Hallo iedereen, Voor de mensen, die mijn blog van gisteren gelezen hebben, zal mijn titel verwarring zaaien. Ik zou toch naar een feestje gaan?
Wees gerust: Aussies doen je echt niet werken tijdens een verjaardagsfuif. Hun houding is: wanneer ze werken, doen ze dat heel geconcentreerd, maar wanneer ze uitgaan... wel, laat me zeggen dat ze dat ook geconcentreerd doen. Ik had dus geen idee wat ik kon verwachten gisteren avond, het kon alle kanten op. In mijn kanten galajurk (correctie: in Stacey's kanten jurk), voelde ik me net assepoester, zij het dat de vergelijking niet geheel opgaat natuurlijk. Geen glazen schoentjes, geen prins en al helemaal geen koets om me naar huis te brengen..Het thema van de avond was: een Venetiaanse avond, wat inhield dat we allemaal met een masker rondliepen. Niet bepaald de ideale manier om een gesprek aan te vatten want je hebt er geen benul van, wie er achter het masker schuilgaat. Een praktisch probleem (drinken met een masker op is geen gemakkelijke opdracht) bracht redding : die ondingen werden al heel snel naar de bank verwezen. Er werden allerlei snacks geserveerd, waarvan ik zelfs niet benadering kon zeggen, wat de inhoud wel kon zijn. Deze madam heeft smaakpapillen, die niet echt geneigd zijn om buiten de comfort zone te treden...nog een geluk dat het behoorlijk donker was in de zaal: een zegen voor mij, gezien ik eet met mijn ogen. Wat er niet goed uitziet, gaat er niet in, is mijn regel. Probeer dat maar eens toe te passen in het halfduister! De jarige maakte met veel bombarie haar entree en het feest kon beginnen: andere kant van de wereld maar zo gelijkend met het noorderlijk halfrond. Er wordt gekletst, gedanst en gedronken. Iets meer nadruk op het laatste al was het zeker geen orgie. Bij ons zou de doorsnee Australier worden omschreven als "hij kon er goed weg mee". Om 1.30 uur kwam het feest ten einde en werd ik netjes voor de deur van mijn gastgezin afgezet, nog nagenietend van alle sociale contact.
Mijn nieuwe gastgezin had een ongewone activiteit gepland voor vandaag. Of ik zin had om olijven te gaan plukken? Moet je mij geen twee keer vragen: een nieuwe ervaring in dit land? Laat maar komen! Even vroeg ik me af waar de link tussen de generaal en de boer lag... een vraag die al snel overbodig bleek want de "boer" bleek ook een hoge militair op rust te zijn. Hij heeft een passie voor oldtimers en omdat ze in hun huis niet voldoende hobbyruimte hadden, hebben ze maar een "kleine" hoeve op de buiten gekocht. En daar gaan we weer: "klein", blijkt in dit geval zo'n 25 hectares te zijn. Ruim voldoende plaats voor zijn auto's maar wat doe je met de rest van dat stuk grond? Waarom geen olijfbomen planten en hoewel die man geen enkel benul van boeren heeft, is hij vol overgave in dit avontuur gestapt. Er moet geoogst worden in deze tijd van het jaar want van nu af aan kan de nachtvorst te streng worden en bestaat er dus een risico dat de oogst verloren is. Alle hens aan dek en dat betekent in dit geval: een mooie collectie van gepensioneerde militairen. Het is echt een dag geworden van hard werk maar tevens van heel veel plezier. Ergens deed het me denken aan mijn kindertijd, toen buren, dorpelingen en vrienden kwamen helpen om een bepaalde oogst binnen te halen. Al hadden wij destijds geen gamma aan hooggeplaatste personen rond de tafel... 's Middags werd ons een lunch aangeboden, die de efficiëntie van het team, niet ten goede is gekomen. Hoe kan men in 's hemelsnaam nog bukken, om die netten te hanteren, met een overvolle maag? De nadruk lag dus duidelijk niet op efficiëntie: in zekere zin kan je stellen, dat deze olijven een ludieke manier zijn, om de vriendengroep bijeen te krijgen. Er werd heel wat afgelachen... de boog staat echt niet altijd gespannen. De Australische mentaliteit is nooit echt ver weg...
