en is op trektocht gegaan. In Australië heeft hij niet alleen een mooi land gevonden maar ook de liefde van zijn leven. Een heel romantisch verhaal dus waarvan er ongetwijfeld honderden voorbeelden in dit land zijn.

Op naar de supermarkt dan maar, want ik hou het nog altijd bij mijn dieet van bananen, yoghurt en brood. De grote verrassing daar is dat er geen bemande kassa’s meer zijn: je moet gewoon alles zelf doen! Niet zo evident voor een toerist, die voor de eerste keer in zijn leven met dit systeem wordt geconfronteerd. Een beetje spieken, links en rechts, en ik ben ermee weg. De moderne maatschappij : zelfs de kassajuffrouw zal op termijn overal vervangen worden. Met een wrang gevoel verlaat ik deze plaats. Zal er nog een dag komen waarop mensen helemaal niet meer met elkaar spreken???

Op terugweg naar mijn verblijfplaats, kom ik voorbij een school. “Niets te verliezen, alles te winnen”, is het motto dat ik nu hanteer, dus trek ik ongegeneerd de deur open om hen in te lichten dat ik hen iets te bieden heb. De vriendelijke bediende was een dergelijk aanbod duidelijk niet verwachtend en blijkt wat van haar melk te zijn. Ze noteert  mijn naam en telefoon nummer met de stellige belofte om me te contacteren. Blij gezind, vat ik de rest van mijn wandeling aan;

Mijn gastheer is een geboren en getogen Brit, die 10 jaar geleden, als avontuurlijke jongeling naar down under trok, op zoek naar een toekomst. Hij heeft zijn stekje hier gevonden en al heeft hij een diploma rechten op zak: uiteindelijk is hij in een heel andere branche terechtgekomen. Als manager in een communicatiebedrijf, probeert hij nieuwe communicatiemiddelen te slijten aan grote bedrijven. Het heeft hem geen windeieren gelegd want hij is erin geslaagd om in 10 jaar tijd zijn eigen appartement te kopen en een heel comfortabel leven te leiden. Dat kan alleen maar bereikt worden door inzet, op dat gebied in Australië echt niet anders dan België : op zijn vrije zaterdag, zit Tim al uren achter zijn bureau om zijn volgende werkweek voor te bereiden…

De komende dagen zullen we zeker Sydney gaan verkennen. Op dit moment is deze stad nog de grote onbekende voor mij: naast het Opera House en de Harbour Bridge, heb ik er geen benul van wat deze miljoenenstad nog te bieden heeft. Maar ook hier zal ik mijn eigen privé gids hebben… ik hoef me dus geen zorgen te maken!

Als uitsmijter heb ik nog een bemerking bij het dagelijkse leven: ruiten worden hier dus niet gewassen… zelfs wanneer ik aanbied om er een paar onder handen te nemen, krijg ik als antwoord dat dit hier niet gedaan wordt (en dat valt te bemerken ook). Strijken aan de andere kant, lijkt wel een obsessie te zijn. Ik zou de Australiërs zeker niet als ijdel omschrijven maar… zonder gestreken kledij, komen ze de deur niet uit! Nog iets om onder de noemer “cultural differences” te klasseren…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Regen en wind in Vlaanderen wordt me gemeld… troost jullie, mensen: het is momenteel niet veel beter bij jullie tegenvoeters. Het lijkt wel of Melbourne er alles aan wou doen om me op een Belgische manier uit te zwaaien: alle hens aan dek was het motto.

Maar laat me eerst even teruggaan in de tijd. Tijdens mijn lezing van zondagnamiddag was een gedreven jonge majoor van het reserveleger aanwezig. Voor zijn vertrek vroeg hij me of ik van plan was om naar de “Shrine of Remembrance “ te gaan. Op mijn positief antwoord, volgde meteen een uitnodiging voor een privé gidsbeurt, die ik met plezier aanvaard heb.

