23 april 2012 : Ondanks de beste intenties ben ik er nog steeds niet toe gekomen om een blog op te starten. De enige manier om mensen op de hoogte te houden van mijn  reilen en zeilen is dus de goede vertrouwde e-mail... maar omdat dit gewoon niet vol te houden is, heb ik besloten om toch maar met die (Nederlands talige) blog te beginnen. Omdat ik inmiddels al een aantal weken onderweg ben, zal ik in eerste instantie de reisverslagen, die ik eerder getypt heb, op deze pagina zetten. Het wordt dus heel wat leeswerk om mee te zijn met mijn verhaal maar ik hoop dat ik voldoende boeiend kan schrijven om jullie aandacht vast te pinnen. Het is alvast mijn bedoeling om vanaf nu heel regelmatig mijn wedervaren hier neer te schrijven. Veel leesgenot..

Op 2 februari ben ik België naar Engeland vertrokken om daar   verschillende lezingen te geven. Financieel gezien zal ik daar nooit rijk van   worden, maar wat voldoening betreft zal het moeilijk zijn om nog een   evenwaardig initiatief te vinden. Het is gewoon zo heel plezant, boeiend en   ergens ook wel grensverleggend om iedere keer opnieuw een publiek proberen"in   te pakken". Al met al heb ik er een heerlijke tijd gehad en die heeft me   eigenlijk nog meer gesterkt in mijn plan om naar Engeland te verhuizen. Dat   gezegd zijnde, sta ik open voor alles wat op mijn weg komt: vind ik een   interessante job in één van de landen die ik aandoe, dan is er niets dat me   zal beletten om een tijdlang te blijven "plakken".

Terug in België op 23 februari ben ik op 26 februari opnieuw vertrokken,   dit keer met het vliegtuig naar Bratislava. Gezien ik de lotto nooit gewonnen   heb, zal ik nog moeten werken voor de kost (zelfs al ben ik tevreden met   gewoon brood), dus heb ik op het einde van het jaar gesolliciteerd om   als  program director (PD) te werken op een cruise schip op de rivieren,   Donau, Main en Rijn. Na een selectiedag in Brussel in januari, werd ik   uitgenodigd om  een 2 weken durende opleiding te volgen op het   cruiseschip , tijdens dewelke ons zou worden duidelijk gemaakt wat de job   inhield. Het is een heerlijke ervaring geweest : eerst 3 dagen aan boord in   Bratislava tezamen met ervaren PD's die al een aantal jaren werken voor GCL (=   Grand Circle Lines) om daarna te beginnen varen en gaandeweg de lessen op te   nemen. Eén ding staat vast : die Amerikanen winden er geen doekjes om : voldoe   je niet, dan word je bij de volgende stopplaats gewoon van boord gezet. Brute   pech voor jou natuurlijk maar niet hun probleem. Van de 31 kandidaten zijn er   uiteindelijk 19 van boord gezet, dus zo'n goeie 30% ! Ik was 20 jaar ouder dan   de groep maar niet van plan om me te laten inpakken door dat jong geweld.   Indien ze dat voor ogen hadden, dan kennen ze deze keikop nog niet. En ik ben   geslaagd in mijn opzet want 5 dagen voor het einde van de opleiding was ik de   1ste die wist dat ze een job had. De Amerikaanse vertegenwoordigster van het   hoofdbureau in Boston, heeft me apart genomen en me met heel veel aandrang   gevraagd om de week nadien te beginnen werken voor hen. Toen ik reageerde dat   ik pas in september kon beginnen (iets wat ik in Brussel al gezegd had), zei   ze gewoon : "Well, quit the job you currently have and come working for us!".   Het is pas toen ik zei dat het een lange reis was die me verhinderde om te   komen, dat ze begreep dat ze zullen moeten wachten. Het goede nieuws is    natuurlijk dat ik toen al zekerheid had, dat ik aan de slag zou kunnen.

