Een vader ziet al zijn kindjes even graag en zet ze ook met plezier in de picture. Dankzij bas Eric hebben we foto's gekregen over het voorbije aperitiefconcert van Ter Looveren. Schoon hé !
Ik heb de laatste tijd nogal wat nagedacht over verdriet, over pijn die je voelt als er iets heel erg mis gaat. Iemand verliezen is daarbij heel vaak het allerergste. De wijsheid heb ik niet in pacht, maar de ratio misschien wel.
Praten kan een goede remedie zijn het verlies een plekje te geven, door er over te praten kun je helderheid brengen in je eigen gedachten. Soms zelfs al, door naar je eigen woorden te luisteren. Dan hoeft die ander niet eens iets terug te zeggen.
Verdriet is niet negatief, verdriet heeft een functie, stop het daarom niet weg. Tranen mogen best over je wangen lopen wanneer je iemand mist. Daar is niks mis mee.
Probeer wanneer het verdriet het hevigste is zoveel mogelijk mensen om je heen te hebben die je na staan. Vrienden of familie. Je hoeft niet te praten, maar als het nodig is kan het.
Vertel andere over je gevoel en probeer het verdriet niet vast te houden. Neem de tijd voor jezelf en de verwerking. Ook hoef je niet binnen een paar maanden het verdriet verwerkt te hebben. Ieder mag dit gewoon op zijn eigen tempo doen. Noch hoef je binnen een paar maanden het verdriet verwerkt te hebben. Ieder heeft recht op zijn noodzakelijke tijd.
Probeer jezelf niet te verliezen in het verdriet. Blijf goed voor jezelf zorgen met voldoende slaap en gezond eten. Alleen een gezond lichaam, kan een goede en beschermende thuishaven bieden aan zijn verdrietige geest.
Vraag hulp bij praktische zaken waar je even niet uitkomt. Je hoeft het allemaal niet alleen op te lossen!
Op 5 november 1989 overleed, op 86-jarige leeftijd, Vladimir Horowitz. Hij was in 1903 geboren in Kiev (thans Oekraïne), en studeerde op zijn 12 jaar (!!) als pianist af aan het conservatorium. Zijn eindproef was het 3e pianoconcerto van Rachmaninoff. Daarop werd hij enthousiast ontvangen op de podia van Sint Petersburg en Moskou. In 1928 maakte hij een tour door de Verenigde Staten en besloot om nooit meer terug te keren naar zijn Rusland. Horowitz werd één van de allerbelangrijkste pianisten van de 20e eeuw, zijn techniek, klankkleur en zijn soms eigenzinnige interpretatie waren legendarisch. Vanaf 1953 kwam er een periode van zwijgen in zijn carrière, leeg als hij was door de jarenlange optredens. Maar in 1965 keerde hij terug, succesvoller dan ooit. Horowitz blijft een referentie voor talloze werken, en zijn opnames zijn nauwelijks te tellen.
Om één of andere reden was de repetitie van gisteren bij Musica ad Nives heel gezellig. Niet dat er een massale aanwezigheid was: het Allerheiligenverlof en het Sportpaleis hadden er voor een keertje anders over beslist. Maar dat gaf een beetje ademruimte en tijd om wat langer stil te staan bij de aparte stemmen, en iedereen het gevoel te geven dat zij de moeite waard zijn, en dat we niet altijd moeten denken dat we zonder de voortrekkers van het koor niet goed kunnen presteren. Pech voor één van onze sopraantjes, die een gedwongen stemrust van een viertal weken moet inlassen, maar ... toch voor haar een bank vooruit, omdat zij er was om te luisteren en te volgen. Ook dat helpt een stuk en kan verrijkend zijn. Volgende week weer helemaal "au grand complet"?!
- Zondag 13 november, 16 (!) uur - 'Duo de Salzburg' (Yvonne Timoianu, cello, en Alexander Preda, piano) met werken van Haydn, Beethoven & Liszt in de Wintertuin (Ursulazaal) van het Sint-Ursula-Instituut, Onze-Lieve-Vrouw-Waver, Bosstraat 9.
