Ursula von der Leyen,
voorzitter van de Europese Commissie, heeft in het Europees Parlement een soort
publieke "schuldbekentenis" afgelegd: "We waren te laat met de goedkeuring van
vaccins en te optimistisch over de massaproductie ervan. Daarnaast hebben we er
te veel op vertrouwd dat de dosissen die we besteld hebben op tijd zouden
worden geleverd. Daar moeten we lessen uit trekken."
Het initieel optimisme omtrent de snelle vaccinatie van alle
EU-burgers blijkt inderdaad voorbarig geweest te zijn. Maar goed: dat kan
natuurlijk gebeuren. Je hebt, zelfs als machtig politicus, niet alles in de
hand, en het moge duidelijk zijn dat ook de grofste dreigementen vanuit Europa
weinig of geen indruk hebben gemaakt bij de farma-reuzen. Die wisten van te
voren al dat zij in de sterkste positie stonden, en dat de politici hen weinig
of niets konden maken. Zij hadden vooraf hun eigen agenda bepaald, en ze hebben
zich daar ook aan gehouden. Ondanks de verwijten en beschuldigingen en argumenten
vanuit de Europese commissie. Die agenda van de farma-bedrijven was simpel, en
voor wie een beetje met de beide voeten op de grond staat, ook voorspelbaar:
maximaal profijt halen uit hun vaccins. En dus hebben ze eerst en vooral
geleverd aan de klanten die er het meest voor betaald hadden. Europa, dat een "bijzondergoede deal" had bedongen, en dus het minst had betaald, stond dan
ook achteraan in de rij. Ik vrees dat de
Europese burgers nog wel even op hun "verlossend"
spuitje zullen mogen wachten.
Daar waar de Europese leiders eerlijk en deemoedig genoeg waren om min
of meer "schuldig" te pleiten, hoor
je uit de mond van onze Belgische politici geen enkel excuus. Zij krijgen het
woord "Sorry" duidelijk niet gezegd.
En het zou nochtans méér dan gepast zijn. Zéker tegenover de zorgverleners in
de ziekenhuizen of de thuisverplegers. Tot twee of drie keer toe kregen zij het vooruitzicht op een
corona-spuitje "vanaf volgende week".
Als eersten na de woonzorgcentra waar de meest
kwetsbaren aan de beurt waren geweest. Maar elke keer werd dat op het
laatste moment afgeblazen wegens "problemen
met de levering". De teleurgestelde en zwaar ontgoochelde zorgverleners
moesten het met die korte sussende mededeling stellen. Het lijkt er sterk op
dat de "immense waardering" voor "de helden van de zorg" ondertussen bij
onze verantwoordelijken al is opgedroogd. Wanneer die "helden" dan wél aan de beurt zullen komen? Geen mens die het weet.
Vermoedelijk niet meer in de maand februari zoals herhaaldelijk stellig beloofd
was. Misschien ergens in maart?
En de rest van de bevolking? Ook wij werden blij gemaakt met
enthousiaste beloftes: "Tegen de zomer
zal iedereen al minstens één keer ingeënt zijn." We begonnen zowaar al weer
plannen te maken voor zomerse bijeenkomsten.
Ik moet eerlijkheidshalve erkennen dat ze er nooit expliciet bij
gezegd hebben welke zomer ze
eigenlijk bedoelden. Die van 2022, vermoed ik nu. Of die van 2023 misschien?
Ook hier: geen enkel excuus voor de geduldige Belgen, geen enkele
verontschuldiging voor de onterecht gewekte verwachtingen. Alléén de flauwe
smoes dat ze "altijd met twee woorden"
gesproken hebben.
Geen enkel nieuw vaccinatieplan ook, trouwens. Ze durven wellicht hun
nek niet meer uitsteken. Ze hebben zich zwaar vergaloppeerd, en nu hullen ze
zich in koppig stilzwijgen en proberen allemaal zo veel mogelijk uit de
aandacht te blijven. (We krijgen wél triomfantelijke berichten over de
vaccinatiecentra die al helemaal gereed zijn, maar die zullen er dus nog even
werkloos bij liggen.)
De vaccinaties blijven ondertussen wel gestaag doorgaan: op 3 februari
waren 2,80 % van de Belgen minstens één keer ingeënt en op 11 februari was dat
al gestegen tot 3,02 %. Dat is een stijging van 0,22 % op een week tijd. Er
zijn dus maar 485 weken meer nodig voor
de resterende 97 %, eer iedereen zal gevaccineerd zijn. We moeten uiteraard nog
altijd "met twee woorden spreken". Op
11 februari hadden we wél ongeveer 296.000 dosissen in de diepvries liggen.
Een klein woordje ter verontschuldiging, of een nederig "mea culpa" zou echt wel passend geweest
zijn.
Je kan de mensen niet blijven vragen om "nog even" geduld te hebben, als dat geduld keer op keer op de proef gesteld wordt...
Eén van de grootste plagen in een studentenstad, is de plaag van fietsdiefstallen. Niet alléén in een
studentenstad, overigens. Fietsdiefstal is sowieso een heel populair misdrijf
in ons land. Er worden naar schatting jaarlijks gemiddeld 100.000 fietsen
gestolen, zij het dat er maar in 35.000 gevallen aangifte gedaan wordt. (Dat
aantal diefstallen is des te indrukwekkender, als je bedenkt dat er in België
jaarlijks 500.000 fietsen gekocht worden: één op de vijf nieuwe fietsen wordt
dus gestolen...)
Waarom zou iemand een fiets stelen? Onder andere om te verkopen,
vermoed ik. Maar toch vooral gewoon om de fiets "even" te gebruiken. En dan denk ik inderdaad in de eerste plaats aan studenten,
die 's nachts na een aantal pinten liefst zo vlug mogelijk naar hun bed willen,
en dan maar een gemakkelijk beschikbaar vervoersmiddel "lenen".
Mijn fiets is nooit gestolen geweest tijdens mijn studententijd in
Gent.
Vermoedelijk omdat ie nogal kaduuk was. Ik was nog een pril student
toen ik aan de Sterre, onderweg naar de les, omver gereden werd door een
onachtzame automobilist die de voorrangsregels aan zijn laars meende te mogen
lappen. En mijn rijwiel is daar zwaar gehavend uit gekomen. De arrogante man
heeft mij 100 frank toegestopt, "en we
spreken er niet meer over". Ik heb dat aanvaard, beduusd en onmondig als ik
was, maar dat was nauwelijks een aalmoes. Want mijn fiets was onherstelbaar
kapot: het frame was dubbel geplooid, en met die 100 frank kon ik geen nieuwe
fiets kopen, zelfs niet tweedehands. Maar ons vader, een ware tovenaar als het
op herstellen en prutsen aankwam, heeft mijn fiets toch min of meer kunnen
oplappen, zodat ik de rest van mijn studententijd nog altijd met de fiets op
pad kon. Maar echt aanlokkelijk voor dieven zag mijn vehikel er daarna niet
meer uit.
Ik moet wel toegeven dat dit niet mijn eerste fiets-ongelukje was. Al
was het wel het ergste.
Ik had mijn fiets gekregen van mijn doopmeter, "mémé van de Pauvre-Leute". En binnen de week lag ik er al mee op de
grond, bij één van de vele kinderachtige pogingen om stoer te doen. Maar het
was toch wel een goeie fiets. Met drie versnellingen! Samen met mijn oudste broer en een paar sportieve
vrienden hebben we eindeloze fietstochten gemaakt in de buurt van Kortrijk. Waarbij
ik ooit eens tegen een paaltje aangereden ben op een punt waar het fietspad
opeens abrupt eindigde; ik was zó druk bezig de donderbeestjes van mijn armen en benen
en T-shirt weg te vegen, dat ik het onverwachte obstakel niet eens gezien had.
Vooral in de zomer, in de periode van de Ronde van Frankrijk, hadden
wij ook bijna dagelijks onze eigen "koers".
En daar waren zelfs "bergritten" bij,
met onder andere de beklimming van de Bellegemberg
en de Marionettenberg als hoogtepunten.
We waren dus wel ervaren fietsers. En daarom mochten we op een zonnige dag eens
met de fiets naar onze nonkel in Sint-Ulriks-Kapelle:
een kleine 100 km ver, en dwars doorheen de Vlaamse Ardennen. Ik was amper 14
jaar oud toen, en eigenlijk was dat voor mij nog iets te hoog gegrepen. Ik ben
daar na aankomst 's middags dan ook prompt in slaap gevallen... Aan tafel, bij de soep.
Maar mijn fiets heeft mij al die jaren goed gediend, zelfs na die
onfortuinlijke aanrijding. Ik moet nochtans bekennen dat ik er, zeker als
student, niet altijd even vriendelijk of zorgzaam mee om gesprongen ben.
Waar ik me nog het meeste voor schaam, is toen ik eens in de vroege
uurtjes héél vlug naar mijn kot wilde fietsen van bij "El Gringo" in de Sint-Pietersnieuwstraat naar Home Astrid aan de Sterre. Ik was moe, en wilde rap naar bed. Ik
had het ingenieuze idee om een kortere weg te nemen: dwars door het Citadelpark. En ook daar nam ik de
kortste route: gewoon rechtdoor, niet langs de verharde paden, maar dwars over
de grasperken. Waarbij ik vergeten was dat die afgeboord waren met een stalen
draad op zo'n 30 cm hoogte. Ik heb het rap genoeg gemerkt, toen mijn voorwiel
aan het eerste perkje bleef haperen, en ik met een indrukwekkende zweefvlucht
op het weelderige gras terechtkwam.
Gelukkig zonder al te veel erg, want ik kwam redelijk "zacht" neer. En gelukkig waren er geen
getuigen om mijn stommiteit te aanschouwen, zodat ook mijn ego er vrij
ongeschonden vanaf is gekomen.
Het leven van een student: duidelijk een leven van "vallen en opstaan"...
De "hyperloop": dé ultieme
droom van de excentrieke, gekke of geniale (schrappen wat niet past) miljardair
Elon Musk.
Eind vorig jaar is er voor het
eerst een (geslaagde) test uitgevoerd met mensen aan boord. Spijtig genoeg was
dit géén hyperloop uit de ateliers
van Elon Musk, maar wel uit die van een andere excentrieke miljardair: Richard Branson. Die heeft gigantisch
veel geld verdiend met de uitbating van onder andere Virgin Airlines, een "lage
kostenmaatschappij". Zo erg "laag"
zal de prijs van een ticket wel niet geweest zijn, vermoed ik dan, als de man
er miljardair bij geworden is...
Ik vermoed dat Elon Musk zéér slecht geslapen heeft bij het horen van
dit nieuws.
Een "hyperloop", wat is dat
voor iets?
Een hyperloop, dat is een transportsysteem
waarbij een capsule via een elektromagnetische aandrijving door ondergrondse
buizen vliegt die (bijna) vacuüm getrokken zijn. Doordat de buizen vacuüm zijn,
is er geen luchtweerstand waardoor het voertuig zou afgeremd worden, en doordat
alles zich in ondergrondse buizen afspeelt, is er ook geen (tegenliggend)
verkeer, en dus geen files of opstoppingen. Via het elektromagnetisch systeem
zweven de voertuigen enigszins boven de grond, en daardoor kunnen ze ongekende
snelheden halen. Er wordt zelfs gedroomd van 1000 km per uur, wat sneller is
dan een passagiersvliegtuig. De eerste ambitie is om dit vervoersmiddel in te zetten om
bijvoorbeeld van Los Angeles naar San Francisco te "rijden", en dat zou dan kunnen in zowat 30 minuten. Al zijn we daar
op dit moment wel nog een beetje van verwijderd: het hyperloop-traject van Virgin was maar 500 m lang, en de
capsule heeft een maximumsnelheid van ongeveer 170 km per uur gehaald.
Het prachtige ding zal in elk geval genoeg kosten: minstens 9 miljard
dollar voor een traject van amper 172 km. Dat is omgerekend ongeveer 52.5
miljoen dollar per lopende kilometer. En dat alléén voor de aanleg van het
traject. Er is immers ontzettend veel land voor nodig, al was het maar om
enkele honderden kilometers tunnels te graven voor de ondergrondse buizen. Maar
Elon Musk is daar al op voorzien: die heeft al zijn eigen boorfirma opgericht: "The Boring Company". (Ik ben niet
helemaal zeker of Elon Musk wel beseft dat "boring"
in het Engels niet bepaald een positieve weerklank heeft?)
