Ik behoor tot diegenen die als Vlaams volkslied liever de tekst van Anton Van Wilderode en de muziek van Ignace De Sutter zouden zien, dan het toch wel wat gedateerde gebrul van de Vlaamse Leeuw, die niet getemd kan worden. Toevallig zijn het Waaslanders, en deze mooie ode aan Vlaanderen kwam tot stand in het college van Sint-Niklaas op een zondagnamiddag toen beide priesters mekaar zoals zo dikwijls vonden in hun verbondenheid met hun geboorteland. En misschien zou ik dan niet meer moeten lezen wat mij bijzonder trof bij mijn bezoek aan de IJzertoren: een Franstalige tekst in het gedenkboek: Les Flamands prennent le pouvoir.
Lied van mijn land 'k zal U altijd horen Uit alle dalen der herinnering, Over de heuvlen van ruisend koren En de rivier in haar steigering.
Liefelijk land, in de bruisende horen Hoor ik U Vlaandren en zing en zing. Liefelijk land, in de bruisende horen Hoor ik U Vlaandren en zing en zing!
Lied van mijn land 'k zal U altijd horen Uit alle dorpen in de deemstering, En uit de warmte der huizen rond de toren Onder de huif van de zomerwind.
Lied van mijn land 'k zal U altijd horen Lied van verlangen en vertedering, Dat met de kindren altijd herboren, Zacht met de doden tot zaad verzinkt.
Liefelijk land, in de bruisende horen Hoor ik U Vlaandren en zing en zing. Liefelijk land, in de bruisende horen Hoor ik U Vlaandren en zing en zing!
Een rabiate Vlaming ben ik nooit geweest. Al herinner ik mij mijn kindertijd, toen ik met mijn peter naar de IJzerbedevaart ging, een dag op voorhand om toch maar zeker niet de relletjes te missen op de markt van Diksmuide waar kat en muis gespeeld werd met de rijkswacht. Op school hadden we al de Vlamse toppers met de paplepel ingegoten gekregen, want zoals in zoveel colleges leefde het Vlaamse gevoel heel sterk in Beringen. 'De Vlaamse Leeuw' was even verplicht als 'O dierbaar België'. De zaterdagmorgen was het ook altijd tijd om 'Lied van mijn land', 'Gebed voor het vaderland' en 't Zijn weiden als wiegende zeeën' te zingen. Natuurlijk werd dat in mijn geboortestreek overgoten met een sausje 'Waar in't bronsgroen eikenhout'. Misschien is het heden allemaal wat volwassener en nuchterder geworden. Maar ik laat niet na om iets van die geschiedenis en die mooie herinneringen door te geven aan de komende generaties. Ik ben blij dat mijn oudste kleindochtertje het verhaal kan vertellen van de gebroeders Van Raemdonck en dat zij weet dat de Vlaamse geschiedenis onlosmakelijk verbonden is met de leuze "Nooit meer oorlog".
Terug van weg geweest, ik ging bijna zeggen "fris en monter", maar dat "fris" zal ik maar eventjes weglaten. Aan de zee was het nog goed uit te houden, maar hier in Sint-Niklaas ... pfff. Ik denk zonder enige jaloersheid aan de moedigen van KORILE die vandaag een fietstocht van 50 km hadden gepland. Ik kan me zo voorstellen dat er menig druppeltje zweet gevloeid is, en dat dit noodzakelijk zal gecompenseerd zijn door enige vochtinname. En hoe het aan de zee was? Goede herbronning voor vake en moeke die een week lang konden genieten van hun grootouderrol. Compleet met verjaardagsfeestje, vlaamse educatie aan de Ijzertoren en strandgenoegens. Maar nu toch maar eventjes uitblazen, want jonger worden we er ook al niet op.
Op 9 juli 1984 dient de EEG een klacht in tegen West-Duitsland wegens het Reinheitsgebot des bieres. Deze Duitse wet belet de import van bier. Hertog Willem de Vierde van Beieren vaardigde in 1516 deze wet uit. Het gebod regelt aan de ene kant de prijs van bier, en aan de andere kant de inhoud, d.w.z. de ingrediënten waarmee bier gebrouwen dient te worden. Het is de oudste warenwet ter wereld. Bepaald werd dat bier alleen gebrouwen mocht worden van water, gerst en hop. Door de jaren heen nemen steeds meer Duitse staten het Reinheitsgebot over en in 1906 geldt het voor heel Duitsland. In het kader van de klacht van de EEG oordeelde het Hof van Justitie dat de benaming bier niet voorbehouden mag worden aan bier dat aan de Duitse recept-wetgeving voldoet. Ook bier uit andere lidstaten moet onder die naam geïmporteerd kunnen worden. De wet wordt afgeschaft.
