New Age gaat over helen, gevoelens uit je hart naar boven halen, ontspannen, drijven op de golven, wandelen door de geheime tuinen. New Age muziek probeert je rust te geven. Muziek is de taal van het hart, je hebt er geen woorden voor nodig. Muziek spreekt direct aan, ongeacht religie, ras, geaardheid. Is New Age muziek kunst? Het is in elk geval de kunst om te ontroeren.
Na een dagje afwezigheid, gaan we er weer met volle moed tegen aan.
Vandaag wat reclame voor de Stekense Cultuurmarkt op zondag 10 mei a.s. Van 14.00 tot 17.30 kan je dan in de dorpskern terecht voor allerlei uitingen van het Stekense cultuurleven. Natuurlijk wil ik wat reclame maken voor het toonmoment van het Ruysscheveldekoor om 15 uur in de H. Kruiskerk. Maar laat je ook gerust maar eens gaan bij dans, de presentatie van de Academie voor Woord en Beeld, bij een tentoonstelling met grafiek over "Het landschap". Of wil je een kleine tocht met Wandelclub De Smokkelaars? Of je kan naar de Oude Statie voor heemkunde, restauratie van schilderijen ... en nog veel meer.
Toen ik een jaar of 14 was las ik voor het eerst de beschrijving van de toenmalige chirurgie: ondertussen is dit weeral 50 jaar geleden (niet te geloven). En zoals elke jongen van die leeftijd werd ik gefascineerd door de chirurg als iemand die het leven in zijn hand houdt. Na al die tijd is de verwondering en de fascinatie er niet minder op geworden. Na een onvoorstelbare ingreep waar de kern van je motor losgekoppeld wordt, je lichaamsfuncties vertragen door de onderkoeling, machines die in je plaats gaan ademen, kom je dan terecht in een wereld van slangen, buisjes, zoemende apparatuur, flikkerende monitoren. Wonderen van menselijk vernuft die tegelijk de hoop op een nieuw leven gestalte laten krijgen.
Vandaag is het de grote dag voor mijn vrouw. Spannend wel en ook een beetje griezelig: je hart is nu eenmaal iets anders dan je grote teen. De idee dat ze dat stilleggen en vervangen door een machine ... Vroeger werd het hart beschouwd als de zetel van de lifde. Dus ... ze moeten het zeker terug aan de praat krijgen.
Op 25 april 1840 (Russische kalender) werd in Sint Petersburg Pjotr Iljitsj TSJAIKOVSKI geboren. Hij was eerst ambtenaar, ging dan aan het conservatorium van Sint Petersburg studeren en werd er ook docent. Een rijke bewonderaarster, gravin Nadesjda Filaretovna, gaf hem vanaf 1877 de kans om zich helemaal te wijden aan het componeren. Op 53-jarige leeftijd overleed Tsjaichovski, waarschijnlijk ten gevolge van cholera. Er blijven echter hardnekkige geruchten circuleren dat het om een zelfmoord ging die zou verband houden met zijn (onderdrukte) homoseksualiteit. Deze reus van de pompeuze romantiek was oorspronkelijk in Rusland nogal omstreden, omwille van de Westerse invloeden in zijn muziek. Heden ten dage kan men hem niet meer wegdenken uit de muzikale scène. Zijn pianoconcerto blijft een topper die mensen laaiend enthousiast kan maken. En de meesten van ons kennen zijn Ouverture 1812, die eindigt met kanonnen en vuurwerk.
Ging deze blog niet vooral over muziek? Vandaag ben ik op zoek voor ons aller koorlid Kris naar een poesje. Haar mama is namelijk haar katje kwijtgeraakt en Kris zoekt voor moederkensdag een vervang(st)er. Maar natuurlijk zijn de dames kieskeurig: jong, ros en lief. Mocht je er zo eentje hebben, geef mij maar een seintje of - voor diegenen die het telefoonnummer van Kris hebben - bel haar eventjes. Niet allemaal tegelijk!
De oude Grieken voelden aan dat het bezig zijn met kunst een als het ware goddelijke aangelegenheid was. Van zo gauw er iets bijkomt dat het louter technische overschrijdt is er een vonk van het goddelijke in ons aanwezig. Schrijven, wetenschap bedrijven maar vooral poëzie en muziek staan onder de bescherming van de MUZEN.
Reeds de blinde bard Homeros begint zijn epos over Achilles en de Trojaanse oorlog met de woorden μήνίν άέιδε θεα bezing, o Muze .