Wat de uitbating dan zou kosten, geen idee. Maar het zal niet min
zijn: de energie voor de elektromagnetische aandrijving, én de energie om de
buizen vacuüm te houden.
En dan vraag ik me toch af: "Wie
heeft zoiets nodig? Wie zit daar op te wachten?"
Niemand, dus. Behalve misschien Donald Trump die in 2024 met de
hyperloop op de laatste dag van zijn campagne het hele land zal kunnen doorkruisen
om nog wat stemmen af te snoepen van Kamala Harris.
Het is al bij al niets anders dan een speeltje voor die mannen. Een wedstrijdje "ik wil de grootste hebben". Een
publiciteitsstunt. Of gewoon een dure hobby om hun zuurverdiende (?) centjes door
de ramen te gooien.
Over Bill Gates mag men zeggen wat men wil, maar die man probeert dan
toch tenminste iets positiefs te doen met zijn gigantisch fortuin.
Vermoedelijk wél. Maar ze verkiezen de lessen uit het verleden te
negeren in hun strijd om de aandacht van het publiek. (En dus: de centen van de
reclamemakers...)
De affaire "Bart De Pauw" is
nog volop aan het smeulen. Zeker nu ook VTM een duit in het zakje gedaan heeft
met een "reportage" die als
voornaamste doel leek te hebben de VRT "pootje
te lichten". Vermoedelijk omdat VTM het beu is dat de VRT altijd met die "smakelijke" primeurs gaat lopen, en
daarmee met grote voorsprong de bitsige strijd om de kijkcijfers aan het winnen
is. Of misschien leek het bij VTM een goed idee om alsnog een graantje mee te
pikken van de media-aandacht rond de affaire: "het ijzer smeden terwijl het heet is..."
Maar zie: daar is de VRT alweer met een nieuwe "primeur". En ze begaan exact dezelfde fout als indertijd met Bart
De Pauw: het "proces" wordt in de
media gevoerd, zonder dat de "beschuldigde"
enige vorm van verdediging kan inbrengen. De "beschuldigde" in kwestie is deze keer Sihame El Kaouakibi, Vlaams parlementslid voor Open VLD, en
bezieler van het Antwerpse sociale project "Let's
go Urban". En het moet gezegd: ook deze keer hebben de media, de VRT dus,
er een erezaak van gemaakt om de beschuldigde compleet de grond in te boren. In
de periode van 2 tot 5 februari, vier dagen na elkaar, zijn er op VRT-NWS zes uitgebreide artikelen te lezen geweest; om zeker te zijn dat
het niet aan de aandacht zou ontsnappen.
Waarop, uiteraard en helaas helemaal voorspelbaar, de sociale media
het werk afgemaakt hebben. Mevrouw El
Kaouakibi heeft via de geliefkoosde platformen hopen bagger en vuiligheid
over zich heen gekregen. Bedreigingen, verwensingen, beledigingen, en meer van
dat fraais.
Bij dezen is niet alléén haar politieke carrière voorbij, maar ook
haar ondernemerscarrière, en in feite zelfs haar leven. Met dank dus, alweer,
aan de sensatiezucht van de VRT, én het onuitroeibare gif van de sociale media.
Ik kan en wil me niet uitspreken omtrent de schuld of onschuld van
mevrouw El Kaouakibi, want ik weet er
te weinig over. Wat ik weet, heb ik via de media vernomen. Als het klopt wat de
VRT beweert, dan zijn er in elk geval onregelmatigheden gebeurd; de VRT heeft
het over "malversaties", wat niet
bepaald een "objectieve" formulering
is. Er zouden onverklaarde (en dus "verdachte"?)
geldstromen geweest zijn tussen de VZW Let's
go Urban, waar de dame bewindvoerder is, en een aantal kleinere firma's
waar zij belangen in heeft. Dat suggereert dat het parlementslid ofwel
gesjoemeld heeft, ofwel tamelijk incompetent is als bedrijfsleider of in elk
geval als boekhouder. In de beide gevallen is ze haar geloof- en
kredietwaardigheid kwijt gespeeld.
Haar "onschuld" is ze in elk
geval nu al kwijt, welke versie ook de juiste zou zijn. Waarmee het aloude idee
dat wij allemaal "onschuldig zijn tot de
schuld bewezen is", ook in deze zaak naar de prullenmand verwezen is.
Merkwaardig is dat de bal aan het rollen gegaan is door een klacht van
enkele leden van de Raad van Bestuur van Let's
go Urban. Ik weet uit ervaring dat een teamleider zonder veel moeite
onderuit kan gehaald worden door enkele van zijn/haar teamleden, als die met de
teamleider een eitje te pellen (denken te) hebben. Blijkbaar volstaat een
klacht van enkele gefrustreerde en ontevreden bestuurders om een gerechtelijk
onderzoek op te starten. Dat is een beangstigend idee, maar goed: als het moet,
dan moet het maar. Maar dan lijkt het mij wel fair en fatsoenlijk om dat
onderzoek in de luwte te voeren, en er pas ruchtbaarheid aan te geven als de
zaak uitgeklaard is en de schuld vast staat. Het getuigt van bijzonder doortrapte
bedoelingen als het "proces" tegelijk
ook in de openbaarheid gevoerd wordt, en er maar één partij de kans heeft om
zijn/haar verhaal te doen. Dat ruikt heel sterk naar een vorm van "afrekening".
Na de affaire rond Bart De Pauw had ik gedacht, of toch gehoopt, dat de
VRT voortaan wat meer schroom aan de dag zou leggen bij dit soort "onthullingen". Om te vermijden dat
iemand publiek aan de schandpaal genageld wordt éér er ook maar iets van "schuld" bewezen is.
Maar helaas: elke kans op een sensationeel artikel en dus op méér
kijkers wordt met inzet van alle middelen aangegrepen. De aangerichte schade is uiteraard
niet de zorg van de media...
Op 28 juni 2020 heb ik in mijn blog het volgende geschreven: "Zal ik me nog eens aan een voorspelling
wagen? Binnen dit en vijf jaar komt er een alarmerend rapport van een
universitaire werkgroep over het bedroevend lage niveau van ons onderwijs. En
niemand zal begrijpen hoe dat zo gekomen is: 'Wat is er toch fout gelopen met
onze jeugd?'"
Ik was verkeerd: dat alarmerend rapport is er ondertussen al...
In een recente internationale studie naar het kennisniveau van
10-jarigen, kwam Vlaanderen bij de 58 geteste landen op plaats 17 terecht voor
Wiskunde, en op plaats 35 voor Wetenschappen. De achteruitgang is vooral
significant geweest sinds 2015. Vijf jaar geleden stonden we voor Wiskunde nog
op plaats 11, en achttien jaar geleden waren we nummer één. We boeren dus
zienderogen achteruit. Om het een beetje in perspectief te plaatsen: voor
Wetenschappen staan we nu op hetzelfde niveau als Kazakstan.
Dus komt inderdaad de onvermijdelijk vraag: "Hoe is het zo ver kunnen komen? Wat is er fout gelopen?"
Onze
onderwijsexperten zitten met de handen in het haar, en raken er niet aan uit:
ze begrijpen het niet.
Zal ik dan misschien een paar hints geven?
Er is om te beginnen het heilige principe van de "inclusiviteit": alle leerlingen moet "mee" zijn. En dus wordt het niveau een beetje naar beneden
bijgesteld zodat ook de zwakkere leerlingen kunnen volgen. Het gaat dan vooral
om leerlingen uit kansarme gezinnen of met een taalachterstand. Die moeten "alle kansen" krijgen, en dus moet
vermeden worden dat ze onderweg afhaken omdat het voor hen te moeilijk wordt.
Een nobel streven, maar de verkeerde aanpak. Zorg dat die taalachterstand
aangepakt wordt, en doe iets aan de thuissituatie, zodat ook die kinderen zich
ten volle kunnen ontplooien. Maar dat doet men niet: men gaat voor de gemakkelijke oplossing, en men past het lesniveau
aan. Naar beneden toe. Het gevolg is dus dat de eisen alsmaar lager komen te
liggen, en dat het globaal kennisniveau zakt. Het gevolg is ook dat de slimste
leerlingen van de klas zich gaan vervelen en niet meer kunnen gestimuleerd
worden om zich blijvend in te zetten en hun intellectuele vaardigheden verder
te ontwikkelen. Daar waar vroeger de lessen (verkeerdelijk) bijna uitsluitend
gericht waren op het uitdagen van de betere leerlingen, zodat die nog "beter" werden, maar waardoor de zwakke
leerlingen verwaarloosd werden, gebeurt nu het omgekeerde.
Een ander punt is de nadruk op het "welbevinden" van de leerlingen in de klas. Het mag allemaal niet te
zwaar en niet te moeilijk meer zijn. Er mag van de leerlingen sowieso niet "te veel" meer gevraagd worden, want dan
krijgen ze "stress", en het is
belangrijk dat ze zich "goed voelen".
Dat houdt ook in dat er niet te veel huiswerk of taken meer mogen gegeven
worden, want de kinderen moeten thuis kunnen ontspannen en kunnen spelen, en de
school vergeten. Het gevolg laat zich raden: de kinderen worden gemakzuchtiger,
nonchalanter, minder gemotiveerd. Het maakt immers niet echt meer zo veel uit
of ze goed presteren op school; wat telt is dat ze zich "goedvoelen".
En tenslotte is er ook het tanend respect voor de leerkrachten.
Vroeger was het woord van de meester of juffrouw "wet". Als een leerkracht zei dat iets moest gebeuren, dan zou het
ook gebeuren. En als de kinderen straf kregen, dan werd dat door de ouders gerespecteerd
en geaccepteerd. Dat is helaas compleet verdwenen. De leerkrachten hebben geen
enkel reëel gezag meer, want ze mogen geen straf meer geven, en elke uitspraak
die niet "fijn" is voor een leerling
wordt gecontesteerd. Om de haverklap staan verontwaardigde ouders bij de
directeur, en de leerkracht wordt op het matje geroepen. Het gevolg is dat een
leerkracht geen enkel instrument meer heeft om discipline op te leggen in zijn/haar
klas. Het gevolg is ook dat veel leerlingen zomaar wat lanterfanten in de klas,
want: "Wie doet mij iets?" Het gevolg
is ook dat de leraars ontmoedigd en gedemotiveerd raken en er de brui aan
geven. En dan is men verwonderd over het grote verloop, en over de vele jonge
leerkrachten die er na korte tijd de brui aan geven.
Maar onze onderwijsexperten zullen vermoedelijk andere oorzaken en
remedies bedenken: meer "politiek
correcte" remedies waarbij het "welzijn"
van de kinderen centraal staat. En waarbij de kloof tussen de goede en kansarme
leerlingen zal gedicht worden door het niveau nog wat te laten zakken, en meer
aandacht te geven aan de zwakke leerlingen. Ten koste van die leerlingen die
het niveau omhoog zouden kunnen trekken.
Het moest er ooit eens van
komen: mijn luie kat is ook het slachtoffer geworden van Corona.
Nee, hij is niet besmet geraakt.
Ik hoef dus niet in quarantaine omwille van een "hoog risico contact". Op mijn
smartphone kleurt de Coronalert nog altijd groen. Maar hij is ten prooi
gevallen aan "corona-moeheid". Zoals de meesten van ons, zeker?
Hij vindt het maar niks dat ik nu
ook de hele dag thuis zit. Hij was gewend aan een beetje eenzaamheid overdag.
En een moment van rust en stilte af en toe, waarbij hij niet gestoord wordt
door lawaaierige mensen. Dat rustige leventje is voorbij sinds ik elke dag van
thuis uit moet werken. Vooral tijdens de overvloedige Skype-meetings kijkt hij
mij boos aan omdat het lawaai van mijn correspondenten hem uit zijn slaap
houdt. Tot overmaat van ramp houd ik nu ook nog zijn favoriete zetel voor een
stuk bezet terwijl hij daar anders de hele dag heer en meester over is.