Onder de titel: muziek der sferen was er in mei in de stad Mechelen een programma met als ondertitel: liefde en melancholie in de muziek. Bewust of onbewust hebben de programmatoren een term gebruikt die eigenlijk naar de oude Grieken verwijst. De muziek der sferen is al zo oud als de weg naar Jeruzalem, want Pythagoras (die van de stelling uit de meetkunde) had in de grijze oudheid al een beeld dat muziek de kosmische harmonie tussen sterren en planeten verbeeldt en Johannes Kepler deed dat begin 17e eeuw nog eens dunnetjes over.
Wat dat voor de hedendaagse muziek betekent kan je bijzonder indrukwekkend horen bij Holst in zijn opus 32 De planeten.
Vakantie is een moment om lectuur die is blijven liggen een beetje bij te werken.
Ik ga nog maar eens herlezen hoe de Mayas de schepping van de aarde beschrijven in het boek Popol Vuh dat ik een paar jaar geleden van mijn dochter Sophie cadeau kreeg bij haar terugkeer uit Mexico.
In het begin was er alleen maar stilte en rust. Niets bewoog, niets gaf geluid. Al wat bestond was de kalme zee en de uitgestrekte hemel. In de stilte van de donkere nacht bevond de Schepper en Vormgever zich in het water, omgeven door licht en bedekt met groene en blauwe veren. Hart van de Hemel is zijn naam.
Na deze woorden verteld de Popol Vuh hoe de Schepper en Vormgever de ruimte vult en de aarde laat verschijnen. Gehuld in nevels verrijzen de bergen en overal schieten cipressen en pijnbomen op. Het water wordt gescheiden en vrij stromen de rivieren tussen de bergen door. Een schitterend werk, waar het Hart van de Hemel en het Hart van de Aarde diep over nagedacht hadden. Vervolgens verschijnen de dieren; herten, vogels, leeuwen, tijgers en allerlei soorten slangen. De Schepper en Vormgever is verrukt over de pracht van de dieren die krijsen en kakelen. Toch ontbreekt er iets, geen enkel dier is in staat de naam van het Hart van de Hemel en het Hart van de Aarde uit te spreken. Er moeten mensen komen die de Schepper en Vormgever onderhouden en gehoorzamen en die in staat zijn de gedachtenis van het Hart van de Hemel en het Hart van de Aarde levend te houden.
Tot driemaal toe deed de Schepper en Vormgever een poging wezens te maken die hun opdracht zouden begrijpen. Eerst werd er een mens geboetseerd van aarde, maar die was slap en week. Wanneer het bovendien begon te regenen was het snel gedaan met de mens gemaakt van aarde. Een tweede poging van hout leverde ook niet het gewenste resultaat op. De mensen van hout waren bestand tegen de regen, maar stijf als ze waren en zonder bloed in de aderen waren ze niet in staat zich hun Schepper en Vormgever te herinneren. Driemaal was scheepsrecht, ook voor de Schepper en Vormgever. Met behulp van vier dieren werden witte en gele maïskolven verzameld. De maïs werd gemalen en uit het deeg van de gele en witte maïs werden vlees en bloed gemaakt. Uit de krachtige drank van de maïs werden vervolgens de spieren gevormd, die het lichaam stevig en sterk maakten. Uit maïs, en uit maïs alleen, boetseerde de Schepper en Vormgever de eerste mensen, vier mannen en vier vrouwen, de Mayas.
Rare jongens, die Romeinen. Als er één boek is dat aangeeft dat deze quote van Obelix uit de stripverhalen niet helemaal een verzinsel is, dan is het wel het boek Romeinse decadentie dat onlangs in de boekhandels werd opgenomen.
