Hallo iedereen,

Zondagavond (voor mij althans) : het moment om een punt te zetten achter een heerlijk weekend.

De afgelopen dagen heb ik me vooral onledig gehouden met wandelen en kletsen. Na de vele zilte zeelucht was het dringend tijd om wat gezonde boslucht op te snuiven. Ben ik even gelukkig dat mijn gastgezin pal tegenover een klein bos woont.

Tezamen met mijn gastvrouw en met de kleine Ted (een abrikooskleurige poedel, die iedereen om zijn kleine poot draait, bij manier van spreken) ga ik 2 maal per dag voor een verfrissende wandeling. Al blijkt het bos niet echt een habitat van veel dieren te zijn, ik heb er wel al een behoorlijk aantal exotische  vogels gezien: deze morgen nog eentje met een felgroen jasje aan… De kookaburras waren gisteren uitermate ijverig: het ene lachsalvo na het andere weergalmde tussen de bossen. Je kan gewoon niet anders dan ook beginnen te lachen wanneer je de speciale kreet van deze vogels hoort.

En van vogels geproken: mijn gastvrouw heeft echt wel een heel speciale gave om met dieren om te gaan. Zij had me verteld dat er 2 butcher birds (ongeveer de grootte van een merel) zodanig tam geworden waren dat ze iedere morgen tegen het keukenraam kwamen tikken tot ze hen voedert. Ik heb het deze morgen met mijn eigen ogen gezien: zij gaat naar buiten en geeft die vogels kleine stukjes vlees, gewoon met de hand. Ik kan er nog altijd niet bij hoe zij erin geslaagd is om vrije vogels zo te trainen?

Gisteren morgen was het tijd voor een stukje couleur locale: Meredith nam me mee naar de locale boerenmarkt. In het centrum van Brisbane???? De boerenmarkt bleek uiteindelijk een grote groenten- en fruitmarkt te zijn, waar er nog welgeteld 2 boeren hun eigen producten rechtstreeks aan de man brengen. Niet alleen de enorme keuze aan etenswaren maakt duidelijk dat dit geen Europese markt is, het rijke palet aan smaken wordt zowaar overtroffen door de verscheidenheid van de vele kraampjes. Van Grieks, naar Japans, via Koreaans, Frans, Duits, Thais, Indisch, Italiaans, Indonesisch en dan vergeet ik er zeker nog een aantal… je vindt het hier allemaal in een afstand van 100 meter.  De morgen voelt heel zomers aan: theoretisch heb ik dit jaar de zomer gemist (ik ben van de lente in Canada naar de winter in Austraië gevlogen) maar in werkelijkheid heb ik al meer zomer gezien dan de thuisblijvers in Belgenland.

Na de middag vond ik dat het echt wel tijd werd dat ik nog eens de handen uit de mouwen stak: ik heb met veel enthousiasme de auto van mijn gastvrouw onder handen genomen, iets wat ze ten zeerste wist te waarderen. Omdat de waterslang gebarsten bleek, krijg ik gelijk met de wagen een waterbad. Geen nood, een half uur later ben je zo weer droog. Dit is het type weer waaraan ik wel gewend zou geraken! Omdat mijn schoenen ook behoorlijk wat “waterschade” hadden opgelopen, besloot ik om die, buiten in de zon te drogen te zetten.

Charles en Meredith hadden me gevraagd of ik geïnteresseerd was om ’s avonds naar “het theater” te gaan. Er werd een stuk opgevoerd dat een combinatie van toneel met dans bleek te zijn. Gesitueerd in New York van de jaren twintig. Oh ja, waarom ook niet: een likje extra cultuur zal me beslist geen kwaad doen. Het stuk, begon heel jachtig, soms moeilijk te volgen, maar geleidelijk aan kwam het verhaal tot stand en werd het een meer dan boeiende voorstelling. Dans en toneel, in combinatie met een mimiek die echt subliem was, werden in elkaar verweven. Mijn enig probleem was dat bepaalde woordspelingen, die voor het publiek duidelijk grappig waren, aan mij voorbij gingen. Er is nog heel wat werk aan de winkel wat betreft het verfijnen van mijn kennis van de Engelse taal, zoveel is me ondertussen wel duidelijk.

