Daar word ik nu echt goed gezind van se. Zo een leuke repetitie gisterenavond bij KORILE. Om te beginnen: een nieuw sopraantje (hartelijk welkom Kathleen). En het goede nieuws is nog niet gedaan: volgende week zou er nog een nieuwelingske komen opduiken. De gestage groei van het koor laat het allerbeste verhopen voor de toekomst. Ik moet dringend eens de gemiddelde leeftijd van KORILE berekenen, maar ik heb zo het gevoel dat die echt goed begint te liggen. Zoals overal is het mannensegment een beetje dunner (maar niet minder goed), alhoewel ... vijf bassen en vijf teneoen, daar kan je al heel wat mee aanvangen. En ook de bundel 'Zingen tot Morgenvroeg' is plezierig om mee te werken. Een mooie mix van oud en nieuw, met regelmatig een 'Aha-erlebnis'. Ook de tenoren waren gelukkig, want de inschrijvingen voor het komende koorfeest lopen als een trein. KORILE bloeit!
Eén van de vaak voorkomende zorgen van koorbesturen is het vinden en houden van een betaalbaar repetitielokaal. Als je aan een kerk verbonden bent, heb je misschien geluk. In de zestiger jaren werden vzw's opgericht die de originele naam 'Parochiale Werken' e.d.m. droegen en die het beheer van allerlei lokalen voor hun rekening namen. Het geluk bestond er dan in dat verenigingen die direct gerelateerd waren aan de kerk voor een gunstprijsje een lokaal konden gebruiken. Andere koren moeten dikwijls op zoek naar een plaats die een beetje akoestisch verantwoord is en die ook de nodige plaats biedt om het materiaal van het koor bij te houden. Maar betaalbaarheid blijkt een ander paar mouwen. Koren zijn nu eenmaal niet rijk, en hebben nogal wat kosten: een onkostenvergoeding voor hun dirigent, materiaal, kleine attenties voor hun leden... Het is dus rijden en omzien. Verhuurders wezen gewaarschuwd: het koor dat gewoonlijk maar één avond per week gebruik maakt van een lokaal is geen melkkoe. Tenzij gemeentebesturen een inspanning doen om gepast onderkomen te verschaffen (of te subsidiëren), zullen de besturen echt wel kritisch gaan shoppen. Tradities zijn er om te bewaren waar mogelijk, maar over boord te gooien waar wenselijk.
Tomasso Albinoni (1671-17 januari 1751) was de zoon van een rijke Venetiaanse koopman. Hij was een begenadigd zanger en violist. In het totaal componeerde hij waarschijnlijk zo een 81 opera's, 99 sonates, 59 concerti en 9 symfonieën. Een groot deel van zijn werk is verloren gegaan tijdens het bombardement van Dresden in 1944. Zijn meest bekende werk: het Adagio voor Strijkers is een zogenaamde reconstructie die in 1958 gepubliceerd werd door ene Remo Giazotto. Achteraf gezien bleek dit helemaal geen werk van Albinoni te zijn, maar een stuk in zijn stijl door die Giazotto zelf geschreven. Bach was een groot bewonderaar van Albinoni en componeerde twee fuga's op themas van Albinoni.
Gisteren heb ik het manuscript van "Kijken naar muziek" beëindigd: 232 blz over muziek in de beeldende kunsten. Nu kan ik rustig verder werken aan een ander onderwerp dat mij bezighoudt: opvattingen over sterven in de verschillende culturen. Dat is geen kwestie van morbiditeit, maar het proberen ontdekken van de diepste drijfveren en verwachtingen van mensen over hun voortbestaan. Gestorven graan wordt brood.
Als je je een beetje verdiept in de petite histoire van de muziek kom je de meest smeuïge verhalen tegen. Dag Allemaal zou er duimen en vingers van afgelikt hebben. En Sex in the City heeft er niks aan. Neem nu ENRICO TOSELLI gestorven op 15 januari 1926 in Firenze (waar hij 43 jaar eerder geboren was). Hij was een Italiaans componist en virtuoos pianist. Van zijn composities werd Serenata, dat hij oorspronkelijk voor viool en piano schreef, een ware wereldhit. Zijn grootste faam heeft hij echter te danken aan de liefdesaffaire die hij had met de Saksische kroonprinses Louise. Zij verliet hem zelfs voor haar man, de laaatste Saksische koning Frederik August en hun zes kinderen. In 1907 trouwde Toselli met de dertien jaar oudere prinses bij wie hij ook nog een kind kreeg. Hun huwelijk strandde na vijf jaar. En prinses Louise eindigde haar leven in Brussel als bloemenverkoopster.