Hoe anders is het leven in ons Belgenland??? Ik kwam te vernemen dat een jonge landbouwer in mijn vroegere thuisstreek, uit het leven gestapt is. Iedereen vraagt zich af hoe dit mogelijk is? Laat me toe te zeggen, dat ik het antwoord weet. Wanneer het leven geen geluk meer inhoudt, dan kom je in een tunnel terecht, die nergens naartoe leidt. Vreemd genoeg is er geen mens, die dat lijkt te zien. De wereld rondom je, draait verder in de mallemolen: niemand vraagt zich werkelijk af, wat er in je omgaat want iedereen is gewoon te druk bezig met zijn eigen kleine wereld. Ik heb op die grens gewandeld, die dunne lijn tussen leven of niet. Geen mens, die het zag... Mijn keuze is geweest om mijn leven te veranderen, voor dat leven me onderuit gehaald heeft. Ik ben gek verklaard, egoïstisch, een onwaardige moeder en meer van dat moois. Misschien wordt het tijd, dat we met andere ogen leren kijken om een medemens in nood te herkennen. En laat die verwijten maar voor wat ze zijn, die houden toch geen steek. Ondertussen weet ik dat ik de dans ontsprongen ben... niet gek maar wel in leven!
Het zal vanavond vroeg bedtijd zijn : de korte nacht in combinatie met de gezonde buitenlucht hebben mijn geest en lichaam vermoeid op een gezonde manier. Ik zal nog eenmaal genieten van het zicht op de stad, die me met zoveel warmte ontvangen heeft, om morgen opnieuw op trektocht te gaan. Mijn felrode koffer is bijlange nog niet aan het einde van zijn reis!
Hallo iedereen, Een niet aflatende stroom van gevoelens, indrukken, belevenissen... dat is wat reizen in feite is. Die mengelmoes van alle indrukken, laat een stempel na op een pagina uit mijn boek: sommige mensen verzamelen een hele encyclopedie tijdens hun levensloop, anderen hebben slechts een paar pagina's, die dan nog meestal maagdelijk wit zijn. Mijn boek begint vorm te krijgen: natuurlijk heb ik nog wat werk om het een samenhangend geheel te maken, maar iedere dag waarop ik reis, worden er me puzzelstukjes aangereikt. Geef me tijd (en ook wat geduld) en er komt een dag waarop ik kan zeggen dat het boek van mijn leven , een leesbaar geheel geworden is...
En nu ik toch in de literatuur verzeild geraakt ben : ergens in me borrelt de drang op, om zelf een pen ter hand te nemen en alles wat me beroert, neer te schrijven. Misschien zal er geen haan naar kraaien maar heel misschien, kan ik vrouwen, die op een kruispunt in hun leven staan, inspireren om bepaalde keuzes te maken.
Oef, dat klinkt wat zwaar op de maag en dat op een dag, die zo licht begonnen is. Deze morgen was ik wakker voor het krieken van de dag, om tezamen met mijn gastvrouw een wandeltocht te gaan maken, nog voor Canberra tot leven komt. " Il est cinq heures Paris s' éveille", zou lichtjes moeten worden aangepast... (niet dat we om 5 uur al op stap waren!) om weer te geven, wat je bij een dergelijke vroege wandeling ervaart. De zon kwam groot en fel van achter de heuvelrug vandaan, met een warme gloed, die de vroege kilte van de morgen zo uit je kleren verdreef. De stilte was indrukwekkend, af en toe verscheurd door een kraai of ekster, die luid protesteerden, tegen die vroege indringers. Ik moet eerlijkheidshalve toegeven, dat ik niet bepaald wild enthousiast was, toen de vraag me gesteld werd om bij het krieken van de dag te gaan wandelen. Natuurlijk wandel ik graag, maar moet het dan echt zo vroeg op de dag gebeuren? Mij zal je niet meer horen klagen hierover: de paar uur slaap, die ik eerst onwillig heb ingeleverd, kunnen nooit opwegen tegen de rust die zo'n wandeling je geeft. Ik heb weer een stukje van mijn puzzle gevonden en tegelijkertijd mijn klein stukje hemel.....
