Er is toch iets wat ik totaal niet kan begrijpen bij die discussie
rond het afschaffen van de "terugdraaiende
teller".
Nu ja, er is véél wat ik er niet aan begrijp.
Of liever: ik begrijp het maar al te goed. Door al die "foefelaars" met hun zonnepanelen en
terugdraaiende tellers, riskeert de staat heel veel inkomsten mis te lopen.
Want zoals we allemaal weten: op elke kilowattuur elektriciteit die we
verbruiken, gaat ongeveer 70 % van wat op onze factuur komt, naar de staat.
Onder andere om de riante zitpenningen te betalen van de leden van de VREG en
CREG. Als onze teller bij de meteropname geen cijfer vooruit gegaan is, betalen
we geen energie, en dus ook geen vergoedingen voor die CREG-mannen en -vrouwen,
hee...
Een mens zou al voor minder rare kronkels maken, niet?
Maar waar ik het nu over wou hebben, is over de wonderbaarlijke
boodschap dat de mensen die hun woonst verwarmen met een "warmtepomp" het hardst geraakt zijn door het afschaffen van die
terugdraaiende teller. Het blijkt namelijk zo te zijn dat zo'n warmtepomp héél
veel elektriciteit opslokt: "Een
warmtepomp is een toestel dat gebruik maakt van omgevings- of grondwarmte om
warmte te genereren om je huis te verwarmen. Het is een heel duurzame manier
van verwarmen, maar verbruikt wel heel wat elektriciteit." Daarom werd de
installatie van een warmtepomp altijd gecombineerd met zonnepanelen. Wat die
warmtepomp in de winter aan elektriciteit verbruikt, wordt dan in de zomer
gecompenseerd door de eigen productie van elektriciteit door de zonnepanelen.
Maar zonder terugdraaiende teller valt dat hele snode plannetje natuurlijk in
het water. Als de meter niet meer terug telt, gaat de overproductie in de
zomer gewoon verloren, en draait de teller driftig vooruit als de warmtepompen in
de winter aan de slag moeten. Dat wordt een pijnlijke afrekening!
Wat ik hierbij niet goed begrijp, is dat de installatie van een
warmtepomp beschouwd wordt als een "duurzame"
investering. Energievriendelijk, en dus heel goed voor de EPC-waarde van je
huis. Maar mijn elektrische accumulatieverwarming, die ook nogal veel
elektriciteit verbruikt, is dan weer verboden. Want niet "duurzaam". En dus nefast voor de EPC-waarde van mijn huis. Kan
iemand mij uitleggen wat het verschil is tussen een warmtepomp, die veel elektriciteit
verbruikt, en mijn elektrische accumulatieverwarming, die ook veel
elektriciteit verbruikt? Op welke manier is een warmtepomp dan "duurzaam"? Ik begrijp het niet.
Maar goed: we moeten blijkbaar massaal overschakelen naar verwarming
met een warmtepomp. Mazoutketels mogen niet meer, en gasverwarming mag
binnenkort ook niet meer. Want gebruik van "fossiele
brandstof" om ons huis te verwarmen is totaal uit den boze.
Okee: allemaal een warmtepomp dus. Die véél elektriciteit verbruikt.
En niet te vergeten: ook allemaal een elektrische auto, want ook onze
mobiliteit moet duurzaam worden. Resultaat:
we zullen met z'n allen in de nabije toekomst véél meer elektriciteit
verbruiken dan we nu al doen. Want zo wil onze regering het immers. Zo willen
de groene jongens het.
Alléén... Voor wie het al vergeten zou zijn: België wil af van de
nucleaire energie, en dus moeten alle kerncentrales ten laatste tegen 2025
dicht. Dat was een cruciaal programmapunt van de Groene coalitiepartners in
onze federale regering. En bijgevolg heeft Engie beslist om niet meer in hun
kerncentrales te investeren. Ze hebben de energie-switch gemaakt zoals
onze regering dat gewild had: ze zullen vooral investeren in windenergie. En in
(CO2-vervuilende) gascentrales.
Elk beetje kan helpen, zullen ze bij Engie gedacht hebben. En dus
hebben ze besloten om ook in Ternat een paar windturbines neer te planten,
ergens op een industriezone. Maar helaas... Of wat had u gedacht? Protest van de
buurtbewoners, en dus een negatief advies van de gemeente. Geen windturbines in
Ternat.
Elke beetje kan helpen, zullen ze bij Engie gedacht hebben. En dus
zouden ze samen met BASF een grote gascentrale bouwen in Antwerpen, in het
havengebied. Een centrale van 850 MW. Dat is het equivalent van de twee oudste
kerncentrales samen. Een flinke stap in de compensatie van het verlies door de
sluiting van onze kerncentrales. Maar helaas... BASF wil zich nu ook een "CO2-neutraal" imago aanmeten tegen 2030,
en dan past een gascentrale niet meer in het plaatje. Geen grote gascentrale in Antwerpen.
Ik heb zo het idee dat elektriciteit een schaars goed zal worden. En dat we het in de winter erg koud gaan krijgen vanaf
2025. (Gelukkig is er de opwarming van ons klimaat...) En ik vermoed dat we veel meer met de fiets en veel minder met de auto
gaan moeten rijden.
Jean-Marc Nollet, co-voorzitter
van Ecolo, is niet mijn beste vriend. Al was het maar omwille van zijn
dogmatische negatieve houding tegenover kernenergie en zijn weigering om in te
zien dat onze kernuitstap alléén maar slecht is voor het klimaat.
Maar dít moet ik hem toch nageven: de man is tenminste eerlijk.
(Misschien...)
Jean-Marc was zo naïef eerlijk om op tv toe te geven dat hij zich niet
(meer) houdt aan de regel van "één
knuffelcontact". Je weet wel: de regel die zegt dat je maar één persoon die
niet tot je gezinsbubbel behoort, mag binnen laten in je huis. De anderen
moeten buiten blijven en (bijvoorbeeld) tussen de struiken gaan plassen als ze
op bezoek komen.
"Ik ontvang sedert kort twee
mensen tegelijk: een koppel." zei Jean-Marc.
Waarna hij de banbliksems van al zijn collega politici naar het hoofd
geslingerd kreeg. En waarop hem verweten werd dat hij, als politicus en lid van
een regeringspartij (die de regels mee had goedgekeurd), het goede voorbeeld
zou moeten geven. Dat uitgerekend hij tegen de regels zondigde én dat bovendien
ook publiekelijk toegaf, dat kon werkelijk niet door de beugel. Schande!
Opper-gendarme Paul Magnette liet zelfs weten dat zijn broek ervan afgezakt was;
zó erg was hij geschokt en onthutst.
Ik weet nu ook wel dat politici bijna per definitie "hypocriet" zijn: ze leggen ons regels en
wetten op waar ze zich zelf niet aan houden, en binnenskamers zijn ze niet de "brave burger" die ze zich voor doen.
Maar dit is er nu toch wel vér over. Dat ze met luide stem hun collega
Jean-Marc Nollet zwaar veroordelen, is echt de schijnheiligheid ten top. Het
klopt wel dat het niet bepaald verstandig of wijs was om publiek, op tv, te
verkondigen dat je je niet aan je eigen regels houdt, maar het was tenminste
eerlijk. En al had alléén hij het lef, of de naïviteit, om het luidop te
verkondigen, de rest is heus niet katholieker. We moeten er geen doekjes om
winden: niemand houdt zich aan die "één
knuffel" regel. Werkelijk niemand. Want die regel is gewoon niet houdbaar.
Wie durft te beweren dat hij/zij al méér dan vier maanden maar één enkel iemand
in zijn/haar huis binnen laat, is ofwel een triestige eenzaat, ofwel een
gehaaide leugenaar.
De regel van dat ene "knuffelcontact"
houdt ook totaal geen steek. Als de heer Nollet zich wél braaf zou beperken tot
één enkel knuffelcontact, en dus maar
één van de beide partners van dat koppel bij zich in huis uitnodigt, dan blijft
het feit dat die persoon deel uitmaakt van zijn/haar eigen gezinsbubbel en dus
nauw fysiek contact heeft met de andere bubbelpartner. Als die andere dan zou
besmet raken, dan geldt dat bijna automatisch voor de beide partners. En dus
ook voor de heer Nollet als hij die ene partner in zijn huis binnen laat. Het
resultaat is dan exact hetzelfde als wanneer die beide partners bij hem thuis
zouden binnen komen. De beperking tot dat ene knuffelcontact had hier dus geen enkele zin en ook geen enkele
toegevoegde waarde om de epidemie te bestrijden.
Als jouw knuffelcontact deel
uitmaakt van een andere gezinsbubbel, dan krijg je er sowieso gratis en voor
niets zijn/haar contacten bij als je knuffel bij je in huis komt. Of de andere
leden van die bubbel dan al dan niet mee komen, maakt geen enkel verschil.
Was het slim van Jean-Marc om dat zomaar publiek te verkondigen? Nee,
helemaal niet. En zal dat méér mensen ertoe aan zetten om het toch maar niet zo
nauw te nemen met de regels? Het zou kunnen. Want we hebben allemaal nood aan "het goede voorbeeld" om onze motivatie
op peil te houden. Het zou dus kunnen dat meer en meer gewone mensen zeggen: "Als onze leiders zich al niet aan de regels
houden, waarom zouden wij dat dan wél moeten doen?"
Maar misschien was dat trouwens nu wel nét de bedoeling van Jean-Marc
Nollet, en was zijn "bekentenis" niet
zozeer "naïef", maar doelbewust en
berekend? Met die politici weet je maar nooit...
Hoe dan ook: ik zou de tierende politici toch aanraden er niet al té
heftig op te reageren. Want stel dat een geniepige journalist hen dan alsnog "betrapt" terwijl ze zélf stiekem aan het
zondigen zijn... Dat zou nog erger zijn, lijkt mij.
Voor wie het vergeten was: "Wie
zonder zonde is, werpe de eerste steen..." Als we dat in gedachten houden,
zullen er niet veel stenen geworpen worden.
Voor de meeste mensen is de impact van deze "corona-crisis" op ons leven beperkt gebleven tot de sociale
ontberingen (zoals het gemis aan "echt"
contact, de fysieke afwezigheid van vrienden en familie, de beperkingen in
ontspanningsmogelijkheden, het gevoel "opgesloten"
te zijn). Maar materiële ontberingen hebben we er niet door gekend.
Althans niet diegenen onder ons die gewoon aan het werk konden blijven
en bij wie de inkomsten zijn blijven binnen vloeien als voorheen. Als er aan
onze "materiële situatie" al iets
veranderd is, dan is het vermoedelijk eerder dat we méér gespaard hebben. Omdat
we tóch de hele tijd in ons kot gebleven zijn.
Dat geldt jammer genoeg niet
voor diegenen die door de corona-crisis (al dan niet tijdelijk) zonder werk
zijn gevallen.
De corona-maatregelen hebben er in elk geval voor gezorgd dat mensen
die vroeger in tijdelijke jobs werkten (in de horeca, of als poetshulp, of als
klusjesman), dat nu niet meer kunnen, en uiteindelijk op straat geraakt zijn.
Zo is er bijvoorbeeld het verhaal van Alexei,
een Poolse alleenstaande man. Alexei is al jarenlang in België. Hij verdient
geld met klusjes in de bouw. "U moet niet
denken dat wij allemaal bedelen", zegt hij, "ik heb vaak een inkomen." Maar het is geen vast inkomen, en niet
genoeg om een huur van te betalen. Nu zijn er geen klussen. En dus geen
inkomen. "Wegens het virus." En dus
moest hij de voorbije barre windermaanden op straat overnachten.
Dat is trouwens een wereldwijd fenomeen: over de hele wereld ziet men
dat de kansarmen, die met klusjes de kost probeerden te verdienen, nu in die
ellende en uitzichtloze armoede getuimeld zijn.
De "gelukkigen" onder hen
die zonder werk gevallen zijn, zijn zij die dan toch nog kunnen rekenen op hun
werkloosheidsuitkering.
Of dat is althans de theorie. Want de realiteit blijkt in veel
gevallen toch nét iets minder rooskleurig. Zéker voor die werklozen die moeten
betaald worden door de Hulpkas: "Sinds de
start van de coronacrisis worden de vakbonden en de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen
(kortweg HVW, de overheidsinstelling die hetzelfde doet als de vakbonden voor
mensen die geen lid zijn van een vakbond) bedolven onder de aanvragen voor werkloosheidsuitkeringen. Vooral
bij die Hulpkas zijn de vertragingen bij de uitbetaling schrijnend. Volgens
federaal minister van Werk Pierre-Yves Dermagne (PS) gaat het om duizenden nog
te behandelen dossiers voor november en december."
Het is mij niet helemaal duidelijk hoe het komt dat de vakbonden er
wél vrij goed in slagen om de werkloosheidsvergoedingen tijdig uit te betalen, terwijl de
Hulpkas dat niet kan. Het zou misschien een beetje kort door de bocht zijn om
het personeel van de Hulpkas van onwil of luiheid te beschuldigen. Laat ons het
er bij houden dat ze schandelijk onderbemand zijn. Ik vermoed dat de overheid
andere prioriteiten heeft dan te zorgen voor een redelijke uitbetalingstermijn
van werkloosheidsvergoedingen?
Terwijl de werkloosheidsvergoedingen daardoor soms maandenlang op zich
laten wachten, blijven de maandelijkse kosten wél consequent doorlopen: huur,
elektriciteit, bijdragen voor de zorgverzekering, enzovoort. En als die kosten
niet betaald (kunnen) worden, wegens geen inkomsten, dan komen daar al gauw
nalatigheidsintresten bovenop, boetes, administratieve kosten. En uiteindelijk
verschijnt er zelfs een deurwaarder. Voor ze het weten, zitten die mensen in
een neerwaartse spiraal waar ze zonder hulp niet meer uit geraken. Terwijl ze
daar zélf geen enkele schuld aan hebben.