Sinds ik hem duidelijk heb
uitgelegd dat hij hoogstpersoonlijk verantwoordelijk is voor de teloorgang van
de biodiversiteit in de wereld, blijft hij zowat dag en nacht binnenshuis. (Zie
mijn blog van 28 november 2019.) Kwestie van alle mogelijke verdachtmakingen te
vermijden en niet de schuld te krijgen van die dode vogel in onze tuin. Zodat
onze woonkamer en salon bijna zijn volledige territorium uitmaken. Een
territorium dat hij met niemand wil delen, en al helemaal niet met dat
tweebenig wezen dat er nu opeens ook aanspraak op lijkt te willen maken.
Ik heb de grote tafel, één van
zijn favoriete rustplekken, ingenomen met mijn laptop. Zeer tegen zijn zin.
Waarop hij een magistrale tegenzet heeft bedacht: hij is gewoon op mijn laptop
gaan liggen. Hij was bijzonder verontwaardigd toen ik hem daar nogal hardhandig
van verwijderd heb. En hij was nog méér verontwaardigd toen ik hem wat later in
de grote zetel wat opzij wou schuiven om, tussen de meetings door, even met een
koffie te verpozen.
Waar het echt helemaal fout
gelopen is, was toen ik hem een mondmasker wou laten dragen na de laatste adviezen
van de experten. Ons huis is immers niet zo heel groot, en aangezien we
constant met ons tweeën, mijn kat en ik, samen in een eerder besloten ruimte
moeten vertoeven, is het volgens de virologen aan te raden ook binnen de hele
tijd een mondmasker te dragen. En let wel: de boodschap komt van Steven Van
Gucht zélf, Doctor in de Diergeneeskunde. Dan leg je dat niet zomaar naast je
neer, hee! Maar mijn kat reageerde erg weerspannig op deze
veiligheidsmaatregel. Ik heb gedreigd met een corona-boete, maar dat kon geen
indruk meer maken na het bericht dat zelfs de nalatige vakantiegangers aan de
boetes ontsnappen.
De corona-conflicten zijn helaas
ernstig aan het escaleren. Vooral de laatste weken, nu mijn kat in deze gure
winterdagen al helemaal geen aanstalten meer maakt om buiten te gaan. En als
hij mijn aanwezigheid die eerste corona-maanden nog op prijs kon stellen omdat
hij dan af en toe op een knuffel en een onverwachte aai-beurt kon rekenen, dan
is de euforie hierover ondertussen al lang verdwenen. Nu wil hij mij liefst van
al zo snel mogelijk weer buiten hebben!
Mijn kat is een depressie nabij,
en bij de hulplijn 106 kunnen ze geen soelaas bieden voor katten die onder een
lockdown lijden. Ik heb ook al naar Michel Vandenbosch gebeld, in de hoop dat
GAIA mij zou kunnen helpen, want het gaat tenslotte wel om het welzijn van mijn
kat. Maar die lag ziek in bed. Hondsdolheid. Nadat hij gekrabd was geweest door
het katje Lee bij de verwelkoming na diens terugkomst uit ballingschap in Peru.
Misschien moet ik eens een open
brief schrijven naar de acht ministers van "Volksgezondheid en Aanverwanten"?
Om vaccinatie-prioriteit te bepleiten voor de bezitters van een kat.
We beleven woelige en harde, zelfs sombere tijden. En dan zou je
denken dat iedereen (leiders en volgers, producenten en consumenten, ...) aan hetzelfde
zeel zou trekken, dat we allemaal samen schouder aan schouder tegen de "onzichtbare vijand" zouden strijden.
"Solidariteit", weet je nog?
Hét kenmerk van het "nieuwe normaal".
Maar daar blijkt niets van te kloppen. Wel integendeel: nooit eerder was er zó
veel onderlinge tegenspraak, nooit eerder was er zó veel onenigheid.
Ligt het aan het virus, waardoor mensen niet meer in staat zijn om
simpelweg de waarheid te spreken? Het zou kunnen, hee, dat het virus onze "waarheidsreflex" aantast. Of is het de
erfenis van Donald Trump, waardoor het onderscheid tussen vals en "echt" nieuws helemaal verloren is
gegaan? Hoe dan ook, we worden overstelpt met leugens of halve waarheden. Wat
vandaag waar is, is het morgen al niet meer. De ene houdt vol dat iets zwart is
en de ander beweert pertinent dat het wit is.
En dan is men verwonderd dat heel veel mensen het wel gehad hebben, en
helemaal niets meer geloven van wat wie dan ook vertelt. En zich dan maar laten
overtuigen door een "simpele uitleg":
dat het allemaal één groot complot is. Wie zou hen dat nog kwalijk kunnen
nemen?
Neem nu de klucht rond de levering van de Pfizer-vaccins. Op een bepaald
moment zouden er 86.000 moeten geleverd worden aan ons land. Maar Pfizer had
problemen met een onderaannemer, en de verontwaardigde boodschap van onze
politieke leiders was dat er maar 60.000 zouden komen, waardoor heel onze
vaccinatie-strategie in het water viel. Grote ongerustheid en ontgoocheling bij
de zorgverleners die een spoedige vaccinatie in rook zagen vervliegen.
"Niets van aan", zei Pfizer, "We leveren er ongeveer 80.000."
Nauwelijks minder dan eerst beloofd dus. Alle tamtam was voor niets
geweest. Of toch niet? Niemand die het nog met zekerheid weet, want er is
ondertussen al zó veel mist gespuid dat men het aantal dosissen al niet meer
kan tellen.
Het grapje over hoeveel dosissen we nu in ons land eigenlijk (al dan
niet hebben), leverde trouwens ook een mooi staaltje "parlementair debat" op. De oppositie verweet de regering te traag
te vaccineren, en veel te veel ongebruikte dosissen in de diepvries te laten
liggen. Waarop superman Frank Vandenbroucke een staaltje moderne wiskunde ten
beste gaf om te bewijzen dat elke dosis gebruikt wordt. Ondertussen hebben we
al bijna elke mogelijke variant gehoord: "Dosissen
te veel, dosissen te weinig, net genoeg"... Geen mens die nog kan volgen. Geen
mens ook die nog gelooft wat men ons vertelt.
En als de heisa rond Pfizer een "klucht"
was, dan is de trammelant met AstraZeneca een "zwarte komedie". Daar spreken ze elkaar flagrant tegen, en
beschuldigen ze elkaar van leugens en valse berichten. Is AstraZeneca
contractueel verplicht om in de komende maanden 400 miljoen dosissen aan Europa
te leveren en is er dus sprake van "contractbreuk"
als ze maar aan 100 miljoen raken?
"Uiteraard", zegt Europa,
want "een contract is een contract."
"Uiteraard niet", zegt
AstraZeneca, want "we hebben enkel
beloofd dat we ons best zouden doen, en we kunnen het ook niet helpen dat
jullie later getekend hebben dan de Britten..."
Een zielig en kleingeestig schouwspel dat het vertrouwen van de
twijfelaars niet zal herstellen.
En wat dan te denken van de wederzijdse verhalen over de Chinese en
Westerse vaccins?
Volgens de Chinese media zijn de Westerse vaccins "gevaarlijk", want zie: kort na de
toediening van het vaccin van Pfizer zijn onder andere in Noorwegen 10 mensen
gestorven. Dat het ging om stokoude patiënten die wellicht sowieso op het
randje van het graf stonden, wordt fijntjes verzwegen. En al was de boodschap dan
wel vooral voor "de interne markt"
bestemd, het verhaal is wél ook tot bij ons doorgedrongen (met dank, alweer,
aan de sociale media). En dat was vers koren op de molen van de "anti-vaxxers".
Maar als de Chinezen vuile spelletjes kunnen spelen, dan kunnen wij
dat ook. En dus laten de Westerse experten héél graag héél expliciet hun
twijfels horen over de vijf verschillende Chinese vaccins (die, in
tegenstelling tot die van ons, op de "traditionele
manier" gemaakt worden: op basis van levende maar afgezwakte virussen).
Westerse wetenschappers verklaren met grote stelligheid dat die Chinese vaccins "maar" 50 % effectiviteit hebben,
terwijl dat voor "de onze" wel 90 of
95 % is. Minderwaardige producten dus. Waarbij fijntjes verzwegen wordt dat ons
griepvaccin amper 40 % effectief is, en dat ook de vaccins van AstraZeneca en
van Johnson & Johnson "maar" aan
60 % geraken...
Kortom: iedereen doet keihard zijn best om het vaccin van "de ander" af te breken of in een slecht
daglicht te stellen. En, opnieuw: dan is men verwonderd als blijkt dat meer en
meer mensen het zaakje niet vertrouwen.
Nee, het is geen hoogstaand schouwspel wat zich in deze corona-wereld
afspeelt! Mijn vermoeden dat Covid-19 de verstandelijke vermogens aantast,
wordt met de dag sterker...
Ik was er toch even ondersteboven van, toen ik het nieuws hoorde over
het overlijden van Kris De Bruyne.
De man is amper vier jaar eerder geboren dan ik, en hij was blijkbaar
al langer ernstig ziek. Het kan dus evengoed binnen de kortste keren ook mijn "beurt" zijn, niet?
Maar ik was er vooral door geraakt omdat mijn eerste herinneringen aan een live optreden van een "rockband" verbonden zijn met Kris De
Bruyne. Het evenement moet zich ergens in 1971 afgespeeld hebben. Het
aanstormende talent zal dan ongeveer 20 jaar jong geweest zijn, helemaal aan
het begin van zijn carrière.
De "rockband" in kwestie was "Lamp, Lazerus & Kris". De
voorloper van de Nederlandstalige rock. De "mutatie"
van "kleinkunst" naar échte "rock", als je wil. In de band speelde
toen ook al ene Raymond Van het Groenewoud mee. Als pianist, als ik me niet
vergis.
Wat dat optreden, in de sportzaal van het Koninklijk Atheneum van
Kortrijk, des te specialer en gedenkwaardiger maakte, was dat ook ons moeder
dat concert heeft meegemaakt. Of moet ik eerder zeggen: "heeft ondergaan". Want het was behoorlijk luidruchtig, dat
optreden. En een ware aanslag op haar (toen al) gevoelige gehoororgaan. Ik weet
niet meer hoe het komt dat ons moeder meegekomen is, die avond.
Misschien omdat de opbrengst van de ticketverkoop ergens moest dienen voor een
schoolactiviteit, en zij dan maar ook een ticketje gekocht had om de school te
steunen? Of gewoon omdat ons moeder écht wel voor een uitdaging te vinden was, en
(veel meer dan ons vader) open stond voor iets dat nieuw of onbekend was? Of
omdat ze van de "kleinkunst" hield,
zoals we die toen op de radio te horen kregen: Miek en Roel, De Elegasten, Miel
Cools, Jan De Wilde, ... Ons moeder vond dat ook wel mooi, toen. Net als ik.
"Lamp, Lazerus & Kris"
was aangekondigd als "kleinkunst", maar
bleek toch nét iets anders te klinken dan bijvoorbeeld Jan De Wilde. Zéker in
die sportzaal met een abominabele akoestiek, en met die loeiende boxen vlak aan
onze oren.
Ze heeft achteraf geen commentaar gegeven, maar ik vermoed dat ons
moeder niet echt enthousiast was. En wie weet: misschien lag daar wel de
oorzaak van haar tinnitus en de latere Ménière-aanvallen?
Ik was wél enthousiast! Ik vond het fantastisch. En ik ben hun eerste,
en enige, elpee zo vlug mogelijk gaan lenen in de bibliotheek van de stad, om
(illegaal) te kopiëren op een cassetje.
De muziek was keihard, naar onze "kleinkunstnormen",
en de teksten waren compleet absurd. Zoals bijvoorbeeld in "De Peulschil". Maar ik vond het subliem.
Ook, en vooral, "De onverbiddelijke zoener"
is onweerstaanbaar in mijn hoofd blijven hangen.
Kris De Bruyne is maar kort bij de ongerijmde humor van Lamp &
Lazerus blijven toeven. Hij is na een jaar al solo gegaan, voor het "serieuzere" werk. Waarvoor hij nu, postuum,
massaal bejubeld wordt. Maar voor mij blijft "Lamp, Lazerus & Kris" toch het absolute hoogtepunt. Dat was
trouwens ook de enige keer dat ik hem live aan het werk heb gezien.
Het was overigens ook de enige keer dat ons moeder naar een "rockconcert" geweest is. Nadien heeft ze
het veiligheidshalve maar bij Marva
gehouden...