- Woensdag 16 november, 20 uur recital met de beloftevolle harpiste Anneleen Lenaerts met werken van Liszt, Chopin, Parish Alvars, Tschaikovsky,Fauré en Smetana in de Marmeren Zaal van de Antwerpse Zoo aan het Kon. Astridplein (naast het Centraal Station).
- Zondag 20 november, 16 uur - Slotconcert in de Sint-Romboutskathedraal te Mechelen: Ungarische Krönungsmesse van Franz Liszt door Vocaal Collectief, Metropolis Symfonie Orkest Antwerpen o.l.v. Jaak Gregoor, Cristel De Meulder, sopraan - Inez Carsauw, alt, Gijs Van der Linden, tenor - Dirk Snellings, bas-bariton en Benjamin Joseph Steens, orgel.
In de Süddeutsche Zeitung verscheen een artikel dat een Canadees onderzoek aanhaalt waaruit blijkt dat muziek de taalvaardigheid bij kinderen opmerkelijk verbetert. Lucrèce Maeckebergh vertaalde voor Klassiek Centraal het artikel.
Muziekonderwijs verbetert niet enkel muzikaal talent maar ook de taalvaardigheid. Dat wordt aangetoond door een studie van vier Canadese wetenschappers bij vier-tot zesjarigen.
Een studie uit Canada zou de ambitie van vele ouders kunnen aanwakkeren. Volgens die studie verhoogt muziekopvoeding niet enkel muzikaal talent maar ook het taalvermogen van de kinderen.
Dat meldt de neurowetenschapper Sylvain Moreno in het vakblad Psychological Science (online). Met een intelligentietest voor kinderen vóór de schoolleeftijd deed de onderzoeker van het Rotman Research Institute in Ontario de proef naar het ruimtelijke voorstellingsvermogen en de verbale mogelijkheden van vier-tot zesjarigen. Aansluitend oefenden 24 van de 48 kinderen gedurende verschillende weken onder toezicht van een leraar een leersoftware waarin ritmiek, melodie, stemming en andere muzikale vaardigheden getraind werden. De andere helft oefende in dezelfde tijd artistieke vaardigheden zoals kleurcombinatie en vormgeving. Aansluitend testte Moreno de kinderen opnieuw. De muziekgroep had een significant beter resultaat.
Het effect was verrassend duidelijk, zegt Moreno. Meer als 90 procent van de proefpersonen in de muziekgroep dus 22 kinderen toonden in de tweede intelligentietest een verbeterde taalvaardigheid. Muziek en taal verlangen een analytisch luisteren, zo verklaren de onderzoekers rond Moreno het waargenomen resultaat. In de kunstgroep waren er na de training nauwelijks veranderingen in de testresultaten te merken.
Werkt de beeldende kunst dan niet gunstig op kinderen? Jawel, weerleggen de onderzoekers, uit andere studies bestaan aanwijzingen dat artistiek werk motorische en vele visuele vaardigheden verbetert. Toch was in hun onderzoek een lichte tendens tot een beter ruimtelijk vermogen af te lezen.
Misschien had de kunstgroep gewoon langer moeten oefenen, speculeert Moreno, misschien toont het effect zich pas later. Beide groepen trainden in die vier weken elk totaal 40 uur.
Verhoogt muziek dus de intelligentie van kinderen? Deze vraag houdt onderzoekers en ouders bezig, sinds de psychologe Frances Rauscher in 1993 in het vakblad Nature berichtte dat enkele van haar studenten beter de opgaven oplosten, als ze van Mozart gehoord hadden. Sindsdien waart het fenomeen als zogenaamd Mozart-effect over de wereld, hoewel een samenhang tussen het zuiver genieten van klassieke muziek en verhoogde intelligentie sindsdien vele keren weerlegd werd.
Zoo daar ooit een blomke groeide over t graf waarin gij ligt, of het nog zoo schoone bloeide: zuiver als het zonnelicht, blank gelijk een lelie blank is, vonklende als een roozenhert, needrig als de needre ranke is van de winde daar m' op terdt, riekend, vol van honing, ende geren van de bie bezocht, nog en waar t, voor die u kende, geen dat u gelijken mocht!
