Vakantie is een moment om lectuur die is blijven liggen een beetje bij te werken.
Ik ga nog maar eens herlezen hoe de Mayas de schepping van de aarde beschrijven in het boek Popol Vuh dat ik een paar jaar geleden van mijn dochter Sophie cadeau kreeg bij haar terugkeer uit Mexico.
In het begin was er alleen maar stilte en rust. Niets bewoog, niets gaf geluid. Al wat bestond was de kalme zee en de uitgestrekte hemel. In de stilte van de donkere nacht bevond de Schepper en Vormgever zich in het water, omgeven door licht en bedekt met groene en blauwe veren. Hart van de Hemel is zijn naam.
Na deze woorden verteld de Popol Vuh hoe de Schepper en Vormgever de ruimte vult en de aarde laat verschijnen. Gehuld in nevels verrijzen de bergen en overal schieten cipressen en pijnbomen op. Het water wordt gescheiden en vrij stromen de rivieren tussen de bergen door. Een schitterend werk, waar het Hart van de Hemel en het Hart van de Aarde diep over nagedacht hadden. Vervolgens verschijnen de dieren; herten, vogels, leeuwen, tijgers en allerlei soorten slangen. De Schepper en Vormgever is verrukt over de pracht van de dieren die krijsen en kakelen. Toch ontbreekt er iets, geen enkel dier is in staat de naam van het Hart van de Hemel en het Hart van de Aarde uit te spreken. Er moeten mensen komen die de Schepper en Vormgever onderhouden en gehoorzamen en die in staat zijn de gedachtenis van het Hart van de Hemel en het Hart van de Aarde levend te houden.
Tot driemaal toe deed de Schepper en Vormgever een poging wezens te maken die hun opdracht zouden begrijpen. Eerst werd er een mens geboetseerd van aarde, maar die was slap en week. Wanneer het bovendien begon te regenen was het snel gedaan met de mens gemaakt van aarde. Een tweede poging van hout leverde ook niet het gewenste resultaat op. De mensen van hout waren bestand tegen de regen, maar stijf als ze waren en zonder bloed in de aderen waren ze niet in staat zich hun Schepper en Vormgever te herinneren. Driemaal was scheepsrecht, ook voor de Schepper en Vormgever. Met behulp van vier dieren werden witte en gele maïskolven verzameld. De maïs werd gemalen en uit het deeg van de gele en witte maïs werden vlees en bloed gemaakt. Uit de krachtige drank van de maïs werden vervolgens de spieren gevormd, die het lichaam stevig en sterk maakten. Uit maïs, en uit maïs alleen, boetseerde de Schepper en Vormgever de eerste mensen, vier mannen en vier vrouwen, de Mayas.
Rare jongens, die Romeinen. Als er één boek is dat aangeeft dat deze quote van Obelix uit de stripverhalen niet helemaal een verzinsel is, dan is het wel het boek Romeinse decadentie dat onlangs in de boekhandels werd opgenomen.
En het is waar, wanneer we aan de Romeinse tijd denken, zien we taferelen van weelde en extravagantie: uitgebreide bacchanalen, grootse gladiatorengevechten en keizers die nogal wat afwijkend sexueel gedrag vertoonde. En dan is er natuurlijk de weelde en luxe die spreekt uit de resten die in de loop der eeuwen zijn opgegraven, zoals bij Xanten, waar een "woning" is gereconstrueerd, een woning die zo groot is dat je er een dorp in kunt huisvesten. Het boek lijkt in sommige hoofdstukken te vergeten dat het voor de "geïnteresseerde leek" is bedoeld, waardoor het wat academisch dreigt te worden. Deze dreiging levert echter geen echte problemen op. Hierdoor is Romeinse decadentie een absolute must voor iedereen met interesse voor geschiedenis, of voor luxe. Ook voor de maatschappelijk betrokkene is het goed leesvoer, want de link met de moderne consumptiemaatschappij is natuurlijk snel gelegd.
Vorige donderdag had ik het al over iets wat in mijn ogen alleen maar een kenmerk van decadentie en verval is : de resomatie in het teken van de zgn. milieuvriendelijkheid. Op het gevaar af van voor een oude zeur versleten te worden geef ik vandaag maar een samenvatting van een artikeltje dat in Elle verscheen. Maar herinner u: ook het Romeinse Rijk ging aan zijn eigen decadentie ten onder.
