Hallo iedereen,

Een woordstille week op mijn blog. Geef toe, niemand zou geboeid zijn door het relaas van mijn alledaagse werkdag. Dag na dag ploeter ik me door de boekhouding, die meer dan dringend aan een verregaande opkuisbeurt toe is. Nooit gedacht dat mijn ervaring in het bijhouden van de boekhouding in een eigen zaak op deze manier nog zijn nut zou bewijzen.

Een groot voordeel heb je als vrijwilliger wel: geen zaterdagwerk voor mij! Met een blanco agenda voor het weekend, kon ik alle kanten op, temeer omdat het weerbericht beloofde dat de zon alle registers zou opentrekken.

Het leuke van werk is dat je automatisch vroeger wakker wordt: mijn ingebouwde wekker werkt nog steeds feilloos. Vroeg uit de veren dus gisteren morgen met de intentie om de was aan te vallen. Verder dan een intentie ben ik echter niet geraakt want Steve vroeg me of ik geinteresseerd was om hem  en zijn broer te vergezellen naar een airshow. Een originele mosquito,  die gedurende de afgelopen 8 jaar, tot in het kleinste detail werd hersteld,  zou voor de eerste keer  het luchtruim verkennen.  Vraag me niet waarom, maar de kiwis hebben een bikkelharde reputatie opgebouwd op de selecte markt van het reconstrueren van oude vliegtuigen.  Een land, met een wat meer relaxte houding naar regelgeving, versmacht creativiteit niet in een embroyaal stadium: duizenden mensen waren gisteren op de been om volop van het resultaat te genieten.

Foto: Peter Meecham Fairfax NZ

Daar waar ik nu voorbereid was om terug om de moto te springen, verkoos mijn gastheer om in een meer stijlvolle manier de 25 km te overbruggen.  En bijna zou ik schrijven dat stijlvol een understatement is: wat te denken van een wijnrode Bentley?  Niet direct het laatste modelletje op de markt maar dat kon de pret niet derven hoor. Lederen zetels,  perfecte afwerking,  ruimte zat... a car fit for a king!

Ik weet dat mijn gastheer een zwak heeft voor blitse snelle wagens maar nu moet je al heel wat verbeelding hebben om een Bentley in die klasse onder te brengen. Een tank (weliswaar een luxueuse ) op wielen lijkt een veel accuratere omschrijving. Zelfs met een zware moter zal deze wagen geen snelheidsrecords breken:  dit is een mastodont op de weg... Mijn gastheer is een Ferrari man, dit is helemaal niet zijn stijl.  Hij heeft deze wagen dan ook via een misgelopen zakendeal in handen gekregen omdat dit statussymbool het onderpand was. Gezien  de brandstofprijzen hier ook blijven stijgen (al liggen ze nog een stuk lager dan in Europa), wil hij zo snel mogelijk af van deze gulzige motor en was het dus de bedoeling om deze wagen te koop aan te bieden.

Ruim op tijd, trokken we richting Ardmore en al heel snel bleek dat wij ons daar niet eenzaam zouden voelen! Een ongeziene file, kilometers ver die aan een tergend tempo in bleef bewegen (en net zo vaak stil stond...): dat is wat ons te wachten stond. Nodeloos te zeggen dat mijn gastheer op dat moment de Bentley dubbel zo erg vervloekte... met de moto, ben je er zo (een kiwi vertaling van “Met de trein, zou je er al zijn.”). Na anderhalf uur de snelheid van een slak te hebben geëvenaard, had mijn snelle jongen er genoeg van. Plan B kwam ter sprake en dat hield een meer dan behoorlijke omweg in (op zo’n moment mis je de Belgische binnenstraatjes meer dan je wil toegeven!).  De porche voor ons had net dezelfde conclusie getrokken en manuvreerde handig rond om een alternatieve weg te zoeken.  Met ons slagschip was het net iets moeilijker om, op de behoorlijke smalle weg, een ommekeer te maken.  Eens we vrijgebroken waren en rustig langs de eindeloze file terug reden, zei broerlief me: “Geef ze maar een koninklijke zwaai, dan hebben die arme drommels nog iets om hun geduld te belonen”.  Er zijn van die momenten in het leven waarop je blij bent, geboren te zijn in een modern tijdperk en zaterdagvoormiddag was er zeker één van: zonder gps waren we nu wellicht nog aan het toeren!