Ik krijg gemiddeld 2 à 3 uitnodigingen voor concerten per dag in mijn mailbox. Opvallend toch hoe vaak er teruggegrepen wordt naar de zgn. evergreens die weliswaar onverslijtbaar blijken te zijn en dus maar geprogrammeerd worden maar die in de uitvoering alleen maar subtoppers blijken te zijn: Mozart, Bach, of recenter Rutter en andere zitten vaak niet te wachten op de zoveelste uitvoering die het argeloze publiek dan wel blij maakt maar niet niveau halen dat onze verwende oren eigenlijk verwachten. Als zanger is het natuurlijk een kick om mee te werken aan een stuk dat de wereld beroerd heeft en ik gun het dan ook elkeen.
Veel boeiender kunnen kleine onopgemerkte concertjes zijn, vaak door amateurs of semi-professionele ensembles die het aandurven om de begane paden te verlaten. Zo berichtte ik al over het uitvoeren van Karl Jenkins. En deze namiddag heb ik genoten van het Kamerkoor Hulst o.l.v. Jo Ivens, dat naast de renaissance ook het lef hadden om (na duidelijk serieus studiewerk) o.m. Britten, Poulenc, Hindemith; Elgar en Bartok te brengen. In 't Frans zeggen ze: "il faut le faire".
Bij het Davidsfonds verscheen een boeiend werkje van de hand van emeritus prof. Jan De Queker, reumatoloog onder de titel "Bij de dokter". Beroemdheden zijn de nieuwe goden van vandaag. Hun sterrenstatus geeft heniets onaantastbaar, maar toch ontsnappen zij niet aan allehande ziektes. Duqueker ging graven in de medische dossiers van 33 bekende personen. Hij laat ons binnengluren in de dokterspraktijk en spit ondertussen heel wat boven over illustere figuren: Fréderic Chopin zou mucoviscidose gehad hebben, Edith Piaf was een aantal jaren blind, Georg Friedrich Händel kreeg ongetwijfeld zijn beroertes door het luxueuse leven. Maar evengoed worden er hypothesen geformuleerd over de heilige Theresa van Avila, Karel V of krijgen we een omstandig relaas rond François Mitterand. De dood is deel van het leven.
Mijn vader was een stille man, die de eerste 38 jaar van zijn leven ongetrouwd bleef en bij zijn moeder woonde. Terwijl zijn zus in Luik ging werken in een juwelenwinkel, ging hij alle dagen plichtsgetrouw naar de kolenmijn van Beringen om zich te verdiepen in de cijfers (tot na de komma) over de dagelijkse verkoop - hij was er "chef de vente". Twee passies verstoorden de overigens dagelijkse sleur: zijn jaarlijkse reis naar Lourdes en ... de sporadische bezoeken aan de opera, met name als er Faust van Gounod werd opgevoerd. De eerste keer dat ik met Faust kennismaakte was niet de zondagmiddag in het opera- en belcantoprogramma op de radio, maar in het album van Kuifje "De juwelen van Bianca Castafiore". Eén van de hoofdrollen is voor de operazangeres Castafiore die beroemd is geworden met de aria "Ah, ik lach". Iedereen vlucht in het boek steeds naar alle kanten op als ze begint te zingen, terwijl glazen en ruiten sneuvelen. Dankzij Kuifje werd ik nieuwsgierig naar de opera.
Ik heb vannacht in mijn bed liggen bedenken hoe een groep koorleden een echte afspiegeling zijn van de maatschappij. Je hebt er mensen die ziek worden, soms een akkevietje, soms ernstig of levensbedreigend. Anderen moeten plots voor een zieke vrouw of man zorgen. Dan zijn er weer die zich eenzaam voelen of een verdriet te verwerken hebben. Of ze gaan op reis naar het andere eind van de wereld (daarben ik dan weer wat jaloers op). Er worden kleinkinderen geboren, er sterven ouders. En met dat alles leef je een beetje mee, want een koor kan, als het goed zit, een echte vriendenkring worden.
Het is altijd leuk als een koor weet wat de tekst is die zij debiteren. Sinds Monteverdi en co. Is de tekst opnieuw belangrijk geworden. Laat mij dus vandaag maar het verhaaltje vertellen van de twee gansjes.
