Het moest er ooit eens van
komen: mijn luie kat is ook het slachtoffer geworden van Corona.
Nee, hij is niet besmet geraakt.
Ik hoef dus niet in quarantaine omwille van een "hoog risico contact". Op mijn
smartphone kleurt de Coronalert nog altijd groen. Maar hij is ten prooi
gevallen aan "corona-moeheid". Zoals de meesten van ons, zeker?
Hij vindt het maar niks dat ik nu
ook de hele dag thuis zit. Hij was gewend aan een beetje eenzaamheid overdag.
En een moment van rust en stilte af en toe, waarbij hij niet gestoord wordt
door lawaaierige mensen. Dat rustige leventje is voorbij sinds ik elke dag van
thuis uit moet werken. Vooral tijdens de overvloedige Skype-meetings kijkt hij
mij boos aan omdat het lawaai van mijn correspondenten hem uit zijn slaap
houdt. Tot overmaat van ramp houd ik nu ook nog zijn favoriete zetel voor een
stuk bezet terwijl hij daar anders de hele dag heer en meester over is.
Sinds ik hem duidelijk heb
uitgelegd dat hij hoogstpersoonlijk verantwoordelijk is voor de teloorgang van
de biodiversiteit in de wereld, blijft hij zowat dag en nacht binnenshuis. (Zie
mijn blog van 28 november 2019.) Kwestie van alle mogelijke verdachtmakingen te
vermijden en niet de schuld te krijgen van die dode vogel in onze tuin. Zodat
onze woonkamer en salon bijna zijn volledige territorium uitmaken. Een
territorium dat hij met niemand wil delen, en al helemaal niet met dat
tweebenig wezen dat er nu opeens ook aanspraak op lijkt te willen maken.
Ik heb de grote tafel, één van
zijn favoriete rustplekken, ingenomen met mijn laptop. Zeer tegen zijn zin.
Waarop hij een magistrale tegenzet heeft bedacht: hij is gewoon op mijn laptop
gaan liggen. Hij was bijzonder verontwaardigd toen ik hem daar nogal hardhandig
van verwijderd heb. En hij was nog méér verontwaardigd toen ik hem wat later in
de grote zetel wat opzij wou schuiven om, tussen de meetings door, even met een
koffie te verpozen.
Waar het echt helemaal fout
gelopen is, was toen ik hem een mondmasker wou laten dragen na de laatste adviezen
van de experten. Ons huis is immers niet zo heel groot, en aangezien we
constant met ons tweeën, mijn kat en ik, samen in een eerder besloten ruimte
moeten vertoeven, is het volgens de virologen aan te raden ook binnen de hele
tijd een mondmasker te dragen. En let wel: de boodschap komt van Steven Van
Gucht zélf, Doctor in de Diergeneeskunde. Dan leg je dat niet zomaar naast je
neer, hee! Maar mijn kat reageerde erg weerspannig op deze
veiligheidsmaatregel. Ik heb gedreigd met een corona-boete, maar dat kon geen
indruk meer maken na het bericht dat zelfs de nalatige vakantiegangers aan de
boetes ontsnappen.
De corona-conflicten zijn helaas
ernstig aan het escaleren. Vooral de laatste weken, nu mijn kat in deze gure
winterdagen al helemaal geen aanstalten meer maakt om buiten te gaan. En als
hij mijn aanwezigheid die eerste corona-maanden nog op prijs kon stellen omdat
hij dan af en toe op een knuffel en een onverwachte aai-beurt kon rekenen, dan
is de euforie hierover ondertussen al lang verdwenen. Nu wil hij mij liefst van
al zo snel mogelijk weer buiten hebben!
Mijn kat is een depressie nabij,
en bij de hulplijn 106 kunnen ze geen soelaas bieden voor katten die onder een
lockdown lijden. Ik heb ook al naar Michel Vandenbosch gebeld, in de hoop dat
GAIA mij zou kunnen helpen, want het gaat tenslotte wel om het welzijn van mijn
kat. Maar die lag ziek in bed. Hondsdolheid. Nadat hij gekrabd was geweest door
het katje Lee bij de verwelkoming na diens terugkomst uit ballingschap in Peru.
Misschien moet ik eens een open
brief schrijven naar de acht ministers van "Volksgezondheid en Aanverwanten"?
Om vaccinatie-prioriteit te bepleiten voor de bezitters van een kat.
We beleven woelige en harde, zelfs sombere tijden. En dan zou je
denken dat iedereen (leiders en volgers, producenten en consumenten, ...) aan hetzelfde
zeel zou trekken, dat we allemaal samen schouder aan schouder tegen de "onzichtbare vijand" zouden strijden.
"Solidariteit", weet je nog?
Hét kenmerk van het "nieuwe normaal".
Maar daar blijkt niets van te kloppen. Wel integendeel: nooit eerder was er zó
veel onderlinge tegenspraak, nooit eerder was er zó veel onenigheid.
Ligt het aan het virus, waardoor mensen niet meer in staat zijn om
simpelweg de waarheid te spreken? Het zou kunnen, hee, dat het virus onze "waarheidsreflex" aantast. Of is het de
erfenis van Donald Trump, waardoor het onderscheid tussen vals en "echt" nieuws helemaal verloren is
gegaan? Hoe dan ook, we worden overstelpt met leugens of halve waarheden. Wat
vandaag waar is, is het morgen al niet meer. De ene houdt vol dat iets zwart is
en de ander beweert pertinent dat het wit is.
En dan is men verwonderd dat heel veel mensen het wel gehad hebben, en
helemaal niets meer geloven van wat wie dan ook vertelt. En zich dan maar laten
overtuigen door een "simpele uitleg":
dat het allemaal één groot complot is. Wie zou hen dat nog kwalijk kunnen
nemen?
Neem nu de klucht rond de levering van de Pfizer-vaccins. Op een bepaald
moment zouden er 86.000 moeten geleverd worden aan ons land. Maar Pfizer had
problemen met een onderaannemer, en de verontwaardigde boodschap van onze
politieke leiders was dat er maar 60.000 zouden komen, waardoor heel onze
vaccinatie-strategie in het water viel. Grote ongerustheid en ontgoocheling bij
de zorgverleners die een spoedige vaccinatie in rook zagen vervliegen.
"Niets van aan", zei Pfizer, "We leveren er ongeveer 80.000."
Nauwelijks minder dan eerst beloofd dus. Alle tamtam was voor niets
geweest. Of toch niet? Niemand die het nog met zekerheid weet, want er is
ondertussen al zó veel mist gespuid dat men het aantal dosissen al niet meer
kan tellen.
Het grapje over hoeveel dosissen we nu in ons land eigenlijk (al dan
niet hebben), leverde trouwens ook een mooi staaltje "parlementair debat" op. De oppositie verweet de regering te traag
te vaccineren, en veel te veel ongebruikte dosissen in de diepvries te laten
liggen. Waarop superman Frank Vandenbroucke een staaltje moderne wiskunde ten
beste gaf om te bewijzen dat elke dosis gebruikt wordt. Ondertussen hebben we
al bijna elke mogelijke variant gehoord: "Dosissen
te veel, dosissen te weinig, net genoeg"... Geen mens die nog kan volgen. Geen
mens ook die nog gelooft wat men ons vertelt.
En als de heisa rond Pfizer een "klucht"
was, dan is de trammelant met AstraZeneca een "zwarte komedie". Daar spreken ze elkaar flagrant tegen, en
beschuldigen ze elkaar van leugens en valse berichten. Is AstraZeneca
contractueel verplicht om in de komende maanden 400 miljoen dosissen aan Europa
te leveren en is er dus sprake van "contractbreuk"
als ze maar aan 100 miljoen raken?
"Uiteraard", zegt Europa,
want "een contract is een contract."
"Uiteraard niet", zegt
AstraZeneca, want "we hebben enkel
beloofd dat we ons best zouden doen, en we kunnen het ook niet helpen dat
jullie later getekend hebben dan de Britten..."
Een zielig en kleingeestig schouwspel dat het vertrouwen van de
twijfelaars niet zal herstellen.
En wat dan te denken van de wederzijdse verhalen over de Chinese en
Westerse vaccins?
Volgens de Chinese media zijn de Westerse vaccins "gevaarlijk", want zie: kort na de
toediening van het vaccin van Pfizer zijn onder andere in Noorwegen 10 mensen
gestorven. Dat het ging om stokoude patiënten die wellicht sowieso op het
randje van het graf stonden, wordt fijntjes verzwegen. En al was de boodschap dan
wel vooral voor "de interne markt"
bestemd, het verhaal is wél ook tot bij ons doorgedrongen (met dank, alweer,
aan de sociale media). En dat was vers koren op de molen van de "anti-vaxxers".
Maar als de Chinezen vuile spelletjes kunnen spelen, dan kunnen wij
dat ook. En dus laten de Westerse experten héél graag héél expliciet hun
twijfels horen over de vijf verschillende Chinese vaccins (die, in
tegenstelling tot die van ons, op de "traditionele
manier" gemaakt worden: op basis van levende maar afgezwakte virussen).
Westerse wetenschappers verklaren met grote stelligheid dat die Chinese vaccins "maar" 50 % effectiviteit hebben,
terwijl dat voor "de onze" wel 90 of
95 % is. Minderwaardige producten dus. Waarbij fijntjes verzwegen wordt dat ons
griepvaccin amper 40 % effectief is, en dat ook de vaccins van AstraZeneca en
van Johnson & Johnson "maar" aan
60 % geraken...
Kortom: iedereen doet keihard zijn best om het vaccin van "de ander" af te breken of in een slecht
daglicht te stellen. En, opnieuw: dan is men verwonderd als blijkt dat meer en
meer mensen het zaakje niet vertrouwen.
Nee, het is geen hoogstaand schouwspel wat zich in deze corona-wereld
afspeelt! Mijn vermoeden dat Covid-19 de verstandelijke vermogens aantast,
wordt met de dag sterker...
Ik was er toch even ondersteboven van, toen ik het nieuws hoorde over
het overlijden van Kris De Bruyne.
De man is amper vier jaar eerder geboren dan ik, en hij was blijkbaar
al langer ernstig ziek. Het kan dus evengoed binnen de kortste keren ook mijn "beurt" zijn, niet?
Maar ik was er vooral door geraakt omdat mijn eerste herinneringen aan een live optreden van een "rockband" verbonden zijn met Kris De
Bruyne. Het evenement moet zich ergens in 1971 afgespeeld hebben. Het
aanstormende talent zal dan ongeveer 20 jaar jong geweest zijn, helemaal aan
het begin van zijn carrière.
De "rockband" in kwestie was "Lamp, Lazerus & Kris". De
voorloper van de Nederlandstalige rock. De "mutatie"
van "kleinkunst" naar échte "rock", als je wil. In de band speelde
toen ook al ene Raymond Van het Groenewoud mee. Als pianist, als ik me niet
vergis.
Wat dat optreden, in de sportzaal van het Koninklijk Atheneum van
Kortrijk, des te specialer en gedenkwaardiger maakte, was dat ook ons moeder
dat concert heeft meegemaakt. Of moet ik eerder zeggen: "heeft ondergaan". Want het was behoorlijk luidruchtig, dat
optreden. En een ware aanslag op haar (toen al) gevoelige gehoororgaan. Ik weet
niet meer hoe het komt dat ons moeder meegekomen is, die avond.
Misschien omdat de opbrengst van de ticketverkoop ergens moest dienen voor een
schoolactiviteit, en zij dan maar ook een ticketje gekocht had om de school te
steunen? Of gewoon omdat ons moeder écht wel voor een uitdaging te vinden was, en
(veel meer dan ons vader) open stond voor iets dat nieuw of onbekend was? Of
omdat ze van de "kleinkunst" hield,
zoals we die toen op de radio te horen kregen: Miek en Roel, De Elegasten, Miel
Cools, Jan De Wilde, ... Ons moeder vond dat ook wel mooi, toen. Net als ik.
"Lamp, Lazerus & Kris"
was aangekondigd als "kleinkunst", maar
bleek toch nét iets anders te klinken dan bijvoorbeeld Jan De Wilde. Zéker in
die sportzaal met een abominabele akoestiek, en met die loeiende boxen vlak aan
onze oren.
Ze heeft achteraf geen commentaar gegeven, maar ik vermoed dat ons
moeder niet echt enthousiast was. En wie weet: misschien lag daar wel de
oorzaak van haar tinnitus en de latere Ménière-aanvallen?
