De Franse tegenhanger van Europa Cantat organiseert om de 3 jaar een grote zangweek in Vaison-la-Romaine (vlakbij de Tourmalet), een klein stadje niet ver van Avignon. Ook in 2010 staat er weer zo een ontmoeting op het programma: rendez-vous van 2 tot 10 augustus. Al diegenen die iets dergelijk ooit meemaakten weten dat het telkens weer een feest is voor koorzangers die gebeten zijn door de microbe. Vorig jaar waren er drie koorleden mee naar Utrecht (Europa Cantat) en - voor zo ver ik het van hen heb gehoord - hebben zij enorm genoten en was het een echte boost voor hun zingen. Ook voor 2010 zijn er al twee mensen die al mee willen. Maar ... hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Ik vertel je er graag meer over als je geïntereseerd bent. Ik ga alvast inschrijven voor het atelier "Saul" van G.F. Händel, een unieke kans om deze opera van Händel uit te voeren met soli en orkest o.l.v. de charismatische Amerikaanse dirigent Mark Shapiro. Zin om mee te gaan? Wel beslissen voor eind december 2009!
Wie van ons kent Denis Menier of Hendrik Derolez? Het zijn respectievelijk de koorrepetitoren van de Koninklijke Muntopera en van de Koninklijke Vlaamse opera. Zij werken in de schaduw van de dirigenten die met het applaus en de bloemen gaan lopen voor nog maar eens een fenomenale voorstelling. Tenzij we met een koor zitten van professionele zangers (denk aan bvb. het VRT-koor) zijn repetitoren een vaak miskende groep in onze koren. Ik heb de laatste weken nog maar eens ondervonden hoe onmisbaar hun werk isen hoe zij vaak in de schaduw van een dirigent staan, en "as such" ook niet altijd gewaardeerd worden door zangers (en in sommige gevallen ??) bestuur. Zo heeft het Ruysscheveldekoor zijn onvermoeibare te weinig zich profilerende Nadia, wordt KORILE opgevangen door Pascale en trekt Mia momenteel Musica ad Nives. De marketing heeft de secretaressedag tot een begrip gemaakt. Zullen we misschien in Koor & Stem ook eens een repetitorendag maken? Kwestie van de bloemen minstens één keer op de juiste plaats te laten terechtkomen?
11 september 2009 - St-Rombautskathedraal - 20.30 uur Hommage Katedraalorganist Peter Pieters brengt hulde aan zijn leermeester Chris Dubois, met werk van Flor Peeters, César Franck en Dubois zelf.
Terug van weggeweest. Geen spectaculair nieuws is meer dan goed nieuws. Diegenen die op details letten zullen wellicht op mijn (hoe langer hoe meer slinkend) buikje letten: er is nog eens twee kilo af. Stilaan nader ik het gewicht dat ik had toen ik trouwde. Conclusie: ik ben niet zwaar op de hand. Tenzij ik het helemaal verkeerd inschat kan ik dus volgens plan terug op het toneel verschijnen: * zaterdag 12 september om 18.30 u in Sint Pauwels met het Ruysscheveldekoor: ik ga aan Nadia voorstellen dat zij dirigeert en dat ik de begeleiding doe. * dinsdag 15 september: repetitie met KORILE * woensdag 16 september : repetitiemet het RUYSSCHEVELDEKOOR * donderdag 17 september: repetitie met Musica ad Nives: ik ben benieuwd. Dank u wel voor alle lieve kaartjes, mails en bezoekjes!
Eén van de meest veelbelovende concerten van het Festival van Vlaanderen (Mechelen-Kempen) vindt plaats in Herentals op 24 september om 20.00 uur in de Sinte Waldetrudiskerk. Het Collegium Vocale brengt er i.s.m. Freiburger Barockorchester een integraal programma met muziek van G.F. Händel: Chandoz-Athems. Niet te missen!