Daarnet nog een telefoontje van een majoor gekregen: of ik nog tijd heb om bij hen langs te komen? Wanneer ik duidelijk maak, dat dit echt niet meer kan voor mijn vertrek overmorgen, wordt het zware geschut boven gehaald. Ok, dan verwachten ze dat ik bij mijn volgend bezoek bij hen verblijf en dan zal er wel voldoende tijd zijn om bij te praten. Deal... voor zover het van mij afhangt, richt ik mijn steven terug in de richting van deze stad, na mijn Nieuw Zeelands avontuur. Nu ik Canberra in de herfst heb mogen ontdekken, wil ik best wel weten hoe deze stad, met al zijn natuur, er in de lente zou uitzien. Met quasi zekerheid durf ik te stellen dat ik September opnieuw op de Anzac Parade zal wandelen...
Na verschillende maanden zonder mijn vertrouwde kapper, begint mijn haar meer en meer op dat van de aboriginals te gelijken. Ik ben net meer dan een uur in de weer geweest om er ietwat vorm aan te geven, want voor het feest van vanavond wil ik er toch wel goed uitzien. Wat ik daarvan mag verwachten, is nog één groot vraagteken al werden er in de loop van de voorbije week, verschillende keren wilde verhalen verteld over voorgaande parties. Indien de Aussies even uitbundig feesten als ze leven, dan kan ik best een paar verrassingen verwachten. Hou een oog op mijn blog de komende dagen, is de boodschap, die ik nu kan meegeven.
Nog een paar uur te gaan voor ik zal worden opgehaald voor een avond waarvan ik hoop, dat die onvergetelijk wordt. Het is jaren geleden, dat ik de dansvloer nog onveilig gemaakt heb. Hopelijk zijn er Australiërs, die ook van dansen houden en zijn er dames, die zullen toelaten dat hun man met iemand anders over de dansvloer beweegt. Zoniet, ja dan heb ik een probleem want alle gasten komen als koppel. Voor de eerste keer in mijn leven wordt het dan pijnlijk duidelijk, dat ik echt wel alleen sta op deze wereldbol. En zal ik misschien een danspartner missen, nu al weet ik dat dit het minste van mijn zorgen zal zijn. Maar soit, no regrets, de wereld wacht op me, om me de weg naar het geluk te tonen...
En met die positieve gedachte ga ik afsluiten voor vandaag. Of ik mijn dansschoenen van doen zal gehad hebben, vertel ik jullie morgen wel. groetjes charlotte
Hallo iedereen, Een titel als deze geeft een ietwat triest gevoel aan. En dat is precies hoe ik me voel na het vertrek van mijn gastgezin, waar ik meer dan een maand verbleven heb. Dit wordt geen verslag van kommer en kwel hoor. Ik heb de volgende fase van mijn reis aangevat en die brengt me naar nieuwe horizonten...
Eén zekerheid had ik na mijn rampzalige ervaring op maandag: de dag nadien zou beter worden! Positief denken, helpt een mens al een stuk op weg. Ik had besloten om het rustig te houden, in die zin dat ik van plan was om de achterstand om mijn Engelse blog en in mijn mailbus aan te vallen. Goede intenties helpen een mens ook al een stuk op weg... al blijkt die weg soms net iets te lang te zijn. Je hoort het al van ver: ik ben er niet in geslaagd om beide te doen, mijn Engelse blog schreeuwt om nieuws. Het ritme van het leven verandert wanneer men reist; niet dat ik mezelf nu als aartslui zou omschrijven, maar wat ooit zo belangrijk was, blijkt dat nu in veel mindere mate te zijn. Ik had al heel wat uren op mijn klavier getokkeld, toen mijn gsm dat monotone geluid met schril gerinkel doorbrak. Of ik zin had in een dinner, gevolgd door een lezing? Daarop hoor je me geen neen zeggen, natuurlijk neem ik zo'n uitnodiging graag aan. Lijkt het vooruitzicht van een maaltijd me meer een last dan een lust, ik weet dat er een lezing volgt en dat is wat mij betreft, meer dan voldoende reden om volmondig "ja" te zeggen. Het bleek al snel dat er een onderliggende reden voor de uitnodiging was. Een auteur, die momenteel aan een nieuw boek over Passchendaele werkt en die een van mijn lezingen had bijgewoond, wou graag nog wat informatie hebben voor zijn schrijfwerk. Al betreft het een verzonnen verhaal, hij wil de omgeving zo accuraat mogelijk beschrijven. Een spervuur van vragen kwam op me af. Een barrage, die makkelijk te overleven was omdat het voor mij over basiskennis ging. Het is zonneklaar, dat wat ik als evident beschouw, hier als gespecialiseerde kennis wordt aanzien...