Als we het toch over moord en doodslag hebben: één van de opvallende buitenbeentjes uit de 16e eeuwse muziek is Carlo Gesualdo. Een onschuldige luisteraar zou het heel moeilijk hebben om hem op het juiste tijdstip te plaatsen op de tijdlijn van de muziekgeschiedenis.
De naam Gesualdo is niet alleen verbonden met zijn werk als componist maar ook met een misdaad die hij op 16 oktober 1590 heeft begaan. Carlo Gesualdo vermoordde zijn vrouw Maria d'Avaloz en haar minnaar Fabrizio Carafa nadat hij ze op heterdaad betrapte. Aangezien het een edelman niet paste zijn vrouw eigenhandig te vermoorden liet Carlo Gesualdo, prins van Verosa, zich bijstaan door enkele bedienden. Ze drongen de slaapkamer van prinses Maria Gesualdo d'Avaloz binnen, betrapten haar en haar minnaar volgens een oud verslag in flagrante delicto en losten enkele schoten, waarna Gesualdo de buik van zijn echtgenote met 53 messteken openreet. De dood van Maria en haar geliefde Fabrizio Carafa, hertog van Andria, schokte niet alleen heel Napels maar drong door tot in alle uithoeken van Italië en was onderwerp van menige versregel. Gesualdo werd niet vervolgd omdat het om eerwraak ging. Maar hij werd wel heel zijn leven geplaagd door wroeging. Volgens de overlevering liet hij zich dagelijks door een dienaar geselen.
Als we hier regelmatig al eens geboorte- of sterfdagen onder de aandacht brengen, dan gaat het meestal over personen die de mensheid iets bijgebracht hebben. We hebben dan een goed aanleiding om ons geheugen op te frissen en eventueel een paar leuke anecdotes te voorschijn te brengen. Ik denk niet dat de verjaardag van vandaag ons ook maar een stukje beter maakt, tenzij dat het erkennen van slechte eigenschappen in sommige mensen ons iets leert over onszelf. Op 13 januari 2004 pleegde Harold Shipman in zijn cel zelfmoord. Zegt de naam u niets? Het gaat om één van de meest performante (hehe) seriemoordenaars die wij kennen. Het was een Engels huisarts die veroordeeld was wegens (bewezen) moord op 15 personen, alhoewel hij serieus verdacht werd vanhet ombrengen van 215 mensen (sommigen spreken van 400). Hij ging - in tegenstelling met wat we nu in ons landje beleven - nooit over tot bekentenissen. De media besteden deze dagen al genoeg aandacht aan wat er in Halen gebeurd is (Halen, het dorp van mijn grootmoeder en mijn moeder). Horror voor de goegemeente, diepmenselijk drama voor de families die er mee te maken krijgen.
Als we vanavond met KORILE repeteren voor het evenement Zingen tot Morgenvroeg, dan komen we ongetwijfeld één van de onvergetelijke toppers van Wannes Van de Velde tegen: "Ik wil deze nacht in de straten gaan dwalen". Mooi toch hoe Koor en Stem gevestigd is in de Zirkstraat in Antwerpen op enige huizen afstand van het geboortehuis van Van de Velde. Zijn vader was metaalbewerker en heel goede zanger, zijn moeder een zingende naaister. De Zirkstraat hoort bij het Schipperskwartier, het huis (zij woonden boven een winkel) bestaat nog steeds: nu is er El Valenciano gevestigd. Is het toevallig dat een groot stuk van het repertoire in het onvervalst Antwaarps is, en het andere deel juist Spaanse muziek bevat?
Voor de lezers onder ons die een thriller weten te waarderen en wier geheugen nog niet afgestompt is: er is meer dan Pieter Aspe en Larsson, meer dan Jef Geeraerts en Ngaio Marsh. 44 jaar geleden stierf de "Queen of the crime" Agatha Christie. Van haar 66 detectiveromans en 20 toneelstukken werden meer dan 4 miljard exemplaren gedrukt, in 56 talen. Zij was de geestelijke moeder van Hercule Poirot, een Belgische detective en van de oude Britse speurneus Miss Marple. Er is nog werk aan de winkel voor de huidige generatie.
In 1725 wordt voor het eerst een klarinet gebruikt in een zesstemmige mis van de componist Faber, kapelmeester van de Antwerpse kathedraal.
In 1745 worden de eerste vier gekende concerti voor klarinet en orkest gecomponeerd door Johann Melchior Molter. Hij schreef voor een instrument in D, voorzien van drie kleppen. Dit instrument heeft een heel hoge toon en sommigen beschouwen dan ook eerder het concerto van Johann Stamitz (1749) als eerste concerto voor een volwaardige klarinet.