Laatst was ik bij een orgelconcert in een grote, erg akoestische kerk. Er werd geconcerteerd door een aanhanger van de snelle tempi. Ik zat zo dicht mogelijk bij het orgel. Maar ik moet zeggen dat ik het verhaal, dat in de muziek ligt, niet heb kunnen volgen. Een triosonate van Bach klonk als een vage zweem van orgelklanken en een Prelude en Fuga, ook van Bach, als een galmende, onverstaanbare klankbrij. Omdat ik de stukken ken, wist ik wat de organist speelde, maar wat de inhoud van het verhaal was (de prachtige lijnen van de stemmen, de articulatie, enz.) heeft hij me niet kunnen laten horen en dat alleen omdat hij een veel te hoog tempo nam, in ieder geval voor deze ruimte. Een andere keer luisterde ik naar een koorconcert, ook alweer in een grote kerk. De dirigent had in de droge repetitieruimte kennelijk een snel tempo gekozen, zeer toepasbaar in die droge ruimte. Maar hij kon het koor (en zichzelf) niet bewegen om in deze grote kerk een beduidend langzamer tempo te nemen, zodat het voor de luisteraars nog een beetje te volgen zou zijn. Blijkbaar is het erg moeilijk om een ingestudeerd tempo soepel aan te passen aan de akoestiek van de ruimte. Nu zat er voor de koorklank niets anders op dan te gaan zwemmen in deze immense ruimte. En de luisteraars hoorden wel een koorklank, maar wat er precies gezongen werd bleef bedekt onder het akoestische laken. Bij een langzamer tempo zou alles veel beter te volgen zijn geweest
Tot ver in de negentiende eeuw was men zich weinig bewust van de relatie tussen architectuur en akoestiek. Men bouwde een fraai gebouw en liet zich dan verrassen door de architectuur. Toen de Londense Albert Hall klaar was, stoorde men zich aan de enorme echo.. Boosaardig merkte Thomas Beecham, nooit verlegen om een bon mot, daarover op: Wanneer jonge componisten hun werken willen laten uitvoeren, moeten ze dat liefst in de Albert Hall laten doen want dat is hun enige kans om een stuk tweemaal te horen op dezelfde avond nog wel.
Ook wanneer we afzien van duidelijke akoestische fouten blijven er nog genoeg akoestische factoren over die een goede klank in een zaal positief of negatief kunnen beïnvloeden. Beslissend is daarbij in de eerste plaats de nagalmtijd. Onder dat begrip verstaat men het tijdverloop waarin de luidsterkte na het uitschakelen van een geluidsbron is gedaald tot een miljoenste van zijn oorspronkelijke waarde. Het zal zonder meer duidelijk zijn dat deze tijdspanne van het wegsterven van het geluid van grote betekenis is voor de akoestische eigenschappen van de zaal. Wanneer die te lang is, zal dat geluid nog naklinken terwijl het volgende alweer is begonnen.
Wat is nu de gunstigste nagalmtijd? Lang liepen de meningen daarover van de bouwakoestici (en de musici) daarover nogal uiteen. Tegenwoordig is men het er al geruime tijd over eens dat 1,5s voor de middenfrequenties en iets meer voor de lage (om de klank wat meer warmte te geven) optimaal is. Voor goede concertzalen gelden waarden van 1,5-2,0s als het gunstigst. In grote kerken heersen waarden rond de 3,0s.
Maar het gewenste resultaat hangt ook sterk af van de stijl van de uit te voeren muziek. De Passiemuzieken van Bach kunnen in de Thomaskerk in Leipzig met een nagalmtijd van liefst 4,6 seconde mooi klinken, maar voor muziek die rijk is aan modulaties, die veel dissonanten bevat en belangrijke figuraties denk aan de neoklassieke werken van Stravinsky - is zon kerk in akoestisch opzicht rampzalig. Daarvoor zijn zalen met veel kortere nagalmtijd een zegen. Met nagalmtijden rond de 1,8 1,9s zoals het Concertgebouw en de Royal Festival Hall is men al beter af. Zover als met die beroemde droge 8-H studio in New York waarin Toscanini zijn opnamen maakte.