Het is tien uur 's avonds: ik
begin serieus moe te worden (na de vorige slechte nacht). Het bed roept. Maar
ik wil nog niet gaan slapen, want ik vrees dat ik toch weer een hele poos
wakker zal liggen.
Tegen half elf slaat de
vermoeidheid op mijn versleten linkerknie: ik voel de pijn opkomen, en ik voel
mijn knie "trekken" en gloeien. Nu ga ik zéker niet naar bed; ik blijf beter nog
even op. Om helemaal tot ontspanning te komen. Met een glas wijn en (vooral)
mooie muziek. Op YouTube of iTunes.
Neil Young, misschien? Met "Everbybody knows this is nowhere." Ik had die elpee al van toen ik nog student
was, en ik herinner me dat ik toen zelfs een keer 's namiddags in slaap
gevallen was met die muziek in de oren...
Om half twaalf begin ik zo'n
beetje weg te soezen. Hoog tijd om onder de lakens te duiken. Na een
pijnstiller om de knie te sussen, kruip ik half-slaperig de trap op, verlangend
naar het warme bed en de zalige dromen.
Maar zodra ik in dat bed lig,
gaat het duiveltje zich roeren. En dan begint het woelen en keren.
Tegen middernacht heb ik me al
dertig keer gedraaid: op mijn rug, en dan op mijn linkerzij, weer op de rug, op
de rechterzij, weer op de rug, enzovoort. Waarna mijn knie weer ferm begint op
te spelen. En mijn maag is ondertussen ook ambetant geworden, ondanks het
Rennie'tje voor het slapengaan.
Rond half één komt bovendien de
jeuk opzetten en ga ik aan het krabben. De sporen daarvan zijn 's morgens
bloedrood op het laken te vinden. Het woelen en draaien wordt ook intenser, en
de kniepijn is niet meer te houden. Het afdreunen van de avondgebeden, "Wees
Gegroet" en "Onze Vader", keer op keer, als een mantra, helpt ook geen zier.
Ergens tussen één uur en half
twee geef ik het dan maar op. Ik stap uit het bed, en ga nog een tijdje beneden
zitten. Een half uur later waag ik dan toch een tweede poging. Met nóg een
pijnstiller, in de hoop dat het geknaag in mijn knie daarna beter wordt.
Wanneer het heel erg mee valt, ben
ik tegen twee uur of daaromtrent in dromenland. Waar ik rond vijf uur alweer
uit ontwaak. Maar ik laat me niet kennen, en blijf koppig liggen. En met een
beetje geluk val ik terug in slaap. Tot half zeven of zo op werkdagen...
Als het fysiek mogelijk was, dan
zou ik de nachten eerlijk gezegd liever overslaan.
Een ongestoorde en verkwikkende nachtrust, dat is voor mij een
kostbare schat die ik helaas nooit gevonden heb. Misschien heb ik niet goed
genoeg gezocht? Ik kan me in elk geval niet herinneren wanneer ik voor het
laatst écht goed geslapen heb. Een "voordeel"
daarvan was wel dat ik bij de minste nachtelijke kik van de kinderen, toen die nog een baby
waren, alert was en gereed om te gaan troosten...
Ik vermoed nu wel dat ik niet de enige ben met gefrustreerde nachten. Aan
mijn "lotgenoten" zeg ik dus: "Je bent niet alléén!" Al biedt dat niet
bepaald een grote troost, vrees ik...
Aan diegenen die wél gezegend zijn met een goede nachtrust en die al in
slaap vallen bij het zien van hun hoofdkussen, zeg ik: "Wees dankbaar en blij. Je hebt er geen idee van hoe gezegend je wel
bent!"
Warren Zevon had volgens mij
ook zware slaap-frustraties. Maar dat had dan misschien eerder te maken met
zijn ernstige hypochondrie: ik kan me
voorstellen dat een hypochonder
zelden goed slaapt. En zo te horen, heeft hij het uiteindelijk zelfs gewoon
opgegeven om de slaap te zoeken: "I'll
sleep when I'm dead'. (Bij die song is hij in elk geval niet in slaap
gevallen...)
De man heeft ondertussen wel de eeuwige slaap gevonden. Hopelijk heeft
die hem ook de vredige rust geschonken die hij in zijn leven heeft moeten
missen!
Op een dag (of liever: nacht) zal ik zijn filosofie misschien moeten overnemen.
Eerder dan dat kom ik toch niet aan een ongestoorde nachtrust toe...
Dat Covid-19 een grote rol speelt bij de aftakeling van onze hersenen,
en dat alle sporen van "gezond verstand"
door het virus uitgewist worden, dat was al bekend. Maar ik had niet verwacht
dat het zou kunnen leiden tot een totale zinsverbijstering...
Het was in elk geval een merkwaardige oproep, via een "open brief", op maandag 1 februari, om
de jongeren voorrang te geven bij
de corona-vaccinaties. Het idee achter die oproep is dat de jongeren door de
aanslepende corona-miserie hun jeugd moeten "missen". Al die mooie ervaringen die wij, volwassenen, hebben mogen
beleven, gaan aan de hedendaagse jongeren voorbij door de corona-beperkingen.
En dus: "Geef hen voorrang bij het
vaccineren, zodat ze hun jeugd weer zouden kunnen oppikken."
In deze donkere corona-tijden wil iedereen graag zijn/haar zegje doen,
het moet tenslotte niet altijd Marc Van Ranst zijn die van zich laat horen. En
als je kan uitpakken met een nobele boodschap in de stijl van: "Wij staan graag onze plaats af aan de
jongeren, want dat is een investering in de toekomst", dan kan je zeker op
heel veel aandacht en sympathie rekenen. De open brief is ondertekend door een
aantal héél verstandige en belangrijke mensen, dus wie ben ik om daar
commentaar op te geven?
Maar het zou toch niet slecht zijn als mensen eerst twee keer zouden
nadenken vooraleer ze hun mening publiek te kennen geven.
Voor wie het nog niet zou weten, of voor wie het al zou vergeten zijn:
er zijn twee puntjes aan Covid-19 die we vrij zeker weten.
·Een vaccinatie zorgt er wel voor dat we niet
ziek worden door het virus. Maar ook wie gevaccineerd is, kan (tot nader order)
nog altijd besmet worden, en blijft nog altijd besmettelijk.
·Jongeren worden wel gemakkelijk(er) besmet,
vooral door die Britse variant, maar worden er nauwelijks ziek door, en komen
zelden of niet in het ziekenhuis terecht.
Laat ons dan voor de goede orde eens zien wat het verschil zou zijn als we
de jongeren, tussen 18 en 24, al dan niet voorrang zouden geven bij de
vaccinaties...
Stel dat ze géén voorrang
krijgen, en alsnog niet als eersten ingeënt worden.
Als ze elkaar dan
tóch zouden blijven ontmoeten en zouden samen komen om dát te doen wat hoort
bij de beleving van hun jeugd en bij de ontplooiing van een jongere, dan zouden
ze elkaar massaal besmetten. Ze zouden dan wel zélf niet ziek worden, maar ze
zouden wél hun ouders en grootouders kunnen besmetten, en die hebben wél een
grotere kans om ziek te worden. Kortom: omwille van de ouderen met wie ze in
contact komen, is het beter dat de jongeren zich ook aan de beperkingen houden.
En dus kunnen ze, helaas, hun jeugd niet beleven zoals dat zou moeten voor hun
welzijn.
Stel dat ze wél voorrang
zouden krijgen, en prioritair ingeënt zouden worden, éérder dan de vorige
generatie(s).
Als ze elkaar dan zouden
mogen ontmoeten en zouden samen komen om dát te doen wat hoort bij de beleving
van hun jeugd en bij de ontplooiing van een jongere, dan zouden ze elkaar
evengoed massaal besmetten. Ze zouden dan zélf niet ziek worden, maar ze
zouden wél hun ouders en grootouders kunnen besmetten, en die hebben wél een
grotere kans om ziek te worden. Zéker als die nog niet zouden ingeënt zijn
(want de jongeren waren eerst aan de beurt). Kortom: omwille van de ouderen met
wie ze in contact komen, is het ook dan tóch beter dat de jongeren zich aan de
beperkingen blijven houden. En dus kunnen ze, helaas, hun jeugd niet beleven
zoals dat zou moeten voor hun welzijn.
Ziet u het verschil? Ik niet. Behalve dan dat de risico's voor de veertigplussers
véél groter zouden worden.
Maar Marc Van Ranst, die anders altijd de eerste is om met een strenge
blik keihard op de rem te gaan staan als iemand het woord "versoepelingen" durft uit te spreken, kan zich verrassend genoeg
deze keer wél vinden in die oproep om de jongeren voorrang te geven.
"We moeten hen perspectief
bieden", zegt hij.
En de kappers dan, die massaal failliet dreigen te gaan, moeten die
dan geen perspectief krijgen? Of de cultuursector (de toneelgezelschappen, de
zangkoren, ...) moeten die dan geen perspectief krijgen? En die 80.000 werknemers
in de evenementensector?
Ik begrijp best dat bij veel jongeren het water aan de lippen staat.
Maar dat geldt nog véél meer voor de horeca die al maanden tevergeefs op "perspectief" wacht. Of voor al die
kleine zelfstandigheden die wél nog elke maand hun vaste kosten moeten betalen
maar geen inkomsten meer zien...
Misschien kunnen we een open brief overwegen om ervoor te pleiten dat
de kappers en artiesten en cafébazen voorrang zouden krijgen bij de
vaccinaties?
De Damiaanactie is een nieuwe campagne gestart om fondsen in te
zamelen voor hun strijd tegen Lepra
(of melaatsheid). Als je het mij
vraagt: "Jammer van de tijd en energie
die ze erin stoppen, want dit zal een fiasco worden."
Want "lepra" is voor ons,
Belgen, en bij uitbreiding voor zowat iedereen op het Noordelijk halfrond héél
ver van ons bed. Wij hebben écht wel andere, grotere, zorgen aan ons hoofd: "Corona!" Als er iets is wat deze
corona-pandemie, of liever: de driftig gezaaide corona-paniek, fundamenteel
veranderd heeft, dan is het wel onze kijk op de wereld, op de samenleving. Door
corona, of (nogmaals) vooral door de paniek rond corona, is onze leefwereld "verengd" als nooit tevoren. We "zien" alleen nog onszelf en onze naasten;
de rest van de wereld is helemaal uit onze belangstelling en ons gezichtsveld verdwenen.
Hoe zouden we ons nog kunnen bezig houden met de problemen op verre plaatsen,
als we constant moeten piekeren en angstig zijn om onszelf en onze naaste
omgeving?
"Oei, ik hoest... Ik zal toch geen
corona hebben, zeker? Moet ik me nu laten testen? En mag ik dan mijn
knuffelcontact niet meer zien?"
"Oei, ik was in de winkel mijn
boodschappen aan het doen, en een paar oudjes kwamen de hele tijd tegen mij aan
drummen in de rij aan de kassa. Ik heb hen ferm moeten terecht wijzen dat ze
afstand moesten houden. Ze zullen mij nu toch niet besmet hebben, zeker?"
"Oei, een beetje verder in de
straat staan wel vier auto's aan een huis geparkeerd: die zijn heel zeker met
veel te veel samen in huis. Weeral onverantwoordelijke corona-misdadigers. Het
is hun schuld dat de epidemie blijft opflakkeren. Ik moet de politie bellen!"
Dát zijn de zaken die ons bezig houden, dát zijn de zaken waar we op
gefocust zijn, dát is waar onze wereld rond draait.
"Lepra?" Nee, daar zijn we
écht niet mee bezig.
Er is trouwens iets héél vreemds aan de hand met lepra. We hebben alle middelen en mogelijkheden om de ziekte
totaal uit te roeien, en toch wil dat maar niet lukken. Elk jaar komen er nog
altijd ongeveer 200.000 nieuwe patiënten bij, vooral in India, Indonesië en
Brazilië. En wat nog erger is: wegens de corona-lockdown in bijvoorbeeld India
is de opsporing van lepra-patiënten vorig jaar helemaal stil gevallen, waardoor
de ziekte de kans heeft gekregen om opnieuw sterker op te flakkeren.