Ik was wél enthousiast! Ik vond het fantastisch. En ik ben hun eerste,
en enige, elpee zo vlug mogelijk gaan lenen in de bibliotheek van de stad, om
(illegaal) te kopiëren op een cassetje.
De muziek was keihard, naar onze "kleinkunstnormen",
en de teksten waren compleet absurd. Zoals bijvoorbeeld in "De Peulschil". Maar ik vond het subliem.
Ook, en vooral, "De onverbiddelijke zoener"
is onweerstaanbaar in mijn hoofd blijven hangen.
Kris De Bruyne is maar kort bij de ongerijmde humor van Lamp &
Lazerus blijven toeven. Hij is na een jaar al solo gegaan, voor het "serieuzere" werk. Waarvoor hij nu, postuum,
massaal bejubeld wordt. Maar voor mij blijft "Lamp, Lazerus & Kris" toch het absolute hoogtepunt. Dat was
trouwens ook de enige keer dat ik hem live aan het werk heb gezien.
Het was overigens ook de enige keer dat ons moeder naar een "rockconcert" geweest is. Nadien heeft ze
het veiligheidshalve maar bij Marva
gehouden...
Het is tien uur 's avonds: ik
begin serieus moe te worden (na de vorige slechte nacht). Het bed roept. Maar
ik wil nog niet gaan slapen, want ik vrees dat ik toch weer een hele poos
wakker zal liggen.
Tegen half elf slaat de
vermoeidheid op mijn versleten linkerknie: ik voel de pijn opkomen, en ik voel
mijn knie "trekken" en gloeien. Nu ga ik zéker niet naar bed; ik blijf beter nog
even op. Om helemaal tot ontspanning te komen. Met een glas wijn en (vooral)
mooie muziek. Op YouTube of iTunes.
Neil Young, misschien? Met "Everbybody knows this is nowhere." Ik had die elpee al van toen ik nog student
was, en ik herinner me dat ik toen zelfs een keer 's namiddags in slaap
gevallen was met die muziek in de oren...
Om half twaalf begin ik zo'n
beetje weg te soezen. Hoog tijd om onder de lakens te duiken. Na een
pijnstiller om de knie te sussen, kruip ik half-slaperig de trap op, verlangend
naar het warme bed en de zalige dromen.
Maar zodra ik in dat bed lig,
gaat het duiveltje zich roeren. En dan begint het woelen en keren.
Tegen middernacht heb ik me al
dertig keer gedraaid: op mijn rug, en dan op mijn linkerzij, weer op de rug, op
de rechterzij, weer op de rug, enzovoort. Waarna mijn knie weer ferm begint op
te spelen. En mijn maag is ondertussen ook ambetant geworden, ondanks het
Rennie'tje voor het slapengaan.
Rond half één komt bovendien de
jeuk opzetten en ga ik aan het krabben. De sporen daarvan zijn 's morgens
bloedrood op het laken te vinden. Het woelen en draaien wordt ook intenser, en
de kniepijn is niet meer te houden. Het afdreunen van de avondgebeden, "Wees
Gegroet" en "Onze Vader", keer op keer, als een mantra, helpt ook geen zier.
Ergens tussen één uur en half
twee geef ik het dan maar op. Ik stap uit het bed, en ga nog een tijdje beneden
zitten. Een half uur later waag ik dan toch een tweede poging. Met nóg een
pijnstiller, in de hoop dat het geknaag in mijn knie daarna beter wordt.
Wanneer het heel erg mee valt, ben
ik tegen twee uur of daaromtrent in dromenland. Waar ik rond vijf uur alweer
uit ontwaak. Maar ik laat me niet kennen, en blijf koppig liggen. En met een
beetje geluk val ik terug in slaap. Tot half zeven of zo op werkdagen...
Als het fysiek mogelijk was, dan
zou ik de nachten eerlijk gezegd liever overslaan.
Een ongestoorde en verkwikkende nachtrust, dat is voor mij een
kostbare schat die ik helaas nooit gevonden heb. Misschien heb ik niet goed
genoeg gezocht? Ik kan me in elk geval niet herinneren wanneer ik voor het
laatst écht goed geslapen heb. Een "voordeel"
daarvan was wel dat ik bij de minste nachtelijke kik van de kinderen, toen die nog een baby
waren, alert was en gereed om te gaan troosten...
Ik vermoed nu wel dat ik niet de enige ben met gefrustreerde nachten. Aan
mijn "lotgenoten" zeg ik dus: "Je bent niet alléén!" Al biedt dat niet
bepaald een grote troost, vrees ik...
Aan diegenen die wél gezegend zijn met een goede nachtrust en die al in
slaap vallen bij het zien van hun hoofdkussen, zeg ik: "Wees dankbaar en blij. Je hebt er geen idee van hoe gezegend je wel
bent!"
Warren Zevon had volgens mij
ook zware slaap-frustraties. Maar dat had dan misschien eerder te maken met
zijn ernstige hypochondrie: ik kan me
voorstellen dat een hypochonder
zelden goed slaapt. En zo te horen, heeft hij het uiteindelijk zelfs gewoon
opgegeven om de slaap te zoeken: "I'll
sleep when I'm dead'. (Bij die song is hij in elk geval niet in slaap
gevallen...)
De man heeft ondertussen wel de eeuwige slaap gevonden. Hopelijk heeft
die hem ook de vredige rust geschonken die hij in zijn leven heeft moeten
missen!
Op een dag (of liever: nacht) zal ik zijn filosofie misschien moeten overnemen.
Eerder dan dat kom ik toch niet aan een ongestoorde nachtrust toe...
Dat Covid-19 een grote rol speelt bij de aftakeling van onze hersenen,
en dat alle sporen van "gezond verstand"
door het virus uitgewist worden, dat was al bekend. Maar ik had niet verwacht
dat het zou kunnen leiden tot een totale zinsverbijstering...
Het was in elk geval een merkwaardige oproep, via een "open brief", op maandag 1 februari, om
de jongeren voorrang te geven bij
de corona-vaccinaties. Het idee achter die oproep is dat de jongeren door de
aanslepende corona-miserie hun jeugd moeten "missen". Al die mooie ervaringen die wij, volwassenen, hebben mogen
beleven, gaan aan de hedendaagse jongeren voorbij door de corona-beperkingen.
En dus: "Geef hen voorrang bij het
vaccineren, zodat ze hun jeugd weer zouden kunnen oppikken."
In deze donkere corona-tijden wil iedereen graag zijn/haar zegje doen,
het moet tenslotte niet altijd Marc Van Ranst zijn die van zich laat horen. En
als je kan uitpakken met een nobele boodschap in de stijl van: "Wij staan graag onze plaats af aan de
jongeren, want dat is een investering in de toekomst", dan kan je zeker op
heel veel aandacht en sympathie rekenen. De open brief is ondertekend door een
aantal héél verstandige en belangrijke mensen, dus wie ben ik om daar
commentaar op te geven?
Maar het zou toch niet slecht zijn als mensen eerst twee keer zouden
nadenken vooraleer ze hun mening publiek te kennen geven.
Voor wie het nog niet zou weten, of voor wie het al zou vergeten zijn:
er zijn twee puntjes aan Covid-19 die we vrij zeker weten.
·Een vaccinatie zorgt er wel voor dat we niet
ziek worden door het virus. Maar ook wie gevaccineerd is, kan (tot nader order)
nog altijd besmet worden, en blijft nog altijd besmettelijk.
·Jongeren worden wel gemakkelijk(er) besmet,
vooral door die Britse variant, maar worden er nauwelijks ziek door, en komen
zelden of niet in het ziekenhuis terecht.
Laat ons dan voor de goede orde eens zien wat het verschil zou zijn als we
de jongeren, tussen 18 en 24, al dan niet voorrang zouden geven bij de
vaccinaties...
Stel dat ze géén voorrang
krijgen, en alsnog niet als eersten ingeënt worden.
Als ze elkaar dan
tóch zouden blijven ontmoeten en zouden samen komen om dát te doen wat hoort
bij de beleving van hun jeugd en bij de ontplooiing van een jongere, dan zouden
ze elkaar massaal besmetten. Ze zouden dan wel zélf niet ziek worden, maar ze
zouden wél hun ouders en grootouders kunnen besmetten, en die hebben wél een
grotere kans om ziek te worden. Kortom: omwille van de ouderen met wie ze in
contact komen, is het beter dat de jongeren zich ook aan de beperkingen houden.
En dus kunnen ze, helaas, hun jeugd niet beleven zoals dat zou moeten voor hun
welzijn.
Stel dat ze wél voorrang
zouden krijgen, en prioritair ingeënt zouden worden, éérder dan de vorige
generatie(s).
Als ze elkaar dan zouden
mogen ontmoeten en zouden samen komen om dát te doen wat hoort bij de beleving
van hun jeugd en bij de ontplooiing van een jongere, dan zouden ze elkaar
evengoed massaal besmetten. Ze zouden dan zélf niet ziek worden, maar ze
zouden wél hun ouders en grootouders kunnen besmetten, en die hebben wél een
grotere kans om ziek te worden. Zéker als die nog niet zouden ingeënt zijn
(want de jongeren waren eerst aan de beurt). Kortom: omwille van de ouderen met
wie ze in contact komen, is het ook dan tóch beter dat de jongeren zich aan de
beperkingen blijven houden. En dus kunnen ze, helaas, hun jeugd niet beleven
zoals dat zou moeten voor hun welzijn.
Ziet u het verschil? Ik niet. Behalve dan dat de risico's voor de veertigplussers
véél groter zouden worden.
Maar Marc Van Ranst, die anders altijd de eerste is om met een strenge
blik keihard op de rem te gaan staan als iemand het woord "versoepelingen" durft uit te spreken, kan zich verrassend genoeg
deze keer wél vinden in die oproep om de jongeren voorrang te geven.
"We moeten hen perspectief
bieden", zegt hij.
En de kappers dan, die massaal failliet dreigen te gaan, moeten die
dan geen perspectief krijgen? Of de cultuursector (de toneelgezelschappen, de
zangkoren, ...) moeten die dan geen perspectief krijgen? En die 80.000 werknemers
in de evenementensector?
Ik begrijp best dat bij veel jongeren het water aan de lippen staat.
Maar dat geldt nog véél meer voor de horeca die al maanden tevergeefs op "perspectief" wacht. Of voor al die
kleine zelfstandigheden die wél nog elke maand hun vaste kosten moeten betalen
maar geen inkomsten meer zien...
Misschien kunnen we een open brief overwegen om ervoor te pleiten dat
de kappers en artiesten en cafébazen voorrang zouden krijgen bij de
vaccinaties?
De Damiaanactie is een nieuwe campagne gestart om fondsen in te
zamelen voor hun strijd tegen Lepra
(of melaatsheid). Als je het mij
vraagt: "Jammer van de tijd en energie
die ze erin stoppen, want dit zal een fiasco worden."
Want "lepra" is voor ons,
Belgen, en bij uitbreiding voor zowat iedereen op het Noordelijk halfrond héél
ver van ons bed. Wij hebben écht wel andere, grotere, zorgen aan ons hoofd: "Corona!" Als er iets is wat deze
corona-pandemie, of liever: de driftig gezaaide corona-paniek, fundamenteel
veranderd heeft, dan is het wel onze kijk op de wereld, op de samenleving. Door
corona, of (nogmaals) vooral door de paniek rond corona, is onze leefwereld "verengd" als nooit tevoren. We "zien" alleen nog onszelf en onze naasten;
de rest van de wereld is helemaal uit onze belangstelling en ons gezichtsveld verdwenen.
Hoe zouden we ons nog kunnen bezig houden met de problemen op verre plaatsen,
als we constant moeten piekeren en angstig zijn om onszelf en onze naaste
omgeving?
"Oei, ik hoest... Ik zal toch geen
corona hebben, zeker? Moet ik me nu laten testen? En mag ik dan mijn
knuffelcontact niet meer zien?"
"Oei, ik was in de winkel mijn
boodschappen aan het doen, en een paar oudjes kwamen de hele tijd tegen mij aan
drummen in de rij aan de kassa. Ik heb hen ferm moeten terecht wijzen dat ze
afstand moesten houden. Ze zullen mij nu toch niet besmet hebben, zeker?"
"Oei, een beetje verder in de
straat staan wel vier auto's aan een huis geparkeerd: die zijn heel zeker met
veel te veel samen in huis. Weeral onverantwoordelijke corona-misdadigers. Het
is hun schuld dat de epidemie blijft opflakkeren. Ik moet de politie bellen!"
Dát zijn de zaken die ons bezig houden, dát zijn de zaken waar we op
gefocust zijn, dát is waar onze wereld rond draait.