En het is waar, wanneer we aan de Romeinse tijd denken, zien we taferelen van weelde en extravagantie: uitgebreide bacchanalen, grootse gladiatorengevechten en keizers die nogal wat afwijkend sexueel gedrag vertoonde. En dan is er natuurlijk de weelde en luxe die spreekt uit de resten die in de loop der eeuwen zijn opgegraven, zoals bij Xanten, waar een "woning" is gereconstrueerd, een woning die zo groot is dat je er een dorp in kunt huisvesten. Het boek lijkt in sommige hoofdstukken te vergeten dat het voor de "geïnteresseerde leek" is bedoeld, waardoor het wat academisch dreigt te worden. Deze dreiging levert echter geen echte problemen op. Hierdoor is Romeinse decadentie een absolute must voor iedereen met interesse voor geschiedenis, of voor luxe. Ook voor de maatschappelijk betrokkene is het goed leesvoer, want de link met de moderne consumptiemaatschappij is natuurlijk snel gelegd.
Vorige donderdag had ik het al over iets wat in mijn ogen alleen maar een kenmerk van decadentie en verval is : de resomatie in het teken van de zgn. milieuvriendelijkheid. Op het gevaar af van voor een oude zeur versleten te worden geef ik vandaag maar een samenvatting van een artikeltje dat in Elle verscheen. Maar herinner u: ook het Romeinse Rijk ging aan zijn eigen decadentie ten onder.
Van bijzondere 'kapsels' op intieme plaatsen kijkt niemand tegenwoordig nog op. Maar in 2010 gaan we een stapje verder en wordt met 'vajazzling' de decadentie down under compleet. Het was actrice Jennifer Love Hewitt die met de term 'vajazzling' op de proppen kwam. Na een zoveelste breuk met een vriendje liet ze haar 'lady parts' door een vriendin bezetten met Swarovski steentjes waardoor haar intieme plekje schitterde als een discobal. In een Amerikaanse talkshow verkondigde ze enthousiast dat ze in haar nieuwe boek maar liefst een heel hoofdstuk aan haar schitterende schaamstreek wijdde. Hmmm, wij zijn alvast niet helemaal overtuigd en houden het bij een glitterslipje. Trouwens, what's next? Kringspierkralen?
Vandaag begint voor mij het jaarlijkse weekje vakantie met de kleinkinderen aan de zee. Je zal het dus de komende dagen moeten stellen met ingeblikt spul. Geen actueel gejammer dus over hittegolven, regenweer, jengelende kinderen, enthousiaste grootouderverhalen. Voor mijn part mag de formateur naar het paleis in een bloemetjesshort: je zal hier dus niks over lezen, want toen ik de stukjes voor de volgende dagen schreef was dat nog allemaal niet gebeurd. Het is puur een kwestie van sympathie voor de paar honderd bezoekers die hier elke dag komen piepen, dat er om middernacht een nieuw stukje verschijnt. Maar als het goed zit zien we mekaar meer in real time terug volgende zaterdag.
Denk maar niet dat ik de titel mistypt heb i.p.v. bvb. resonantie. Tijdens de preek van de begrafenis die ik vanmorgen speelde, heb ik zitten denken aan een nieuwe methode om van een dode "af te geraken". Het zogenaamde "groene" vernuft van de decadente mens kent stilaan geen grenzen meer. Uiteraard is een overledene, als men niet meer gelooft in de eeuwigheid en in het lichaam als tempel van de (Heilige) Geest, alleen nog maar een vervelend wegwerpartikel, waarbij men alleen gehinderd wordt door de gevoeligheid van de overblijvende familieleden. Wat zijn we ver weg van de pyramiden der Egyptenaars, van de rotsgraven van de Joden, van de rituele lijkverbrandingen in Azië en van de monumentale begraafplaatsen à la Père Lachaise in Parijs. Na de crematie zijn we nu aan de resomatie. Heeft de duivelse dominee Pandy hen op het idee gebracht? Je kan een dode oplossen in een bad met zuur en na een paar uurtjes blijft er alleen een klein residuutje over. Geen nood voor de industrie, ook dat zal je wel in een bokaaltje mee naar huis kunnen nemen om op je schouw te zetten naast het poppetje dat je vorig jaar uit je vakantie meebracht. Gelukkig is er het mom van de milieuvriendelijkheid (al heeft nog niet definitief beslist wat men met het zuurbad gaat doen, eenmaal gebruikt). Horresco referens. (zoek het maar zelf op: waarschijnlijk is dat ook milieuvriendelijker, maar daarom niet minder oneerbiedig).