Lepra is géén virale maar
wel een bacteriële infectie. De ziekte is wél ook héél erg besmettelijk, en wordt (net
als Covid-19) overgedragen door druppeltjes die vrijkomen bij het hoesten of
niezen. Wat de ziekte nóg gevaarlijker maakt, is dat het tot vijf jaar of
langer kan duren eer de symptomen zich manifesteren; dat betekent dat een "zieke" méér dan vijf jaar lang andere
mensen kan besmetten zonder het te beseffen. Gelukkig is zowat 99 procent van
de wereldbevolking immuun voor de ziekte. De overgebleven 1 procent sukkelaars,
dat zijn dan vooral armere mensen, die leven in slechte en ongezonde
omstandigheden, en die een zwakkere weerstand hebben.
De ziekte is sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw heel goed
behandelbaar met een combinatie van antibiotica. Deze "multi drug therapie" moet wel 12 maanden aangehouden worden, maar
de patiënten zijn enkele dagen na de start van de behandeling al niet langer
besmettelijk. Dat betekent dat het perfect mogelijk is om de ziekte uit te
roeien, als men alle besmette personen zou kunnen opsporen. Of als men
preventief iedereen zou behandelen die met een zieke in contact is geweest. (Terloops:
de kostprijs voor een volledige behandeling ligt niet hoger dan 3 dollar...)
De Wereldgezondheidsorganisatie heeft dan ook in 2016 een vijfjarenplan
voorgesteld om tegen eind 2020 te komen tot een "lepra-vrije"
wereld. Concreet waren de doelstellingen voor 2020: géén kinderen meer met
lepra of zichtbare misvormingen als gevolg van lepra, en géén enkele nieuwe
lepra-patiënt meer met zichtbare misvormingen. Daarnaast was het ook de
bedoeling dat geen enkel land nog een wetgeving zou kennen die lepra-patiënten
discrimineert, want melaatsen zijn in veel landen nog altijd twee keer "slachtoffer": fysiek, door de
verminkingen, én sociaal, door de uitsluiting.
We zijn ondertussen 2021, en er zijn jaarlijks nog altijd bijna
200.000 nieuwe ontdekte besmettingen, waarvan naar schatting 18.000 kinderen.
Dat betekent duidelijk dat de WHO haar doelstellingen niet gehaald heeft. Dat
wij als samenleving de doelstellingen niet gehaald hebben.
We hadden in 2020 wel andere prioriteiten, hee...
Ook de zoektocht naar een vaccin tegen lepra heeft trouwens nog altijd
geen bevredigend resultaat opgeleverd, en dat in schril contrast tot de
zoektocht naar een corona-vaccin. Dat is op zich al veelzeggend genoeg, zeker?
Ik was met mijn oude Volvo S40 nooit zelf naar de autokeuring geweest.
Ik had dat altijd uitbesteed aan de garage waar mijn wagen bij het jaarlijks
onderhoud nagekeken en in orde gezet werd. Maar nu, bij de 14de
verjaardag van mijn auto, kan dat blijkbaar niet meer. De autokeuring voor
personenwagens gebeurt nu blijkbaar alléén nog op afspraak. Wegens Covid,
vermoed ik. Of gewoon omdat dat efficiënter is? Ik herinner me nog de lange
rijen auto's die stonden aan te schuiven aan het keuringscentrum, héél lang
geleden. Ik neem aan dat dit veel praktischer is: op het afgesproken uur
aankomen, en een half uurtje later met een groene kaart weer naar huis...
Okee. Ik zou deze keer zelf moeten gaan. Op afspraak. En liefst ruim op
tijd de afspraak maken, om zeker te zijn dat je nog kan gaan eer het
keuringsbewijs verlopen is. Want er zijn veel gegadigden, naar het schijnt.
Ik heb braaf gesurft naar www.sbat.be, zoals op de uitnodiging
vermeld staat.
Of ik al geregistreerd was?
Nee, ik denk het niet. Ik was al in meer dan veertien jaar niet meer
zélf naar de keuring geweest; de kans dat ik "geregistreerd" was, leek me erg klein.
Dus moest ik me eerst "registreren":
naam, voornaam, adres (geen idee waarom ze dat moeten kennen, maar goed...), gsm-nummer,
nummerplaat, email-adres + paswoord (twee keer, om zeker te zijn). En daarna
eenCaptcha
code invoeren om te bewijzen dat ik geen robot ben. Ze mogen het daar niet
gedroomd hebben dat een robot met zijn auto zou komen aanzetten, hee!
Tot zover gaat alles goed. Ik krijg een bericht dat mijn registratie
nog niet actief is. Ik moet wachten op een "activatielink"
die mij per mail zal toegestuurd worden. Ik wacht, ik check mijn mails. Niets.
Geen activatielink. Misschien moet ik wachten tot de volgende dag? Misschien
gaat dat niet automatisch, en zit daar een brave ambtenaar die een mail moet
sturen naar iedereen die zich wil registreren? Misschien heeft die mens wel
heel veel werk, dezer dagen? Of misschien gebeurt dat via een computerprogramma
dat enkel 's nachts draait? Ik wacht dus tot de volgende dag.
De volgende dag: nog altijd geen mail, mijn registratie lijkt niet
gelukt te zijn. Ik probeer opnieuw een afspraak te maken, maar ik krijg een
foutboodschap dat mijn registratie "ofwel
nog niet, ofwel niet meer actief" is.
Dan maar opnieuw geprobeerd, hee...
Naam, voornaam, adres, telefoonnummer, nummerplaat, email-adres,
paswoord. En Captcha code om te
vermijden dat mijn stofzuigerrobot aan het stuur van mijn auto zou komen opdagen.
Oei. Wéér een fout: "Het
opgegeven email-adres staat al geregistreerd."
Misschien klopt mijn paswoord niet? Geen nood: ik kan een paswoord-"reset" vragen.
Ik klik dus op "Resetten",
en kom op een pagina weer ik mijn email-adres moet ingeven. Nóg eens...
Via mail krijg ik dan een nieuw paswoord, vermoed ik.
Ik vul mijn email-adres in.
Oei: email-adres is ongeldig, ze kunnen mij geen mail sturen.
(Hoezo???)
Einde verhaal. Tot zover mijn verdienstelijke poging om via de site www.sbat.be een
afspraak voor de autokeuring te versieren...
Administratie, informatisering... Zalig, gewoon. Dat is de "vooruitgang", zeker?
Vroeger, "in de oude tijd",
moest je je telefoon nemen en het nummer van de autokeuring intoetsen, en dan
met een mens (!) afspreken wanneer je met je auto kon langs komen. Stel je voor! Nu
gaat alles geheel en al automatisch.
En zeggen dat ik dan nog min of meer gewoon ben om met een computer te
werken. Ik heb er ondertussen toch al enige handigheid in verworven. Wat moeten
mensen dan doen die niet handig zijn met computers, die niet thuis zijn in de
informatica?
Wie niet "digi-taal-vaardig"
is, telt in onze moderne maatschappij binnenkort helemaal niet meer mee...
"Boontje komt om zijn loontje"...
Het is een oeroud spreekwoord, maar het blijft wél waar!
Dat blijkt dezer dagen nog maar eens: we hebben, vooral van de kant
van Europa, zó hartstochtelijk gevochten om een "harde Brexit" te vermijden, en zie: nu zitten we met de gebakken
peren. De "Britse corona-variant",
dus. Hadden we die "harde Brexit"
laten komen, dan waren de grenzen met Groot-Brittannië nu hermetisch gesloten
geweest, en was die "Britse variant"
nooit tot bij ons geraakt. Maar nee, we wilden absoluut een "zachte Brexit", en het is een
halfslachtige versie geworden. Waardoor alles wat ongewenst van de overkant van
het kanaal tot bij ons komt, tóch vrij en ongehinderd binnen raakt. Dus ook die Britse corona-variant.
Men spreekt over een "Britse"
variant, maar eigenlijk is het een "Engelse"
variant. De Schotten en de Ieren hebben die evengoed, ongewenst, cadeau gekregen.
Net zoals ze ook die Brexit zélf vanuit London opgedrongen gekregen hebben terwijl ze
er eigenlijk niets van wilden weten.
Om één of andere reden zou die variant
véél besmettelijker zijn dan de variant die bij ons woont. Al is er, zoals
meestal, nogal wat onenigheid onder de experten over de graad van
besmettelijkheid. Eerst was er sprake van misschien wel 70% "méér besmettelijk", volgens meer
recente gegevens van onderzoekers in Oxford zou het "slechts" 30 % zijn, en onze eigen experten beweren nu dat het
eerder 65 % is.
Ik heb er geen idee van hoe dat zou te verklaren zijn. Het is een
mutatie naar het schijnt. Bij "mutaties"
denk ik dan aan "The X-Men" of aan de "Teenage Mutant Ninja Turtles", maar
ik vermoed dat we hier over iets anders spreken. Volgens de virologen is daar
niks bijzonders aan, dat een virus "muteert".
Blijkbaar muteren virussen de hele tijd, en meestal blijft dat zonder gevolgen. Maar
dit zou dan eerder een mutatie zijn zoals Peter Parker er eentje heeft
doorgemaakt, waarna hij de superheld Spiderman
geworden is. Een "super"-virus, dus.
Vermoedelijk heeft dit virus meer "spikes"
om met onze eiwitten te koppelen? Of misschien is het gewoon vriendelijker en
daarom méér welkom in ons lichaam?
Aangezien deze variant
veel succesvoller is dan de bestaande "Europese
variant", verwachten de virologen dat deze Britse versie op (relatief
korte) termijn de andere zal verdringen. Typisch voor die Britten, natuurlijk:
die willen overal de baas gaan spelen, in plaats van braaf op hun eiland te
blijven. Dat was vroeger al zo: "Rule,
Britannia! Britannia, rule the waves." Ze denken nog altijd dat ze een "wereldmacht" zijn, die Engelsen, en dat
ze overal hun wil kunnen opdringen. Dat is trouwens ook de reden waarom ze uit
de Europese Unie gestapt zijn: ze moesten zich plooien naar de regels van
anderen, en dat konden ze niet verkroppen. Vanaf nu gaan ze het zélf weer
beredderen. Het zal mij benieuwen. Ik hoop alleen maar dat ze niet al té veel
van hun misbaksels, zoals die corona-variant, over het kanaal zullen sturen!
Hoe dan ook: deze variant
zou ons niet zieker maken, integendeel zelfs. Al zijn de experten het, uiteraard, ook daar
alweer niet over eens. Maar het is wel véél besmettelijker, ook voor kinderen. Wat dus het risico op die gevreesde "derde golf" weer wat groter maakt. Als het van de meest
luidruchtige van onze virologen zou afhangen, dan komt een nieuwe sluiting van
de scholen dan ook weer dichterbij...
Bijgevolg kan er in geen enkel geval sprake zijn van versoepelingen.
Wel integendeel: we moeten strenger zijn, en bij voorkeur onze grenzen sluiten. "Niet essentiële verplaatsingen" naar
het buitenland zijn voortaan taboe. Want al wie uit het buitenland (terug)
komt, is een potentiële drager van die Britse variant, die blijkbaar een
voorkeur heeft voor de vakantielanden en ski-oorden.
Enfin, mij niet gelaten: ik neem het die après-skiërs van tijdens de vorige Krokusvakantie,
in 2020, nog altijd kwalijk dat ze dit virus bij ons hebben binnen gesmokkeld.
Ondertussen is er ook al een "Zuid-Afrikaanse"
variant in ons landje gearriveerd, vermoedelijk ook met een toerist mee
gekomen. Wat de virologen alweer in paniek doet waarschuwen voor die "derde golf".
Nee, met de zomer zal onze "vrijheid" er nog niet zijn...
Willen we eerst eens terugkeren naar de gloriedagen van de Katholieke
Kerk? De lang vervlogen tijd toen er nog geen tegenspraak was en iedereen
overtuigd was van wat de oudere heren in Rome verkondigden. Dat het de Kerk er
vooral om te doen was iedereen braaf onder de knoet te houden en tegelijk ook
nog eens veel rijkdom te vergaren, dat was dan maar zo. Geen mens die daar toen
bezwaar tegen had. Of in elk geval: geen mens die daar bezwaar tegen durfde te
maken.