Van bijzondere 'kapsels' op intieme plaatsen kijkt niemand tegenwoordig nog op. Maar in 2010 gaan we een stapje verder en wordt met 'vajazzling' de decadentie down under compleet. Het was actrice Jennifer Love Hewitt die met de term 'vajazzling' op de proppen kwam. Na een zoveelste breuk met een vriendje liet ze haar 'lady parts' door een vriendin bezetten met Swarovski steentjes waardoor haar intieme plekje schitterde als een discobal. In een Amerikaanse talkshow verkondigde ze enthousiast dat ze in haar nieuwe boek maar liefst een heel hoofdstuk aan haar schitterende schaamstreek wijdde. Hmmm, wij zijn alvast niet helemaal overtuigd en houden het bij een glitterslipje. Trouwens, what's next? Kringspierkralen?
Vandaag begint voor mij het jaarlijkse weekje vakantie met de kleinkinderen aan de zee. Je zal het dus de komende dagen moeten stellen met ingeblikt spul. Geen actueel gejammer dus over hittegolven, regenweer, jengelende kinderen, enthousiaste grootouderverhalen. Voor mijn part mag de formateur naar het paleis in een bloemetjesshort: je zal hier dus niks over lezen, want toen ik de stukjes voor de volgende dagen schreef was dat nog allemaal niet gebeurd. Het is puur een kwestie van sympathie voor de paar honderd bezoekers die hier elke dag komen piepen, dat er om middernacht een nieuw stukje verschijnt. Maar als het goed zit zien we mekaar meer in real time terug volgende zaterdag.
Denk maar niet dat ik de titel mistypt heb i.p.v. bvb. resonantie. Tijdens de preek van de begrafenis die ik vanmorgen speelde, heb ik zitten denken aan een nieuwe methode om van een dode "af te geraken". Het zogenaamde "groene" vernuft van de decadente mens kent stilaan geen grenzen meer. Uiteraard is een overledene, als men niet meer gelooft in de eeuwigheid en in het lichaam als tempel van de (Heilige) Geest, alleen nog maar een vervelend wegwerpartikel, waarbij men alleen gehinderd wordt door de gevoeligheid van de overblijvende familieleden. Wat zijn we ver weg van de pyramiden der Egyptenaars, van de rotsgraven van de Joden, van de rituele lijkverbrandingen in Azië en van de monumentale begraafplaatsen à la Père Lachaise in Parijs. Na de crematie zijn we nu aan de resomatie. Heeft de duivelse dominee Pandy hen op het idee gebracht? Je kan een dode oplossen in een bad met zuur en na een paar uurtjes blijft er alleen een klein residuutje over. Geen nood voor de industrie, ook dat zal je wel in een bokaaltje mee naar huis kunnen nemen om op je schouw te zetten naast het poppetje dat je vorig jaar uit je vakantie meebracht. Gelukkig is er het mom van de milieuvriendelijkheid (al heeft nog niet definitief beslist wat men met het zuurbad gaat doen, eenmaal gebruikt). Horresco referens. (zoek het maar zelf op: waarschijnlijk is dat ook milieuvriendelijker, maar daarom niet minder oneerbiedig).
Het schooljaar zit er op: de woensdagnamiddagen zullen twee maanden niet zijn zoals gewoonlijk. Deze grootouders hebben tijdens het jaar 4 kleinkindjes die elke woensdag naar hier komen. Nu wordt het een beetje anders. Eerst gaan we een weekje met z'n allen (= moeke, vake en de 4 oudste kleinkinderen) naar de zee. Hopelijk wordt het zomer, en niet zoals de vorige jaren bar slecht weer. Daarna vertrekt Sophie met haar twee rakkers naar Italië (buurt van Torino), en Gert zal later ook al naar la bella Italia gaan (Elba). Wouter stelt zijn vakantie nog wat uit: in september naar IJsland met zijn Julietje. Lekker allemaal de batterijen opladen.