Het schooljaar zit er op: de woensdagnamiddagen zullen twee maanden niet zijn zoals gewoonlijk. Deze grootouders hebben tijdens het jaar 4 kleinkindjes die elke woensdag naar hier komen. Nu wordt het een beetje anders. Eerst gaan we een weekje met z'n allen (= moeke, vake en de 4 oudste kleinkinderen) naar de zee. Hopelijk wordt het zomer, en niet zoals de vorige jaren bar slecht weer. Daarna vertrekt Sophie met haar twee rakkers naar Italië (buurt van Torino), en Gert zal later ook al naar la bella Italia gaan (Elba). Wouter stelt zijn vakantie nog wat uit: in september naar IJsland met zijn Julietje. Lekker allemaal de batterijen opladen.
Op de eerste plaats natuurlijk waardoor je hem met je handen aanraakt, maar ook door het aanraken met je stem, door je gevoelens met je stem te uiten of via het zingen het kindje te laten weten dat je er voor hem bent. Van oudsher kennen we natuurlijk de wiegeliedjes voor de baby. Maar we zingen even goed liedjes bij allerlei dagelijkse handelingen als aankleden en in het badje doen. Babys houden van klankspelletjes en zijn zeer attent pop allerlei spannende, maar vooral nieuwe geluiden. Favoriet zijn de imitatiespelletjes en liedjes waarmee je hen uitnodigt om zelf geluidjes te maken en te brabbelen. En de meest vanzelfsprekende manier voor een baby om te genieten: rustig bewogen worden op muziek in een paar veilige en vertrouwde armen.
Wanneer kindjes wat ouder worden spelen we de bekende vingerspelletjes (Naar bed, naar bed, zei Duimeloot) en op-schoot-spelletjes (hop-hop-hop). En liedjes bij het slapengaan, tanden poetsen, opruimen van het speelgoed horen er ook bij.
Liedjes : goed voor het behaaglijk gevoel van kinderen en basis voor later genieten van muziek.
Met al dat muzikaal geweld dat hier regelmatig geproduceerd wordt, zou je nog vergeten dat ik - voor ik aan mijn leven als coördinator van het regionaal overleg voor de arbeidsmarkt - in mijn eerste leven logopedist was. In 1967 naderde het einde van mijn opleiding en werkte ik aan een proefschrift over doven. Daarvoor was ik o.m. een periode in Nederland, eerst in het universitair ziekenhuis van Nijmegen o.l.v. Prof. Brinkman om stemtherapie te leren, en daarna in het wereldberoemde Instituut voor Doven te Sint Micheilsgestel met Antoine Van Uden en prof. Van Dijck. Het was in dit laatste instituut dat ik voor het eerst kennis maakte met doofblinde kinderen. Deze laatste categorie van kinderen was in de 19e eeuw lang als compleet hopeloos beschouwd: er was immers nog geen middel gevonden om met hen te communiceren. Op 27 juni 1880 werd Helen Keller geboren in een welstellende Amerikaanse familie. Toen ze 19 maanden oud was, kreeg ze hersenvliesontsteking en werd daardoor doof en blind. Na enkele uitzichtloze jaren kreeg ze als huislerares Anne Sullivan, die er als eerste in slaagde om met handalfabet en braille het meisje echt tot ontplooing te brengen. Helen Keller werd de eerste die een middelbare opleiding afmaakte en in 1904 in Boston cum laude promoveerde in de linguistiek. Zij publiceerde verschillende boeken. Wereldberoemd werd ze toen het toneelstuk The Miracle Worker het verhaal van haar jeugd op de planken bracht. Het was dit toneelstuk dat ik later in Borgerhout zou helpen regisseren en zo was de corkel rond.
Zoals ieder jaar ga ik een muzikaal weekendje Londen doen in december. Mochten er liefhebbers zijn om mee te gaan, dan mag je dit laten weten; dan regelen we iets samen. Op het programma alleszins het traditionele kerstconcert o.l.v. John Rutter, en de musical The Lion King in het West End. Uiteraard ga ik ook naar de Vespers in Westminster Abbaye en de hoogmis in St. Pauls Cathedral. Voor de verwoede shoppers: het is Christmastime in Londen.
Programma 10-12 december 2010
Vr vmHarrods
Vr 15.00Vespers in Westminster Abbaye,
Vr avSoho
Za moMarkt Notting Hill of British Museum
Za 15.00Concert Rutter Royal Albert Hall
Za 19.30West End : The Lion King
Zo 11.30St Pauls Cathedral : gezongen hoogmis
Prijs: ca. 285 (inclusief: Eurostar, 2 nachten + ontbijt, Toegangsticketten voor Royal Albert Hall en West End, 3 dagen metroticket exclusief: maaltijden middag en avond).
