In de weekendkrant van De Standaard (je weet wel : "onverantwoord interessant"), zit een bon voor een gratis CD met daarop het vioolconcerto van P. Tchaikowsky, concerto dat gedirigeerd wordt door VALERY GERGIEV. Gergiev is de muzikale directeur van het wereldberoemde Marinskiitheater in Sint-Petersburg dat o.m. met zijn balletten het Bolsjoitheater uit Moskou naar de kroon steekt. Toen het Sovjetregime onderuit ging gaf niemand nog een cent voor het voortbestaan van het Marinskiitheater (toen nog "Kirovtheater"). Maar dat was gerekend buiten een begenadigd chef-dirigent uit Abchasië. Sindsdien heeft Gergiev de wereld veroverd. Waar hij verschijnt krijgt de muziek een nieuwe dimensie, worden orkesten opgezweept en wordt een concert een buitenaardse ervaring. Gergiev is diabolisch, magistraal, enthousiasmerend, onaards. Zijn blik dringt binnen in de zielen van zijn muzikanten, biologeert hen als een slang, haalt onvermoede talenten naar boven.
Na een dag oorverdovende stilte zijn we terug met een paar mededelingen voor het Ruysscheveldekoor. We hebben op de bestuursvergadering beslist om het jubileumconcert in zijn huidige vorm definitief af te gelasten. Wel komt er een jubileummoment eind december waarop we niet zelf zullen zingen. De stukken waar we zo hard aan gezwoegd hebben / zwoegen, worden echter niet afgevoerd maar moeten zeker gekend zijn voor een volgend concert in de loop van de maand mei. In de volgende koorinfo komt er ook een uitgebreidere uitleg over de nieuwe "gedagslijn" die de dirigent wil gaan volgen met het Ruysscheveldekoor. En om het helemaal spannend te maken: er zijn zang- stemtesten gepland. Hou ook zeker 14 november vrij: dan is er een koordag, waarop iedereen verwacht wordt. De koordagen van oktober daarentegen gaan niet door.
Ik ben weer in een periode dat ik mij erger aan de confrontatie met mijn leeftijd. Ergeren is een betere omschrijving dan mij ongerust maken. Zo kreeg ik vorige week een vriendelijke brief van De Lijn met aangehechte gratis kaart voor het openbaar vervoer. Ik voelde me eigenlijk helemaal niet bij de categorie van oudjes die gratis uitstapjes kan maken met de bus of de tram. En moest CD&V weten hoe zijn mijn sympathie riskeren als ik weer eens een uitnodiging krijg voor één of andere bijeenkomst van de CD&V senioren, wellicht zouden ze het dan wel laten. Dat neemt natuurlijk niet weg dat je toch wel es tegen de realiteit opbotst. Mijn gevoelens zetten er mij wel toe aan om na t denken over leeftijden en leeftijdsgrenzen in koren. Daar moet ik absoluut eens een blog aan wijden. Misschien maak ik dan wel ineens een hoop minder goede vrienden, maar het zij zo. Volgens de Noorse schrijver Gullbransen "zingen de bossen wel eeuwig". Maar of dat ook zo met mensen in een koor moet is een heel andere vraag.
Mocht er nog iemand zin hebben om mee te rijden naar de prestigieuze koorhappening op vrijdag 28 augustus in Bois-Seigneur-Isaac, dan is het nu het moment om nog eventjes een gil te geven. Er zijn nog 2/3 plaatsen vrij in de auto. Op het programma staan o.m. I Mouvrini en de Petits Chanteurs à la croix de bois. Het is wel een dure geschiedenis: 45 euro toegang. Ik vertrek rond vijf uur vanuit Sint Niklaas.
Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had juist boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar mama. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.
Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten. We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen 'geirriteerd', omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid.
Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn in het geluid en met het inzicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van 'rennen en spetteren' als een 'kind' - zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress.
Haar stem was zo mooi toen ze de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten. 'Mama, laten we door de regen gaan rennen,' zei ze. 'Wat ?' vroeg Mama. 'Laten we door de regen gaan rennen!' herhaalde ze. 'Nee, lieverd. We wachten tot het wat minder wordt' antwoordde mama. Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: 'Mama, laten we door de regen gaan rennen.' 'We worden doornat als we dat doen,' zei mama. 'Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen' zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok. 'Vanmorgen?' 'Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?' Het meisje zei kalmpjes: 'Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je: 'Als we hier doorheen geraken samen, komen we door alles heen!' Iedereen was opeens muisstil.
Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen. We stonden allemaal doodstil. De volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg. Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden het weg lachen of haar voor gek uitmaken. Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven.
Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven. 'Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, wel, dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig,' zei mama. Daar gingen ze.
We stonden daar allemaal te kijken en te glimlachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd. Ze werden doornat. Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto's.
Ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig.
Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiele bezittingen en je gezondheid wegnemen, maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen... Vergeet daarom niet om 'tijd' te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken. Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd. Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.
Herinner 'het' leven en de waarden in het leven... Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een gezellige BBQ onder familie, buren en vrienden, een terrasje, genietend van de dagdagelijkse dingen, een beetje humor...
IK HOOP DAT JE STEEDS DE TIJD NEEMT OM DOOR DE REGEN TE RENNEN
We hebben gisteren de geboortedag van Claude Debussy (22 augustus 1862) onvermeld gelaten. Debussy, beschouwd als de vader van het muzikaal impressionisme, werd boven het porseleinwinkeltje dat zijn ouders uitbaatten in St.-Germain-en-Laye, geboren. Van Debussy was geweten dat hij een vrij langzame werker was en dus veel tijd nodig had voor zijn composities. Toen de Metropolitan Opera van New York hem voorstelde om voor hun huis een opera te componeren, was zijn eerste vraag dan ook hoeveel tijd hij daarvoor kreeg. In de Verenigde Staten gaat alles nogal snel en hij kreeg te horen dat het werk tegen de opening van het seizoen af moest zijn; met andere woorden: hij jad precies drie maanden de tijd om de klus te klaren. Daarop moest Debussy afhaken. Hij deelde het management mee : "Zoveel tijd heb ik nodig om te kiezen tussen ywee akkoorden".
Ik kan altijd zo moeilijk "nee" zeggen als ze mij iets vragen (over muziek). Nu hebben ze mij weer gestrikt om een huwelijksmis te begeleiden - wat op zich eigenlijk niet erg is. Alleen het soort muziek van dat 'alternatief koppel' is niet iets wat ik direct in mijn vingers heb, of waar ik zelfs maar de muziek voorhanden heb. Ik heb ondertussen al wel Alegria gevonden, en de partituur van Heaven van Brian Adams. Nu ben ik nog op zoek naar Onze vader van Ellie en Rikkert. En met een beetje goeie wil krijg ik mss zelfs Clouseau's Nobelprijs getokkeld. Gelukkig is het met Kathleen die mij hopelijk een handje zal helpen. Mocht er iemand Nick Cave's partituur hebben van To be by your side... daar heb ik een kus en een pintje voor over.
Ik heb vandaag een brief van het bestuur van Musica ad Nives in mijn bus gekregen. Ik kijk er echt naar uit om met hen kennis te maken. Jammer dat ik er niet van begin september kan bij zijn, maar ik ben er nu al zeker van dat Mia dat uitstekend gaat opvangen. Jammer dat "saaie" werk voor haar is en dat ik dan de vruchten mag plukken. Ik moet nog eens met het bestuur bekijken wat we allemaal gaan doen dit jaar, maar ik heb toch al een voorlopig voorstel voor de komende drie hoogdagen. En we zoeken samen wel uit wat je graag zingt en wat niet. Als jullie nu nog wat nieuwe koorleden op de kop tikken (in een wereldstad als Antwerpen moet dat toch kunnen??).
" 't Is goed in 't eigen hart te kijken, nog even voor het slapengaan" (Alice Nahon). En het is niet goed om bij dingen die mis lopen, driftig op zoek te gaan naar een oorzaak buiten jezelf. Voor de afwezigheid bij koorrepetities is het gemakkelijk om de grieventrommel boven te halen en te zeggen dat koorleden niet geïnteresseerd zijn, onvoldoende motivatie hebben, gemakzuchtig zijn. Zou het niet kunnen dat de dirigent en/of zijn keuze van de muziek (al dan niet onder druk van een of ander komend concert) het koorzingen minder leuk maakt dan het verdient? Ik ben aan een gewetensonderzoek toe.
De eerste repetities na een vakantie zijn altijd wat moeilijk. Het lijkt bijna op een sportman die, na een jaar van inspanningen, er de riem even heeft afgelegd. Als je dan heropstart is het net alsof je alles vergeten bent wat je leerde, of je je eigen stem niet meer vertrouwt, alsof het ook om spieren gaat die niet meer getraind zijn. Bovendien blijken er altijd een stel met verlof te zijn, op een ogenblik dat de meeste mensen terug in het land zijn. Met zingen is het zoals met veel andere dingen die getraind worden. Zes weken of langer helemaal niks doen geeft een "conditionele" dip. Natuurlijk heeft iedere zanger die het echt meent gen zes weken niks gedaan. Hij heeft elke dag wat lichte stemoefeningen gedaan, hij heeft in zijn partituren gegrasduind en ze allemaal netjes geordend. Misschien heeft hij de kans gegrepen om wat mooie concerten bij te wonen en zo zijn honger naar het zingen terug aan te scherpen. Dacht je misschien dat in een koor zijn zomaar een vrijblijvende zaak is?