Maandagmorgen werd er eentje van een totaal onverwacht gegeven. Er werd me een privé concert aangeboden door mijn gastgezin. Janet, die ooit met succes het conservatorium had doorlopen, is een begenadigd zangeres. Haar man Jim, wiens sterke accent, zijn Schotse roots telkens weer onderstreept, heeft een warme, diepe stem, die perfect versmelt met de loepzuivere zang van Janet. De gitaar werd erbij gehaald en binnen de kortste keren werd ik ondergedompeld in Keltische klanken. Melancholisch, lyrisch, opzwepend… ik kwam in een andere wereld terecht.

Na een lichte lunch, was het tijd om naar het centrum te trekken. Jim had me nog gezegd dat Melbourne de meest uitgestrekte stad van down under is, en wie ben ik om dat tegen te spreken?  De stad doet in ieder geval haar reputatie van uitstekend openbaar vervoer alle eer aan, want tram 67 verscheen precies op tijd. De halte waar ik de tram opstapte was halte nummer 62. Het memoriaal ligt aan halte 19… met andere woorden: tussen beide haltes in, heb ik meer dan voldoende tijd om de krant van voor naar achter en … van achter naar voor te lezen. Een dik uur later, stap ik goedgemutst van de tram, nog steeds aan dezelfde kant van de stad als waar mijn accommodatie gelegen is. Met andere woorden: de andere kant van Melbourne is meer dan een uur verder. Ok, de tram is niet bepaald een hoge snelheidstrein maar zelfs dan nog….

Het indrukwekkende memoriaal van Melbourne is van andere aard dan het War Memorial van Canberra. Enkel tijdelijke tentoonstellingen kunnen hier opgesteld worden, er is geen permanente exhibitie. Dat gezegd zijnde, verneem ik dat er grootse plannen zijn om dit gebouw uit te breiden. De centennial koorts lijkt zelfs hier toe te slaan. 

Was de heenrit een test voor mijn zenuwen, dan blijkt de terugrit dat in het kwadraat te worden. De wind rukt ongemeen hard aan mijn paraplu, die er nauwelijks in slaagt om het regenwater, dat met bakken uit de lucht valt, van me weg te houden. Hoelang geleden was het dat ik me de vraag stelde, waarom ze hier geen windmolens hebben? Een avond als deze, maakt duidelijk dat het een renderende investering zou zijn! Tram na tram komt aangereden, alleen geen nr 67… zou die beslist hebben dat het welletjes geweest is, en zich vervroegd in het depot teruggetrokken hebben? Net wanneer ik het niveau van wanhoop (en onderkoeling) dreig te bereiken, komt de redding in nood aangereden. Heeft iemand “ten aanval” gefloten? Ik ben er vast van overtuigd dat er ergens een geheim signaal is geweest, want een ganse mensenmassa stuwt vooruit, in een bijna wanhopige poging om een plaatsje uit de regen te bemachtigen, in een overvolle wagon, klaar voor de lange rit naar huis en haard. Er is altijd wel een positieve noot te bespeuren: in dit geval, lag dat in de mogelijkheid om een gesprek aan te knopen. De jonge vrouw, vlak naast me, kon onmogelijk verbergen dat ze Oost-Europese was. Met een accent, dat er zo vingerdik opligt, zou zelfs een dove erin geslaagd zijn om haar in het juiste continent te plaatsen! Ik vernam dat ze 5 jaar terug met gave en goed uit Macedonië vertrokken was, omdat ze daar geen enkel toekomst had. En dat met een diploma van boekhouder op zak. Op de vraag “waarom Melbourne” , gaf ze aan dat ze hier familie hadden, die het immigratie proces een stuk makkelijker gemaakt hebben. 

Na ruim een uur tuffen, was ik meer dan blij om terug in de warme huiskamer van mijn gastgezin te zitten. Het avondmaal werd heel snel opgediend, kwestie van lijf en leden op temperatuur te krijgen… Het bleek een soort soep te zijn, van behoorlijk dikke makelij, die met brood en 3 soorten broodbeleg werd opgediend. Soep en brood, daarmee scoor je bij mij zeker. De rest evenwel? Een ondefinieerbare kleur in combinatie met een textuur, die me al even onbekend was. Wat mij betreft voldoende gegevens om dit te laten voor wat het was.