Voor wie dat allemaal nog altijd een beetje te "abstract" vindt, heb ik nog een greepje uit de realiteit. Wat
volgt, is een pijnlijke getuigenis vanuit de hulporganisatie "Mondiale Werken", die zich onder andere
ontfermt over mensen die asiel gekregen hebben en nu hun moeizame weg zoeken in
het doolhof van al onze voorschriften en regels en mogelijkheden, en daarbij dikwijls op een gesloten deur botsen. Maar in deze
coronatijden blijven de deuren dikwijls zelfs ook gesloten voor wie wél de weg
kent. En waar de deur toch nog open staat, is men aan het verdrinken. Het zijn
jammer genoeg "kleinigheden", "akkefietjes" die niet aan bod komen in
de journaals en reportages. Vermoedelijk omdat dit allemaal niet past in het
globale plaatje dat de overheid, met de hulp van de media, ons wil laten zien.
Maar de gevolgen zijn wél dat meer en meer mensen letterlijk en figuurlijk in
de kou blijven staan, en beetje bij beetje wegzinken in het drijfzand van
kansarmoede.
"De Sociale Verhuurkantoren zijn
overrompeld en kunnen de toevloed niet meer bolwerken. Ze hebben maanden
achterstand.
Huisvestingsmaatschappijen worden
overspoeld door kandidaten maar het aantal zoekenden is omgekeerd evenredig met
het aantal beschikbare woningen. Waardoor de prijzen van huurwoningen
exploderen. Het principe dat je niet méér dan een derde van je inkomen mag
besteden aan de huur, maakt het voor vele ook onmogelijk om te huren. Want wie
heeft dan zo een hoog loon? Een nettoloon van méér dan 2000 euro is al lang niet
meer mogelijk voor heel veel mensen. Dat is géén minderheid, het is een grote
meerderheid aan het worden. En niet alleen bij 'kansarme' mensen.
Ook de mutualiteiten hebben een
grote achterstand en weten niet meer wanneer het ophoudt. Al doen ze wel
serieus hun best om alles zo goed mogelijk op te lossen.
Bij de vakbonden is geen
telefonisch contact meer mogelijk. Mails worden wel ooit eens gelezen maar of
dit dan opgelost wordt, is een andere vraag. Ze hebben een hele grote
achterstand en geen tijd om te antwoorden.
Bij de RVA is het nog erger: heb
je een probleem, dan zullen ze dat wel bekijken binnen zes maanden ofzo.
Hulpkassen kunnen de toevloed
ook niet meer aan. En dus: helaas geen uitkering mogelijk voorlopig. (Met alle
gevolgen van dien door de onbetaalde rekeningen...)
Het FONS (de nieuwe Vlaamse
overheidsdienst voor de uitbetaling van de 'groeipakketten', de vroegere 'kinderbijslag')
laat weten dat ze enkel communiceren via brief of mail of de eBox. Alleen: 'Sorry,
we zitten vandaag met 1700 mails achter hier in Antwerpen...'
Vlaams Woningfonds: 'Sorry... Om
een lening aan te gaan om een woning te kopen worden er geen fysieke afspraken
gemaakt. Je mag ons steeds bellen in de voormiddag. Zie wel dat je de loonfiches
bij de hand hebt van de voorbije zes maanden.'
VDAB geeft zélf geen informatie.
Er is geen mogelijkheid om een opleiding aan te vragen, of meer uitleg, want
enkel de VDAB zélf mag mensen bellen om een afspraak te regelen in hoogste
nood."
Het wordt, mede door die achterstand bij allerhande officiële
instanties en de quasi-onmogelijkheid om hen te bereiken, financieel voor velen
steeds zwaarder. En zelfs al komt er een afbetalingsplan, bij sommigen
verdubbelen de rekeningen dan nóg: de gerechtsdeurwaarder, herinneringskosten, eerder
gemaakte afbetalingsplanningen die niet haalbaar waren, enzovoort.
Dit alles zou (tijdig) kunnen geregeld worden door de officiële instanties
maar blijkbaar lukt dat in deze coronaperiode niet meer.
Nee, niet
iedereen is zonder kleerscheuren deze lockdown door gekomen...
We hebben dringend een nieuwe keuken nodig. Onze bestaande keuken is
al 30 jaar oud, en hoognodig aan vervanging toe: de oven was kapot, de
kastdeurtjes waren scheef gaan hangen, de laden waren beschadigd.
Zoals elke "bewuste"
consument hadden wij dus het plan opgevat om een aantal keukenspecialisten te
contacteren om zo meerdere offertes te kunnen opvragen en met elkaar te
vergelijken. Kwestie van de concurrentie te laten spelen. Om te beginnen had ik
al een afspraak geregeld met Keukens De
Abdij, met DSM Keukens en met Eggo Keukens. Ook Ixina stond op mijn lijstje van kandidaten. En zélfs Dovy Keukens, zij het met enig
voorbehoud. Ikea stond niet op mijn
shortlist, omdat je daar in principe zélf enige handigheid moet voor hebben, en
dát is niet bepaald mijn grootste talent.
Hoewel ik vastbesloten was geweest om de nodige tijd uit te trekken en
een grondige vergelijkende studie te maken, hebben we ons bij onze eerste
afspraak al helemaal laten inpakken door de gladde verkoper: we zijn er buiten
gestapt met een getekend contract. Mijn andere afspraken heb ik diezelfde avond
afgezegd.
Het klinkt een beetje naïef en lichtgelovig als ik zeg dat we ons
hebben "laten inpakken". Alsof we
domweg, zonder goed te beseffen wat er gebeurde, zouden getekend hebben en ons
pas achteraf, thuis, zouden gerealiseerd hebben wat we gedaan hadden. Want
inderdaad: we zijn bij die aankoop boven mijn vooropgesteld budget gegaan, én
we hadden vermoedelijk bij andere keukenbouwers een heel stuk minder betaald.
Maar toch niet: we hebben ons niet onbedachtzaam "laten inpakken". Want ik wist en besefte heel goed wat de man aan
het doen was. Ik vond het zelfs intrigerend hoe hij elke verkooptruc uit de
mouw schudde die hij geleerd had, en ik vond het aandoenlijk grappig. Maar hij
was wél overtuigend.
Het begon al met de keuze van de deurtjes van de kasten en lades, en
van het werkblad, en met de keuze van de kleur van de meubelwanden, en van de
elektro en de keukenkraan, enzovoort. Bij elke (min of meer uitgelokte)
suggestie die we hadden, reageerde de man met een ongekend enthousiasme. Alsof
wij net een geniale inval hadden gehad. En telkens bleek onze keuze, geheel
toevallig, net dát te zijn wat de man zelf zéker ook zou gekozen hebben. Méér
zelfs: als het van hem afhing, dan zou iedere klant met diezelfde opties buiten
stappen.
Deurtjes zonder een handgreep? "Héél
verstandige keuze!"
Granieten werkblad? "Het beste wat je kon
nemen!"
Een lichtgrijze front en een donkergrijs werkblad? "Prachtige kleurencombinatie!"
Whirlpool toestellen, want Miele is duur en toch niet beter? "De beste keuze, want inderdaad: Miele is niet meer wat
het was."
Aan zijn reacties te zien en te horen, hebben wij de beste smaak die
de man ooit had meegemaakt, en waren wij veruit de verstandigste klanten die
ooit de winkel waren binnen gestapt.
Nadat we alles gekozen hadden, stuurde hij ons wandelen, om eens rond
te neuzen tussen de (peperdure) toonzaalmodellen, terwijl hij de berekening zou
maken. En toen we weer aan zijn bureau zaten, had hij een blad voor ons met het
resultaat van zijn rekenwerk. Maar hij legde het papier strategisch met de
achterkant naar boven. Ik wist toen al dat mijn eerdere vermoedens zouden
kloppen: dit was een winkel die eigenlijk voor ons budget te hoog gegrepen was.
Vooraleer zijn blad om te draaien, haalde hij zijn allerbeste
verkooppraatjes boven: over de kwaliteit van zijn producten en de duurzaamheid
van de verkochte keukens: die bewuste keukenbouwer geeft een levenslange
garantie. Hij had ondertussen al begrepen dat wij meerdere kandidaten op het
oog hadden, en profiteerde er meteen van om zich van de concurrenten, die hij
consequent "concullega's" noemde, te
onderscheiden. Hij had het over de "keukens
van het hogere segment", die dan (uiteraard) ook wat duurder zijn. Daar
hoort blijkbaar ook Dovy Keukens
bij, en dus ook, nóg een stapje hoger, de keukenbouwer waar we beland waren. En
hij verwees naar de goedkopere keukens, die, in zijn verkoopslogica, van
mindere kwaliteit zijn. Om zijn stelling te bewijzen klopte hij keihard op de
achterwand van een kastje: dat gaf geen krimp. En toen ging hij gewoon in één
van de lades staan: ook hier geen krimp, want de bodem kan tot 100 kilo dragen.
Indrukwekkende vertoning! Al lijkt de toegevoegde waarde in werkelijkheid
beperkt: ik ben niet van plan om in een lade van onze nieuwe keuken te gaan
staan.
Nu we overtuigd waren dat we echt wel topkwaliteit zouden kopen, die
bijgevolg logischerwijze en heel terecht "wat
duurder" was dan die van de concullega's,
draaide hij triomfantelijk zijn blad met berekeningen om en toonde ons het
resultaat. Maar vooraleer ik aanstalten kon maken om hem te vertellen dat dit
écht wel véél te duur was voor ons, had hij dat bedrag al doorgestreept met de
melding dat er door de solden 20 of 30% af ging, en had hij al een nieuwe
bedrag opgeschreven. Geldig tot het einde van de solden periode.
Ook dat was nog altijd méér dan ik van plan was te besteden, maar de
verkooptechnieken van de man waren nog niet uitgeput. En hij kwam met een "commercieel voorstel".
"Onmiddellijk te nemen of te laten."
Volgens mij is dat een ongeoorloofde praktijk, want een klant moet
altijd minstens een aantal dagen bedenktijd hebben en een vergelijkende studie kunnen
maken. Wij hadden niet te kiezen. Ofwel zouden we nog even bedenktijd nemen en
eerst eens bij de concullega's gaan
horen en zien, zoals we van plan waren geweest, maar dan was zijn "commercieel voorstel" niet meer geldig. Ofwel
zouden we onmiddellijk tekenen, zonder een andere mogelijkheid te bekijken, en
zonder verder nadenken.
Ik was me daar heel goed van bewust, en heb in stilte de bedenking
gemaakt dat dit niet helemaal koosjer was. Maar toch hebben we toegezegd. Want
het "commercieel voorstel" was best
wel aardig. (Misschien wel té "aardig"?
Want tenslotte: "Als iets te mooi is om
waar te zijn, dan...")
Waarop we getrakteerd werden op een glas cava. En zelfs nog een fles
mee gekregen hebben om thuis na te vieren. Of om het idee te verdringen dat we
véél meer geld uitgegeven hebben dan we van plan waren, en dat we voor veel
minder geld een even mooie keuken hadden kunnen plaatsen (zij het misschien met
een minder sterke achterwand of bodem).
Achteraf heb ik ontdekt dat er bij Test-Aankoop behoorlijk wat
klachten in behandeling zijn over onze keukenbouwer. Klachten over het niet
respecteren van de leveringstermijn, over een hogere eindafrekening dat wat op
de offerte vermeld was, over kosten die tóch aangerekend werden voor de afbraak
van de oude keuken (hoewel dat zogezegd gratis was), over de eis om de volledige
factuur te betalen vóór de keuken geplaatst werd, enzovoort...
Ik houd mijn hart dus vast, en mijn (slapeloze) nachten zijn er niet beter
op geworden!
Ik heb het eerder (8 december 2019) al eens gehad over "De Bende van Donald": het stel arrogante
machthebbers dat zich alles denkt te mogen permitteren en die van niemand enige
tegenspraak kunnen verdragen.
Wie de ergste van het hele stel is, kan ik niet zo direct zeggen. Maar
diegene die het meest op Donald Trump lijkt, is ongetwijfeld Jair Bolsonaro, die clown in Brazilië.
En dan gaat het niet alléén over het minimaliseren of compleet negeren van de
corona-pandemie in zijn land, of over zijn expliciet misprijzen tegenover
vrouwen. Het gaat ook over zijn aanvallen tegen zijn eigen democratische instellingen,
zoals gouverneurs of het parlement, als die tegen hem in gaan, en tegen de
rechterlijke macht als die hem niet willen volgen. Helaas is hij in veel
opzichten nog erger dan Donald Trump. Zeker in zijn uitspraken, maar ook in
zijn ambities en in de onstuitbare manier waarop hij zijn ambities kost wat
kost wil waarmaken.
Laten we eerst eens horen wat de man allemaal uitgekraamd heeft, de
voorbije jaren. Ik heb alvast enkele voorbeelden verzameld (te vinden op het
internet):
"Pinochet should have killed
more people", over de Chileense dictator Augusto Pinochet.
"I'm in favor of torture. You
know that. And the people are too."
"I will not fight against it nor
discriminate, but if I see two men kissing on the street, I'll beat them up."
"She doesn't deserve to be raped
because she's very bad, because she's very ugly. She's not my type", over
een vrouwelijke volksvertegenwoordiger.
"I have five children. There
were four men. On the fifth I got weak and a woman came out."
"You're an idiot. You are an
illiterate. You're censored. You're an ignorant. I don't give a shit about you"
tegen een reporter die een kritische vraag had durven stellen.