Mij hoor je niet klagen hoor: ik zat net zo comfortabel als in de beste zetel, kon genieten van het landschap en  van de constante plagerijen tussen de 2 broers.  Eens ter plaatse bleek al snel dat de organisatie deze stormloop niet verwacht had. Niettemin behield iedereen de glimlach op het gelaat en werden alle wagens uiteindelijk netjes doorverwezen naar een eindeloze weide.  Een lange introductie voor een heel speciaal evenement. Voor ons stonden ontelbare vliegtuigen, in alle kleuren en vormen maar met één gemeenschappelijke noemer:  Tweede Wereldoorlog.  Nu moet ik eerlijk toegeven dat vliegtuigen normaal gezien niet echt mijn ding zijn (tenminste niet om naar te kijken) maar dan nog, kon ik niet anders dan geboeid worden door de meeslepende commentaar.  Het ene na het andere toestel ging de lucht in, haalde halsbrekende toeren uit, verraste het publiek met formaties. Kortom : het is een andere wereld maar wel eentje waarvan ik blij ben dat ik even heb mogen meegenieten.

Naast vliegtuigen uit de oude doos, was er nog een heel domein met oude wagens. Je houdt het niet voor mogelijk wat hier nog rondrijdt.  En dan verwijs ik ook naar het dagelijkse verkeer. Wellicht is het feit dat er hier nooit of te nimmer zout gestrooid wordt daar niet vreemd aan. De carroserie van een wagen van 20 jaar ziet er hier beter uit dan sommige van 5 jaar in België.

Zaterdag was ook mijn eerste proever van een echte lentedag: een heerlijke zon, windstil.. ja wat wil een mens nog meer? Steve bleef erop hameren dat het belangrijk is om zonnecrème te gebruiken (die we natuurlijk niet bij hadden!). Iets waar ik absoluut de noodzaak niet kon van inzien. Of beter gezegd: TOEN niet kon inzien.

De weerman had ons zon beloofd: wel, die hebben we ook gekregen.  Gisteren een tandje bij... heerlijk wandelweer.  Ik ben er dus nog maar eens op uitgetrokken: wandelschoenen aan getrokken en op stap. Daar waar ik het vroeger vooral op fietsen hield, geniet ik er nu intens van om te wandelen.  Ik kom altijd wel ergens iemand tegen om een praatje mee te maken:  kiwis moeten zowat het meest toegankelijke volk op deze aardbol zijn... dan hoef ik er niet bij te voegen, dat dit mijn intigratie hier een stuk makkelijker maakt.

Dat ik nog geen kiwi ben, kan iedereen vandaag van mijlenver zien. Mijn altijd witte huid heeft een felrode kleur die gemakkelijk een kreeft zou doen blozen. Mijn hals is behoorlijk ernstig verbrand, gelukkig had ik mijn lichte trui nog een tijdlang aangehouden, zodat de schade op mjn armen heel goed meevalt. De locale supermarkt heeft er meteen een trouwe klant in de afdeling zonnecrème bij.  Er staan me nog heel wat zonnige dagen te wachten maar dan wel zonder de ambitie om het kleur van overrijpe tomaten te evenaren!

Vandaag vroeg mijn “baas” in het reisbureau me  nog: Hoe komt het dat er zo weinig Belgen ons land bezoeken. Zou ik hem antwoorden dat ze allemaal bang zijn van de zon???

Warme groetjes,

Charlotte