De wind had ondertussen nog aan kracht gewonnen wat slapen een harde opdracht zou maken. Ergens in de verte sloeg een deur met voorspelbare regelmaat hard dicht, voldoende sterk om me te verhinderen in een diepe slaap weg te zinken. Toen mijn wekker me op een onaangename manier duidelijk maakte, dat het tijd was om dit heerlijk warme bed te verlaten, wezen de wijzers op 4 uur. We hadden nog een 45 minuten (op een snelweg!) om de afstand  naar de luchthaven, die nog steeds in dezelfde stad gelegen is, te overbruggen. Je kan er nooit omheen: de omvang van Australië ligt buiten de Belgische standaardnormen!

Na een aangename vlucht van een dik uur, raakte de Boeing 757 met een nauwelijks voelbare tik het tarmac van Sydney’s luchthaven. Bob, mijn nieuwe gastheer, die de lezing voor morgen georganiseerd heeft, stond me geduldig op te wachten. Een geluk dat hij een heel accurate omschrijving van zichzelf had doorgespeeld: als een ei met een bril en baard! Tijdens de lange rit naar zijn huis (Sydney is een miljoenenstad, die Melbourne misschien moet laten voorgaan in oppervlakte, maar  niet wat betreft het aantal inwoners) werd het al snel duidelijk dat  Bob, nu een kwieke 78-jarige, ooit een krak in zijn vak geweest is. Na een carrière als ingenieur op zeeschepen, is hij zich op latere leeftijd gaan toeleggen om het diploma van advocaat te halen. Vier jaar later is hij daarin geslaagd en al is hij ondertussen misschien iets trager in zijn fysiek, ik kan je verzekeren dat zijn hersenen en tong nog probleemloos in eerste klasse spelen! Voor hen, die denken dat ik een vlotte prater ben: hier leg ik ootmoedig de duimen. 

Ondertussen hebben de weergoden het slechte weer deze richting uitgestuurd. De wind zou nu een maximum rendement uit windturbines kunnen persen! Voldoende reden voor mij om vrolijk op mijn kleine laptop te tokkelen in de hoop dat mensen, ergens ter wereld, dit relaas met voldoening zullen lezen: het verhaal van mijn ontdekkingstocht naar een nieuwe toekomst!

Met de wind van achter…
Charlotte

Hallo iedereen,
Ik ben dus weer boven water gekomen. Het wondermiddel Panadol heeft mijn koorts verdreven in die mate dat ik eergisteren al voldoende opgekalefaterd was om Ballarat te gaan verkennen, in de beschutte warmte van de auto weliswaar want het wordt met de dag duidelijker dat de Australische herfst niet zo zacht is als ik verwacht had (dat zou even anders moeten zijn wanneer ik naar Brisbane trek, waar een meer tropisch klimaat heerst).

Ik heb op donderdag morgen meer dan lang ingeslapen. Toen Mandy op mijn deur klopte met de vraag of alles OK was, had ik geen benul van tijd.  Eens ze me zei dat het 11.30 uur was... ja, dan kon ik niet snel genoeg uit bed zijn natuurlijk. De koorts had me danig onderuit gehaald, in die zin dat ik meer dan 12 uur recuperatieslaap vandoen had. Geen schoonheidsslaap, maar echt een periode om mijn lichaam in balans te krijgen. Deze tocht heeft me geestelijk enorm verrijkt, al heb ik misschien wat te weinig aandacht aan mijn lichaam besteed...