"Lepra?" Nee, daar zijn we
écht niet mee bezig.
Er is trouwens iets héél vreemds aan de hand met lepra. We hebben alle middelen en mogelijkheden om de ziekte
totaal uit te roeien, en toch wil dat maar niet lukken. Elk jaar komen er nog
altijd ongeveer 200.000 nieuwe patiënten bij, vooral in India, Indonesië en
Brazilië. En wat nog erger is: wegens de corona-lockdown in bijvoorbeeld India
is de opsporing van lepra-patiënten vorig jaar helemaal stil gevallen, waardoor
de ziekte de kans heeft gekregen om opnieuw sterker op te flakkeren.
Lepra is géén virale maar
wel een bacteriële infectie. De ziekte is wél ook héél erg besmettelijk, en wordt (net
als Covid-19) overgedragen door druppeltjes die vrijkomen bij het hoesten of
niezen. Wat de ziekte nóg gevaarlijker maakt, is dat het tot vijf jaar of
langer kan duren eer de symptomen zich manifesteren; dat betekent dat een "zieke" méér dan vijf jaar lang andere
mensen kan besmetten zonder het te beseffen. Gelukkig is zowat 99 procent van
de wereldbevolking immuun voor de ziekte. De overgebleven 1 procent sukkelaars,
dat zijn dan vooral armere mensen, die leven in slechte en ongezonde
omstandigheden, en die een zwakkere weerstand hebben.
De ziekte is sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw heel goed
behandelbaar met een combinatie van antibiotica. Deze "multi drug therapie" moet wel 12 maanden aangehouden worden, maar
de patiënten zijn enkele dagen na de start van de behandeling al niet langer
besmettelijk. Dat betekent dat het perfect mogelijk is om de ziekte uit te
roeien, als men alle besmette personen zou kunnen opsporen. Of als men
preventief iedereen zou behandelen die met een zieke in contact is geweest. (Terloops:
de kostprijs voor een volledige behandeling ligt niet hoger dan 3 dollar...)
De Wereldgezondheidsorganisatie heeft dan ook in 2016 een vijfjarenplan
voorgesteld om tegen eind 2020 te komen tot een "lepra-vrije"
wereld. Concreet waren de doelstellingen voor 2020: géén kinderen meer met
lepra of zichtbare misvormingen als gevolg van lepra, en géén enkele nieuwe
lepra-patiënt meer met zichtbare misvormingen. Daarnaast was het ook de
bedoeling dat geen enkel land nog een wetgeving zou kennen die lepra-patiënten
discrimineert, want melaatsen zijn in veel landen nog altijd twee keer "slachtoffer": fysiek, door de
verminkingen, én sociaal, door de uitsluiting.
We zijn ondertussen 2021, en er zijn jaarlijks nog altijd bijna
200.000 nieuwe ontdekte besmettingen, waarvan naar schatting 18.000 kinderen.
Dat betekent duidelijk dat de WHO haar doelstellingen niet gehaald heeft. Dat
wij als samenleving de doelstellingen niet gehaald hebben.
We hadden in 2020 wel andere prioriteiten, hee...
Ook de zoektocht naar een vaccin tegen lepra heeft trouwens nog altijd
geen bevredigend resultaat opgeleverd, en dat in schril contrast tot de
zoektocht naar een corona-vaccin. Dat is op zich al veelzeggend genoeg, zeker?
Ik was met mijn oude Volvo S40 nooit zelf naar de autokeuring geweest.
Ik had dat altijd uitbesteed aan de garage waar mijn wagen bij het jaarlijks
onderhoud nagekeken en in orde gezet werd. Maar nu, bij de 14de
verjaardag van mijn auto, kan dat blijkbaar niet meer. De autokeuring voor
personenwagens gebeurt nu blijkbaar alléén nog op afspraak. Wegens Covid,
vermoed ik. Of gewoon omdat dat efficiënter is? Ik herinner me nog de lange
rijen auto's die stonden aan te schuiven aan het keuringscentrum, héél lang
geleden. Ik neem aan dat dit veel praktischer is: op het afgesproken uur
aankomen, en een half uurtje later met een groene kaart weer naar huis...
Okee. Ik zou deze keer zelf moeten gaan. Op afspraak. En liefst ruim op
tijd de afspraak maken, om zeker te zijn dat je nog kan gaan eer het
keuringsbewijs verlopen is. Want er zijn veel gegadigden, naar het schijnt.
Ik heb braaf gesurft naar www.sbat.be, zoals op de uitnodiging
vermeld staat.
Of ik al geregistreerd was?
Nee, ik denk het niet. Ik was al in meer dan veertien jaar niet meer
zélf naar de keuring geweest; de kans dat ik "geregistreerd" was, leek me erg klein.
Dus moest ik me eerst "registreren":
naam, voornaam, adres (geen idee waarom ze dat moeten kennen, maar goed...), gsm-nummer,
nummerplaat, email-adres + paswoord (twee keer, om zeker te zijn). En daarna
eenCaptcha
code invoeren om te bewijzen dat ik geen robot ben. Ze mogen het daar niet
gedroomd hebben dat een robot met zijn auto zou komen aanzetten, hee!
Tot zover gaat alles goed. Ik krijg een bericht dat mijn registratie
nog niet actief is. Ik moet wachten op een "activatielink"
die mij per mail zal toegestuurd worden. Ik wacht, ik check mijn mails. Niets.
Geen activatielink. Misschien moet ik wachten tot de volgende dag? Misschien
gaat dat niet automatisch, en zit daar een brave ambtenaar die een mail moet
sturen naar iedereen die zich wil registreren? Misschien heeft die mens wel
heel veel werk, dezer dagen? Of misschien gebeurt dat via een computerprogramma
dat enkel 's nachts draait? Ik wacht dus tot de volgende dag.
De volgende dag: nog altijd geen mail, mijn registratie lijkt niet
gelukt te zijn. Ik probeer opnieuw een afspraak te maken, maar ik krijg een
foutboodschap dat mijn registratie "ofwel
nog niet, ofwel niet meer actief" is.
Dan maar opnieuw geprobeerd, hee...
Naam, voornaam, adres, telefoonnummer, nummerplaat, email-adres,
paswoord. En Captcha code om te
vermijden dat mijn stofzuigerrobot aan het stuur van mijn auto zou komen opdagen.
Oei. Wéér een fout: "Het
opgegeven email-adres staat al geregistreerd."
Misschien klopt mijn paswoord niet? Geen nood: ik kan een paswoord-"reset" vragen.
Ik klik dus op "Resetten",
en kom op een pagina weer ik mijn email-adres moet ingeven. Nóg eens...
Via mail krijg ik dan een nieuw paswoord, vermoed ik.
Ik vul mijn email-adres in.
Oei: email-adres is ongeldig, ze kunnen mij geen mail sturen.
(Hoezo???)
Einde verhaal. Tot zover mijn verdienstelijke poging om via de site www.sbat.be een
afspraak voor de autokeuring te versieren...
Administratie, informatisering... Zalig, gewoon. Dat is de "vooruitgang", zeker?
Vroeger, "in de oude tijd",
moest je je telefoon nemen en het nummer van de autokeuring intoetsen, en dan
met een mens (!) afspreken wanneer je met je auto kon langs komen. Stel je voor! Nu
gaat alles geheel en al automatisch.
En zeggen dat ik dan nog min of meer gewoon ben om met een computer te
werken. Ik heb er ondertussen toch al enige handigheid in verworven. Wat moeten
mensen dan doen die niet handig zijn met computers, die niet thuis zijn in de
informatica?
Wie niet "digi-taal-vaardig"
is, telt in onze moderne maatschappij binnenkort helemaal niet meer mee...
"Boontje komt om zijn loontje"...
Het is een oeroud spreekwoord, maar het blijft wél waar!
Dat blijkt dezer dagen nog maar eens: we hebben, vooral van de kant
van Europa, zó hartstochtelijk gevochten om een "harde Brexit" te vermijden, en zie: nu zitten we met de gebakken
peren. De "Britse corona-variant",
dus. Hadden we die "harde Brexit"
laten komen, dan waren de grenzen met Groot-Brittannië nu hermetisch gesloten
geweest, en was die "Britse variant"
nooit tot bij ons geraakt. Maar nee, we wilden absoluut een "zachte Brexit", en het is een
halfslachtige versie geworden. Waardoor alles wat ongewenst van de overkant van
het kanaal tot bij ons komt, tóch vrij en ongehinderd binnen raakt. Dus ook die Britse corona-variant.
Men spreekt over een "Britse"
variant, maar eigenlijk is het een "Engelse"
variant. De Schotten en de Ieren hebben die evengoed, ongewenst, cadeau gekregen.
Net zoals ze ook die Brexit zélf vanuit London opgedrongen gekregen hebben terwijl ze
er eigenlijk niets van wilden weten.
Om één of andere reden zou die variant
véél besmettelijker zijn dan de variant die bij ons woont. Al is er, zoals
meestal, nogal wat onenigheid onder de experten over de graad van
besmettelijkheid. Eerst was er sprake van misschien wel 70% "méér besmettelijk", volgens meer
recente gegevens van onderzoekers in Oxford zou het "slechts" 30 % zijn, en onze eigen experten beweren nu dat het
eerder 65 % is.
Ik heb er geen idee van hoe dat zou te verklaren zijn. Het is een
mutatie naar het schijnt. Bij "mutaties"
denk ik dan aan "The X-Men" of aan de "Teenage Mutant Ninja Turtles", maar
ik vermoed dat we hier over iets anders spreken. Volgens de virologen is daar
niks bijzonders aan, dat een virus "muteert".
Blijkbaar muteren virussen de hele tijd, en meestal blijft dat zonder gevolgen. Maar
dit zou dan eerder een mutatie zijn zoals Peter Parker er eentje heeft
doorgemaakt, waarna hij de superheld Spiderman
geworden is. Een "super"-virus, dus.
Vermoedelijk heeft dit virus meer "spikes"
om met onze eiwitten te koppelen? Of misschien is het gewoon vriendelijker en
daarom méér welkom in ons lichaam?
Aangezien deze variant
veel succesvoller is dan de bestaande "Europese
variant", verwachten de virologen dat deze Britse versie op (relatief
korte) termijn de andere zal verdringen. Typisch voor die Britten, natuurlijk:
die willen overal de baas gaan spelen, in plaats van braaf op hun eiland te
blijven. Dat was vroeger al zo: "Rule,
Britannia! Britannia, rule the waves." Ze denken nog altijd dat ze een "wereldmacht" zijn, die Engelsen, en dat
ze overal hun wil kunnen opdringen. Dat is trouwens ook de reden waarom ze uit
de Europese Unie gestapt zijn: ze moesten zich plooien naar de regels van
anderen, en dat konden ze niet verkroppen. Vanaf nu gaan ze het zélf weer
beredderen. Het zal mij benieuwen. Ik hoop alleen maar dat ze niet al té veel
van hun misbaksels, zoals die corona-variant, over het kanaal zullen sturen!
Hoe dan ook: deze variant
zou ons niet zieker maken, integendeel zelfs. Al zijn de experten het, uiteraard, ook daar
alweer niet over eens. Maar het is wel véél besmettelijker, ook voor kinderen. Wat dus het risico op die gevreesde "derde golf" weer wat groter maakt. Als het van de meest
luidruchtige van onze virologen zou afhangen, dan komt een nieuwe sluiting van
de scholen dan ook weer dichterbij...
Bijgevolg kan er in geen enkel geval sprake zijn van versoepelingen.
Wel integendeel: we moeten strenger zijn, en bij voorkeur onze grenzen sluiten. "Niet essentiële verplaatsingen" naar
het buitenland zijn voortaan taboe. Want al wie uit het buitenland (terug)
komt, is een potentiële drager van die Britse variant, die blijkbaar een
voorkeur heeft voor de vakantielanden en ski-oorden.
Enfin, mij niet gelaten: ik neem het die après-skiërs van tijdens de vorige Krokusvakantie,
in 2020, nog altijd kwalijk dat ze dit virus bij ons hebben binnen gesmokkeld.
Ondertussen is er ook al een "Zuid-Afrikaanse"
variant in ons landje gearriveerd, vermoedelijk ook met een toerist mee
gekomen. Wat de virologen alweer in paniek doet waarschuwen voor die "derde golf".
Nee, met de zomer zal onze "vrijheid" er nog niet zijn...