Een iets kun je niet van mij verwachten: plaats me niet in een groep en verwacht dat ik zal zwijgen. Natuurlijk doe ik dat wel tijdens de voorstelling maar tijdens de pauze, vang ik een geanimeerd gesprek aan met het koppel, dat naast me zat. Uiteindelijk blijkt de man heel gebeten door Wereld Oorlog I en vraagt hij me of ik bereid zou zijn om een lezing te geven voor zijn organisatie (in al mijn enthousiasme – en wegens gebrek aan tijd- heb ik zelfs geen weet wat voor organisatie het is) in de komende weken. Ik geef hen mijn telefoon nummer en e-mail adres en er wordt afgesproken dat ze me morgen zullen laten weten of het mogelijk is om de vereniging bij elkaar te krijgen op zo’n korte notie. Mijn gastvrouw, die het gesprek overhoord had, zegt me bij het buitengaan : “ you would sell coal to Newcastle” waarop ik lachend antwoord : “nee hoor, liever pralines aan de Belgen!”

We wandelen door een nog warm aanvoelend stadscentrum terug naar de wagen. De temperatuur blijft deze avond ongewoon hoog omdat we in de dag voor de eerste keer wolken te zien hadden gekregen. Dit wolkendeken houdt de warmte netjes gevangen.

Bij thuiskomst nog een kop warme chocolade en dan naar bed. Midden in de nacht word ik gewekt door een stortvlaag, die als machinegeweervuur op de dakbedekking ratelt. Meteen herinner ik me dat ik mijn schoenen heb buiten laten staan… oei, dat zullen dus 2 extra waterbekkens worden! Omdat ik mijn gastgezin niet ongerust wil maken met nachtelijke geluiden, besluit ik dat het nu toch de laat is om de schade te beperken. Ik kan het water net zo goed morgenochtend uit mijn schoenen gieten!

Dan hoef ik jullie niet te vertellen wat er deze morgen als eerste taak op mijn programma stond… Ach, domme gans… het huis heeft een grote oversteek (tegen de zomerzon) en dus staan mijn schoenen droog te blinken in het morgenlicht! Geen reden tot paniek dus! Het wordt tijd dat ik leer dat er hier zelden WEL reden tot paniek is!

Een paar dagen geleden, zaten we aan het avondmaal en vraagt Charles me of ik rijst of aardappelen verkies. Mijn Vlaamse aard kan niet ontkennen dat rijst absoluut mijn ding niet is, dus worden het aardappelen. Even later zegt Charles: “ Ik begin te begrijpen waarom ik een mormoon zou kunnen worden…”. Waarop ik achteloos antwoord : “eten die dan ook meer aardappelen???”. “Neen”, schatert mijn gastheer, maar ze mogen er wel 2 vrouwen op nahouden! Deze morgen werd zijn neiging om zich tot mormoon te bekeren nog wat meer aangewakkerd: zijn 2 vrouwen waren duchtig met zwabber en stofdoek in de weer om het huis piekfijn te krijgen. Hij kan het niet nalaten om te zeggen, dat het idee hem meer en meer aanspreekt… Tijd om die visie even bij te sturen dus! Deze avond, heeft “onze” man ons vergast op een typische Australische barbecue. Terwijl Meredith het vlees echt verbrand verkiest, hou ik het op gewoon gebakken. Eens aan tafel, verkondigt de chef van dienst, dat hij zich toch wel goed van zijn taak gekweten heeft. Waarop ik, met een bijna verbrande mond, repliceer dat die worsten ongelofelijk heet zijn. Oei, misschien is dat idee van 2 vrouwen toch niet zo goed…het wordt opeens zonneklaar dat je dan ook moet bereid zijn om te  leven met de klachten van 2 vrouwen !