Mijn onrustige natuur is nog altijd op zoek, ik heb mijn eindbestemming nog niet gevonden maar anderzijds weet ik, dat ik nu bijlange niet meer dezelfde persoon ben als de vrouw die op 2 februari de deur achter zich dichttrok, om de eerste stappen op een onbekend pad te zetten. Ik word nog dagelijks geconfronteerd met die beslissing want het thuisfront weigert halsstarrig om een woord met me te spreken en toch zal niets me ervan weerhouden om te zeggen dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Of zou het dan toch waar zijn dat alle mensen egoistische kleine wezentjes zijn? En dan heb ik het niet over mezelf... O ja, ik heb natuurlijk voor mezelf gekozen maar niet voordat mijn kinderen volwassen waren. Nu zij de leeftijd hebben om hun eigen weg te gaan, doe ik dat ook, met dat verschil dat ik hen het allerbeste toewens, iets wat zij me blijkbaar niet gunnen. Blijft de vraag, wie er egoistisch is, in zo'n verhaal...Mijn deur staat open, die van hen blijft gesloten...

Terug naar mijn trektocht nu... Amanda wordt als een magneet naar haar favoriete restaurant getrokken: driemaal raden waar wij onze lunch gehad hebben die dag? Ik kan in ieder geval Mandy's keuze begrijpen want dit restaurant is wat mij betreft, het beste dat ik onderweg ben tegengekomen. Met voldoende calorieën in mijn lichaam, om het zonder problemen tot de avond uit te zingen, zijn we de stad ingetrokken. De -ietwat vergane- glorie van de stad weerspiegelt zich nog in heel wat statige gebouwen. Er lijkt wel een onevenwicht te zijn tussen de grootte van de stad en de omvang van de bouwwerken, die te impressionant zijn voor de straten. Dezelfde fouten als in Europa worden ook hier gemaakt: brede boulevards met prachtige architectuur in Victoriaanse stijl, worden hier en daar abrupt verstoord door een meer recent bouwwerk van ondefinieerbare stijl: een betonnen doos, die in schril contrast staat met de verfijning van de rest van de straat. Zonde dat de overheid dit toelaat...De visie van dit jonge land op het bewaren van erfgoed heeft dringend wat bijscholing nodig: met de regelmaat van de klok gaan historische gebouwen tegen de vlakte. Iets wat me soms verwondert, want laat het nu net "geschiedenis" zijn wat de Aussies zo aantrekt in Europa.  Beseffen ze dan niet, dat ze zelf geen verleden opbouwen, wanneer ze de sporen van hun ontstaan hier, onder de sloophamer laten verdwijnen?

Ballarat heeft een prachtig monument voor alle ex-krijgsgevangenen Australische soldaten: een eindeloze rij van granieten panelen waar duizenden namen in gegraveerd staan. Namen, die symbool staan voor het onnoemelijk leed dat de mensheid kan teweegbrengen. Het geheel is verbonden met een ingenieus systeem dat water rondpompt, waarachter een hele symboliek steekt. Aan creativiteit ontbreekt het niet in dit land.  Ik vraag me af of hun schoolsysteem daar voor iets tussen zit?  Daarna trekken we naar een bouwwerk om de grote oorlog te herdenken. Mandy omschrijft het liefdevol als hun eigen "Menin Gate" ... met een ruime dosis verbeelding kan ik haar daarin bijtreden. Het paneel, hier geplaatst in de vroege jaren 20, maakt nog maar eens duidelijk hoe ver we hier verwijderd zijn van het Europese vasteland. Ter ere van de veldslagen waarin de Australische troepen gevochten hebben. Onder de hoofding "France" komen de namen: Polygon Wood, Zonnebeke en Broodseinde voor. Van België is hier al helemaal geen sprake!

Achter deze poort ligt de majestueuze "Avenue of honour": over een lengte van 22 km strekt een loodrechte laan zich eindeloos uit. Langsheen deze boulevard staan, op de dag van vandaag, 3332 bomen (dat waren er oorspronkelijk 3771 maar ook hier heeft de moderne maatschappij schade toegebracht). Voor iedere boom staat een klein plaatje met naam en rang van een soldaat, die hier zoveel jaren terug, vol overmoed zijn papieren tekende om een avontuur tegemoet te gaan. Alleen bleek dat avontuur voor hen van heel andere aard te zijn dan wat zij ongetwijfeld verwacht hadden.