Muzen waren de dochters van de oppergod Zeus en de beschermsters van een bepaald gebied van de kunst of de wetenschap. Onder leiding van Apollo, de god van de zang en het snarenspel,zijn zij de personificatie van de muziek (Muziek = muzenkunst).
Later hebben wij ontdekt dat we misschien elk een persoonlijke muze hebben, die er ons toe inspireert om het mooiste in ons naar boven te brengen. Zoals Dante zijn Beatrice had, zo hebben wij allemaal iemand of iets dat ons doet uitstijgen boven het alledaagse en ons oneindig gelukkig kan maken.
Dankzij Petra heb ik één van die verborgen parels uit de barokmuziek ontdekt. Stefano Landi was hofmuzikant van de familie Borghese, later van de Barberini's en van de paus. Op zeer poëtische teksten schrijft hij ballades en liederen over dood en liefde, over de vergankelijkheid van het leven. Zijn werk heeft blijkbaar grote invloed gehad op het ontstaan van de Franse barokmuziek. Dank je wel Petra!
Ne recorderis (Pujol) The Lord is my shepherd Thou knowest Lord the secrets of my heart (Purcell) Wohl mir dass ich Jesum habe (J.S. Bach) Ave verum (W.A. Mozart) Alta Trinita beata (an. Ital.) Ave Maria (J. Arcadelt)
Intredelied: O Maria die daar staat Kyrie : Heer ontferm u (Philippeth) Gloria: Tebe Poëm Tussenzang: Wees gegroet Maria (J. Tinel) Offerandezang: Lieve Vrouwe van ons Land Sanctus: Heilig (Philippeth) Agnus Dei: Da nobis pacem Domine (J.S. Bach) Communie 1: Gegrüsset seist Du, Königin Communie 2: Jesu Rex admirabilis (Palestrina) Slot: Liefde gaf u duizend namen
Teruglezend in Godfried Bomans' "Wandelingen door Rome" moest ik met een stille glimlach denken aan de pastoor van Stekene, Ivan Stassyns: een van de jongere pastoors uit het bisdom Gent, begaafd met een encyclopedisch geheugen voor namen en mensen, druk doende voor zijn parochie, franciscaans geschoeid met zijn eeuwige sandalen, nauwelijks behept met zichtbare ondeugden en ... een leuke kleine verslaving aan het kaartspel. Ter zijner ere neem ik hierna een klein stukje over uit het werk van Godfried Bomans.
"Zulk een landelijke albergo, waar eigenlijk niet op een gast gerekend wordt, is wel iets heerlijks. De erbij horende trattoria bestaat uit een grote, halfduistere ruimte, die verlicht wordt door een flakkerend peertje tussen de balken. Waarom het elektrisch licht in zulke Italiaanse dorpjes flikkert, weet ik niet. Misschien leeft het op de stroom die de grote steden genadig overlaten of wordt het gevoed door een bergbeek of door iemand die ergens aan een zwengel draait en af en toe een geeuw bedwingt. In elk geval: het flakkert. In dit vervaarlijke schijnsel zitten een tiental gebruinde mannen bijeen, die u gemakkelijk voor struikrovers zou houden, als ge niet wist dat het boeren uit de omtrek zijn. Zij kaarten. Zij kaarten, zoals alleen Latijnen dat kunnen: met een hartstocht en een overgave, alsof er millioenen op het spel staan. De man wiens beurt het is, slaat zijn kaart met een klap op tafel en leunt vervolgens achterover met een gezicht van iemand, die het schier onmogelijke heeft volbracht. maar hij is er nog niet. Zijn buurman houdt zijn troef achter de rug. Hij doet dit, vooreerst om zijn kaart te verbergen, maar ook om een wijdere boog te hebben voor de klap die nu komen gaat. Het is een daverende slag. maar dit is nog niets vergeleken met de klap van de derde man. Die gaat bijna door de tafel heen. En nu komt de climax. De climax is supersonisch: wij zijn de geluidsgrens gepasseerd. De vierde man houdt zijn kaart nog even verborgen en legt hem dan héél zachtjes op tafel. Zijn glimlach is diabolisch. Vervolgens geeft hij er met de gebalde vuist een slag op, die de zoldering bijna naar beneden brengt. Er barst nu een ontzettende woordenwisseling los. men zit daar als noorderling bij en denkt : dit wordt messenwerk. Vreest echter niet. Een Italiaanse ruzie speelt zich af op een plan dat geheel verschilt van het onze ..."
