Hallo iedereen,
Een dag van stilte gisteren, niet zozeer omdat er niets te vertellen viel maar veeleer omdat er te veel te beleven was. En omdat ik niet draai op duracell batterijen, ben ik er gisteren niet in geslaagd om een nachtelijk verhaal te schrijven.

Terug in de tijd dus, meer bepaald naar gisteren morgen. Om 10 krijg ik een telefoon van een brigadier-generaal, die ik 2 keer ontmoet heb in Varlet Farm Of ik al een en ander van Canberra gezien had? Niet genoeg volgens hem : ik werd op staande voet uitgenodigd voor een rondrit in de stad met hem als privé gids. Sommige kansen zijn " to nice to refuse" natuurlijk, en voor ik het goed en wel wist werd ik "thuis" opgehaald. Geloof het of niet maar Chris, die hier dus al jaren woont, wist zelfs niet af van het bestaan van deze voorstad. Canberra deint uit aan een ongelofelijk tempo. Even verder in de straat, schiet nog een hele nieuwe wijk uit de grond. Daar waar de "oude" stad ( het label "oud" heeft hier wel een andere betekenis) uitgetekend werd door een architect op vraag van de regering, worden de recentere voorsteden ontworpen door projectontwikkelaars. De omgekeerde wereld van Europa : oude steden met smalle straten en nieuwe wijken met ruimere straten. De Australische versie is: een oude stad met brede straten en nieuwe wijken met smallere straten. Eén regel is universeel :bouwpromotoren willen maximaal rendement halen.

Eerste halte werd het nieuwe Parliament House. Nieuw is het in ieder geval want pas in gebruik sedert 1988. Indien dit gebouw werd gebouwd om duidelijk te maken dat Australië een land in volle groei is, dan is de architect daar wonderwel in geslaagd. De eerste indruk is gewoon overweldigend : je komt binnen in een enorme zaal waar de pilaren met roze marmer bekleed zijn om de gumtrees, met hun zachtroze tinten, te symboliseren. En alhoewel het een heel modern gebouw betreft, met heel veel wit en heel veel licht, laat het toch een warme indruk na. Heel even bedenk ik dat de architect de Aussie sfeer hier gevangen heeft, binnen de muren van deze zaal. De volgende ruimte is een enorme hal met een houten vloer, die zo uitnodigt om te gaan dansen. De glans is adembenemend... Deze zaal wordt gedomineerd door een modern wandtapijt (20m X 9m) gebaseerd op een schilderij van Arthur Boyd. De Vlaamse wandtapijten verliezen hier op slag hun status van " groot", dit is adembenemend.

Een land van verschillende culturen, maar vooral een land van intense kleuren: dat is wat mij hier zo overvalt. Blauw heeft hier een andere dimensie, rood is bijlange niet zo hard maar voelt bijna breekbaar aan terwijl geel zo fel is dat je haast een zonnebril dient op te zetten (van zonnebrillen gesproken : die zie je hier dag en nacht, ik denk dat een Aussie geboren is met een bril op zijn neus of op zijn hoofd). De kleuren spetteren dan ook van dit wandtapijt, bruisend als het land zelf.

De senaat en de kamer van volksvertegenwoordiging zien er heel Europees uit, ware het niet dat het groen en het rood wat zachter zijn. Ik heb er een behoorlijke les Australische politiek gekregen, waarvan ik hoofdzakelijk onthoud dat politiekers allemaal uit hetzelfde hout gesneden zijn, ongeacht welke nationaliteit op hun paspoort staat. De gemiddelde Aussie heeft net als zijn tegenvoeters geen al te hoge dunk van de heren en dames, die deze zitjes bemannen. En ook hier blijken coalities van wisselende aard te zijn: het is een kwestie van je eieren in de juiste mand te droppen.

En dat politiekers een en ander te bespreken hebben, wat de buitenwereld best niet hoort, heeft mede het ontwerp van het gebouw bepaald. In de ruimte waar de heren gezagdragers een gemoedelijke babbel hebben, werd er centraal een fontein geïnstalleerd met als enige bedoeling te verhinderen dat gesprekken kunnen worden afgeluisterd (watergate... remember...)