Vervolgens rijden we kilometers lang, langsheen een uitgestrekt meer. Ik kan mijn oren niet geloven wanneer Amanda me vertelt dat dit tot voor een paar jaar een droge vlakte was. Dit deel van Australië heeft een droogte van 10 jaar gekend waarbij water het meest schaarse goed werd. De eindeloze watermassa, die zich nu uitstrekt maakt duidelijk hoe grillig de natuur down under kan zijn.

De late herstzon is niet van dien aard om wie dan ook te overtuigen om lang buiten te blijven: om 5 uur zijn we veilig terug thuis om ons op de mat voor de kachel te goed te doen aan de stralingswarmte. Dit huis biedt geen enkele bescherming tegen de koude... op 3 meter afstand van de kachel kan je bijna de damp van je adem zien! De rustige avond (we genieten van "The English Patient") wordt ongemeen hard verstoord, door een enorme bons. Geen paniek: possums zijn uit de bomen gevallen en hun onzachte landing op de golfplaten (een favoriete dakbedekking) galmt door het huis. De volgende fase is een heen en weer geloop van heel wat pootjes, die me duidelijk maakt dat de lieverdjes proberen weg te geraken.

Zaterdagmorgen en dat betekent: tijd om nog maar eens afscheid te nemen. Ik zal Mandy altijd dankbaar zijn voor de goede zorgen, die ze me gegeven heeft: een privé verpleegster, ver van eigen bodem, het is niet iedereen gegeven... De trein brengt me zonder problemen terug naar Melbourne, waar ik in de namiddag een lezing voor een "Historical Society" dien te geven. Eerst en vooral word ik naar mijn nieuwe onderkomen voor de volgende 2 nachten gebracht. Het blijkt een prachtig huis te zijn in Carnegie, een voorstad van Melbourne. Vandaar trekken we naar Oakleigh waar de plaatselijke bowlingclub hun zaal ter beschikking stelt. Mijn publiek bestaat uit een 60-tal sterk geïnteresseerde mensen, die letterlijk van heinde en ver komen, om dit verhaal te horen. Na een heel vlotte lezing van anderhalf uur, wordt ik nog 3 kwartier lang benaderd met vragen van allerlei aard. Een heerlijk ontspannen sfeer, een heel tevreden publiek, inrichters die stralen van trots... m.a.w. mijn dag kan niet meer stuk!

Janet en Jim, mijn gastgezin, zijn de allereerste Aussies op mijn weg, die zich wel degelijk bewust zijn van het milieu. Vol trots vertellen ze me dat ze zonnepanelen voor warm water en voor electriciteit hebben. Daarenboven rijden ze met een hybride auto, die me vooral omwille van de stilte kan bekoren. De enige steek, die ze laten vallen is het ontbreken van dubbel glas maar afgezien daarvan, gaat dit koppel heel "groen" door het leven. Beiden blijken begeesterde muzikanten te zijn: waar ik ook kijk in dit huis, staan er instrumenten want elk van hen bespeelt 4 verschillende muziekinstrumenten. Jim, een geboren Schot (en dat heb ik door na de eerste 2 woorden, want zijn accent is na 40 jaar Australië geen spetter afgezwakt) blijkt bovendien een begenadigd kok te zijn. Er wordt me lamsvlees met een resem aan groenten en -goddank: geen rijst! maar wel aardappelen- voorgeschoteld. Het wordt een avond van gezellig tafelen in het gezelschap van Helen en haar man, die de groep zijn komen vervoegen. Heel wat aspecten van het leven worden besproken...zelfs de Belgische politiek komt uitgebreid aan bod!

Ik heb deze morgen gereserveerd voor het bijhouden van mijn blogs. Mijn Nederlandstalig blog, valt nog best mee. Mijn Engelstalige tegenhanger daarentegen, hinkt constant achterop: nooit had ik kunnen vermoeden dat er zoveel tijd zou gaan in al mijn geschrijf. Geen klaagzang hoor.... in een gemakkelijke zetel, voor een heerlijk snorrend vuur, bedenk ik dat het leven bijlange nog zo slecht niet is!
groetjes,
Charlotte