Willen we eerst eens terugkeren naar de gloriedagen van de Katholieke
Kerk? De lang vervlogen tijd toen er nog geen tegenspraak was en iedereen
overtuigd was van wat de oudere heren in Rome verkondigden. Dat het de Kerk er
vooral om te doen was iedereen braaf onder de knoet te houden en tegelijk ook
nog eens veel rijkdom te vergaren, dat was dan maar zo. Geen mens die daar toen
bezwaar tegen had. Of in elk geval: geen mens die daar bezwaar tegen durfde te
maken.
Eén van de meest geniale uitvindingen van de Katholieke Kerk was het
concept van een "aflaat". Een "aflaat" geeft je recht op een "korting" op de straf die je na je dood
sowieso moet accepteren omwille van je zondig leven. Het is een soort "vervroegde vrijlating", wegens goed
gedrag of zoiets. Het betekende noch min noch meer een fikse verkorting van de
tijd die je in het "vagevuur" moest
doorbrengen. Het kon je misschien zélfs van de eeuwige verdoemenis in de hel
redden. Maar dan moest je écht "berouw"
tonen voor je wandaden.
Een aflaat kon je
verdienen door een goede daad, of door héél veel te bidden. Maar een aflaat kon je ook "kopen". Letterlijk. Wat de schatkist van de Kerk, en van heel veel
kloostergemeenschappen, héél erg ten goede is gekomen. Daarbij werd het af en
toe echt wel té bont gemaakt, zeker vanaf de Middeleeuwen. Sommige
kloosterordes hebben werkelijk grof geld verdiend aan de "verkoop" van aflaten: in ruil voor een mooie som geld kregen mensen
de (loze) belofte dat ze na hun dood in "eeuwige
glorie" zouden verder leven. Het is ondermeer tegen dat soort weinig
christelijke praktijken dat Maarten Luther is gaan "protesteren".
Ik vermoed, en hoop, dat die louche praktijken grotendeels uitgeroeid
zijn in de hedendaagse Roomse Kerk.
Maar het idee bestaat natuurlijk wél nog, en de kennissen- en
vriendenkring van Donald Trump heeft dat principe héél goed begrepen. Zij
hebben nog vlugvlug, in de nadagen van zijn ambtstermijn, een handeltje opgezet
om in de laatste presidentiële dagen van Donald Trump "aflaten" te verkopen. Tegen een fikse "vergoeding". De aflaten
in kwestie, dat was dan in dit geval een gratieverlening door de aftredende
president.
Het handeltje heeft op volle toeren gedraaid. Er waren massa's
kandidaten voor zo'n gratieverzoek, en die hadden daar duidelijk véél geld voor
over. En de entourage van de president heeft hier maximaal van geprofiteerd om er
nog zo veel mogelijk winst uit te slaan en tegelijk een aantal "vrienden" aan zich te "verplichten". Zo heeft een voormalige
adviseur van Trump zich ingezet voor het bekomen van gratie voor een
drugshandelaar en een fraudeur. Trump's persoonlijke advocaat Rudy Giuliani zou
dan weer tegen een flink honorarium een voormalige CIA-agent, veroordeeld voor
het openbaar maken van geheime informatie, op de "gratie"-lijst gezet hebben. Ook Steve Bannon, ooit Donald's beste
vriend, en veroordeeld voor het in de eigen zak stoppen van fondsen die voor "de muur" bestemd waren, zou op gratie
mogen rekenen. Of Donald's kameraad Lil
Wayne, een rapper die veroordeeld werd wegens illegaal wapenbezit.
Let wel: dit is niet nieuw in de Verenigde Staten. Alle presidenten
hebben op het einde van hun termijn een hele reeks gratieverzoeken ingewilligd,
en ook in het verleden werd daar dan grof aan verdiend. Maar gratieverleningen
gebeurden altijd in overleg met en na akkoord van Justitie, en dat was bij
Donald géén vereiste meer.
Bij dat alles zou de centrale figuur nog bijna vergeten worden. Donald
Trump zélf. Er hangen de man zware beschuldigingen boven het hoofd nu hij zijn
presidentiële onschendbaarheid kwijt is. Beschuldigingen van misdaden begaan
vóór zijn presidentschap (belastingfraude en financieel gesjoemel, ongepast
seksueel gedrag en zelfs verkrachting), en misdaden begaan gedurende zijn
presidentschap (zelfverrijking en het incasseren van allerlei financiële
voordelen in ruil voor gunsten, de beruchte "Rusland-affaire", de pogingen en
dreigementen om de verkiezingsuitslag te manipuleren, en dan uiteraard zijn
laatste fratsen die geleid hebben tot de bestorming van het Capitool).
Tenzij hij ook "gratie" zou
kunnen krijgen? Het probleem is dat hij zichzelf geen gratie kon verlenen. Zelf
dacht hij van wel; hij heeft dat trouwens in 2018 al via Twitter wereldkundig
gemaakt. (Zag hij toen de bui al hangen?) Maar grondwetspecialisten hebben altijd
volgehouden dat hij dat niet kon. Tenzij het Hooggerechtshof hem gelijk zou
geven. (En waarom zou hij anders zo'n haast gemaakt hebben om nóg een bevriende
rechter aan te stellen?)
Als Donald een beetje slim was geweest, had hij gekozen voor de uitweg
die ook Richard Nixon indertijd gevonden had: als hij alsnog was afgetreden,
vóór het aantreden van Biden, dan was Mike Pence president geworden (voor een
paar dagen) en had die zijn ex-vriend Donald gratie kunnen verlenen. Al was het
natuurlijk niet helemaal zeker dat Mike nog bereid zou gevonden worden om
Donald die gunst te verlenen, na de heikele Capitool-affaire...
We weten ondertussen dat het trucje niet gewerkt heeft.
En dan zouden al die andere boeven, tegen grof geld, aan vervolging
kunnen ontsnappen en Donald Trump zélf niet?
Dat kan natuurlijk niet, hee... Misschien kan Donald nog een aflaat
kopen bij het Vaticaan?
Het overlegcomité heeft de nieuwe corona-regels bekend gemaakt, en
voor de bestaande regels nog eens de puntjes op de i gezet. Het ging dan in het
bijzonder over essentiële en niet-essentiële reizen, en ook over de
wensen van de contactberoepen.
Maar misschien is er bij sommige mensen, ondanks de onberispelijke
communicatie, toch nog enige verwarring en onzekerheid? Dat buitenlandse reizen
in de kerstperiode door de regering "sterk
afgeraden" werden, was immers, zoals we gemerkt hebben, ook niet voor
iedereen even onbetwistbaar als boodschap...
Daarom wil ik heel graag mijn steentje bijdragen om nu alles voor
iedereen ondubbelzinnig duidelijk te maken.
Als Wout Van Aert in Spanje gaat fietsen, dan is dat een essentiële reis. Dus dat mag: hij mag
zonder problemen vertrekken en een week later weer terug komen. Als ik een
weekje naar Frankrijk zou willen gaan fietsen, dan is dat niet essentieel; dat mag dus niet. Logisch, niet?
Als ik daarentegen voor het werk een week naar Frankrijk of Spanje zou
moeten, dan mag dat wél, want dat is ook een essentiële reis. Maar... als ik dan terug kom, moet ik uiteraard
een Passenger Locator Form ingevuld
hebben, én moet ik me de eerste dag laten testen, én moet ik tien dagen in
quarantaine. Als Wout terug komt uit Spanje, dan hoeft hij niet in quarantaine
te gaan, en mag hij twee dagen later al gaan koersen.
Begrijpt u het verschil? Het is zo klaar als pompwater, niet?
En de contactberoepen, die moeten nog even wachten. Tot 13 februari. Ten
vroegste: als de cijfers op 5 februari "beter"
zijn. (En daar ziet het helaas niet naar uit.) De "niet medische contactberoepen", dat zijn dan de kappers en
schoonheidsspecialisten en zo.
Maar het voetbal, om maar iets te noemen, dat kan gewoon doorgaan.
Voetballen is immers géén contactberoep.
We spreken dus over mannen (of vrouwen) die constant aan elkaar zitten te
trekken en tegen elkaar lopen te duwen, en die elkaar staan te verdringen, schouder
aan schouder, bij een vrijschop bijvoorbeeld. We spreken over de voetballers
die elkaar om de nek hangen na een doelpunt of een overwinning, die daarna met
14 bezwete lijven in een afgesloten kleedkamer napraten over de zege of de
nederlaag, en die achteraf misschien ook nog eens een uurtje samen reizen in
een bus. We spreken over de voetballers waar er elke dag nieuwe Covid-uitbraken
te melden vallen. Die dus, ja.
Die mogen gewoon aan de slag blijven, want
voetballen is géén contactberoep.
Is alles nog altijd duidelijk? Ja toch, hee?
De evenementen- en cultuursector, die blijft helemaal op haar honger
zitten. Die heeft zelfs nog geen zicht op een mogelijke herstart. Maar de
profsporten (voetbal, wielrennen, volleybal, basket, golf, darts, ...) die mogen zonder beperking doorgaan. Dat is de logica zelve.
Want sportwedstrijden zijn geen "evenementen".
Vermoed ik toch. Het is in elk geval géén "cultuur",
dát weet ik zeker. Ik gok dat het dan wel "essentiële"
beroepen zijn. Gezien de immense inspanningen om de profsporten hoe dan ook te laten doorgaan...
En dát opent nieuwe perspectieven, want de "essentiële beroepen" zullen, na de oudjes en de ziekenverzorgers,
bij de eersten zijn die gevaccineerd worden. Logischerwijs zijn dat dan ook de
profsporters, niet?
Zo veel is ondertussen wel duidelijk, neem ik aan?
Het is trouwens expliciet zo gevraagd door de hoofdarts van het BOIC,
en onze minister van Sport vindt dat een terecht verzoek.
Hopelijk zijn er nu over die punten geen misverstanden meer?
Er zijn al genoeg misverstanden over onze vaccinatievooruitzichten.
Geen mens die nu nog precies weet hoe het daar mee zit. Hebben we te veel
(ongebruikte) vaccins? Of zullen we er eerder tekort hebben? Blijkbaar heeft
vooral de geniale vondst om 6 dosissen uit één flesje te halen, voor nogal wat
opschudding gezorgd bij Pfizer. En dus zijn ze daar op de rem gaan staan,
vermoedelijk met de bedoeling hun prijs op te drijven. Dat kunnen ze zich overigens
nog altijd permitteren, want de andere vaccinproducenten raken niet echt op
dreef. Bij AstraZeneca loopt het al helemaal stroef, nog vóór ze goed en wel
begonnen zijn.
Wie had het ook al weer over die "vrijheid"
die ons na de zomer wacht? Op 27 januari (na bijna vier weken) waren al 2,5 %
van de volwassen Belgen één keer ingeënt, en al 0,017 % een tweede keer. Als we
zo verder gaan, dan hebben we binnen een goeie 120 weken iedereen gehad...
Maar ondertussen zullen de eerste vaccins vermoedelijk al uitgewerkt
zijn, als we (zoals bij de griep) jaarlijks moeten ingeënt worden. En dan moet de
volgende ronde al starten. Zo blijven we bezig.
Gelukkig staan de culturele centra toch leeg. En al die artiesten die nu
werkloos zijn, kunnen helpen bij het vaccineren...
Het is een economische wetmatigheid dat je elke (dure) aankoop
maximaal moet laten renderen. Het is niet alléén een economische wetmatigheid,
het is ook gewoon gezond verstand. Als je een dure broodbakmachine koopt, om
maar iets te noemen, dan ga je die na één keer gebruikt te hebben, niet ergens
ver weg in een kast stoppen...
En in deze tijden van ecologisch bewustzijn, moeten we ook allemaal zo
veel mogelijk proberen te "recycleren",
te hergebruiken. We gooien veel te veel zaken véél te rap bij het grofvuil in
onze wegwerpmaatschappij.
Waarmee ik eigenlijk wil zeggen dat het standpunt van Bpost totaal fout is.
Bpost heeft namelijk onlangs bij "De
Inspecteur" laten weten dat niet-afgestempelde postzegels niet mogen
hergebruikt worden. Blijkbaar zijn er rond de drukke Kerst- en
Nieuwjaarsperiode tamelijk veel brieven en kaartjes verzonden waarbij de
postzegel bij aflevering niet was afgestempeld: bij zowat 1 op de 10 omslagen
was de postzegel maagdelijk gebleven. Volgens Bpost kwam dat door de grote
drukte. Wat ik nogal vreemd vind: als dat een geautomatiseerd, machinaal,
proces is, maakt het toch niet uit hoe veel of hoe weinig postzegels moeten
gestempeld worden? Of gebeurt dit nog altijd manueel misschien? Zit daar
nog altijd een postbediende die brief per brief onder handen neemt en daar een
stempel op moet drukken, en er in de grote hoop af en toe eentje mist?