In 1758 is het beroemde orkest van keurvorst Karl Theodor van Mannheim een van de eersten om zijn houtblazerssectie (fluiten, hobo's en fagotten) met een klarinet uit te breiden. Het is op deze klarinetten dat Mozart verliefd wordt en waarvoor hij dus (meer bepaald voor zijn logebroeder Anton Stadler) zijn beroemd concerto zal schrijven. Dat dit legendarische concerto eigenlijk een zaak was van logebroeders onder elkaar is niet helemaal toevallig, want de klarinet wordt ook wel hét vrijmetselaarsinstrument bij uitstek genoemd, omdat het de "warmte onder de logebroeders" zo goed kan weergeven!
Er bestaat een grote club van verzamelaars die zich bezighouden met muziekuitgaven uit de 19e en de 20e eeuw. Het worden dan ook stilaan rariteiten die fel gegeerd zijn. Gisteren kreeg je al twee voorbeeldjes, ik wil er vandaag nog een paar bovenop doen. Het zijn soms echte pareltjes.
Ik ben in mijn boek nu bezig met een hoofdstuk dat gaat over muziekuitgaven. En heus niet alleen over de prachtige manusvripten waariedere initiaal een schilderijtje op zich zelf is. Tijdens de beginjaren van de radio werd er heel wat muziek gedrukt die - om te verkopen - een leuke voorzijde heeft: voorwaar een spiegel van de maatschappij. Soms is het ordinair, maar soms zijn het pareltjes of hebben ze een bijzondere historische waarde.
Op 31 januari luistert Musica ad Nives in Hof ter Schelde de ziekenzalving op met een heel mooi klassiek en melodieus programma. Staan onder meer op het programma: * J.S. Bach: Nun ruhen alle Wälder * J.S. Bach: O Jesulein süss * E. Elgar: Ave Verum * J. Ryelandt: Ave Maria Op her orgel zullen weken van Händel, Bach en Frescobaldi gespeeld worden.
Je weet maar wat je mist, als internet gekke kuren vertoont. Dat is gelijk in het begin bij de televisie. Ik ben al oud genoeg om het prille begin meegemaakt te hebben. Expo 58, een reden om de nieuwigheid in huis te halen. Eerst gewassen en gekamd zitten kijken naar het testbeeld, dan het muziekje van de expo ... Tot dan toe waren we thuis nogal op ons zelf, maar met die tv veranderde dat. Geburen kwamen mee kijken, de bakker bracht een gratis taart mee, en de leverancier van de tv (een broer van een aangetrouwde nonkel) sprong regelmatig eens binnen om reclame te maken. En als er dan storing was, een langgerekt ooohh en dan dat irritante beeld met "even geduld". Schipper naast Mathilde was nog zo een voltreffer. Sjonge, sjonge, nu ligt heel de wereld aan onze voeten.
Apollo, ook wel Phoebus Apollo genoemd, was één van de belangrijkste Griekse goden. Hij behoorde tot de twaalf Olympische goden, die samen met Zeus op de Olympus woonden. Deze zoon van Zeus en Leto was de lichtgod, verbonden met de zon, maar ook de god van de kunsten (met name de muziek).
In zijn hoedanigheidvan artistieke god was hij de leider van de negen muzen, de beschermgodinnen van kunsten en wetenschappen. Zelf vond Apollo de kithara uit, het Griekse instrument dat geldt als de voorloper van de luit en de gitaar. Zijn geliefdste instrument, waarmee hij ook het vaakst op afbeeldingen staat, was echter de lier.
Dit instrument ontwikkelde hij niet zelf: hij kreeg het van Hermes, als vergoeding nadat de piepjonge Hermes vee van Apollo had gestolen. Apollo speelde tevens fluit, en niet onverdienstelijk. De satyr Marsyas, die dacht dat hij het beter kon en zo hoogmoedig was de god uit te dagen voor een fluitwedstrijd, leed een smadelijke nederlaag en werd vervolgens door Apollo gevild. Dat Apollo ten aanzien van zijn muziek overgevoelig kon reageren, mocht ook de Phrygische koning Midas ervaren. Nadat hij eerst de god Pan had horen spelen op zijn rietfluit en vervolgens Apollo een virtuoze uitvoering op de lier had horen geven, was hij het oneens met de overige toehoorders, die Apollos spel verkozen boven dat van Pan. Dit irriteerde Apollo zozeer dat hij Midas van ezelsoren voorzag.