Bekend is natuurlijk ook dat de nagalmtijd niet alleen invloed heeft op muziek, maar ook op de spreekstijl. Toen in Wenen de toneelspelers tegen het eind van de negentiende eeuw verhuisden van het oude, kleine theater aan de Michaelerplatz naar het nieuwe grotere Burgtheater aan de Ring, beklaagden zij zich over het verlies aan intimiteit en natuurlijkheid van hun spreekwijze. De andere, nieuwe akoestiek verlangde van de spelers een veel sterker gearticuleerde duidelijkheid. De traditionele toon en de daarmee verbonden mimische subtiliteiten van de kamerstijl gingen zo verloren.
De bouwwijze verandert dus de spreekwijze en techniek, maar ook de spraakverstaanbaarheid. Een langere nagalm beïnvloedt vooral de verstaanbaarheid van syllabes. Op die manier is de verheven Burgtheaterstijl ontstaan. Het extreem van die stijl is natuurlijk de preektoon in de kerk. Wie gewend is om oorzaak en gevolg te verwisselen, veronderstellen dat de kerkbouwmeesters de akoestiek bewust zodanig hebben gekozen om de predikant te dwingen tot een spreekstijl met veel pauzes en scherpe lawaaierige toon. Maar zoals Saic in een vroeg boek over elektroakoestiek verklaarde, zijn de ruimteakoestische relaties van een kerk de oorzaak dat die preektoon ontstond omdat die preek anders onverstaanbaar zou zijn.
Ik ga een paar dagjes kamperen in het Onze Lieve Vrouw-Ziekenhuis in Aalst: kwestie van te zorgen voor het inkomen van Dr. Alexander Mottrie. Ik neem alvast een paar boeken mee: Stieg Larsson's tweede en derde deel liggen al veel te lang te wachten. Ik heb natuurlijk nagelaten om aan mijn dokter te vragen hoe lang hij mij wil houden. Mijn optimistische schattingen houden het op een dag of vijf. De moderne technologie en robotica slagen er immers in om diep in je te laten wroeten en toch "minimaal invasief" te zijn. Waar je in vorige eeuwen gruwelverhalen over las, zijn nu routineklussen geworden. Je moet al Wassilewski heten om langer dan acht dagen de binnenkant van een ziekenhuis te zien. Ik hoop dus gauw fris en monter bij jullie terug te zijn. Een beetje duimen kan echter geen kwaad.
Het moet niet altijd over mij of mijn passies gaan. Vandaag maak ik wat publiciteit voor mijn vrouw (Marina De Beul). Op vrijdag 4 september (20.00 uur) is er in het Marcquisauditorium, Lange Gasthuisstraat 45 (Elzenveld) de vernissage van de tentoonstelling van de Fotografische Kring IRIS waar geselecteerd werk van het laatste jaar van zijn leden wordt voorgesteld. De artistieke toelichting gebeurt door Freddy Van Vlaenderen, Voorzitter van het Centrum voor Beeldexpressie.
De tentoonstelling loopt vanaf 5 september tot en met 10 oktober 2009. Open: donderdag tot en met zondag van 12.30 tot 17.30 uur.
Mits de nodige (massale) publicteit is het houden van open repetities met je koor een ideaal middel om enerzijds nieuwe leden op het spoor te komen of mensen een beter inzicht te geven in wat ze kunnen verwachten als ze bij een koor komen zingen. Anderzijds is het ook een ideale gelegenheid om de stakeholders (sponsors, overheden, trouw publiek) nauwer bij het koor te betrekken en hen een blik te laten werpen achter de schermen. Zo een open repetitie vraagt op zijn minst van de bestuursleden even veel inspanningen als voor een concert, maar is vaak belangrijker (en dan denk ik niet aan de koorkas) voor de continuïteit en de naambekendheid van je koor.