Mijn Australisch avontuur loopt stilletjes aan op zijn laatste benen: nog 2 weken te gaan en ik vertrek naar Nieuw Zeeland. Heel af en toe vang ik een en ander op van mijn vroegere leefwereld. Blijkt dat er nog altijd mensen zijn, die er van overtuigd zijn dat ik met hangende pootjes zal terugkeren. Blijf maar dromen (en/of roddelen) mensen, maar deze madam komt niet terug, dat wil ik wel meegeven. Ik heb een wereld achtergelaten, die me in heel veel aspecten beperkt heeft. Sommigen zullen me als dom omschrijven, anderen misschien als een dromer, terwijl er ongetwijfeld een heel resem variaties tussenin bestaan… Ik kan jullie allemaal zeggen, dat ik me bevrijd voel en dat mijn leergierige natuur eindelijk aan haar trekken komt. Weliswaar 35 jaar te laat maar zegt het spreekwoord niet “Beter laat dan nooit?” . Ik heb nog heel wat plannen en dromen te verwezenlijken. Jammer dat dit niet kon met de steun van mijn gezin, maar dat neemt niet weg dat ik zal blijven vechten om vooruit te komen in het leven. Er ligt nog een hele lange weg voor me…

Warme groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Het leven is een rollercoaster, en dat is niet anders wanneer je reist. Of misschien toch in die zin dat het allemaal veel sneller gaat. De voorbije maanden zijn echt voorbijgevlogen in een flits. De reiservaringen laten een warme gloed door me vloeien, die me innerlijke rust en vertrouwen geeft. Maar zelfs dan nog zijn er dagen waarop het opeens allemaal een stuk minder is. Dat zijn de dagen waarop iemand je een mes in de rug plant : dat moment, wanneer je beseft, dat iemand die je jarenlang blindelings vertrouwd hebt, achter je rug om je wereld om zeep probeert te helpen. De dag, waarop je leert dat bitterheid mensen buiten hun normenbesef drijft. Ik ben het punt van medelijden nu echt voorbij, al neemt dat niet weg dat het pijn doet om een verleden op zo’n bittere noot af te sluiten.

In down under is er een gezegde “ bad luck, it comes in three’s “, naar het Nederlands vertaald is dat dan: “geen twee zonder drie”. Opdoffer nummer twee heb ik alvast ook gehad. Internet is een groots medium, wanneer het met verstand gebruikt wordt. Het kan echter een dodelijk wapen worden, indien de normen van het fatsoen schaamteloos over boord gegooid worden. Zonder de pretentie te hebben dat ik een heilige ben, durf ik wel stellen, dat ik altijd eerlijk geweest ben met mensen en dat ik mensen altijd mijn vertrouwen geschonken heb. Mijn visie is, dat ieder menselijk wezen een basis van goedheid in zich heeft, en dat het enkel een zaak is om die eigenschap te laten groeien. Onschuldig tot het tegendeel bewezen is… zo zie ik het. Ben ik naïef om met die houding door het leven te gaan? Na wat ik gisteren op het internet gelezen heb (wat mij direct aanbelangt), kan ik enkel zeggen, dat mijn vertrouwen in de mensen een flinke knauw gekregen heeft. Deze maandenlange trip is een lange psychologie les geweest voor mij: dit zal mij niet kraken, o neen. Het geeft me enkel een extra laag beschermende huid, om te voorkomen dat ik opnieuw getroffen word.