Na al dat politiek geweld was het tijd voor een lunch, in het oude stadsgedeelte. Eten is mijn ding niet en dus wil ik daar niet te veel tijd aan verspillen: hou het simpel aub. Een broodje is de perfecte oplossing: we zitten in een gezellig restaurant waar heren in maatpak en das, laveren tussen mensen in jogging en sneakers. Opnieuw die gezellige mix. Het is me trouwens al opgevallen dat je hier qua kledij niet kan zondigen : jong geweld in shorts en laag uitgesneden topjes, dagdagelijkse stadskledij en warm ingeduffelde mensen met mantel en muts... wel, je ziet het hier allemaal lopen in dezelfde straat. Het is duidelijk dat de bevolking met zijn wijdverspreide achtergronden, andere thermostaten heeft: wat koud is voor de ene is zomerweer voor de andere. Moet kunnen en hier kan het wel degelijk allemaal.

Wat doet een legeraanvoerder wanneer hij een stad wil innemen? Hij gaat naar hoger gelegen grond om een overzicht te krijgen. Geen intenties om de stad te veroveren,( tenzij als gretig toerist), leidde ons naar Mount Ainslie, wel de bedoeling om van het weidse zicht over Canberra te genieten. Wij netjes met de wagen naar boven (een goede 800 meter boven de zeespiegel, Canberra ligt op een goede 600 m hoogte) om boven aangekomen een bekende van Chris aan te treffen, helemaal buiten adem. De dappere man had de berg opgelopen (hij wil zijn conditie op punt houden) en alsof dat nog niet voldoende geseling was, voegde hij er onmiddellijk nog een aantal push-ups aan toe. In de ogen van de brigadier -generaal wil je toch niet afgaan???

In de namiddag werd ik door het kwartier van de ambassades gegidst. De bedoeling is dat iedere ambassade de geest van hun land in hun gebouw laat weerspiegelen. Toen ik dat hoorde, begon ik al te panikeren: hoe kan ons land zich presenteren in een gebouw? Het antwoord moet ik schuldig blijven want de Belgische ambassade blijkt een goed verscholen geheim te zijn, wij hebben ze in ieder geval niet gevonden. Bepaalde landen hebben de opdracht feilloos volbracht (India, Thailand bv) terwijl anderen helemaal de mist zijn ingegaan. Onze buurlanden halen met stip die lijst : Frankrijk en Duitsland... geen enkel Fransman of Duitser zou zijn eigen ambassade herkennen!

Genoeg beton en bakstenen, op naar de fauna en flora. Echte liefhebbers zullen al weten dat de herfst niet het ideale seizoen is om de bloemen te bewonderen, maar zelfs zonder bloemenpracht is de botanische tuin zeker de moeite waard. Vraag me geen namen van al dat natuurschoon: mijn harde schijf zit nu al proppensvol. Wat ik wel weet is dat het hier ook krioelt van de Galahs: een soort parkiet, netjes oversized, in grijs en roze tinten.

Ondertussen had mijn gids achterhaald dat er nog altijd een leemte was in mijn kennismaking met dit land. Waar zijn jullie kangoeroes naartoe??? Ik had opeens een gids met een missie :ik zou een kangoeroe zien en nog wel op die dag. En ja hoor de aanhouder wint, na een korte rit en een al even korte wandeling, stond ik oog in oog met hun huppelend nationaal symbool. Dat beest keek mij met net zoveel verwondering aan. Eigenlijk zijn het grappige creaturen :klein kopje, oren die in alle richtingen draaien, en een ruggengraat die van voorovergebogen naar pijlrechtop gaat in een fractie van een seconde. Hoe meer ik keek, hoe meer er waren, in alle slag en grootte. Ongelofelijk dat, op nauwelijks 3 minuten van het Australian War Memorial, wildlife zo rustig rondhuppelt. De bush capital, wordt Canberra ook wel genoemd: ik heb het levend bewijs gezien.

Galant als mijn gids was, werd ik netjes tot aan de voordeur begeleid met de belofte dat er nog meer te verkennen viel en dat hij maar al te graag nog eens als gids wou fungeren. Mij hoor je niet klagen hoor!