Deze hartchirurg die al in heel de wereld bekend was bij zijn vakgenoten kreeg in 2006 de titel van baron: een erkenning voor zijn geslaagde hartoperatie van Koning Albert. Voordien was hij al bekend geworden door een 50-tal live operaties gevolgd door teleconferenties over heel de wereld. Grote faam kreeg hij door het uitvoeren van robotoperaties aan het hart. De laatste tijd ontstaat er een echte hype rond deze dokter. Onlangs in een programma van een uur op Vitaya, en nu gisteren te gast bij Fried'l in haar zondagprogramma over boeken op Radio Eén. Zo leren we een titaan kennen die niet alleen duizenden operaties uitvoerde, maar tegelijk een verwoed bergbeklimmer, zeiler, golfspeler en cultuurmens is. Zijn boekenselectie was tegendraads en fascinerend. Dat Godfried Bomans op de eerste plaats kwam, was verrassend en leuk. Ik kijk nu uit naar zijn laatste suggestie: La Cucina van Lily Prior (uitgev. Spectrum). En ik verwacht veel van de persoonlijke ontmoeting morgen in het O.L.Vrouwziekenhuis van Aalst.
Vandaag nog maar eens een reclamespotje voor een heel leuk kinderboek: een aanrader voor grootouders die hun kleinkindjes willen verwennen en een absolute must voor juffen die muziekles geven aan kinderen.
Kapitein Winokio lacht, een verhaal van twee vrienden op muziek van Bach is het tweede luisterverhaal van Kapitein Winokio. Winok Seresia en Bert Plagman schreven een hartverwarmende historie over een trieste boom met overdadige haargroei en een zieke giraf met vervelende keelpijn.
Met deze cd waagt Kapitein Winokio zich voor het eerst aan klassieke muziek.
Kapitein Winokio lacht is opnieuw een dubbelpakket bestaande uit een voorleesboek en een cd. Ivan Smeulders (accordeon) en Jeroen Berwaerts (trompet) lardeerden het luisterverhaal met pittige themas uit het oeuvre van Bach. Kapitein Winokio lacht is Bach op kleinemensenmaat.
Ik ben een absolute fan van reeksen als "Mijn restaurant". Graag eten zal daar niet vreemd aan zijn. Ik zag even graag Jamie Oliver bezig als hij op zijn ADHD-achtige wijze met het eten speelde. En om mijn fascinatie voor reizen te bevredigen (naast natuurlijke prachtige documentaires) nestel ik mij voor de TV als Hotel Babylon word uitgezonden. MAAR ... wat eigenlijk knotsgek is, zijn die SMS-jes die je kan sturen om het restaurant van jouw keuze aan te duiden. Het gaat toch niet om het smoelwerk van de chef of over de sexy look van Gaëlle. De essentie blijft nog altijd: wie kookt het best in een optimale ambiance en met zicht op succes? Of je daarvoor moet reclame gaan maken op een pensenkermis om iedereen aan te zetten om 5 sms-jes te sturen is toch te gek voor woorden. Ooit al eens een stem uitgebracht op een uitvoering van Bach, zonder de cd gehoord te hebben?
Ik heb dan toch maar de stap gezet, of tenminste een klein stapje. Ouder worden betekent niet dat je moet blijven stilstaan, en verder teren op kennis uit de vorige eeuw. Een van de probate middelen daarvoor is om naar de Open Universiteit te gaan: een systeem waarbij je thuis cursus kan volgen op universitair niveau en - op lange termijn - zelfs een bachelor- of masterdiploma kan halen (maar dat is iets voor over een 6-7 jaren, en wie weet wiens hoofd er dan pijn doet). De aanloop is voorzichtig: een kennismakingspakket waarin je kan ontdekken of de leerstof en de methodiek je ligt. Ik heb dan maar gekozen voor Cultuurwetenschappen. Het eerste pakket omvat drie vakken: Nationalisme in Europa, Literair lezen en Nederland (!!) in beeld. Het zou natuurlijk leuker zijn om iemand in je kenniskring te hebben die met je meedoet, maar die heb ik voorlopig nog niet gevonden.
Een jongeling zei: Spreek tot ons over vriendschap.
En hij antwoordde, zeggende: Je vriend is een antwoord op je verlangen. Hij is je akker die je met liefde bezaait en vol dankzegging oogst. En hij is je tafel en haardvuur. Want je komt tot hem met je honger en bij hem zoek je rust.
Eén van de laatst bijgekomen nummers voor het Jubileumconcert van het Ruysschevelde koor is John Rutter's "The Lord bless you and keep you". De prachtige tekst is de zegen van aartsvader voor zijn kind:
De Heer zegene en beware u De Heer moge zijn aangezicht over u laten schijnen en vol genade zijn voor u. De Heer verheffe het licht van blik over u en geve u vrede. Amen
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