Maar he, het is niet allemaal kommer en kwel hoor. Op maandag was de planning om mijn blogs bij te werken (dat moet jullie nu al vertrouwd in de oren klinken).  Geen enkel probleem om de inspiratie uit mijn pen te laten voelen, maar wel een constante strijd om voldoende tijd te vinden. Dat lijkt trouwens niet enkel mijn zorg te zijn, want Jill was al net zo goed verwoed aan het proberen om haar project (het breien van een trui voor haar bejaarde vader) af te werken voor de koude zijn intrede doet. Hallo? Koud in Queensland? Putje winter en een stralende zon met een wolkenloze hemel. Gouden raad van tante Kaat: bezoek België enkel in Juli of Augustus. Onze zomer zal er misschien in slagen om jullie winterdagen te overtreffen…

Vol goede moed zet ik me aan mijn laptop en laat Jill de naalden in een gestaag ritme tikken. Tot de eerste koffiepauze: de ideale gelegenheid om alle problemen van de wereld aan te pakken. En dat zijn er nogal wat… dus: maandag is voorbij gevlogen voor we het beiden goed en wel beseften. Mijn blogs zijn niet up to date en de trui zal wellicht een geschenk voor volgende winter worden…

Ik kan onmogelijk in Brisbane verblijven zonder de sfeer van de stad geproefd te hebben. Op dinsdag vertrekken we met de bedoeling mijn kennis op te vijzelen. Het wordt een vaart met de stadsferry op de Brisbane rivier. Deze catamarans, die over een verbluffende snelheid en wendbaarheid beschikken, kunnen haast als locale stadsbussen aanzien worden. De kapitein moet mij in ieder geval niet meer overtuigen van zijn stuurkunsten: het lijkt wel ik in een Amerikaanse actiefilm terecht gekomen ben: we gaan in rotvaart van de ene kant van de rivier naar de andere.  Na heel wat omzwervingen in andere Australische steden, valt het me direct op, dat de maatschappij hier veel minder “gemengd” is. Iedereen lijkt van Aussie origine te zijn… heb ik dan uiteindelijk toch de stad gevonden met de zuiverste graad van Aussie cultuur???

We genieten van het zicht langs de oevers: statige huizen, elk met hun eigen aanlegplaats voor een boot. Al is de omvang van de meeste huizen hier ruimer dan het gemiddelde, dan nog is het beneden het Belgische gemiddelde. Op al mijn tochten, heb ik geleerd dat ons piepkleine landje over grote huizen beschikt, terwijl er in landen waar ruimte geen beperking zou mogen vormen, veel bescheidener woningen worden opgetrokken. Is het dan toch waar dan enkel Belgen met een baksteen in de maag geboren worden???

Eens van boord, verkennen we een stukje Brisbane al wandelend. Pal in het centrum is er een stukje regenwoud te bezichtigen: op geen enkele manier te vergelijken met onze bossen, zoveel is duidelijk. We komen terecht in een soort wandel en winkel centrum: open, groen en met prachtige bloemen, die in felle kleurenpracht, het geheel een meer dan zomers karakter geven. Op onze slentertocht, komen we langs een ijsventer… Al hou ik me ver van zoetigheid, even zondigen kan beslist geen kwaad. Kan ik een vanille – chocolade ijsje verkrijgen aub?  De verkoper kijkt me even verbluft aan… neen, sorry, dat kan niet. Waarom geen hokey-pokey, mevrouw? Een wat???? Ok, af en toe wil ik wel eens buiten mijn comfort zone treden wat voeding betreft. Ik krijg een horentje met een geel kleurige substantie in de handen gedrukt, klaar om de smaaktest te ondergaan. Ik zal mijn “durf” niet beklagen: vraag me niet waarvan dit gemaakt is, maar indien jullie ooit de kans krijgen om dit te eten, dan zeg ik zonder twijfel : DOEN!

Van ijsjes krijgt een mens dorst… na wat verder slenteren, besluiten we voor een koffie te gaan. De alom tegenwoordige ibissen landen letterlijk op neuslengte afstand, hopend om een of ander voedsel te kunnen stelen. Jill verrast me met een worteltaart: ook dit blijkt een meer dan aangename verrassing te zijn. Even niet denken aan de calorieën… overmoedig beslissen we dat we die straks wel zullen afwandelen.

Onze kleine verkenning wordt afgerond wanneer Steven ons galant komt ophalen om terug naar huis te keren. Brisbane is op dat moment veranderd in een zoemende verkeerschaos, die al met al blijf stromen.