Daarna was het tijd om van outfit te veranderen want 's avonds was ik uitgenodigd door een majoor en zijn vrouw, voor een avondmaal tezamen met nog wat vrienden. Wat zou een Australisch gezin aanbieden als avondmaal, dat vroeg ik me af. Het begon in ieder geval heel Spaans want we werden verwelkomd met sangria. Het voorgerecht (ik ben er nog altijd niet uit of dit nu een soep dan wel een voorgerecht was... (op aanblik schipperde het tussen beide in) was vis met ???? De eerste hap zette heel mijn mond in vuur en vlam (en niet van het kletsen!) Blussen, blussen... dat is het eerste waar ik aan dacht. Witte wijn heeft die taak vervuld maar dan... Ja, dan sta je daar met een maaltijd die naar mijn Belgische normen niet te eten is. Ik heb beleefdheidshalve een 2de poging ondernomen maar heb het daar dan bij gehouden. Gelukkig heb ik nog altijd het excuus dat mijn pancreas "spicy " eten niet aankan (en dat geen leugen) maar ergens voelde ik me wel verveeld met de situatie. Op naar het volgend gerecht : (tegen dan zit ik al te bidden dat dit gerecht het kruidvat niet zien langskomen heeft). Het bleek rundvlees ( een poging tot stoofvlees, maar dan wel een poging die geen potten zal breken), rijst en een soort aardappelmix met groenten. De gastvrouw, had mijn vorige ervaring nog heel fris in het geheugen, en was zo lief om te verwittigen dat de aardappelschotel misschien ietsje te sterk gekruid zou kunnen zijn. Voldoende sein voor mij om er mijlenver vandaan te blijven. Safe the best voor last, is ongetwijfeld haar motto want het dessert (een soort crème met limoen) was hemels : wat een heerlijke smaak, ik heb nog nooit iets dergelijks geproefd.

En dan is het opeens middernacht voor we het goed en wel beseffen. Tijd om onder de wol te gaan.

Een lome start deze morgen, maar dat is heel snel veranderd. Om 10 een telefoontje van Chris om te vragen of ik plannen had? Niet bepaald, dus werd ik meteen een nieuwe rondleiding aangeboden. Vandaag zou dat eentje worden in een flitsende sportwagen want mevrouw had de stadsauto mee voor een lange rit, dus moest meneer het maar doen met haar duur “machien”. Niets kan er mij nu verrassen, laat dat duidelijk zijn. We zijn aan een behoorlijke snelheid (nauwelijks te verwonderen want dat wagentje heeft een meer dan gevoelig gaspedaal: bij de minste aanraking gaat de motor er met volle kracht tegenaan), naar het platteland gereden. Gisteren heb ik de levende versie van skippy gezien, vandaag de minder fortuinlijke soortgenoten: hier en daar lag er een aangereden kangoeroe langs de baan.

Dat Australië een uitgestrekt land is, heb ik ondertussen al begrepen. De weidse zichten over het glooiende landschap, dat hier trouwens veel groener is dan in Adelaide, zullen me altijd bijblijven. De zo typische gumtrees, die dit land zijn specifieke gezicht geven, staan als stille wachters in de verte, klaar om een van de schaarse runderen een schaduwplaats te bieden. Om de zoveel kilometer, vind je een heel afgelegen hoeve: ik vraag me af wie er hier kan overleven. Geen enkele Australische boer zal mij ooit kunnen bekoren, daar durf ik alles op verwedden!

Of ze mij Aussie Charlotte willen maken is me niet duidelijk maar er wordt in ieder geval heel hard geprobeerd om me zoveel mogelijk "taste" van het land mee te geven. Geen chocolade, maar bier, dat was de volgende stap. Ik werd vakkundig naar een locale pub geloodst om daar tussen een hele boel echte Aussies te belanden. Grote schermen gooiden gelijktijdig de paardenrennen en de rugby match in de ruimte. Gokken zit de inwoners van dit land blijkbaar in het bloed en paardenrennen zijn natuurlijk een klassieker voor gokkers. Rugby zit hen hier ook in het bloed al is het wel zo dat er 3 verschillende soorten zijn. Ik vrees dat één van mijn volgende uitstappen wel eens een verplichte les rugby zou kunnen worden.

Of ik de lokale markt al gezien had? Neen? Richting markt was de volgende opdracht. Verwacht hier niets Europees: een markt hier is , raar maar waar, een gebouw dat ik U vorm werd opgetrokken met aan de binnenkant van de U talloze winkels, die zowat alles wat eetbaar is aan de man brengen. Het rijke aanbod aan groenten en fruit valt onmiddellijk op, zonder enige twijfel is de keuze hier veel ruimer. De mix van zo vele culturen ligt hier hoogstwaarschijnlijk mee aan de oorzaak van : een winkel met enkel kruiden of met enkel noten zou in ons kleine landje geen lang leven beschoren zijn denk ik. In een land waar de zon meer uren schijnt dan je voor mogelijk houdt, had ik echt wel verwacht dat de markt in openlucht zou plaats vinden… Die Aussies, ze blijven me verrassen!