Ik heb eerder al geschreven dat de Australische keuken niet direct thuishoort in de Michelin guide. Wat niet betekent dat het eten hier niet te smaken valt. Ze kunnen er alvast prat op gaan, dat ze de kunst van het frieten bakken perfect onder de knie hebben. Kon de vis mijn smaakpapillen niet beroeren, de frietjes brachten een stukje België weer tot leven.
Na het avondmaal, dat we met een select gezelschap hebben gegeten, was het tijd om naar de lezing te trekken. Ditmaal een schrijver, die zijn laatste geesteskind kwam voorstellen. Iemand met kennis van zaken in de eerste plaats, maar tevens met kennis van praten : geen leegtes in zijn betoog, geen "hm", die je onbewust begint te tellen, maar een enthousiast verhaal over hoe hij ertoe gekomen is om een aantal mythes, die na WO I zijn ontstaan, te gaan beschrijven en in zijn geval : ook te ontmaskeren. Was het echt wel zo dat de Australische strijdkrachten in WO I, het enige leger met enkel vrijwilligers was? Misten een aantal soldaten hun VC omdat ze het "verkeerde" geloof aanhangig waren? Schoten de soldaten van de Light Horse Cavalry echt hun eigen paarden af, toen bleek dat ze niet gerepratieerd zouden worden? Kregen soldaten niets anders te eten dan bully beef en droge koeken??? Een handvol uit het lijvige boek waarin de auteur, aan de hand van feiten en cijfers, probeert duidelijk te maken dat de mythes,door de jaren heen, alleen maar sterker en verder van de werkelijkheid zijn gegroeid. Meteen blijkt dat Hiler's minister van propagande , Goebbels, het bij het rechte eind had, toen hij beweerde dat een leugen bewaarheid wordt, als je die leugen maar lang en luid genoeg blijft verkondigen. Het is al met al een heel aangename avond geworden voor me, die te laat tot een einde kwam om mijn indrukken nog dezelfde dag met jullie te delen.
Op woensdag begon ik mijn laaste volledige dag in dit huis met een missie. Ik wou en zou dat ene geschenk vinden, waarmee ik mijn gastgezin kon duidelijk maken hoezeer ik hun gastvrijheid apprecieer. Het is een speurtocht geworden, die zelfs Sherlock Holmes het nakijken zou geven maar uiteindelijk was het er eentje met resultaat. Bedoeling was om iets te vinden, dat niet in een lade zou verdwijnen en dat de uitbundige natuur van mijn gastvrouw zou onderstrepen. Alle verwachtingen werden beantwoord door een stel oorringen, in een heel speciaal ontwerp, waarin een locale soort steen verwerkt was. Ik wist op voorhand dat Stacey hiervan zou houden...
Daarna was het tijd om me naar de plaatselijke dienst voor toerisme te reppen. Ik stel me wel de vraag hoe actief een carrière in deze dienst hier kan zijn, want toeristen lijken hier niet in massale getallen te komen. Behalve het Novotel , heel strategisch naast de dienst van toerisme gepositioneerd, heb ik zelfs geen enkel ander hotel van formaat kunnen bespeuren. Op de juiste plaats, op de juiste timing... voor een nieuwe les over Australië. Nauwelijks aangekomen, zag ik een jonge vrouw, vergezeld van een boxer hond, door de deuren zwalpen om direct rechtdoor op de drukke straat te lopen. Geen enkele actrice zou er ooit in slagen om dit levensecht na te spelen! Zonder ongelukken bereikte ze de overkant al vraag ik me af hoe lang het geluk nog aan haar zijde zal staan? Bewuste jonge vrouw bleek onder de invloed van drugs te zijn. Niets nieuws onder de zon dus : ook hier halen drugs mensen onderuit. Canberra is een stad waar er nauwelijks armoede te bespeuren valt. Er zijn een aantal daklozen, maar ernstige problemen met drugs of dronkenschap, heb ik zeker nog niet gezien. Een scene als deze licht een tipje van de sluier op... iedere maatschappij heeft zijn mensen, die niet in het kader passen. Dat is hier niet anders.