Je vergeet toch niet je belastingsbrief op tijd in te vullen?
De Romeinse redenaar en staatsman Cicero zei zo'n tweeduizend jaar geleden al: "Tolvrij zijn slechts onze gedachten" De Egyptenaren die hun rijk via een uitgebreid ambtenarenstelsel bestuurden, kenden in hoogtijdagen wel honderd verschillende belastingen. Ook in het hiernamaals moesten de Egyptenaren belastingen betalen. In de koningsgraven heeft men beeldjes gevonden van belastingambtenaren die hun plicht moesten doen: helpen bij het vullen van de schatkist.
De krant DE TIJD bericht over een duik in de geschiedenis door AskMen over de domste belastingen ooit. Verhelderend voor onze informateur, een gedreven historicus.
1.Zouttaks
Hoe onschuldig het op het eerste gezicht ook lijkt, zout is de drijfveer van vele revoluties geweest. Heffingen op zout lagen aan de basis van de ondergang van het Chinese rijk. De Franse taks op zout ontketende de Franse revolutie en in 1930 leidde Ghandi eigenhandig een opstand tegen de zouttaks van de Engelsen.
2.Open Haard-taks
In Engeland vonden ze er in 1622 niets beter op dan een belasting op open haarden te heffen. Het leidde tot een overdreven belastingsregime voor de armere klassen Wat gebeurde? Mensen begonnen hun schoorstenen te verstoppen opdat controleurs niets zouden merken van een open haard. In 1689 verdween de taks nadat een bakker bij een brand zo'n 20 huizen van buren de vlammen in joeg, met vier doden er bovenop.
3.Vreemdelingtaks
Taksen op buitenlanders is niet zo vreemd, zelfs tot in de 20e eeuw. Canada was in 1885 de eerste om Chinese immigranten te belasten. De heffing duurde tot 1923... een eind dat niet werd ingegeven door mentaliteitswijziging maar door de Chinese wet die op dat ogenblik verbood nog naar Canada te gaan.
4.Nobelprijs-taks
Zelfs de Nobelprijs, voor mensen die de grootste bijdrage aan de mensheid deden, heeft zijn eigen belasting in de VS. Dat geldt trouwens voor alle prijzen, ook voor de Pulitzer-prijs en dergelijke. Enige manier om er aan te ontkomen? Het weggeven aan een goed doel of aan de overheid, aan u de keus.
5.Dissidententaks
Nog zo'n klassieker uit de geschiedenis: wie het niet met de Koning eens was, mocht zich aan een belasting verwachten. De methode werd in vele varianten toegepast. Uiteindelijk was het een slimme vondst om je vijanden zo hard mogelijk onderuit te halen. In het Engeland van Oliver Cromwell (1655) komt er zo een taks op royalisten. Bovendien diende het geld van de opbrengst om de royalisten mee te bestrijden. Bij die belasting kon men alvast niet klagen dat het om een belasting was waarvan met de uitkomst niet kende.
6.Belasting op emancipatie van slaven
Rijke Romeinen die tijdens de Antieke Oudheid de vrijheid schonken aan een slaaf, moesten daarvoor een extra belasting betalen. Voor de Romeinen die zich slaven konden veroorloven, was die eenmalige belasting zelden een probleem. Jammer genoeg voor de slaaf moest ook hij 10 procent van zijn oorspronkelijke aankoopprijs ophoesten.
7.Belasting op handel in illegale drugs
Slechts weinigen zijn geneigd zwarte inkomsten in te vullen op hun belastingaangifte. Toch vraagt de Amerikaanse belastingdienst (IRS) een pak meer eerlijkheid van zijn belastingplichtigen. In de richtlijnen die de dienst meegeeft voor het invullen van de aangifte wordt erop aangedrongen illegale inkomsten, zoals de handel in illegale drugs, aan te geven via regel 21 van formulier 1040. Hoeveel eerlijke drugdealers hun illegale inkomsten aangeven is niet bekend.
8.Baardbelasting
De Russische Tsaar Peter De Grote voerde in 1705 een belasting in op het dragen van een baard, wat nochtans voorgeschreven werd door de Orthodoxe godsdienst. Orthodoxe geestelijken waren vrijgesteld van de belasting. Elke andere man die een baard wilde dragen, moest daarvoor een attest aanvragen en uiteraard de belasting neertellen.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