En om de dag met een noot cultuur af te ronden, werd ik naar de National Gallery gebracht. De meest indrukwekkende verzameling van kunstwerken uit een brede regio worden hier tentoongesteld. Sommige van die werken slagen er direct in om me te overtuigen dat ik mijn roeping gemist heb (en laat het duidelijk zijn dat ik over niet één artistiek gen in mijn lichaam beschik) want een leeg kader ophangen, zou ik best ook wel kunnen. Chris had heel snel door dat moderne kunst me niet omver zou blazen... we schoven dus door naar de zalen met impressionisme. John Glover, een naam om te onthouden voor mij. Met nog een vleugje Aboriginal kunst en wat kunstwerken uit India (vooral prachtige geweven tapijten) werd ons bezoek afgerond.

Heerlijk is dat om de sfeer van een land op zo'n gouden dienblad aangeboden te krijgen. Gastvrijheid is duidelijk geen holle term down under: meer bewijzen hoef ik echt niet meer te zien.

groetjes
charlotte

Hallo iedereen,

Dat is waar sommige mensen naartoe trekken om met zichzelf geconfronteerd te worden. Mijn pelgrimstocht brengt me naar de andere kant van de wereld, allicht deels omwille van het feit dat ik de smaak van het land geproefd heb via mijn vele gasten van down under.

Met mijn smaakpapillen is alles duidelijk in orde want mijn verwachtingen van Oz worden hier niet alleen ingelost maar zelfs overtroffen. Moeilijk te omschrijven met woorden : ik voel me precies thuis komen. In een vreemd land, duizenden km verwijderd van de plaats die ik jarenlang als “thuis” omschreven heb, overvalt de innerlijke rust me. Thuis, dat vind ik nu in mezelf, niet in een omhulsel van bakstenen. Thuis komen betekent nu : geluk ervaren wanneer ik heel alleen wandel en de omgeving in me opneem. Thuis voelen : dat is het zelfvertrouwen dat in me opborrelt als een pas ontsproten bron.

De omgeving waarin ik nu mag bewegen, heeft natuurlijk alles om een mens in verwondering te laten opkijken. De vele gumtrees, die met hun witte stam –soms naar het zachtroze of zelfs lichtgrijs- majestueus de vele lanen afbakenen: het is een beeld dat me altijd zal bijblijven.  Ik heb me laten vertellen dat er 300 verschillende soorten gumtrees zijn: de hemel op aarde voor koala’s ware het niet dat de kieskeurige beestjes enkel één bepaalde gumtree op hun menu willen plaatsen.

Schreeuwerige kaketoes, die heel flamboyant hun kam opzetten, wanneer je ze benaderd : ze vliegen hier in grote getale. Mooie vogels dat wel, al betwijfel ik of ze erg geliefd zijn: hun opdringerigheid doet me denken aan de meeuwen, die toeristen nog net niet aanvallen. In hun diepe vlucht naar beneden, lijkt het wel of ze willen paraderen met de gele kleur op de onderkant van hun vleugels, netjes in lijn met hun felgele kam.

Groot land, grote vogels : een doodgewone ekster is hier een flink uit de kluiten gewassen exemplaar. Misschien zijn ze wel onder de indruk van de kaketoes, want ze staan duidelijk een trapje lager : de witte schreeuwer haalt de bovenhand boven zijn zwart-witte collega. Eksters zien er hier trouwens een stuk aantrekkelijker uit want hun ganse rug is wit.

Mijn tocht van vandaag heeft me naar het Canberra Museum and Gallery geleid. Deel één wist ik zeker te smaken, deel twee (de galerij) was een heel stuk minder. Kunst is niet echt mijn ding, zeker niet als het over moderne kunst gaat. Best wel boeiend om te zien hoe een wijds landschap in een periode van nog geen 100 jaar (pas volgend jaar haalt Canberra die kaap), in zo’n bloeiende stad veranderd is. Geen middeleeuwse architectuur dus, maar een stad met charme, iets waar de vele groene open ruimtes zeker toe bijdragen.

En dat de Aussies qua denkwereld, veel dichter bij Europa liggen (figuurlijk dan toch) dan de vorige landen, die ik heb aangedaan, vertaalt zich ook in het aantal fietsers. Geen Amsterdam natuurlijk, verre van, maar je ziet er toch behoorlijk wat vrolijk tussen het verkeer laveren. Geen fietspaden maar wel –helmen. Wij Belgen, doen het net andersom en dat vinden de Aussies, die ons land aan doen al even gek.