Maar toch wel dus: volgens mij mogen en moeten niet afgestempelde postzegels opnieuw gebruikt worden. Ze
kosten in elk geval méér dan genoeg. Voor een prior zegel betaal je nu al 1,60
euro, dat is de prijs van een klein broodje. De kostprijs van postzegels stijgt
ook ontzettend snel: begin 2004 was dat nog 0,50 euro en nu al 1,60 euro, dat
is méér dan een verdrievoudiging op amper 16 jaar tijd. En de service lijkt wel
omgekeerd evenredig te evolueren met het tarief: brieven worden hoe langer hoe
minder stipt of tijdig geleverd. En met een niet-prior zegel heb je al helemaal
geen zekerheid omtrent de levertijd van je zending.
Dan mogen we zo'n niet-afgestempelde postzegel best wel een tweede
keer gebruiken, vind ik. Daarmee hebben we toch nog een beetje "waar voor ons geld". Maar volgens Bpost
mag het niet: "Het is een misdrijf."
Waarbij ik moet terugdenken aan héél lang geleden...
Ik vermoed dat het ook een "misdrijf"
was toen wij, als kleine mannekes van 11 jaar, de spaarzegels van de winkel
gingen "recycleren"...
Toen we nog snotneuzen waren,
mijn oudste broer en ik, trokken we, gelukkig maar voor een korte periode,
regelmatig op met enkele jongens uit de straat. Jongens die toch enkele jaren
ouder waren dan wij, en die niet bepaald een ideaal "rolmodel" voor ons waren.
Tieners waar we volgens onze ouders beter bij uit de buurt bleven, maar ja...
Die jongens vonden zichzelf al "stoer" genoeg om te roken, en ze daagden ons uit om ook eens een sigaretje te
proberen. Ik was amper elf jaar, toen, en mijn broer twaalf. Maar we voelden
ons echt helemaal verbonden met "de grote jongens" en super-fier dat we met hen
mochten mee doen. We verstopten ons in huizen-in-aanbouw, en zaten daar samen,
hoestend en kuchend, sigaretten te paffen.
Er was wel één probleempje: die
stoere gasten lieten ons dan wel één of twee keer één van hun sigaretten roken,
maar verder moesten we er maar zelf voor zorgen, want zij hadden ook niet echt
de lotto gewonnen. Alléén hadden wij helemaal geen geld voor sigaretten. (Of
voor wat dan ook, want zakgeld kregen we niet.) En ook al zouden we geld gehad
hebben, we konden moeilijk bij de plaatselijke kruidenier binnen stappen voor
een pakje sigaretten: onze ouders zouden dat diezelfde dag al weten. Ik was
daar trouwens goed genoeg gekend, bij die buurtwinkel, want ik was degene die
thuis de meeste boodschappen deed.
En dus moesten we "creatief"
zijn.
Een eindje verderop, in de
volgende straat, was een magazijn, een groothandel, waar de kleine winkels hun
waren gingen kopen. Daar brachten die winkeliers ook de boekjes met "spaarzegels" naartoe. We kregen bij onze aankopen een soort "korting" in de
vorm van spaarzegels, de befaamde "Valoiszegels", die je dan in een boekje
moest plakken. Als dat boekje vol was, kon je dat afgeven en werd een bedrag in
mindering gebracht van je aankopen. Uit nonchalance, of uit onachtzaamheid,
lagen die boekjes met spaarzegels gewoon buiten dat magazijn opgestapeld langs
de straat. Vermoedelijk in afwachting van vernietiging.
Zo zagen wij onze kans schoon om
enkele van die boekjes mee te grissen, en als ik boodschappen moest doen voor
het gezin, leverde ik zo'n boekje met zegels opnieuw in en voor het bedrag
daarvan kon ik dan sigaretten kopen "voor mijn vader", zonder dat ik daarvoor
het voorziene winkelbudget van thuis moest aanspreken.
Als iemand mij daar ooit bij zou
gesnapt hebben, dan was ik misschien wel in een jeugdinstelling terecht
gekomen, en was het achteraf vermoedelijk helemaal fout gelopen met mij. Maar
ik ben niet gesnapt, en heb wél de kans gehad om op te groeien in een zorgzaam
gezin. Zo zie je maar...
Joe Biden heeft, op zijn allereerste werkdag, met één pennentrek de
fondsen voor Donald's muur weer ingetrokken, en zijn immigratiebeperkingen
ongedaan gemaakt. En met een andere pennentrek heeft hij de USA weer binnen
geloodst in de WHO, en in de "klimaatovereenkomsten".
Of de aanleg van de "Keystone XL"
pijpleiding weer stil gelegd. (Voor meer informatie over de aanleg van die
pijpleiding, zie mijn blog-bijdrage van 10 juni 2020.)
Dat is bijzonder goed nieuws, behalve dan voor de rabiate
Trump-aanhangers die de eerdere beslissingen van Donald Trump genegen waren.
Maar het is tegelijk verontrustend dat er alléén maar een simpele handtekening
nodig is om beslissingen door te drukken, in de ene of in de andere richting,
die voor de hele wereld levensbelangrijk zijn. Wie daar een beetje verder over
doordenkt, moet daar toch koude rillingen bij krijgen? Eén enkele man kan, naar
het hem goed dunkt, via een "presidentieel
decreet" de hele wereld zijn mening opdringen. Zonder enige inspraak van de
bevolking of haar vertegenwoordigers in zijn land. Méér zelfs: zonder enige
inspraak van alle andere landen en hun inwoners, die ook door die maatregel
getroffen worden.
Hoe kan dat? Wat maakt dat één man zó veel macht kan hebben? In eigen
land, en zelfs over de hele wereld! Als dat iemand is met een mensvriendelijke
instelling, zoals opa Joe Biden, dan is er geen man overboord. Maar we hebben
geleerd dat een psychopathische narcist, die enkel en alléén zijn eigen profijt
en zelfbevestiging voor ogen heeft, evengoed die macht had. En er
vermoedelijk ook méér gebruik van gemaakt heeft.
Dat één enkel iemand zó veel macht bezit, is niet alléén beangstigend,
het is ook ronduit griezelig. En het is niet gezond! Maar het kan natuurlijk alléén
omdat "men" hem/haar die macht heeft
gegeven en/of (stilzwijgend) toelaat dat zó veel macht in één enkele persoon
gebundeld is. Dat dit binnen de Verenigde Staten geaccepteerd wordt, tot daar
nog aan toe: dat zal wel zo geregeld zijn door hun grondwet die enorm veel
macht heeft toegekend aan de president. Maar dat die macht over de gehele
wereld geaccepteerd, of in elk geval niet gecontesteerd, wordt, dat is toch wel
bizar.
Alle regeringen of staatshoofden, over de hele wereld, lijken zich er
zomaar bij neer te leggen dat de president van één enkel land erover kan
beslissen of het globale "klimaatplan"
een kans van slagen heeft of niet. Dat één man kan bepalen of de
Wereldgezondheidsorganisatie al dan niet de middelen krijgt om haar broodnodig
werk te kunnen doen. Sterker nog: de president van de Verenigde Staten van
Amerika kan, gewoon door een handtekening te zetten, beslissen of Europa al dan
niet een gasleiding naar Rusland kan aanleggen; of we in Europa wel producten
van Huawei mogen gebruiken; welk land, waar ook ter wereld, hoeveel wapentuig krijgt; hoe de toekomst
van de Palestijnse staat er zal uitzien. Enzovoort...
Nee, ik snap het niet.
Met alle respect voor Joe Biden en voor zijn doortastende aanpak: het
klopt langs geen kanten dat één man (of vrouw) zó veel ongecontesteerde macht
heeft. En ik vermoed dat Vladimir het
helemaal met mij eens zal zijn.
De stoere Russische beer ligt 's nachts waarschijnlijk huilend van
frustratie in zijn bed bij het idee dat hij, met ál zijn macht, nog geen
fractie van het gezag en de wereldwijde impact van een Amerikaanse president
heeft. En gelukkig maar, denk ik zo, want stel dat ook Poetin met één enkele
handtekening het aanschijn van de wereld zou kunnen veranderen?
(Maar Vladimir heeft dan weer wél een paleis staan waar dat van de
Zonnekoning een puntje kan aan zuigen...)
Het moge duidelijk zijn: tegen (eind) deze zomer zijn we van de hele
corona-ellende nog niet verlost. Niet alléén omdat de zogenaamde "Britse variant", die véél besmettelijker
schijnt te zijn dan de "Chinese variant",
alsmaar sterker in opmars is en volgens de experten binnen de kortste keren de "dominante" variant zal worden. Maar
ook omdat de farma-reuzen vuile spelletjes aan het spelen zijn om hun winsten
te maximaliseren, en daarom keer op keer treuzelen met de productie en levering van de
beloofde, en voorziene, dosissen.
Onze "doortastende" regering
heeft trouwens bij de beide problemen een slechte beurt gemaakt: door 160.000
vakantiegangers toe te laten andere varianten te gaan opzoeken, én door zich
keer op keer te laten ringeloren door Pfizer.
Als het ook maar een klein beetje tegen zit, dan hangen we na méér dan
anderhalf jaar nog altijd in de wurgende greep van corona. En dan vraag ik me
toch af: "Hoe kan zoiets?"
De medische wetenschap heeft de laatste jaren, en dan vooral de voorbije
twaalf maanden, reusachtige sprongen vooruit gemaakt. Nog nooit eerder is zó
hard en zó gul geïnvesteerd in medisch onderzoek als nu bij Covid-19. En tóch
slagen we er niet in om de ziekte binnen een redelijke termijn te bedwingen, of
zelfs maar min of meer onder controle te krijgen. Nog nooit eerder in de
geschiedenis heeft een ziekte de hele wereld zó lang geteisterd, nog nooit
eerder in de geschiedenis heeft een ziekte de hele wereld zó lang laten
stilvallen.
Hoe komt dat?
Is dit dan misschien de meest besmettelijke ziekte die ooit over de
wereld is neergedaald? Niet echt, hee... Voor Covid-19 schommelt het "reproductiegetal" R0 al een
hele tijd tussen 1 en 2. Voor een écht besmettelijke ziekte zoals de mazelen
ligt dat op 16 à 18. Dat wil zeggen dat iemand die met het mazelen-virus rondloopt,
tot 18 andere personen zal besmetten, bij Covid-19 zijn dat er hooguit 2.
Is dit dan misschien de meest dodelijke ziekte die ons ooit overvallen
heeft? Ook al niet... De mortaliteit bedraagt voor Covid-19 ongeveer 2,14% wereldwijd:
bij de besmette personen sterven er ongeveer 2 op 100. Voor een ziekte als Ebola bedraagt de mortaliteit minstens
25% en bij sommige uitbraken zelfs tot 90%; bij het oudere coronavirus MERS bedroeg de mortaliteit ongeveer
36%.
Wat is er dan zo bijzonder aan Covid-19 dat het al méér dan een jaar
lang de hele wereld in zijn greep houdt, en dat het maar niet bedwongen raakt?
Het lijkt er sterk op dat het vooral aan de aanpak van de epidemie
ligt. Nooit eerder heeft de wereld op zo'n manier op een infectieziekte
gereageerd. De strategie van de meeste landen is er op gericht geweest om "de piek" van de epidemie zo laag
mogelijk te houden, waardoor onvermijdelijk "de staart" langer werd. Die doelstelling is ook van in het begin
expliciet zo verwoord geweest door onze experten.
Het gevolg van die strategie is nu wel dat "de staart" blijft duren en geen enkele neiging lijkt te vertonen om
uit te doven. Het gevolg is ook dat de totale balans aan dodelijke slachtoffers
véél groter is dan wanneer de ziekte beperkt was gebleven tot een kortere hevige
piek. Dat is trouwens ook gebleken bij "de
tweede golf": die was véél minder intens dan de "eerste golf", maar omdat de staart véél langer is blijven aanslepen, was die "tweede
golf" toch stukken dodelijker.
Nu komt bovendien de "derde golf",
de "Britse golf" ook nog op ons af.
En zullen er nog véél nieuwe slachtoffers vallen.
Hadden we van bij die "eerste
golf" onmiddellijk door de zure appel heen gebeten, zoals bijvoorbeeld bij MERS gebeurd is, dan waren we al lang
van die miserie verlost, en had de "Britse
variant" zelfs nooit de kans gekregen om zich te ontwikkelen.
