Sinister

Ik ben er dan toch in geslaagd om een afspraak te versieren op de site van SBAT (wat blijkbaar staat voor "Studiebureel voor Automobieltransport"), voor de technische keuring van mijn auto. Op 19 februari, de laatste dag van de geldigheid van mijn vorig keuringsbewijs. Vroeger ging niet, want ik kon, omwille van de grote drukte, pas op 16 februari naar de garage om mijn auto te laten nakijken. En later mocht dus niet, want anders had ik een boete wegens "auto te laat aangeboden". Er stond trouwens een andere man aan de kassa die wél prijs had. Het automatisch afsprakensysteem had voor de man geen gaatje meer gevonden, en dus was hij te laat om zijn auto te laten keuren, en moest hij een toeslag betalen. Leve de administratie!

Ik had een afspraak om 10u55 precies. Tegen half twaalf zou ik wel weer naar huis terug kunnen, vermoedde ik zo.

Maar toen ik om 10u45 aan het keuringscentrum arriveerde zag ik een lange rij auto's staan, tot op de parking buiten het terrein, zelfs tot op de straat. Ik zou er dus niet binnen het half uur weer weg zijn, zoveel was al duidelijk. Ik kreeg weer hoop toen ik zag dat de file voor "Lijn 1", waar ik volgens de ontvangen mail moest zijn, iets korter was dan de andere. Alléén... dan moest ik me wel een opening drummen tussen de auto's van "Lijn 2" en "Lijn 3" die bumper aan bumper stonden aan te schuiven. En daar ben ik niet assertief genoeg voor. Maar kort na mij kwam er een Tesla opgereden, en die chauffeur had duidelijk minder scrupules. Die reed gewoon iedereen voorbij, en duwde de neus van zijn Tesla zowat tegen de wachtende auto's aan. Ondertussen druk gesticulerend dat hij naar "Lijn 1" moest. Ik vond dat nu toch wel niet kunnen, en ben uitgestapt om die man uit te leggen dat ik ook in Lijn 1 moest zijn en dat ik toch wel al eerder stond aan te schuiven dan hij. Ik ben écht niet gediend van "voorkruipers".

Ik begreep toen dat dat digitaal afsprakensysteem totaal willekeurig werkt. Je krijgt zomaar een uur toegewezen, maar dat heeft duidelijk niets met de werkelijke afspraak te maken. Het aanwezige personeel voelt er zich dan ook helemaal niet door gebonden. De controleurs van het keuringscentrum voelen zich trouwens nergens door gebonden. Zo was althans mijn indruk. Ik vermoed dat het werk in zo'n keuringscentrum zowat de minst stresserende job ooit moet zijn: ze doen alles op hun gemak, zonder zich te haasten, en duidelijk alléén als ze er zin in hebben. De lange rij wachtende auto's is niet hun probleem...

Maar goed: om 11u45, na een uur wachten, was het dan toch mijn beurt. Ik mocht mijn auto met de bijhorende papieren afgeven, en dan in de grote ijskoude werkhal gaan wachten.

Het begon al direct verkeerd: ik had van de garage een fotokopie meegekregen van het keuringsbewijs van vorig jaar, en blijkbaar moest ik het origineel voorleggen. Ik mocht wél met mijn kopie naar de kassa gaan en daar een duplicaat vragen. Kostprijs: 13,20 euro. Met mijn fotokopie kon het dus niet, maar met het duplicaat dat ik met mijn fotokopie kon "krijgen" was het wél okee. Leve de administratie!

Eens mijn auto aan de beurt, zou het vlug gaan, leek het mij. Want die Tesla, die net voor mij gestaan had in Lijn 1, was al weer weg eer ik goed en wel binnen was. Helaas: opnieuw een misrekening. Mijn auto raakte vrij vlug tot op de autolift, maar toen gebeurde er niets meer. De rij wachtende auto's in Lijn 1 groeide aan, maar er zat geen schot meer in: mijn auto blokkeerde alles. In zoverre zelfs dat een ongeduldige dame mij verwijtend kwam vragen of dat mijn wagen was die daar roerloos op de autolift stond. En ik moest schuld bekennen. Op haar vraag waarom er helemaal niets aan gebeurde, moest ik met blozende kaken het antwoord schuldig blijven.

Ik vermoed dat het net lunchtijd was of zoiets. Of aflossing van de ploegen, of weet-ik-veel? Maar dan alléén in Lijn 1, want in de andere rijen was er geen oponthoud. Verre van, zelfs, want in Lijn 3 werd een Porsche voor gereden, en binnen de kortste keren was die er weer door. Net als die Tesla vóór mij. Ik vermoed nu wel dat de supersnelle afhandeling niet speciaal met het exclusieve automerk te maken had, maar eerder met de gepersonaliseerde nummerplaten van de beide chique (dure) auto's. Wie zich een gepersonaliseerde nummerplaat kan permitteren, heeft wel méér privileges, denk ik zo.

Hoe dan ook: na een half uur wachten in die bijtende kou, kwam er toch iemand op zijn dooie gemak naar Lijn 1 toe gewandeld, en toen was mijn auto eindelijk aan de beurt. Vijf minuten later mocht ik mijn wagen op de parking zetten. En nog maar eens in de rij gaan wachten. Nu voor de kassa.

Ik ben wel met een "groene kaart" vertrokken. Om 12u45. Amper twee uur na aankomst.