Eén van de meest geniale uitvindingen van de Katholieke Kerk was het
concept van een "aflaat". Een "aflaat" geeft je recht op een "korting" op de straf die je na je dood
sowieso moet accepteren omwille van je zondig leven. Het is een soort "vervroegde vrijlating", wegens goed
gedrag of zoiets. Het betekende noch min noch meer een fikse verkorting van de
tijd die je in het "vagevuur" moest
doorbrengen. Het kon je misschien zélfs van de eeuwige verdoemenis in de hel
redden. Maar dan moest je écht "berouw"
tonen voor je wandaden.
Een aflaat kon je
verdienen door een goede daad, of door héél veel te bidden. Maar een aflaat kon je ook "kopen". Letterlijk. Wat de schatkist van de Kerk, en van heel veel
kloostergemeenschappen, héél erg ten goede is gekomen. Daarbij werd het af en
toe echt wel té bont gemaakt, zeker vanaf de Middeleeuwen. Sommige
kloosterordes hebben werkelijk grof geld verdiend aan de "verkoop" van aflaten: in ruil voor een mooie som geld kregen mensen
de (loze) belofte dat ze na hun dood in "eeuwige
glorie" zouden verder leven. Het is ondermeer tegen dat soort weinig
christelijke praktijken dat Maarten Luther is gaan "protesteren".
Ik vermoed, en hoop, dat die louche praktijken grotendeels uitgeroeid
zijn in de hedendaagse Roomse Kerk.
Maar het idee bestaat natuurlijk wél nog, en de kennissen- en
vriendenkring van Donald Trump heeft dat principe héél goed begrepen. Zij
hebben nog vlugvlug, in de nadagen van zijn ambtstermijn, een handeltje opgezet
om in de laatste presidentiële dagen van Donald Trump "aflaten" te verkopen. Tegen een fikse "vergoeding". De aflaten
in kwestie, dat was dan in dit geval een gratieverlening door de aftredende
president.
Het handeltje heeft op volle toeren gedraaid. Er waren massa's
kandidaten voor zo'n gratieverzoek, en die hadden daar duidelijk véél geld voor
over. En de entourage van de president heeft hier maximaal van geprofiteerd om er
nog zo veel mogelijk winst uit te slaan en tegelijk een aantal "vrienden" aan zich te "verplichten". Zo heeft een voormalige
adviseur van Trump zich ingezet voor het bekomen van gratie voor een
drugshandelaar en een fraudeur. Trump's persoonlijke advocaat Rudy Giuliani zou
dan weer tegen een flink honorarium een voormalige CIA-agent, veroordeeld voor
het openbaar maken van geheime informatie, op de "gratie"-lijst gezet hebben. Ook Steve Bannon, ooit Donald's beste
vriend, en veroordeeld voor het in de eigen zak stoppen van fondsen die voor "de muur" bestemd waren, zou op gratie
mogen rekenen. Of Donald's kameraad Lil
Wayne, een rapper die veroordeeld werd wegens illegaal wapenbezit.
Let wel: dit is niet nieuw in de Verenigde Staten. Alle presidenten
hebben op het einde van hun termijn een hele reeks gratieverzoeken ingewilligd,
en ook in het verleden werd daar dan grof aan verdiend. Maar gratieverleningen
gebeurden altijd in overleg met en na akkoord van Justitie, en dat was bij
Donald géén vereiste meer.
Bij dat alles zou de centrale figuur nog bijna vergeten worden. Donald
Trump zélf. Er hangen de man zware beschuldigingen boven het hoofd nu hij zijn
presidentiële onschendbaarheid kwijt is. Beschuldigingen van misdaden begaan
vóór zijn presidentschap (belastingfraude en financieel gesjoemel, ongepast
seksueel gedrag en zelfs verkrachting), en misdaden begaan gedurende zijn
presidentschap (zelfverrijking en het incasseren van allerlei financiële
voordelen in ruil voor gunsten, de beruchte "Rusland-affaire", de pogingen en
dreigementen om de verkiezingsuitslag te manipuleren, en dan uiteraard zijn
laatste fratsen die geleid hebben tot de bestorming van het Capitool).
Tenzij hij ook "gratie" zou
kunnen krijgen? Het probleem is dat hij zichzelf geen gratie kon verlenen. Zelf
dacht hij van wel; hij heeft dat trouwens in 2018 al via Twitter wereldkundig
gemaakt. (Zag hij toen de bui al hangen?) Maar grondwetspecialisten hebben altijd
volgehouden dat hij dat niet kon. Tenzij het Hooggerechtshof hem gelijk zou
geven. (En waarom zou hij anders zo'n haast gemaakt hebben om nóg een bevriende
rechter aan te stellen?)
Als Donald een beetje slim was geweest, had hij gekozen voor de uitweg
die ook Richard Nixon indertijd gevonden had: als hij alsnog was afgetreden,
vóór het aantreden van Biden, dan was Mike Pence president geworden (voor een
paar dagen) en had die zijn ex-vriend Donald gratie kunnen verlenen. Al was het
natuurlijk niet helemaal zeker dat Mike nog bereid zou gevonden worden om
Donald die gunst te verlenen, na de heikele Capitool-affaire...
We weten ondertussen dat het trucje niet gewerkt heeft.
En dan zouden al die andere boeven, tegen grof geld, aan vervolging
kunnen ontsnappen en Donald Trump zélf niet?
Dat kan natuurlijk niet, hee... Misschien kan Donald nog een aflaat
kopen bij het Vaticaan?
Het overlegcomité heeft de nieuwe corona-regels bekend gemaakt, en
voor de bestaande regels nog eens de puntjes op de i gezet. Het ging dan in het
bijzonder over essentiële en niet-essentiële reizen, en ook over de
wensen van de contactberoepen.
Maar misschien is er bij sommige mensen, ondanks de onberispelijke
communicatie, toch nog enige verwarring en onzekerheid? Dat buitenlandse reizen
in de kerstperiode door de regering "sterk
afgeraden" werden, was immers, zoals we gemerkt hebben, ook niet voor
iedereen even onbetwistbaar als boodschap...
Daarom wil ik heel graag mijn steentje bijdragen om nu alles voor
iedereen ondubbelzinnig duidelijk te maken.
Als Wout Van Aert in Spanje gaat fietsen, dan is dat een essentiële reis. Dus dat mag: hij mag
zonder problemen vertrekken en een week later weer terug komen. Als ik een
weekje naar Frankrijk zou willen gaan fietsen, dan is dat niet essentieel; dat mag dus niet. Logisch, niet?
Als ik daarentegen voor het werk een week naar Frankrijk of Spanje zou
moeten, dan mag dat wél, want dat is ook een essentiële reis. Maar... als ik dan terug kom, moet ik uiteraard
een Passenger Locator Form ingevuld
hebben, én moet ik me de eerste dag laten testen, én moet ik tien dagen in
quarantaine. Als Wout terug komt uit Spanje, dan hoeft hij niet in quarantaine
te gaan, en mag hij twee dagen later al gaan koersen.
Begrijpt u het verschil? Het is zo klaar als pompwater, niet?
En de contactberoepen, die moeten nog even wachten. Tot 13 februari. Ten
vroegste: als de cijfers op 5 februari "beter"
zijn. (En daar ziet het helaas niet naar uit.) De "niet medische contactberoepen", dat zijn dan de kappers en
schoonheidsspecialisten en zo.
Maar het voetbal, om maar iets te noemen, dat kan gewoon doorgaan.
Voetballen is immers géén contactberoep.
We spreken dus over mannen (of vrouwen) die constant aan elkaar zitten te
trekken en tegen elkaar lopen te duwen, en die elkaar staan te verdringen, schouder
aan schouder, bij een vrijschop bijvoorbeeld. We spreken over de voetballers
die elkaar om de nek hangen na een doelpunt of een overwinning, die daarna met
14 bezwete lijven in een afgesloten kleedkamer napraten over de zege of de
nederlaag, en die achteraf misschien ook nog eens een uurtje samen reizen in
een bus. We spreken over de voetballers waar er elke dag nieuwe Covid-uitbraken
te melden vallen. Die dus, ja.
Die mogen gewoon aan de slag blijven, want
voetballen is géén contactberoep.
Is alles nog altijd duidelijk? Ja toch, hee?
De evenementen- en cultuursector, die blijft helemaal op haar honger
zitten. Die heeft zelfs nog geen zicht op een mogelijke herstart. Maar de
profsporten (voetbal, wielrennen, volleybal, basket, golf, darts, ...) die mogen zonder beperking doorgaan. Dat is de logica zelve.
Want sportwedstrijden zijn geen "evenementen".
Vermoed ik toch. Het is in elk geval géén "cultuur",
dát weet ik zeker. Ik gok dat het dan wel "essentiële"
beroepen zijn. Gezien de immense inspanningen om de profsporten hoe dan ook te laten doorgaan...
En dát opent nieuwe perspectieven, want de "essentiële beroepen" zullen, na de oudjes en de ziekenverzorgers,
bij de eersten zijn die gevaccineerd worden. Logischerwijs zijn dat dan ook de
profsporters, niet?
Zo veel is ondertussen wel duidelijk, neem ik aan?
Het is trouwens expliciet zo gevraagd door de hoofdarts van het BOIC,
en onze minister van Sport vindt dat een terecht verzoek.
Hopelijk zijn er nu over die punten geen misverstanden meer?
Er zijn al genoeg misverstanden over onze vaccinatievooruitzichten.
Geen mens die nu nog precies weet hoe het daar mee zit. Hebben we te veel
(ongebruikte) vaccins? Of zullen we er eerder tekort hebben? Blijkbaar heeft
vooral de geniale vondst om 6 dosissen uit één flesje te halen, voor nogal wat
opschudding gezorgd bij Pfizer. En dus zijn ze daar op de rem gaan staan,
vermoedelijk met de bedoeling hun prijs op te drijven. Dat kunnen ze zich overigens
nog altijd permitteren, want de andere vaccinproducenten raken niet echt op
dreef. Bij AstraZeneca loopt het al helemaal stroef, nog vóór ze goed en wel
begonnen zijn.
Wie had het ook al weer over die "vrijheid"
die ons na de zomer wacht? Op 27 januari (na bijna vier weken) waren al 2,5 %
van de volwassen Belgen één keer ingeënt, en al 0,017 % een tweede keer. Als we
zo verder gaan, dan hebben we binnen een goeie 120 weken iedereen gehad...
Maar ondertussen zullen de eerste vaccins vermoedelijk al uitgewerkt
zijn, als we (zoals bij de griep) jaarlijks moeten ingeënt worden. En dan moet de
volgende ronde al starten. Zo blijven we bezig.
Gelukkig staan de culturele centra toch leeg. En al die artiesten die nu
werkloos zijn, kunnen helpen bij het vaccineren...
Het is een economische wetmatigheid dat je elke (dure) aankoop
maximaal moet laten renderen. Het is niet alléén een economische wetmatigheid,
het is ook gewoon gezond verstand. Als je een dure broodbakmachine koopt, om
maar iets te noemen, dan ga je die na één keer gebruikt te hebben, niet ergens
ver weg in een kast stoppen...
En in deze tijden van ecologisch bewustzijn, moeten we ook allemaal zo
veel mogelijk proberen te "recycleren",
te hergebruiken. We gooien veel te veel zaken véél te rap bij het grofvuil in
onze wegwerpmaatschappij.
Waarmee ik eigenlijk wil zeggen dat het standpunt van Bpost totaal fout is.
Bpost heeft namelijk onlangs bij "De
Inspecteur" laten weten dat niet-afgestempelde postzegels niet mogen
hergebruikt worden. Blijkbaar zijn er rond de drukke Kerst- en
Nieuwjaarsperiode tamelijk veel brieven en kaartjes verzonden waarbij de
postzegel bij aflevering niet was afgestempeld: bij zowat 1 op de 10 omslagen
was de postzegel maagdelijk gebleven. Volgens Bpost kwam dat door de grote
drukte. Wat ik nogal vreemd vind: als dat een geautomatiseerd, machinaal,
proces is, maakt het toch niet uit hoe veel of hoe weinig postzegels moeten
gestempeld worden? Of gebeurt dit nog altijd manueel misschien? Zit daar
nog altijd een postbediende die brief per brief onder handen neemt en daar een
stempel op moet drukken, en er in de grote hoop af en toe eentje mist?
