|
Laatst was ik bij een orgelconcert in een grote, erg akoestische kerk. Er werd geconcerteerd door een aanhanger van de snelle tempi. Ik zat zo dicht mogelijk bij het orgel. Maar ik moet zeggen dat ik het verhaal, dat in de muziek ligt, niet heb kunnen volgen. Een triosonate van Bach klonk als een vage zweem van orgelklanken en een Prelude en Fuga, ook van Bach, als een galmende, onverstaanbare klankbrij. Omdat ik de stukken ken, wist ik wat de organist speelde, maar wat de inhoud van het verhaal was (de prachtige lijnen van de stemmen, de articulatie, enz.) heeft hij me niet kunnen laten horen en dat alleen omdat hij een veel te hoog tempo nam, in ieder geval voor deze ruimte.
Een andere keer luisterde ik naar een koorconcert, ook alweer in een grote kerk. De dirigent had in de droge repetitieruimte kennelijk een snel tempo gekozen, zeer toepasbaar in die droge ruimte. Maar hij kon het koor (en zichzelf) niet bewegen om in deze grote kerk een beduidend langzamer tempo te nemen, zodat het voor de luisteraars nog een beetje te volgen zou zijn. Blijkbaar is het erg moeilijk om een ingestudeerd tempo soepel aan te passen aan de akoestiek van de ruimte. Nu zat er voor de koorklank niets anders op dan te gaan zwemmen in deze immense ruimte. En de luisteraars hoorden wel een koorklank, maar wat er precies gezongen werd bleef bedekt onder het akoestische laken. Bij een langzamer tempo zou alles veel beter te volgen zijn geweestxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