Ian, een man die een carrière in de diplomatieke wereld achter de rug heeft en die zowat in de meest uiteenlopende landen ter wereld gewoond en gewerkt heeft (dan hoef ik er niet aan toe te voegen, dat hij een meer dan aangename gesprekspartner is), bracht me naar Mount Pleasant. Een heuvel gelegen achter de militaire academie van Duntroon. Voor iemand, die in Washington geconfronteerd was geworden met een tot de tanden toe bewapend agent op bijna iedere straathoek, was het bijna niet te vatten, dat iedereen hier zomaar vrij het terrein van de militaire academie kan oprijden. Het betreft een heel uitgestrekt domein dat in de jaren 1800 oorspronkelijk een schapenboerderij was, maar dan wel eentje van groot formaat. Duntroon Military Academy werd hier nog voor de stad Canberra gesticht, ver van Australië's kust omdat men toen (1911) een invasie uit Rusland vreesde.
Terwijl ik het altijd indrukwekkende landschap in me opnam vanop de top van Mount Pleasant, kwam een jong militair naar boven gelopen met gezwinde pas. Een rondje boven om daarna onmiddellijk terug naar beneden te lopen. Blijkt dat dit de Aussie way is om een cadet, die ergens een fout gemaakt heeft, te laten boeten voor zijn dwaasheid. Er wordt dus niet gelachen met gezag, zelfs al hebben de Aussies de reputatie, dat ze er een losse discipline op nahouden.
Volgende fase was de Australian University waar we een vriendin van Ian ontmoetten, die op doorreis was. Canberra heeft niet minder dan 5 universiteiten, die gelijklopende cursussen aanbieden. Op de vraag hoe de uniefs, zonder hoge reputatie kunnen overleven, krijg ik al heel snel het antwoord: Chineze studenten, die brengen heel wat geld in het laatje.
Terug naar huis, voor de laatste nacht in een kamer, die ik ondertussen als "mijn" kamer was gaan bestempelen. Stacey had vrienden uitgenodigd om afscheid te komen nemen van hun Belgische gaste. Het werd een avond vol van emoties en verhalen: een komma in een zin waarvan het laatste deel nog moet geschreven worden...
En dat ik wel degelijk op mijn elleboog gevoel kan vertrouwen, werd duidelijk toen ik, laat op de avond, mijn gastvrouw wist te verrassen met haar geschenk. Oprechte verbondenheid, dat is hoe wij elkaar aanvoelen.
Op naar donderdag : een vroege start want ik wou mijn kamer volledig kuisen, de was doen en het bed weer opgemaakt krijgen, voor ik deze deur voor de laatste keer achter me dichttrok. Zelfs Skipper voelde dat er iets aan de hand was, want hij leek wel aan mijn benen te kleven. Mijn kleine viervoetige vriend zou het zonder mij moeten stellen vanavond. In de namiddag nog een laatste bezoek aan de universiteit voor de derde leeftijd om een lezing over Napoleon's veldslagen in Spanje (waar ik geen flauw benul van had) bij te wonen. Geen geboren voordrachtgever dit keer, eerder iemand, die zich vastreed in eindeloze aantallen van soldaten, kanonnen, gewonden en diens meer. Zo moet het dus niet... weer wat bijgeleerd
Beladen met een valies, die steeds maar zwaarder wordt, kwam ik bij mijn nieuwe gastgezin aan. Ik schreef het al: een prachtwoning met heerlijke mensen. Een beter recept voor een geslaagd verblijf, bestaat er niet. Een snelle check in, om dan richting een pizzeria te vertrekken waar we een dinner met vrienden des huizes zouden nuttigen om daarna een film te gaan bekijken. Wat kan ik zeggen, anders dan dat beide gelegenheden speciaal waren. Het is een boeiende avond geworden want die man werkt nu achter de schermen aan een plan om alle landen van de G 20 te overtuigen van de noodzaak om steden groener te maken en op die manier de ecologische voetafdruk te verminderen. We hebben een meer dan goed gesprek gehad over de Belgische kijk (voor zover ik die kan ventileren) hierop.