Kortom: we zijn vreselijk aan het aanmodderen, en ik vrees dat we nog
lang zullen blijven aanmodderen en prutsen. Of om het met de gevleugelde
woorden van onze topminister Frank Vandenbroucke te zeggen: "Zachte heelmeesters maken stinkende wonden..."
Ik heb het eerder al eens opgemerkt: de "rechten van de verdediging" zijn in ons rechtssysteem heel sterk
uitgewerkt. De "rechten van het
slachtoffer" lijken nét iets minder belangrijk te zijn, maar misschien zie
ik dat verkeerd.
Eén van de manieren om de "rechten
van de verdediging" te waarborgen, is de "verjaringstermijn": na x jaar kan een misdrijf of een overtreding
niet meer vervolgd worden omdat het misdrijf of de overtreding "verjaard" is.
Het idee dat erachter steekt, is dat er een duidelijke link moet
bestaan tussen het te bestraffen feit en de straf die erop volgt: "Indien er teveel tijd verloopt tussen de
gepleegde feiten en het eventueel proces en de bestraffing, heeft een
bestraffing nog weinig zin."
Om het concept van de "verjaring"
te rechtvaardigen wordt de vergelijking gemaakt met het bestraffen van een
kind: als dit pas een week later zou gebeuren, beseft het kind niet meer waar
het eigenlijk voor gestraft wordt, en zal het zich ook niet aangespoord voelen
om het kattenkwaad voortaan achterwege te laten. Als ik eerlijk mag zijn: dat
is ronduit belachelijk. Misdadigers en overtreders zijn geen kinderen met een
kort geheugen. Als iemand een moord gepleegd heeft, dan weet hij ook 20 jaar
later nog perfect dat zijn straf gelinkt is aan die moord. Of niet soms?
Er bestaat trouwens ook nog een onderscheid tussen de "verjaring van strafvordering" en de "verjaring van straf". Bij de "verjaring van straf" kan het heel goed
zijn dat de straf wel uitgesproken werd, maar na x jaar nog altijd niet
uitgevoerd, waarna de straf komt te vervallen wegens "verjaard".
Een ander concept in ons rechtssysteem, waarbij de "rechten van de verdediging" centraal
staan, is het concept van de "redelijke
termijn". De bedoeling hiervan is, denk ik, het vermijden van eindeloos
aanslepende rechtszaken waarbij een overtreder lang na het voorval alsnog zou
gestraft worden. Het is een soort "bescherming",
vermoed ik, tegen de tergende traagheid van onze rechtspleging. Als de "redelijke termijn" verstreken is, kan de
dader wél nog altijd schuldig bevonden worden, maar er wordt geen straf meer
uitgesproken.
De duur van zo'n "redelijke
termijn" wordt overgelaten aan de vrije interpretatie van een rechter. Bij "verjaring" is dat anders. Voor de "verjaringstermijn" bestaan heel precieze
richtlijnen: 20 jaar voor bijvoorbeeld een moord, 15 jaar bij verkrachting op
een meerderjarige, 5 jaar voor een "wanbedrijf"
dat bestraft wordt met een gevangenisstraf van minder dan 3 jaar, 1 jaar voor
verkeersovertredingen of andere overtredingen. Eind 2019 is een wetswijziging
goedgekeurd die als bedoeling had om de verjaringstermijn te schrappen voor
seksuele misdrijven tegen minderjarigen. Een heel mooi initiatief. Helaas is er
toen een foutje geslopen in de aanpassing van de wetteksten, zodat het gevolg was
dat een seksueel misdrijf tegen een meerderjarige, met de dood als gevolg, nu
al na 10 jaar zou verjaren in plaats van na 15 jaar.
Gewiekste advocaten, van het soort dat ik niet kan betalen, kennen
uiteraard alle trucjes van de foor om ervoor te zorgen dat een proces zó lang
aansleept dat de hele zaak uiteindelijk verjaard is, of dat de "redelijke termijn" verstreken is. Of,
erger nog: ze vragen altijd maar opnieuw bijkomende onderzoeken of verzinnen
argumenten om het proces keer op keer uit te stellen, tot het niet eens meer
tot een proces kan komen wegens "verjaring".
Het moet gezegd: het ligt niet altijd aan de advocaten. Er is ook het
gigantische probleem van de "achterstand",
vooral bij de "Hoven van Beroep". In
fiscale rechtszaken loopt die achterstand in Brussel al op tot 10 jaar! Het
ligt er vingerdik op dat veel van die zaken nooit zullen kunnen vervolgd
worden, wegens verjaring.
Verjaring heeft trouwens ook gedreigd voor het onderzoek naar de "Bende van Nijvel": eind 2015 liep de
verjaringstermijn voor het dossier af, zonder enig resultaat. Toen heeft men in
zeven haasten de verjaringstermijn met 10 jaar verlengd, tot 2025. Niet dat het
enig verschil zal maken: het komt toch nooit tot een proces. Maar daar ligt het
probleem bij het (al dan niet opzettelijk) geklungel van de onderzoeksrechters.
Een "verjaring" is er ook
gekomen in het proces tegen de vroegere toplui van Fortis Bank. Die hadden in 2007 de hebberige beleggers in volle
financiële crisis kunnen verleiden om met hun centjes mee te springen in de
kapitaalsverhoging die Fortis gepland had om de overmoedige overname van ABN
Amro te kunnen betalen, maar ze hadden daarbij één en ander aan cruciale
informatie achter gehouden, of simpelweg gelogen. De zaak is altijd maar
opnieuw op de lange baan geschoven, en zie: de "tenlasteleggingen" zijn ondertussen verjaard, en de heren zijn de dans ontsprongen. Het zou mij nochtans sterk verwonderen als het argument
dat die mannen de link met hun misdrijf niet meer zien, inderdaad zou kloppen.
Een ander stuitend voorbeeld van dat soort "klasse-justitie", waarbij iemand met véél geld lang genoeg uit de
handen van het gerecht kan blijven, is de "verjaring"
van een reeks snelheidsovertredingen van de heer Jordan Lukaku, profvoetballer en "broer van". De man had 6 snelheidsovertredingen op zijn palmares,
en had het bovendien niet nodig gevonden om zijn rijbewijs in te leveren na een
eerdere veroordeling. De gevraagde straf was 16 maanden rijverbod, maar de
advocate van de man kwam op het idee om "verzet
aan te tekenen", waardoor het proces moest overgedaan worden. En eer het
zover kon komen, was de hele zaak verjaard. Jordan was ondertussen, drie jaar
na de feiten, al lang vergeten dat hij het niet nodig had gevonden zijn
rijbewijs in te leveren zoals hem gevraagd was, zeker?
Wie nu op het lumineuze idee zou komen om zélf aan gerechtelijke vervolging
of straf te kunnen ontsnappen door dat soort juridische truken, moet ik toch
even waarschuwen: dit is alléén weggelegd voor de vermogenden onder ons, want
een pro Deo advocaat zal die moeite niet doen.
Ik was een "verdienstelijk"
muzikant, maar daar hield het wel ongeveer op. En ik was een ramp als ik een
solo moest spelen, omdat ik het zowat bestierf van de stress en de zenuwen.
Dat werd een complete catastrofe als ik helemaal alléén vooraan moest
gaan staan om een deuntje te produceren. Dat was toendertijd de gewoonte bij
het Sint-Ceciliafeest van de fanfare: elk jaar "mocht" een jonge veelbelovende muzikant een stukje ten beste geven,
helemaal alleen op een podium, voor het oog van de voltallige fanfare en de in
groten getale opgedaagde vrienden en familie. Ik had niet die zelfzekere flair
als een aantal van mijn leeftijdsgenoten, en voor mij was dat een ware
martelgang. Mijn optreden is dan ook op een gigantisch fiasco uitgedraaid: ik
was zó nerveus dat ik het hele stukje een halve toon te hoog heb gespeeld. Zo
vals als een kat, dus. Maar... ons vader heeft mij toch achteraf gefeliciteerd om
mijn "toonvastheid". Want ik heb het
hele stuk consequent die afwijking van een halve toonhoogte volgehouden. Wat
een kunststukje op zich was. (En wat je vermoedelijk met een ander instrument
dan een hoorn nooit zou klaarspelen.)
Maar nee dus, ik was geen virtuoze muzikant, en ik had een voorkeur
voor simpele partituren waarbij de hoorn eerder op de achtergrond kon blijven.
Zoals bij een Weense Wals: daar voelde ik me nog het meest comfortabel bij. De
bijdrage van de hoorn in het "oem-pa-pa"
van een wals, was het repeterende "pa-pa",
en dat kon ik als de beste.
Ik ben trouwens later, als volwassene, nóg een keer naar de
muziekschool mogen gaan. In Aalbeke was dat. Onze nieuwe dirigent, die
vermoedelijk een mooi procentje mocht opstrijken bij de verkoper van muziekinstrumenten
voor ieder instrument dat die aan de fanfare mocht slijten, had een splinternieuwe
hoorn op de kop kunnen tikken. Een prachtig, goudglanzend ding. En dat juweel
was voor mij bestemd. Helaas was onze dirigent een paar kleine details uit het
oog verloren. Deze hoorn was voorzien van "klepventielen",
en ik had al die jaren tevoren altijd een instrument gehad met "pompventielen". Ik moest dus zowat vanaf
nul opnieuw beginnen leren. De hoorn had trouwens zelfs een vierde ventiel, en
ik heb nooit geweten waar dat voor diende. De hoorn was bovendien afgestemd
voor muziekpartituren "in D", terwijl
alle muziekpartituren voor een hoorn altijd "in Bes" of "in F"
geschreven waren. Ik moest daarom een soort simultaanvertaling verzorgen
terwijl ik speelde: ik moest consequent een toon hoger of lager spelen dan wat
op de partituur te lezen viel. (Misschien had onze dirigent zich nog mijn
allereerste optreden herinnerd?)
Dat is al bij al toch wel een stuk moeilijker dan het lijkt. En dus
moest ik naar de muziekschool (waar, geheel toevallig, onze dirigent les gaf
als betaald muziekleraar) om te leren "transponeren":
ik moest leren om niet de noten te spelen die ik kon aflezen, maar wel een toon
hoger of lager.
Maar ons vader kon het (alweer) niet laten met mij en mijn nieuwe
instrument te pronken. (Als hij kon stoefen met één van zijn kinderen, dan was hij niet te houden...) En dus heeft hij mij meegenomen naar de Koninklijke Filharmonie van Kortrijk,
waar hij ook al een tijdje lid van was, en waar hij de "bombardon" speelde, of om helemaal precies te zijn: de "sousafoon". In zijn jonge jaren had hij trombone gespeeld, maar met het ouder
worden was hij moeten overschakelen op een muziekinstrument met een groter
mondstuk. Ook al omwille van het hardnekkige herpesvirus. Eerst werd het de tuba, en later dus de sousafoon.
De Koninklijke Fanfare Sint-Jan
haalde toen al niet meer het niveau van rond de jaren zeventig, toen de fanfare
in "de hoogste klasse" speelde, en
hoge toppen scheerde op allerlei muziekwedstrijden. We werden in die
gloriejaren zelfs gevraagd om de "halftime
show" te verzorgen van voetbal-interlands. Ons vader zag het verval met
lede ogen aan, en was bezweken voor de lokroep van meer ambitieuze
muziekgezelschappen. En ik mocht hem daar wat later bij gaan vervoegen, al
stond ik niet direct te springen om "ambitieuze"
muziek te spelen.
Maar ik wil mijn verhaal niet negatief eindigen. Want al is het niet
gemakkelijk te bespelen, een hoorn is toch wel een héél mooi instrument, met
een uitzonderlijk mooie, zoete en volle klank.
En de hoorn wordt dan ook niet alléén gebruikt in de klassieke muziek,
zoals bijvoorbeeld in dit "Hoornconcerto
Nummer 3" van Mozart: https://www.youtube.com/watch?v=lNuJVfe-t3o
Ook in de moderne muziek wordt dankbaar gebruik gemaakt van de toch
wel heel aparte "ronde" klank van een
hoorn. Zoals bijvoorbeeld in deze song van "The
Alan Parsons Project": https://www.youtube.com/watch?v=76n_uE_W31A
Ik ben geboren in een erg muzikale familie. In elk geval toch van mijn
vaders kant. Zijn vader, "pépé van de
Pauvre-Leute", was een begenadigd muzikant, en in zijn jongere jaren zelfs "tweede dirigent" van de Koninklijke Fanfare Sint-Jan. Zijn vier
zonen, ons vader en zijn drie broers, hebben die muzikale genen geërfd en zijn
alle vier talentvolle, of toch in elk geval enthousiaste, muzikanten gebleken.