In de weekendkrant van De Standaard (je weet wel : "onverantwoord interessant"), zit een bon voor een gratis CD met daarop het vioolconcerto van P. Tchaikowsky, concerto dat gedirigeerd wordt door VALERY GERGIEV. Gergiev is de muzikale directeur van het wereldberoemde Marinskiitheater in Sint-Petersburg dat o.m. met zijn balletten het Bolsjoitheater uit Moskou naar de kroon steekt. Toen het Sovjetregime onderuit ging gaf niemand nog een cent voor het voortbestaan van het Marinskiitheater (toen nog "Kirovtheater"). Maar dat was gerekend buiten een begenadigd chef-dirigent uit Abchasië. Sindsdien heeft Gergiev de wereld veroverd. Waar hij verschijnt krijgt de muziek een nieuwe dimensie, worden orkesten opgezweept en wordt een concert een buitenaardse ervaring. Gergiev is diabolisch, magistraal, enthousiasmerend, onaards. Zijn blik dringt binnen in de zielen van zijn muzikanten, biologeert hen als een slang, haalt onvermoede talenten naar boven.
Na een dag oorverdovende stilte zijn we terug met een paar mededelingen voor het Ruysscheveldekoor. We hebben op de bestuursvergadering beslist om het jubileumconcert in zijn huidige vorm definitief af te gelasten. Wel komt er een jubileummoment eind december waarop we niet zelf zullen zingen. De stukken waar we zo hard aan gezwoegd hebben / zwoegen, worden echter niet afgevoerd maar moeten zeker gekend zijn voor een volgend concert in de loop van de maand mei. In de volgende koorinfo komt er ook een uitgebreidere uitleg over de nieuwe "gedagslijn" die de dirigent wil gaan volgen met het Ruysscheveldekoor. En om het helemaal spannend te maken: er zijn zang- stemtesten gepland. Hou ook zeker 14 november vrij: dan is er een koordag, waarop iedereen verwacht wordt. De koordagen van oktober daarentegen gaan niet door.
Ik ben weer in een periode dat ik mij erger aan de confrontatie met mijn leeftijd. Ergeren is een betere omschrijving dan mij ongerust maken. Zo kreeg ik vorige week een vriendelijke brief van De Lijn met aangehechte gratis kaart voor het openbaar vervoer. Ik voelde me eigenlijk helemaal niet bij de categorie van oudjes die gratis uitstapjes kan maken met de bus of de tram. En moest CD&V weten hoe zijn mijn sympathie riskeren als ik weer eens een uitnodiging krijg voor één of andere bijeenkomst van de CD&V senioren, wellicht zouden ze het dan wel laten. Dat neemt natuurlijk niet weg dat je toch wel es tegen de realiteit opbotst. Mijn gevoelens zetten er mij wel toe aan om na t denken over leeftijden en leeftijdsgrenzen in koren. Daar moet ik absoluut eens een blog aan wijden. Misschien maak ik dan wel ineens een hoop minder goede vrienden, maar het zij zo. Volgens de Noorse schrijver Gullbransen "zingen de bossen wel eeuwig". Maar of dat ook zo met mensen in een koor moet is een heel andere vraag.
Mocht er nog iemand zin hebben om mee te rijden naar de prestigieuze koorhappening op vrijdag 28 augustus in Bois-Seigneur-Isaac, dan is het nu het moment om nog eventjes een gil te geven. Er zijn nog 2/3 plaatsen vrij in de auto. Op het programma staan o.m. I Mouvrini en de Petits Chanteurs à la croix de bois. Het is wel een dure geschiedenis: 45 euro toegang. Ik vertrek rond vijf uur vanuit Sint Niklaas.
Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had juist boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar mama. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.
Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten. We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen 'geirriteerd', omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid.
Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn in het geluid en met het inzicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van 'rennen en spetteren' als een 'kind' - zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress.