Eens thuis wordt het avondmaal genomen tezamen met beide zonen van het gezin. Dit is een van de weinige gezinnen waar het avondmaal gezamenlijk genuttigd wordt: een rustmoment in de dag, tijdens hetwelk ieder zijn eigen ervaring deelt met de anderen. Heel even ga ik terug in de tijd, al lijkt het me een eeuwigheid geleden, dat ik rond de tafel zat met mijn gezin. Wat me nu vooral bijblijft is dat ik zelfs niet welkom was aan de tafel. Laat het duidelijk zijn dat een scheiding er echt niet van de ene dag op de andere komt.

Ondertussen is het woensdagmorgen. Ik ben net aangekomen in mijn nieuwe verblijfplaats voor de volgende dagen. Een totaal andere omgeving al ben ik al bij al nauwelijks 10 km verhuisd. Het huis ligt in een oase van groen, het lijkt wel of we ver van de bewoonde wereld zijn, al is dat enkel gezichtsbedrog. Ik heb er geen benul van wat er me te wachten staat de volgende dagen. Ook dat is reizen: met een open blik naar de wereld kijken en naar de kansen, die deze grote wereld te bieden heeft. Ik heb de les begrepen en stap vol verwondering van het ene avontuur in het andere…

Groetjes

Charlotte

Hallo iedereen,

Het lijkt wel of het weer me duidelijk wil maken, dat het met me meevoelt: een druilerige dag in Sydney geeft aan dat mijn gemoed niet op “Sunny” staat.  Raar hoe een stad, die ik in feite minder bezocht heb, dan mijn vorige haltes, me toch zo aanspreekt. Eigenlijk moet ik dat corrigeren: het is niet zozeer de bijenkorf, die Sydney  uiteindelijk is, maar veel meer de heerlijke kustlijn, die me gevangen heeft. Al heb ik mezelf nooit als een “strandmens” beschouwd, nu moet ik openlijk toegeven, dat het wandelen langs deze stranden, me veranderd heeft. De vele surfers, die na een wilde rit op de kop van de golven, keer op keer kopje onder gaan, de gemoedelijke sfeer van jonge moeders, die hun kleuters en peuters laten pootje baden, de stilte die heel even volgt op de brekende golven… het heeft allemaal zo’n diepe indruk op me nagelaten.

Even terug in de tijd:  na mijn lezing in de RSL van Ashfield, werd ik voorgesteld aan Alan, die heel sterk betrokken is bij het in stand houden van een fort op North Head. Met mijn Europese bril op, kan ik onmiddellijk zeggen dat het traditioneel beeld, dat dit woord bij ons oproept, helemaal niet klopt: verwacht geen vestiging met dikke muren of zwaar bewapend plafond… Hoewel, de zwaar bewapende plafonds, waren er wel, zij het dan ondergronds. Feit is dat Alan me had uitgenodigd voor een privé bezoek aan de tunnels en dat is iets wat me geen 2 keer moet gevraagd worden. Donderdag morgen trok ik dus met mijn gastheer, Peter, die zo vriendelijk was om me naar Manly to brengen, op verkenning. Ik kwam er terecht in een heel andere wereld: een groep van een 10 tal vrijwilligers, die iedere donderdag van heinde en ver ( 3 uur rijden!) afkomen, om gezamenlijk aan het restaureren van militair materiaal te werken. Deze mannen, voor wie metaalwerk geen enkel onoverkomelijk probleem vormt,  hebben een missie: het bewaren van erfgoed, dat zonder hun liefdevolle restauratiewerk voor altijd zou verloren gaan. De nestor van de groep (91 jaar), slaagt erin om ontbrekende onderdelen feilloos na te maken.  Ik vraag me of hoeveel jonge mannen het hem zouden nadoen…