Zij was een leuk klein gansje en hij was een vrolijke jong gans.
En ik hou zo veel van jou zei hij. En ik hou ook van jou zei zij.
Maar helaas moeten wij scheiden fluisterde hij want ik wil de wijde wereld zien.
Maar liefste, wees niet bang, volgend jaar kom ik terug en maak je tot mijn kleine bruid.
Toen brak de morgen van Sint Michaelsdag aan en hij kwam terug naar huis.
Hij ontmoette de moeder van zijn geliefde, die bittere tranen stortte.
Te laat ben je gekomen fluisterde ze ze hebben je lief meegenomen.
Ze zal nooit je bruid worden, want vandaag wordt zij gebraden.
Daarop ging hij naar de boerderij.
Waar is mijn lief? zei hij. Maar de vrouw van de boer wette haar mes
En sneed zijn kleine hoofdje er af.
Zij serveerde hem samen met zijn liefje in een grote diepe schotel.
En zo, al waren ze dan in het leven gescheiden, in de dood lagen zij naast elkaar.
Er zijn nog verwoede fans van het Franse chanson, al moet ik toegeven dat hun aantal vermindert. In mijn jonge jaren kon je geen studentencafé binnenkomen of Brassens, Brel, Aznavour, ... en andere Gilbert Bécauds kwamen uit de jukebox. Jaja, in die tijd betaalde je ervoor om eindeloos te luisteren naar Nathalie. Vandaag herdenken wij de geboortedag van Gilbert Bécaud, "monsieur 100.000 volt", naam die je dadelijk begrijpt als je één van zijn optredens gezien hebt. Zijn energie lijkt onuitputtelijk. Die had hij dan ook meer dan nodig wanneer einde jaren negentig bleek dat hij kanker had. Toch bleef hij doorgaan met het maken van nieuwe opnames. In 2001 overleed hij op zijn woonboot in Parijs, en in 2002 zorgde zijn zoon Gaya nog voor een posthume cd, waarin uiteindelijk toch te horen is hoe de stem van Bécaud lijdt onder de ziekte. Maar kom nu maar mee naar het Rode Plein in Moskou, en droom nog een keer van de mooie Russische gids.
Speciaal voor de klavecimbelliefhebbers geef ik hier de uitnodiging weer die ik van Christophe Burssens ontving:
Graag nodig ik u uit naar een uitzonderlijk concert. Zaterdag 29 oktober wordt in de OLV kerk te Melsele om 20.00 uur het nieuw klavecimbel ingespeeld. Dit uitzonderlijk instrument volledig met de hand vervaardigd door Marc Ducornet in Parijs, en vorig jaar aangekocht door de gemeente, zal op feestelijke wijze zijn intrede doen in de academie. De academie heeft momenteel 6 leerlingen klavecimbel en we zijn overtuigd dat dit prachtig instrument zal zorgen voor een nieuwe boost.
Het concertprogramma is eveneens iets om naar uit te kijken. Klapstuk wordt het zelden uitgevoerde concerto van Bach-Vivaldi voor maar liefst . 4 klavecimbels en strijkorkest. Een monument van een werk. Het strijkorkest & koor van de academie halen alles uit de kast met de humoristische cantate Der Schulmeister van Telemann en het prachtige hoboconcerto van Cimarosa.
In de uitzending van Klara vanavond om 18.00 u komt Peter Pieters uitgebreid commentaar geven bij het Concerto voor orgel en orkest opus 52 van Flor Peeters: een schitterend modern concerto van mijn voormalige leermeester. De versie die we hier horen is er een met het Vlaams Radio-orkest o.l.v. Yoel Levi en aan het orgel Peeter Pieters, titularis-organist in de Sint Rombautskathdraal in Mechelen.
Vandaag zoeken we het eens niet in de muziek, maar in de geschiedenis. Op 21 oktober 1805 stierf de Engelse admiraal Lord Horatio Nelson, de belangrijkste opponent van Napoleon Bonaparte ter zee. Maar hij was ook diegene die de suprematie van Engeland over de wereldzeeën definitief vestigde. Geheel ongehavend was hij niet uit de strijd gekomen: in 1794 verloor hij zijn rechteroog bij een gevecht in Corsica, zijn rechterarm werd verbrijzeld door een musketkogel toen hij in 1797 een galjoen van de Spaanse zilvervloot wilde buitmaken, hij liep malaria op door zijn verblijf in de Caraïbische zee en als zeeman was hij het merendeel van de tijd zeeziek.