Drie van hen in de Koninklijke Fanfare Sint-Jan, en de vierde als dirigent van
het harmonie-orkest van de (toenmalige) ASLK, in Brussel.
Het leek dus vanzelfsprekend dat ook wij, de zes kinderen, in die
muzikale voetsporen zouden treden. Maar dat is een beetje anders gelopen: het
muzikale gen is op één of andere manier niet goed doorgegeven. Alléén mijn oudste
broer en ik hebben de Koninklijke Fanfare vervoegd, de anderen hebben
vriendelijk bedankt. En mijn broer vond het al bij al niet écht een
hartverwarmende ervaring. Hij heeft de fanfare na korte tijd al in de steek
gelaten. Ik moet toegeven dat onze eerste kennismaking met de muzikale wereld inderdaad
niet bepaald opwindend of boeiend was: er waren de wekelijkse, oersaaie, lessen "Notenleer" (of "Solfège" zoals dat bij ons genoemd werd), en bij een optreden van
de fanfare was onze bijdrage beperkt tot het paraderen met een stokje, een
soort "baton". Een taak die in latere
jaren met veel meer bravoure en flair door een stel majorettes vervuld werd.
Maar ik heb het dus wel volgehouden. En ik mocht een instrument leren
bespelen. Het is een "hoorn"
geworden. Niet uit eigen keuze, want wist ik veel, op mijn 10 jaar, op welk
instrument ik graag had willen spelen. Aan een hoorn had ik in elk geval niet direct gedacht. Vooral niet omdat ik
zelfs niet eens wist wat een hoorn
was. Maar de typische hoorn is een "linkshandig"
instrument: de ventielen worden met de vingers van de linkerhand ingedrukt. En
aangezien ik de enige linkshandige was in de nieuwe lichting...
Een hoorn, dus.
Voor de gevorderde lessen mochten wij, de jonge
muzikantjes, naar de muziekschool van Wevelgem. Helaas was Wevelgem voor onze
korte beentjes nogal onbereikbaar, al zeker omdat we zélf ons eigen instrument
moest mee nemen. En dus werd er elke week, de zondag voormiddag, uitgekeken
naar een zeldzame goede ziel met een auto. Een vader van één van de muzikantjes, of een
bestuurslid, of een brave man die in het lokaal van de fanfare de zware woorden
van de pastoor na de vroegmis aan het doorspoelen was. Een geschikte auto vinden was niet zo evident,
want we waren door de band genomen met zes jonge gastjes, mét
instrumentenkoffer. Ik herinner me levendig die ene keer toen de enige
kandidaat-chauffeur de trotse bezitter was van een Volkswagen Kever. Wie een
sterke verbeelding heeft, en zich nog het formaat van zo'n Kever herinnert, mag proberen zich voor te stellen hoe we ons met
zes jongens van een jaar of 12, mét instrumentenkoffer, naast de chauffeur in
dat kleine autootje gewrongen hebben.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet het enorme muzikale talent van
mijn grootvader heb geërfd. Wat ik wél van ons vader geërfd heb, was de aanleg
voor koortsblaasjes. Ik was amper van een set lelijke blaren op mijn lippen
genezen, en daar kwam de volgende pijnlijke blaas zich al aankondigen. Een
hoorn is nu ook niet bepaald het meest "koortsblaas
vriendelijk" muziekinstrument: het mondstuk van een hoorn is niet zo rond
als dat van bijvoorbeeld een tuba, het is véél smaller. En dus een foltertuig
voor kwetsbare lippen.
Maar het is de schuld van Marc Van Ranst dat ik, net als ons vader, om
de haverklap geteisterd werd door die uitbraak van "herpes". Of liever: het kwam door de afwezigheid van Marc Van
Ranst. Nu komt die zowat elke dag op teevee met zijn welgemeende goede raad,
maar toen bleef hij geheel en al afwezig. En dus was ik volkomen onwetend over
de belangrijke richtlijnen om de verspreiding van een virus tegen te gaan. Ik
heb er nooit aan gedacht om het mondstuk van mijn hoorn te ontsmetten met alcoholgel. Ook al
omdat niemand anders daar zijn mond zou aan zetten. Maar het gevaarlijke herpesvirus
bleef dus aan dat mondstuk floreren, en bijgevolg had ik elke keer opnieuw
prijs. Tot bloedens toe.
In de nasleep van de "Black
lives matter" beweging, is het bijna een "gewoonte" geworden om te protesteren tegen "het politiegeweld". Ook als er, althans op het eerste zicht, geen
enkel politiegeweld aan te pas is gekomen. Ook hier bij ons, in België. En dan
vooral, wellicht niet toevallig, in Brussel.
Om één of andere reden draaien die betogingen en protesten altijd uit
op "relletjes", op grof geweld. Om
één of andere reden laten die "protestanten"
altijd een onthutsend spoor van vernieling achter. Waarbij ik mij onmiddellijk
af vraag: "Als je komt protesteren tegen
politiegeweld, waarom moet dat dan altijd uitmonden in eigen geweld en
agressie?" Ik stel me voor dat iemand die "tegen geweld" is, toch zelf ook geweldloos zal blijven. Of niet? Je
kan toch niet luidop komen demonstreren tegen geweld en dan zélf op een
agressieve manier tekeer gaan?
Wat mij doet vermoeden dat het die relschoppers helemaal niet om dat
(vermeende) "politiegeweld" te doen
is, maar wél om een (gemakkelijk) excuus om zélf herrie te komen schoppen en zo
véél mogelijk vernielingen aan te richten.
Neem nu dat ongeval, vorig jaar, in april 2020, met een jongen van 19
die met zijn brommer op de vlucht was gegaan voor een politiecontrole, en die
pardoes op een politiecombi is gebotst. De jongeman heeft zijn stommiteiten
niet overleefd, en prompt kwam het tot "protesten"
tegen "het politiegeweld" (in
realiteit: ordinaire en gewelddadige rellen) in Anderlecht. En begin dit jaar
was het opnieuw prijs: een jongeman die door de politie was opgepakt, is jammer
genoeg in de cel overleden aan een hartstilstand; blijkbaar had de jongen een
hartafwijking. Ook nu weer was Brussel te klein. Een "vreedzame" betoging om "opheldering"
te eisen, is binnen de kortste keren ontaard in een lawine van agressie en geweld
en vandalisme.
Het doet me terugdenken aan één van die vele keren in Parijs. Waar het
ook om de haverklap uit de hand loopt. Die ene keer, in 2005, was het er écht
wel over. Toen hadden een paar jonge boefjes, ook al op de loop voor de
politie, en dus niet bepaald "onschuldig",
zich verstopt in elektriciteitskasten langs de weg. Dat dit verkeerd zou
aflopen, was te voorspellen: ze zijn allebei geëlektrocuteerd door aanraking
met de kabels. Ik weet het: dat is een verschrikkelijk drama, zéker voor de
nabestaanden. Maar zeg nu zelf: hoe stom kan je zijn? Daar hadden hun "vrienden" geen boodschap aan, en dit
incident was de aanleiding voor één van de meest gewelddadige weken in Parijs,
en in Frankrijk in het algemeen.
Dat de "vrienden" van die
jongens hen tot "slachtoffers"
bombarderen, terwijl het eigenlijk "daders"
zijn, tot daar nog aan toe. En dat ze hun woede of verdriet op iemand moeten
afreageren, dat is niet abnormaal. Maar dat ze de politie daar elke keer de
schuld van willen geven, dat is toch ferm bij het haar getrokken. En hoe dan
ook is dat geen enkel excuus voor wat zich daarna in en rond Parijs heeft
afgespeeld. Of in en rond Brussel.
Als ik zou durven schrijven dat de relschoppers telkens allochtonen
waren, dan word ik vermoedelijk van "racisme"
beschuldigd, maar dat zijn nu eenmaal de harde feiten. Het is jammer genoeg een
pijnlijke vaststelling dat sommige minderheden die zich (al dan niet terecht)
gediscrimineerd voelen, reageren met een overdreven "zelfbewustzijn". Omdat ze het slachtoffer zijn van discriminatie,
denken ze dat ze zich, als compensatie, alles
mogen permitteren. (Dat is dezelfde redenering die ook de Israëlische regering
keer op keer gebruikt: zij, de Joden, zijn zwaar vervolgd geweest, en dat heeft
hen het recht om alles te doen wat ze willen...)
Misschien moet ik eerder spreken over "ontspoorde" en "ontwortelde"
jongeren, met geen enkel normbesef en geen enkel respect voor onze waarden. Ongeacht
hun origine of achtergrond. Het lijkt wél dikwijls te gaan om jonge mannen die
opgegroeid zijn in een streng religieuze omgeving en bij wie de balans, in een
poging om daaraan te "ontsnappen",
volledig naar de andere kant is doorgeslagen. Ze weigeren pertinent zich te
integreren of zich te plooien naar wetten en regels. (Ook niet die van hun
ouders.) Door zich los te rukken van die diepreligieuze context, zijn ze hun
oorspronkelijke "identiteit" kwijt
geraakt, en moeten ze op zoek naar een nieuwe identiteit. En die vinden ze in
een groep gelijkgestemden. Komt daar nog bij dat ze zich (al dan niet terecht) gefrustreerd
voelen door het ontbreken van vooruitzichten en "kansen". Ze voelen zich achteruit gestoken en benadeeld, waardoor
ze allemaal "een kort lontje" hebben.
En dus zoeken ze naar manieren om hun frustraties en woede kwijt te
raken, en om zich te "wreken" op
diegenen die hen "tekort doen". Ze
richten hun pijlen dan vooral op de politie, omdat die hen belemmeren in hun
pogingen om zichzelf te "bewijzen".
En zo profiteren ze van elke gelegenheid en van elk excuus om zich gewelddadig
uit te leven tegenover de ordediensten (maar evengoed tegenover brandweer of
hulpdiensten). En al zeker als ze in groep zijn, want dan verdwijnen, onder de "groepsdruk", ook de laatste restjes "menselijkheid".
Welzijns- en buurtwerkers, en mensenrechtenorganisaties pleiten voor
begrip en voor "preventieve maatregelen",
eerder dan repressie of straf. Ik denk dat een "harde aanpak" hier beter geplaatst is.
Voor die jongeren zélf, want aan een opgestoken vingertje laten zij
zich niets gelegen. Maar ook, en vooral, voor de rest van de allochtone
gemeenschap. Want die ontspoorde jongeren, dat zijn dan wel uitzonderingen,
maar door hun gedragingen riskeren zij het compleet te verpesten voor de
gehele gemeenschap. Die dan gestigmatiseerd wordt door het gedrag van die
enkelingen.
Albert II had een groot gat
in de lucht gesprongen toen Delphine Boël door een rechter herdoopt werd tot Delphine van
Saksen-Coburg.
Hij had al jaren geen contact
meer gehad met zijn jongste dochter, en dat viel hem bijzonder zwaar. Maar hij
had geen keuze gehad. Paola had hem voor een ultimatum gesteld: "Zij of ik!"
En hij had geplooid. Paola had
hem verboden contact te zoeken met het bastaardkind, of zelfs maar haar naam te
noemen. Maar nu, nu alles officieel
gekend en erkend was, kon Paola er nog weinig tegenin brengen, en dus was
Albert II koortsachtig aan het zoeken gegaan naar een manier om zijn jongste
dochter eindelijk weer in de armen te kunnen sluiten. Want hij had haar
vreselijk gemist. Zoals elke liefhebbende vader.
Hij was niet helemaal zeker geweest hoe
Paola zou reageren als hij Delphine weer zou ontmoeten; hij was toch een beetje
bang geweest voor haar Italiaanse furie. En dus had hij een slim plannetje bedacht: hij zou
Filip vragen om het pad te effenen. Filip kon immers in de ogen van zijn moeder
niets verkeerd doen, en dus zou zij dat wel accepteren. En daarna kon Albert II
met een geruster hart de volgende stap zetten.
En zo geschiedde: Filip nodigde
zijn halfzus uit voor een bezoekje bij hem thuis, en ze konden het bijzonder
goed met elkaar vinden. Zoals in de media uitgebreid aan bod kwam. Toen had
Paola eigenlijk geen poot meer om op te staan. En de volgende logische stap
werd gezet: Delphine mocht bij haar papa en haar stiefmoeder op bezoek. Het
leek wel het begin van een nieuwe sprookje!
En toen kwam Covid ertussen...