Ik ben welgeteld 1 dag in het land geweest na het beëindigen van mijn   opleiding, net genoeg om mijn valies opnieuw te pakken want nu zit ik in   Tampa, Florida. Twee dagen geleden heb ik hier een lezing gegeven op een   seminarie waar ik omringd werd door 8 professoren : het kon niet meer   academisch zijn dat dit. Aanvankelijk dacht ik dat dit een ramp zou worden   voor me maar uiteindelijk was mijn lezing de frisse wind door de zaal die   iedereen weer wakker schudde. Slecht kan het in ieder geval niet geweest zijn   want ik heb al een uitnodiging voor januari volgend jaar op zak. Ik zal hier   nog een 5 tal dagen verblijven en dan trek ik naar Toronto, Halifax,   Washington, Kansas ... en dan down under.

Wanneer ik nu achterom kijk naar het parcours dat ik tot nu toe heb   afgelegd, dan lijkt het bijna surrealistisch. Een boerendochter, zonder   diploma, die lezingen in het buitenland geeft. Ik kan enkel zeggen dat het   het voor mij een verademing is om echt te leven, om uitdagingen te zoeken   en die uitdagingen dan ook waar te maken. En wanneer dat tegen het verwachtte   patroon in loopt, waardoor heel wat mensen me voor goed gek verklaren, dan   denk ik dat die mensen een groter probleem hebben dan ikzelf. Natuurlijk zal   ik mijn roots niet vergeten en hoop ik dat er een dag komt waarop ik weer   gewoon kan praten met degene die ik heb achtergelaten. Dat zal grotendeels van   hen afhangen want hoe ik het ook draai of keer, wat mij betreft : ik wens   iedereen geluk toe. Het leven is te kort om het te slijten in een keurslijf   dat je uiteindelijk helemaal verstikt...

De lente hangt ook in Belgenland in de lucht maar hier zijn ze een stapje   voor hoor: met temperaturen die vlot tot aan de 30 °C gaan 's middags is   het hier echt warm. Maar Amerika zou Amerika niet zijn, indien ze dat niet   zouden aankunnen : waar je ook gaat is er airconditioning die ze dan liefst zo   danig hard zetten dat je echt een dikke trui moet aantrekken om niet te   vervriezen binnen. Energie besparen is een begrip dat ze hier niet kennen   hoor. En de cliché's zijn er natuurlijk om bevestigd te worden : een bevolking   die zich letterlijk dood vreet (het in ongelovelijk om het aantal mensen met   overgewicht, en dan bedoel ik niet "een beetje mollig" maar serieus   overgewicht) te zien. Niet verwonderlijk want wanneer je gaat eten,krijg je   een bord voorgeschoteld dat je voor 3 dagen kan zoet houden. 

Hoe vriendelijk Amerikanen ook zijn, de stad hier mist "soul". Alle   straten liggen in een grid-systeem, met op zijn minst 4vaks banen , die   bezwijken onder het verkeer. Wanneer ik hier vertel dat ik graag ergens   naartoe wandel, dan krijg ik meestal een meewarige blik als antwoord.   Wandelen???? wat voor dat is iets??? Dat doet toch niemand... waarom dient een   auto dan??? Ik denk niet dat er één maatschappij is ter wereld die meer auto -   georiënteerd is dan deze. En om het plaatje compleet te maken moet alles groot   zijn of liever nog : grootst! Ik ben naar een plaats gewandeld die iemand op   het vliegtuig me aanbevolen had omwille van de natuur. Toen ik eraan kwam,   bleek het een soort Bellewaerde te zijn, maar dan wel op zijn Amerikaans en   dat betekent een pretpark met tussen de 40000 en 50000 bezoekers per dag!

Wat ik wel als heel erg positief ervaar is de openheid van de Amerikanen   : waar ik ook kom, iedereen is bereid om je te helpen, uitleg te geven, vragen   te beantwoorden. Vriendelijkheid is een woord dat hier echt nog een betekenis   heeft. Het is hardverwarmend te zien dat in een maatschappij, waar het   materiële zo'n grote rol speelt, de mensen niet vergeten zijn dat menselijke   waarden al de rest overtroeven. Al zie ik mezelf hier niet direct wonen, het   is een maatschappij waarvan ik weet dat ik er welkom zou zijn...

Laat het duidelijk zijn, dat ik hier nog in de kinderschoenen van mijn blog carrière stond. Er komt nog heel wat meer en, al zeg ik het zelf, mijn schrijfstijl gaat er geleidelijk aan op vooruit ook
vriendelijke groetjes
charlotte