Sinister

We hebben dringend een nieuwe keuken nodig. Onze bestaande keuken is al 30 jaar oud, en hoognodig aan vervanging toe: de oven was kapot, de kastdeurtjes waren scheef gaan hangen, de laden waren beschadigd.

Zoals elke "bewuste" consument hadden wij dus het plan opgevat om een aantal keukenspecialisten te contacteren om zo meerdere offertes te kunnen opvragen en met elkaar te vergelijken. Kwestie van de concurrentie te laten spelen. Om te beginnen had ik al een afspraak geregeld met Keukens De Abdij, met DSM Keukens en met Eggo Keukens. Ook Ixina stond op mijn lijstje van kandidaten. En zélfs Dovy Keukens, zij het met enig voorbehoud. Ikea stond niet op mijn shortlist, omdat je daar in principe zélf enige handigheid moet voor hebben, en dát is niet bepaald mijn grootste talent.

Hoewel ik vastbesloten was geweest om de nodige tijd uit te trekken en een grondige vergelijkende studie te maken, hebben we ons bij onze eerste afspraak al helemaal laten inpakken door de gladde verkoper: we zijn er buiten gestapt met een getekend contract. Mijn andere afspraken heb ik diezelfde avond afgezegd.

Het klinkt een beetje naïef en lichtgelovig als ik zeg dat we ons hebben "laten inpakken". Alsof we domweg, zonder goed te beseffen wat er gebeurde, zouden getekend hebben en ons pas achteraf, thuis, zouden gerealiseerd hebben wat we gedaan hadden. Want inderdaad: we zijn bij die aankoop boven mijn vooropgesteld budget gegaan, én we hadden vermoedelijk bij andere keukenbouwers een heel stuk minder betaald. Maar toch niet: we hebben ons niet onbedachtzaam "laten inpakken". Want ik wist en besefte heel goed wat de man aan het doen was. Ik vond het zelfs intrigerend hoe hij elke verkooptruc uit de mouw schudde die hij geleerd had, en ik vond het aandoenlijk grappig. Maar hij was wél overtuigend.

Het begon al met de keuze van de deurtjes van de kasten en lades, en van het werkblad, en met de keuze van de kleur van de meubelwanden, en van de elektro en de keukenkraan, enzovoort. Bij elke (min of meer uitgelokte) suggestie die we hadden, reageerde de man met een ongekend enthousiasme. Alsof wij net een geniale inval hadden gehad. En telkens bleek onze keuze, geheel toevallig, net dát te zijn wat de man zelf zéker ook zou gekozen hebben. Méér zelfs: als het van hem afhing, dan zou iedere klant met diezelfde opties buiten stappen.

Nadat we alles gekozen hadden, stuurde hij ons wandelen, om eens rond te neuzen tussen de (peperdure) toonzaalmodellen, terwijl hij de berekening zou maken. En toen we weer aan zijn bureau zaten, had hij een blad voor ons met het resultaat van zijn rekenwerk. Maar hij legde het papier strategisch met de achterkant naar boven. Ik wist toen al dat mijn eerdere vermoedens zouden kloppen: dit was een winkel die eigenlijk voor ons budget te hoog gegrepen was.

Vooraleer zijn blad om te draaien, haalde hij zijn allerbeste verkooppraatjes boven: over de kwaliteit van zijn producten en de duurzaamheid van de verkochte keukens: die bewuste keukenbouwer geeft een levenslange garantie. Hij had ondertussen al begrepen dat wij meerdere kandidaten op het oog hadden, en profiteerde er meteen van om zich van de concurrenten, die hij consequent "concullega's" noemde, te onderscheiden. Hij had het over de "keukens van het hogere segment", die dan (uiteraard) ook wat duurder zijn. Daar hoort blijkbaar ook Dovy Keukens bij, en dus ook, nóg een stapje hoger, de keukenbouwer waar we beland waren. En hij verwees naar de goedkopere keukens, die, in zijn verkoopslogica, van mindere kwaliteit zijn. Om zijn stelling te bewijzen klopte hij keihard op de achterwand van een kastje: dat gaf geen krimp. En toen ging hij gewoon in één van de lades staan: ook hier geen krimp, want de bodem kan tot 100 kilo dragen. Indrukwekkende vertoning! Al lijkt de toegevoegde waarde in werkelijkheid beperkt: ik ben niet van plan om in een lade van onze nieuwe keuken te gaan staan.

Nu we overtuigd waren dat we echt wel topkwaliteit zouden kopen, die bijgevolg logischerwijze en heel terecht "wat duurder" was dan die van de concullega's, draaide hij triomfantelijk zijn blad met berekeningen om en toonde ons het resultaat. Maar vooraleer ik aanstalten kon maken om hem te vertellen dat dit écht wel véél te duur was voor ons, had hij dat bedrag al doorgestreept met de melding dat er door de solden 20 of 30% af ging, en had hij al een nieuwe bedrag opgeschreven. Geldig tot het einde van de solden periode.

Volgens mij is dat een ongeoorloofde praktijk, want een klant moet altijd minstens een aantal dagen bedenktijd hebben en een vergelijkende studie kunnen maken. Wij hadden niet te kiezen. Ofwel zouden we nog even bedenktijd nemen en eerst eens bij de concullega's gaan horen en zien, zoals we van plan waren geweest, maar dan was zijn "commercieel voorstel" niet meer geldig. Ofwel zouden we onmiddellijk tekenen, zonder een andere mogelijkheid te bekijken, en zonder verder nadenken.

Ik was me daar heel goed van bewust, en heb in stilte de bedenking gemaakt dat dit niet helemaal koosjer was. Maar toch hebben we toegezegd. Want het "commercieel voorstel" was best wel aardig. (Misschien wel té "aardig"? Want tenslotte: "Als iets te mooi is om waar te zijn, dan...")

Waarop we getrakteerd werden op een glas cava. En zelfs nog een fles mee gekregen hebben om thuis na te vieren. Of om het idee te verdringen dat we véél meer geld uitgegeven hebben dan we van plan waren, en dat we voor veel minder geld een even mooie keuken hadden kunnen plaatsen (zij het misschien met een minder sterke achterwand of bodem).

Achteraf heb ik ontdekt dat er bij Test-Aankoop behoorlijk wat klachten in behandeling zijn over onze keukenbouwer. Klachten over het niet respecteren van de leveringstermijn, over een hogere eindafrekening dat wat op de offerte vermeld was, over kosten die tóch aangerekend werden voor de afbraak van de oude keuken (hoewel dat zogezegd gratis was), over de eis om de volledige factuur te betalen vóór de keuken geplaatst werd, enzovoort...

Ik houd mijn hart dus vast, en mijn (slapeloze) nachten zijn er niet beter op geworden!