Na een introductie aan de hele groep, krijgen we een gidsbeurt van de tunnels, die uiteindelijk leiden naar de positie van een 9 inch kanon. Vanaf midden jaren 30 werd er geïnvesteerd om de Oostkust van Australië te beschermen tegen mogelijke indringers ( er werd met vrees uitgekeken naar Rusland en Japan, een vrees die uiteindelijk gegrond bleek te zijn). Twee dergelijke 9 inch kanonnen werden opgesteld, in combinatie met verschillende 6 inch batterijen. De bedoeling was dat deze strategisch opgestelde kanonnen, elkaar voldoende zouden overlappen, om een degelijke verdediging te garanderen. Een dosis Australisch optimisme is hier zeker van doen, want het bereik (26 km) van de grote kanonnen, was niet voldoende om de verdediging sluitend te maken. De eerste halte is een kamer met 2 enorme generatoren (niet de oorspronkelijke, maar wel van hetzelfde type) en het bedieningspaneel, dat een ganse wand beslaat. Dit doet me onmiddellijk denken aan het fort van Mutzig in de Elzas, waar ik een gelijkaardige opstelling gezien heb. Roy, een levendige zeventiger, heeft hier een meer dan behoorlijke uitdaging: dit paneel restaureren zal meer dan een “labour of love “ zijn. Daarna gaan we verder de diepte in, om in een uiterst smalle tunnel terecht te komen. Water vloeit constant in 2 kleine kanaaltjes want we blijken boven een bron te zitten. Na een goede wandeling in een 2^de tunnel (de totale afstand bedraagt zo’n 300 meter) komen we in de opslagruimte van de projectielen terecht. Vreemde logica houden ze er hier op na: daar waar het gebouw van de generatoren uitgerust is met uiterst dikke muren, en een expansieruimte tussen de muren van de tunnels, blijken de muren tussen de opslag van de enorme hulzen en de projectielen bijna filterdun te zijn. Begrijpe wie kan… Een ingenieus systeem rolt de 175 kg zware projectielen naar voren waar ze in een prehistorische versie van een lift terecht komen.  Vervolgens, gaan we naar de oppervlakte om de positie te zien waar het kanon oorspronkelijk opgesteld was. Jammer genoeg is het koninginnenstuk hier verdwenen, maar niettemin geeft de site heel duidelijk aan, hoe de situatie ooit geweest was.

Na deze boeiende rondleiding werden we uitgenodigd voor een lunch, recht in lijn met de geest die hier hangt. De barbecue wordt naar buiten gerold (een barbecue, die op gas werkt is even essentieel als een wasmachine in een doorsnee Aussie gezin) en de chef van dienst, gaat aan de slag. Even later kronkelt de geur van vers gebakken worsten doorheen de loods: het signaal, dat we ons naar de geïmproviseerde keuken kunnen begeven. Het wordt een lunch, die ik niet licht zal vergeten: geen toeters en bellen hier, maar geïnteresseerde gesprekken met mensen, die stuk voor stuk een boeiend levensverhaal hebben. Geen enkele toeristische brochure kan een boeiender programma aanbieden dan dit!

In de namiddag worden we rondgeleid door Roy, een ex militair, die zijn hart en ziel verloren heeft aan kanonnen.  We worden van de ene loods naar de andere geleid, waar ik eigenlijk van de ene verrassing in de andere val. Ik zie WO II kanonnen, van verschillende kalibers maar net zo goed munitiewagens van een 18 pounder kanon uit de eerste wereldoorlog, de revue passeren. Alles tot in de kleinste details gerestaureerd door deze vriendenkring van vrijwilligers.

De dag wordt afgesloten met een warm afscheid en een uitnodiging om terug te komen mocht mijn toekomst me terug naar Sydney brengen.

Op terugweg houden we nog even halt bij een uitkijkpunt over die eindeloze oceaan. Het is hier dat ik Australische gastvrijheid van een andere kant leer kennen, al besef ik dat niet op het moment zelf.