Maar toch wel dus: volgens mij mogen en moeten niet afgestempelde postzegels opnieuw gebruikt worden. Ze
kosten in elk geval méér dan genoeg. Voor een prior zegel betaal je nu al 1,60
euro, dat is de prijs van een klein broodje. De kostprijs van postzegels stijgt
ook ontzettend snel: begin 2004 was dat nog 0,50 euro en nu al 1,60 euro, dat
is méér dan een verdrievoudiging op amper 16 jaar tijd. En de service lijkt wel
omgekeerd evenredig te evolueren met het tarief: brieven worden hoe langer hoe
minder stipt of tijdig geleverd. En met een niet-prior zegel heb je al helemaal
geen zekerheid omtrent de levertijd van je zending.
Dan mogen we zo'n niet-afgestempelde postzegel best wel een tweede
keer gebruiken, vind ik. Daarmee hebben we toch nog een beetje "waar voor ons geld". Maar volgens Bpost
mag het niet: "Het is een misdrijf."
Waarbij ik moet terugdenken aan héél lang geleden...
Ik vermoed dat het ook een "misdrijf"
was toen wij, als kleine mannekes van 11 jaar, de spaarzegels van de winkel
gingen "recycleren"...
Toen we nog snotneuzen waren,
mijn oudste broer en ik, trokken we, gelukkig maar voor een korte periode,
regelmatig op met enkele jongens uit de straat. Jongens die toch enkele jaren
ouder waren dan wij, en die niet bepaald een ideaal "rolmodel" voor ons waren.
Tieners waar we volgens onze ouders beter bij uit de buurt bleven, maar ja...
Die jongens vonden zichzelf al "stoer" genoeg om te roken, en ze daagden ons uit om ook eens een sigaretje te
proberen. Ik was amper elf jaar, toen, en mijn broer twaalf. Maar we voelden
ons echt helemaal verbonden met "de grote jongens" en super-fier dat we met hen
mochten mee doen. We verstopten ons in huizen-in-aanbouw, en zaten daar samen,
hoestend en kuchend, sigaretten te paffen.
Er was wel één probleempje: die
stoere gasten lieten ons dan wel één of twee keer één van hun sigaretten roken,
maar verder moesten we er maar zelf voor zorgen, want zij hadden ook niet echt
de lotto gewonnen. Alléén hadden wij helemaal geen geld voor sigaretten. (Of
voor wat dan ook, want zakgeld kregen we niet.) En ook al zouden we geld gehad
hebben, we konden moeilijk bij de plaatselijke kruidenier binnen stappen voor
een pakje sigaretten: onze ouders zouden dat diezelfde dag al weten. Ik was
daar trouwens goed genoeg gekend, bij die buurtwinkel, want ik was degene die
thuis de meeste boodschappen deed.
En dus moesten we "creatief"
zijn.
Een eindje verderop, in de
volgende straat, was een magazijn, een groothandel, waar de kleine winkels hun
waren gingen kopen. Daar brachten die winkeliers ook de boekjes met "spaarzegels" naartoe. We kregen bij onze aankopen een soort "korting" in de
vorm van spaarzegels, de befaamde "Valoiszegels", die je dan in een boekje
moest plakken. Als dat boekje vol was, kon je dat afgeven en werd een bedrag in
mindering gebracht van je aankopen. Uit nonchalance, of uit onachtzaamheid,
lagen die boekjes met spaarzegels gewoon buiten dat magazijn opgestapeld langs
de straat. Vermoedelijk in afwachting van vernietiging.
Zo zagen wij onze kans schoon om
enkele van die boekjes mee te grissen, en als ik boodschappen moest doen voor
het gezin, leverde ik zo'n boekje met zegels opnieuw in en voor het bedrag
daarvan kon ik dan sigaretten kopen "voor mijn vader", zonder dat ik daarvoor
het voorziene winkelbudget van thuis moest aanspreken.
Als iemand mij daar ooit bij zou
gesnapt hebben, dan was ik misschien wel in een jeugdinstelling terecht
gekomen, en was het achteraf vermoedelijk helemaal fout gelopen met mij. Maar
ik ben niet gesnapt, en heb wél de kans gehad om op te groeien in een zorgzaam
gezin. Zo zie je maar...
Joe Biden heeft, op zijn allereerste werkdag, met één pennentrek de
fondsen voor Donald's muur weer ingetrokken, en zijn immigratiebeperkingen
ongedaan gemaakt. En met een andere pennentrek heeft hij de USA weer binnen
geloodst in de WHO, en in de "klimaatovereenkomsten".
Of de aanleg van de "Keystone XL"
pijpleiding weer stil gelegd. (Voor meer informatie over de aanleg van die
pijpleiding, zie mijn blog-bijdrage van 10 juni 2020.)
Dat is bijzonder goed nieuws, behalve dan voor de rabiate
Trump-aanhangers die de eerdere beslissingen van Donald Trump genegen waren.
Maar het is tegelijk verontrustend dat er alléén maar een simpele handtekening
nodig is om beslissingen door te drukken, in de ene of in de andere richting,
die voor de hele wereld levensbelangrijk zijn. Wie daar een beetje verder over
doordenkt, moet daar toch koude rillingen bij krijgen? Eén enkele man kan, naar
het hem goed dunkt, via een "presidentieel
decreet" de hele wereld zijn mening opdringen. Zonder enige inspraak van de
bevolking of haar vertegenwoordigers in zijn land. Méér zelfs: zonder enige
inspraak van alle andere landen en hun inwoners, die ook door die maatregel
getroffen worden.
Hoe kan dat? Wat maakt dat één man zó veel macht kan hebben? In eigen
land, en zelfs over de hele wereld! Als dat iemand is met een mensvriendelijke
instelling, zoals opa Joe Biden, dan is er geen man overboord. Maar we hebben
geleerd dat een psychopathische narcist, die enkel en alléén zijn eigen profijt
en zelfbevestiging voor ogen heeft, evengoed die macht had. En er
vermoedelijk ook méér gebruik van gemaakt heeft.
Dat één enkel iemand zó veel macht bezit, is niet alléén beangstigend,
het is ook ronduit griezelig. En het is niet gezond! Maar het kan natuurlijk alléén
omdat "men" hem/haar die macht heeft
gegeven en/of (stilzwijgend) toelaat dat zó veel macht in één enkele persoon
gebundeld is. Dat dit binnen de Verenigde Staten geaccepteerd wordt, tot daar
nog aan toe: dat zal wel zo geregeld zijn door hun grondwet die enorm veel
macht heeft toegekend aan de president. Maar dat die macht over de gehele
wereld geaccepteerd, of in elk geval niet gecontesteerd, wordt, dat is toch wel
bizar.
Alle regeringen of staatshoofden, over de hele wereld, lijken zich er
zomaar bij neer te leggen dat de president van één enkel land erover kan
beslissen of het globale "klimaatplan"
een kans van slagen heeft of niet. Dat één man kan bepalen of de
Wereldgezondheidsorganisatie al dan niet de middelen krijgt om haar broodnodig
werk te kunnen doen. Sterker nog: de president van de Verenigde Staten van
Amerika kan, gewoon door een handtekening te zetten, beslissen of Europa al dan
niet een gasleiding naar Rusland kan aanleggen; of we in Europa wel producten
van Huawei mogen gebruiken; welk land, waar ook ter wereld, hoeveel wapentuig krijgt; hoe de toekomst
van de Palestijnse staat er zal uitzien. Enzovoort...
Nee, ik snap het niet.
Met alle respect voor Joe Biden en voor zijn doortastende aanpak: het
klopt langs geen kanten dat één man (of vrouw) zó veel ongecontesteerde macht
heeft. En ik vermoed dat Vladimir het
helemaal met mij eens zal zijn.
De stoere Russische beer ligt 's nachts waarschijnlijk huilend van
frustratie in zijn bed bij het idee dat hij, met ál zijn macht, nog geen
fractie van het gezag en de wereldwijde impact van een Amerikaanse president
heeft. En gelukkig maar, denk ik zo, want stel dat ook Poetin met één enkele
handtekening het aanschijn van de wereld zou kunnen veranderen?
(Maar Vladimir heeft dan weer wél een paleis staan waar dat van de
Zonnekoning een puntje kan aan zuigen...)
Het moge duidelijk zijn: tegen (eind) deze zomer zijn we van de hele
corona-ellende nog niet verlost. Niet alléén omdat de zogenaamde "Britse variant", die véél besmettelijker
schijnt te zijn dan de "Chinese variant",
alsmaar sterker in opmars is en volgens de experten binnen de kortste keren de "dominante" variant zal worden. Maar
ook omdat de farma-reuzen vuile spelletjes aan het spelen zijn om hun winsten
te maximaliseren, en daarom keer op keer treuzelen met de productie en levering van de
beloofde, en voorziene, dosissen.
Onze "doortastende" regering
heeft trouwens bij de beide problemen een slechte beurt gemaakt: door 160.000
vakantiegangers toe te laten andere varianten te gaan opzoeken, én door zich
keer op keer te laten ringeloren door Pfizer.
Als het ook maar een klein beetje tegen zit, dan hangen we na méér dan
anderhalf jaar nog altijd in de wurgende greep van corona. En dan vraag ik me
toch af: "Hoe kan zoiets?"
De medische wetenschap heeft de laatste jaren, en dan vooral de voorbije
twaalf maanden, reusachtige sprongen vooruit gemaakt. Nog nooit eerder is zó
hard en zó gul geïnvesteerd in medisch onderzoek als nu bij Covid-19. En tóch
slagen we er niet in om de ziekte binnen een redelijke termijn te bedwingen, of
zelfs maar min of meer onder controle te krijgen. Nog nooit eerder in de
geschiedenis heeft een ziekte de hele wereld zó lang geteisterd, nog nooit
eerder in de geschiedenis heeft een ziekte de hele wereld zó lang laten
stilvallen.
Hoe komt dat?
Is dit dan misschien de meest besmettelijke ziekte die ooit over de
wereld is neergedaald? Niet echt, hee... Voor Covid-19 schommelt het "reproductiegetal" R0 al een
hele tijd tussen 1 en 2. Voor een écht besmettelijke ziekte zoals de mazelen
ligt dat op 16 à 18. Dat wil zeggen dat iemand die met het mazelen-virus rondloopt,
tot 18 andere personen zal besmetten, bij Covid-19 zijn dat er hooguit 2.
Is dit dan misschien de meest dodelijke ziekte die ons ooit overvallen
heeft? Ook al niet... De mortaliteit bedraagt voor Covid-19 ongeveer 2,14% wereldwijd:
bij de besmette personen sterven er ongeveer 2 op 100. Voor een ziekte als Ebola bedraagt de mortaliteit minstens
25% en bij sommige uitbraken zelfs tot 90%; bij het oudere coronavirus MERS bedroeg de mortaliteit ongeveer
36%.
Wat is er dan zo bijzonder aan Covid-19 dat het al méér dan een jaar
lang de hele wereld in zijn greep houdt, en dat het maar niet bedwongen raakt?
Het lijkt er sterk op dat het vooral aan de aanpak van de epidemie
ligt. Nooit eerder heeft de wereld op zo'n manier op een infectieziekte
gereageerd. De strategie van de meeste landen is er op gericht geweest om "de piek" van de epidemie zo laag
mogelijk te houden, waardoor onvermijdelijk "de staart" langer werd. Die doelstelling is ook van in het begin
expliciet zo verwoord geweest door onze experten.
Het gevolg van die strategie is nu wel dat "de staart" blijft duren en geen enkele neiging lijkt te vertonen om
uit te doven. Het gevolg is ook dat de totale balans aan dodelijke slachtoffers
véél groter is dan wanneer de ziekte beperkt was gebleven tot een kortere hevige
piek. Dat is trouwens ook gebleken bij "de
tweede golf": die was véél minder intens dan de "eerste golf", maar omdat de staart véél langer is blijven aanslepen, was die "tweede
golf" toch stukken dodelijker.
Nu komt bovendien de "derde golf",
de "Britse golf" ook nog op ons af.
En zullen er nog véél nieuwe slachtoffers vallen.
Hadden we van bij die "eerste
golf" onmiddellijk door de zure appel heen gebeten, zoals bijvoorbeeld bij MERS gebeurd is, dan waren we al lang
van die miserie verlost, en had de "Britse
variant" zelfs nooit de kans gekregen om zich te ontwikkelen.