Op de eerste plaats natuurlijk waardoor je hem met je handen aanraakt, maar ook door het aanraken met je stem, door je gevoelens met je stem te uiten of via het zingen het kindje te laten weten dat je er voor hem bent. Van oudsher kennen we natuurlijk de wiegeliedjes voor de baby. Maar we zingen even goed liedjes bij allerlei dagelijkse handelingen als aankleden en in het badje doen. Babys houden van klankspelletjes en zijn zeer attent pop allerlei spannende, maar vooral nieuwe geluiden. Favoriet zijn de imitatiespelletjes en liedjes waarmee je hen uitnodigt om zelf geluidjes te maken en te brabbelen. En de meest vanzelfsprekende manier voor een baby om te genieten: rustig bewogen worden op muziek in een paar veilige en vertrouwde armen.
Wanneer kindjes wat ouder worden spelen we de bekende vingerspelletjes (Naar bed, naar bed, zei Duimeloot) en op-schoot-spelletjes (hop-hop-hop). En liedjes bij het slapengaan, tanden poetsen, opruimen van het speelgoed horen er ook bij.
Liedjes : goed voor het behaaglijk gevoel van kinderen en basis voor later genieten van muziek.
Met al dat muzikaal geweld dat hier regelmatig geproduceerd wordt, zou je nog vergeten dat ik - voor ik aan mijn leven als coördinator van het regionaal overleg voor de arbeidsmarkt - in mijn eerste leven logopedist was. In 1967 naderde het einde van mijn opleiding en werkte ik aan een proefschrift over doven. Daarvoor was ik o.m. een periode in Nederland, eerst in het universitair ziekenhuis van Nijmegen o.l.v. Prof. Brinkman om stemtherapie te leren, en daarna in het wereldberoemde Instituut voor Doven te Sint Micheilsgestel met Antoine Van Uden en prof. Van Dijck. Het was in dit laatste instituut dat ik voor het eerst kennis maakte met doofblinde kinderen. Deze laatste categorie van kinderen was in de 19e eeuw lang als compleet hopeloos beschouwd: er was immers nog geen middel gevonden om met hen te communiceren. Op 27 juni 1880 werd Helen Keller geboren in een welstellende Amerikaanse familie. Toen ze 19 maanden oud was, kreeg ze hersenvliesontsteking en werd daardoor doof en blind. Na enkele uitzichtloze jaren kreeg ze als huislerares Anne Sullivan, die er als eerste in slaagde om met handalfabet en braille het meisje echt tot ontplooing te brengen. Helen Keller werd de eerste die een middelbare opleiding afmaakte en in 1904 in Boston cum laude promoveerde in de linguistiek. Zij publiceerde verschillende boeken. Wereldberoemd werd ze toen het toneelstuk The Miracle Worker het verhaal van haar jeugd op de planken bracht. Het was dit toneelstuk dat ik later in Borgerhout zou helpen regisseren en zo was de corkel rond.
Zoals ieder jaar ga ik een muzikaal weekendje Londen doen in december. Mochten er liefhebbers zijn om mee te gaan, dan mag je dit laten weten; dan regelen we iets samen. Op het programma alleszins het traditionele kerstconcert o.l.v. John Rutter, en de musical The Lion King in het West End. Uiteraard ga ik ook naar de Vespers in Westminster Abbaye en de hoogmis in St. Pauls Cathedral. Voor de verwoede shoppers: het is Christmastime in Londen.
Programma 10-12 december 2010
Vr vmHarrods
Vr 15.00Vespers in Westminster Abbaye,
Vr avSoho
Za moMarkt Notting Hill of British Museum
Za 15.00Concert Rutter Royal Albert Hall
Za 19.30West End : The Lion King
Zo 11.30St Pauls Cathedral : gezongen hoogmis
Prijs: ca. 285 (inclusief: Eurostar, 2 nachten + ontbijt, Toegangsticketten voor Royal Albert Hall en West End, 3 dagen metroticket exclusief: maaltijden middag en avond).
Je vergeet toch niet je belastingsbrief op tijd in te vullen?