En hoe klein de wereld wel kan zijn, is gisteren ook nog eens gebleken : Michael was aanwezig op de herbegrafenis van de Australian 5 in Buttes in 2007. Toen ik hem vertelde dat ik een lid van de organisatie achter de plechtigheid was, kreeg ik meteen een warme handdruk en een welgemeend dank je wel. Een pluim op de hoed van de Genootschap Passchendaele 1917.
Op naar de film dan en dat werd "Salmon fishing in the Yemen". Ik kan nu doorgaan als wandelende ( of in dit geval :bloggende) reclame voor die film. Een perfecet mix van humor, romantiek en vooral van mooie onderliggende gedachten. Indien er meer films van dit kaliber zouden gemaakt worden, dan wil ik de volgende Jo Ropke wel worden!
De dag kwam tot een einde in een kamer, met een wijds zicht over Canberra, het geesteskind van een Amerikaans architect, die honderd jaar later met voldoening zou kunnen terugkijken op zijn werk.
Hallo iedereen, Algemene stilte gisteren, geheel te wijten aan Sauvignon Blanc. Niet dat ik danig in de wolken was, al moet ik toegeven dat een aantal glazen van deze godendrank mijn schrijflust danig ondermijnd hebben.
Gisteren is een dag geworden, die zonder twijfel in de map "warme herinneringen " zal bewaard worden. Omdat mijn gastvrouw door griep geveld werd, moesten zij beiden forfait geven voor de lunch waarop we met zijn allen waren uitgenodigd. Gelukkig was Chuck wel zo vriendelijk om me naar daar te brengen. Ok, dit zou dus mijn tweede ervaring worden met de Australische keuken.. vol verwachting keek ik ernaar uit. Het werd me al vanaf het eerste moment duidelijk dat dit een andere wereld was: de woning van mijn gastheer ligt wellicht op een van de meest prestigieuze plaatsen in Canberra. Hoe vaak heb ik op tv niet gehoord dat de waarde van een huis een stuk hoger was omwille van de "stunning views". Ik wil zelfs geen gokje wagen op de waarde van dit huis maar kan wel vrijgeven dat het uitzicht over de stad onmiddellijk duidelijk maakt, dat deze familie niet bepaald een doorsnee gezin is.
Mijn gastheer had meerdere keren bij ons verbleven door de jaren heen. Op één van zijn bezoeken was hij vergezeld door een groepje van 4 andere hoge militairen. Die mensen, die ik voor de laatste keer in 2006 gezien had, waren gisteren ook uitgenodigd. Toen ik dat hoorde, ging mijn grijze massa direct in overdrive: zou ik hen nog wel herkennen??? Wel neen, dat deed ik niet. Hoezeer ik ook in mijn geheugen ging spitten, geen van hen kwam me bekend voor... Oeps , misschien was mijn tijdelijk geheugenverlies aan de champagne te wijten??? Wanneer champagne als aperitief geserveerd wordt, dan worden verwachtingen gecreëerd naar de rest van het verhaal. En dat de rest in lijn lag, werd direct duidelijk met het hoofdgerecht. De Australische keuken valt moeilijk te omschrijven, er zit van alles iets in. Net als hun maatschappij, lijkt het een versmelting van verschillende culturen te zijn. De gastvrouw, een heel warme vrouw, die zonder twijfel haar persoonlijkheid kwijt kan in haar werk als verpleegster, had zichzelf overtroffen. Er werd een soort "pie" (dat doet heel Brits aan) bereid met gerookte zalm, prei (die hier meer dan 1 dollar per stuk kost!) en een soort exotische kaas, geserveerd. Wat zou ik nu mijn kleine maag willen inruilen voor een groter exemplaar: zonde dat ik maar een klein stuk aankon...maar de smaak zal me bijblijven! De maaltijd werd rijkelijk overgoten met rode en witte wijn (en al heb ik geen enkele ambitie om als wijnkenner door het leven te gaan : geloof me vrij... dit was klassewijn). De gesprekken gingen over alles en nog wat: best wel aangenaam om te horen hoe er down under over de rest van de wereld gedacht wordt. Verhelderend ook, dat is het minste wat ik kan zeggen.