Ik zal al maar beginnen reclame maken voor de komende koordag van Musica ad Nives. Zondag 24 januari trekken we met z'n allen naar Malle voor een dagje stevig repeteren. Uiteraard wordt daar iedereen verwacht want we pakken een heel nieuw repertoire aan, en zo een dag is al gauw drie repetities waard. Op het programma twee doelstellingen: de éfine tuning" voor het optreden een week later in Hof ter Schelde, en vooral de voorbereiding van Pasen. We beginnente werken aan de Messe Brève no. 7 van Gounod, en gaan hopelijk al eens kijken naar Mendelssohn's "Verleih uns Frieden". En als we dat een beetje moe gewoden zijn, dan nemen we de bundel van Zingen tot Morgenvroeg ter hand, en genieten van de Vernimmens en andere van het Groenewouds. Ik reken vast op ieders aanwezigheid, en ... op nieuwe gezichten.
Het controversiële mailtje waarover ik het gisteren in het algemeen had, was een doorgestuurd bericht van Pro Vita, een fundamentalistische vereniging die zich ten allen tijde opwerpt als tegenstander van abortus. Ik herinner mij 1990-1991, toen ik nog algemeen directeur was van een grote vzw die o.m. onderwijs en opvoeding verschafte aan dove kinderen en adolescenten. Eén van de bepalingen in de abortuswetgeving was dat abortus enkel mogelijk is tot aan 14 weken, tenzij ... een ernstige handicap werd vastgesteld. Dan zou - bij wijze van spreken - tot op de laatste dag nog altijd kunnen ingegrepen worden. Zoals steeds zat ik nog laat op de avond in mijn bureel te werken, toen er daar een viertal mooie jonge dove meisjes kwamen aankloppen met de vraag of ze mij even konden spreken. Want ook zij hadden in hun les gevolgd wat er te gebeuren stond. En zij kwamen met de vraag of de wetgever dan vond dat zij er helemaal niet hadden moeten zijn. Het gevolg van ons heel intiem gesprek was dat ook wij een bericht hebben gestuurd naar de koning om die bepaling tegen te houden.
Wil dat nu zeggen dat ik in alle omstandigheden tegen abortus ben? Een genuanceerd oordeel is wellicht aangewezen. Respect voor het leven is zeker belangrijk, maar dan ook voor het leven van een jonge zwangere vrouw, die op een bepaald moment wanhopig zoekt naar de verdere zin van haar leven. Diepmenselijk respect en liefdevol begrip moeten zeker de bovenhand halen op een onredelijk "nee" tegen een beslissing die de loop van je leven definitief zou kunnen verduisteren.
Ik heb ook kennisgemaakt met sommige praktijken in Rusland. Abortus als goedkoop alternatief voor de morning-afterpil. Weet ik veel of er moreel al nieuw leven is op dat moment, maar dat gaat dan weer net in tegen mijn gevoel voor menselijk handelen. Als Pro Vita zich opwerpt als verdediger van het leven, dat ze dan eens diep in hun hart kijken om te zien of rechtlijnigheid altijd verenigbaar is met Liefde.
Op de weg van ons (mijn) koorleven is er vorige week een klein onenigheidje opgedoken. Een man die geïntereseerd is in vele dingen van het leven stuurt af en toe aan zijn kennissen, waaronder uiteraard ook nogal wat koorleden, iets door wat hem getroffen heeft of speciaal aangesproken. Dat daar nu ook iets tussen zat van de vereniging Pro Vita heeft bij een koorlid een oprisping meegebracht, waar - behalve over de grond van de zaak - terecht de opmerking kon gemaakt worden dat we al genoeg ongewenste mail in onze brievenbus krijgen, en dat koorleden eigenlijk alleen geïnteresseerd zijn in de gang van zaken van het koor (tenminste in hun mailbox, als het van andere koorleden komt).
Ik deel - overeigens met de voorzitster - die mening. Eén van de redenen waarom ik het internet "bevuil" met mijn blog is juist omdat ik daar mijn mening kwijt kan, zonder dat iemand bijna gedwongen wordt om ze te lezen. Ik ben natuurlijk ook geen kwal, en kan niet wegstoppen dat ook ik soms uitgesproken ideeën heb over sommige dingen. Ik zal het dan ook wel geweten hebben als ik weer eens op zere tenen getrapt heb. Maar hoe dan ook blijft het ieders vrijheid om mij niet aan te klikken en om het met mij oneens te zijn. Ik zou dus zeggen: blog er maar op los en wees selectief in de berichten die je per mail doorstuurt.
Op mijn brievenbus (die vandaag lekker ondergesneeuwd is) plakt toch ook de sticker "geen reclame a.u.b.". En op mijn pc doe ik driftig mee aan het programma "voorkom junkmail". Wat niet wegneemt dat ik iedere dag toch flink moet kuisen in mijn mail. Maar dat ... zijn de ongemakken van de internetmaatschappij.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
