Tja... Ik heb vorige vrijdag dus weer "prijs" gehad. Tamelijk onverwachts: 's avonds terwijl ik naar tv zat te kijken, voelde ik het opeens opkomen. Helemaal als een verrassing kwam het wel niet, want ik had al een paar dagen opnieuw méér last gehad van oorsuizingen in mijn linkeroor, en ik had de voorbode herkend van wat ik kon verwachten.

Het was géén prettige ervaring. Het begon met duizeligheid en een wankel gevoel. Ik dacht eerst gewoon nog even te blijven zitten tot het na een uurtje ofzo zou over gaan, maar het werd alléén maar erger. En dus ben ik toch maar naar bed gegaan. Ik heb de trap op gewaggeld, waarbij ik me voor de veiligheid stevig heb vastgehouden aan de trapleuning met mijn rechterhand, en tegelijk steun heb gezocht tegen de muur met mijn linkerhand. En dan in bed... Eerst kwam de misselijkheid. Waarop ik voor de zekerheid naar het toilet ben gesukkeld. Maar dát was een misrekening, want tegelijk kwam de "vertigo" op zetten: de hele wereld draaide als gek om me heen. Dat kon ik alléén maar afweren door mijn ogen dicht te doen en die wild rondtollende wereld buiten te sluiten. Eenmaal ik terug in bed was geraakt, en, met de ogen stijf dicht geknepen, op mijn rug ging liggen, werd het allemaal stilaan een beetje beter: de misselijkheid zakte langzaam weg. Maar helaas... ik kán gewoon niet stil liggen in bed: mijn ambetante knie, weet je wel. Dus probeerde ik me op mijn rechterzij te draaien, en alles begon weer opnieuw. En als ik de ogen durfde te openen, draaide de hele kamer als zot rondom mij. Met de ogen dicht, zakte ook dat misselijk gevoel een beetje, na enige tijd. Maar toen moest ik weer op de rug gaan liggen... en alles kwam weer terug. Meestal draai ik dan ook nog eens op mijn linkerkant, maar dat durfde ik al helemaal niet. Want ik wist dat Ménière zich in mijn suizende linkeroor schuil houdt, en wat die dan voor mij in petto had, durfde ik niet uit te proberen. De martelgang heeft zo'n drie uur geduurd, schat ik: ik was om kwart voor tien naar bed gesukkeld, en de laatste blik op het uurwerk, dat ondertussen gelukkig toch al braaf bleef staan waar het stond, leerde mij dat het iets na één uur was.

Ik mag me nu al voorbereiden op de volgende keer, en die zal vermoedelijk niet zo heel lang op zich laten wachten. De frequentie van de aanvallen verhoogt duidelijk. De eerste keer was zo'n zeven maanden geleden, geloof ik; de volgende keer was een goeie vier maanden later; de derde keer was amper een maand geleden. Het goede nieuws is dat de aanvallen elkaar in het begin alsmaar sneller opvolgen, maar dat de frequentie nadien weer daalt, tot de aanvallen uiteindelijk helemaal weg blijven. Het slechte nieuws is dat tegen dan mijn gehoor vermoedelijk zal weg zijn, zeker aan die ene kant. Het voordeel daarvan is dan weer dat ik altijd kan beweren dat ik iets niet gehoord heb, als ik het niet wil horen...

Maar eigenlijk wou ik hierbij niet zozeer mijn verhaal vertellen, maar wél de aandacht vestigen op alle Ménière-slachtoffers. En vooral op de vaststelling dat de ziekte al bekend is sinds 1861, maar dat er nu nog altijd geen echte oorzaak gevonden is. En dus is er ook geen enkele remedie. De ziekte is nochtans niet zó zeldzaam: ongeveer 1 op 1000 mensen hebben er last van, dat zijn dus méér dan 11.000 slachtoffers in België. Als je bedenkt dat op dit moment ongeveer 1600 mensen serieus ziek zijn door Covid-19, dan lijkt het mij dat de Ziekte van Ménière geen verwaarloosbaar fenomeen is. Niet?