|
Hallo iedereen,
Ongeacht alle goede intenties om mijn blog heel regelmatig bij te werken, moet ik tot mijn schade en schande toegeven dat ik daar niet steeds in geslaagd ben. Enerzijds is er natuurlijk het feit dat ik nu bijlange niet zoveel meer rondreis als de afgelopen maanden (hoewel... dat gezegd zijnde ben ik er in de laatste 2 weken wel 2 keer op uit getrokken: eens richting Nelson en eens richting Napier) en anderzijds is er het feit dat ik me wil toeleggen op het vinden van een toekomst voor mezelf. Geleidelijk aan begint het pad zich te vormen, al kan het nog steeds alle kanten op.
Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat ik een adempauze wil inlassen. De afgelopen maanden heb ik heel intens beleefd: het vele reizen heeft me een ander mens gemaakt. De onrust heeft plaats gemaakt voor rust, het grote vraagteken dat in mijn hoofd spookte toen ik vertrok, is nu veranderd in een uitdaging, waarvan ik het gevoel heb, dat ik ze aankan.
Ik bemerk dat er op het net mensen zijn, die mijn keuze ofwel ondersteunen, ofwel afkeuren. Keuzes maken in het leven houdt nu eenmaal in dat je het leven van andere mensen beïnvloedt. Ik heb ongewild anderen pijn gedaan. Hopelijk komt er een dag dat diegene, die zich slachtoffer van de situatie wanen, beseffen dat een scheiding geen kwestie van winnaars of verliezers is. Ik zou het veeleer een uiting van overlevingsdrang beschouwen. En uiteindelijk willen we dat allemaal...
Voor hen die in contact met me willen blijven: dat kan via e-mail op de blogwebsite of via mijn persoonlijk adres. Indien dit bericht een stormvloed aan post zou genereren, dan kan ik nog altijd overwegen, om de draad hier weer op te pikken.
Ik kan mijn lezers alleen maar danken voor het vertrouwen, dat jullie me maandenlang geschonken hebben. Schrijven is zeker dubbel zo plezant wanneer je weet, dat je hersenspinsels mensen kunnen aanzetten om trouwe volgers te worden. Dank om met mij dit stuk van de weg te bewandelen.
Als afsluiter (voor nu) wil ik nog dit meegeven : al degene, die twijfelen in het leven; al degene, die zich gevangen voelen in hun situatie... overwin de angst en ga ervoor. Geloof me vrij dat er voor mij ook momenten geweest zijn waarop ik dacht dat de weg te zwaar voor me was... Na zoveel maanden, kan ik getuigen dat ieder mens een dosis weerstand in zich heeft: wanneer je die geheime schat in jezelf weet te vinden, dan besef je algauw dat geen enkele uitdaging te groot is, geen berg te hoog, geen zee te diep. Ik koester vele warme herinneringen uit mijn verleden, ik hou van mijn kinderen maar bovenal weet ik nu dat ik LEEF!
warme groeten
charlotte
|