Eens terug in Dee Why, bied ik mijn gastheer aan om zijn hemden te strijken, terwijl hij naar een zakelijke afspraak gaat. In de loop van de avond, voel ik eerst jeuk en dan een prikkend gevoel op mijn rug. Ongerust over wat er aan de hand is, vraag ik mijn gastheer om te checken en dan wordt duidelijk dat een teek mij als geschikte gastvrouw had gekozen… Het kleine onding had zich vastgeklampt tussen mijn schouderbladen, met de duidelijke bedoeling om te blijven waar het was! Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om deze ongenode gast te verwijderen en zelfs nu nog, heb ik een vervelend gevoel op die plek. Hoogstwaarschijnlijk heb ik die teek opgepikt bij het uitkijkpunt, waar we door een aantal struiken dienden te wandelen om  van het weidse zicht te kunnen genieten.

De laatste paar dagen zijn rustig verlopen, met de Australische winterzon als bondgenoot op mijn wandelingen. Op mijn tocht, die steeds langer wordt, is dit een van de plaatsen, die me lang zal bijblijven. Ik heb intens genoten van de mensen en de natuur en durf nu al haast te stellen dat ik nog terug zal komen.

Op zondagmorgen was Tim zo vriendelijk om me naar de luchthaven te brengen: ik zal zijn droge Britse humor zeker missen net zoals hij de gestreken hemden in zijn kleerkast zal missen denk ik. Omdat hij een dag zeilen gaat, ben ik meer dan vroegtijdig op de luchthaven. Geen nood, dit is een vertrouwde omgeving geworden waar ik me als een vis in het water voel. Het zelf inchecken van bagage is nu kinderspel geworden, al word ik deze keer wel geconfronteerd met een praktisch probleem: mijn grote rode koffer gaat vlot over de 24 kg op de schaal en dat blijkt te veel gewicht te zijn. Het wordt dus zaak, om midden in de vertrekhal, mijn koffers te herschikken. Het geluk staat aan mijn zijde in die zin dat de handbagage niet gewogen wordt. Mijn kleine blauwe koffer zou gegarandeerd de schaal tilt doen slaan!

Normaal gezien had ik mijn vlucht naar Brisbane moeten vertrekken om 11.05 uur. Met enige overmoed vertel ik een Amerikaan, dat ik op mijn vele reizen, zowat alles heb meegemaakt wat kan verkeerd gaan. Tenminste, dat is hoe ik er tot dan toe over dacht. Ondertussen weet ik al weer beter. Op het moment dat het tijd is om aan boord te gaan, kondigt een stem aan dat alle computers in de ganse luchthaven “down” zijn en dat er dus manueel zal moeten worden ingecheckt. Om een lang verhaal kort te maken: we eindigen op een vliegtuig dat meer dan een uur blijft waar het is, om uiteindelijk met 2.30 uur vertraging het luchtruim te kiezen. Zou Qantas de slogan “ met de trein, zou je er al zijn ? “ ooit gehoord hebben?  Soms zit er warempel wat waarheid in!

Mijn nieuwe gastgezin trakteert me onmiddellijk op een rondrit in de buitenrand van Brisbane. Geen uitgestrekte zandstranden hier; in plaats daarvan is een kilometerslange kustlijn die uitloopt op modderig terrein. Morton Bay blijkt van enorm grote omvang te zijn, en gezien de toegang tot de baai, geleidelijk aan verzandt, valt er nauwelijks deining waar te nemen op het water. Onze Belgische kust heeft de zeemeeuw als lastpost, hier is dat de Ibis. Feit is dat deze vogel geen schoonheidsprijs zal halen. Wanneer het op arrogantie aankomt, dan is er geen twijfel over dat deze pestkop hoog zal scoren.

We genieten van het weerzien, halen herinneringen op en bespreken alles wat met de Australische maatschappij te maken heeft. Ik voel me zo bevoorrecht dat ik de kans krijg om mijn blik op deze manier te verruimen. Wanneer ik me terugtrek in mijn kamer, bedenk ik heel even hoe nietig klein mijn leefwereld ooit geweest is…

Groetjes

Charlotte