De onzin die de man al uitgekraamd heeft, is nauwelijks bij te houden.
Hij heeft trouwens, net als Donald, eerder al keihard en in grove
bewoordingen uitgehaald naar de chef van de federale politie omdat die niet
wilde ingaan op zijn "verzoek" om een
onderzoek naar corruptie waar zijn zoon bij betrokken was, stil te leggen.
Omdat zijn minister van Justitie de betrokken politiechef niet wilde ontslaan,
heeft de president dat dan maar zelf gedaan. Waarop de minister consequent
ontslag heeft genomen. Ook de plaatselijke leiders die het aangedurfd hadden om
strengere maatregelen tegen de corona-pandemie te nemen, hebben het zwaar
moeten ontgelden. Alweer naar het voorbeeld van Donald Trump, maar dan wel in
iets minder voorzichtige (en iets minder beschaafde) bewoordingen: "Een
eikel neemt een vuil decreet en sluit de mensen thuis op. Als die gewapend
waren, zouden ze de straat opgaan." Over de gouverneurs die
coronamaatregelen genomen hadden, zei hij: "Die klootzakken van gouverneurs neuken ons in de kont met onze aambeien
erbij! Die hoerenzonen blokkeren onze vrijheid met hun strontdecreten tegen
corona!"
Een zelfde teneur trouwens als het ging over de bescherming van het
regenwoud: "We zullen van de gelegenheid
gebruikmaken, nu de pers zich op het coronavirus richt, om hervormingen door te
voeren en de regels rond de bescherming van het Amazonewoud te versoepelen."
En als het over het hooggerechtshof ging, klonk het: "Als het van mij afhing, gooide ik al die
klootzakken de gevangenis in, te beginnen met die van het hooggerechtshof."
Voor wie het zich zou afvragen: jawel, de man is dus president van Brazilië.
Maar het ergste zal volgend jaar, in 2022, misschien wel komen. Dan
zijn er opnieuw presidentsverkiezingen in Brazilië, en het laat zich raden wat
er zal gebeuren als Bolsonaro die zou verliezen. Hij is, naar het voorbeeld van
zijn grote idool, nu al bezig met suggesties en insinuaties dat er "heel zeker zal gefraudeerd worden" bij
de verkiezingen. En hij heeft al laten weten dat hij een "frauduleus resultaat" niet zal accepteren. Hij heeft ook al, in
minder bedekte termen dan Donald, opgeroepen om het parlement te bestormen als
dat een ongewenste beslissing zou nemen. En hij roept zijn aanhangers
onbeschroomd op om zich te bewapenen en om die wapens ook effectief te
gebruiken om "de democratie" te
verdedigen. Want, zo klinkt het: "Als ik
op een dag ten onder moet gaan, laten we dat dan al vechtend doen, voor een
goede reden."
Net als Donald Trump riskeert Bolsonaro meerdere aanklachten en vervolgingen
eens hij president af is en niet meer kan genieten van zijn "onschendbaarheid". En dus kan hij het
zich niet permitteren om de verkiezingen te verliezen. Maar in tegenstelling
tot Donald Trump, heeft Bolsonaro in Brazilië wél het leger en een groot deel
van de (arme) bevolking achter zich. Als het moet, zal hij niet aarzelen. En
het zal heel waarschijnlijk véél gewelddadiger zijn dan wat zich op 6 januari in Washington
afgespeeld heeft.
Hij is in elk geval niet vies van een regelrechte staatsgreep als dat
nodig zou zijn: "There is no doubt. I
would launch a coup on the same day. Congress doesn't work and I'm sure that at
least 90% of the population would applaud."
Wat Donald in de USA niet gekund of gedurfd heeft, zal in Brazilië
zonder enige twijfel wél gebeuren.
Het grote optimisme omtrent de nakende "vrijheid", zoals Minister Frank Vandenbroucke ons begin dit jaar
heeft voorgehouden, weliswaar "met twee
woorden", is ondertussen al lang verzwonden.
En van de uitgekiende vaccinatiestrategie blijft ook niet veel
overeind.
Herinnert u zich nog het basisprincipe? Ze zouden eerst "de meest kwetsbaren" vaccineren, want
die hebben de grootste kans om in het ziekenhuis en op de Intensieve Zorgen
terecht te komen bij een besmetting. Als die eerst aan de beurt kwamen, zou dat
heel zeker de druk op de ziekenhuizen en op de Intensive Care afdelingen
verlichten. En het aantal sterfgevallen zou drastisch dalen ook, want de meeste
dodelijke slachtoffers waren en zijn de oudjes.
Héél knap bedacht allemaal. Maar we zijn nu bijna twee maanden ver in "het jaar van de verlossing". En wat zien
we? Het aantal sterfgevallen daalt niet of nauwelijks. Het aantal patiënten op
intensieve zorgen vermindert ook niet, en het aantal ziekenhuisopnames al
evenmin. De positiviteitsratio wil ook al niet zakken: die blijft op, en nu zelfs
boven, 5% hangen. De 75-plussers vertegenwoordigen nog altijd méér dan drie
kwart van alle overlijdens, en het aantal besmettingen ligt nog altijd veruit
het hoogst bij de tachtig-plussers volgens de gegevens van Sciensano.
Wat is er dan fout gelopen, waardoor de rooskleurige vooruitzichten
helemaal in het water gevallen zijn?
Ligt het aan die "Britse variant"
misschien? Ja, dat moet het zijn! Want niet alléén is die veel besmettelijker
dan de "Wuhan-variant", bovendien zou
nu uit recent onderzoek blijken dat de "Britse"
zieken ook veel langer besmettelijk blijven. (Het is echt wel bijzonder handig,
en frappant, dat er altijd net op tijd een studie verschijnt waarvan het
resultaat prima in het verhaaltje past...)
Of ligt het toch aan onze trage vaccinatievooruitgang? We zijn
ondertussen "al" aan ongeveer 3,5%
van de bevolking geraakt. Aan het huidige tempo hebben we maar 1260 dagen meer
nodig eer iedere Belg gevaccineerd is. In Israël zitten ze ondertussen al aan
zowat 40% (van de Joden, welteverstaan), en daar zien ze wél een gunstig
effect. In zoverre zelfs dat ze daar al naar échte versoepelingen mogen
uitkijken.
En tóch klopt er iets niet, want al méér dan 87% van de bewoners van
onze woonzorgcentra zou al minstens één keer ingeënt zijn, en al bijna 78%
heeft de twee prikjes gekregen. Die zouden dan toch allemaal safe moeten zijn?
Wie zijn dan die mensen die toch nog ernstig ziek worden en overlijden? Misschien
zijn het dan wel al die oudjes die niet in een woonzorgcentrum verblijven en
aan hun lot overgelaten werden? Want blijkbaar is al bij al nog altijd maar 25%
van alle 85 plussers ingeënt...
Hoe het ook zit: de epidemie blijft hangen. En wat uiteindelijk wel
moest gebeuren als die corona niet wil wijken, is tenslotte gebeurd: ik heb ook
prijs. Ik ben ook besmet geraakt. Vermoed ik toch.
Ik zou wel niet weten hoe ze mij dat geflikt hebben, want ik kom
alléén mijn huis uit om mijn boodschappen op te halen bij Collect & Go, of om een klein broodje te halen bij de bakker.
Ik geef toe: ik ben op 15 en 16 februari wél, héél even, bij Volvo langs geweest omdat mijn
auto binnen moest voor onderhoud, maar de man tegenover mij stond achter plexiglas
en we hadden allebei een mondmasker op.
Geen idee dus waar ik die Covid zou opgeraapt hebben! Maar ik heb het
wel. Denk ik. Althans volgens de affiche van "Zorg en Gezondheid". Want die meldt de volgende symptomen van
Covid-19: hoesten, koorts, geur- en smaakverlies,
ademhalingsmoeilijkheden, waterige diarree, spierpijn of keelpijn of hoofdpijn,
verkoudheid, vermoeidheid. En ja: ik héb waterige diarree gehad, en een
beetje last van de keel. Ik héb 37,2° koorts gehad, en ik loop de hele tijd te
niezen en te snotteren. En ik bén constant vermoeid. Nee, ik kan niet alle symptomen afchecken, dat is waar.
Maar moet je ze persé allemaal hebben? En trouwens: de virologen hebben ons bij
herhaling verzekerd dat er géén andere virussen in de lucht zijn. Het kán dus
alléén maar Covid-19 zijn. Of niet?
De
affiche bevat ook de waarschuwing: "BEL
BIJ DEZE SYMPTOMEN ZO SNEL MOGELIJK NAAR JE (HUIS)ARTS EN BLIJF METEEN THUIS"
Thuis
blijven doe ik sowieso. Maar ik ben toch nog niet direct van plan een arts te
bellen...
Morgen,
of overmorgen, of toch binnenkort, krijg ik mijn vaccin en dan word ik nooit
meer ziek!
Binnenkort krijgen we dus allemaal een brief van het "Agentschap Zorg en Gezondheid" met de
uitnodiging voor onze eerste corona-prik. (Nu ja... "Binnenkort" is hierbij wel een rekbaar begrip. Laat ons zeggen: "in de loop van dit jaar ergens".)
Een brief van drie bladzijden lang, met alle info die we nodig hebben.
De vraag is alléén: "Zal iedereen die
brief (kunnen) lezen? Zal iedereen begrijpen wat in die brief geschreven staat?
Zal iedereen na ontvangst van die brief weten wat hem/haar te doen staat?"
Daar bestaan toch wat twijfels over. Mensen die laaggeschoold zijn, en/of die
niet of niet goed kunnen lezen, zullen sowieso geen idee hebben wat in die
brief verteld wordt.
En zélfs wie de brief gelezen krijgt, kan er niet altijd mee aan de
slag. Op de brief staat een unieke code vermeld die je nodig hebt om je te
registreren. Om het ons gemakkelijk te maken is er ook een QR-code voorzien die
je enkel hoeft in te scannen om automatisch op de website terecht te komen voor
de registratie. Daar zijn al je gegevens vooraf al ingevuld, inclusief je
unieke code van 33 karakters. Je hoeft enkel nog "OK" te klikken, of zoiets. Super, toch? Alléén... Wat als je geen
QR-code kan lezen? Wat als je geen smartphone hebt? Wat als je geen PC of geen
internet hebt? Wat als je digitaal analfabeet bent? Dan sta je daar wel schoon
te blinken. Je kan wél telefonisch registreren, maar dan moet je die unieke
code zélf doorgeven: "42sbb231a-9607-409a-a142-ece4f9498271".
Begin er maar aan...
"Kan u nog even herhalen, meneer?"
"Euh... 42sbb231a-9607-409a-a142-ece4f9498271?"
"Kan u dat misschien even
spellen met het NAVO-spellingsalfabet?"
Overdreven, zegt u? Bij het haar getrokken, denkt u?
Wat dan te zeggen over dit (waargebeurde) verhaal?
Het gaat om een man die hier in België asiel heeft aangevraagd én
gekregen, en die een inburgeringscursus gevolgd heeft en nu in aanmerking kwam
om de Belgische Nationaliteit aan te vragen.
Maar...
"Vanaf 23 december 2020 is het
voor de burger verplicht om een betaling voor een nationaliteitsaanvraag uit te
voeren in MyMinfin (www.myminfin.be).
Onder het tabblad 'Mijn
Betalingen' kan je de aanvraag starten.
U betaalt online en de betaling
gebeurt rechtstreeks op een FIRST-rekening bij AAII. Na succesvolle betaling
zal de kwijting beschikbaar zijn in de MyMinfin van de persoon die betaalde,
onder 'Mijn Documenten'. Na de betaling zal het bewijs hiervan binnen de 24 u
beschikbaar zijn onder het tabblad 'Mijn Documenten'."
De digitalisering, weet u wel... En het vermijden van fysieke contacten
omwille van Corona.
Aanloggen op MyMinFin kan met de elektronische identiteitskaart of voorlopige verblijfskaart, via "itsme". Veel mensen, zeker de minstbedeelden, hebben helaas geen kaartlezer. Ze kunnen
enkel hopen dat iemand hen wil helpen die wél een kaartlezer heeft, maar
eigenlijk zou die niet bij hen binnen mogen. Wegens corona. Veel elektronische
ID-kaarten, verblijfskaarten, blijken bovendien onleesbaar met de kaartlezer. De "itsme"-app wordt ook heel erg
gewantrouwd, en al zeker door wie digitaal niet zo onderlegd is. Vooral omwille
van de phishingproblematiek. Er zijn sowieso al veel te veel problemen wegens
frauduleuze praktijken en phishing. Heel veel mensen begrijpen ook niet wat ze
toegestuurd krijgen en voor ze het weten, zitten ze in de problemen. En dus
blijven ze daar voor de zekerheid liever ver van weg.
De verplichting om digitaal, via de itsme-app,
te werken, impliceert dat er eigenlijk geen "real live" service meer is en dat heel veel mensen niet meer kunnen
geholpen worden door de bevoegde en betaalde instanties. Vooral omdat alle officiële
instanties nu "corona-proof" (moeten)
werken.
Pech voor diegenen die zich niet alleen kunnen behelpen.
Het valt niet meer te ontkennen: de digitalisering is overal en
onvermijdelijk.
De overheid wil nog alleen digitaal door ons gecontacteerd worden, via itsme of door een andere app.
Banken willen geen klanten meer in hun kantoren zien (tenzij die gefortuneerd
zijn), en willen ook de geldautomaten waar je biljetten kan afhalen, beperken:
alles moet digitaal gebeuren, via de app op je smartphone of via hun website.