Haar stem was zo mooi toen ze de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten. 'Mama, laten we door de regen gaan rennen,' zei ze. 'Wat ?' vroeg Mama. 'Laten we door de regen gaan rennen!' herhaalde ze. 'Nee, lieverd. We wachten tot het wat minder wordt' antwoordde mama. Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: 'Mama, laten we door de regen gaan rennen.' 'We worden doornat als we dat doen,' zei mama. 'Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen' zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok. 'Vanmorgen?' 'Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?' Het meisje zei kalmpjes: 'Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je: 'Als we hier doorheen geraken samen, komen we door alles heen!' Iedereen was opeens muisstil.
Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen. We stonden allemaal doodstil. De volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg. Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden het weg lachen of haar voor gek uitmaken. Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven.
Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven. 'Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, wel, dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig,' zei mama. Daar gingen ze.
We stonden daar allemaal te kijken en te glimlachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd. Ze werden doornat. Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto's.
Ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig.
Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiele bezittingen en je gezondheid wegnemen, maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen... Vergeet daarom niet om 'tijd' te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken. Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd. Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.
Herinner 'het' leven en de waarden in het leven... Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een gezellige BBQ onder familie, buren en vrienden, een terrasje, genietend van de dagdagelijkse dingen, een beetje humor...
IK HOOP DAT JE STEEDS DE TIJD NEEMT OM DOOR DE REGEN TE RENNEN
We hebben gisteren de geboortedag van Claude Debussy (22 augustus 1862) onvermeld gelaten. Debussy, beschouwd als de vader van het muzikaal impressionisme, werd boven het porseleinwinkeltje dat zijn ouders uitbaatten in St.-Germain-en-Laye, geboren. Van Debussy was geweten dat hij een vrij langzame werker was en dus veel tijd nodig had voor zijn composities. Toen de Metropolitan Opera van New York hem voorstelde om voor hun huis een opera te componeren, was zijn eerste vraag dan ook hoeveel tijd hij daarvoor kreeg. In de Verenigde Staten gaat alles nogal snel en hij kreeg te horen dat het werk tegen de opening van het seizoen af moest zijn; met andere woorden: hij jad precies drie maanden de tijd om de klus te klaren. Daarop moest Debussy afhaken. Hij deelde het management mee : "Zoveel tijd heb ik nodig om te kiezen tussen ywee akkoorden".
Ik kan altijd zo moeilijk "nee" zeggen als ze mij iets vragen (over muziek). Nu hebben ze mij weer gestrikt om een huwelijksmis te begeleiden - wat op zich eigenlijk niet erg is. Alleen het soort muziek van dat 'alternatief koppel' is niet iets wat ik direct in mijn vingers heb, of waar ik zelfs maar de muziek voorhanden heb. Ik heb ondertussen al wel Alegria gevonden, en de partituur van Heaven van Brian Adams. Nu ben ik nog op zoek naar Onze vader van Ellie en Rikkert. En met een beetje goeie wil krijg ik mss zelfs Clouseau's Nobelprijs getokkeld. Gelukkig is het met Kathleen die mij hopelijk een handje zal helpen. Mocht er iemand Nick Cave's partituur hebben van To be by your side... daar heb ik een kus en een pintje voor over.
Ik heb vandaag een brief van het bestuur van Musica ad Nives in mijn bus gekregen. Ik kijk er echt naar uit om met hen kennis te maken. Jammer dat ik er niet van begin september kan bij zijn, maar ik ben er nu al zeker van dat Mia dat uitstekend gaat opvangen. Jammer dat "saaie" werk voor haar is en dat ik dan de vruchten mag plukken. Ik moet nog eens met het bestuur bekijken wat we allemaal gaan doen dit jaar, maar ik heb toch al een voorlopig voorstel voor de komende drie hoogdagen. En we zoeken samen wel uit wat je graag zingt en wat niet. Als jullie nu nog wat nieuwe koorleden op de kop tikken (in een wereldstad als Antwerpen moet dat toch kunnen??).
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