De Romeinse redenaar en staatsman Cicero zei zo'n tweeduizend jaar geleden al: "Tolvrij zijn slechts onze gedachten" De Egyptenaren die hun rijk via een uitgebreid ambtenarenstelsel bestuurden, kenden in hoogtijdagen wel honderd verschillende belastingen. Ook in het hiernamaals moesten de Egyptenaren belastingen betalen. In de koningsgraven heeft men beeldjes gevonden van belastingambtenaren die hun plicht moesten doen: helpen bij het vullen van de schatkist.
De krant DE TIJD bericht over een duik in de geschiedenis door AskMen over de domste belastingen ooit. Verhelderend voor onze informateur, een gedreven historicus.
1.Zouttaks
Hoe onschuldig het op het eerste gezicht ook lijkt, zout is de drijfveer van vele revoluties geweest. Heffingen op zout lagen aan de basis van de ondergang van het Chinese rijk. De Franse taks op zout ontketende de Franse revolutie en in 1930 leidde Ghandi eigenhandig een opstand tegen de zouttaks van de Engelsen.
2.Open Haard-taks
In Engeland vonden ze er in 1622 niets beter op dan een belasting op open haarden te heffen. Het leidde tot een overdreven belastingsregime voor de armere klassen Wat gebeurde? Mensen begonnen hun schoorstenen te verstoppen opdat controleurs niets zouden merken van een open haard. In 1689 verdween de taks nadat een bakker bij een brand zo'n 20 huizen van buren de vlammen in joeg, met vier doden er bovenop.
3.Vreemdelingtaks
Taksen op buitenlanders is niet zo vreemd, zelfs tot in de 20e eeuw. Canada was in 1885 de eerste om Chinese immigranten te belasten. De heffing duurde tot 1923... een eind dat niet werd ingegeven door mentaliteitswijziging maar door de Chinese wet die op dat ogenblik verbood nog naar Canada te gaan.
4.Nobelprijs-taks
Zelfs de Nobelprijs, voor mensen die de grootste bijdrage aan de mensheid deden, heeft zijn eigen belasting in de VS. Dat geldt trouwens voor alle prijzen, ook voor de Pulitzer-prijs en dergelijke. Enige manier om er aan te ontkomen? Het weggeven aan een goed doel of aan de overheid, aan u de keus.
5.Dissidententaks
Nog zo'n klassieker uit de geschiedenis: wie het niet met de Koning eens was, mocht zich aan een belasting verwachten. De methode werd in vele varianten toegepast. Uiteindelijk was het een slimme vondst om je vijanden zo hard mogelijk onderuit te halen. In het Engeland van Oliver Cromwell (1655) komt er zo een taks op royalisten. Bovendien diende het geld van de opbrengst om de royalisten mee te bestrijden. Bij die belasting kon men alvast niet klagen dat het om een belasting was waarvan met de uitkomst niet kende.
6.Belasting op emancipatie van slaven
Rijke Romeinen die tijdens de Antieke Oudheid de vrijheid schonken aan een slaaf, moesten daarvoor een extra belasting betalen. Voor de Romeinen die zich slaven konden veroorloven, was die eenmalige belasting zelden een probleem. Jammer genoeg voor de slaaf moest ook hij 10 procent van zijn oorspronkelijke aankoopprijs ophoesten.
7.Belasting op handel in illegale drugs
Slechts weinigen zijn geneigd zwarte inkomsten in te vullen op hun belastingaangifte. Toch vraagt de Amerikaanse belastingdienst (IRS) een pak meer eerlijkheid van zijn belastingplichtigen. In de richtlijnen die de dienst meegeeft voor het invullen van de aangifte wordt erop aangedrongen illegale inkomsten, zoals de handel in illegale drugs, aan te geven via regel 21 van formulier 1040. Hoeveel eerlijke drugdealers hun illegale inkomsten aangeven is niet bekend.
8.Baardbelasting
De Russische Tsaar Peter De Grote voerde in 1705 een belasting in op het dragen van een baard, wat nochtans voorgeschreven werd door de Orthodoxe godsdienst. Orthodoxe geestelijken waren vrijgesteld van de belasting. Elke andere man die een baard wilde dragen, moest daarvoor een attest aanvragen en uiteraard de belasting neertellen.