Het is ondertussen bijna 1 uur ’s nachts : geen nachtuil die de stilte verstoord (wel een kleine Maltezer, die zijn tijd nu netjes tussen zijn baasje en mezelf verdeeld), maar deze nachtuil zou best aan slapen denken. Het zou anders wel eens een heel rommelige lezing kunnen worden morgen.

Groetjes

Charlotte

Een dag als andere : dat was het tenminste voor mijn gastgezin, want beiden moesten ze terug aan de slag vandaag. Het lijkt voor mij een eeuwigheid geleden te zijn, dat ik die druk nog ervaren heb. Jammer dat , wat een eeuwigheid lijkt, geen eeuwigheid duurt…

Deze morgen ben ik dus opgestaan in een huis dat helemaal verlaten was, op de hond en de kat na. De hond heeft wijselijk besloten dat er nog menselijk leven in de gastenkamer was (o ja, sedert de jongste zoon terug is van een paar dagen kamp, ben ik op staande voet in rangorde gezakt : Skippy slaapt met zijn baasje) en dat die persoon in kwestie dus wel als back up kon dienen. Even dacht ik dat het hier spookte, toen ik mijn kamerdeur (die als gevolg van een waterlek wat verwrongen is en dus niet helemaal dicht kan) heel stilletjes aan opende… dat kleine, lieve mormel kon ik vanuit mijn bed niet zien: zijn voeding heeft hem duidelijk meer inde breedte dan in de hoogte laten gedijen. Pas toen 2 harige pootjes op de rand van het bed verschenen, wist ik met zekerheid dat ik geen spokenverhaal zou schrijven deze avond.

Eens mijn boterhammetjes verorberd (en dat moet ik toegeven: het Australische brood is lekker), kon ik er weer tegenaan. Het leven kan zo simpel zijn… maar is dat natuurlijk niet altijd. Nauwelijks stond ik buiten, of ik kwam tot de conclusie dat ik de voordeur niet kon sluiten. O ja, ik had de sleutel maar wat ontbrak was de handleiding :  welke draai ik ook probeerde (in de VS moet je de sleutel weg van het slot draaien om te sluiten, echt waar) het enige resultaat dat ik boekte, was dat de voordeur gezwind openging. Dan maar plan B : ieder huis heeft hier een hor (zelfs de voordeur) en geloof het of niet : die heeft ook een slot. Waar de logica daarvan te vinden is, zal mijn gastheer eens uit de doeken moeten doen. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat de hor van de voordeur ook een metalen raster heeft (waar enkel een smurf doorheen kan), maar dan nog… wie sluit er nu een vliegendeur??? Misschien is die ontworpen voor Belgen, die het gewone deurslot niet begrijpen???

Op naar de bushalte: vandaag had ik een “speedy gonzales” ervaring, de rapid red (what’s in een name) gaat echt wel rapid en de chauffeur was van plan om de naam van de bus alle eer aan te doen en gaf dus flink door op het gaspedaal. Ik twijfel er geen moment aan dat er een record gesneuveld is vandaag. Van de politie moet je hier niet veel schrik hebben want net als de kangoeroes blijken die onvindbaar te zijn. Ongetwijfeld het grootste verschil met Washington : hier geen blauw op straat… en raar maar waar : ook bijna geen criminaliteit.

Gans Canberra straalt rijkdom uit: afgezien van een paar straten waar het duidelijk is dat er minder geld voorhanden is, heb je hier overal het gevoel dat de financiën het laatste van alle zorgen is. Australië is natuurlijk een groot land, maar het verschil tussen Adelaide en Canberra kan ook niet groter zijn. Hier zie je blitse Audi’s en Mercedessen op straat… waar het in Adelaide meer afgeleefde wagens waren (je mag hier je leven lang blijven rijden met een auto, geen keuring zoals in België): draait de motor, dan kan je vertrekken…Zou dat de reden zijn waarom ik haast nog geen garages gezien heb?

De meest geproduceerde wagen hier is een “Holden”. Omdat ik er maar niet in slaagde om hun nationale trots op 4 wielen te bespotten in het verkeer, gaf Hugh ( mijn gastheer in Adelaide) me aanwijzingen. Ja, hallo, hun Holdens zijn gewoon opel wagens met een ander embleem op! Wanneer je het wagenpark bekijkt, wordt het verschil met de VS al heel snel duidelijk : geen grote monovolume of jeeps hier, maar heel Europees uitziende wagens.