Zelfs wie zijn/haar kinderen voor het eerst op een nieuwe school wil
inschrijven, of gewoon voor een vakantiekamp van de mutualiteit, kan maar beter
digitaal héél bedreven zijn.
De trend was al een tijdje bezig, maar is door corona in een
stroomversnelling geraakt. De corona-maatregelen waren voor de banken én voor
de overheid, en evengoed voor de verschillende sociale diensten, hét sein (of
hét excuus?) om alle persoonlijk contact te verminderen of zelfs, waar mogelijk,
compleet uit te schakelen. Want ja: we moeten de fysieke contacten zo veel mogelijk vermijden. Orders van de
virologen.
Het gevolg is dat al wie niet helemaal mee is met die digitalisering,
of wie er argwanend tegenover staat (zeker omdat de vele cyber-criminelen heel
erg actief zijn nu zowat iedereen verplicht wordt zich online te wagen),
onverbiddelijk uit de boot dreigt te vallen en helemaal opzij geschoven wordt.
Deze evolutie, die ons opgedrongen wordt met "corona" als gemakkelijk excuus, is rampzalig voor iedereen die
digitaal analfabeet is. Die mensen zullen alle kansen aan hun neus zien voorbij
gaan. Meer zelfs: ze zullen in een diepe put gestampt worden omdat ze aan hun "verplichtingen" niet (tijdig) voldoen.
Simpelweg omdat ze niet weten hoe ze dat zouden kunnen of moeten doen, en omdat
er geen persoonlijk contact meer mogelijk is om hen op weg te helpen.
Als er ooit een idealist geweest is die dacht dat de kloof tussen "rijk" en "arm" op termijn zou kunnen gedicht, of in elk geval verkleind,
worden, dan mag die zijn/haar dromen wel opbergen. Die kloof is nu "digitaal" alléén maar dieper geworden.
Ik ben er dan toch in geslaagd om een afspraak te versieren op de site
van SBAT (wat blijkbaar staat voor "Studiebureel
voor Automobieltransport"), voor de technische keuring van mijn auto. Op 19
februari, de laatste dag van de geldigheid van mijn vorig keuringsbewijs. Vroeger
ging niet, want ik kon, omwille van de grote drukte, pas op 16 februari naar de
garage om mijn auto te laten nakijken. En later mocht dus niet, want anders had
ik een boete wegens "auto te laat
aangeboden". Er stond trouwens een andere man aan de kassa die wél prijs
had. Het automatisch afsprakensysteem had voor de man geen gaatje meer
gevonden, en dus was hij te laat om zijn auto te laten keuren, en moest hij een
toeslag betalen. Leve de administratie!
Ik had een afspraak om 10u55 precies. Tegen half twaalf zou ik wel
weer naar huis terug kunnen, vermoedde ik zo.
Maar toen ik om 10u45 aan het keuringscentrum arriveerde zag ik een
lange rij auto's staan, tot op de parking buiten het terrein, zelfs tot op de
straat. Ik zou er dus niet binnen het half uur weer weg zijn, zoveel was al
duidelijk. Ik kreeg weer hoop toen ik zag dat de file voor "Lijn 1", waar ik volgens de ontvangen
mail moest zijn, iets korter was dan de andere. Alléén... dan moest ik me wel een
opening drummen tussen de auto's van "Lijn
2" en "Lijn 3" die bumper aan
bumper stonden aan te schuiven. En daar ben ik niet assertief genoeg voor. Maar
kort na mij kwam er een Tesla opgereden, en die chauffeur had duidelijk minder
scrupules. Die reed gewoon iedereen voorbij, en duwde de neus van zijn Tesla
zowat tegen de wachtende auto's aan. Ondertussen druk gesticulerend dat hij
naar "Lijn 1" moest. Ik vond dat nu
toch wel niet kunnen, en ben uitgestapt om die man uit te leggen dat ik ook in Lijn 1 moest zijn en dat ik toch
wel al eerder stond aan te schuiven dan hij. Ik ben écht niet gediend van "voorkruipers".
"Hoe laat is uw afspraak?"
vroeg de Tesla-man.
Ik zei: "Om 5 voor 11."
"Die van mij ook," reageerde
hij. "Ik heb ook een afspraak om 5 voor
11."
En daar stond ik dan.
Ik begreep toen dat dat digitaal afsprakensysteem totaal willekeurig
werkt. Je krijgt zomaar een uur toegewezen, maar dat heeft duidelijk niets met
de werkelijke afspraak te maken. Het aanwezige personeel voelt er zich dan ook
helemaal niet door gebonden. De controleurs van het keuringscentrum voelen zich
trouwens nergens door gebonden. Zo was althans mijn indruk. Ik vermoed dat het
werk in zo'n keuringscentrum zowat de minst stresserende job ooit moet zijn: ze
doen alles op hun gemak, zonder zich te haasten, en duidelijk alléén als ze er
zin in hebben. De lange rij wachtende auto's is niet hun probleem...
Maar goed: om 11u45, na een uur wachten, was het dan toch mijn beurt.
Ik mocht mijn auto met de bijhorende papieren afgeven, en dan in de grote
ijskoude werkhal gaan wachten.
Het begon al direct verkeerd: ik had van de garage een fotokopie
meegekregen van het keuringsbewijs van vorig jaar, en blijkbaar moest ik het
origineel voorleggen. Ik mocht wél met mijn kopie naar de kassa gaan en daar
een duplicaat vragen. Kostprijs: 13,20 euro. Met mijn fotokopie kon het dus
niet, maar met het duplicaat dat ik
met mijn fotokopie kon "krijgen" was
het wél okee. Leve de administratie!
Eens mijn auto aan de beurt, zou het vlug gaan, leek het mij. Want die
Tesla, die net voor mij gestaan had in Lijn
1, was al weer weg eer ik goed en wel binnen was. Helaas: opnieuw een
misrekening. Mijn auto raakte vrij vlug tot op de autolift, maar toen gebeurde
er niets meer. De rij wachtende auto's in Lijn
1 groeide aan, maar er zat geen schot meer in: mijn auto blokkeerde alles.
In zoverre zelfs dat een ongeduldige dame mij verwijtend kwam vragen of dat
mijn wagen was die daar roerloos op de autolift stond. En ik moest schuld
bekennen. Op haar vraag waarom er helemaal niets aan gebeurde, moest ik met
blozende kaken het antwoord schuldig blijven.
Ik vermoed dat het net lunchtijd was of zoiets. Of aflossing van de
ploegen, of weet-ik-veel? Maar dan alléén in Lijn 1, want in de andere rijen was er geen oponthoud. Verre van,
zelfs, want in Lijn 3 werd een
Porsche voor gereden, en binnen de kortste keren was die er weer door. Net als
die Tesla vóór mij. Ik vermoed nu wel dat de supersnelle afhandeling niet
speciaal met het exclusieve automerk te maken had, maar eerder met de
gepersonaliseerde nummerplaten van de beide chique (dure) auto's. Wie zich een
gepersonaliseerde nummerplaat kan permitteren, heeft wel méér privileges, denk
ik zo.
Hoe dan ook: na een half uur wachten in die bijtende kou, kwam er toch
iemand op zijn dooie gemak naar Lijn 1
toe gewandeld, en toen was mijn auto eindelijk aan de beurt. Vijf minuten later
mocht ik mijn wagen op de parking zetten. En nog maar eens in de rij gaan
wachten. Nu voor de kassa.
Ik ben wel met een "groene
kaart" vertrokken. Om 12u45. Amper twee uur na aankomst.
Ben ik blij dat dat nu allemaal op afspraak is! Digitaal geregeld...
De "Vooruit" in Gent is een
begrip. Voor de Gentenaars, maar ook vér daarbuiten.
Het is dezer dagen een befaamd kunstencentrum:
een tentoonstellingsruimte, annex ontmoetingsplaats en café. Maar vroeger was
het een "feestlokaal", en locatie
voor memorabele optredens.
Het gebouw dateert van 1913, en werd opgetrokken ten behoeve van de "socialistische coöperatie". Het werd "Feestlokaal Vooruit" genoemd, om de
sterke band met de gelijknamige krant en met de socialistische beweging te
benadrukken. De krant is al heel lang geleden, in 1991, ter ziele gegaan. Maar
het feestlokaal staat er nog altijd, en het bruist nog altijd van leven.
(Althans tot corona roet in het eten kwam gooien.)
Het
was bedoeld als een "volkshuis",
een ontmoetingspleken
een cultuurtempel voor de arbeiders. Aan de straatkant was er een café,
een volksrestaurant, een bibliotheek en aan de waterkant een concertzaal voor
1.000 toeschouwers en een theaterzaal met 1.600 zitjes. "Kunst veredelt" staat er op de muur
te lezen en in het glasdakraam zitten de eerste noten van het strijdlied van de
socialisten verwerkt, de "Internationale".
In de jaren 1970 had het gebouw geen echte functie meer, behalve als
café, en stond het te verkommeren omdat er geen geld was om het fatsoenlijk te
onderhouden. In 1982 is gestart met de renovatie, en sinds 1983 is de Vooruit beschermd als monument. In 1988
werd het "Feestlokaal" omgedoopt tot "Cultuurcentrum". In 2000 won de
restauratie van het verloederde gebouw de Monumentenprijs. Sinds 2017 is Vooruit officieel erkend als "Vlaamse Kunstinstelling". En vanaf dit
jaar, 2020, wordt de Vooruit weer opgeknapt.
In 2007 heeft het kunstencentrum de Prijs voor Algemene Culturele Verdienste van de Vlaamse Gemeenschap
gekregen. Het kunstencentrum Vooruit is al vele jaren toonaangevend. In 1997
bijvoorbeeld met de voorstelling "Ten oorlog" van de Blauwe
Maandag Compagnie. Zelfs Nirvana
heeft er een optreden ten beste gegeven.
Al bij al is de Vooruit al
méér dan 100 jaar het uitgangbord van het socialisme dat, in ieder geval
oorspronkelijk, opkwam voor de arbeiders, voor de man van de straat, voor de
minder bedeelden. Dezelfde doelstellingen dus als die van de socialistische
partij die uit die beweging ontstaan is. De socialistische coöperatie was
trouwens opgericht door Edward Anseele, die ook de "Belgische Werklieden Partij" zou stichten, de voorloper van de
SP.A.
En dan lijkt het mij een beetje "vadermoord",
of in elk geval bijzonder onfatsoenlijk, dat "bad boy" Conner Rousseau zonder enige schroom of overleg beslist
heeft om zijn partijtje om te dopen tot "Vooruit".
Een mens zou denken dat hij daarbij wat onbesuisd te werk was gegaan, in zijn
jeugdige dadendrang, en dat hij een andere naam voor zijn clubje zou kiezen
zodra hij zijn flater beseft had. Al was het maar uit respect voor 100 jaar
traditie. Al was het maar omdat het kunstencentrum die naam al had vóór Conner
op het idee kwam. Zo gaat dat toch tussen beschaafde mensen, niet? "Wie eerst komt, eerst maalt", zoals het
spreekwoord luidt. Het is een beetje alsof ik in de winkel zou staan en het
allerlaatste exemplaar van de Playstation5
heb kunnen bemachtigen, en Conner komt na mij de winkel binnen. Omdat hij die
Playstation heel erg graag voor zichzelf wil, zou hij die van mij afpakken. Dat
doet een beschaafd mens niet, hee!
Maar niet dus: Conner bleef onwrikbaar. Met als resultaat dat het
kunstencentrum nu op zoek moet naar een nieuwe naam. Conner Rousseau: die jonge
politicus die een einde zou maken aan de oude manier van politiek doen: de
postjespakkerij, de polarisatie. De jonge snaak, die stond voor "propere" politiek, ten dienste van alle
mensen.
En dan steekt hij zijn oudste bondgenoot een mes in de rug.
Als dát de voorbode is van de nieuwe politieke cultuur, dan houd ik
mijn hart vast...
Lang geleden, toen hij nog Staatssecretaris voor Migratie was, heeft
Theo Francken het ooit eens aangedurfd om uit te halen naar "wereldvreemde rechters". Dat was toen
die ons land verplicht hadden een aantal IS-vrouwen met hun kinderen te repatriëren.
Hij heeft toen zwaar de wind van voren gekregen, en die gewaagde uitspraak is
hem blijven achtervolgen.
En nochtans... Naar mijn idee heeft hij niet helemaal ongelijk. Rechters
hebben blijkbaar af en toe de neiging om een nogal "enge visie" te hanteren als ze over één of ander rechtsgeding uitspraak
moeten doen. Ze oordelen strikt volgens de letter van de wet, en negeren de
globale context van de zaak in kwestie.
Dat hebben ze in Nederland ook nog eens bewezen. Daar heeft een
rechtbank geoordeeld dat de avondklok die door de regering ingesteld was in de
strijd tegen Covid-19 "onwettig" is.
Ik wil het hier niet hebben over de zin of onzin van een avondklok, of
over de beklemmende maatregelen die ons, en de hele wereld, nu al een jaar lang
verlammen. Ik blijf overigens het gevoel hebben dat dit allemaal behoorlijk
buitensporig was en dat er andere, meer efficiënte en meer gerichte,
maatregelen mogelijk moeten zijn om hetzelfde, of zelfs een beter, effect te
bereiken.
Maar de "klacht" waar die
Nederlandse rechter zich over moest buigen, is écht wel ferm bij het haar
getrokken naar mijn gevoel. De zaak was aangespannen door een obscure groep die
zich "Viruswaarheid" noemt.
Ik heb inderdaad ook wel mijn bedenkingen bij de overdreven
media-aandacht voor Corona en ik heb ook mijn vragen bij sommige beweringen.