Ik denk er ernstig over om aan het bestuur van Musica ad Nives voor te stellen om een nieuwe mis in te studeren van Ernst Fuchs-Schönbach (1894-1975): zijn Missa Brevis, opus 20. Fuchs-Schönbach (eigenlijk Fuchs) was een Duitse componist uit de 20e eeuw, die aan de Kirchenmusikschule van Regensburg en aan de Akademie der Tonkunst in München studeerde. Bijna heel zijn muzikale carrière verliep in Viechtach, waar hij piano- en muziekonderricht gaf, en waar hij ook een zangschool oprichtte.
Fuchs-Schönbach was diep verbonden met zijn heimat. Dit is dan ook de reden waarom hij aan zijn oorspronkelijke naam Fuchs het aanhangsel Schönbach toevoegde, zijnde de naam van zijn geboorteplaats.
Op 18 september start het Cultureel Centrum van Mechelen met een vooruitblik naar het cultuurseizoen 2010-2011, onder de titel UiTkijk. Zij zeggen zelf dat zij hiermee de verenigingen in/uit Groot-Mechelen willen promoten. KORILE gaat daar dit jaar niet ontbreken, want ik vind dat wij echt wel aan cultuur doen en dat wij het publiek leuke dingen te bieden hebben. Dus ... lieve leden van KORILE: neem je agenda en houdt zaterdag 18 september tussen 12u00 en 15u00 vrij. We brengen allicht een voorsmaakje van onze aperitiefconcert(en) op 3 (Leest) en 17 (Borgerhout) oktober. Het wordt nog leuker dan de Stadsvisioenen!
Gisterenavond was het de laatste repetite van KORILE voor dit koorwerkjaar, volgende week verzorgen de alten van Leest het zomerfeest, dit keer met Bourgondisch kaas- en wijnfestijn. Musica ad Nives doet nog een ietsiepietsie voort maar sluit ook zijn werkjaar af op 1 juli: met een liedje, een hapje en een drankje. Tijd dus om de dirigent even te laten omkijken naar het voorbije jaar, al zeggen de politiekers (vooral zij die verloren hebben) dat je vooruit moet kijken. De terugblik is een parafrase op het beroemde gedicht van Alice Nahon: " 't Is goed in 't eigen hart te kijken, nog even voor het slapengaan." Het was een mooi jaar, niet in het minst omdat ik nieuwe leuke mensen mocht leren kennen, nieuwe zanger(essen)s in Borgerhout, maar evengoed nieuwe leden zowel in KORILE als in MaN. Muzikale hoogtepunte opsommen laat ik over aan de respectieve voorzitters. Die kunnen toch niet raden wat ik super vond, omdat het vaak gaat om dingen die gebeuren in de geborgenheid van een repetitie: een perfecte muzikale zin, het oef-gevoel van voor de eerste keer helemaal door een koorwerkje te geraken. En we hebben natuurlijk ook moeilijke momenten gehad: berichten over serieuze ziektes, en zelfs een koorlid uit Borgerhout dat we moesten ten grave dragen. En toen rustte .... de dirigent en hij zag dat het goed was.
Reeds de oude Grieken kenden hun Sirenen: halfgodinnen met het lichaam van een vogel en het hoofd van een vrouw. Ze waren erg mooi en zongen zulke verleidelijke liederen dat de reizigers die hun eiland passeerden, de verleiding niet konden weerstaan. Vervolgens liep hun schip dan te pleter tegen de rotsen en werden zij gedood doordat de Sirenen alle levenskracht uit hen wegzogen.
De oude verhalen vertellen hoe hun muziek werd overwonnen door de meesterzanger Orpheus. Muziek om muziek te bezweren.
En dan is Ondine uit de Germaanse mythologie. Volgens Paracelsus is het een waternimf die in bospoelen of watervallen woont. De Ondines hebben prachtige stemmen die soms gehoord wordt boven het geluid van het water uit.
En wie kent niet de Lorelei? Ich weiss nicht wassoll es bedeuten dass ich so traurig bin. Boven op de Loreleyrots zou een zingende nimf met gouden haren hebben gezeten, die door haar gezang de schippers afleidde en tegen de rots liet varen.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