Eens in Canberra aangekomen, ben ik op een andere bus gesprongen (als een echte habitué) om naar het Australian War Memorial te gaan (aangezien ik echt niet veel eet, hoef ik geen extra wandeling om de kilo’s weg te werken). Ik wou de zaal over WO I eens in detail gaan bekijken. Het is gewoon een fascinerende wereld.

Omdat ik heel graag wil horen hoe verschillend het verhaal van de gidsen klinkt, ben ik nog maar eens aan gesloten bij een groep. Al direct prijs bij de eerste groep, want er was 1 persoon, die de gids vroeg of ze iets kon vertellen over Hill 60. Zij heeft heel eerlijk geantwoord dat ze er niets van wist en zei lachend tegen de groep : zou er iemand zijn die er WEL iets van weet? Zo’n kans laat ik niet liggen… het resultaat is dat ik de ganse zaal over WO I gegidst heb. Zonder overdrijven kan ik stellen dat ik het publiek gerust daar had kunnen houden voor de rest van de tijd.

In de namiddag ben ik aan de klets gegaan met iemand, die aan het kijken was om die zaal te herschikken (de regering heeft een enorme som geld vrijgemaakt om de ganse afdeling te vernieuwen) : voor mij het sein om duidelijk te maken, dat de rol die de Diggers in de Salient gespeeld hebben, hier onvoldoende aan bod komt. Negentig procent is de Somme, een schaarse tien procent komt de Salient toe. Tot vervelens toe blijf ik herhalen dat de slag van Broodseinde het grootste succes was in de slag van Passendale : een Anzac gegeven dat hier zelfs niet aan bod komt.

En dat je met praten vooruit kan komen in het leven, heb ik al meer dan eens bewezen. Vandaag was dat niet anders; binnen de kortste keren werd ik meegenomen naar de catacomben om te worden voorgesteld aan het hoofd van alle gidsen. De bush telegraaf (bij ons heet dat roddelmachine) had al zijn werk gedaan, want meneer wist al dat er een Vlaamse gids, zijn bezoekers bekoord had.  Feit is dat ik woensdag morgen word verwacht om de gidsen duidelijk te maken wat ze over de Ieperboog zouden moeten weten… Zou ik niet best solliciteren bij de Nationale Dienst voor Toerisme in Brussel??? Mijn actie hier zal de streek geen windeieren leggen, laat dat duidelijk zijn.

Normaal gezien had ik vanavond een afspraak met een majoor en zijn vrouw:  het is me al duidelijk dan Australische afspraken een andere dimensie hebben, dan Vlaamse. Vanavond niet schat… want ik heb hem niet meer gehoord. Zal voor een andere keer zijn , vermoed ik.

De bus op de terugweg was zijn snelheid helemaal verloren : o ja, nog zo’n aardigheidje : bij alle bushaltes hangt er een bordje dat de opgegeven tijden bij benadering zijn : m.a.w. timing op zijn Australisch. Bijna had ik mijn weg in de duisternis moeten zoeken : geen kerncentrales in dit land betekent ook geen straatverlichting zoals wij die kennen. Zie me al lopen met mijn klein zaklampje: enkel het bordje “verdwaalde Belg” zou het plaatje compleet kunnen maken.

Aangezien mijn afspraak in het water gevallen is (tomorrow is another day, zei Scarlett O’Hara  (en dit is voor de fans van “Gone with the wind”)) ben ik vanavond heel actief geweest op een ander gebied. Mijn gastgezin is heel nauw betrokken in het opstarten van een nieuwe vzw die gewonde soldaten  (die grote groep die de statistieken niet haalt en die geleidelijk aan vergeten wordt) helpt met de revalidatie. Een nobel doel, al vind ik dit eigenlijk het werk van de legerleiding. Dat gezegd zijnde, doen die ook wel iets maar er is heel veel bureaucratie bij betrokken (waarom klinkt dat me zo vertrouwd in de oren???) waardoor een aantal slachtoffers gewoon nooit aan hulp geraken. De ganse avond lang hebben we armbandjes in omslagen gestopt want de bestellingen lopen heel erg vlot binnen. Het lijkt wel of mijn lot ergens verbonden moet zijn met oorlog : jammer genoeg is het in dit geval met een veel recentere. Waar is de tijd dat er naar Wereld Oorlog I werd verwezen als “ The war to end all wars”…. Marco Borsato, heeft het antwoord hierop : dromen zijn bedrog…

Wat niet wegneemt dat het nu voor mij tijd is om naar dromenland te gaan…

Groetjes

charlotte