Maar ik heb nooit beweerd dat ik wél de waarheid in pacht heb, ik heb er nooit
allerlei fake berichten bij gesleurd om "mijn
gelijk" te bewijzen, en ik heb zéker nooit opgeroepen tot geweld. De "Stichting Viruswaarheid" dus wél: "Hoewel de groep begon met kritische vragen,
verbreedde zij haar activiteiten door ook demonstraties te organiseren. Deze
liepen uit op rellen en als gevolg hiervan verschoof de retoriek begin augustus
2020 naar aankondigingen van een bloedige volksopstand."
Die "Stichting Viruswaarheid"
heeft dus een rechtszaak aangespannen tegen de Nederlandse regering, meer
bepaald tegen de recent ingevoerde avondklok. En de rechter heeft hen gelijk
gegeven: "Volgens de rechter is de
avondklok een vergaande inbreuk op het recht op bewegingsvrijheid en de
persoonlijke levenssfeer, en beperkt ze onder meer het recht op vrijheid van
vergadering en betoging."
Het "grappige" hierbij is
dat de argumentatie van de rechtbank om de Nederlandse Staat te verplichten die
avondklok "per direct" weer af te
schaffen, niet steunt op "inhoudelijke argumenten", maar wél op de
vaststelling dat de regering voor die avondklok gebruik gemaakt heeft van de "wet buitengewone bevoegdheden
burgerlijk gezag". Dat kon alléén, heeft de rechter geoordeeld, als er
sprake was van "spoedeisende en
buitengewone omstandigheden". En die waren er niet, argumenteerde de
rechter: "Dat blijkt uit het feit dat
vóór de invoering van de avondklok al vaker over de mogelijkheid van een avondklok
was gesproken."
Met andere woorden: de regering mocht de avondklok niet bij
hoogdringendheid invoeren omdat ze er eerder al over gesproken had om de
avondklok in te voeren. Volgt iedereen nog?
Los daarvan... Iedereen weet dat de Nederlander bijzonder gehecht is aan
zijn "vrijheid" en een hekel heeft
aan betutteling. Dat heeft Keizer Jozef
II al mogen ervaren in de 18de eeuw. Maar om nu te beweren dat
een avondklok, waarbij je dus 's avonds laat en 's nachts niet meer op café kan
gaan en niet meer op straat kan lanterfanten, een "verregaande inbreuk op de persoonlijke levenssfeer" zou zijn, lijkt
me zwaar overdreven. Niemand wordt hierbij in zijn/haar "levenssfeer" geraakt, toch? De Nederlanders mochten nog altijd gaan
en staan waar ze wilden, ze mochten nog altijd denken en zeggen wat ze wilden,
ze mochten nog altijd ontmoeten wie ze wilden. Ze moesten alléén, zoals wij, 's
nachts in hun kot blijven. Zó'n drama is dat nu ook weer niet. Of wel?
Maar de "Stichting Viruswaarheid",
die aanstuurt op een volksopstand, heeft toch haar slag thuis gehaald. Ik
herinner me iemand anders die ook opgeroepen heeft tot demonstraties en een
(gewelddadige) volksopstand. Ik vermoed dat de "Stichting Viruswaarheid" grote fan is van die man...
Het is niet mijn gewoonte om verder door te bomen op een eerder
blog-stukje, en het is al helemaal niet mijn gewoonte om me te mengen in een
polemiek die via de media gevoerd wordt. Maar deze keer wil ik tóch nog eens
terugkomen op mijn eerder stukje van gisteren, 17 februari, over dat lockdown-feestje van
zeven minderjarigen.
Omdat ik bijzonder zwaar til aan de "permissiviteit" die veel politici, vooral vanuit links-progressieve
en politiek-correcte hoek, hanteren tegenover de hedendaagse jongeren. De
teneur is vooral dat de jongeren niet te hard mogen aangepakt worden, dat we
begrip moeten hebben voor hun moeilijke situatie, en dat we hun fouten met de
mantel der liefde moeten bedekken. Wat men hiermee zal bereiken, is een
generatie jongeren die denken dat ze alles mogen doen, dat ze overal wel mee
weg komen, dat ze straffeloos zijn. Ik heb het daar al een paar keer eerder
over gehad, onder andere als het ging over het bedroevende niveau van ons onderwijs
en de mysterieuze oorzaken van de spectaculaire achteruitgang ervan: als de
hedendaagse jongeren/kinderen geloven dat ze zich alles mogen permitteren en
overal mee weg komen, dan is ons onderwijs gedoemd om achteruit te blijven
gaan. De kinderen mogen immers niet meer gestraft of gesanctioneerd worden, ze
moeten met zachtheid behandeld worden, en te allen tijde moet er gewaakt worden
over hun welbevinden. Zetten ze de klas op stelten? Negeren ze de opdrachten
van de leraar? Houden ze zich in de les onledig met hun smartphone? Zitten ze
de hele tijd te tetteren? Tonen ze zich brutaal en agressief tegenover de
leerkrachten? "Och... het zijn kinderen,
hee. Je mag daar niet te zwaar aan tillen. Ze hebben het al zo moeilijk!"
En durf je dan als leerkracht een straf opleggen, dan staan de ouders diezelfde
avond bij de directeur te klagen, en mag je je als leerkracht gaan
verontschuldigen...
Dit gaat echt helemaal de verkeerde kant uit. En het vervolg van het onnozele
lockdown-feestje is hiervan de beste illustratie.
Ik had in mijn vorig stukje de hoop uitgesproken dat de ouders
verstandig genoeg zouden zijn om dit verder te laten rusten, en er vooral géén
ruchtbaarheid aan te geven. Helaas... Ze hebben een andere aanpak verkozen, en
hebben het incident laten escaleren.
Ze hebben om te beginnen een advocaat onder de arm genomen. En niet
zomaar een onbekende beginneling, maar wél een bekende strafpleiter: Kris Luyckx, media-advocaat bij uitstek.
(Waarbij ik al direct de bedenking heb dat het blijkbaar niet om arme
sukkelaars gaat, maar om vermogende families die zich sowieso véél meer mogen
permitteren dan de gewone mens.) Meester Luyckx heeft uiteraard de media
ingeschakeld voor een rondje extra publiciteit. Waarin hij het verhaal van de
jongeren als "de waarheid" heeft
verkondigd. En waarin hij ook laat weten dat hij, in opdracht van de ouders, in
beroep zal gaan tegen de taakstraf die de jeugdrechter hen opgelegd heeft.
Vooral dat laatste slaat werkelijk nergens op! Want ongeacht of de behandeling van die jongeren
al dan niet "te hard" was, feit
blijft dat ze zich misdragen hadden, en dat ze daar een straf voor verdienen. Het
is niet omdat ze een hele nacht geweend hebben, dat ze geen sanctie zouden
moeten krijgen.
Dat is dus exact hetzelfde verhaal als wat zich in het onderwijs
afspeelt. De kinderen wéten dat ze zich alles mogen permitteren, want als er straf
dreigt, dan is daar papa, of in dit geval zijn advocaat, om de straf weg te
toveren.
Met zijn mediacampagne is Meester Luyckx er wel handig in geslaagd om
de aandacht volledig weg te leiden van dát waar het allemaal mee begonnen is:
datgene wat die jongeren mispeuterd hebben. En iedereen is in zijn afleidingsmanoeuvre
mee gegaan: de media, de politici, de kinderrechtencommissaris. Het gaat al
lang niet meer om die jongeren, maar om wat het parket "fout" zou gedaan hebben. Het is het Antwerpse parket dat in het
verdomhoekje gedrongen wordt. Onder andere door uitgebreid de versie van die
jongeren als "de" waarheid te
presenteren, terwijl de versie van het parket nauwelijks aan bod komt.
Hét punt dat altijd opnieuw terug komt in de verontwaardigde reacties,
is dat het hier om "kinderen" gaat.
Zoiets doe je "kinderen" niet aan,
want dat zijn voor hen traumatische ervaringen! Maar dan heb ik toch een
vraagje... Als we het inderdaad over "kinderen"
hebben, hoe verklaren de ouders, en de media, dan dat die de zaterdagnacht om
half twaalf nog aan het feesten waren? Als het "kwetsbarekinderen" zijn,
moesten die zo tegen middernacht niet al in hun bed liggen in plaats van te
feesten? En bovendien waren ze voorzien van alcohol. Kunnen de
ouders en de advocaat misschien uitleggen hoe het kan dat "kinderen" (zonder enig toezicht) alcohol gebruiken op hun feestje?
Men moet wel een beetje consequent zijn, hee! Ofwel zijn het "kinderen", en dan klopt het niet dat ze 's
nachts met alcohol aan het feesten waren... Ofwel vonden de ouders dat hun zonen/dochters
oud en volwassen genoeg zijn om 's nachts alcohol te consumeren op een feestje... en
dan moeten ze niet afkomen met geweeklaag over hun arme "kindjes".
Volgens de advocaat waren ze trouwens helemaal niet aan het feesten. Ze
zaten gewoon rustig bij elkaar te "chillen".
Kan iemand mij uitleggen waarom de politie daar dan is moeten gaan aanbellen? Zo
onopvallend rustig zullen ze dan wel niet geweest zijn, toch? Bij het Antwerpse
parket klinkt het sowieso wel een beetje anders: "Het was een georganiseerd feestje, er werd alcohol gedronken op jonge
leeftijd en de ouders zijn bewust weggegaan."
Het verhaal van die "kinderen"
rammelt werkelijk langs alle kanten. Ook hun verhaal over de "traumatische ervaringen" klopt niet met de versie van het parket.
Als je hen zou mogen geloven, dan was hun nachtelijke verblijfplaats erger dan
Guantanamo Bay: "De jongeren zaten uren
vast in een kleine cel. De kinderen hebben van het begin tot het einde geweend."
Uiteraard hebben die jongeren een gefantaseerde versie ten beste gegeven waarin
zij zo zielig mogelijk klinken; dat is een klassieke truc bij jongeren die hun
ouders willen vermurwen om straf te ontlopen.
Dat Meester Luyckx volmondig in die leugens mee gaat, dat begrijp ik
best. Dat is dan ook zijn job. Meester Luyckx is niet geïnteresseerd in de
waarheid, Meester Luyckx wil alléén maar zijn cliënten ter wille zijn; dat is
namelijk wat een advocaat behoort te doen. Maar dat de media en de politici dat verhaal zonder meer
slikken, dat begrijp ik niet.
Of liever: ik begrijp het wél. Er is immers geen
enkele sensatie te halen uit het saaie verhaal van een bende stomme tieners die
voor hun idiote gedrag gestraft worden. Er is des te meer sensatie te halen uit
sappige verhalen over de gruwelijke mishandeling van die "kinderen".
Vreemd genoeg is er in deze hele saga één partij die volledig buiten
schot blijft, terwijl dat nochtans de partij is die de allergrootste verantwoordelijkheid
draagt voor wat allemaal fout gelopen is: de ouders van die kinderen. Ik hoop
uit het diepst van mijn hart dat het parket alsnog besluit om die ouders te
vervolgen. Al was het maar wegens nalatigheid in hun rol als opvoeders, en wegens
het aanzetten tot verboden corona-feestjes. Want het feit blijft: "de ouders zijn bewust weggegaan."
Ik moet toegeven dat ik het volgende verhaal maar moeilijk kon
geloven. Maar het stond op VRTNWS. Dus zal het wel kloppen, zeker?
Het verhaal gaat over een zevental jongeren, minderjarigen, die het
lumineuze idee hadden gekregen om de krokusvakantie te starten met een
lockdown-feestje. Ze hadden blijkbaar alles zorgvuldig gepland, en de
zaterdagavond waren ze gereed voor een lange vrolijke avond. Jammer genoeg zijn
ze tegen de lamp gelopen, en hebben ze politiebezoek gekregen. Waarna ze de
hele nacht op het politiekantoor hebben mogen doorbrengen voor ondervraging, en
daarna nog een aantal uurtjes in de cel in afwachting van hun voorgeleiding
voor de jeugdrechter de zondagmorgen.
De ouders van die veertien- en vijftienjarige jongeren hebben
verontwaardigd gereageerd: "Mijn kind
heeft in Antwerpen 6 uur in een piepkleine cel moeten wachten, dat is
verschrikkelijk." En ook de kinderrechtencommissaris vindt dat eigenlijk
niet kunnen: "Veertien- of
vijftienjarigen die uren in een cel zitten: dat laat een diepe indruk na."
Dat dit allesbehalve fijn geweest is voor die jongeren, dat geloof ik
best. En dat het een diepe indruk zal nalaten, dat zal wel. Maar ik heb zo het
idee dat precies dát de bedoeling geweest is: misschien, hopelijk, zullen ze
deze les goed onthouden en dit soort idiote uitspattingen in het vervolg
achterwege laten.
En sta mij toe om de verontwaardiging van de ouders een beetje
belachelijk te vinden. Om te beginnen was het niet zomaar "een zotte inval" van die jongeren, waarbij ze niet goed hadden
nagedacht. Het was géén "ongelukje",
te wijten aan hun onvolwassen geest. Ze hadden er vooraf goed over nagedacht,
en ze hadden dit heel zorgvuldig gepland. Ze wisten dus drommels goed wat ze
deden, en ze wisten dat het verkeerd was. En tóch hebben ze het gedaan. Er is
bijgevolg sprake van "voorbedachtheid".
Dan mogen ze voor mijn part wel een beetje harder aangepakt worden. Eigenlijk
hadden de ouders in plaats van hen te bemoederen, hun kinderen er nog een
strenge vermaning bovenop moeten gegeven hebben met de boodschap dat ze
hopelijk hun lesje geleerd hadden.