Gregorio ALLEGRI was zanger, componist en priester. Hij woonde en werkte zijn hele leven in Rome. Van 1629 tot aan zijn dood was hij zanger bij het pauselijke koor. Voor dit koor schreef hij het MISERERE, het enige werk waarop zijn huidige roem berust. Het is bestemd voor de laatste drie dagen van de Stille of Goede Week. Tijdens deze drie dagen werd de dienst Tenebrae genoemd, Latijn voor duisternis. In de pauselijke kapel en elders werd het gevierd op de avonden die eraan voorafgingen, rond het uur dat de duisternis inviel (dus op woensdag, donderdag en Goede Vrijdag). Terwijl het Miserere gezongen werd, werden de kaarsen in de kapel langzaam één voor één gedoofd, tot er aan het einde van het stuk nog maar één over was, verstopt achter het altaar. Vanaf ongeveer 1666 werd Allegris zetting van psalm 51 jaarlijks gezongen door het pauselijke koor. Alleen dit koor mocht het uitvoeren. Het was verboden de muziek (d.w.z. een kopie van het manuscript) de kapel uit te brengen op straffe van excommunicatie.
De Engelse muziekhistoricus Charles Burney wist een kopie te bemachtigen toen hij Rome in 1770 bezocht Hij publiceerde het in 1771, tegelijk met vier andere stukken die het pauselijke koor in de Goede Week uitvoerde. Al snel verschenen er ook andere edities, die echter niet de versieringen en speciale expressieve nuances bevatten, die de zangers van het pauselijke koor toevoegden in overeenstemming met wat werd beschouwd als een geheime orale traditie. Bezoekers stroomden naar Rome toe om iedere Goede Week het Miserere te horen. De bezoekersaantallen bereikten een piek in de jaren tussen het einde van de Napoleontische Oorlogen (in 1815) en 1870, toen het pauselijke koor in feite werd ontbonden.
Een trend die de laatste jaren hoe langer hoe meer opgang maakt, is de samenwerking tussen verschillende koren aan een bepaald project. Niet alleen is de kennismaking mer mekaar leuk en verrijkend, ineens ontstaan er ook veel meer mogelijkheden om werken uit te voeren die je anders wellicht niet aan kan. Bovendien kan je dan met een beetje geluk het ingestudeerde programma een paar keer uitvoeren. Er zijn mogelijkheden legio om hier eens aan te beginnen en te kijken hoe het bevalt.
Gisteren zei ik al dat ik blij ben dat de repetities gaan hernemen. En natuurlijk gaat het dan om muziek te kunnen maken. Maar na wat jaren met een koor gaat het ook om de mensen die je ontmoet. Altijd weer zijn er koorleden die je gaandeweg beter leert kennen en die iets voor je gaan betekenen. Samen iets fijn doen is vaak het begin van vriendschap (of in andere gevallen liefde). Ik stel me de hemel voor als een plaats waar er veel muziek gemaakt wordt met allemaal gelijkgestemde zielen. Er zal ook wel een compatimentje zijn, waar ze niet van muziek houden en toch in die hemel terecht gekomen zijn. Misschien moet ik dan wel eens pendelen naar de hemel van de boekenliefhebbers. Wat er ook van zij, het eerste stukje hemel komt er aan in de koren die weer van start gaan.
De vakantie is nu al een eind opgeschoven. Ik kijk al uit naar het hernemen van de repetities. Hoe leuk een verlofperiode ook kan zijn, na een tijdje wordt het toch zoiets als een tocht door een droog en dor land. Het verfrissende water van het koorleven ontbreekt er toch aan. Dus: dinsdag 18 augustus starten we terug in KORILE. woensdag 19 augustus hernemen we in Stekene met het RUYSSCHEVELDEKOOR; En binnenkort kunnen we eindelijk kennismaken met MUSICA AD NIVES; die starten de eerste donderdag van september. Joepie!
5e keer "vake": Juliette is vandaag geboren in Gent. Ze weegt 3,270 kg, is 48 cm lang en het mooiste kind van de wereld (of wat dacht je met zo een peter). Ze slaapt gelijk een roos als ze niet aan het eten is.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