Ik heb onze koning Albert II tot
hier horen vloeken op die avond van 16 oktober. Had hij er net een dochter bij
gekregen, dankzij die voorzet van koning Filip I, en daar kwam de regering met
de beperking van maar één knuffelcontact!
Albert II had tot nu alleen maar
Filip kunnen knuffelen. Want met Laurent ligt hij nog altijd zwaar overhoop en
die zou hij liever een oplawaai dan een knuffel geven. En Astrid is nooit
thuis. Albert had heel erg gehoopt om in zijn ouwe dag ook Delphine te mogen
knuffelen, nu ze zich met Filip verzoend had. Hij had trouwens al aan de hele
wereld laten weten hoe blij hij was dat hij zijn dochter eindelijk weer in de
armen kon sluiten: "Het begin van betere tijden
voor ons allen en in het bijzonder voor Delphine." Zélfs Paola had er
zich al mee verzoend, zoals Albert triomfantelijk liet weten: "Mijn echtgenote en ik zelf zijn verheugd over het
initiatief van de koning."
Alle elementen waren voorhanden
voor een mooie familiereünie en voor één grote knuffelpartij van het voltallige
gezin. En daar kwam corona, of liever Frank Vandenbroucke, roet in het eten gooien.
Albert II had al plannen gemaakt
om prinses Delphine uit te nodigen voor een etentje. Samen met Filip en
Mathilde, uiteraard, om te helpen de sfeer erin te houden en de conversatie weer
op gang te trekken als er een pijnlijke stilte zou vallen. Tenslotte had Filip
al een uitgebreide babbel met zijn nieuwbakken zus gehad, en was gebleken dat
ze het heel goed met elkaar konden vinden.
Prinses Delphine had de
uitnodiging al ontvangen, met de routebeschrijving naar Kasteel Belvédère. En
koningin Paola had de menu al helemaal samengesteld en een gepast cadeautje
voor Delphine uitgezocht: een set kleurpotloden.
Maar helaas... Het viel allemaal
in het corona-water: géén knuffel-bezoek. Méér zelfs: helemaal géén bezoek.
Want op het laatste moment kwam de crisiscel met nieuwe beperkingen: alle
niet-essentiële verplaatsingen werden opeens verboden, en een bezoek aan
kasteel Belvédère is niet echt "essentieel" volgens de experten.
Ook prinses Delphine zat in zak
en as bij deze strenge beperking. Zij had het vooruitzicht op een fortuin aan
erfenissen bij het overlijden van vader Boël opgegeven in ruil voor een
vertederende hereniging met haar vader en haar broers en zus, en dat zag ze nu
door de neus geboord bij de mededeling van Frank Vandenbroucke.
Het sprookje heeft dan toch een
wrede wending gekregen, zoals dat dikwijls gaat in sprookjes over jonge vrouwen
en hun stiefmoeder...
Maar misschien krijgt ook dit
sprookje nog een mooi einde, ergens in 2021, als de hele koninklijke familie
zal ingeënt zijn met "het vaccin"?
Het zal je maar overkomen: je bent ijverig en onvervaard aan het
wandelen, in de wijde natuur. Goed op weg voor het volgende compliment van je
stappenteller: "Proficiat! Je hebt 10.000
stappen gehaald!" En dan is daar plots die knagende aandrang om te gaan
plassen.
Want aan een lange wandeling is inderdaad toch een klein risico
verbonden: het kan je heel goed overkomen dat je onderweg dringend pipi moet doen.
Dat risico is bij mij nét iets groter als ik 's morgens mijn pil tegen een hoge
bloeddruk genomen heb, want dat is eigenlijk niets anders dan een "plaspil": een vochtafdrijvend
geneesmiddel. Als ik die pil geslikt heb, dan moet ik soms om het half uur naar
het toilet. En echt handig is dat niet als je een paar uur onderweg bent. Want
opeens is daar inderdaad die dringende aandrang. Ik probeer het dan maar zo
lang mogelijk in te houden, hopend dat ik heel vlug een openbaar toilet zal
vinden. Alléén... er is geen enkel openbaar toilet in Merelbeke. Geen enkel! En
helaas: terwijl je vroeger nog terecht kon in één van de plaatselijke cafés,
tegen de niet-zo-democratische prijs van 50 cent, dan lukt dat nu in deze corona-periode
niet meer. Alle cafés of restaurants of tavernes zijn dicht. Je kan dus nergens meer terecht.
Ik moet me dus aan het riskante "wildplassen"
wagen: ergens in een bosje, of achter een struik. En dan maar hopen dat er niet
nét op dat moment een andere wandelaar of fietser voorbij komt, want dan voel
ik me "betrapt" en ongelooflijk
gegeneerd. Als ik écht zou betrapt worden, door een politieagent, dan zou dat "wildplassen" mij overigens duur te staan
komen: de boete bedraagt 140 euro. Ik zou dan wel kunnen argumenteren dat er
geen enkel openbaar toilet in de buurt is, maar daar heeft een ijverige functionaris
geen boodschap aan.
"140 euro, meneer!"
Vroeger had je nog hier en daar een "urinoir". Dikwijls zelfs naast de kerk, vermoedelijk om te
vermijden dat de (mannelijke) helft van de kerkgangers tijdens de dienst zou weglopen, naar het dichtstbijzijnde café,
omwille van een dringende behoefte. Daar konden in elk geval de mannen wel nog
terecht. Maar ook dat is er niet meer. Gelukkig maar, misschien, want de stank
in de buurt van zo'n urinoir was
dikwijls niet te harden...
Maar ik mag niet klagen, al bij al. Ik kan tenminste nog achter een
boomstam gaan plassen. Voor vrouwen is dat al veel minder evident. Als je als
vrouw tijdens een wandeling dringend moet plassen, dan heb je wel écht een
probleem. Dan moet je in de natuur maar een plekje zien te vinden om even neer
te hurken voor "de kleine boodschap".
Als je héél veel geluk hebt, en in een bos rondwandelt, dan kan je hopelijk wel
ergens een verborgen plekje ontdekken en dan maar de netels trotseren die daar
onvermijdelijk welig tieren. Als je minder geluk hebt, en in het open veld op
wandel bent, dan moet je als vrouw hopen op een moment dat er géén of
nauwelijks passage is. Of anders je schaamtegevoel negeren, en doen wat je
hoognodig moet doen.
Misschien toch iets waar de "vrouwvriendelijke"
regering van Alexander eens werk zou kunnen van maken? Zéker in deze
corona-tijden waarbij de horeca volledig dicht is, en je voor die plas nergens
meer terecht kan behalve in een openbaar toilet. Hopelijk staat dit punt op de
agenda van het volgende overlegcomité: het voorzien van voldoende openbare
toiletten. Ook, en vooral, voor vrouwen.
Dit gezegd zijnde: voor rolstoelgebruikers is het nog véél droeviger
gesteld met de mogelijkheden om naar het toilet te gaan. Wildplassen tegen een
muur of in de struiken gaan hurken is er voor hen sowieso niet bij, en nu de
horeca dicht is, blijven voor hen alléén nog de openbare toiletten over die
rolstoeltoegankelijk zijn. Dat is al helemaal zoeken naar een speld in een
hooiberg...
Ik blijf me verbazen over de onuitputtelijke vindingrijkheid waarmee
de overheid ons, via de klassieke media, op het gepaste moment de "gepaste" corona-cijfers toont om ons te
motiveren dan wel af te remmen.
Rond de voorbije feestdagen, tijdens de kerstvakantie, was het vooral
belangrijk ons te motiveren om de richtlijnen blijvend na te leven, en bij
voorkeur niet al te veel te zondigen tegen het heilige "één enkel contact" gebod. Dat was niet evident, want zowat iedereen
had zeker in die dagen nood aan de nabijheid van al zijn of haar dierbaren. Hoe
kan je een ouder het recht ontzeggen om zijn of haar kinderen te zien met
Kerstmis? En dus werden de cijfers op zo'n manier gebracht dat we duidelijk
zagen dat onze offers niet vergeefs waren: het aantal besmettingen daalde en
bleef dalen, en ook het aantal ziekenhuisopnames en sterfgevallen.
We waren "op de goede weg",
zó veel was wel duidelijk. En dan werd ten overvloede ook nog eens vergeleken
met andere landen waar ze minder streng waren dan bij ons. In die landen
swingden de cijfers werkelijk de pan uit. Althans volgens de gegevens die we
gepresenteerd kregen. Dus ja: we waren "heelgoed bezig". En nu was het kwestie
van vol te houden en niet te versagen.
Keerzijde van die positieve
communicatie was wel dat diverse beroepsgroepen weer luid om versoepelingen
gingen roepen. De "contactberoepen"
en de evenementensector maakten hardop de bedenking dat het moment misschien
wel aangebroken was om hen weer toe te laten aan het werk te gaan. Aangezien de
cijfers zó goed waren en zó goed bleven evolueren. En vermits "het vaccin" dat ons onze vrijheid zou
terugbezorgen nu eindelijk ruimschoots beschikbaar was.
Tja... daar kon natuurlijk geen sprake van zijn! Op versoepelingen
moeten we (nog) niet rekenen. Die boodschap was wel duidelijk, zowel bij de
virologen als bij onze minister van Volksgezondheid. Misschien zouden we kunnen
mikken op de paasvakantie of zoiets? Als alles goed bleef gaan, áls we niet té
veel zouden zondigen, áls we de "Britse
variant" konden buiten houden, áls er geen "derde golf" zou komen, áls...
En ziedaar: opeens vertoonden de cijfers een heel andere trend. Het
aantal besmettingen begon weer te stijgen, en bleef stijgen. Dat er opeens
massaal méér getest werd, dat werd enkel in de marge verteld. De belangrijkste
boodschap was deze: "Het aantal
besmettingen neemt weer sneller toe. Er kan nu dus duidelijk geen sprake zijn
van versoepelingen. Wellicht zouden we zelfs beter verstrengen!"
Waarmee de kappers nogal kortaf de mond gesnoerd werden.
En de evenementensector? Wachten tot de zomer, hee. "Misschien"...
Alléén de professionele sporters bleven, vreemd genoeg, nog altijd
buiten schot. Hoe hard corona daar ook tekeer gaat, de profsporten, met het
voetbal op kop, blijven gevrijwaard van beperkende maatregelen.
De media zaten wel een beetje verveeld met de cijfers over
ziekenhuisopnames en over de dodelijke slachtoffers. Want die bleven wél
consequent dalen. In het nieuws werd dan maar, in een poging het negatieve
beeld nog te redden, geopperd dat de cijfers "een dubbel beeld" gaven. Ze hadden zich nochtans véél beter kunnen
verweerd hebben met de klassieke boodschap die ze vroeger altijd hadden
gebruikt: dat de cijfers van de ziekenhuisopnames en sterfgevallen altijd één à
twee weken later volgen. Dat ze die dooddoener nu niet gebruikt hebben, is toch
een communicatie-flater, vind ik. Tenzij ze natuurlijk zélf heel goed wisten
dat die cijfers deze keer niet zouden volgen, omdat er simpelweg eigenlijk géén
stijging van het aantal besmettingen was. Want wat bleek? Daar waar de "positiviteitsratio" rond Kerstmis nog
tussen 7 en 8 procent lag, is die tegen midden januari gezakt tot nauwelijks 5
procent. De bewering dat het aantal besmettingen blijft toenemen, is dus een
leugen. Bedoeld om elk geroep om versoepelingen vooraf in de kiem te smoren.
Als er iets zal veranderen
in de komende dagen en weken, dan zullen het eerder verstrengingen dan
versoepelingen zijn, nu de "Britse
variant" ook ons land binnen geslopen is.
Het moge ondertussen duidelijk zijn: alléén Frank Vandenbroucke, en
niemand anders, zal beslissen wanneer en onder welke voorwaarden er
versoepelingen komen. En om dat te verzekeren, zullen wij via de klassieke
media altijd precies die cijfers te zien krijgen die van pas komen om ons braaf
te houden zolang dat volgens Frank nodig is.
En die vaccins dan die ons zullen verlossen?
Op 17 januari hadden wij in België al ongeveer 278.000 dosissen
ontvangen. En daarmee waren "al"
bijna 96.000 mensen ingeënt. (Wat ook betekent dat ongeveer 182.000 dosissen
nog ongebruikt in de diepvries lagen te wachten...) Daarmee zijn dus al ongeveer
0,83 procent van de Belgen ingeënt. Nog maar 99,17 procent te gaan.
"Het gaat vooruit, het gaat
verbazend goed vooruit"...