Maar dat konden ze moeilijk, want die ouders, of toch een aantal onder
hen, wisten van dit plannetje. En dan wordt hun houding wel erg hypocriet... Ze
waren vooraf op de hoogte, en ze hebben hun kinderen geen strobreed in de weg
gelegd. Dan moeten ze achteraf niet zitten klagen dat hun kinderen hard
aangepakt worden. Het enige wat ik hier spijtig aan vind, is dat de ouders niet
mee in de cel gestopt werden. Strikt genomen kan hen niets verweten worden,
want zij hebben geen feestje georganiseerd, maar in werkelijkheid zijn ze méér
dan medeverantwoordelijk. Als hun kinderen dus een hele nacht in de cel hebben
moeten doorbrengen, moeten die ouders niet met een boze vinger naar de politie of
het gerecht wijzen, maar moeten ze de schuld heel en al bij zichzelf zoeken. Ik
vraag me trouwens af hoe veertien- en vijftienjarigen een feestje kunnen
organiseren zonder de logistieke en materiële steun van volwassenen? Het kan
bijna niet anders dan dat de ouders, of toch een paar van hen, het feest voor
hun "kinderen" georganiseerd hebben.
Hoe zouden die jongeren anders een locatie gevonden hebben voor hun feest? Hoe
zouden ze aan de nodige drank en/of snacks geraakt zijn? Ik zie een veertien-
of vijftienjarige nog niet direct aan de slag gaan om alles in orde te brengen...
Ik zou die ouders dus aanraden om er verder maar braaf het zwijgen toe
te doen, en het hele voorval zo rap mogelijk te vergeten. Liever dan er al te
veel ruchtbaarheid aan te geven, met het risico dat iemand eens gaat uitzoeken
hoe de vork écht aan de steel zat.
En de reactie van de kinderrechtencommissaris? Die was voorspelbaar,
natuurlijk. Een kinderrechtencommissaris moet nu eenmaal de kant van "het kind" kiezen, en de "kinderen" beschermen tegen de uitwassen
van een keiharde volwassen aanpak. En uiteraard pleit de
kinderrechtencommissaris voor een "preventieve
aanpak", eerder dan "repressie".
Maar dan vraag ik me toch af welke "preventieve
aanpak" hier gekund had? En zélfs de kinderrechtencommissaris kan niet om
die ene waarheid heen: "Naar ik verneem
waren de ouders grotendeels op de hoogte van dit feestje van hun kinderen. Het
is dan ook mede hun verantwoordelijkheid dat de kinderen de coronamaatregelen
opvolgen. Ze zijn beiden verantwoordelijk."
Ik heb het eerder al eens opgemerkt: zolang we het foute gedrag van
jongeren blijven tolereren en vergoelijken, en hen niet laten voelen dat er
pijnlijke consequenties kunnen zijn voor hun daden, zullen ze nooit enige
verantwoordelijkheid leren opnemen of erkennen. En zolang de ouders weigeren te
accepteren dat hun kinderen gestraft worden voor wat ze fout gedaan hebben,
zullen die kinderen blijven geloven dat ze zich alles mogen permitteren.
Ik houd mijn hart vast voor de "volwassenheid"
van de toekomstige generaties.
Ons Liese heeft onlangs de "zesde
ziekte" doorgemaakt. Iets wat bijna alle baby'tjes mogen ervaren, vermoed
ik; het "hoort" er nu eenmaal bij.
Voor wie de tel zou kwijt geraakt zijn: de mazelen zijn de "eerste ziekte", roodvonk is de "tweede ziekte", rodehond is de "derde ziekte", de ziekte van "Filatov-Dukes" is de "vierde ziekte", "Erythema Infectiosum" is de "vijfde
ziekte", en "Erythema Subitum" is
de "zesde ziekte". Ik heb er geen
idee van wie die "rangschikking"
opgemaakt heeft, of waar die zou op gebaseerd zijn, maar die klassering zou al ergens in de
negentiende eeuw ingevoerd zijn. Op "roodvonk"
na zijn dat allemaal virale
infecties.
Een mens staat er niet bij stil hoe véél verschillende virussen er wel
rondzwerven. Constant op de loer naar een kans om ons aan te vallen en ons ziek
te maken. Het gaat niet over "enkele
honderden" of "enkele duizenden",
maar over vele tienduizenden. Al bij
al is het een klein mirakel dat wij niet allemaal heel ons leven lang ziek rondlopen!
Blijkbaar zijn wij van nature heel goed gewapend in de strijd tegen die
virussen. En soms krijgen we een beetje hulp van de wetenschap.
De meest besmettelijke virussen hebben ons al te pakken wanneer we nog
een baby zijn. Al kunnen die ons nog héél weinig maken zolang we moedermelk
drinken. Op één of andere manier is moedermelk blijkbaar een wondermiddel tegen
virale en andere infecties. Ik vraag me af waarom geen enkel farma-bedrijf ooit
op het idee gekomen is om eens uit te vissen wát er nu precies in die
moedermelk zit waardoor we immuun blijven voor allerlei ziektes. Misschien kan
daar hét element uit gehaald worden dat we ook op latere leeftijd kunnen
blijven gebruiken om alle virussen van ons af te slaan? (Het alternatief dat we
heel ons leven moedermelk zouden blijven drinken, lijkt me niet echt werkbaar...)
Maar zodra we van de borst af zijn, hebben we prijs: het mazelenvirus,
het rubella-virus, het "parvo-virus"
(dat de "vijfde ziekte" veroorzaakt),
het virus dat ons met de "zesde ziekte"
opzadelt, het "paramyxo-virus" dat de "bof" teweeg brengt, het varicella-zoster virus (dat verantwoordelijk
is voor de waterpokken). En niet te
vergeten: het poliovirus.
Sommige van die ziektes zijn relatief onschadelijk, en dus moeten we
die als kind dan maar gewoon ondergaan. Hoe erg het soms ook moge zijn, voor
het kind zelf én voor de ouders: de hoge koorts, de jeuk soms, het ellendige
gevoel, enzovoort. Andere zijn zó gevaarlijk dat we onze toevlucht genomen
hebben tot de wetenschap om ons afweersysteem van kleins af aan te activeren met
de hulp van een vaccin: de mazelen, polio, rode hond, bof, hepatitis B, het Rota-virus,
difterie (of kroep), kinkhoest, tetanus, pneumokokken (die een
hersenvliesontsteking kunnen veroorzaken), HPV (Humaan Papilloma Virus, wat
baarmoederhalskanker kan veroorzaken).
En dan zijn er nog de vele verkoudheidsvirussen, en aanverwanten
(influenza, RSV, enzovoort), waar we hebben leren mee leven, en waarvan we met
quasi zekerheid kunnen zeggen dat die ons ooit wel eens, of zelfs af en toe, te
pakken zullen krijgen. En dan moeten we dat gewoon "uitzieken".
Feit is dat geen enkel van die ontelbare virussen er ooit in geslaagd
is de wereld te doen stilvallen, of de manier waarop we leven en met elkaar om
gaan, compleet overhoop te gooien. Tot voor kort. Tot vóór het Sars-CoV-2 virus. Dat is het énige virus
dat zó'n immense impact heeft gehad en waar zó veel aandacht naar uit gegaan is.
Covid-19 is sowieso wereldwijd de meest gehypte ziekte aller tijden, véél
sterker dan bijvoorbeeld kanker of AIDS.Als je dan bedenkt dat ook dit jaar weer, in 2021, ongeveer 9,6 miljoen
mensen aan kanker zullen sterven, en aan AIDS naar schatting bijna 800.000
mensen, dan is het verschil in media-aandacht echt wel onthutsend.
De vindingrijkheid van de mens om zichzelf en anderen de das om te
doen, kent waarlijk geen grenzen. De nieuwste trend blijkt het gebruik van "lachgas" op lockdown-feestjes te zijn.
U weet wel... Tegen alle corona-regels in organiseer je een feestje bij
je thuis, of ergens in een BNB (bij voorkeur niet vlak bij een
politiecommissariaat). Je nodigt daar (wellicht tegen betaling) zo'n tien tot
twintig gasten op uit. (Maar nu ook weer niet té veel, want anders zou het
kunnen opvallen en riskeer je dat een alerte bezorgde burger de politie belt.)
Je zorgt voor voldoende drank, eventueel ook wat drugs (XTC en/of marihuana, of
cocaïne voor het hogere segment). En, voor wie origineel wil zijn of een beetje
zuinig aangelegd is, een aantal capsules of een paar bidons "lachgas". Spotgoedkoop, en super
gemakkelijk te verkrijgen op het internet. Je kan al een "lachgas startpakket" kopen voor 15,99 euro: "Daarin zit alles wat jij nodig hebt! Hiermee word je
standaard op weg geholpen met 10 lachgas patronen, 10 lachgas ballonnen, en een
lachgas cracker waarmee je de lachgaspatroon in de ballon laat leeglopen."
En het "leeggoed" dump je achteraf wel
ergens langs de weg.
Tja, we raken allemaal een beetje "corona-moe",
hee. En wat kan er dan beter zijn dan een avondje "lachen", om de miserie te vergeten?
Wie niet helemaal vertrouwd is met het goedje: lachgas, of distikstofmonoxide
(N2O) heeft als voornaamste eigenschap dat het zuurstof aan je bloed
(en dus ook aan je hersenen) onttrekt, waardoor een vorm van "hypoxie" optreedt. Het wordt daarom
onder andere gebruikt als anestheticum: als verdoving bij een operatie, meestal
wel in combinatie met andere pijnverdovende medicatie. Het effect van dat
zuurstoftekort is namelijk dat de patiënt in een soort "roes" tuimelt, en zelfs gedeeltelijk het bewustzijn verliest. Het
is te vergelijken met het gevoel van "lichthoofdigheid"
bij bergbeklimmers op grote hoogte waar de lucht heel "ijl" is.
Vandaar dus ook de populariteit bij lockdown- en andere feestjes: lachgas heeft een onmiddellijk en
spectaculair effect. Je verliest er je evenwicht bij, en de controle over je
ledematen, je krijgt een instant roes en je ligt binnen de minuut krom van het
lachen. Het mooie aan lachgas is
vooral dat niet alléén de gebruiker zélf ervan geniet, maar ook alle andere
aanwezigen: het schijnt hilarisch grappig te zijn als iemand na het inhaleren
van een portie lachgas de controle over zichzelf verliest en door zijn/haar
benen zakt of begint te zwijmelen, en bovendien ook nog eens oncontroleerbaar
aan het giechelen gaat. Het nadeel ervan is wel dat de roes even snel voorbij
is als die opgekomen was. Zodat je niet met één portie toekomt, maar tijdens
het leuke feestje regelmatig moet "bij
tanken". (Vandaar misschien dat het "startpakket"
10 stuks van elk bevat?)
Hoe grappig het effect van lachgas op korte termijn ook is, op langere
termijn kan veelvuldig gebruik ervan leiden tot een sterk tekort aan vitamine
B12 wat dan weer ernstige neurologische gevolgen kan hebben, vergelijkbaar met
de ziekte van Parkinson: "B12 is
belangrijk voor ons zenuwstelsel en de overdracht van prikkels naar onze
hersenen. Een tekort kan ervoor zorgen dat je problemen krijgt om te wandelen en te
spreken. Je kan trillingen krijgen, vruchtbaarheidsproblemen, impotentie,
moeilijkheden met je geheugen... Eigenlijk heel het centrale zenuwstelsel gaat
er onder lijden."
Laat er geen twijfel over bestaan: lachgas
is een drug, en gevaarlijk
bovendien. En tóch is het legaal, en ontzettend gemakkelijk te verkrijgen. Ik
begrijp dat niet goed. Als de strijd tegen softdrugs als marihuana of cannabis
een grote prioriteit is, en als er keihard campagne gevoerd wordt tegen het
gebruik van alcohol en nicotine, waarom blijft lachgas dan nog altijd buiten
schot?
Bovendien is lachgas een broeikasgas met een véél grotere impact dan
het vervloekte CO2. Het breekt ook bijzonder traag af, zodat die impact zich
nog een paar honderd jaar lang kan laten voelen. Als de groene jongens zó hard
roepen om de beperking van broeikasgassen, waarom horen we hen dan niet
protesteren tegen het gebruik van lachgas? Of genieten ze zelf te graag van een "lachgas-feestje" af en toe?
Tja... Ik heb vorige vrijdag dus
weer "prijs" gehad. Tamelijk onverwachts: 's avonds terwijl ik naar tv zat te
kijken, voelde ik het opeens opkomen. Helemaal als een verrassing kwam het wel
niet, want ik had al een paar dagen opnieuw méér last gehad van oorsuizingen in
mijn linkeroor, en ik had de voorbode herkend van wat ik kon verwachten.
Het was géén prettige ervaring. Het begon met duizeligheid en een wankel gevoel. Ik dacht eerst gewoon nog even
te blijven zitten tot het na een uurtje ofzo zou over gaan, maar het werd
alléén maar erger. En dus ben ik toch maar naar bed gegaan. Ik heb de trap op
gewaggeld, waarbij ik me voor de veiligheid stevig heb vastgehouden aan de
trapleuning met mijn rechterhand, en tegelijk steun heb gezocht tegen de muur
met mijn linkerhand. En dan in bed... Eerst kwam de misselijkheid. Waarop ik voor
de zekerheid naar het toilet ben gesukkeld. Maar dát was een misrekening, want
tegelijk kwam de "vertigo" op zetten: de hele wereld draaide als gek om me
heen. Dat kon ik alléén maar afweren door mijn ogen dicht te doen en die wild
rondtollende wereld buiten te sluiten. Eenmaal ik terug in bed was geraakt, en,
met de ogen stijf dicht geknepen, op mijn rug ging liggen, werd het allemaal
stilaan een beetje beter: de misselijkheid zakte langzaam weg. Maar helaas... ik
kán gewoon niet stil liggen in bed: mijn ambetante knie, weet je wel. Dus
probeerde ik me op mijn rechterzij te draaien, en alles begon weer opnieuw. En
als ik de ogen durfde te openen, draaide de hele kamer als zot rondom mij. Met
de ogen dicht, zakte ook dat misselijk gevoel een beetje, na enige tijd. Maar
toen moest ik weer op de rug gaan liggen... en alles kwam weer terug. Meestal draai
ik dan ook nog eens op mijn linkerkant, maar dat durfde ik al helemaal niet. Want
ik wist dat Ménière zich in mijn suizende linkeroor schuil houdt, en wat die dan voor mij in petto
had, durfde ik niet uit te proberen. De martelgang heeft zo'n drie uur geduurd,
schat ik: ik was om kwart voor tien naar bed gesukkeld, en de laatste blik op
het uurwerk, dat ondertussen gelukkig toch al braaf bleef staan waar het stond,
leerde mij dat het iets na één uur was.