Volgende statie is het dessert : wat te verwachten van een "Missisipi Mud Pie? " of van een soort perentaart waarvan ik de juiste benaming zelfs kwijt ben? Ik kan alleen maar zeggen dat het verdorie lekker was!
Omdat mijn gastgezin, waar ik de laatste 4 weken verbleven heb, hun familie zal verwelkomen vanaf donderdag, dien ik naar een nieuw onderkomen uit te kijken. Ik ga op de ladder : de laatste 4 dagen van mijn Canberra stop mag ik deze heerlijke omgeving doorbrengen.
En van "statie" gesproken : daar kan ik vandaag een boekje over opendoen. Ik werd verleden week uitgenodigd om een lezing te geven in een college in Bowral (2,5 uur ten noorden van Canberra) en op terugweg nog eentje in Goulburn. Omdat ik er niet aan denk om me in het verkeer te wagen "on the wrong" side, zou ik de afstand met de trein overbruggen. Ruimschoots op tijd, bracht Stacey me deze morgen naar het station, dat niet echt in verhouding is met de grootte van de stad, want het is in feite niet groter dan de terminus van Poperinge, terwijl er hier toch wel 350.000 inwoners zijn. En ook dit is Australië, gaf ik aan in de titel. Daarmee bedoelde ik een bediende, die met een maandagmorgen humeur, zijn taak vervult en die me zonder blikken of blozen , vertelde dat de trein volboekt was. Ik kan best wel overtuigend zijn, zeker wanneer ik de trein zie staan en er daar een meneer verveeld zit te kijken, terwijl hij me probeert diets te maken dat ik niet meekan. Hoewel, dit is een veldslag die ik verloren heb : er was geen praten aan . Een technisch mankement had als gevolg dat 1 rijtuig onbruikbaar was en dat hield meteen in dat het volume van de trein met 33% naar beneden ging! In zo'n omstandigheden zou Angelina Jolie zelf geen plaatsje bekomen hebben... tenzij haar charme meer effect zou uitoefenen op deze onwillige man achter de balie. Er moest een moment van ontnuchtering komen (geen verwijzing naar de witte wijn van gisteren!) : er moest toch een dag komen waarop de spreekwoordelijke vriendelijkheid tekort zou schieten? Maandagmorgen 21 mei, die datum zal als dusdanig in mijn dagboek genoteerd worden.
Een goed veldheer heeft altijd een plan B, een koppige vrouw heeft dat ook! Indien niet per trein, dan maar per bus.. Een vriendelijke Australische mevrouw bood me een lift aan naar het centrum (het station kan onmogelijk heel populair zijn... je hebt al een trein van doen om er te geraken!) waar ik mijn geluk bij busmaatschappijen kon beproeven. Laid back... dat zijn ze hier dus wel degelijk. Wat is het probleem???? Indien je er vandaag niet kan geraken, ga dan morgen, dat is hoe er met een vraag van een ongedurige toerist wordt omgegaan. Al snel bleek dat er vandaag geen enkele bus richting Sydney gaat: ik zat dus op een dood spoor.
Dat dood spoor heeft me naar een McDonalds' s gebracht : een bakje troost en... internet toegang. Ik kan mijn frustratie verdrinken en van me afschrijven tegelijkertijd! Tenminste, zolang de batterij van mijn laptop coöperatief is.!
Ja mensen, het kan niet alle dagen koekenbak zijn. Ondertussen zijn beide scholen ingelicht over het feit dat hun falend openbaar vervoer me heeft klemgezet in Canberra. Niet dat je me daarover zal horen klagen, er zijn ergere plaatsen op deze aardbol om vast te geraken! Ondertussen is mijn frustratie een heel stuk gedaald: ik wordt met de dag meer een meer een Australische... wat vandaag niet kan, doe ik morgen wel!
Wat niet wegneemt dat ik vandaag nog wat van deze heerlijke, zonovergoten stad, zal gaan verkennen!
Hallo iedereen,