Kortom: we zijn vreselijk aan het aanmodderen, en ik vrees dat we nog
lang zullen blijven aanmodderen en prutsen. Of om het met de gevleugelde
woorden van onze topminister Frank Vandenbroucke te zeggen: "Zachte heelmeesters maken stinkende wonden..."
Ik heb het eerder al eens opgemerkt: de "rechten van de verdediging" zijn in ons rechtssysteem heel sterk
uitgewerkt. De "rechten van het
slachtoffer" lijken nét iets minder belangrijk te zijn, maar misschien zie
ik dat verkeerd.
Eén van de manieren om de "rechten
van de verdediging" te waarborgen, is de "verjaringstermijn": na x jaar kan een misdrijf of een overtreding
niet meer vervolgd worden omdat het misdrijf of de overtreding "verjaard" is.
Het idee dat erachter steekt, is dat er een duidelijke link moet
bestaan tussen het te bestraffen feit en de straf die erop volgt: "Indien er teveel tijd verloopt tussen de
gepleegde feiten en het eventueel proces en de bestraffing, heeft een
bestraffing nog weinig zin."
Om het concept van de "verjaring"
te rechtvaardigen wordt de vergelijking gemaakt met het bestraffen van een
kind: als dit pas een week later zou gebeuren, beseft het kind niet meer waar
het eigenlijk voor gestraft wordt, en zal het zich ook niet aangespoord voelen
om het kattenkwaad voortaan achterwege te laten. Als ik eerlijk mag zijn: dat
is ronduit belachelijk. Misdadigers en overtreders zijn geen kinderen met een
kort geheugen. Als iemand een moord gepleegd heeft, dan weet hij ook 20 jaar
later nog perfect dat zijn straf gelinkt is aan die moord. Of niet soms?
Er bestaat trouwens ook nog een onderscheid tussen de "verjaring van strafvordering" en de "verjaring van straf". Bij de "verjaring van straf" kan het heel goed
zijn dat de straf wel uitgesproken werd, maar na x jaar nog altijd niet
uitgevoerd, waarna de straf komt te vervallen wegens "verjaard".
Een ander concept in ons rechtssysteem, waarbij de "rechten van de verdediging" centraal
staan, is het concept van de "redelijke
termijn". De bedoeling hiervan is, denk ik, het vermijden van eindeloos
aanslepende rechtszaken waarbij een overtreder lang na het voorval alsnog zou
gestraft worden. Het is een soort "bescherming",
vermoed ik, tegen de tergende traagheid van onze rechtspleging. Als de "redelijke termijn" verstreken is, kan de
dader wél nog altijd schuldig bevonden worden, maar er wordt geen straf meer
uitgesproken.
De duur van zo'n "redelijke
termijn" wordt overgelaten aan de vrije interpretatie van een rechter. Bij "verjaring" is dat anders. Voor de "verjaringstermijn" bestaan heel precieze
richtlijnen: 20 jaar voor bijvoorbeeld een moord, 15 jaar bij verkrachting op
een meerderjarige, 5 jaar voor een "wanbedrijf"
dat bestraft wordt met een gevangenisstraf van minder dan 3 jaar, 1 jaar voor
verkeersovertredingen of andere overtredingen. Eind 2019 is een wetswijziging
goedgekeurd die als bedoeling had om de verjaringstermijn te schrappen voor
seksuele misdrijven tegen minderjarigen. Een heel mooi initiatief. Helaas is er
toen een foutje geslopen in de aanpassing van de wetteksten, zodat het gevolg was
dat een seksueel misdrijf tegen een meerderjarige, met de dood als gevolg, nu
al na 10 jaar zou verjaren in plaats van na 15 jaar.
Gewiekste advocaten, van het soort dat ik niet kan betalen, kennen
uiteraard alle trucjes van de foor om ervoor te zorgen dat een proces zó lang
aansleept dat de hele zaak uiteindelijk verjaard is, of dat de "redelijke termijn" verstreken is. Of,
erger nog: ze vragen altijd maar opnieuw bijkomende onderzoeken of verzinnen
argumenten om het proces keer op keer uit te stellen, tot het niet eens meer
tot een proces kan komen wegens "verjaring".
Het moet gezegd: het ligt niet altijd aan de advocaten. Er is ook het
gigantische probleem van de "achterstand",
vooral bij de "Hoven van Beroep". In
fiscale rechtszaken loopt die achterstand in Brussel al op tot 10 jaar! Het
ligt er vingerdik op dat veel van die zaken nooit zullen kunnen vervolgd
worden, wegens verjaring.
Verjaring heeft trouwens ook gedreigd voor het onderzoek naar de "Bende van Nijvel": eind 2015 liep de
verjaringstermijn voor het dossier af, zonder enig resultaat. Toen heeft men in
zeven haasten de verjaringstermijn met 10 jaar verlengd, tot 2025. Niet dat het
enig verschil zal maken: het komt toch nooit tot een proces. Maar daar ligt het
probleem bij het (al dan niet opzettelijk) geklungel van de onderzoeksrechters.
Een "verjaring" is er ook
gekomen in het proces tegen de vroegere toplui van Fortis Bank. Die hadden in 2007 de hebberige beleggers in volle
financiële crisis kunnen verleiden om met hun centjes mee te springen in de
kapitaalsverhoging die Fortis gepland had om de overmoedige overname van ABN
Amro te kunnen betalen, maar ze hadden daarbij één en ander aan cruciale
informatie achter gehouden, of simpelweg gelogen. De zaak is altijd maar
opnieuw op de lange baan geschoven, en zie: de "tenlasteleggingen" zijn ondertussen verjaard, en de heren zijn de dans ontsprongen. Het zou mij nochtans sterk verwonderen als het argument
dat die mannen de link met hun misdrijf niet meer zien, inderdaad zou kloppen.
Een ander stuitend voorbeeld van dat soort "klasse-justitie", waarbij iemand met véél geld lang genoeg uit de
handen van het gerecht kan blijven, is de "verjaring"
van een reeks snelheidsovertredingen van de heer Jordan Lukaku, profvoetballer en "broer van". De man had 6 snelheidsovertredingen op zijn palmares,
en had het bovendien niet nodig gevonden om zijn rijbewijs in te leveren na een
eerdere veroordeling. De gevraagde straf was 16 maanden rijverbod, maar de
advocate van de man kwam op het idee om "verzet
aan te tekenen", waardoor het proces moest overgedaan worden. En eer het
zover kon komen, was de hele zaak verjaard. Jordan was ondertussen, drie jaar
na de feiten, al lang vergeten dat hij het niet nodig had gevonden zijn
rijbewijs in te leveren zoals hem gevraagd was, zeker?
Wie nu op het lumineuze idee zou komen om zélf aan gerechtelijke vervolging
of straf te kunnen ontsnappen door dat soort juridische truken, moet ik toch
even waarschuwen: dit is alléén weggelegd voor de vermogenden onder ons, want
een pro Deo advocaat zal die moeite niet doen.
Ik was een "verdienstelijk"
muzikant, maar daar hield het wel ongeveer op. En ik was een ramp als ik een
solo moest spelen, omdat ik het zowat bestierf van de stress en de zenuwen.
Dat werd een complete catastrofe als ik helemaal alléén vooraan moest
gaan staan om een deuntje te produceren. Dat was toendertijd de gewoonte bij
het Sint-Ceciliafeest van de fanfare: elk jaar "mocht" een jonge veelbelovende muzikant een stukje ten beste geven,
helemaal alleen op een podium, voor het oog van de voltallige fanfare en de in
groten getale opgedaagde vrienden en familie. Ik had niet die zelfzekere flair
als een aantal van mijn leeftijdsgenoten, en voor mij was dat een ware
martelgang. Mijn optreden is dan ook op een gigantisch fiasco uitgedraaid: ik
was zó nerveus dat ik het hele stukje een halve toon te hoog heb gespeeld. Zo
vals als een kat, dus. Maar... ons vader heeft mij toch achteraf gefeliciteerd om
mijn "toonvastheid". Want ik heb het
hele stuk consequent die afwijking van een halve toonhoogte volgehouden. Wat
een kunststukje op zich was. (En wat je vermoedelijk met een ander instrument
dan een hoorn nooit zou klaarspelen.)
Maar nee dus, ik was geen virtuoze muzikant, en ik had een voorkeur
voor simpele partituren waarbij de hoorn eerder op de achtergrond kon blijven.
Zoals bij een Weense Wals: daar voelde ik me nog het meest comfortabel bij. De
bijdrage van de hoorn in het "oem-pa-pa"
van een wals, was het repeterende "pa-pa",
en dat kon ik als de beste.
Ik ben trouwens later, als volwassene, nóg een keer naar de
muziekschool mogen gaan. In Aalbeke was dat. Onze nieuwe dirigent, die
vermoedelijk een mooi procentje mocht opstrijken bij de verkoper van muziekinstrumenten
voor ieder instrument dat die aan de fanfare mocht slijten, had een splinternieuwe
hoorn op de kop kunnen tikken. Een prachtig, goudglanzend ding. En dat juweel
was voor mij bestemd. Helaas was onze dirigent een paar kleine details uit het
oog verloren. Deze hoorn was voorzien van "klepventielen",
en ik had al die jaren tevoren altijd een instrument gehad met "pompventielen". Ik moest dus zowat vanaf
nul opnieuw beginnen leren. De hoorn had trouwens zelfs een vierde ventiel, en
ik heb nooit geweten waar dat voor diende. De hoorn was bovendien afgestemd
voor muziekpartituren "in D", terwijl
alle muziekpartituren voor een hoorn altijd "in Bes" of "in F"
geschreven waren. Ik moest daarom een soort simultaanvertaling verzorgen
terwijl ik speelde: ik moest consequent een toon hoger of lager spelen dan wat
op de partituur te lezen viel. (Misschien had onze dirigent zich nog mijn
allereerste optreden herinnerd?)
Dat is al bij al toch wel een stuk moeilijker dan het lijkt. En dus
moest ik naar de muziekschool (waar, geheel toevallig, onze dirigent les gaf
als betaald muziekleraar) om te leren "transponeren":
ik moest leren om niet de noten te spelen die ik kon aflezen, maar wel een toon
hoger of lager.
Maar ons vader kon het (alweer) niet laten met mij en mijn nieuwe
instrument te pronken. (Als hij kon stoefen met één van zijn kinderen, dan was hij niet te houden...) En dus heeft hij mij meegenomen naar de Koninklijke Filharmonie van Kortrijk,
waar hij ook al een tijdje lid van was, en waar hij de "bombardon" speelde, of om helemaal precies te zijn: de "sousafoon". In zijn jonge jaren had hij trombone gespeeld, maar met het ouder
worden was hij moeten overschakelen op een muziekinstrument met een groter
mondstuk. Ook al omwille van het hardnekkige herpesvirus. Eerst werd het de tuba, en later dus de sousafoon.
De Koninklijke Fanfare Sint-Jan
haalde toen al niet meer het niveau van rond de jaren zeventig, toen de fanfare
in "de hoogste klasse" speelde, en
hoge toppen scheerde op allerlei muziekwedstrijden. We werden in die
gloriejaren zelfs gevraagd om de "halftime
show" te verzorgen van voetbal-interlands. Ons vader zag het verval met
lede ogen aan, en was bezweken voor de lokroep van meer ambitieuze
muziekgezelschappen. En ik mocht hem daar wat later bij gaan vervoegen, al
stond ik niet direct te springen om "ambitieuze"
muziek te spelen.
Maar ik wil mijn verhaal niet negatief eindigen. Want al is het niet
gemakkelijk te bespelen, een hoorn is toch wel een héél mooi instrument, met
een uitzonderlijk mooie, zoete en volle klank.
En de hoorn wordt dan ook niet alléén gebruikt in de klassieke muziek,
zoals bijvoorbeeld in dit "Hoornconcerto
Nummer 3" van Mozart: https://www.youtube.com/watch?v=lNuJVfe-t3o
Ook in de moderne muziek wordt dankbaar gebruik gemaakt van de toch
wel heel aparte "ronde" klank van een
hoorn. Zoals bijvoorbeeld in deze song van "The
Alan Parsons Project": https://www.youtube.com/watch?v=76n_uE_W31A