Ik mag me nu al voorbereiden op
de volgende keer, en die zal vermoedelijk niet zo heel lang op zich laten
wachten. De frequentie van de aanvallen verhoogt duidelijk. De eerste keer was
zo'n zeven maanden geleden, geloof ik; de volgende keer was een goeie vier
maanden later; de derde keer was amper een maand geleden. Het goede nieuws is
dat de aanvallen elkaar in het begin alsmaar sneller opvolgen, maar dat de frequentie
nadien weer daalt, tot de aanvallen uiteindelijk helemaal weg blijven. Het
slechte nieuws is dat tegen dan mijn gehoor vermoedelijk zal weg zijn, zeker
aan die ene kant. Het voordeel daarvan is dan weer dat ik altijd kan beweren
dat ik iets niet gehoord heb, als ik het niet wil horen...
Het vervelende aan die Ménière
is wel dat ik het moeilijker krijg om lang te lezen, of om te schrijven. Elke
keer opnieuw voel ik na enige tijd die misselijkheid opkomen, die gelukkig
verdwijnt als ik mijn lectuur of mijn laptop weg leg. Ik vrees dus dat ik minder
en minder in staat zal zijn om elke dag een blog-stukje te schrijven. Het zou
daarom best wel kunnen dat ik in de (nabije) toekomst af en toe eens verstek zal
moeten laten gaan...
Maar eigenlijk wou ik hierbij niet zozeer mijn verhaal vertellen, maar
wél de aandacht vestigen op alle Ménière-slachtoffers. En vooral op de
vaststelling dat de ziekte al bekend is sinds 1861, maar dat er nu nog altijd geen
echte oorzaak gevonden is. En dus is er ook geen enkele remedie. De ziekte is
nochtans niet zó zeldzaam: ongeveer 1 op 1000 mensen hebben er last van, dat
zijn dus méér dan 11.000 slachtoffers in België. Als je bedenkt dat op dit moment ongeveer
1600 mensen serieus ziek zijn door Covid-19, dan lijkt het mij dat de Ziekte
van Ménière geen verwaarloosbaar fenomeen is. Niet?
En dan is de vraag, nog maar eens: "Hoe komt het dat de hele wereld in actie geschoten is om een vaccin of geneesmiddel te vinden tegen Covid-19, en
dat ze dat vaccin in minder dan een jaar ook ontwikkeld en geproduceerd hebben?"...
Terwijl er voor Ménière na 160 jaar nog altijd geen remedie gevonden werd? Dat
geldt niet alléén voor Ménière, trouwens: er zijn nog altijd véél te véél
aandoeningen, ziektes, die al lang gekend zijn, maar die onbehandeld of
onbehandelbaar blijven. Zoals de Ziekte van Alzheimer, bijvoorbeeld, om er maar
één te noemen.Omdat men er nooit de middelen tegenaan gegooid heeft om een remedie
te vinden.
De flagrante tegenstelling met de immense mobilisatie van de
farma-bedrijven en de medische onderzoekers in de strijd tegen Covid-19 blijft
voor mij één van de grote mysteries van deze tijd.
Ursula von der Leyen,
voorzitter van de Europese Commissie, heeft in het Europees Parlement een soort
publieke "schuldbekentenis" afgelegd: "We waren te laat met de goedkeuring van
vaccins en te optimistisch over de massaproductie ervan. Daarnaast hebben we er
te veel op vertrouwd dat de dosissen die we besteld hebben op tijd zouden
worden geleverd. Daar moeten we lessen uit trekken."
Het initieel optimisme omtrent de snelle vaccinatie van alle
EU-burgers blijkt inderdaad voorbarig geweest te zijn. Maar goed: dat kan
natuurlijk gebeuren. Je hebt, zelfs als machtig politicus, niet alles in de
hand, en het moge duidelijk zijn dat ook de grofste dreigementen vanuit Europa
weinig of geen indruk hebben gemaakt bij de farma-reuzen. Die wisten van te
voren al dat zij in de sterkste positie stonden, en dat de politici hen weinig
of niets konden maken. Zij hadden vooraf hun eigen agenda bepaald, en ze hebben
zich daar ook aan gehouden. Ondanks de verwijten en beschuldigingen en argumenten
vanuit de Europese commissie. Die agenda van de farma-bedrijven was simpel, en
voor wie een beetje met de beide voeten op de grond staat, ook voorspelbaar:
maximaal profijt halen uit hun vaccins. En dus hebben ze eerst en vooral
geleverd aan de klanten die er het meest voor betaald hadden. Europa, dat een "bijzondergoede deal" had bedongen, en dus het minst had betaald, stond dan
ook achteraan in de rij. Ik vrees dat de
Europese burgers nog wel even op hun "verlossend"
spuitje zullen mogen wachten.
Daar waar de Europese leiders eerlijk en deemoedig genoeg waren om min
of meer "schuldig" te pleiten, hoor
je uit de mond van onze Belgische politici geen enkel excuus. Zij krijgen het
woord "Sorry" duidelijk niet gezegd.
En het zou nochtans méér dan gepast zijn. Zéker tegenover de zorgverleners in
de ziekenhuizen of de thuisverplegers. Tot twee of drie keer toe kregen zij het vooruitzicht op een
corona-spuitje "vanaf volgende week".
Als eersten na de woonzorgcentra waar de meest
kwetsbaren aan de beurt waren geweest. Maar elke keer werd dat op het
laatste moment afgeblazen wegens "problemen
met de levering". De teleurgestelde en zwaar ontgoochelde zorgverleners
moesten het met die korte sussende mededeling stellen. Het lijkt er sterk op
dat de "immense waardering" voor "de helden van de zorg" ondertussen bij
onze verantwoordelijken al is opgedroogd. Wanneer die "helden" dan wél aan de beurt zullen komen? Geen mens die het weet.
Vermoedelijk niet meer in de maand februari zoals herhaaldelijk stellig beloofd
was. Misschien ergens in maart?
En de rest van de bevolking? Ook wij werden blij gemaakt met
enthousiaste beloftes: "Tegen de zomer
zal iedereen al minstens één keer ingeënt zijn." We begonnen zowaar al weer
plannen te maken voor zomerse bijeenkomsten.
Ik moet eerlijkheidshalve erkennen dat ze er nooit expliciet bij
gezegd hebben welke zomer ze
eigenlijk bedoelden. Die van 2022, vermoed ik nu. Of die van 2023 misschien?
Ook hier: geen enkel excuus voor de geduldige Belgen, geen enkele
verontschuldiging voor de onterecht gewekte verwachtingen. Alléén de flauwe
smoes dat ze "altijd met twee woorden"
gesproken hebben.
Geen enkel nieuw vaccinatieplan ook, trouwens. Ze durven wellicht hun
nek niet meer uitsteken. Ze hebben zich zwaar vergaloppeerd, en nu hullen ze
zich in koppig stilzwijgen en proberen allemaal zo veel mogelijk uit de
aandacht te blijven. (We krijgen wél triomfantelijke berichten over de
vaccinatiecentra die al helemaal gereed zijn, maar die zullen er dus nog even
werkloos bij liggen.)
De vaccinaties blijven ondertussen wel gestaag doorgaan: op 3 februari
waren 2,80 % van de Belgen minstens één keer ingeënt en op 11 februari was dat
al gestegen tot 3,02 %. Dat is een stijging van 0,22 % op een week tijd. Er
zijn dus maar 485 weken meer nodig voor
de resterende 97 %, eer iedereen zal gevaccineerd zijn. We moeten uiteraard nog
altijd "met twee woorden spreken". Op
11 februari hadden we wél ongeveer 296.000 dosissen in de diepvries liggen.
Een klein woordje ter verontschuldiging, of een nederig "mea culpa" zou echt wel passend geweest
zijn.
Je kan de mensen niet blijven vragen om "nog even" geduld te hebben, als dat geduld keer op keer op de proef gesteld wordt...
Eén van de grootste plagen in een studentenstad, is de plaag van fietsdiefstallen. Niet alléén in een
studentenstad, overigens. Fietsdiefstal is sowieso een heel populair misdrijf
in ons land. Er worden naar schatting jaarlijks gemiddeld 100.000 fietsen
gestolen, zij het dat er maar in 35.000 gevallen aangifte gedaan wordt. (Dat
aantal diefstallen is des te indrukwekkender, als je bedenkt dat er in België
jaarlijks 500.000 fietsen gekocht worden: één op de vijf nieuwe fietsen wordt
dus gestolen...)
Waarom zou iemand een fiets stelen? Onder andere om te verkopen,
vermoed ik. Maar toch vooral gewoon om de fiets "even" te gebruiken. En dan denk ik inderdaad in de eerste plaats aan studenten,
die 's nachts na een aantal pinten liefst zo vlug mogelijk naar hun bed willen,
en dan maar een gemakkelijk beschikbaar vervoersmiddel "lenen".
Mijn fiets is nooit gestolen geweest tijdens mijn studententijd in
Gent.
Vermoedelijk omdat ie nogal kaduuk was. Ik was nog een pril student
toen ik aan de Sterre, onderweg naar de les, omver gereden werd door een
onachtzame automobilist die de voorrangsregels aan zijn laars meende te mogen
lappen. En mijn rijwiel is daar zwaar gehavend uit gekomen. De arrogante man
heeft mij 100 frank toegestopt, "en we
spreken er niet meer over". Ik heb dat aanvaard, beduusd en onmondig als ik
was, maar dat was nauwelijks een aalmoes. Want mijn fiets was onherstelbaar
kapot: het frame was dubbel geplooid, en met die 100 frank kon ik geen nieuwe
fiets kopen, zelfs niet tweedehands. Maar ons vader, een ware tovenaar als het
op herstellen en prutsen aankwam, heeft mijn fiets toch min of meer kunnen
oplappen, zodat ik de rest van mijn studententijd nog altijd met de fiets op
pad kon. Maar echt aanlokkelijk voor dieven zag mijn vehikel er daarna niet
meer uit.
Ik moet wel toegeven dat dit niet mijn eerste fiets-ongelukje was. Al
was het wel het ergste.
Ik had mijn fiets gekregen van mijn doopmeter, "mémé van de Pauvre-Leute". En binnen de week lag ik er al mee op de
grond, bij één van de vele kinderachtige pogingen om stoer te doen. Maar het
was toch wel een goeie fiets. Met drie versnellingen! Samen met mijn oudste broer en een paar sportieve
vrienden hebben we eindeloze fietstochten gemaakt in de buurt van Kortrijk. Waarbij
ik ooit eens tegen een paaltje aangereden ben op een punt waar het fietspad
opeens abrupt eindigde; ik was zó druk bezig de donderbeestjes van mijn armen en benen
en T-shirt weg te vegen, dat ik het onverwachte obstakel niet eens gezien had.
Vooral in de zomer, in de periode van de Ronde van Frankrijk, hadden
wij ook bijna dagelijks onze eigen "koers".
En daar waren zelfs "bergritten" bij,
met onder andere de beklimming van de Bellegemberg
en de Marionettenberg als hoogtepunten.
We waren dus wel ervaren fietsers. En daarom mochten we op een zonnige dag eens
met de fiets naar onze nonkel in Sint-Ulriks-Kapelle:
een kleine 100 km ver, en dwars doorheen de Vlaamse Ardennen. Ik was amper 14
jaar oud toen, en eigenlijk was dat voor mij nog iets te hoog gegrepen. Ik ben
daar na aankomst 's middags dan ook prompt in slaap gevallen... Aan tafel, bij de soep.
Maar mijn fiets heeft mij al die jaren goed gediend, zelfs na die
onfortuinlijke aanrijding. Ik moet nochtans bekennen dat ik er, zeker als
student, niet altijd even vriendelijk of zorgzaam mee om gesprongen ben.
Waar ik me nog het meeste voor schaam, is toen ik eens in de vroege
uurtjes héél vlug naar mijn kot wilde fietsen van bij "El Gringo" in de Sint-Pietersnieuwstraat naar Home Astrid aan de Sterre. Ik was moe, en wilde rap naar bed. Ik
had het ingenieuze idee om een kortere weg te nemen: dwars door het Citadelpark. En ook daar nam ik de
kortste route: gewoon rechtdoor, niet langs de verharde paden, maar dwars over
de grasperken. Waarbij ik vergeten was dat die afgeboord waren met een stalen
draad op zo'n 30 cm hoogte. Ik heb het rap genoeg gemerkt, toen mijn voorwiel
aan het eerste perkje bleef haperen, en ik met een indrukwekkende zweefvlucht
op het weelderige gras terechtkwam.