In 1801 nam hij als vicecommandant deel aan de zeeslag bij Kopenhagen. Toen het er op leek dat de Denen aan de winnende hand waren, vertelde men Nelson dat het vlaggenschip van de Engelse vloot het bevel tot de aftocht had gegeven. Nelson zag echter nog een kans op de overwinning, nam zijn verrekijker en zette hem voor zijn blinde oog, waarna hij zei: ik zie geen signaal. Daarop liet hij de slag voortzetten die eindigde met een zege voor de Britse vloot.
Nelson is onder meer bekend van de slag om de Nijl en de slag bij Trafalgar, waar hij wel het leven liet aan boord van HMS Victory door gericht vuur van de Franse soldaten. Hij werd in de ruggengraat geraakt door een Franse kogel, werd benedendeks gedragen en overleed vier uur later, in de wetenschap dat hij de zeeslag gewonnen had.
Zijn populariteit in Engeland kan alleen maar vergeleken worden met een hedendaagse popster. Op een tientallen meters hoge zuil overkijkt hij thans Trafalgar Square in het hartje van Londen.
Ik heb ze gekend, dikwijls ontmoet. Een oude adelijke vrouw (of man), zittend in de zetel midden de herinneringen aan een vroegere tijd. Schilderijen van roemruchte voorvaderen aan de muur, verhalen over een luisterrijk verleden, ogen glinsterend bij het ophalen van de jeugdjaren. Nu het dekentje over de knieën, maar in het hart nog jong. Nostalgie naar betere jaren. Het is een beetje een metafoor van een ouder wordend koor dat een tijd geleden nog talrijk en enthousiast was, gekend en bekend, in staat tot grootse uitvoeringen. De herinnering wordt levendig gehouden, en nog steeds spreekt iets van de grandeur van weleer. Wat mij betreft, goed dat het verleden niet vergeten is: zaad voor een toekomst die zeker nog bestaat.
Sting is de artiestennaam van Gordon Sumner (° 2 oktober 1951)
Sumner is de oudste van vier kinderen. In het noordoosten van Groot-Brittannië was het leven niet gemakkelijk vanwege het harde klimaat en de economische depressie. De werkloosheid was er heel hoog en de redding van het gezin was het feit dat zijn vader een vaste baan had als melkboer. Sumner had een natuurlijke aanleg voor muziek. Op negenjarige leeftijd maakte hij zijn eerste songs en zijn eigen muziek op een oude gitaar van zijn oom. In 1966 kreeg hij van een vriend een zelfgemaakte basgitaar. Dit was zijn eerste kennismaking met dit instrument. In 1969 mocht hij gaan studeren aan een universiteit in de Midlands, maar dat hield hij slechts een maand vol. Na enkele baantjes in de bouw, als buschauffeur en zelfs als belastingontvanger, besloot hij in 1971 iets van zijn leven te maken en begon een opleiding tot leraar. Tijdens die opleiding speelde hij basgitaar bij een schoolrockbandje, Earthrise.
De bijnaam Sting kreeg hij bij het begin van zijn carrière toen hij als bassist regelmatig optrad in een zwart met geel gestreepte trui, die zijn vrienden deed denken aan een bij. Sindsdien gebruikt hij zijn echte naam alleen nog maar bij officiële gelegenheden.
Uiteraard werd hij in eerste instantie wereldwijd bekend als bassist en zanger van The Police.Toen in 1984 The Police uit elkaar ging was hij al volop bezig aan een solocarrière.
In oktober 2006 kwam een verrassende cd uit: Songs from the labyrinth, waarop deze toch pop- en jazzmuzikant een schitterende versie bracht van 16-eeuwse luitmuziek van John Dowland (1563-1626).
* Songs of the labyrinth : Deutsche Grammophon CD 170 3139
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