Gelukkig zonder al te veel erg, want ik kwam redelijk "zacht" neer. En gelukkig waren er geen
getuigen om mijn stommiteit te aanschouwen, zodat ook mijn ego er vrij
ongeschonden vanaf is gekomen.
Het leven van een student: duidelijk een leven van "vallen en opstaan"...
De "hyperloop": dé ultieme
droom van de excentrieke, gekke of geniale (schrappen wat niet past) miljardair
Elon Musk.
Eind vorig jaar is er voor het
eerst een (geslaagde) test uitgevoerd met mensen aan boord. Spijtig genoeg was
dit géén hyperloop uit de ateliers
van Elon Musk, maar wel uit die van een andere excentrieke miljardair: Richard Branson. Die heeft gigantisch
veel geld verdiend met de uitbating van onder andere Virgin Airlines, een "lage
kostenmaatschappij". Zo erg "laag"
zal de prijs van een ticket wel niet geweest zijn, vermoed ik dan, als de man
er miljardair bij geworden is...
Ik vermoed dat Elon Musk zéér slecht geslapen heeft bij het horen van
dit nieuws.
Een "hyperloop", wat is dat
voor iets?
Een hyperloop, dat is een transportsysteem
waarbij een capsule via een elektromagnetische aandrijving door ondergrondse
buizen vliegt die (bijna) vacuüm getrokken zijn. Doordat de buizen vacuüm zijn,
is er geen luchtweerstand waardoor het voertuig zou afgeremd worden, en doordat
alles zich in ondergrondse buizen afspeelt, is er ook geen (tegenliggend)
verkeer, en dus geen files of opstoppingen. Via het elektromagnetisch systeem
zweven de voertuigen enigszins boven de grond, en daardoor kunnen ze ongekende
snelheden halen. Er wordt zelfs gedroomd van 1000 km per uur, wat sneller is
dan een passagiersvliegtuig. De eerste ambitie is om dit vervoersmiddel in te zetten om
bijvoorbeeld van Los Angeles naar San Francisco te "rijden", en dat zou dan kunnen in zowat 30 minuten. Al zijn we daar
op dit moment wel nog een beetje van verwijderd: het hyperloop-traject van Virgin was maar 500 m lang, en de
capsule heeft een maximumsnelheid van ongeveer 170 km per uur gehaald.
Het prachtige ding zal in elk geval genoeg kosten: minstens 9 miljard
dollar voor een traject van amper 172 km. Dat is omgerekend ongeveer 52.5
miljoen dollar per lopende kilometer. En dat alléén voor de aanleg van het
traject. Er is immers ontzettend veel land voor nodig, al was het maar om
enkele honderden kilometers tunnels te graven voor de ondergrondse buizen. Maar
Elon Musk is daar al op voorzien: die heeft al zijn eigen boorfirma opgericht: "The Boring Company". (Ik ben niet
helemaal zeker of Elon Musk wel beseft dat "boring"
in het Engels niet bepaald een positieve weerklank heeft?)
Wat de uitbating dan zou kosten, geen idee. Maar het zal niet min
zijn: de energie voor de elektromagnetische aandrijving, én de energie om de
buizen vacuüm te houden.
En dan vraag ik me toch af: "Wie
heeft zoiets nodig? Wie zit daar op te wachten?"
Niemand, dus. Behalve misschien Donald Trump die in 2024 met de
hyperloop op de laatste dag van zijn campagne het hele land zal kunnen doorkruisen
om nog wat stemmen af te snoepen van Kamala Harris.
Het is al bij al niets anders dan een speeltje voor die mannen. Een wedstrijdje "ik wil de grootste hebben". Een
publiciteitsstunt. Of gewoon een dure hobby om hun zuurverdiende (?) centjes door
de ramen te gooien.
Over Bill Gates mag men zeggen wat men wil, maar die man probeert dan
toch tenminste iets positiefs te doen met zijn gigantisch fortuin.
Vermoedelijk wél. Maar ze verkiezen de lessen uit het verleden te
negeren in hun strijd om de aandacht van het publiek. (En dus: de centen van de
reclamemakers...)
De affaire "Bart De Pauw" is
nog volop aan het smeulen. Zeker nu ook VTM een duit in het zakje gedaan heeft
met een "reportage" die als
voornaamste doel leek te hebben de VRT "pootje
te lichten". Vermoedelijk omdat VTM het beu is dat de VRT altijd met die "smakelijke" primeurs gaat lopen, en
daarmee met grote voorsprong de bitsige strijd om de kijkcijfers aan het winnen
is. Of misschien leek het bij VTM een goed idee om alsnog een graantje mee te
pikken van de media-aandacht rond de affaire: "het ijzer smeden terwijl het heet is..."
Maar zie: daar is de VRT alweer met een nieuwe "primeur". En ze begaan exact dezelfde fout als indertijd met Bart
De Pauw: het "proces" wordt in de
media gevoerd, zonder dat de "beschuldigde"
enige vorm van verdediging kan inbrengen. De "beschuldigde" in kwestie is deze keer Sihame El Kaouakibi, Vlaams parlementslid voor Open VLD, en
bezieler van het Antwerpse sociale project "Let's
go Urban". En het moet gezegd: ook deze keer hebben de media, de VRT dus,
er een erezaak van gemaakt om de beschuldigde compleet de grond in te boren. In
de periode van 2 tot 5 februari, vier dagen na elkaar, zijn er op VRT-NWS zes uitgebreide artikelen te lezen geweest; om zeker te zijn dat
het niet aan de aandacht zou ontsnappen.
Waarop, uiteraard en helaas helemaal voorspelbaar, de sociale media
het werk afgemaakt hebben. Mevrouw El
Kaouakibi heeft via de geliefkoosde platformen hopen bagger en vuiligheid
over zich heen gekregen. Bedreigingen, verwensingen, beledigingen, en meer van
dat fraais.
Bij dezen is niet alléén haar politieke carrière voorbij, maar ook
haar ondernemerscarrière, en in feite zelfs haar leven. Met dank dus, alweer,
aan de sensatiezucht van de VRT, én het onuitroeibare gif van de sociale media.
Ik kan en wil me niet uitspreken omtrent de schuld of onschuld van
mevrouw El Kaouakibi, want ik weet er
te weinig over. Wat ik weet, heb ik via de media vernomen. Als het klopt wat de
VRT beweert, dan zijn er in elk geval onregelmatigheden gebeurd; de VRT heeft
het over "malversaties", wat niet
bepaald een "objectieve" formulering
is. Er zouden onverklaarde (en dus "verdachte"?)
geldstromen geweest zijn tussen de VZW Let's
go Urban, waar de dame bewindvoerder is, en een aantal kleinere firma's
waar zij belangen in heeft. Dat suggereert dat het parlementslid ofwel
gesjoemeld heeft, ofwel tamelijk incompetent is als bedrijfsleider of in elk
geval als boekhouder. In de beide gevallen is ze haar geloof- en
kredietwaardigheid kwijt gespeeld.
Haar "onschuld" is ze in elk
geval nu al kwijt, welke versie ook de juiste zou zijn. Waarmee het aloude idee
dat wij allemaal "onschuldig zijn tot de
schuld bewezen is", ook in deze zaak naar de prullenmand verwezen is.
Merkwaardig is dat de bal aan het rollen gegaan is door een klacht van
enkele leden van de Raad van Bestuur van Let's
go Urban. Ik weet uit ervaring dat een teamleider zonder veel moeite
onderuit kan gehaald worden door enkele van zijn/haar teamleden, als die met de
teamleider een eitje te pellen (denken te) hebben. Blijkbaar volstaat een
klacht van enkele gefrustreerde en ontevreden bestuurders om een gerechtelijk
onderzoek op te starten. Dat is een beangstigend idee, maar goed: als het moet,
dan moet het maar. Maar dan lijkt het mij wel fair en fatsoenlijk om dat
onderzoek in de luwte te voeren, en er pas ruchtbaarheid aan te geven als de
zaak uitgeklaard is en de schuld vast staat. Het getuigt van bijzonder doortrapte
bedoelingen als het "proces" tegelijk
ook in de openbaarheid gevoerd wordt, en er maar één partij de kans heeft om
zijn/haar verhaal te doen. Dat ruikt heel sterk naar een vorm van "afrekening".
Na de affaire rond Bart De Pauw had ik gedacht, of toch gehoopt, dat de
VRT voortaan wat meer schroom aan de dag zou leggen bij dit soort "onthullingen". Om te vermijden dat
iemand publiek aan de schandpaal genageld wordt éér er ook maar iets van "schuld" bewezen is.
Maar helaas: elke kans op een sensationeel artikel en dus op méér
kijkers wordt met inzet van alle middelen aangegrepen. De aangerichte schade is uiteraard
niet de zorg van de media...
Op 28 juni 2020 heb ik in mijn blog het volgende geschreven: "Zal ik me nog eens aan een voorspelling
wagen? Binnen dit en vijf jaar komt er een alarmerend rapport van een
universitaire werkgroep over het bedroevend lage niveau van ons onderwijs. En
niemand zal begrijpen hoe dat zo gekomen is: 'Wat is er toch fout gelopen met
onze jeugd?'"
Ik was verkeerd: dat alarmerend rapport is er ondertussen al...
In een recente internationale studie naar het kennisniveau van
10-jarigen, kwam Vlaanderen bij de 58 geteste landen op plaats 17 terecht voor
Wiskunde, en op plaats 35 voor Wetenschappen. De achteruitgang is vooral
significant geweest sinds 2015. Vijf jaar geleden stonden we voor Wiskunde nog
op plaats 11, en achttien jaar geleden waren we nummer één. We boeren dus
zienderogen achteruit. Om het een beetje in perspectief te plaatsen: voor
Wetenschappen staan we nu op hetzelfde niveau als Kazakstan.
Dus komt inderdaad de onvermijdelijk vraag: "Hoe is het zo ver kunnen komen? Wat is er fout gelopen?"
Onze
onderwijsexperten zitten met de handen in het haar, en raken er niet aan uit:
ze begrijpen het niet.
Zal ik dan misschien een paar hints geven?
Er is om te beginnen het heilige principe van de "inclusiviteit": alle leerlingen moet "mee" zijn. En dus wordt het niveau een beetje naar beneden
bijgesteld zodat ook de zwakkere leerlingen kunnen volgen. Het gaat dan vooral
om leerlingen uit kansarme gezinnen of met een taalachterstand. Die moeten "alle kansen" krijgen, en dus moet
vermeden worden dat ze onderweg afhaken omdat het voor hen te moeilijk wordt.
Een nobel streven, maar de verkeerde aanpak. Zorg dat die taalachterstand
aangepakt wordt, en doe iets aan de thuissituatie, zodat ook die kinderen zich
ten volle kunnen ontplooien. Maar dat doet men niet: men gaat voor de gemakkelijke oplossing, en men past het lesniveau
aan. Naar beneden toe. Het gevolg is dus dat de eisen alsmaar lager komen te
liggen, en dat het globaal kennisniveau zakt. Het gevolg is ook dat de slimste
leerlingen van de klas zich gaan vervelen en niet meer kunnen gestimuleerd
worden om zich blijvend in te zetten en hun intellectuele vaardigheden verder
te ontwikkelen. Daar waar vroeger de lessen (verkeerdelijk) bijna uitsluitend
gericht waren op het uitdagen van de betere leerlingen, zodat die nog "beter" werden, maar waardoor de zwakke
leerlingen verwaarloosd werden, gebeurt nu het omgekeerde.
Een ander punt is de nadruk op het "welbevinden" van de leerlingen in de klas. Het mag allemaal niet te
zwaar en niet te moeilijk meer zijn. Er mag van de leerlingen sowieso niet "te veel" meer gevraagd worden, want dan
krijgen ze "stress", en het is
belangrijk dat ze zich "goed voelen".
Dat houdt ook in dat er niet te veel huiswerk of taken meer mogen gegeven
worden, want de kinderen moeten thuis kunnen ontspannen en kunnen spelen, en de
school vergeten. Het gevolg laat zich raden: de kinderen worden gemakzuchtiger,
nonchalanter, minder gemotiveerd. Het maakt immers niet echt meer zo veel uit
of ze goed presteren op school; wat telt is dat ze zich "goedvoelen".
En tenslotte is er ook het tanend respect voor de leerkrachten.
Vroeger was het woord van de meester of juffrouw "wet". Als een leerkracht zei dat iets moest gebeuren, dan zou het
ook gebeuren. En als de kinderen straf kregen, dan werd dat door de ouders gerespecteerd
en geaccepteerd. Dat is helaas compleet verdwenen. De leerkrachten hebben geen
enkel reëel gezag meer, want ze mogen geen straf meer geven, en elke uitspraak
die niet "fijn" is voor een leerling
wordt gecontesteerd. Om de haverklap staan verontwaardigde ouders bij de
directeur, en de leerkracht wordt op het matje geroepen. Het gevolg is dat een
leerkracht geen enkel instrument meer heeft om discipline op te leggen in zijn/haar
klas. Het gevolg is ook dat veel leerlingen zomaar wat lanterfanten in de klas,
want: "Wie doet mij iets?" Het gevolg
is ook dat de leraars ontmoedigd en gedemotiveerd raken en er de brui aan
geven. En dan is men verwonderd over het grote verloop, en over de vele jonge
leerkrachten die er na korte tijd de brui aan geven.
Maar onze onderwijsexperten zullen vermoedelijk andere oorzaken en
remedies bedenken: meer "politiek
correcte" remedies waarbij het "welzijn"
van de kinderen centraal staat. En waarbij de kloof tussen de goede en kansarme
leerlingen zal gedicht worden door het niveau nog wat te laten zakken, en meer
aandacht te geven aan de zwakke leerlingen. Ten koste van die leerlingen die
het niveau omhoog zouden kunnen trekken.
